Auteur: Cobie Brouwer

Grenzen, ik heb het er in mijn blog wel vaker over. Het mentale deel van sport spreekt me erg aan. En daar zijn grenzen een onderdeel van. Of eigenlijk grenzen verleggen. Ik heb hier zelf de afgelopen weken weer veel ervaring mee op mogen doen.

Zo werd ik een aantal weken geleden benaderd door iemand die ik ken van lang geleden bij de hardloopgroep. Hij wilde binnen het bedrijf waar hij werkt graag met een aantal collega’s gaan trainen voor de bedrijvenloop en vroeg of ik dat wilde gaan begeleiden. Ik was meteen dolenthousiast! Natuurlijk wil ik dat, heel graag! Als ik er later in alle rust over nadenk, dan komen alle beren in mijn hoofd, alle mitsen en maren. Mijn grootste drempel was toch wel het feit om voor een groep te gaan staan. Dat had ik nog nooit gedaan en ik voelde van binnen veel onzekerheid. Zoals ik ook al eens eerder noemde, ik wil me niet meer door angst laten leiden. Dus de knoop was snel doorgehakt. Ik sprak er met verschillende mensen over, maar wilde ook vooral mijn onzekerheid niet nog groter laten worden. Ik zorgde voor een goede voorbereiding (lees; veel te overdreven). En dat sterkte mij. Er kon niks mis gaan. En toch, de eerste middag dat ik er naar toe reed. Buikpijn! Dat was lang geleden dat ik een grens zo heb moeten verleggen. Bij het geven van de training ontspande ik vrijwel meteen, ik durfde op mezelf en op mijn ervaring te vertrouwen. En ik durfde de training zoals ik krampachtig had bedacht, enigszins los te laten. Te kijken naar de groep en naar wat handig en wenselijk was op dat moment. En naderhand; wat een voldoening! Wat was het gaaf om een training te geven. Het gaf een enorme kick! Trots op mezelf dat ik deze grens had verlegd. De tweede keer was de drempel een stuk lager, gelukkig. De voldoening naderhand was wel net zo groot!

Een paar weken geleden besloot ik om me in te schrijven voor de tweede serie trails van Run Forest Run. Mijn eigen hardlooptrainingen laten de laatste tijd wel behoorlijk te wensen over. Na mijn zere/knie kuit, was mijn motivatie wat weg. Wat ik aanvankelijk bedacht had, zou toch niet meer lukken. En ergens zat er ook wel een stukje angst om toch echt een blessure op te lopen. Dinsdagavond besloot ik voor het rondje van 11km te gaan. Het was zwaar! Ik zat al dagen tegen een ongesteldheid aan en dat maakte dat alles in mijn lijf opgezet en zwaar voelde. Ik besloot het tempo maar aan te passen en verwachtingen los te laten, eigenlijk is dat ook wel een grens van mij, want het liefste ga ik gewoon stug door met mijn plan. Ik volbracht het rondje, het was goed zo. Woensdag liep ik met het geven van de training zelf een kleine 6km. De kern bestond uit zes rondjes van 500m. Er werd aangegeven dat ze het wel fijn vonden als ik voorop ging lopen en het tempo aangaf, het werd rond de 5.45min/km, wat stiekem voor mijzelf ook wel een fijne training was. Donderdag liep ik samen met een vriendin een rustig rondje van 3km, zij liep een kilometer verder dan de week ervoor. Het voelde als heerlijk loslopen voor de vrijdag. Zij gaf aan iets te zien in mijn linkerenkel, dat ik daarmee verder naar binnen zak. Ik schiet meteen in de verdediging en baal daar een moment later al weer van. Ze heeft gewoon gelijk. Ik weet dat mijn loopstijl niet mooi is, maar ik voel ook echt wel iets bij mijn linkerenkel. Waarschijnlijk heb ik wekenlang gecompenseerd om mijn rechterkuit/knie wat te ontzien. Ik wil juist graag met al het sporten beter worden en ik kan feedback hierbij goed gebruiken. Ook een grens van mij, niet in de verdediging schieten, maar er naar luisteren en het aannemen. En vrijdag had ik bedacht om de trail te lopen, de vierde loopdag op rij. Dat was lang geleden! En na de matige looptrainingen, was de trail ook echt wel een grens. Of vooral de afstand; 25,9km wat hoogstwaarschijnlijk wel iets verder zou worden. De trail was prachtig! Veel omgevallen bomen en ook de bodem was regelmatig erg oneffen. Ik besloot regelmatig een stukje te wandelen en niet weer overal dwars door heen te lopen. Ik nam uitgebreid de tijd om alle dieren onderweg te bekijken, te kletsen met mensen en een filmpje op te nemen. Dus over de tijd hoeven we het niet te hebben. Mijn man raakt naderhand wel een gevoelige snaar als hij aangeeft me al eerder verwacht te hebben. Blij dat ik zelf alles los heb gelaten en toch echt ontzettend heb kunnen genieten. En het belangrijkste; naderhand heb ik nergens last van, geen blessure, geen spierpijn niks.

En dat was maar goed ook, want voor zaterdag hadden we afgesproken om naar het klimbos te gaan. De kinderen gaan met de vaders op het lage parcours. Wij oefenen even daar en mogen al snel naar het hoge. De eerste stap vind ik erg spannend, de grond lijkt onder me te bewegen. Niet doen, niet naar gaan kijken en vooral niet over nadenken. In eerste instantie vermijd ik een spannende hindernis. Ik geniet, ik vind het zo gaaf! Ik krijg al snel meer vertrouwen. Dan staan we voor de keus; Boomstammen die een eind uit elkaar hangen of gekleurde kegels die aan touwen bungelen. Ik sta achteraan en wijs naar de laatste. Vertwijfeld besluit ze die toch te doen. Het gaat erg goed, het kost zichtbaar veel moeite. Halverwege lukt het niet meer en glijdt ze zittend op de kegel. Ik begin te twijfelen, maar kan en wil nu echt niet meer terug. Voordat mijn vriendin door de medewerkers geholpen is, staan onze mannen en kinderen ook onder de hindernis te kijken. Zo fijn! Via een paal stap ik voorzichtig op de eerste. Ik krijg vertrouwen, maar wat is dit ontzettend zwaar. Ik moet me steeds aan mijn armen opgetrokken houden als ik mijn voeten voorzichtig en gecontroleerd naar de volgende kegel verplaats. Het lukt! Met volledig verzuurde armen haal ik de overkant. Dit was ook echt een grens. Ik had altijd 0,0 kracht in mijn armen. De afgelopen periode heb ik hier hard voor getraind en dat betaalde zich bij deze hindernis uit. Even verderop hangen drie touwen met knopen erin. De plek om de voeten op te zetten is veel kleiner en dus zal het nog een stuk gecontroleerder moeten gaan. Ik moet en ik zal van mezelf deze ook doen. De jongen van het klimbos die ik ken roept van beneden iets naar mij over spierballen, ik ga me nu echt niet laten kennen hoor! Deze was nog zwaarder, niet zo lang, maar ook erg gaaf. Trots dat juist deze hindernissen nu gelukt zijn! Als afsluiter met een tokkelbaan naar beneden. Even spannend om te gaan zitten en je echt te laten gaan, maar wederom zo gaaf! Beneden stuiter ik nog even na van de adrenaline. Dit wil ik veel vaker doen! We lopen met z’n allen naar het Rutbeek en genieten van het frisse water. We zwemmen nog een stukje en ik neem de tips die ik nu krijg wel in me op. Iets met ooit nog goed willen leren zwemmen of eigenlijk borstcrawl (over grenzen gesproken).

