14 juni 2020
1. overmoed
Een uitdaging, de eerste stap snel gezet,
impulsief, vol van vertrouwen,
een grote sprong naar een onbekend terrein.
Zo dichtbij de kant blijf je makkelijk staan,
het touw hangt stil, verroert zich niet,
het immense vertrouwen onaangetast.
2. realiteit
En ook de tweede bracht totaal geen verzet,
dit als avontuur beschouwen,
in de richting waar je denkt te willen zijn.
Iets verderop nu, een vleug wind dient zich aan,
de lijn veert mee en je geniet,
het is een dynamisch geheel, opgepast!
3. twijfel
De volgende fase bederft die de pret?
Alert het gaat je benauwen,
ook een wankel evenwicht krijgt je niet klein.
Je kijkt achter je, daar kwam je toch vandaan?
Het is niet meer wat je verliet,
je bent nu veel verder, zo veel meer ballast.
4. herpakking
Nu is je doorzettingsvermogen aan zet,
afzien, herpakken, verstouwen,
problemen het hoofd bieden, de laatste pijn.
Je balanceert, probeert het lot te verslaan,
dat dunne koord, je doelgebied,
je overmoed was je wederom tot last.
5. overwinning
Je ziet de overkant, al bijna gered,
je gaat luchtkastelen bouwen,
concentratie, in de staart zit het venijn.
je hervindt jezelf, strekt je rug, rechtop staan,
de laatste pas, het is geschied,
je hebt jezelf weer eens ontzettend verrast!
Geschreven uit het hart! Regelmatig voel ik een wankel evenwicht, balanceer ik en zijn er twijfels waar naar toe. Het ging niet vanzelf deze week. Of misschien wil ik gewoon te veel… Maar dat is dan weer moeilijk toe te geven aan mezelf. Ik ben aan het puzzelen met de trainingen die ik wil doen en hoe ik het zo in een week kan stoppen, dat ik ook de beoogde kwaliteit kan halen. En anderzijds denk ik dat ik nu misschien blij moet zijn met een iets minder hoog niveau. Als het goed is (volgens de natuurwetten), past mijn lichaam zich aan aan de trainingen, waardoor het tot steeds meer in staat is en het over een korte periode wel de trainingen aankan op het niveau dat ik graag wil. Of, mezelf kennende, heb ik daarvoor de lat al weer omhoog gelegd. En blijft dit de realiteit waarmee ik het moet doen. Het moge duidelijk zijn, ik blijf puzzelen. En ik schrijf mijn frustratie middels een gedicht wel van me af 
Maandag mijn eigen circuit krachttraining gedaan. Dinsdag korte intervallen. Woensdag rustdag. Donderdag zumba en strong nation. En eigenlijk ging dat allemaal lekker. Wel hakten de lessen van de donderdag er meer in dan ik aanvankelijk doorhad. Vrijdag rustdag. Zaterdag zou het 5x een km worden met 1min pauze. Het was benauwd, ik blies mezelf volledig op tijdens de eerste interval en hield het na 3x een km maar voor gezien. Later mijn eigen circuit krachttraining nog een keer gedaan. En vandaag stond er een lange duurloop op de planning. Ik had last van de hoge luchtvochtigheid. Het eerste half uur voelde loodzwaar. Daarna werd het iets makkelijker, maar ik kreeg het niet cadeau vandaag. Ik wist de 15km vol te lopen en ik denk dat ik daar voor vandaag tevreden mee moet zijn.
Daarnaast heb ik nagedacht over wat ik graag wil. De trail in de Ardennen wordt een hoop geregel en dan kan ik eigenlijk nog niet dat lopen wat ik graag wil. Vandaar dat ik iets anders bedacht heb. Maar ik ga het nog niet verklappen. Ik zal de komende tijd flink aan de bak moeten. De afstand moet omhoog en ik zal heuveltraining moeten opnemen in mijn planning. Dat wordt puzzelen… en vertrouwen op de adaptatie van mijn lichaam. Ik heb nog even de tijd, tot halverwege oktober. Eerst een goede basis en dan de rest. Wordt vervolgd…
Lieve groet, Cobie