De vakantie is voorbij, tijd om weer terug te gaan in het gareel. Ik zoek de discipline, de regelmaat waar ik zo van hou. Ja, ik zoek. Daar waar het er vaak redelijk vanzelf is, is het nu ver te zoeken.
Ik nam me voor om in de vakantie lekker te trainen, vrije tijd, doen wat je graag doet. Helaas dacht m’n lichaam daar anders over en trapte het voor mij op de rem. Al op de derde dag schoot het in m’n kuit. Ik had een soort ultieme training bedacht, heuveltraining, waarbij ik tussendoor oefeningen wilde doen. Geen warming-up natuurlijk, wel kuiten die al op spanning stonden. En dan toch als een gek de heuvel op sprinten. Ik heb wel eens betere ideeën gehad.. Het trok van onder tot boven door mijn kuit. Om mijn humeur nog enigszins vrolijk te houden, ben ik maar verder gegaan met buikspieroefeningen.
Ik had geen keus, daar was mijn rem. Na al het extreme sporten, trainen wat ik de maanden daarvoor had gedaan. Na alle emoties van de afgelopen weken, werd me nu een halt toe geroepen. Ik werd gedwongen om naar mijn lichaam te luisteren. Echt blessures heb ik vrijwel nooit. Als ik daarentegen maar door dender, en vooral mijn emoties geen plekje geef, maakt mijn lichaam me dat wel duidelijk. En vaak schiet het dan in een van mijn kuiten. En ik weet dat het pas over gaat als ik aan alles toegeef.
De andere vakantiedagen trainde ik rustig, herstel, wat oefeningen en vooral om even lekker bezig te zijn. Geen knallen, geen lat. En het was goed. We hebben als gezin veel met elkaar gepraat, veel tijd voor elkaar, goede gesprekken. En dat was heel goed!
We waren allemaal toe aan wat positiviteit en daarom besloten we na onze vakantie een puppy op te halen en 5 dagen later ook twee kittens. Dat jonge leven, het impulsieve, onbevangene, precies wat we allemaal nodig hadden!
Mijn kuit voelde ik beter worden. En toch trapte ik er weer in om te snel weer te veel te willen. Ik kreeg de opdracht om veel te rekken en sprak met mezelf af om nu echt naar m’n lichaam te luisteren. En dan merk ik dat het binnen een paar dagen echt over is.
Maar nu… Alles is weer begonnen. Ik pak de trainingen met anderen weer op. Mijn agenda is weer flink gevuld met loopjes, survivalruns, adventure runs, een hyrox, een marathon en een ultra. Maar er mist nog iets.. De overtuiging. Het lukt me nog niet om de trainingen voor mezelf weer te doen, ik rommel wat aan. Ik slaap wat langer en ik verzin excuses. Het eten gaat nog niet zoals ik graag wil, ook hier mist de discipline en dat geeft de weegschaal ook aan. Binnen de trainingen lukt het me soms om te knallen, dat voelt weer goed. Maar naderhand merk ik hoeveel het mijn lichaam heeft gekost. Ik ben moe, ik heb meer spierpijn dan anders en ik voel continu wel iets in m’n lijf. Ook haal ik de tempo’s niet van een paar maanden geleden.
Vrijdag was ik bij de masseur en volgens mij heeft het nog nooit zo intens gevoeld. Ik bleef maar tegen mezelf zeggen: “ontspan!” En toen hij als laatste bij m’n kuiten was, brak het zweet me uit en merkte ik wel dat er toch nog van alles zat.
Daarna voelde alles licht. Gisteren de eerste survivalrun met een goede vriend en mijn kinderen. Het kostte veel moeite, ik voelde me naderhand zo moe. En toch voelden deze dagen ook alsof er een knop omging.
Ik besloot vanmorgen lopend naar de bootcamp te gaan, iets met een marathon die in mijn nek hijgt.. Dat ging lekker! De bootcamp was een hyrox workout, mijn favoriet! Ik kon lekker knallen. De terugweg was zwaar, toch kon ik wel doorlopen. En naderhand merkte ik dat ik me eigenlijk helemaal niet zo moe voelde.
Ik zoek van alles uit voor Running Miracle en ik merk dat ik zelf ook weer ruimte krijg voor plannen! En vooral, dat ik weer zin krijg! Ik wil deze week weer lekker trainen, balans bewaken, maar ook lekker knallen! Bij het boksen van mijn zoon raakte ik aan de praat met een vader. Hij heeft me overgehaald om deze week het uur daarna met de volwassenen mee te boksen. Mijn man verklaart me voor gek, ik merk hoe blij het me maakt. Even een keer wat anders, weer lekker uit m’n comfortzone.
Hoe alles er de komende tijd precies uit gaat zien, weet ik nog niet. Dat de zin weer terug komt, weet ik wel. Gewoon lekker dat doen waar ik blij van word!
Lieve groet, Cobie