Ook vanmorgen ben ik blij dat ik (nog steeds) geen spierpijn heb. De bootcamp op zondagochtend is zo fijn! We zijn maar met z’n vieren en mogen om de beurt onze favoriete oefening noemen als warming up, het begint met een minuut touwtje springen, gevolgd door een minuut sit ups. De trainer geeft spottend aan van een van ons nog wel burpees te verwachten. De vrouw naast me kiest voor hardlopen. Op zich leuk, alleen het tempo is moordend en dat 750 meter. Ik besluit toch voor safe te gaan; de plank. De trainer vraagt of dat serieus een van mijn favorieten is, ja, de brug vind ook leuk, hardlopen ook. En burpees ook, maar niet als ik nog volledig buiten adem ben van het hardlopen. Dus lekker uitrusten bij een plank lijkt me fijn. Daar denkt de trainer toch anders over, weet je wat; we maken er hoge plank/lage plank van. De groep kijkt me aan, ik geef nog aan dat ik het niet zo bedoelde en dat dit ook niet mijn favoriet is. De kern bestaat uit 100x touwtje springen- 90x sit ups- 80x walking lunges- 70x triceps dips- 60x knees to elbows- 50x jumping squats- 40- push ups- 30x on the box- 20x burpees – 1km hardlopen (wat eigenlijk 1150meter is). Het grootste gedeelte moet lukken, ik begin mezelf al moet in te praten voor de on the box. Het eerste stuk gaat goed. Bij de triceps dips komt de trainer erbij staan en krijg ik feedback. Ik luister, neem het aan (leer het al -;). De daaropvolgende gaat goed; ik krijg nu de feedback dat deze perfect is. “Dat ga je niet volhouden, maar je weet nu in ieder geval hoe het moet”. De trainer besluit de aantallen van deze en push ups om te draaien, zodat we de uitvoering redelijk correct kunnen blijven doen. Bij de knees to elbows besluit ik naar de buis te springen, ik hang er aan en breng mijn benen omhoog. Het lukt, ik herhaal het een keer of 12. Wederom feeback; “je moet je bekken kantelen, anders heeft de oefening geen nut”. Dus alles was voor niks, vraag ik enigszins wanhopig. “Ja inderdaad”. Ik geef niet op, ik zet de feedback om in actie en de uitvoeringen daarna zijn wel goed. Ik doe de helft zo en de andere helft liggend op de grond. Bij de push ups komt er weer feedback, de trainer doet het voor en ook nu lukt het me om het goed uit te voeren. Ik doe de helft volledig en de andere helft vanaf de knieën. Ik sta op en kijk vertwijfeld voor me uit, de rest is nog niet zo ver. Moet ik nu echt naar die doos toelopen en erop springen. De trainer herinnert zich mijn angst, hij biedt zijn hulp aan. Ik vind zelf dat ik me niet zo aan moet stellen, ik heb het toch geoefend (was wel iets lager trouwens). Ik loop naar de andere kant, draai de box bij de paal weg en spreek ook hardop uit dat ik me niet aan moet stellen. De trainer heeft wel door dat ik geen actieve hulp wil. Hij houdt een arm voor me en een arm achter me. Ik spring en ik sta op de box. Er valt wat van me af. Ik herhaal het een aantal keren en ook dan volgt er feedback over de uitvoering. Halverwege even pauze en als de trainer wegloopt, spring ik een aantal keren alleen. Het grootste gedeelte leek qua uitvoering nergens op, een paar waren er goed. Het maakt niet uit, dit was een grens voor mij en die heb ik verlegd. Ik sluit af met hardlopen, wacht op de rest en we sluiten af met vier minuten vier verschillende plankvariaties. Ik voel de moeheid in mijn lijf, dat wil echt niet meer. Alles trilt, het lijkt een eeuwigheid te duren. De trainer ziet dat we het moeilijk hebben en praat ons er doorheen. Was weer een heerlijke training. Ik praat met de trainer nog over het klimmen en dat ik merk wat de bootcamp voor dat soort dingen doet. Hij vraagt hoe ik het vind en ik geef aan dat ik het erg fijn vind om de feedback te ontvangen. Het meeste heb ik mezelf aangeleerd met filmpjes of via aanwijzingen van de online lessen. Hij geeft aan dat er hele theorieën achter zitten, zo handig zegt hij, ik benoem gewoon wat jullie moeten doen, met de theorieën hoeven jullie niks, alleen maar aannemen wat ik zeg. Ik lach, hij heeft gelijk.

Verder deze week ook een heerlijk zumba les en een heerlijk pound les gevolgd. En een vriendin geholpen met filmpjes voor een opleiding tot personal trainer die zij doet. Leuk, maar ja filmpjes he -;) Ook dat blijft een grens. Zij vond het spannender dan ik. Leuk om de oefeningen te doen. Als laatste een minuut jumpsquats; “dan kan ik jou er doorheen praten”. Ik dacht nog appeltje eitje…

Ik hoop de komende tijd nog veel grenzen (op sportgebied) te mogen verleggen. De voldoening die je daar van krijgt, is zo groot. Heerlijk om dat aan te mogen gaan, te mogen groeien en te mogen genieten!! So; do one thing every day that scares you!

Lieve groet, Cobie

Als ik over hardlopen vertel, over trailrunnen, over Runnnig Miracle, over een van mijn trainingen, dan krijg ik vaak te horen; hardlopen is stom, het is niets voor mij, ik heb het ooit geprobeerd, maar… En weet je, ik snap dat. Ik vind hardlopen ook stom, soms. Ik ken dat gevoel, heel goed!

Tijdens de voetbaltrainingen vroeger moesten we drie rondjes om het veld warmlopen. Ik wist precies waar en hoe ik me tijdens het eerste rondje achter de reclameborden kon laten verdwijnen om het laatste rondje weer tevoorschijn te komen en vervolgens de trainer in verwarring achter te laten, zodat ik de andere twee rondjes niet alsnog hoefde te lopen. Tijdens de gymlessen op de middelbare school spijbelde ik structureel (sssst niet aan mijn kinderen vertellen ;-). Ik sliep liever uit, de kans was groot dat er toch wel iets met lopen op het programma stond. Zelfs de consequentie; een dag terugkomen in de vakantie en stenen zoeken op een veld, was minder erg. En activiteiten als sponsorloop, coopertest en shuttlerun staakte ik al bij voorbaat. Ik wist het zeker: hardlopen was niks voor mij!

En toch in het voorjaar van 2008 gaf ik me op voor een beginnersgroep. Waarom? De echte, eerlijke reden? Ik vond ergens dat ik wel iets aan bewegen moest doen, maar stiekem had ik er ook totaal geen zin in. Als je dan iets kiest wat eigenlijk bij voorbaat al kansloos is, dan kun je het gewoon als bevestiging voor jezelf gebruiken. Zie je wel het hardlopen is niks voor mij, ik heb het geprobeerd, maar… Alleen die maar kwam niet, ik bedacht al snel mooie doelen en raakte al snel heel erg verslaafd. Maar daarover een andere keer meer.

Nog regelmatig komt dat gevoel; het is niks voor mij. Als ik mezelf met anderen vergelijk, dan lijkt het nergens op. Het is gewoon stom. Vrijwel elke keer als ik de deur uitga, dan twijfel ik. De eerste stappen of soms zelfs kilometers, voelen nooit goed. Zie je wel, het was een slecht idee. Ik kan beter omdraaien en een andere hobby kiezen. Als iemand me inhaalt, de ander loopt rechtop, hoge knie-inzet, mooie passen, goed afwikkeling, alles perfect. En dan voel ik mijn eigen lichaam. Als een olifant, alles zakt door, mijn passen zijn klein en ik struikel nog net niet over mijn eigen voeten. Wat trouwens regelmatig ook weer wel gebeurt. En soms dan kom je gewoon niet vooruit, dan is het gewoon stom. De laatste meters van iedere interval, die zijn ook standaard stom. En een andere keer zo ineens, dan is het stom. Dan voelt het stom, dan vraag ik me af wat ik aan het doen ben en waarom.

