Maand: juni 2021

27 maart 2021 

Pfff ik ben echt zoooooo ont-zet-tend moe!!! Om een lang verhaal kort te maken; het was een enerverende week, die er zowel fysiek als mentaal inhakte. Vanmiddag besloot ik mijn oude hardlooplogboek erbij te pakken. Weemoedig bladerde ik dit door. De laatste maand voor ik ontdekte dat ik zwanger was, liep ik meer dan 500km. Zes trainingen in de week, lange afstanden en ook veel op snelheid. Ik las mijn oude blogs terug, het gevoel van toen kwam weer helemaal boven. Euforiemomenten, omdat ik de tijden liep die ik hoopte. Het verhaal van mijn eerste marathon. Grenzen verleggen. Over alle grenzen heen gaan en op mijn verjaardag in tranen zijn door een volledig zelf veroorzaakte blessure. De eerste keer de tien kilometer onder de 50 min. Ik had mezelf beloofd diep te gaan, ik mis nog steeds een heel stuk van die wedstrijd. Lijkbleek, met blauwe lippen en wankelend liep ik dat pr. Blogs over samen lopen, wijze raad van een trainer. Alle tips van mijn loopmaatje, vooral op de momenten dat de vermoeidheid toesloeg en je zo geen zin had om op je houding te letten, te lachen naar voorbijgangers en eigenlijk überhaupt te blijven hardlopen. Ik werd er enigszins weemoedig van.

Gisteren de tweede trail gelopen. Ik wist op voorhand al dat ik eigenlijk niet genoeg lange duurlopen in de benen had. De laatste lange was de vorige trail, een maand eerder. En gelukkig was dat niet de enige uitdaging. Zoals ik al eens eerder schreef, is autorijden niet mijn hobby. Toch vond ik het nu tijd om de knop om te zetten en er zelf met de auto naar toe te rijden. Wel had ik de dichtstbijzijnde uitgekozen, een klein uurtje rijden. Maar wel met een stuk over de snelweg, waar eigenlijk mijn grootste angst ligt. En om heel eerlijk te zijn, had ik dat ook al weer enige jaren weten te vermijden. Een derde uitdaging die ik mezelf had opgelegd, was om een stukje live te gaan op facebook in de groep van Running Miracle. Een echt plan had ik niet, ik hoopte iets van de omgeving te kunnen laten zien en iets van het navigeren met mijn horloge. En om het mezelf niet te makkelijk te maken, sprak ik af dit te gaan doen op het moment dat de vermoeidheid reeds zijn intrede had gedaan. Zo rond 17km leek me prima. Het moge duidelijk zijn dat ik de lat voor mezelf weer eens hoog had gelegd! Maar oh, wat had ik er een zin in!!! Ik heb me lange tijd niet zo verheugd op een mooie loop als op deze. En ik was rustig, ondanks alle uitdagingen had ik totaal geen last van stress. Ik had er zo veel zin in en ik had het even zo ontzettend nodig. Ik keek uit naar mijn grote avontuur, want zo voelde het. Me helemaal alleen redden op alle fronten, samen met mijn grote vriend Garmin.

De autorit ging prima. Wel zoeken waar de start was. Googlemaps vergeleken met het geuploade gpx routekaartje, beetje puzzelen, stukje verder rijden. En toen kwam ik toch bij een parkeerplaats uit aan de rand van de Sahara. Daar bleek inderdaad de start te zijn. De start van het lopen was een stuk sneller gevonden. Het was een prachtige omgeving. Ik liep een heel stuk vlak langs een riviertje. Smalle paadjes (single tracks) wat het helemaal pittoresk maakt. Het stuk van ongeveer 7 tot 13 kilometer ging over behoorlijk glooiend terrein. Aangezien het rond Beerze was, ga ik er zo maar vanuit dat dat de Beerzebulten waren. Het was prachtig, maar loodzwaar. Eigenlijk wist ik wel dat ik daar te veel energie verbruikte. Het deed me erg aan de Teutolauf denken, een hoog paadje tussen de bomen door. Na kilometer 13 werd het landschap weer vlakker. Veel bos en kleine stukjes heide. Bij kilometer 15 besloot ik mijn banaan te eten, eigenlijk ook een beetje als afleiding. Het begon inmiddels wel zwaar te worden en ik had nog wel een stukje te gaan. Natuurlijk lette ik weer eens niet goed op, bam. Vol op mijn linker heup. En ik kon alleen maar denken; niet nu al. Ik wist niet precies wanneer ik de Sahara op zou gaan en aangezien er behoorlijk wind stond, toch bij kilometer 17 maar voor de live video gekozen. Eerst de ene kant op gelopen, koersfout. Toen de andere kant, ook koersfout. Dan toch echt maar dwars door al die takken heen en hopen dat er ergens een pad te vinden is. Een pad is een groot woord, maar mijn horloge zei op koers. Ik zette de telefoon aan en vond het spannend. Dat was te merken ook, de video ging te snel. Het was niet goed genoeg voorbereid en van de route op mijn horloge was niks te zien. Heel wat leerpunten voor de volgende keer, maar de drempel was genomen. En zoals verwacht werd de trail daarna pas echt zwaar. Regelmatig een paar passen wandelen, een paar slokken drinken, een foto maken. Een lief appje van mijn man en jongste zoon om me nog veel plezier te wensen voor het laatste stuk, zo lief! En gelukkig viel de afstand over de Sahara mee, mul zand waar ik tot mijn enkels in wegzakte. Bij 25,5km zag ik de auto. En vlak bij de auto zei ook mijn horloge koersfinish. Blij en trots dat ik er was. Schone kleren aan, wat fruit eten en water drinken. Op deze momenten mis ik de cola nog steeds, halverwege de trail had ik nog bedacht om gewoon bij een boerderij aan te bellen en om cola te vragen. Toch kan en lukt het goed zonder. De terugweg had ik wat stramme benen, ook nu ging het autorijden prima. En bij thuiskomst was ik oprecht trots op mezelf. Ik had het helemaal alleen gedaan, van voorbereiding tot uitvoering. ’s Avonds nog fijn meegedaan met een uurtje Zumba. Heerlijk opgaan in de muziek en even de ergste stramheid uit mijn benen bewegen.

En verder deze week. De week begon zoals verwacht met behoorlijke spierpijn. Elke keer als ik mijn armen omhoog bewoog, kon ik alleen maar denken aan alle burpees en squats van zondag. Natuurlijk had ik ’s avonds wel zin om met de lessen mee te doen en op de vraag wie er een weerstandsband ging gebruiken, gaf ik vertwijfeld een bevestigend antwoord. Ik voelde al mijn spieren flink, maar toch lukte het wel en genoot ik van de lessen. Dinsdag was de spierpijn behoorlijk weg, dus zo onverstandig was mijn keus vast niet. De andere lessen deze week waren ook fijn en eigenlijk ook veel tijd verkletst. Wat ook wel weer een keer heel welkom was. We zijn met een nieuwe ochtend workout bezig voor de buikspieren en die belooft behoorlijk pittig te worden. De grens van nog net leuk is inmiddels wel bereikt en we zitten op dag 7.

Het afvallen gaat gestaag verder, ik zit nu onder de 73 kg ben ongeveer 7,5kg afgevallen. Nog 2 te gaan tot mijn laagste gewicht ooit. Die ga ik halen ook!! Het eten gaat goed. Ik dacht inmiddels wel echt van de suikerverslaving af te zijn, maar toch merk ik op een dag als vandaag dat het lastig is. Als ik echt moe ben dan mis ik het gesnaai ontzettend en eigenlijk mis ik dan ook mijn kopje koffie nog steeds wel. Het lukt me wel om de knop om te zetten. En ik denk ook dat ik vandaag wel wat bij te eten en te drinken had, mijn horloge gaf voor gisteren een calorie verbruik van bijna 4000 calorieën aan.

Voor het traject hadden we een zoom over bewegen. En de opdracht voor deze week was voor mij wel raak; mediteren. In een ver verleden deed ik dat regelmatig en kon er ook echt van genieten. De afgelopen periode waagde ik wel eens een poging, maar ik kon me er niet aan overgeven. Een van mijn doelen voor het traject is om meer tot mezelf te komen. Meer rust dus en mezelf meer vinden. En wat is er dan geschikter dan mediteren, zul je denken. Ik stelde nog de vraag of het de bedoeling was om het een keer te doen deze week of dagelijks. Waarop het antwoord iets was in de trend van; plan het in. Ik baal weer een beetje van mezelf, ik zie weer overal beren op de weg en ik reageer weer standaard met; het is lastig. Ik had mezelf voorgenomen om met alles honderd procent mee te doen en dan moet je juist met iets wat zo bij je doelen past, niet klagen. De eerste dagen was het niet echt een succes. Ik besloot een andere meditatie te kiezen en boven op mijn buik op bed te gaan liggen. Eigenlijk precies zoals ik het in het verleden ook deed. En dat gevoel van toen, komt terug. Ik kan me er steeds beter aan overgeven en ik begin het fijn te vinden. Deze week heb ik ook een sessie gevolgd, ik vond het ontzettend spannend. Aan de andere kant wist ik ook dat dit me gaat helpen, helpen om dingen af te sluiten en helpen om te groeien. Het heeft wederom veel in gang gezet, vanmorgen heb ik hier het laatste praktische stukje voor afgerond. En ik denk dat mijn vermoeidheid dan ook een combinatie is van dit mentale stuk en het fysieke stuk van de trail. Ik heb alles gedaan wat ik moest doen, wilde doen en dan mag je moe zijn.

