17 mei 2020
Het plan ligt er, met meer regelmaat en wat meer gestructureerd trainen. Ik heb internet afgestruind naar een schema, wat enigszins paste bij wat ik voor ogen heb. Dit om mezelf wat meer houvast te geven, als een stok achter de deur. Ik vond een acht-weeks schema voor de halve. Gebaseerd op drie trainingen in de week, wat haalbaar moet zijn met mijn gezin. Een interval training, een tempoloop en een lange duurloop. Goede combinatie van afstand en snelheid. Op dezelfde pagina stond ook een zes-weeks schema voor tien kilometer, de tempolopen waren daar de eerste weken intervaltrainingen met wat langere blokken op een hoger tempo. Aangezien mijn tempo echt 0,0 is en ik weet dat ik mezelf snel opblaas, sprak dat me meer aan. Wel heb ik een enorme behoefte om wat langere afstanden te gaan lopen. Conclusie; ik heb beide schema’s achter elkaar geplakt en met mezelf afgesproken dat ik de lange duurloop langer maak dan het schema aangeeft.
Maar ik wilde mezelf weer lekker in mijn lijf voelen en ik denk dat daar meer voor nodig is. Mijn slaappatroon is knudde en in eerste instantie schoof ik het steeds op de kinderen af. Regelmatig voelde ik me een wandelende zombie. Nu denk ik dat ik het vooral bij mezelf moet zoeken. Of ik val nooit in slaap, of ik lig uren wakker midden in de nacht, of ik ben idioot vroeg wakker. Het voelt voor mij als een vicieuze cirkel die doorbroken moet worden. Moe worden door het sporten en in (ieder geval voor korte periodes) in een diepere slaap komen. Een paar weken geleden heb ik op dit gebied de knop omgezet. Als ik wakker ben (en het is na vijven), ga ik uit bed. Ik ben vrijwel elke ochtend als eerste op, de hele dag ligt nog voor me. Nu, na een paar weken begin ik er de vruchten van te plukken. Rustig de dag opstarten met een documentaire of even lekker netflixen. En dan nog op een redelijk vroeg tijdstip met werken of sporten beginnen. Ik slaap dieper en beter door en ook de periodes die ik slaap zijn inmiddels beduidend langer dan een paar maanden terug.
Tevens probeer ik wat gezonder te eten. Het lukt me om verleidingen te weerstaan. Wel vind ik het lastig om het juiste te eten. Een hongergevoel overvalt me regelmatig, ik vergeet een tussendoortje of ik stem mijn eetpatroon onvoldoende af op wat ik van plan ben te gaan doen of gedaan heb. Voor de lange duurloop deze week heb ik hier bewust bij stilgestaan. Nu moet ik dit doortrekken naar de hele week.
Het leek me een goed idee om ook wat structureler oefeningen te gaan doen. Op de site waar ik de schema’s vond, kwam ik twee series oefeningen tegen voor beenspieren en core stability. Ik puzzelde hier wat mee en op datzelfde moment kwam een appje binnen met de zoomles van mijn kinderen, en per ongeluk ook de andere lessen die dag gegeven zouden worden. Ik grapte hier wat over dat dansen niet echt mijn ding is, waarop de reactie kwam dat er ook een les Hitt training is. En aangezien ik niet echt in toeval geloof, besloot ik mee te doen. Dat heb ik geweten! Werkelijk alle spieren kwamen aan bod, maar wat een heerlijk gevoel gaf het. Het leverde twee dagen behoorlijke spierpijn op, gelukkig beperkte dat zich deze week al tot een dag en tot eigenlijk alleen armen en schouders.
Deze week heb ik een interval training gedaan met 10 x 2 minuten. Ik vond het op dat moment erg zwaar, maar ik voelde me naderhand als herboren. En ook heb ik een training gedaan met blokken van 6 minuten, gevolgd door 3 minuten rust en dat 5 x. Ik keek hier eerlijk gezegd behoorlijk tegenop. Ik loop momenteel rustig of snel en heb moeite om daar een tempo tussen in te vinden, wat eigenlijk wel gewenst is voor wat langere intervallen. De training is volbracht en ook deze gaf me een goed gevoel. Hopelijk helpen deze trainingen me om mijn tempo wat omhoog te krijgen en weer wat tempogevoel te ontwikkelen.
