13 september 2020
In mijn hoofd had ik de singelloop al vaak gelopen. Ik kan goed visualiseren en ik wist ook dat dat me zou gaan helpen. Ik probeerde er ook het gevoel in de verschillende stadia van de wedstrijd bij op te roepen, zodat ik het beter zou kunnen doorstaan als het echt zo ver was.
En vandaag was het zo ver. Ik was zo ontzettend nerveus. Niet voor de afstand, dat ging lukken. Maar wel voor de lat die ik mezelf oplegde, een hele scherpe tijd. En natuurlijk ken ik de valkuil van veel te snel starten en mezelf tegenkomen….dat dus.
Vlak voordat de eerste groep startte, kwam ik in het volkspark. Het was een surrealistische situatie. Twee grote velden met diagonale witte strepen erop, die ieder veld in vijfhonderd vakken van twee bij twee verdeelden. Allemaal pijlen en bordjes die de eenrichtingsroute aangaven. De sfeer was ontspannen, maar van het sociale karakter van andere jaren, was maar minimaal sprake.
Na de start van de eerste groep en nadat ik mezelf had klaargemaakt, besloot ik het vak in te lopen. Waardoor ik redelijk vooraan stond. Tussen bijna allemaal mannen…die er behoorlijk snel uitzagen… Niks van aantrekken, dit gaat een goede les in bij jezelf blijven worden!! En ik stond dus 20 minuten voor de start klaar. Ik had ’s ochtends wel al tien keer een wc bezocht, maar ja, na vier zwangerschappen en bevallingen, zijn mijn blaas en de spieren daar, wel echt mijn zwakke plekken. En dat is wel een minder punt in een wedstrijd als deze. De keus vooraan staan en 20 minuten wachten, of achteraan staan en 20 minuten wachten nadat de eerste vertrokken is…Het maakte geen verschil, ik had het ermee te doen. En ik wilde toch echt deze wedstrijd lopen.
Ik had besloten met horloge te lopen, om mezelf te kunnen corrigeren. Vooraan in de eerste drie vakken, drukte ik mijn horloge in, een piep en het was begonnen. Alle stress was weg. Na een paar honderd meter keek ik op mijn klokje, 5.16 de km. Dat was snel, misschien te, maar het voelde goed. Ontspannen en pittig en dat was wat ik wilde. Elke twee kilometer stond een drankpost, daar verloor ik iets tijd. Beker water over me heen en een paar slokken. De mannen om me heen waren inderdaad snel, ik werd regelmatig ingehaald. Waar ik zelf hoopte naar anderen toe te kunnen lopen, haalde ik nu slechts enkele lopers in. Wel bleef ik vrijwel de hele wedstrijd bij een paar mensen in de buurt. Misschien was dit toch niet zo’n slechte positie. Net voorbij kilometer drie stonden mijn man en kinderen. En dat is wel even een oppepper. Tot ongeveer 3,5 kilometer liep ik redelijk ontspannen. Bij kilometer vier gaf mijn klokje precies 22 minuten aan. Shit, onder de 44 minuten kan ik wel shaken. De eerste helft loopt iets op, maar de tweede helft is toch vaak iets zwaarder. Niet bij nadenken, gewoon door lopen. Tot circa 4,5 kilometer was het goed te doen. En vanaf kilometer vijf werd het zwaar. Maar ik wist dat dit ging komen, hier had ik me op in gesteld. Doortrekken, goed blijven lopen en geen tempo verliezen. Onderweg zag ik mijn loopmaatje van vroeger, dat deed me goed. Bij kilometer 6 vond ik het echt niet leuk meer. Dus sprak ik mezelf nog maar eens streng toe. Bij kilometer 7 stelde ik me in op dat het niet lang meer ging duren tot het bordje nog 500 meter…maar die kwam niet….was ik het al voorbij. De finish in zicht, proberen te versnellen…het is wel echt op. De laatste passen, armen in de lucht. YESSSSS!!!! Ik druk mijn horloge in er komt een man van de organisatie naar me toe met de vraag of het wel gaat. Ja hoor! Ik ben alleen wel echt diep gegaan, heel diep! Ik zwalk naar de hekken, hang erover en kijk naar mijn horloge, 43.57 een nog veel grotere YESSSSSSSSSS!!!!!!!
Dit was precies wat ik wilde, wat ik hoopte en wat ik vooraf had bedacht. De officiële tijd is 43.52, precies 10 minuten sneller dan vorig jaar. Naderhand thuis bekeek ik de gegevens van mijn horloge. Ik heb volledig vlak gelopen (zelfs een lichte negatieve split, wat me nog nooit gelukt is), alle kilometers zaten tussen de 5.22 en 5.30. En mijn hartslag liep op gaandeweg de wedstrijd, een groot gedeelte in het rood, gemiddeld 170 slagen per minuut en op het laatst werd het 182 slagen per minuut. Wat denk ik ook wel ongeveer mijn maximum is. Dus ook als ik de gegevens zo zie, dan is dit wat het had moeten zijn. Alles klopt!
Ik ben ontzettend blij! Dat het lopen weer lukte, wist ik al. Maar ik wilde ook graag weer een keer iets aan mezelf bewijzen en dat heb ik gedaan. Een knop omzetten, doortrekken en diep gaan, tot de grens. Ik heb de afgelopen periode keihard getraind op verschillende gebieden. Intervallen, tempolopen, heuveltraining, trainen in de hitte, en lange afstanden alles in mijn uppie. Elke ochtend deed en doe ik oefeningen om mijn spieren te versterken. Ik leef gezond (misschien soms wel iets te). En dan alle lessen die ik bij de dansschool volg, die hebben mijn conditie, houding en kracht ook enorm verbeterd.
Volgende week ga ik meedoen aan een zumba masterclass en hopelijk op zondag nog een middellange duurloop. Die zaterdag daarna is de trail, de inschrijving is gedaan, hopelijk lukt zo’n lange afstand ook. Vandaag gaf in ieder geval veel vertrouwen!!
Lieve groet, Cobie