Morgen is het volle maan. Tijdens volle maan versterkt de energie van de maan alles: onze emoties, gedachten en situaties. Je kan ’s nachts slechter slapen, overdag prikkelbaar en emotioneel zijn. Volle maan gaat over een hoogtepunt bereiken en het oude ‘loslaten’. Dit kan het loslaten van negatieve energieën of gebeurtenissen als gevolg van ergernis zijn. Het gaat ook over het loslaten van negatieve patronen waarin je terecht bent gekomen, zoals schadelijke gedachten en gewoonten. Het heldere licht van een volle maan schijnt op onze eigen duisternis: de delen van onszelf die we liever niet willen zien. Loslaten zorgt dat niet alleen onze geest, maar ook ons lichaam volledig kan ontspannen. 

Alle losse stukjes deze week lijken als een synchroniciteit met elkaar verbonden te zijn. De puzzel past in elkaar. Morgenavond is een volle maan meditatie. Dat is de laatste stap, ik ga meedoen en loslaten.

Volle maan

De avond valt, buiten is het donker,

Ik denk terug aan wat ooit eens was,

Herinneringen maken me weemoedig,

Ik voel me moe en leeg tegelijk.

Aan de hemel staat een groot helder licht,

Emoties gaan met me aan de haal,

Deze gewaarwording neemt bezit van me,

Ik voel me woelig, druk en gejaagd.

De maan is krachtig en straalt een rust uit,

Nu is het moment van bezinning,

Tijd om los te laten, om verder te gaan,

Ik voel me heel nietig, ik word stil.

Het wordt weer licht, een nieuwe dag breekt aan,

Ik kijk vooruit en zie een toekomst,

Nieuwe kansen, mogelijkheden voor groei,

Ik voel me euforisch, herleven!!!

Lieve groet, Cobie

21 maart 2021 

Mijn enthousiasme blijft en groeit. Running Miracle krijgt vorm zoals ik graag wilde en hoopte. Er zijn inmiddels 65 leden, er komen wat reacties, een hele lieve blog. Ik heb nog een schema gemaakt voor iemand. Ik heb een evenement gepland en er zijn een aantal geïnteresseerden. Ik vind het erg leuk om mee bezig te zijn, berichten maken, nadenken over het hoe en waarom en mijn eigen grenzen verleggen op verschillende gebieden. Het enthousiast over hardlopen praten kan ik wel, dit alles vormgeven, is nieuw voor mij. En ik leer er ontzettend veel van!

Vandaag weer met z’n drieën bij het Rutbeek getraind, hardlopen zat er voor een niet in. En daarom werd het een crossfit training. We wandelden naar een mooie plek, een korte warming up en toen de kern. 10 Hang squat snatches, gevolgd door 15 burpee broad jumps, dan 20 hang squat snatches, gevolgd door 15 burpee broad jumps, 30 hang squat snatches, zo door tot 50 en dan afsluiten met 15 burpee broad jumps. De squats waren met een buis, buis op je knieen, zelf zakken en met een soort sprong de buis boven je hoofd in een squat. Klinkt simpel, ik vond de uitvoering knap lastig. 150 Keer kunnen oefenen en ik denk dat hij nog niet 1 keer perfect ging. Maar goed die voel je wel in je bovenbenen. De brupee variant, was een burpee tot plat op de grond, opdrukken en dan gevolgd door een grote sprong. En na 15 burpees sta je ook wel even uit te hijgen. Ik dacht in eerste instantie dat de training wel meeviel, maar bij het teruglopen voelden mijn benen toch wel erg slap. En inmiddels begin ik ook mijn schouders en armen te voelen. Ik denk dat ik van de week nog wel even terug denk aan deze training. Zo fijn om weer met elkaar te kunnen trainen!!

Ik hoopte vanmiddag nog een stukje te kunnen hardlopen. Vrijdag wil ik graag de tweede trail lopen en ik had nog wel een mentaal zetje nodig. Ik zou voor een rustige 10km gaan, ware het niet dat de eerste km al snel ging. Mijn horloge als prestatieniveau +7 aangaf en ik eigenlijk wel lekker liep. Om een lang verhaal kort te maken, het werd wederom een snelle 10, 56 min en 32 sec. De laatste kilometers waren zwaar, maar wat ging het lekker.

Verder was ik deze week erg moe, ik besloot even bij te tanken. Maandagochtend nog gelopen en daarna koos ik ervoor om een half uurtje langer te slapen. De lessen heb ik wel gevolgd en dat voelde goed.

En vrijdag staat dus de tweede trail op de planning. Ik ga maar uit van ongeveer 25km. Ik had nog graag een lange duurloop van 20km willen doen, maar dat zat er niet in (had ook natuurlijk ook andere keuzes kunnen maken, maar ik vond dit de leukste ;-). En dus zal ik het hiermee moeten doen. Iemand noemde al dat deze afstand op karakter wel kan. Ja, dat kan, dat weet ik. Maar soms is iets meer zekerheid hebben door oefenen fijn, geeft je iets meer zelfvertrouwen.

En dat brengt me eigenlijk precies bij het punt waar ik het graag over wil hebben. Het mentale stuk van hardlopen, van sporten in het algemeen. Dat stuk fascineert me, het interesseert me. Zowel bij me zelf als ook bij anderen.

Ik denk dat ik mezelf redelijk ken. Over het algemeen weet ik goed wat ik moet doen om mezelf ergens doorheen te slepen, ergens voor op te peppen of hoe ik mezelf over drempels heen help. Ik kan de knop in mijn hoofd vaak omzetten. Ik hou van uitdagingen, nieuwe dingen en ik schuw een beetje adrenaline niet. Dit helpt me om mijn grenzen op te zoeken en er overheen te gaan. Ik weet vaak ook wat voor kick het naderhand geeft als je dit doet. Als ik tijdens het sporten momenten heb dat het zwaar is, heb ik ook vaak allerlei strategieën. Die 50 hang squats snatches van vanmorgen waren halverwege ook niet leuk meer, ik nam me voor om bij 25 een korte pauze te houden. Dat sleept me door het eerste deel. Bij 25 denk ik, dat doe ik bij 30, dan ben ik over de helft. Bij 30 ben ik blij dat ik al over de helft ben en helpt dat me verder. Tijdens zware stukken bij het hardlopen, een stuk interval of het laatste stuk van een tempoloop, helpt het me vaak om te gaan tellen. Geen idee waarom, maar het leidt af. In een wedstrijd ben ik vaak aan het rekenen, wat heb ik deze km gelopen, wat wil ik de volgende km lopen, wat moet ik lopen voor de beoogde tijd. Ik kan je wel vertellen dat er in de laatste kilometers vaak niks meer klopt van het rekenen, en ook dat maakt niet uit. Het leidt wel af. En als het maar genoeg afleidt, loop je stevig door en pakt de miscalculatie alleen maar in je voordeel uit  Ook denk ik dat ik mezelf vaak goed kan motiveren. Neem nu bijvoorbeeld de trail van vrijdag. Enerzijds baal ik dat ik niet nog een lange duurloop heb gedaan, aan de andere kant bedenk ik ook dat ik vaak meerdere uren op een dag sport zonder problemen. Dus met de conditie zit het wel goed en het hoeft niet in een hoog tempo. Ik probeer ook uit alle trainingen die ik doe wel iets positiefs te halen, dat motiveert en stimuleert ook enorm. Verder hou ik alles bij (een hardloperstrekje ;-), voorheen op papier, nu doet mijn horloge dat. Je kunt de progressie dan makkelijk zien en dat werkt ontzettend motiverend. En zo nu en dan heb je gewoon een training dat het allemaal niet werkt. Je kunt de motivatie niet vinden, het afleiden lukt niet, alles voelt zwaar en eigenlijk kom je om in zelfmedelijden. En dat hoort er ook gewoon bij. Het maakt je sterk. Ik probeer op zo’n moment maar te berusten in de situatie, wetende dat het goed is en dat het de volgende keer weer beter/makkelijker gaat.

Wat ik ook erg inspirerend en fascinerend vind, is het mentale stuk bij anderen. En vooral dat het me soms lukt om anderen daarbij te helpen. Handvatten geven om afleiding te vinden. Anderen hun eigen progressie laten zien. Ze voorhouden wat mogelijk is en ze dat ook laten ervaren. En mede hierdoor anderen in zichzelf te laten geloven. Kleine dingen zeggen of laten zien, waardoor er een knop om gaat. Het is magisch, maar het kan. Het kan bij iedereen. Heb een beetje vertrouwen, ervaar en vooral; geloof in jezelf!!

Ik zie dit stuk ook terug in het traject, hoe het doorwerkt op andere gebieden. Zo leuk om te ervaren. Ik ben en blijf enthousiast. Het afvallen gaat gestaag door. Het eten van onbewerkte voedingsstoffen voldoet me ontzettend goed. Ik vraag me wel af of ik voldoende binnenkrijg van alles. En dan bedoel ik vooral eiwitten en de verschillende vitamines B (D slik ik al extra). Dat binnenkort maar eens goed uitzoeken.

Zelf hoop ik deze week nog een paar grenzen te verleggen. Spannende dingen op de planning, waardoor ik hoop te groeien. De trail is er een van en tevens hoop ik dat ik hem net zo loop als de vorige. Even een moment voor mezelf, weg van alles en iedereen en even alles een plekje geven. It all excites me and scares me at the same time, it might be good to try!!

Lieve groet, Cobie

14 maart 2021 

Waar zal ik eens beginnen, ik ben weer eens met zo veel dingen tegelijk bezig. Zo veel waar ik blij van wordt, waar ik energie van krijg. Ik hou niet van niksen, ik vind veel dingen leuk en dus zorg ik wel dat ik altijd van alles te doen heb en veel dingen die me enthousiast maken in het verschiet heb.