De wedstrijd dat je weggaat op een bepaalde tijd. Een tijd die echt haalbaar moet kunnen zijn. Jaren geleden in Eindhoven, een halve marathon. Ik had kort daarvoor in Hengelo een dikke 1 uur en 47 minuten gedaan over een halve. Makkelijk gelopen, gewoon lekker op gevoel. Dus 1.45 moest het worden in Eindhoven. Iets dieper gaan en maar een dikke twee minuten eraf. Wat ik ook deed, het lukte niet. Van het begin af aan voelde ik al dat het er niet in zat. Ik kon mijn haas niet bijhouden. Ik ging diep, heel diep en liep exact dezelfde tijd als in Hengelo. Het gevoel was een stuk minder positief, het was stom!

Tijdens de hardloopvierdaagse 100km willen lopen over zes etappes en dan tijdens de tweede etappe al een blessure oplopen, door eigen schuld. Dat is stom! En dan de overige etappes toch ook wel willen lopen of vinden dat je ze moet lopen. Het hardlopen was toen ook stom!

Tijdens een keiharde training moeten afhaken. Het gevoel tijdens het lopen was stom, naderhand thuis was dit gevoel nog tig malen heftiger!

Vlak voor de finish ingehaald worden door iemand en een plek verliezen, dat is stom!

Een marathon lopen met een blessure en toch veel te hard starten, het hardlopen voelde toen vanaf kilometer 13 al stom! En het bleef stom voelen, wel 29 kilometer lang!!

Kort geleden tijdens mijn suikerafkick, 20 kilometer moest het worden. 20 Kilometer aan niets anders dan eten denken, het hardlopen voelde ook op dat moment stom!

En zo ook vanmorgen tijdens de bootcamp. De kern was 3 minuten lang zo veel mogelijk rondes; 3 burpees, 3 squats en 3 sit ups, met de mededeling; “wel alles, maar dan ook echt alles geven”. Dus dat deed ik. Trots noemde ik dat het 8 rondes waren geworden. Naïef, de rest had al lang door dat het niet bij 1x bleef, er volgden nog twee series. De bedoeling; toch zeker hetzelfde halen als de eerst keer. Dat lukte, maar vraag niet hoe. Ik moest heel diep gaan, voelde misselijkheid en mijn ademhaling rees de pan uit. En daarna? Twee rondjes om het voetbalveld. Ik kan je vertellen dat datzelfde gevoel van de voetbaltrainingen weer boven kwam. Waar ik de anderen normaal bij kan houden, moest ik ze nu echt laten gaan. En weet je hoe het voelde; stom! Het lopen voelde zo ontzettend stom!!!

Lieve groet, Cobie

Waar zal ik deze keer eens beginnen. De weken vliegen voorbij momenteel. Gevuld met veel leuks, leerzame momenten en uitdagende situaties. Ik heb weer heel wat stappen gezet bij het realiseren van mijn dromen, op welk gebied dan ook. Mijn zoon roept nog meerdere keren op een dag: “Ik kan het!” En als hij bij mij twijfel waarneemt, coacht hij mij: “Jij kan het!” En dat kan ik soms best goed gebruiken.

Laat ik met het sporten beginnen, dat ging lekker! Zumba op het werk heerlijk buiten. Pittige, maar heerlijke strong en chilly billy les. De pound waren weer een paar nummers, maar zo fijn en gezellig. Een circuit training gedaan voor de mudmasters, wederom gezellig en pittig. Een vriendin van me noemde heuveltraining en dat leek me een goed idee voor de zaterdag. Ik moest eerst in Oldenzaal zijn om wat uit te zoeken, liep daar circa 4 km en besloot door te rijden naar de Lutte. Prachtige omgeving en een mooi glooiend landschap, perfect voor een heuveltraining. Eigenwijs als ik ben ontbrak iedere voorbereiding. Ik liep willekeurig een kant op, met mijn telefoon bij me, kan me niets gebeuren. Mijn man en kinderen waren daar iets minder zeker van en hadden al aangegeven dat als ze rond etenstijd niets van me hadden gehoord, ze hulpdiensten zouden bellen 😉 De eerste 4 kilometer liep ik heerlijk, veel op en af en het was adembenemend. Wanneer is het handig om op de knooppuntborden te gaan kijken voor de terugweg? Nee nog niet, het is nog veel te mooi en ik ben nog lang niet moe. De bospaadjes werden verruild voor wegen en de borden met knooppunten stonden er ook niet meer. Nog iets verder dan maar. Bij kilometer 8 kom ik het bord van Beuningen tegen, hé dat was niet de bedoeling. Ik wil bos en heuvels en in en om de Lutte. Ik besluit toch mijn telefoon maar te raadplegen, ik stel de navigatie in. Vervolgens loop ik kilometers lang langs een grote weg, mijn benen voelen inmiddels als lood. De navigatie zegt ook niks meer. Moet ik nog uitleggen hoe ik me voel? Ik kom ondertussen wel weer fietsborden tegen waar de Lutte op vermeld wordt. Ik volg ze een stukje. En dan opeens herken ik een bospaadje van lang geleden met mijn loopmaatje. Ik weet dat het stijl omhoog loopt, maar wat heb ik daar een zin in. Ik geniet van het paadje en denk weemoedig terug. Ik kronkel wat door het bos en zie in de verte de kerk van de Lutte. Om eerlijk te zijn voelt dat wel als een opluchting. Het was fijn om weer even alleen op avontuur te zijn geweest, daar was ik wel aan toe. Mijn benen en rug waren moe en dat voelde ik vanmorgen voordat ik richting bootcamp ging ook nog wel. Een warming up met verschillende oefeningen en daarna; benen!! Ik vond het programma behoorlijk intimiderend; 100 squats- 400m lopen- 90 squats- 400m lopen- 80 squats- 400m lopen enzo door tot 10 squats. We mochten twee keer de squats omruilen voor situps. Ik heb het bij 70 gedaan, het duurde veel langer dan squats, dus besloot ik het bij 1 ruil te laten. Heb ik al eens genoemd dat ik best fanatiek ben 😉 Ik lag na de eerste serie squats al op kop en wilde dat ook behouden. Ik kon in een lekker pittig tempo doordoen en dus lukte dat ook. Ik voelde wel dat het lopen er in hakte, de laatste keren met zwabberbenen en het tempo zakte iets. Bij thuiskomst zag ik dat mijn hartslag 195 had bereikt, dat is me nog niet eerder gelukt, maar dat verklaard wel mijn doorlopende gehijg. Na de 10 squats vroeg ik of we af moesten sluiten met lopen, “nee het is klaar, oh wacht, jullie lopen allemaal wel makkelijk, dus doe maar”. Dan had ik de vraag maar niet moeten stellen, dom! Twee minuten rust en daarna; wallsit! Met de opmerking om de benen extra te laten verzuren. Als ik ergens een hekel aan heb. Het bleef ook niet bij 1 minuut, we wisselden het af met de hoge plank. Na twee keer vroeg ik nerveus aan de trainer hoe lang hij nog van plan was hier mee door te gaan. Mijn benen wilden echt niet meer. Nog 1 keer. Het scheelde dat ik de anderen ook grimassen zag trekken en kreten hoorde roepen. De trainer gaf nog iets aan over gefrustreerd zijn en dat afreageren, jaja dat dacht ik al. Het was wel weer een heerlijke training. Ben wel echt fan van de bootcamp!

