5 juli 2020
Vorige week maakte ik vol overtuiging mijn doel kenbaar. Ik sliep die nacht weer eens slecht en besloot mijn mail te checken. Een e-mail van de organisatie, die woensdag zou de inschrijving openen. Dat had ik even nodig. Met een heerlijk gevoel vatte ik de slaap. In dezelfde zwijmeltoestand verkerend, openden ik de volgende morgen opnieuw mijn mail….TEUTOLAUF GECANCELD!!! De vorige mail was een foutje en moest als niet verzonden beschouwd worden. De organisatie gaf aan de loop niet zo te kunnen organiseren als ze zouden willen. Heel begrijpelijk, maar ik Baalde!!!
Ik had er rekening mee gehouden en daarom al lang gezien dat er in diezelfde periode in Nederland een aantal traillopen zijn over vergelijkbare afstand, dus ik kan altijd nog ergens lopen. Toch blijf ik het jammer vinden, de Teutolauf blijft speciaal voor me. En is het hebben van een doel dan zo belangrijk? Ik weet het eigenlijk niet, misschien moet ik daar eerst maar eens achter komen.
Toen de halve in april niet doorging en ik rond de periode dat dat bekend werd gemaakt de griep kreeg, had ik even helemaal geen zin om te lopen. Alles wat ik opgebouwd had, liet ik wegzakken. Wekenlang deed ik niets, geen zin, geen motivatie, geen doel. En nu? Ik ben heerlijk aan het lopen, heerlijk aan het sporten. En eigenlijk niet eens heel specifiek. Ik ben bezig op verschillende gebieden. Het geeft me een goed gevoel, het doet me mentaal goed en ik merk dat het me fysiek ook goed doet. Dus misschien is een concreet doel nu niet eens nodig. Mijn echte doel ligt verderop in de toekomst, daar ben ik nu nog lang niet. En alles wat ik nu doe, is mooi meegenomen richting dat doel. Voor nu is de reis belangrijker. En ik kan je vertellen; daar geniet ik met volle teugen van!!!
Even wat cijfertjes van de maand juni: 156 loopkilometers, waarvan 6 duurlopen, 6 intervaltrainingen, 1x een heuveltraining en 1x een tempoloop. Daarnaast 7x mijn eigen krachtcircuit van een half uur gedaan. Meegedaan met 4 strong nation lessen en met 8 zumbalessen. In statistieken samengevat; een mooie sportmaand!
En ook afgelopen week, was een fijne week.
Vandaag stond er een lange duurloop op de planning. Eigenlijk had ik niet heel veel zin, nog een kopje koffie om het vertrek uit te stellen. Een heel concreet plan had ik niet, ik noemde dat ik ergens tussen de 1 en 3 uren weg zou blijven… En de mensen die mij kennen, weten in welke richting ze dan moeten denken. Ik vond al snel een lekker ritme, ik liep lekker en kwam op prachtige plekken. Via de betoverende natuur van Hof Espelo kwam ik, totaal onverwachts (ik heb zo’n goed richtingsgevoel en weet zo perfect hoe alles ten opzichte van elkaar ligt ;-), bij het vliegveld. Even stoppen om mooie foto’s voor de jongens te maken. En daarachter stond een uitkijktoren. Ik besloot naar boven te gaan, in de hoop uit te kunnen vinden waar de Lonnekerberg zich bevond. Een schitterend uitzicht en een iets meer verantwoorde gok welke kant ik mijn weg het beste zou kunnen vervolgen. Het was een adembenemende route. De Lonnekerberg verscheen alleen nog steeds niet en dus begon ik te twijfelen aan de juistheid van mijn keuze. Eerlijk gezegd had ik er weinig vertrouwen in om een loop van meer dan drie uur tot een goed einde te brengen. Gelukkig vond ik een plattegrond en bleek mijn richtingsgevoel toch juist. Bij de Lonnekerberg besloot ik voor het smalle paadje te gaan en dat was prachtig!! Zo is de lange duurloop voor mij bedoeld. Het was modderig, het ging wat op en af, mijn voeten waren inmiddels nat en het miezerde. Het leek