Als eerste Running Miracle. De afgelopen periode raakte ik er met meer mensen over in gesprek. Ik vertelde over hardlopen, over sporten en ik voelde bij mezelf het enthousiasme terwijl ik vertelde. Voor mijn gevoel zat ik een beetje op een dood spoor. Ik was een facebook groep begonnen, een gesloten, in de veronderstelling dat ik dit later kon veranderen. Maar dat kon dus niet. Het aantal leden groeide al een tijdje niet meer. Soms kwam er een reactie op een artikel, maar er gebeurde minder dan ik hoopte. Tijd voor een nieuwe route dus. Ik wilde graag een openbare groep maken, zodat meer mensen het kunnen vinden en kunnen meelezen. Dit hele stuk is zo niet mijn gebied. Ik vind het erg interessant, maar weet er weinig van en ik vind het allemaal ook best wel spannend. Nieuwe uitdagingen ben ik wel voor in, dus knop om en er vol voor gaan. Als anderen dat kunnen, moet het mij ook lukken. Met mijn man was ik wat ideeën aan het sparren, hij gaf me feedback en zette me aan het nadenken. Een vriendin gaf me wat tips en deelde een programma met me. En een andere vriendin schetste een toekomstbeeld en gaf aan dat ik voor dat stuk altijd bij haar aan mag kloppen. Fijn om zulke lieve, behulpzame mensen om me heen te hebben. En om de facebookgroep iets levendiger te maken, had ik bedacht om wat meer met filmpjes te gaan doen. En dat was dus een hele grote drempel!! Mijn man wist middels vragen mijn gedachten wat te ordenen, dat scheelt een hoop chaos. Samen een stuk bos opgezocht, hij filmde en ik…kon elke keer weer opnieuw beginnen. Gelukkig viel dat mee en had we na een paar pogingen een filmpje wat er wel mee door kon gaan. Daarna kon ik druk bezig met de facebookpagina en bepalen wat de juiste volgorde was om te doen. Ik maakte de pagina en gisteren plaatste ik het filmpje op mijn eigen pagina en stuurde mensen een uitnodiging voor de nieuwe Running Miracle groep. Ik kreeg leuke reacties op het filmpje en de groep heeft inmiddels 30 leden. Een collega zocht contact, ze heeft motivatieproblemen en vroeg om advies. We hebben vandaag samen een dikke 5km gelopen, waar we beide erg blij van werden! Nu staat het plan om met meerdere mensen over 10 weken 10km te gaan lopen. Wat zou het leuk zijn als we hiervoor een groepje bij elkaar krijgen en elkaar kunnen motiveren en stimuleren. Ik merk dat ik zelf het hele weekend al erg enthousiast word van alles rond om Running Miracle. De komende tijd goed na gaan denken over hoe ik het verder aan wil en moet pakken en hopelijk wordt het een levendige groep, waar van alles gebeurt. En lukt het me vooral om veel mensen te motiveren of te helpen op wat voor manier dan ook.

Dan mijn eigen hardlopen. Ik had bedacht om de trails te gaan lopen op de vrijdagen dat mijn man ouderschapsverlof heeft, dat is praktisch het makkelijkst te organiseren. En dus had ik eigenlijk bedacht om er vrijdag nog een te gaan lopen. Ware het niet dat vanaf volgend week de zwemlessen weer doorgaan en twee van de kids dus op vrijdagmiddag weer moeten (zo voelt het in ieder geval voor een) zwemmen. Dit was dus de laatste vrije vrijdag voorlopig. Daarom mijn eigen plannen maar overboord en met vrienden en kids afgesproken om wat leuks te doen. Het is me deze week ’s ochtends drie keer gelukt om 5km te lopen en vandaag kwam mijn teller op een dikke 6, wel geen lange afstanden, toch vier keer gelopen.

Ik merkte na vorig weekend, de snelle 10km van de zaterdagmiddag, dat elke training er extra inhakte. Ik herstelde steeds niet volledig en bleef mijn spieren voelen. Ik gooide het op te veel gedaan, meerdere keren te hard gelopen en ik dacht nog aan misschien toch wat eiwittekort door het anders eten. Nu achteraf denk ik dat het vooral mijn hormonen zijn. De ene maand heb ik daar beduidend meer last van dan de andere maand en deze keer hakt het er behoorlijk in. Ik voelde zowel tijdens de lessen vanochtend als tijdens het hardlopen vanmiddag alles, mijn rug, mijn benen en kramp in mijn buik. Ik weet dat het sporten helpt en dat ik me naderhand een stuk beter voel. En waarschijnlijk kan ik deze week weer heerlijk hard sporten, zonder bang voor blessures te hoeven zijn.

Deze week ook weer fijn met alle lessen mee gedaan. Wat zal ik dat straks missen als de lockdown voorbij is!! Mede daarom toch ook maar vast wat vooruit gekeken wat ik nog graag zou willen doen. Voor de lockdown is een vriendin van mij een aantal keren mee geweest naar Zumba en Strong. We vonden het samen sporten erg gezellig, dus daarom haar nog maar eens gepolst. Zij stond er ook voor open en toen we gingen bedenken wat, kwam het er eigenlijk op neer dat we beide aan bootcamp dachten. De proefles staat gepland voor eind deze maand. Ik ben erg benieuwd en heb er heel veel zin in!! Een collega noemde nog even dat zij na de eerste keer bootcamp niet normaal op de wc kon gaan zitten…ik hou mezelf maar voor dat ik inmiddels heel wat gewend ben met de lessen en het hardlopen.

En dan de versoepeling met buitensporten. We mogen dus binnenkort weer met z’n drieën bij het Rutbeek gaan trainen. Hardlopen afwisselen met oefeningen. Ben benieuwd hoe dat gaat na zo’n periode niet. Denk dat het een hoop spierpijn scheelt dat we nu vast niet met 210 burpees beginnen  Hoewel ik daar ook altijd wel voor in ben.

Over het traject ben ik ook nog steeds erg enthousiast. Ik ben inmiddels ongeveer 6kg afgevallen. Het gaat gestaag door. Nog een dikke 3kg en ik ben op laagste gewicht van voordat ik zwanger werd. En eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ik dat ooit nog weer zou gaan halen. Vorige week hadden we een groepshealing, dit was een mooie ervaring. Ik merk nog steeds dat alles veel met me doet. Ik heb veel dromen, lange dromen en er gebeurt veel. Ik onthoud ze ook en over het algemeen geven ze me een goed gevoel. Afgelopen week hadden we een erg leuke opdracht, een complimenten pot maken. We hebben deze thuis met elkaar gedaan. Voor ieder een pot en allemaal wat getekend of geschreven voor in de potten van de anderen. Helaas hebben we daarna nog geen moment gehad dat we met z’n allen waren en dus hebben we nog niets kunnen bekijken. Gaat deze week vast lukken!

Voor deze staat er niets speciaals op de planning. ‘ s Ochtends vroeg hardlopen, de leg challenge en de jump rope challenge, veel lessen volgen, waarschijnlijk nog een keer samen lopen met de collega. En hopelijk nog ergens een keer een gaatje vinden voor een lange duurloop. Want stiekem wil ik over twee weken toch wel graag de volgende trail lopen.

Voor nu hoop ik dat jullie allemaal net zo enthousiast aan het sporten zijn, als ik ben. Zo niet, kijk dan even bij Running Miracle en word meteen even lid van de pagina.

Lieve groet, Cobie

27 februari 2021 

Zoals ik de generale heb vervloekt, zo heb ik genoten van de trail!! Het was een groot avontuur!! Precies waar ik van hou!!

In overleg met thuis besloten om gisteren de trail in Appelscha te lopen. Mijn gezin zou mee gaan en zou het koppelen aan een familiebezoek. Stiekem vond ik dat erg fijn, dat scheelde mij een autorit. Voor de volgende heb ik wel gezegd dat ik alleen ga, het werd nu wel een hele onderneming.

Afgelopen week heb ik het eten voortgezet op de manier van de detoxweek. Na de verschrikkelijke zaterdag was de snaaibehoefte wel weg en kon ik het goed volhouden. Het afvallen gaat gestaag door. Nog driehonderd gram en ik ben vijf kilo kwijt, wat ik mezelf eigenlijk als doel had gesteld aan het einde van het traject. Zelfs de strakste jurkjes uit mijn kast passen weer en dankzij de opdracht van deze week, is mijn kledingkast ook meteen weer netjes. Woensdag en donderdag heb ik er wel voor gezorgd dat ik volwaardige maaltijden at en in de auto onderweg naar de trail heb ik twee speltbroodjes gegeten. Ik had nog een banaan meegenomen, die besloot ik maar mee te nemen voor onderweg. Weer eens wat anders dan de gelletjes.

Om eerlijk te zijn had ik er zin in. Ik was relaxed en van stressen was geen sprake. Dit veranderde wel even toen ik mijn horloge eenmaal had gestart. Ik stond op een parkeerplaats, maar waar was nu precies de start? Welke kant moest ik op lopen? En moest ik het echt gaan doen met dit minuscule routekaartje en kleine pijltje erbij? Ok als ik de verkeerde kant op loop, piept mijn horloge en geeft hij koersfout aan. Andere kant dan maar. Ik kan je vertellen dat het wel even puzzelen was voor ik de juiste route te pakken had! Allemaal bospaadjes bij elkaar en welke moet je dan precies hebben? Na alle veilige paadjes te hebben geprobeerd, bleef toch echt alleen dat volledig ondergelopen pad over… Ja ik weet het, ik wilde een trail. De eerste kilometer was koud, ijskoud!! Tot mijn kuiten liep ik door het water, het Canadameer was volledig buiten zijn oevers getreden. De eerste kilometer duurde maar liefst twaalf minuten. Ik besloot iedere illusie van tijd maar los te laten en me over te geven aan avontuur. Dat beloofde dit zeker te worden.