Deze week ook weer stappen kunnen zetten voor Running Miracle. Ik heb de eerste shirtjes binnen. Ze zijn zo ontzettend gaaf! Samen met mijn oudste zoon maakte ik foto’s. En meteen al een aantal reacties van mensen die er ook graag 1 willen. Super!! Deze week werd ik benaderd door een oude bekende met de vraag of ik een groep mensen binnen hun bedrijf wil begeleiden naar een 5km bedrijvenloop. Wauw! Dat zag ik niet aankomen! Ik voel me zo vereerd dat hij mij daarvoor vraagt! We hebben het een en ander doorgesproken en aankomende week gaan we er al mee starten. Heel iets nieuws voor mij, mensen die mij kennen, weten dat het ver uit mijn comfortzone ligt. Maar wat heb ik er een zin in en wat lijkt het me gaaf om te doen! Gelukkig heb ik iemand in huis die me veel zelfvertrouwen kan geven 😉 Ik had me ook opgegeven voor een Webinar van sportrusten over ademhaling, voeding, sporten en alles aan de vakantie gekoppeld. Dat was super interessant. Ik zag dat ze in het najaar nog een aantal webinars hebben; over periodiek vasten, mediteren, tem je brein en hoe val je wel 5kilo af. Daar heb ik me ook meteen maar voor opgegeven. Ze hebben een online boek over 7 gouden tips voor hardlopers. Ik heb er een begin in gemaakt en dat is al net zo boeiend.

En ook verder heb ik deze week niet stil gezeten. Ik ben verder gegaan met de cursus timemanagement. Volgens mij duurt deze nog een paar dagen nu. Veel opdrachten die me inzicht geven, inzicht in hoe ik mijn tijd besteed, inzicht in mezelf. Het zet me aan tot nadenken. Ik zal er binnenkort als ik er helemaal mee klaar ben, meer over delen. Ik denk dat het voor iedereen een leerzame cursus is. Als ik deze cursus heb afgerond, ga ik verder met de cursus manifesteren van FiaFiaFactory. Daar heb ik erg veel zin in. Ben erg benieuwd naar verdere verdieping op dit gebied. Afgelopen week heb ik ook een sessie gevolgd. Daar zat een prachtige visualisatie in. Ik zag het voor me en hoorde de geluiden ook. Zo fijn! Ook kwam er veel stof tot nadenken uit naar voren. Ondanks dat ik Reiki kreeg voor een goede nachtrust, resulteert een sessie vaak in een nacht amper slapen. Nu ook. Voor mij was het de druppel om een knoop door te hakken. Mijn oudste en jongste zoon sliepen nog altijd bij mij in bed, tijd voor goede afspraken en vanaf dat moment slapen ze in hun eigen bed. En wat voel ik me, nu, een aantal dagen verder, uitgerust! Na aanleiding van de sessie spraken we af dat ik na de cursus wat wil je intuïtie je vertellen, ook de coachcursus ga doen. Waarschijnlijk kan ik deze ook goed gebruiken voor Running Miracle, ik wil handelen/coachen vanuit mijn gevoel, vanuit mijn intuïtie. Hoewel ik het ontzettend spannend vind, heb ik enorm veel zin om er mee aan de slag te gaan.

Vanmiddag nog even een momentje quality time met het gezin. En waar kunnen we dat beter doen dan in de speeltuin? Mijn dochter showt me even hoe de monkeybars moeten, over zelfvertrouwen gesproken. En vindt daarna de rekstok. Mijn moeder zegt vaak dat ze precies zo is als hoe ik vroeger was. En daar bij de rekstok, zie ik ook echt mezelf. Ze gaat eindeloos door om dat wat ze wil voor elkaar te krijgen. En het lukt haar ook. Ze slingert alle kanten op, ik begrijp wel hoe ze aan alle schrammen en blauwe plekken komt. En waarom ze ’s avonds zo moe is. Ze merkt op dat ik haar volg, ze lacht, ze straalt. Ik mag ook en doe maar wat graag met haar mee. Met veel moeite krijg ik nog een dubbele koprol voor elkaar, voor al het andere is hij te laag voor mij. Maar wat een heerlijk moment om samen met mijn dochter aan die rekstok te hangen. Ik heb de blauwe plekken op mijn armen, zij haar haren nat op haar hoofd. We komen samen even bij in de schommel, voor we huiswaarts gaan. Bij het uitlopen van de speeltuin kijkt mijn man me gemeen, uitdagend aan en springt met twee benen op het bankje. Ik had het zien aankomen, die lol gun ik hem niet. Ik kijk met precies dezelfde, strakke, uitdagende blik terug en spring met twee benen tegelijk op het bankje ernaast. Dat geeft een lekker gevoel zeg!!

Lieve groet, Cobie

Deze hele week stond bij ons thuis in het teken van mental coaching. Mijn middelste zoon kwam vorige week vrijdag terneergeslagen thuis van zwemles. Een week eerder was gezegd dat als hij goed zijn best zou doen, hij 3 juli zou mogen afzwemmen voor zijn B diploma. Deze keer werd benadrukt dat hij het echt beter zou moeten doen om voor zijn diploma te mogen gaan. De zwemjuf was overtuigd van zijn kunnen en had geprobeerd om hem zelf ook te overtuigen. Op mijn zoon was het eerder overgekomen als een les lang mopperen. Hij wist zeker dat het niks ging worden, iedereen ging tegen hem tekeer en hij verstopte zich bij thuiskomst onder dekens en kussens. Om heel eerlijk te zijn was ik op dat moment zelf ook verre van overtuigd dat dit zou gaan lukken. Een hoopje ellende van zes, in een week tijd zo ver krijgen dat hij in zichzelf gaat geloven en dan ook nog eens dat gaat doen wat hem nog niet eerder is gelukt. Maar ja, er waren twee keuzes; de volgende week helemaal rampzalig laten zijn. Wederom gemopper wat zou resulteren in dat hij in zijn eentje uit de groep niet voor zijn B diploma zou mogen gaan. Of op hem in praten en hem in zichzelf laten geloven. Ik besloot voor het laatste te gaan. Als de zwemjuf zegt dat jij het kan, dan kan je het. Je moet het alleen zelf nog gaan geloven. Dat wat je gelooft, kan je! Hij kwam inmiddels onder de kussens vandaan en minuten lang riep ik niks anders dan: “Jij kan het!” En: “wie gaat er winnen? Jij of de ring?” Na verloop van tijd begon hij zelf te roepen: “Ik kan het en ik ga winnen van de ring”. Eerst zachtjes en steeds harder. We oefenden dit elke dag met volle overtuiging, we zagen hem groeien. Vrijdag had hij eerst nog een gesprekje met juf over hoe alles op school was gegaan. Aangezien hij een behoorlijke dromer is thuis, vroeg ik me af of dit een positief gesprek zou worden en of ik dat toch niet even eerst moest gaan checken bij zijn juf. Ik besloot het maar aan te gaan. Zelf gaf hij vlak voor het gesprek aan dat het goed gaat op school en dat hij het makkelijk vindt. Gelukkig vertelde zijn juf hetzelfde, we zaten met z’n drieën te stralen en waren trots op zijn schoolprestaties. Hij werkt hard, geniet ervan. Juf gaf aan het fijn gehad te hebben met hem dit jaar en dat zijn juf volgend jaar dat vast ook zo gaat ervaren. Hij begon te glimlachen en beaamde dat voorzichtig: “dat denk ik ook”. Hij liet het zelfvertrouwen en de vastberadenheid zien die we de hele week hadden geoefend. Dit was het laatste zetje wat hij nodig had. Maar wat was ik nerveus tijdens zijn zwemles. Hadden we er wel goed aan gedaan? Kun je dit verwachten van een jongen van zes? Bij thuiskomst probeerde hij zijn lach te onderdrukken. Wat voelde ik een opluchting. Hij zei dat hij voor het opduiken van de ring op de rand was gaan staan en keihard tegen zichzelf had geroepen: “Ik kan het!” En dat hij vervolgens zo naar de ring toe was gedoken. “En de juf stak haar armen in de lucht”, zei hij. Wat was ik trots op dat kleine mannetje, hij had het gewoon geflikt. Hij had zichzelf overtuigd van zijn eigen kunnen. Een grote lach brak door: “puur zelfvertrouwen”. Zo mooi! Ik weet het zeker, hij kan alles wat hij wil. Als je mentaal zo sterk bent, om je van dat wat je nog nooit eerder hebt gedaan, op zo’n spannend moment te overtuigen, dan ben je tot veel in staat. Gisteren bij het afzwemmen herhaalde hij het. In een zwembad gevuld met ouders en kinderen, ging hij op de rand staan en riep hij hard: “Ik kan het”. Hij trok zich niks aan van de hele wereld, hij deed lachend zijn ding. En hij weet nu echt wat zelfvertrouwen betekent. Naderhand gaf hij toe dat hij het spannend had gevonden. We hebben het er uitgebreid over gehad, dankbaar dat we het zo hebben aangepakt en dat het zo heeft uitgepakt. En als ik mijn kleine mannetje dan zo zie, dan denk ik dat is een sportmentaliteit. Of eigenlijk een mentaliteit die je op alle fronten gaat helpen. Ik kan veel van hem leren!

