20 september 2020
Deze week stond de Zumba masterclass op de planning. Ik was ontzettend benieuwd, maar ik vond het ergens ook wel een beetje spannend. Tot een half jaar geleden riep ik keihard dat dansen niks voor mij was. Omdat de lessen via zoom gegeven werden en ik dus makkelijk het beeld uit kon zetten of de i-pad weg kon draaien, volgde ik min of meer uit nieuwsgierigheid een keer een les. Ik vond het eigenlijk wel leuk en besloot vaker mee te doen. Om de eerste keer buiten te gaan dansen met meer mensen erbij moest ik ook wel even over een drempel. Maar dat bleek nog leuker te zijn dan via zoom. Ik volg nu al een tijdje meerdere lessen in de week en ik geniet er enorm van. Heerlijk ontspannen bezig zijn en naderhand met een leeg hoofd en een blij, voldaan gevoel weer naar huis.
En ik was nu dus ook wel ontzettend benieuwd naar een evenement. Het was op een groot gras-/grind veld waar veel mensen bij elkaar kwamen om te dansen. De sfeer was gemoedelijk. De masterclass werd gegeven door verschillende goede dansers, met een topdanser uit België. Het was ontzettend gaaf, met heel veel mensen tegelijk dansen en lekker opgaan in de muziek. Ik kon de dansers op het podium niet altijd goed zien, maar gelukkig stonden er voor mij genoeg mensen die wel leken te weten hoe het moest. We hebben buiten staan dansen tot het donker begon te worden. Ik was het besef van tijd volledig kwijt en voor ik het wist waren de twee uren al om. Ik voelde me heerlijk, blij en erg voldaan.
Pas op de terugweg merkte ik dat ik ontzettend honger had, het was inmiddels al richting half negen. En voelde ik dat ik behoorlijk moe was. Thuis snel in bad en redelijk op tijd naar bed, ik heb in tijden niet zo lekker geslapen als vannacht. Vanochtend voelde ik me nog loom, ik had op voorhand niet verwacht dat dit er zo in zou hakken. Maar ook dat blije, voldane gevoel was nog steeds aanwezig. Blij dat ik een stap uit mijn comfortzone heb gezet, het was super!!
Vandaag wilde ik toch ook nog wel graag een duurloop doen. Niet meer tot het uiterste, toch nog iets van een soort taperen inbouwen. Maar voor mijn zelfvertrouwen had ik het wel even nodig. Ik sprak het bekende rondje van ongeveer twee uur met mezelf af. Ik had alleen een bidon bij me en ik dacht het ook wel zonder extra energie te kunnen doen. Dit, tezamen met mijn heersende vermoeidheidsgevoel, resulteerde erin dat ik het laatste stukje toch wel behoorlijk zwaar vond. Mijn lichaam en mijn concentratie bevestigden dit ook, mijn voeten tilde ik niet hoog genoeg op en ik zag een stammetje over het hoofd, bam, daar lag ik. Weer eens een goede les voor mezelf. Al met al wel tevreden over de duurloop, hopelijk ben ik klaar voor de trail van volgende week…
Omdat de strongles niet doorging deze week besloot ik in dat uurtje nog een korte duurloop te doen, na een les Zumba. Lekker gelopen, al ging het niet vanzelf.
Verder deze week nog een linedance les, een poundles en vier zumbalessen gevolgd. De buttchallenge eindigde maandag, waar ik eigenlijk wel blij om was. Nu gestart met een buikspierchallenge en twee dagen later daar nog een pushup challenge aan toegevoegd. Ik wil graag echte, volledige push ups kunnen, maar ik vrees dat ik nog wel even te gaan heb. Het vijf minuten planken doe ik dagelijks en omdat de brug veel moeite kostte, besloot ik deze er ook dagelijks bij te doen (3 minuut 20, waar de challenge eindigde).
Nog zes dagen tot de trail. Het laatste evenement voorlopig. Ik kijk er erg naar uit, maar ook daar ben ik wel gespannen voor. Is het echt genoeg wat ik gedaan heb? Ga ik niet te snel van start, uitlopen is het doel? En in wat voor staat ben ik daarna? En ik zou mezelf niet zijn als ik voor daarna niet ook al weer iets bedacht had. Ik ga daar nog niet te veel over zeggen… alleen dat het nog een laatste ding is wat ik aan mezelf wil bewijzen.
Lieve groet, Cobie