Ik had de juiste route gevonden en de ondergrond werd droog. Gelukkig warmde ik snel wat op en begon ik mijn horloge te begrijpen. Heb ik al eens verteld hoe verliefd ik ben op dat apparaat? Hij is geweldig!! Ik liep op een stuk grasveld en zag twee mensen het pad proberen te vinden. Mijn horloge gaf aan dat ik door het ondergelopen stuk moest. Ik deed mijn oordopjes uit, de mensen vroegen of ik er bekend was. “Nee.” Zij gaven aan dat het pad daar loopt waar het water staat. Ik knikte: “dat zegt mijn horloge ook”. Terwijl ik me opnieuw aan het water waagde, zeiden ze nog iets. Ik denk dat ze weinig van het tafereel begrepen, inwendig moest ik lachen. Het genieten was inmiddels begonnen.

Eenmaal op het droge zag ik Schotse Hooglanders liggen. Ik maakte een foto van het prachtige plaatje. Ik stak een weg over en kwam in een ander landschap; een glooiend heide landschap. Hier brandde de zon en was het warm. Ik besloot mijn shirt met lange mouwen eronder uit te doen. Ik raakte meer in mezelf. Kilometers lang kwam ik niemand tegen. Ik had nog wat dingen om over na te denken, om op een rijtje te zetten. En dit was zo’n fijn moment en zo’n fijne plek daarvoor. In dit gebied kwam ik vroeger vaak, we stonden er op een camping. Het voelde als thuiskomen. En dat gevoel hielp me om mijn gedachten en emoties te ordenen. Alles klopte.

Het heidelandschap werd verruild voor bos en het bospaadje veranderde later in een fietspad. Dat liep makkelijk waardoor ik toch nog een stukje echt kon hardlopen. Ik liep langs een uitkijktoren en besloot omhoog te klimmen en van het uitzicht te genieten.

Ik zat inmiddels op 10km en was nu bij de kale duinen beland. Mul zand omhoog en dan op een open vlakte het minipijltje van je horloge volgen. Ik had me volledig overgegeven aan de situatie, het was puur genieten! Kilometers lang liep ik over de kale duinen tot er weer een fietspad kwam. Deze keer werd het niet makkelijker, het was een behoorlijke klim. Het fietspad bracht me weer in een stuk bos. En vanaf dat moment werd het een hoop gekruis. Continu gaf mijn horloge koersfout aan, liep ik weer terug, zat ik weer goed en vlak daarna weer fout. Oude mensen kwam ik wel vijf keer tegen, ik hoorde de man tegen zijn vrouw zeggen dat ze me net ook al gezien hadden. Vijftien kilometer ging in twee uur, daarna ging het tempo drastisch omlaag door al het gepuzzel. Bij kilometer 17 voelde ik de honger komen. Ik besloot al wandelend mijn banaan te eten. En ik vervolgde daarna mijn tocht. Nu liep ik steeds op een stuk mountainbikeroute en lukte het me niet om het goede pad te vinden of te houden. Ik liep langs het openluchttheater en een hoge uitkijktoren die helaas gesloten was. Er zat een meisje op een boomstam, haar vader wilde een foto maken; “Kijk eens hoe hoog ik ben”, zei ze trots tegen mij.

Er was inmiddels zo veel tijd versterken dat ik toch maar besloot mijn man een berichtje te doen. Ik was bij km 21. In het bos stonden allemaal houten beelden van kikkers, erg mooi. Bij eentje stond een steen, met daarop een zeemeermin. Kinderen nemen deze stenen mee en verstoppen ze opnieuw voor andere kinderen. Ik besloot de steen voor mijn kinderen mee te nemen. Eerst de kikkers en daarna de zeemeermin, zou het iets betekenen? Misschien dat het verbindende water iets symboliseert?

Ik stak de weg weer over en liep nog een stuk door het bos. Mijn benen voelden moe, ik lette niet goed op en struikelde over een tak. Ik klopte de bladeren van mij af en liep door. Vlak daarna gebeurde het bijna nog een keer. Ok opletten nu! Je bent er nog niet. Mijn horloge geeft 23km aan, ik zie de boerderij die naast de parkeerplaats staat. Ik ben er bijna. Koersfout, weer terug en een stuk door het land. Ik had toch aan de andere kant van het draad moeten zijn. Voorzichtig voelen of er stroom op staat, wat gelukkig niet het geval is en ik besluit er tussendoor te kruipen. Inmiddels verstrijken km 24 en km 25. Ik kom weer bij het Canadameer en als afsluiter mag ik het laatste stukje weer door het water lopen. Bij het oplopen van de parkeerplaats, geeft mijn horloge 26km aan en staat er koersfinish. Ik loop naar mijn oudste kinderen toe, we maken een foto en even later zie ik ook mijn man en komen de jongste twee op me afgerend. Zo’n fijne finish!!

Het was een prachtig avontuur!!! Hardlopen kan ik het niet noemen, maar een tocht, een reis, een avontuur zeker!! Bij het in de auto stappen voel ik mijn billen. Misschien dat het niet heel verstandig was om donderdagavond nog Zumba en Pound te hebben gedaan (maar wel leuk). En vanochtend werd ik gewekt door spierpijn. Rug, benen, billen, alles liet me voelen wat ik de afgelopen dagen gedaan had. Ik heb net mijn gegevens doorgeven aan de organisatie, ik hoop toch de medaille binnen te slepen. Daarvoor moet je minimaal 3 van de 5 trails lopen. En ik heb de smaak te pakken nu!

Verder was het ook een heerlijke week! Ik had vakantie, veel leuke dingen gedaan met de kids en lieve mensen om me heen. Veel lessen gevolgd en maandag- en dinsdagochtend een klein rondje gelopen. Ik ben fanatiek bezig met het traject waar ik aan meedoe. Ik wilde een beetje afvallen, ik was wel toe aan iets anders en ik was vooral erg benieuwd. Ik kan nu zeggen dat ik erg enthousiast ben. Het afvallen gaat goed, ik ben van mijn suikerverslaving af, de opdrachten zijn leuk, de communicatie met de groep begint te komen en ik heb afgelopen week een sessie gehad. Ik wist niet goed wat ik me daarbij voor moest stellen, ik vond het spannend. Ik denk dat het erg kloppend was. Het heeft me wakker geschud en aan het nadenken gezet. Ik denk dat het wel iets in gang heeft gezet.

En dan nog even terugkomen op de kikkers en de zeemeermin. Water symboliseert alles wat stroomt; emoties, onze diepste gevoelens, ons onderbewustzijn, onze verbeelding, onze communicatie en onze intuïtie. De kikker staat symbool voor transformatie. Er wordt geloofd dat zeemeerminnen spirituele boodschappers zijn. Op een bepaalde manier verbindt de zeemeermin ons met een oud deel van onszelf dat evolueerde in de diepe oceaan, een deel dat we zijn vergeten, een deel dat we moeten omarmen. Nog iets meer om over na te denken de komende tijd.

Lieve groet, Cobie

20 februari 2021 

Ik dacht dat ik in het verleden de hel met hardlopen wel eens had gevonden; een marathon lopen en het bij 13 km al niet leuk meer vinden, omdat ik veel te hard was gestart en de hardloopvierdaagse, 6 etappes in 4 dagen en dan bij de tweede etappe geblesseerd raken, ook door mijn eigen overmoed natuurlijk. En aangezien opgeven niet in mijn woordenboek voorkomt, is mijn eigen hel snel gecreëerd. Maar de loop van vandaag kan ik ook zeker aan dit rijtje toevoegen, pffff het was zo niet leuk!!!!

Laat ik bij het begin beginnen. Deze week was de start van het traject waar ik aan meedoe. Maandag begon ik met de detoxweek. Zes eetmomenten op een dag, geen eten dat moeilijk door je lichaam wordt verteerd (amper dierlijke producten en bepaalde granen). Tot en met donderdag ging het erg gemakkelijk. Allemaal lekkere recepten en wel eens een beetje honger, maar dan is het volgende eetmoment ook al weer bijna. En vrijdag veranderde dat, ik kreeg honger, bleef honger houden. En of het nou echt honger is, was? Vrijdag is vaak de dag dat ik iets meer tijd voor mezelf heb, als de kids naar school zijn even een momentje voor mezelf. En dus kreeg ik zo’n zin in iets lekkers en voelde ik honger. Het kostte me moeite om mijn gedachten te verzetten en het even niet te voelen. Ik was ook ontzettend moe, dus ’s avond op tijd naar bed, dan gaat het de volgende dag vast beter. Niet dus!! Alle recepten zijn nog steeds heerlijk, maar het hongergevoel of waarschijnlijk eerder snaai gevoel, blijft. Daar kwam bij dat de twijfel begon toe te slaan. Maandag gaf de weegschaal 80,2kg aan, vanmorgen 77,0kg. Dit gaat wel erg hard, gaat het niet te hard? Eet ik dan toch echt altijd zo slecht dat ik nu zo makkelijk af kan vallen? Ik had ook een lange duurloop op de planning staan als voorbereiding voor de trail, 20km. Gaat dat wel lukken of heb ik mijn lichaam inmiddels behoorlijk uitgeput?