En dat werd vandaag bij de bootcamp al duidelijk. Drie rondjes hardlopen om een hobbelig voetbalveld met bijna 12 km/uur was pittig, maar lekker. Bring sally up, bring sally down met push ups was nog zwaarder, Roxanne met elke keer als Roxanne klinkt een burpee, is doodgaan. Weet je dat het eindig met 17x Roxanne op het eind, en dat dat heel snel na elkaar gezongen wordt? Daarna de training, leuke onderdelen, ik ben al snel de snelste, totdat… On the box, pff wat is dat ding hoog, mijn benen zijn moe. Ik mag wel eerst de leg raises gaan doen. Daarna sta ik weer net zo naar de houten doos te kijken, nu voelen mijn benen niet moe. Elke keer als ik zal springen, plakken mijn voeten aan de grond. En wat kost het me een moeite om te zeggen: “Ik durf het niet”. Nog een paar keer staan twijfelen, het lukt me niet om de knop om te zetten. De trainer en een andere vrouw helpen me, zelf wilde ik de handdoek maar al te graag in de ring gooien. Mijn zelfvertrouwen was op dat moment wel weg. De trainer vond opgeven of aanpassen naar step ups of iets lagers geen optie. Ik kon hun armen vasthouden en er op die manier opspringen. Ik voelde me ontzettend knullig, zo hoog was het niet, waarom kan ik mezelf niet strenger toespreken. De trainer geeft aan dat ik het niet zelf hoef te kunnen, of in ieder geval nu nog niet. Waarmee hij wel suggereert dat ik er ooit wel ga komen. De ondersteuning die ze me bieden, is mentaal, in de praktijk doet het niks. En toch durf ik het ook na een aantal keren niet zonder hulp. Ik maak de verwachte 50 vol en baal ontzettend van mezelf. High five met de mensen die me hielpen, ze zagen mijn angst en zijn oprecht blij voor mij. Ik bedank hun. En ik denk aan mijn zoon, hoeveel sterker hij gisteren was. Ik maak de rest van de training af en eindig op een gedeelde tweede plek. Alles lukt me, ik ga lang door, ik doe het snel, alleen die stomme sprongen durf ik niet. Ik denk terug aan het paardrijden een aantal jaren geleden. Nadat ik er drie keer in 10 minuten af ben gegooid, sta ik met tranen in mijn ogen. Ik benoem dat ik het echt niet leuk meer vind en probeer mezelf op te peppen, omdat ik weet dat ik er weer op moet. En weet dat ik nog een keer aan ga zetten tot galop. Met een dubbel gevoel en gelaten ga ik de situatie aan, ik weet dat ik dit moet doen om de angst niet te laten winnen. En vanmorgen heeft de angst wel van mij gewonnen. Vanmiddag ben ik met mijn gezin in de speeltuin en zie ik een bankje van ongeveer dezelfde hoogte als de houten doos. Ik moet en ik zal, ik heb nog wat te bewijzen aan mezelf. Mijn man amuseert zich ontzettend. Zonder ook maar enige moeite springt hij er met twee voeten tegelijk erop. De kinderen begrijpen mijn angst ook niet en ook door andere mensen in de speeltuin wordt ik gevolgd. Mijn man besluit zijn telefoon erbij te pakken en samen met onze oudste zoon mompelt hij over de familie app. Na drie gestrande pogingen, doe ik mijn schoenen uit en spring ik op de bank. Ik ben er klaar mee. Ik herhaal het nog twee keer om zeker te weten dat ik het durf. Zo! Dat had ik even nodig!

Sport is naar mijn mening voor het grootste stuk mentaal. Ik durf wel toe te geven dat ik eigenlijk helemaal niet zo sportief ben (als iedereen denkt). Maar dat ik het meestal mentaal wel goed op de rit heb. En dat ik juist door dit mentale stuk, vaak veel kan.

De lange duurloop die vorige week niet lukte, moest deze week toch wel plaatst gaan vinden van mezelf. Dinsdag ging de online les niet door en besloot ik tot een dik uur hardlopen in pittig tempo. Dat ging boven verwachting goed. De lange duurloop in iets lager tempo, moest nu dus ook wel kunnen. Ik luisterde mijn luisterboek verder, wat ik erg fijn vond tijdens het lopen. Bij thuiskomst gaf mijn horloge 19km aan en kon ik mezelf overhalen tot nog een extra kilometer om op een mooi rond getal uit te komen.

Verder deze week drie heerlijke Zumba lessen gevolgd. De pound werden een paar nummers, wel heerlijk en verder gezellig gekletst. En de mud masters training werd een full body workout via youtube van 20 minuten. Ik dacht in eerste instantie nog, wat kort. Daar kwam ik na twee minuten al op terug. Was ook een heerlijke workout. Het moge duidelijk zijn dat het eigenlijk wel een erg fijne sportweek was voor mij, veel gedaan en grenzen verlegd.

De Zoom over voeding was interessant, ik heb antwoord gekregen op mijn vragen en een aantal punten heeft me wel tot nadenken aangezet. Ook door de cursus timemanagement blijf ik nadenken. Verder ben ik een opdracht gaan doen uit het luisterboek; master your mindset. De opdracht is bedoeld om een beeld te schetsen van wie je diep van binnen bent en een beeld te krijgen van je mooiste leven. Het levert me waardevolle inzichten op. Ook heb ik een online workshop gevolgd over de kracht van je intuïtie. Ik vind dit erg interessant. Hier heb ik veel uit kunnen halen. Na de zomervakantie ga ik een uitgebreide cursus volgen bij Fia Fia Factory over verbinden met je intuïtie. Daar heb ik ontzettend veel zin in. En stiekem vind ik het ook wel een beetje spannend.