warempel een echte trail! Ik meende een paadje te herkennen uit het verleden, een man en zijn hond kwamen daar vandaan, dus hoefde ik me ook niet te laten weerhouden door het bordje; niet betreden. Dat had ik beter wel kunnen doen, want het was natuurlijk geen doorgaande route en kon ik hetzelfde stuk enige tijd later weer terug lopen. En even verderop het vermeende paadje alsnog vinden. Het bleef prachtig, springen over omgevallen bomen en crossen door de modder. En na de Lonnekerberg restte me nog de laatste etappe naar huis. Bij het passeren van de twee-uurs-grens werd het beduidend zwaarder. Tegenwind en de weg liep omhoog (heb ik al eens verteld dat ik van afzien hou..). Ik beloofde mezelf ieder kwartier een paar slokjes water. Tja, waar je op zo’n moment al niet blij mee kan zijn. En ik koos de kortste weg naar huis. Na dik twee en een half uur drukte ik mijn horloge in met 22,5 km op de teller. Het laatste stuk voelde zwaarder dan vorige week, maar ik heb mezelf met de route van vandaag dan ook absoluut niet ontzien. Bij thuiskomst deed ik mijn rekoefeningen en spoelde ik mijn benen af met koud water, wat ik altijd doe na een zware training om de spanning van mijn benen af te halen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik me naderhand goed voelde, niet extreem moe en geen zware benen.
Gisteren stond er een tempoloop van 7,5 km op het schema. En dat was stiekem een behoorlijk tegenvaller, ik dacht er met een paar korte stukken voor weg te komen. Voor de zekerheid checkte ik het schema nog even en daar stond 7,5km tempoloop, ja, het stond er echt. En eigenlijk had ik geen excuus om het niet te doen… Ik liep een klein stukje in en stelde mijn horloge opnieuw in om precies de juiste afstand te kunnen bepalen. En ik moet eerlijk bekennen dat het goed ging. Ik vond een prettig ritme wat zwaar voelde. Mijn hartslag liep gestaag op van 153 naar 166 hartslagen per minuut en ik kon mijn tempo vlak houden. Ik check dat niet tussendoor, ik loop op gevoel en bekijk de gegevens naderhand. Dik tevreden met mijn tijd, mijn vijf kilometer tussentijd, was sneller dan de vijf kilometer tijden die ik de afgelopen maanden (jaren) heb gelopen. En ik heb constant gelopen. Dus tot de 7,5km hetzelfde tempo. Nu maar hopen dat de singelloop in september door gaat, 8 km. Dan moet ik een mooie hap van mijn tijd van vorig jaar af kunnen halen….
Dinsdagmiddag deed ik een intervaltraining; 8x 2 minuten met steeds 1 minuut pauze. Het ging lekker en ik liep voor mijn doen echt hard! Heel hoopgevend!
Dinsdagavond zou ik zumba doen. Op het laatste moment ging het niet door. Ik had mijn sportkleren aan…dan is er de keus…of op de bank voor de tv ploffen….of nog een keer lopen…. Het werd een dikke 9 kilometer in een tempo wat iets hoger ligt dan mijn duurlooptempo (D2). Dat was dan eigenlijk weer niet de bedoeling, maar het ging lekker en makkelijk en ik wilde nog even mijn hoofd leegmaken (ik weet het, het zijn allemaal excuses voor een minder verstandige actie). Ik bedacht me wel hoe blij ik moet zijn met mijn lijf, het accepteert alles wat ik bedenk, zonder noemenswaardig protesteren.
Verder deze week meegedaan met twee zumba lessen en een les strong nation. De zumba en strong les van donderdag waren weer binnen. Het was leuk, gezellig! En pittig! Als iemand iets noemt van: “daag jezelf uit” of “nog maar..keer”, tja dan ben ik daar wel voor in. En ook nog een keer mijn eigen krachtcircuit gedaan deze week.
Kortom: het was weer een volle, gevarieerde sportweek!
Op naar een nieuwe uitdagende week!
Lieve groet, Cobie