Ik had met mezelf afgesproken dat ik het allemaal zou proberen, alles zou gaan ervaren, dus ook dit. Halverwege vorige week had ik mijn hak kapot gelopen. Het was erg pijnlijk, grote open blaar met bloed en andere viezigheid. Ik plakte het afgelopen week steeds af met een pleister en met bepaalde loopschoenen, was het wel te doen (helemaal als de adrenaline eenmaal op gang komt ;-). Vanmorgen was het nog gevoelig, voordat ik aan mijn duurloop begon, voelde ik weer. Ik voelde niets meer, er zat dus ook zeker een mentaal stuk bij. Ergens bang dat de lange duurloop er niet door lukt, of dat ik mijn hak door het lopen nog verder stuk maak. Dit was even de schop onder mijn kont die nodig had, mentaal herpakken en er gewoon voor gaan. Ik besloot voor het lopen nog mijn tussendoortje van de middag te nemen, een banaan. Dan moet het zeker lukken. Wel had ik voor de zekerheid wat rozijnen en dadels meegenomen, maar ik had al bedacht dat ik het zonder wilde doen vandaag. Gewoon om mezelf te laten zien dat het wel kan.

De hele lange duurloop was dus echt gewoon VERSCHRIKKELIJK!! Ik kon vanaf de eerste stappen nergens anders aan denken dan aan eten en aan mijn twijfels. Mijn horloge gaf na 1km als prestatieniveau 0 aan, hoe hoger het getal hoe beter. En het is gewoon altijd een plus 6 of een plus 8. En nu een 0! Zie je wel, een heel slecht idee dit. Nee niet doen, je zou er voor gaan! Ik heb me echt op alle mogelijke manieren proberen af te leiden, maar het mocht niet baten. Foto’s gemaakt van de mooie natuur, mijn gedachten bewust naar iets anders gestuurd. Helaas. Met mezelf dan maar de compromis gemaakt om elke paar km een paar passen te wandelen en een paar slokjes water te drinken, iets met lief zijn voor mezelf. Ik liep de tijden die ik wilde, mijn ademhaling was rustig en ik had echt nergens last van. Lichamelijk ging het dus eigenlijk gewoon super. Helemaal geen reden om de twijfel te laten overheersen. Het bleef een gevecht met mezelf. Ik probeerde mezelf op te peppen, met hier word je sterk van en zo’n loop is ongetwijfeld goed voor de vetverbranding en dat stuk gaat ook goed op afstanden die nog veel langer zijn. Hou op met zelfmedelijden en loop gewoon door. Je wilt dit alles zelf, dus even doorbijten nu. En dan opeens hoor ik het nummer; “over de muur”. Ik hoorde dit nummer ook op het mooiste stuk van de trail die ik in september liep. Ik voelde me toen volledig vrij, ik deed dat wat ik wilde en het voelde goed. De afgelopen tijd kom ik het steeds tegen bij coronaonderwerpen, het gebrek aan vrijheid. En vanmorgen vroeg mijn dankbaarheidsapp een nummer te noemen waar ik dankbaar voor ben, ik noemde deze. Het nummer raakt me. Geen toeval dus dat ik nu hoorde terwijl ik met mezelf in gevecht was. Dit is je vrijheid, dit is de keus die je zelf hebt gemaakt. Ook al is het nu even zwaar, het komt goed! Je gaat je vrijheid vinden, het gaat allemaal lukken. Helaas ging de knop niet om en bleef het een worsteling. Net voorbij 15km kwam ik een bekende tegen van lang geleden. Hij heeft me ooit gehaast bij een 10EM en we liepen wel eens samen of kwamen elkaar tegen. Nu was deze ontmoeting erg welkom! We kletsen even en eigenlijk eindigden we het gesprek met de conclusie dat lopen en genieten van alles om je heen zo fijn is. Ik kon het gevoel een paar honderd meter vasthouden. Inmiddels was het niet zo ver meer en probeerde ik me daar maar op te focussen. Afgelopen week 3x ’s ochtends vroeg voor werk en ochtendspits 5km hardgelopen op de nuchtere maag. Dat lukte ook, nu hoefde ik nog maar een paar km, dus kom op, dat kan echt! De vorige keer dat ik 20km liep had ik op dit stuk al overal last van, nu had ik nergens last van. Dus echt geen reden om me zo te voelen. Ik wist dat ik de 20km niet vol zou lopen als ik rechtstreeks naar huis zou lopen. En ik moest van mezelf gewoon de 20 halen. Vrijdag wil ik de eerste trail gaan lopen, deze is 23,8km. Laat het dan in ieder geval een kwalitatief goede hel worden. Verschrikkelijk is het toch al, dus of dat nou een km langer duurt. Na een extra lusje drukte ik mijn horloge bij precies 20km uit. Ik had het gedaan!

Ik besloot wat extra fruit te nemen en na het avondeten besloot ik een toetje te nemen van sojayoghurt met aardbeien en honing, om de calorieën toch maar enigszins aan te vullen. Mijn horloge gaf aan dat ik vandaag 3200 calorieën had verbrand, waarvan er 1800 tijdens de duurloop. De detoxweek duurt nog 1 dag. Die ga ik zeker doorkomen. Ik heb me voorgenomen dat ik deze manier van eten en drinken vol wil blijven houden, ik merk dat mijn lijf zich er op zich goed bij voelt. Wel wil iets meer koolhydraten toe gaan voegen, als bijvoorbeeld speltpasta ipv alleen groente en vegetarische producten. Aankomende week wil ik in ieder geval zorgen dat ik woensdag en donderdag goed en voldoende eet, zodat ik vrijdag van de trail hopelijk iets meer kan genieten. Vandaag was een leerzame training. Soms heb je dit ook gewoon even nodig. En er is ook niks ergs aan om jezelf even tegen te komen. Ik weet dat ik sterk ben en dat ik hoe dan ook die man met de hamer kan verslaan (of het dan tussen mijn oren zit of niet). Uiteindelijk zijn dit de trainingen die er toe doen.

Wat de trail betreft; ik ben er klaar voor! De generale is gelopen, spullen uitgetest en de route staat geprogrammeerd in mijn horloge en in mijn telefoon. We combineren het met een familiebezoek, waardoor ik nu niet zelf hoef te rijden. Het is in de buurt van waar wij vroeger op de camping stonden. Ik ken het gebied enigszins, wat wellicht scheelt met verdwalen. Ik ben erg benieuwd naar de ervaring! Een slechte generale belooft een goede repetitie!

Lieve groet, Cobie

7 februari 2021 

Laat ik eens verwijzen naar de quote op startpagina van mijn blog: “if it excites you and scares you at the same time, it might be a good thing to try”. En dat is precies mijn gevoel op dit moment! Zoals na mijn vorige blog duidelijk zal zijn geworden, heb ik een paar weken thuis doorgebracht. Gelukkig heb ik me geen moment ziek gevoeld en heb ik ook dagelijks door kunnen sporten. Maar thuis zitten zorgt er bij mij wel voor dat ik na ga denken. Vaak over waar ik op dit moment sta en over waar ik graag naar toe zou willen. En dit nadenken resulteerde er dus in dat er weer leuke, spannende activiteiten op de planning staan.

De organisatie van de trail die ik in september liep, gaf aan dat de komende trails vervallen. Ze gaven echter wel een mooi alternatief; high five. Als je je hier voor aanmeldt, krijg je de routebestanden van de 5 trailwedstrijden die anders als eerste in het jaar plaats hadden gevonden. Je kan zelf bepalen welke trail je loopt en wanneer, je moet je wel vooraf inschrijven omdat er maar een bepaald aantal mensen tegelijk in hetzelfde gebied mogen lopen. Naderhand kun je je tijd doorgeven. Als je drie van de vijf trails loopt, krijg je de medaille. Ik heb me ingeschreven voor de afstand die varieert tussen de 23 en 25 km. En nu zul je denken, wat heeft dit met grenzen verleggen te maken. Qua lopen maar een klein beetje. Ik moet zorgen dat ik weer wat meer afstand in mijn benen krijg, maar zelf verwacht ik dat dit na twee wat langere duurlopen wel moet lukken. Ik sport vaak meerder uren op een dag, dus dat schrikt me niet zo af. Wat ik wel spannend vind, is dat ik mezelf moet redden. Ik las de informatie van de high five en stond meteen in dubio. Dit is wat ik wil, maar dit vind ik ook ontzettend eng. En dan zit je dus thuis, ik had me al eens voorgenomen om geen belemmeringen meer te zien. Alleen maar kansen. En dan besluit je impulsief, om er gewoon niet over na te denken en je gewoon meteen maar in te schrijven. De dichtstbijzijnde trail is in de buurt van Ommen, de overige vier zijn in Drenthe. En wie mij kent, weet dat autorijden niet bepaald mijn hobby is. Maar ja, geen belemmeringen he? En ik had dus voor mijn verjaardag dat prachtige horloge gekregen, deze wilde ik omdat je er routes in kan zetten. Maar-ik-heb-dus-echt-werkelijk-geen-idee-hoe. Ik-ben-zo niet-handig-met-techniek. En-ik verdwaal-werkelijk-overal. Het komt er dus op neer dat ik mezelf de komende tijd eerst in het horloge moet gaan verdiepen. Vertrouwen moet krijgen dat ik de route er in kan zetten, de route ter plekke kan bekijken en dan ook nog gelijktijdig mijn tijd bij kan houden (voor de organisatie). Het is dat ie zo duur is, anders zou ik serieus overwegen om om beide polsen een horloge te gaan dragen ;-). De drempel van het zelf er naar toe rijden is ook nog wel een dingetje. Dan de andere kant, heerlijk alleen zwerven in een onbekende, prachtige omgeving. Dat is hoe lopen voor mij hoort te zijn. Een mooi doel om de komende tijd voor te trainen en dan 5 mooie loopjes in het verschiet. It excites me and scares me at the same time, mijn nieuwsgierigheid wint!