Lieve groet, Cobie

Terwijl ik een blog wil gaan typen, bedenk ik me dat ik minder heb gesport dan ik eigenlijk zou willen. Aan de andere kant, kan ik niet rechtop zitten van de spierpijn in mijn buik, heb ik me ingeschreven voor de nieuwe serie trails, heb ik mijn tijd op de 5km (van na de zwangerschappen) weer iets aangescherpt en hebben we met collega’s op het werk Zumba gedaan. Daarnaast ben ik druk bezig om mezelf op andere gebieden te ontwikkelen, wat mij gaat laten groeien bij het uitvoeren van mijn taken bij Running Miracle. En als ik dat dan weer typ, realiseer ik me dat ik niet stil heb gezeten.

In een paar weken tijd hebben we het weten rond te krijgen om op maandag na werktijd met een groep collega’s Zumba te doen. Afgelopen week was de eerste keer. Het was een groot succes!! Er werd enthousiast mee gedaan en iedereen genoot er van. Waarschijnlijk is de groep morgen al iets groter.

Dinsdag volgde ik de online lessen Strong en Chilly Billy. Ik ben echt fan! Gaandeweg de Strong gaat de hartslag flink omhoog en bij de Chilly Billy staan mijn benen doorlopend in brand. Wat een heerlijk voldaan gevoel naderhand.

De lessen van woensdag, donderdag en vrijdag gingen door omstandigheden (grotendeels) niet door. Als ik iets lastig vind, is het schakelen. Maar goed, het gaf me wel tijd, ruimte en energie voor andere dingen. Het woord verveling komt in mijn woordenboek niet voor ;-).

Donderdagochtend was er een gaatje voor een korte looptraining. Ik besloot om 5km volle bak te gaan. Het was vooral zwaar om mezelf goed op te peppen. De eerste kilometer iets met de rem erop. Dit moest ook dienen als warming-up (ja, ik weet het, niet heel verstandig). De tweede kilometer ging te hard. Bij kilometer drie iets gas terug, maar wat voelde het zwaar. Na de vierde kilometer besloot ik een paar passen te wandelen, om mijn ademhaling en hartslag weer iets onder controle te krijgen. De vijfde ging daardoor wel weer zoals ik hoopte. En ik liep de tijd die ik wilde. Maar om eerlijk te zijn baalde ik van de hele training! Ik had het toch gewoon helemaal in 1 pittig tempo door moeten kunnen lopen. Ik had mezelf ook wat strenger toe kunnen spreken. Het zette me aan tot nadenken. Ik wil wel graag weer wat fanatieker lopen, iets meer op snelheid en wat langere afstanden. En het mezelf vooral niet te makkelijk maken. Daar is ook de andere kant, dat mijn weken vol zitten en mijn energie ook echt wel grenzen heeft. Na wikken en wegen koos ik er toch voor om me in te schrijven voor de nieuwe serie trails, wederom de afstand rond 25 km. Graag had ik dit weekend een lange duurloop willen doen, toch koos ik er voor om dit maar even te laten en eens een keer verstandig te zijn. Ik slaap slecht en ben steeds moe, ik voel dat mijn lijf moeite moet doen om goed te herstellen. Dan weet ik anderen te vertellen dat luisteren naar je lichaam het allerbelangrijkste is, tja, dan moet ik zelf ook wel. Ik heb straks vier weken vakantie, hoop dan een lange duurloop te kunnen doen en twee trails en wellicht in de weken daarna nog ergens een keer 1. En als dat niet lukt, dan is dat zo.

Vandaag dus uitgerust naar de bootcamp. En ook daar ben ik helemaal fan van! Het was weer heel fijn! Warmlopen in een pittig tempo en daarna een pittig parcours, steeds een buikspieroefening afgewisseld met 100x touwtje springen. Zo zuur dat ik het dan door het touwtje springen net verlies. Ik vond de buikspieroefeningen op het moment zelf niet zwaar, daar denk ik nu inmiddels wel anders over. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten. We deden de hoge plank op het nummer firework. Elke keer als het woord firework voorbij kwam moesten we 2 burpees doen, “dat is de aangename afleiding van de plank”, werd erbij gezegd. Zelden heb ik me zo verheugd op burpees. We waren al snel klaar met alles, waardoor we allerlei verschillende oefeningen gingen doen. En daar kwam ook de pullup met elastieken bij. Perfect voor de Mudmasters. Heel gaaf om echt een keer boven die buis uit te kunnen komen, maar nog steeds ontzettend zwaar. Het was weer een heerlijke training, waar ik vandaag en morgen nog wel even aan terugdenk ;-).

Ik volg momenteel de online cursus timemanagement bij Fia Fia Factory. Stiekem dacht ik alles wel te weten en het eigenlijk niet nodig te hebben. Nu, vijf opdrachten verder, denk ik er toch anders over. Het zet me goed aan het nadenken over tijdsindeling, eigenschappen en over wat ik wil en belangrijk vind. Soms best confronterend, maar dat mag ook, ik wil graag vooruit.

Voor Running Miracle had ik nog een paar dingen die ik in orde wilde maken. En verder lopen de extra dingen voor nu wel. Ik richt me op de mensen die mijn hulp kunnen gebruiken en ik ga verder met het stuk zichtbaarheid. Deze week twee filmpjes gemaakt en om heel eerlijk te zijn is dit nu vooral voor mezelf om te oefenen. Vaak doen, kritisch zijn op mezelf, dat is wat ik nu belangrijk vind. Vrijdagavond onverwacht een gat, ik besloot te beginnen aan een luisterboek van Michael Pilarczyk; master your mindset. Het was allemaal zo ontzettend raak, veel stof tot nadenken. Vooral over het stuk manifesteren. Ik moest mijn enthousiasme even delen, natuurlijk wist zij dit allemaal al lang. En kreeg ik nog net niet de opmerking: “ik zei het toch” -;). Zij deelde informatie over schaduwkanten met mij, waar ik me vanmiddag in heb verdiept. En ook dit was mega interessant. Door hier bewust mee bezig te gaan, kan ik zeker groeien in mijn positie bij Running Miracle. En ook op mijn werk trouwens.

Gisteren nam ik deel aan een groepshealing, de derde keer. De andere keren bracht het me vooral terug naar mezelf, gaf het me rust. Naast het vele sporten, druk zijn met werk, Running Miracle en mijn gezin met 4 kleine kinderen, is dat erg welkom. En inmiddels heb ik ook geleerd dat te waarderen, net zoals het mediteren. Gisteren daarentegen begon ik er voor mijn gevoel ontspannen aan, na een speeltuinbezoek ’s middags, was ik al zen. De healing voelde chaotisch, ik was onrustig en ook na die tijd bleef dat gevoel hangen. Vannacht veel wakker geweest.

Morgenavond staat er vanuit het gezond en fit traject waar ik aan mee heb gedaan nog een Zoom over voeding gepland. Ik ben erg benieuwd. Ik heb veel vragen.

Voor nu ga ik een heerlijke rustige avond tegemoet, iets met timemanagement. Eerst snel alle moet klusjes afmaken en dan vanavond in alle rust nadenken over al het nieuws dat ik deze week heb geleerd en heb ervaren. En over hoe ik dit in kan gaan zetten bij Running Miracle.

Lieve groet, Cobie

Nadat ik maandag een gratis kaartje aanvroeg bij Fia Fia factory en de kaarten concentratie en overvloed ontving, is er van alles gebeurt. Volgens de kaarten zou ik moeten beslissen wat ik wil in mijn leven en zou ik op verschillende manieren overvloed ontvangen. Dat klonk goed allebei!

Een poosje geleden vertelde Annemiek me over de plannen die ze had. Ze wilde iets gaan doen om mensen te helpen, om mensen blij te maken. Ze zocht een naam voor haar bedrijf; het werd Fia Fia Factory, wat Happiness betekent. En vanuit haar passie en enthousiasme kreeg ze al snel allerlei ideeën over wat ze wilde gaan aanbieden.