Vandaag gelopen zoals lopen bedoeld is. Of tenminste, hoe het voor mij bedoeld is. Waterfles mee, winegums mee, muziekje op en de tijd hebben. Zwerven, mezelf verwonderen, alles wat ik waarneem in me opnemen. De natuur is prachtig!!
Ok, nu de realiteit. De periode tussen ongeveer een half uur en een uur en een kwartier voelde zo. Ik kon de wereld aan, ik zweefde en genoot van alles om me heen. Het eerste half uur was ik bezig met in mijn ritme komen. Ik las een tijdje geleden iets over “de 12-minuten regel”. Dat houdt in dat als je geen zin of puf hebt om te gaan hardlopen, je toch gewoon moet gaan en het na 12 minuten nog eens moet overwegen. Dan zou het een stuk aangenamer zijn. Dat gaat voor mij niet op. Het eerste half uur is zoeken naar het juiste tempo en vooral mijn hartslag en ademhaling onder controle krijgen. Na een half uur was ik op een adembenemend stukje aarde en voelde ik me goed.
Zonder concreet plan ging ik verder. Aangename temperatuur, zonnetje erbij, helemaal perfect! De weggetjes liepen net iets anders dan ik mij herinnerde, het maakte niet uit. Ik had de tijd en ik voelde me top. Daar in de verte lonkte de Lonnekerberg. Jaren geleden liep ik daar vaak met mijn hardloopmaatje. Als ik geen gekke extra paadjes insla, moet het toch kunnen om dit rondje te gaan maken. Het was er schitterend. Hoewel het gevoel waarmee ik er nu overheen liep toch niet helemaal hetzelfde was als toen. Rustig aan, dit is de lange duurloop. Het gaat niet om snelheid, alleen om genieten. Dat hield ik nog een poosje vol. Ik weet van mijzelf dat als ik op deze manier ga lopen, ik altijd verder loop dan ik aanvankelijk van plan ben. Thuis had ik genoemd tussen de anderhalf en twee uur weg te zullen zijn. Gelukkig kent mijn man mij inmiddels goed genoeg om te weten dat het die twee uur wordt, plus nog een beetje extra (en hij daar ook maar beter op kan hopen, want als dat het niet wordt, ik waarschijnlijk thuis kom en ontzettend….ah fijn, dat hoef ik vast niet uit te leggen). Met nog een kilometer of vijf te gaan, werd het beduidend zwaarder. Regelmatig een paar slokken water en een winegum, om mezelf te motiveren voor het laatste stuk. Ik sprak met mezelf af door te lopen tot 18 km en dan uit te wandelen. Ik heb mezelf weer eens overtroffen in een perfecte opbouw van kilometers en zeer verantwoord trainen. Dit is hoe ik in het verleden ook steeds verder ben gaan lopen, en misschien is dit wel hoe lopen voor mij bedoeld is…Ik ben blij met mijn lijf, dat het al die impulsieve acties goed verteert.
Al met al ben ik zeer tevreden over afgelopen week. Blij dat het me lukte om alle trainingen in de week te krijgen. En vooral blij met hoe ik me nu voel en de afgelopen week heb gevoeld. Voldaan en vol energie!
Dit weekend ben ik begonnen in een boek dat ik nog had liggen en waarvan het stukje van de auteur zelf over het boek, wel heel toepasselijk is:
Ik durf er een stevig paar pinten op te verwedden dat u na een halve of hele marathon of de beklimming van de Mont Ventoux de volgende vraag krijgt: ”En, in welke tijd hebt u dat gedaan?” Zelden zal iemand in een eerste reactie peilen naar uw subjectieve beleving met een vraag waarop u zou kunnen antwoorden: ”Genoten, mens, genoten dat ik heb! Seks is het niet, maar het lijkt er verdorie toch goed op.” Ziet u al het podium waarop de grootste genieters bekroond worden?’
– Marc Van den Bossche in Sport als levenskunst