En dan een ander stuk grenzen verleggen. Een vriendin van mij heeft besloten om een traject aan te bieden op het gebied van gezondheid en spiritualiteit. En ook daar ben ik wel erg nieuwsgierig naar. ik zou wel graag iets gezonder willen eten en wat willen afvallen (de weegschaal geeft toch nog wel flink wat kilo’s meer aan dan tijdens mijn actieve hardloopperiode). En ik zou wel graag wat dichter bij mezelf willen komen. Volgende week start het traject. Ik heb er heel veel zin in, maar ik vind het ook erg spannend. Het begint met een detoxweek, enerzijds lees ik de recepten en denk ik, is best te doen. Anderzijds vrees ik nu al voor de honger. Diëten is niet zo mijn ding, ik ga vaak gewoon meer sporten. Hoewel ik de afgelopen weken flink door heb gesport, merk ik wel dat mijn broeken weer strakker zitten. Door het binnen zitten heb ik de alledaagse beweging gemist. En het eten denk ik eigenlijk nooit zo om. Ik durf wel te zeggen dat ik suikerverslaafd ben. Ik kan het best een aantal dagen laten staan, maar dan trekken de dropjes, chocolade, zoete broodbeleg etc toch wel weer. En ook gaan we thuis eigenlijk altijd voor gemak. Afhalen en bezorgen is maar sporadisch, maar wel veel makkelijke gerechten met kant en klare sausjes enzo. En dat wil ik nu toch wel eens doorbreken. Iets meer gaan eten zoals het bedoeld is, pure ingrediënten en geen of amper geraffineerde suikers meer. En ik zou graag weer wat dichter tot mezelf komen. Vaak vlieg ik maar door, prop meer uren in dag dan kan en alles zonder pauze. Ik merk dat ik weer vaker hoofdpijn heb (bijna dagelijks) en dat ik weer vaak wakker lig ’s nachts. Ik heb mezelf al voorgenomen om mijn ritme iets om te gooien. ’s Ochtends eerst een half uurtje hardlopen ipv een workout. Ik doe bij de lessen nu veel oefeningen en hardlopen kom ik amper aan toe. Ik heb het afgelopen week gedaan en het beviel erg goed, fris aan de dag beginnen en juist weer dat doen waar ik me goed bij voel. En door het vroege opstaan ook weer iets meer regelmaat. Met het traject erbij hoop ik dat alles een beetje op zijn plek gaat vallen. Ik heb er zin in, ben nieuwsgierig, maar vind het ook spannend. Hoe confronterend zal het zijn? Het ligt een stuk buiten mijn comfortzone. Geen belemmeringen, ik zal er met de volle 100% voor gaan en ben vooral heel erg benieuwd.

Gisteren heb ik samen met een vriendin haar 5km gelopen. Ook dat was grenzen verleggen, zowel voor haar als voor mij. Ze heeft haar 5km in korte tijd opgebouwd. En gisteren verlegde ze haar grens door samen te lopen en door het in een toptijd te lopen. Via Running Miracle had ze mij om hulp gevraagd. Ze vroeg of ik haar online kon begeleiden. Alles was nieuw voor me. We stelden samen een plan op en evalueerden steeds. Het is echt een succes geworden en ik denk dat we beide erg dankbaar zijn voor de prachtige ervaring. Ik heb er veel van geleerd, juist op andere gebieden dan ik op voorhand dacht. Ik kon haar helpen patronen te doorbreken, mentale blokkades weg te halen en haar daardoor in haar kracht te zetten. Ze kon veel meer dan ze zelf had gedacht en dat werd gisteren dubbel en dwars bevestigd. We hebben afgesproken om samen verder te gaan. Ik verheug me er echt op en ik hoop in de toekomst meer mensen te kunnen helpen op wat voor manier dan ook.

“It excites me and scares me at the same time, but it might be a good thing to try”

Lieve groet, Cobie

17 januari 2021

Laat ik maar beginnen met dat ik een ras optimist ben. Bijna altijd positief. Ik ben een boogschutter, boogschutters hebben de planeet Jupiter aan hun zijde. Jupiter staat voor het vertrouwen in het leven, het geloof in de zin ervan, voor je idealen en waarden en voor het zoeken naar en het vinden van je persoonlijke levenszin. Hij staat verder voor alle groeikrachten die je leven nieuwe impulsen geeft, de bloei, het geluk en de welstand bevorderen en vooral voor de ontplooiing van je persoonlijkheid en het verbreden van je horizon. Dus ja, ik behoor gewoon positief te zijn!

En nu hebben we met elkaar in huis maar besloten om er het beste van te maken, om positief te blijven. We gaan er de komende tijd maar een gezellige boel van maken. We zitten aan huis gekluisterd. Ik lees net dat de scholen in ieder geval tot 8 februari gesloten blijven, maar eigenlijk maakt het voor ons niet uit. Gisteravond de uitslag van de tweede test die ik deze week deed, Peter kijkt me aan en zegt verbaasd: “je bent positief”. De boodschap voelde wat minder positief, maar ergens van binnen wist ik het wel. Op het moment dat ik besmet raakte, dacht ik aan corona. Toeval? Ik geloof in intuïtie. Het berichtje van de collega waarvan ik geen afstand had gehouden, kwam ook niet helemaal onverwacht. Ik had met mezelf afgesproken dat ik niet bang zou zijn, dat ik mijn werk wilde doen zoals altijd. Met hart en ziel en dat ik het risico op de koop toe zou nemen. Voor mij is dit dus de consequentie. Had ik al gezegd dat ik altijd optimistisch ben?

Het is wel even slikken. Onze jongste is over anderhalve week jarig en de verjaardag wordt nu wel heel minimaal gevierd. Daarentegen ben ik keer op keer weer zo blij dat we een groot gezin hebben en dat we er met elkaar zeker een knalfuif van kunnen maken. Naar de kinderen toe hebben we ook meteen de gevolgen benoemd, dat was zeker wel even slikken. Mijn oudste is boos dat ik geen afstand heb gehouden, hij vindt sowieso dat alle regels nageleefd moeten worden…ik wat minder, zoals duidelijk moge zijn. Een vriendin van me begrijpt hem wel en noemt erbij dat zij boos zou zijn geworden, omdat ik me heb laten testen. Ik denk dat mijn oudste zoon dat dan weer niet begrijpt  Hij wordt wel een stuk flexibeler, alle kinderen wel. En ook met elkaar weten we het optimisme weer te vinden, bouwen we een sneeuwpop en houden we een sneeuwgevecht.

En verder.. ik hoop dat mijn optimisme me er door heen sleept, zoals ik me nu voel. Het is een absurde gewaarwording. Ik sport al zeker anderhalf of twee weken dagelijks. Doe er elke ochtend een korte work-out bij en 10 push-up jacks over de dag verdeeld. En nu ook nog steeds. Vrijdagmiddag heb ik 5 km keihard gelopen, redelijk rustig begonnen en elke km harder om op 29.46 uit te komen. En nog twee km rustig uitgelopen. Wel moest ik na elke km even mijn neus snuiten en had ik wat last van slijm. En ’s avonds stond er Zumba op het programma. Gisterochtend de test gedaan, tussen de middag een uur Zumba en ’s middags gewandeld. Beide dagen tussendoor het huishouden gedaan. En gisteravond dus het berichtje… het blijft raar. Vanmorgen had ik wel zin in de Strong (HITT)les, ik voelde mijn keel/ademhaling heel iets. Op zich mag dat ook wel bij een hartslag van 175 slagen per minuut. Daarna een half uur mobility en ook de rest van de dag voel ik me wel goed. Ik heb met mezelf afgesproken om het hardlopen maar even te laten tot het waarschijnlijk echt over is en de lessen gewoon proberen mee te doen. Als ik anders niet helemaal fit ben, sleept het sporten me er ook vaak wel doorheen.

Dan nog even terugkomen op Running Miracle. Ik begeleid een vriendin op afstand. Zij doet het super, ze maakt zowel mentaal als fysiek grote stappen. Op 7 februari staat haar 30 minuten aan een stuk op het programma. En nou leek het me leuk om die met veel mensen tegelijk en uit elkaar te lopen. We kunnen elkaar via social media op de hoogte houden. Wie doet er mee? Zij is overigens “blij” dat ik positief getest ben, en noemt dat ze mogelijk minder dik van mij verliest. Maar he, ik ga echt knallen hoor! Al loop ik te snakken naar adem, ik ga toch hard!!! Had ik al gezegd dat ik positief ben?

Lieve groet, Cobie

3 januari 2021 

Mijn laatste blog is lang geleden. En dat geeft eigenlijk wel een beetje aan hoe ik tegen alles aankijk.

De droom waar ik het in mijn laatste blog over had, ben ik inmiddels achterna gegaan. Ik wil iets met hardlopen op een andere manier gaan doen. Graag zou ik er andere mensen mee willen helpen. In eerste instantie had ik bedacht om de cursus running therapie te gaan volgen. En dan van daaruit iets te starten. Mijn man gaf aan dat ik goed moest gaan bedenken wat ik er nu precies mee wil. En na informatie te hebben ingewonnen bij de cursusorganisatie, kreeg ik daar een soortgelijk antwoord. Er werd wel bij gezegd dat het waarschijnlijk niet het antwoord was wat ik graag wilde… Nee, dat was het inderdaad niet. Er werd me geadviseerd om gewoon maar eens te gaan beginnen en dan van daaruit verder te gaan evalueren. En dat heb ik dus gedaan. Ik heb een facebook pagina voor Running Miracle aangemaakt. Een eerste opzet heb ik daar gemaakt. Een paar vriendinnen hebben mijn hulp gevraagd. En verder worden er regelmatig artikelen gepost en ontstaan er gesprekken. Erg leuk allemaal. De komende tijd rest mij de taak om verder te gaan bedenken wat ik wil en hoe ik dat kan gaan doen. Maar goed, had ik al eens gezegd dat ik van uitdagingen hou…

En dan mijn eigen sporten. Ik ben behoorlijk doelloos, maar stiekem wel lekker, bezig. Het kost me moeite om me voor het hardlopen te motiveren. Door de lockdown begon de kerstvakantie in de dansschool noodgedwongen eerder. Op maandag nog twee lessen gevolgd en daarna leek het erop dat er tot januari geen lessen zouden zijn. Ik had me dus voorgenomen om eens wat bij te tanken en om me iets meer op het lopen te richten. Ik had ook bedacht om poundlessen via youtube te gaan doen en dat heb ik in de vakantie drie keer gedaan. Gelukkig kwam er ook al heel snel een appje dat er met andere instructeurs samen, veel lessen via zoom werden georganiseerd. Op het moment dat de vakantie echt begon, volgde ik ’s avonds een zumbales en bijna elke dag werden en worden er lessen georganiseerd. Ik ben erg enthousiast en dus komt er van de voorgenomen rust en het geplande meer lopen, weinig.