Een paar weken geleden heb ik de online cursus Ask the Universe (een cursus over manifesteren) van Fia Fia Factory gevolgd. Annemiek vertelde enthousiast over manifesteren en dat je er alles mee voor elkaar kan krijgen wat je wilt. Om eerlijk te zijn stond ik er een beetje sceptisch in. Enerszijds was ik niet zo volledig overtuigd van de resultaten van manifesteren en anderzijds dacht ik dat het stuk waar ik wel controle over zou hebben, al kon. Maar goed, ik was wel benieuwd. Ik vond en vind het een erg interessant onderwerp. Het was een leuke toegankelijke cursus, die je inzicht geeft en tools in handen geeft om mee aan de slag te gaan. Ik heb de afgelopen tijd heel wat dingen gemanifesteerd en nu moet ik eerlijk bekennen, dat het inmiddels allemaal mijn kant op lijkt te komen zoals ik hoopte. Grote stappen gezet met Running Miracle, het begint van de grond te komen. Heb het sproten na werktijd weten te organiseren vanaf volgende week. En ik heb mijn doel voor het hardlopen deze week meer dan gehaald. Het manifesteren lijkt te werken!! En de kaarten van maandag komen uit!

Nu ben ik net begonnen met de online cursus timemanagement van Fia Fia Factory, ik ben erg benieuwd wat dat me gaat brengen. Ik denk dat ik redelijk kan plannen, maar wat meer rust in mijn hoofd zou erg welkom zijn. De eerste opdracht was al superleuk!!

In het voorjaar heb ik meegedaan met het gezond en fit traject (ik heb hier wel eens eerder wat over geschreven, maar ik ben en blijf enthousiast). Dat was echt een lifechanging ervaring. Enigszins sceptisch deed ik mee met de eerste groep, vooral vanuit een stuk nieuwsgierigheid. Ik was binnen no-time van mijn suikerverslaving af. Ik viel 7,5kg af terwijl ik al geruime tijd erg fanatiek aan het sporten was. Ik leerde om van mediteren een gewoonte te maken, wat zorgt dat ik meer rust ervaar en beter slaap. Ik zag het belang van een ochtenritueel nog meer in en ik maakte een begin met timemanagement. Verder kreeg ik het advies om veel op te schrijven, mijn dromen, maar ook al het andere wat in mijn hoofd zit. Om op die manier voor meer rust te zorgen. Dit alles zorgde dat ik lekkerder in mijn fel zat en zit, me een stuk fitter ging voelen, veel meer energie heb voor alles en dat ik eigenlijk gewoon veel positiever tegen alles aankijk. Hoe het precies werkt, bergijp ik nog steeds niet. Waarschijnlijk is het de combinatie van alles en juiste timing daarbij. Maar het werkte wel!! Het heeft mij ontzettend veel gebracht!

Ik volg nu met regelmaat een persoonlijke sessie bij Annemiek, soms heb ik specifiek een onderwerp waar ik het over wil hebben en soms gaan we in op wat er naar boven komt. En ook hier voel ik me erg fijn bij. Ik sta dicht bij m’n eigen gevoel, bij m’n intuïtie. Ik kan dingen die (nog) spelen een plekje geven of ik krijg tools aangereikt die me helpen met alles wat op dit moment speelt.

Het moge duidelijk zijn dat ik ontzettend enthousiast ben over alles wat Annemiek met Fia Fia Factory aanbiedt! Ze kan mensen op verschillende fronten helpen. Ze kan je helpen om jouw geluk te vinden!

Dit is de website: FiaFiaFactory – Your Roadmap to happiness

Lieve groet, Cobie

Goed! Het was misschien al opgevallen, maar als het op het gebied van hardlopen neerkomt, ben ik lichtelijk geobsedeerd. Oké niet lichtelijk. Ik heb een boekenkast vol met hardloopboeken. Romans, biografieën, wedstrijdverslagen en boeken over trainingsleer. Daarnaast ook nog een hele serie die in meer of mindere mate raakvlak hebben met hardlopen; boeken over krachttraining, training in het algemeen, mentale aspecten in sport, sport en filosofie, triatlon, wielrennen. Noem het maar op of ik heb er wel een boek over. Daarnaast pluis ik dagelijks het internet af naar alle informatie op hardloop (en sport) gebied. En lees ik de runnersworld, en regelmatig ook andere tijdschriften, van a tot z door. Nu gaat het zo ver dat ik bijna alle artikelen eruit knip, deze in hoesjes doe en gesorteerd op thema in mappen bewaar. Sinds mijn vriendschap met mijn Garmin, ben ik gestopt met een papieren logboek bijhouden. Dat deed ik in het verleden ook. In diezelfde map (want natuurlijk heb ik de oude logboeken ook bewaard;-) heb ik ook mijn uitgeprinte blogs uit een ver verleden zitten. En met regelmaat kijk ik alles even terug, sweet memories. Vandaag viel mijn oog op het volgende fragment:

“Durven nat te worden. Ze loopt voor me, haar hand in die van haar moeder…. Het regent en het water vormt zich in kleine en grotere plassen. Het meisje stampt in elke grote plas die ze tegenkomt, en trekt soms aan haar moeders hand om een wat verder liggende plas te halen. Ik kijk naar haar terwijl ik het droge kronkelpad tussen de plassen door bewandel. Haar voetjes stampen en het water spat op. Ik moet lachen om haar en besef me dat er zo veel van haar te leren valt. Want doordat ik altijd probeer geen fouten te maken, beloop ik het droge kronkelpad en mis ik het plezier dat je kunt hebben als je fouten durft te maken en bereid bent jezelf soms nat te laten worden” (lang geleden afkomstig van de website van viva).

Het stukje tekst raakt me. Misschien symboliseert het wel waar ik op dit moment ben of hoe ik me op dit moment voel. Vrijwel de hele week heb ik hoofdpijn gehad, slecht geslapen. En het lukte me niet om mijn malende gedachten te stoppen. Maandagavond heb ik persoonlijke sessie gehad, deze ging terug naar lang geleden. Ik wist zelf dat het tijd was om hier een keer naar toe te gaan. Het was zo fijn! Maar het bleef ook malen. Het ging over mijn eigen kindertijd, maar ook over mijn kinderen op dit moment. Als contrast op het spelen, plezier maken en vooral de onbevangenheid, staat het druk bezig zijn. Het harde werken. De spanning voelen over de nieuwe weg die ik insla. Misschien neem ik alles op dit moment wel te serieus. Op gevoel, dat is wat ik wil. En vooral alles met veel plezier! Ik besluit het allemaal iets meer los te laten en maar even te gaan doen wat ik wil, wat me leuk lijkt. Wel zichtbaar zijn, maar niet het moeten. En dat heeft meteen resultaat. Ik slaap heerlijk, mijn hoofdpijn is eindelijk weg. Ik voel me uitgerust. En ik heb weer zin in alles.

