27 februari 2021
Zoals ik de generale heb vervloekt, zo heb ik genoten van de trail!! Het was een groot avontuur!! Precies waar ik van hou!!
In overleg met thuis besloten om gisteren de trail in Appelscha te lopen. Mijn gezin zou mee gaan en zou het koppelen aan een familiebezoek. Stiekem vond ik dat erg fijn, dat scheelde mij een autorit. Voor de volgende heb ik wel gezegd dat ik alleen ga, het werd nu wel een hele onderneming.
Afgelopen week heb ik het eten voortgezet op de manier van de detoxweek. Na de verschrikkelijke zaterdag was de snaaibehoefte wel weg en kon ik het goed volhouden. Het afvallen gaat gestaag door. Nog driehonderd gram en ik ben vijf kilo kwijt, wat ik mezelf eigenlijk als doel had gesteld aan het einde van het traject. Zelfs de strakste jurkjes uit mijn kast passen weer en dankzij de opdracht van deze week, is mijn kledingkast ook meteen weer netjes. Woensdag en donderdag heb ik er wel voor gezorgd dat ik volwaardige maaltijden at en in de auto onderweg naar de trail heb ik twee speltbroodjes gegeten. Ik had nog een banaan meegenomen, die besloot ik maar mee te nemen voor onderweg. Weer eens wat anders dan de gelletjes.
Om eerlijk te zijn had ik er zin in. Ik was relaxed en van stressen was geen sprake. Dit veranderde wel even toen ik mijn horloge eenmaal had gestart. Ik stond op een parkeerplaats, maar waar was nu precies de start? Welke kant moest ik op lopen? En moest ik het echt gaan doen met dit minuscule routekaartje en kleine pijltje erbij? Ok als ik de verkeerde kant op loop, piept mijn horloge en geeft hij koersfout aan. Andere kant dan maar. Ik kan je vertellen dat het wel even puzzelen was voor ik de juiste route te pakken had! Allemaal bospaadjes bij elkaar en welke moet je dan precies hebben? Na alle veilige paadjes te hebben geprobeerd, bleef toch echt alleen dat volledig ondergelopen pad over… Ja ik weet het, ik wilde een trail. De eerste kilometer was koud, ijskoud!! Tot mijn kuiten liep ik door het water, het Canadameer was volledig buiten zijn oevers getreden. De eerste kilometer duurde maar liefst twaalf minuten. Ik besloot iedere illusie van tijd maar los te laten en me over te geven aan avontuur. Dat beloofde dit zeker te worden.
Ik had de juiste route gevonden en de ondergrond werd droog. Gelukkig warmde ik snel wat op en begon ik mijn horloge te begrijpen. Heb ik al eens verteld hoe verliefd ik ben op dat apparaat? Hij is geweldig!! Ik liep op een stuk grasveld en zag twee mensen het pad proberen te vinden. Mijn horloge gaf aan dat ik door het ondergelopen stuk moest. Ik deed mijn oordopjes uit, de mensen vroegen of ik er bekend was. “Nee.” Zij gaven aan dat het pad daar loopt waar het water staat. Ik knikte: “dat zegt mijn horloge ook”. Terwijl ik me opnieuw aan het water waagde, zeiden ze nog iets. Ik denk dat ze weinig van het tafereel begrepen, inwendig moest ik lachen. Het genieten was inmiddels begonnen.
Eenmaal op het droge zag ik Schotse Hooglanders liggen. Ik maakte een foto van het prachtige plaatje. Ik stak een weg over en kwam in een ander landschap; een glooiend heide landschap. Hier brandde de zon en was het warm. Ik besloot mijn shirt met lange mouwen eronder uit te doen. Ik raakte meer in mezelf. Kilometers lang kwam ik niemand tegen. Ik had nog wat dingen om over na te denken, om op een rijtje te zetten. En dit was zo’n fijn moment en zo’n fijne plek daarvoor. In dit gebied kwam ik vroeger vaak, we stonden er op een camping. Het voelde als thuiskomen. En dat gevoel hielp me om mijn gedachten en emoties te ordenen. Alles klopte.
Het heidelandschap werd verruild voor bos en het bospaadje veranderde later in een fietspad. Dat liep makkelijk waardoor ik toch nog een stukje echt kon hardlopen. Ik liep langs een uitkijktoren en besloot omhoog te klimmen en van het uitzicht te genieten.