In de kerstvakantie heb ik uiteindelijk 3 keer gelopen. Ik ben nog steeds zo ontzettend klaar met de lange afstanden. Meestal wordt het iets van een uurtje, vaak een interval training. En als ik besluit om gewoon te gaan lopen, wordt het halverwege vanzelf wel een pittige training. Waardoor mijn horloge na een hardloopsessie tegenwoordig standaard aangeeft dat het tegen de max aan zat. Nu heb ik ook ontdekt dat hij de hersteltijd aangeeft en eigenlijk had ik dat dan weer liever niet willen ontdekken. Na een hardlooptraining komt de gewenste hersteltijd vaak richting drie dagen uit. DRIE DAGEN??? Gelukkig voel ik me over het algemeen de dag daarna al weer als herboren. En aangezien er dan wel weer een leuke online les wordt aangeboden, gun ik mezelf die drie dagen herstellen, echt niet!

Er worden veel lessen Strong (HITT) aangeboden en deze zijn online ook echt wel pittig. Daar achteraan wordt mobility aangeboden, een korte les voor flexibiliteit en kracht. En ik ben van beide wel fan.

Nieuwjaarsdag had ik thuis afgesproken dat ik graag weer een keer wat verder wilde lopen. Dat was er na de marathonafstand niet meer van gekomen en ik wilde toch ook niet alles zo weg laten zakken. Het werd uiteindelijk 20 km. Maar man, wat kostte dat een moeite. Mentaal was het eigenlijk wel te doen, maar mijn bovenbenen en vooral mijn heupen, protesteerden behoorlijk. De dag daarna had ik spierpijn en om eerlijk te zijn gebeurt dat me niet zo vaak, spierpijn van het lopen.

Verder ben ik na de burpee challenge doorgegaan met een push-up challenge, elke dag 100 push-ups. Alles voor de spierballen  Ik was wel even klaar met de yoga, nu in de ochtend een korte work out. Dagelijks acht verschillende oefeningen, vijf verschillende dagen. Na deze vijf dagen, begint het weer bij de eerste dag. Er zitten hele pittige oefeningen bij, of in ieder geval de aantallen. En nu in januari met een plank challenge begonnen. Eind van de maand wordt het twee minuten planken, dat is wel te doen voor mij.

Zoals duidelijk moge zijn, heb ik wel een sportvakantie gehad. Bijna dagelijks kon ik het sporten wel voelen in mijn lijf, had ik spierpijn of zat het er tegen aan. Maar zo veel beter dan een rustvakantie!! Voor mij was dit wel echt genieten. De online lessen gaan nog door tot 19 januari, dus ik geniet nog wel even door.

En dan nog even terugkomen op het doelloos sporten. Een concreet doel heb ik nu niet, voor nu staat het genieten voorop. Ik doe dat waar ik op dat moment zin in heb. Dat neemt niet weg dat ik niet een doel heb bedacht. Wel is dat doel nu nog een heel eind weg en zal ik veel kleine stapjes moeten maken voor ik er ben. Ik hoop ergens in 2021 de halve onder de twee uur te lopen. Als ik een serieuze poging waag met de tien, op een verhard stuk weg, zal deze nu binnen het uur moeten lukken. Ik zal de komende tijd verder moeten trainen op snelheid en ik zal ook weer iets meer lange duur moeten toevoegen. Wat langere tempolopen gaan doen, en stiekem kijk ik daar wel een beetje tegen op. Dan proberen de halve te lopen op 10 km/uur. Hopelijk worden er tegen het einde van het jaar weer wedstrijden georganiseerd, kan ik een mooie halve uitkiezen. En helpt een flinke dosis adrenaline me bij het realiseren van mijn doel. Zo niet, dan heb ik in ieder geval ontzettend genoten van al het sporten.

Voor iedereen een fantastisch 2021 gewenst, dat je dromen uit mogen komen, dat je je doelen haalt en vooral dat je geniet!!

Lieve groet, Cobie

15 november 2020

Na de marathonafstand te hebben gelopen, ben ik zo ontzettend klaar met lange afstanden. Ik heb er gewoon echt geen zin in!! Ik wilde graag de halve afstand in de benen houden, maar ik kan het momenteel gewoon niet opbrengen. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds ontzettend geniet van het sporten. Wat het lopen betreft, wat kortere afstanden, wat meer tempo en vooral meer afwisseling. En zowel met het lopen als met de lessen in de dansschool geniet ik erg van de gezelligheid.

Ook moet ik eerlijk bekennen dat het hele corona gebeuren en andere omstandigheden thuis er bij mij best wel in hebben gehakt. De lessen in de dansschool mochten niet meer plaatsvinden, dus dat werd weer via zoom. De groep op het werk werd vorige week voor een weekje gesloten, dus zat ik thuis. En dan moet ik echt wel weer even een knop omzetten. Zaterdag had ik een dip, het gewenste lopen schoot er bij in. In de avond herpakte ik mezelf en sloot de dag op een fijne manier af met man en kinderen. Zondag zette ik de knop om ik liep een uurtje, het eerste half uur op tempo en daarna ontspannen verder.

Een loopmaatje is bezig met een 30 dagen burpee challenge; elke dag 100 burpees, ieder uur 10 tot de 100 is bereikt. Aangezien ik toch thuiszat, besloot ik mee te doen. Maandag de simpele variant, dinsdag de variant plat op de buik. Ach dat viel alles mee…tot dat ik woensdagochtend wakker werd en in bed mijn schouders en bovenarmen al voelde… Het trok redelijk weg, woensdag daarom maar wat afgewisseld. Vandaag is het dag 7 en om eerlijk te zijn, is de burpee niet bepaald mijn vriend. Tot 5 denk je appeltje eitje, en bij 8 is het zo absoluut niet leuk meer. En dan nu het dilemma; morgen moet ik weer naar mijn werk. Ik kan makkelijk zeggen, ik zou het een week doen en die is nu klaar. En aan de andere kant heb ik dan weer zo’n stemmetje in mijn hoofd die zegt, je geeft toch niet op! Die 30 dagen kun je ook wel volmaken, beetje anders organiseren en niet aanstellen…

Door het thuiswerken kon ik dinsdag een uurtje extra lopen, heerlijk intervaltraining bij het landhuis gedaan. De les van maandag verviel. Dinsdag en woensdag zumba via zoom buiten in de tuin gevolgd en woensdag ook de strongles via zoom in de tuin. Heel fijn dat het allemaal doorging, veel voldoening naderhand. Sinterklaas had voor mij al mooie oordopjes via bluetooth gekocht en deze verstopt voor 5 december, maar ja, die kwamen nu wel goed uit. Steeds opnieuw opzoeken en verstoppen en vandaag heb ik ze mezelf toch zo maar cadeau gedaan. Het fantastische cadeau voor mijn verjaardag heb ik nog wel in de verpakking kunnen laten zitten, hoewel dat ook wel heel erg kriebelt… Donderdag kon ik de lessen in de dansstudio volgen, of eigenlijk les. De zumba was erg leuk, veel nieuwe nummers. En daarna hebben we het uur verkletst, wat ook eigenlijk wel heel fijn en gezellig was!

Gisteren stond de Rutbeektraining op de planning. We combineerden de burpees met hardlopen. 10x Een kilometer en 10 burpees met schoudertap. Het was een leuke pittige training. Door de thuisplanning was ik aan mijn fiets overgeleverd om er te komen (heen en terug kwam het op 22km en dat fiets ik momenteel nooit). De nacht er voor was waardeloos ik denk nog geen 5 uren geslapen (iets met ergens veel te enthousiast over zijn, te laat naar bed gaan en niet kunnen slapen). Dus toen ik naderhand thuis in bad zat, was het zo ontzettend op. Vannacht een gelukkig een goed nacht gemaakt, dus vandaag weer een stuk fitter.

Vanmorgen wilde ik graag nog een stukje hardlopen. Het werd anderhalf uur, kwartier inlopen en daarna iedere vijf minuten een minuut snel. Ik voelde mijn schouders en armen behoorlijk. Het ging niet vanzelf, maar gaf wel veel voldoening.

Verder nog een beetje aan het oefenen met linedance. Doordeweeks staat er nog een challenge met verschillende oefeningen. En elke ochtend 10 minuten yoga. Door de weeks doe ik extra oefeningen voor mijn rug. En ik doe 2 minuten brug met verschillende varianten.

En ik zou mezelf niet zijn als ik nu niet weer eens ging nadenken over een nieuw doel. En dat heb ik gedaan. Ik kan wel een marathon of lange trail ergens plannen, maar de kans dat het niet doorgaat, is groot. Daar heb ik helemaal geen zin in en zoals ik al noemde staan de lange afstanden me momenteel ook behoorlijk tegen. Ik heb nu iets heel anders bedacht, waar ik zelf behoorlijk enthousiast over ben. Manlief staat er ook voor open, al vindt hij wel dat ik het een en ander wat beter tegen elkaar af moet wegen en mijn beslissing iets meer moet onderbouwen. Ik heb met mezelf afgesproken om er eerst nog 1 of 2 weken over na te denken, als ik dan nog zo enthousiast ben, dan ga ik ervoor. En tot die tijd hou ik het nog even voor mezelf en creëer ik meer slapeloze nachten.

Lieve groet, Cobie

1 november 2020 

Aangezien ik bijna dagelijks de vraag krijg hoe ik het allemaal doe, waar ik alle tijd vandaan haal om alle dingen te kunnen doen die ik doe, wordt het tijd om daar maar eens een blog aan te besteden.

Allereerst sta ik ’s ochtends vroeg op. Meestal ergens tussen 5.30uur en 6.00uur. Ik wordt uit mezelf of door mijn jongste wakker, zonder wekker. Wat zorgt dat ik met een uitgerust gevoel opsta. In het weekend slaap ik wel eens een beetje uit, maar na half acht komt eigenlijk nooit meer voor. Ik doe mijn kleren aan, verzorg de dieren en schenk drinken in voor de kinderen. Die ik meestal met mijn vroege opstaan heb gewekt. Dan zet ik een muziekje op, pak mijn yogamatje en ga oefeningen doen. Sinds een dag of 10 doe ik er nu ook een korte yogasessie bij, wat een heerlijke relaxte start van de dag is. Ik heb een moment voor mezelf gehad en het is vaak nog ruim voor zevenen. Ik pak de tassen van mezelf en de kinderen in en maak ontbijt voor de kinderen en mezelf. Ik ontbijt als een keizer. Onder het ontbijten heb ik tijd voor social media en allerlei andere sites die ik even bekijk. Ik vul een dankbaarheidsdagboek in om even stil te staan bij hoe goed ik het heb en dat er zo ontzettend veel is om dankbaar voor te zijn. Vanaf 7 uur stuur ik de kinderen één voor één naar de badkamer. Alleen de jongste heeft nog een beetje hulp nodig. Vanaf half acht worden de haren in model gebracht en de tanden gepoetst en voor acht uur is iedereen klaar. En de meeste ochtenden is dit voor iedereen een heerlijke start van de dag. Ik denk ook dat dit hele ritueel en vooral de rust die er is en de tijd die we er voor hebben, helpt om de hele dag veel gedaan te krijgen.

Ik werk drie dagen (ma tm woe) en op die dagen past oma op op haar kleinkinderen. Zij helpt me een beetje door een was te draaien, even stof te zuigen en af te wassen. Omdat mijn dochter de dagen vaak nog niet helemaal goed volhoudt en ik ’s avonds sport, eten we vaak op tijd. Op maandag maak ik vaak een lange dag op het werk. Vaak heb ik op zondag als iets gemaakt wat klaarstaat voor de maandag en anders kookt mijn man dan. Dinsdag en woensdag ben ik eerder thuis en kook ik of mijn man, net wie het eerste is of wat er verder op de planning staat. Na het eten is het even keihard doorwerken met z’n allen. Afwassen (we hebben geen afwasmachine), de kinderen in de pyjama’s en soms in bad, broodtrommels voor de volgende dag klaarmaken, tassen klaarzetten, kleren klaarleggen, een telefoontje plegen of iets anders dat nog even bij tussendoor moet, de kinderen tandenpoetsen en voorlezen. En meestal rond de tijd dat mijn man de kinderen voorleest, kan ik ertussen knijpen om te gaan sporten. En na het sporten neem ik een uitgebreid bad, luister een muziekje en als mijn hoofd erg vol zit, probeer ik te mediteren. Ik deed dit in de puberteit met een cassettebandje van mijn moeder. En nu sinds een tijdje soms weer, en het helpt. Ik drink elke avond een beker warme melk met anijs. Volgens de wetenschap werkt het niet, maar voor mij is het een heerlijk placebo om loom van te worden.

Op donderdag breng ik de kinderen zelf naar school. Heb ik daarvoor de wasmachine al aangezet en tegen de tijd dat ik terug kom, kan ik het ophangen (we hebben ook geen droger). Ik doe vaak vast iets in het huishouden, maak een boodschappenlijstje en schil een appel voor mijn jongste om 10uur hebben we Zumbini. Daarna fietsen we door naar de winkel voor boodschappen en als er iemand jarig is koop ik dan ook het cadeautje. De donderdagochtend is echt onze quality time samen. Thuis zet ik hem aan het eten, ruim de boodschappen op en eet zelf wat. Na het eten ga ik even met hem op de bank zitten en gaat hij slapen. Ik doe de afwas, ga stofzuigen en maak het eten voor ’s avonds. Met een beetje geluk kan ik dan een keer iets uitgebreiders klaarmaken. Soms hou ik nog een kort momentje voor mezelf over. Aangezien ik dan vaak moe ben, is zitten geen optie en ga ik maar oefenen met line dance of even hoepelen ofzo. Ik haal de kids uit school en geef hun wat te eten en drinken en heb zelf even tijd voor kop thee. Ik help mijn dochter om zich klaar te maken voor ballet. De jongens hebben vaak vriendjes mee en om kwart voor vier vertrekken we met z’n allen richting ballet. Dit is voor iedereen een uitje. Er zijn veel kinderen, ze spelen en gamen met z’n allen. Mijn dochter leeft de hele week toe naar ballet. Mijn jongste scharrelt er wat bij om en ik heb het erg gezellig met de moeders daar. Thuis is het snel eten en de boel aan kant, want op donderdag begint mijn sport al vroeg.

De lessen die ik op woensdag en donderdag volg zijn vaak pittig, het moge duidelijk zijn dat ik op vrijdag vaak wel een dipje heb. Als de kids op school zijn kijk ik vaak even tv. Daarna moet ik wel voor waken dat ik niet helemaal instort. Op vrijdag zijn de kinderen vroeg vrij. Meestal bak ik dan pannenkoeken. Door al het sporten heb ik altijd honger en ik vind het heerlijk om dan even uitgebreid te lunchen. De middelste twee hebben op de namiddag zwemmen, we eten dan laat, dus ze hebben dan ook een flinke bodem gelegd bij de lunch. Mijn man gaat mee naar zwemles en ik doe vaak het huishouden.

Het hardlopen doe ik (meestal) in het weekend. Ik probeer toch elke week twee keer te lopen. Vaak dus zowel op zaterdag als op zondag. Soms gaat er doordeweeks een les niet door en kan ik 1 van beide looptrainingen door de weeks doen. Het fijne met het lopen is dat het op elk moment kan. Vaak pas ik het dan ook aan aan de rest van de planning thuis.

Zoals wellicht al duidelijk is, kijk ik amper tv. Op vrijdag vaak een uurtje en in het weekend ’s avond een uurtje. We hebben een goede taakverdeling thuis en we bespreken vaak wat er nog moet gebeuren en wanneer dat zou kunnen. Over het algemeen stel ik weinig uit. Ik doe eerst dat wat moet. Ik werk bijvoorbeeld elke dag alle was weg, dat geeft mij veel rust. Ik probeer ook van de nood een deugd te maken, ik kan vervelende taken vaak prima combineren met een gezellig moment met de kinderen. Het werk gebeurt en we hebben het fijn met elkaar. Regelmatig liggen hier allemaal lijstjes. Een lijstje met wat nog moet gebeuren, niet alles kan altijd meteen. En een lijstje met wat nog gekocht moet worden, zodat aankopen gecombineerd kunnen worden.

Tussen alles wat gebeuren moet door, kijk ik even op social media, lees ik een stukje in mijn boek of doe ik even iets anders waar ik op dat moment zin in heb. Over het algemeen eet ik gezond, ik drink geen alcohol en geen stimulerende dranken. Ik ben al sinds mijn puberteit vegetarisch. Wel eet ik veel, door al het sporten heb ik gewoon veel honger. Ik denk dat doordat ik goed voor mezelf zorg, ik meer energie heb en ook meer gedaan krijg. Daar komt bij dat ik veel dingen met de nodige humor doe, een beetje luchtigheid zorgt er ook voor dat alles makkelijker en sneller gaat. Ik heb vrijwel de hele dag muziek aanstaan, wat mij een vrolijk gevoel geeft.

Daar staat wel tegenover dat ik soms ook gewoon moe ben, me even niet fit of happy voel en dat ik toch door moet doen, omdat bepaalde dingen gewoon moeten gebeuren. Als ik ’s ochtend vier uren heb hardgelopen, daarna een uur in bad heb gelegen en de koelkast heb geplunderd, kan ik het niet maken om aan mijn vermoeide lichaam toe te geven en mijn man ook de rest van de dag voor alles op te laten draaien. Ik geef mezelf dan een schop onder mijn kont en ga door. Ik kan zeggen het is te veel en het kan niet, maar als ik die dingen wel wil doen. Wel die marathon wil lopen en mijn grenzen op wil zoeken, zal ik de rest op de koop toe moeten nemen. Dat is dan de keuze die ik maak en waar ik soms een prijs voor moet betalen. Als ik ’s avonds in mijn bed stap, slaap ik vaak snel (het doorslapen is regelmatig wel een dingetje). Toen ik klein was ging ik vaak vol energie de dag in en in de avond viel ik letterlijk als een blok in slaap, waarschijnlijk kent iedereen dit gevoel wel vanuit zijn kindertijd. Heerlijk voldaan na een drukke dag!!

Lieve groet, Cobie