Ik zat inmiddels op 10km en was nu bij de kale duinen beland. Mul zand omhoog en dan op een open vlakte het minipijltje van je horloge volgen. Ik had me volledig overgegeven aan de situatie, het was puur genieten! Kilometers lang liep ik over de kale duinen tot er weer een fietspad kwam. Deze keer werd het niet makkelijker, het was een behoorlijke klim. Het fietspad bracht me weer in een stuk bos. En vanaf dat moment werd het een hoop gekruis. Continu gaf mijn horloge koersfout aan, liep ik weer terug, zat ik weer goed en vlak daarna weer fout. Oude mensen kwam ik wel vijf keer tegen, ik hoorde de man tegen zijn vrouw zeggen dat ze me net ook al gezien hadden. Vijftien kilometer ging in twee uur, daarna ging het tempo drastisch omlaag door al het gepuzzel. Bij kilometer 17 voelde ik de honger komen. Ik besloot al wandelend mijn banaan te eten. En ik vervolgde daarna mijn tocht. Nu liep ik steeds op een stuk mountainbikeroute en lukte het me niet om het goede pad te vinden of te houden. Ik liep langs het openluchttheater en een hoge uitkijktoren die helaas gesloten was. Er zat een meisje op een boomstam, haar vader wilde een foto maken; “Kijk eens hoe hoog ik ben”, zei ze trots tegen mij.
Er was inmiddels zo veel tijd versterken dat ik toch maar besloot mijn man een berichtje te doen. Ik was bij km 21. In het bos stonden allemaal houten beelden van kikkers, erg mooi. Bij eentje stond een steen, met daarop een zeemeermin. Kinderen nemen deze stenen mee en verstoppen ze opnieuw voor andere kinderen. Ik besloot de steen voor mijn kinderen mee te nemen. Eerst de kikkers en daarna de zeemeermin, zou het iets betekenen? Misschien dat het verbindende water iets symboliseert?
Ik stak de weg weer over en liep nog een stuk door het bos. Mijn benen voelden moe, ik lette niet goed op en struikelde over een tak. Ik klopte de bladeren van mij af en liep door. Vlak daarna gebeurde het bijna nog een keer. Ok opletten nu! Je bent er nog niet. Mijn horloge geeft 23km aan, ik zie de boerderij die naast de parkeerplaats staat. Ik ben er bijna. Koersfout, weer terug en een stuk door het land. Ik had toch aan de andere kant van het draad moeten zijn. Voorzichtig voelen of er stroom op staat, wat gelukkig niet het geval is en ik besluit er tussendoor te kruipen. Inmiddels verstrijken km 24 en km 25. Ik kom weer bij het Canadameer en als afsluiter mag ik het laatste stukje weer door het water lopen. Bij het oplopen van de parkeerplaats, geeft mijn horloge 26km aan en staat er koersfinish. Ik loop naar mijn oudste kinderen toe, we maken een foto en even later zie ik ook mijn man en komen de jongste twee op me afgerend. Zo’n fijne finish!!
Het was een prachtig avontuur!!! Hardlopen kan ik het niet noemen, maar een tocht, een reis, een avontuur zeker!! Bij het in de auto stappen voel ik mijn billen. Misschien dat het niet heel verstandig was om donderdagavond nog Zumba en Pound te hebben gedaan (maar wel leuk). En vanochtend werd ik gewekt door spierpijn. Rug, benen, billen, alles liet me voelen wat ik de afgelopen dagen gedaan had. Ik heb net mijn gegevens doorgeven aan de organisatie, ik hoop toch de medaille binnen te slepen. Daarvoor moet je minimaal 3 van de 5 trails lopen. En ik heb de smaak te pakken nu!
Verder was het ook een heerlijke week! Ik had vakantie, veel leuke dingen gedaan met de kids en lieve mensen om me heen. Veel lessen gevolgd en maandag- en dinsdagochtend een klein rondje gelopen. Ik ben fanatiek bezig met het traject waar ik aan meedoe. Ik wilde een beetje afvallen, ik was wel toe aan iets anders en ik was vooral erg benieuwd. Ik kan nu zeggen dat ik erg enthousiast ben. Het afvallen gaat goed, ik ben van mijn suikerverslaving af, de opdrachten zijn leuk, de communicatie met de groep begint te komen en ik heb afgelopen week een sessie gehad. Ik wist niet goed wat ik me daarbij voor moest stellen, ik vond het spannend. Ik denk dat het erg kloppend was. Het heeft me wakker geschud en aan het nadenken gezet. Ik denk dat het wel iets in gang heeft gezet.
En dan nog even terugkomen op de kikkers en de zeemeermin. Water symboliseert alles wat stroomt; emoties, onze diepste gevoelens, ons onderbewustzijn, onze verbeelding, onze communicatie en onze intuïtie. De kikker staat symbool voor transformatie. Er wordt geloofd dat zeemeerminnen spirituele boodschappers zijn. Op een bepaalde manier verbindt de zeemeermin ons met een oud deel van onszelf dat evolueerde in de diepe oceaan, een deel dat we zijn vergeten, een deel dat we moeten omarmen. Nog iets meer om over na te denken de komende tijd.
Lieve groet, Cobie