En dat kwam ook goed uit! Vanmorgen vroeg stond de bootcamp op de planning. De locatie was niet helemaal duidelijk, voor drie anderen ook niet. Wat resulteerde in dat we een fietstocht hebben gehad door het hele dorp, ik alvast wat mensen leerde kennen uit deze groep en we de halve warming up misten (we waren al warm van het fietsen). De training was heerlijk en ik had er zoals duidelijk mag zijn, veel zin in. 30 Burpees, 30 pus ups, 30 sit ups, 30 lunges, 30 sit ups, 100x touwtje springen en 750 meter hardlopen. Ik was fanatiek, burpees beginnen wel echt mijn ding te worden. Bij het hardlopen een klein stukje achter de snelste, zal ik versnellen…nee niet doen, dit gaat hard genoeg. Bij terugkomst draait hij om en loopt verder. Ik kijk de trainer aan, je hebt 2min pauze. Halverwege kom ik erachter dat het vervolg hetzelfde rijtje is in omgekeerde volgorde. Shit!! Hij is gewoon door gegaan met het tweede gedeelte en die andere mannen ook…en ik sta hier pauze te houden. Het moge duidelijk zijn dat die tweede 750 meter beduidend sneller gingen, en de hele serie daarachter aan ook. En zo fijn om dan net een fractie eerder te eindigen dan die snelste man. Die extra minuut planken om de tijd op te vullen heb ik er graag voor over. Heerlijk om zo fanatiek bezig te zijn. En dat is voor mij spelen. Even de hele wereld vergeten en volledig in het hier en nu zo’n denkbeeldige strijd aan gaan, lekker!! Als ik bij de fiets kom, appt een vriendin. “Zin om spontaan een rondje te gaan hardlopen?” Ik hoef het antwoord vast niet te noemen. Driekwartier na de bootcamp lopen we samen rond het landhuis en over de landweggetjes. Het tempo is laag, ik had haar wel gewaarschuwd, maar we kletsen gezellig. Bij een dikke drie kilometer voel ik de honger en heb ik het stiekem wel gehad. Ik weet er een 7,5km uit te persen. En ook dit is voor mij spelen. Het spontaan ontstaan van de training. Niks moet, gewoon doen waar we zin in hebben. En ook eigenlijk waren de andere trainingen deze week wel zo. Voor mijn doen rustig aan gedaan. De lessen van de maandag zijn verplaatst naar de dinsdag, lekker pittig en geven veel voldoening. Woensdag en vrijdag Zumba gedaan, heerlijk opgaan in de muziek en het dansen. En donderdag een paar nummers van de pound gedaan. Extra gelet op de uitvoering. Ik wil mijn uitvoering wel graag wat verbeteren met verschillende oefeningen en houdingen. En daar kon ik nu mooi mee bezig en feedback op krijgen. Wel merk dat ik er op een gegeven moment helemaal nerveus van wordt en dat niks meer lijkt te gaan zoals ik wil of zoals het hoort. Maar goed, ook dit zal veel oefenen zijn.

En dan het serieuze stuk. Ik wil graag verder met Running Miracle. En vooral met het stuk zichtbaarheid. Veel berichten geplaatst. Veel kleine dingen gedaan op social media om wat puntjes op de i te zetten. Nog een vriendin heeft een aanbeveling geschreven die ik kon plaatsen. En met een andere vriendin overlegd over samenwerken. Zij zag dit helemaal voor zich, dus nog geen half uur later had ze een afbeelding gemaakt en was er een bericht geplaatst. Het lijkt me geweldig als we dit van de grond gaan krijgen. Ik denk dat we een hele mooie, waardevolle combinatie aanbieden. Verder heb ik lijsten gemaakt voor mezelf, een intakelijst, een feedbacklijst en een lijst over hoe het traject eruit ziet. Vandaag vond ik het tijd om nog een filmpje te maken over energie. Persoonlijk en hopelijk geef ik er ook een beetje mee aan hoe ik mensen kan motiveren en tot nadenken aan kan zetten. Deze keer besloot ik niet live te gaan, maar hem op te nemen. Verre van tevreden plaatste ik hem toch. De drempel wordt steeds lager, maar ik vind het lastig om te doen. De komende tijd maar eens na gaan denken over hoe ik me hier in kan verbeteren. Binnenkort start bij Fia Fia factory de cursus timemanagement waar ik aan mee ga doen. Ik blijf mezelf voorhouden dat ik het niet nodig heb voor mijn tijdsindeling. Ik stel amper iets uit en krijg eigenlijk alles wat ik wil wel gedaan. Dat is waar, maar stiekem ben ik gewoon bang voor vervelende opdrachten. Opdrachten die weerstand oproepen, probeer je tijd anders in te delen. Probeer bepaalde activiteiten te verminderen, dingen in die richting. Ook werd er genoemd dat het kan gaan om meer rust in je hoofd. En dat spreekt me dan wel weer erg aan. Dat zou erg welkom zijn. Er zijn nog plekjes vrij bij de cursus, dus als je mee wilt doen.

Ik besloot deze mooie zondag al spelend af te sluiten. En wat is er dan fijner om met je kinderen naar de speeltuin te gaan. Heerlijk samen schommelen, klimmen, je veel te hard rond laten draaien door je zoons die het uitgieren van het lachen. En als afsluiting gekke foto’s maken met z’n allen. Mijn hoofd is leeg voor nu, het kind in mijn is tevreden en ik kruip lekker op tijd onder de wol voor weer zo’n heerlijke nacht!

Lieve groet, Cobie

De afgelopen twee weken is er weer veel gebeurd. Of laat ik het zo zeggen, heb ik niet stil gezeten. Mijn kuit was dus echt niet leuk, tot en met de woensdag heb ik helemaal rust gehouden en ook daarna met de rem erop getraind. Wie mij kent die weet dat ik daar niet van houd.

Het resulteerde wel in behoorlijk wat tijd over. En ik had plannen. Dus eigenlijk kwam het best goed uit! Daar komt nog bij dat ik absoluut geen geduld heb, dus de plannen moesten ook meteen vorm gaan krijgen. En zie hier het resultaat!! Een website voor Running Miracle!! Eerst de teksten geschreven, wat mensen mee laten lezen, teksten wat aanpassen. En zaterdag kon ik bezig met de website. Dit leverde de nodige frustratie op, maar het is gelukt!! Ook was ik gaan stoeien met een logo, tot een vriendin van me aanbood om mee te helpen. Ze kwam met prachtige ontwerpen, bij mij gingen er ideeën borrelen en mijn meedenk comité boog zich erover. Waardoor ik uiteindelijk het perfecte logo heb! Ik heb de facebookpagina’s wat aangepast en onderscheid gemaakt tussen een openbare groep, waar ik veel informatie deel en wat laagdrempelig zal gaan worden. En een besloten groep voor mensen die betrokken zijn bij Running Miracle en waar ik wat specifiekere informatie ga delen. Ik heb steeds een notitieboekje naast me liggen, waar ik alle gedachtenspinsels in opschrijf. Nog zo veel stappen te nemen en nog zo veel plannen! Voor nu ben ik bezig met kleding. Ik wil graag hardloopshirts en truien drukken met het logo. Deels voor een stukje reclame, maar ook dat mensen deze kunnen bestellen of deze samen met een 6weeks traject kunnen aanschaffen.

Dat was het feitelijke, praktische deel. Nu het mentale stuk. Het is de afgelopen weken in een sneltreinvaart gegaan. Dat woord zichtbaar bleef steeds door mijn hoofd spoken, ik wist dat ik er wat mee moest doen. Toen het gesprek met een goede vriendin erbij, wat maakte dat ik er volledig voor ging. Mijn man en verschillende vriendinnen haalden de beren voor mij weg. Pfff wat vond en vind ik het spannend allemaal. Eigenlijk al vanaf de eerste stap die ik zette met Running Miracle. Volledig buiten mijn comfort zone. En juist dat stuk zichtbaar zijn. Ik merk dat ik ontzettend veel leer en dat ik dat op alle gebieden kan gebruiken. Informatie delen en juist ook persoonlijke informatie delen. De filmpjes maken waren echt wel een grens die ik over moest en het live gaan helemaal. Het blijft nog steeds heel knullig allemaal, maar al doende leert men. Dus ik heb er alle vertrouwen in. Tijdens de eerste lockdown van mijn werk heb ik filmpjes en beeldcontact in eerste instantie zo veel mogelijk vermeden, ik was er heel handig in om er onderuit te komen. Inmiddels doe ik het voor Running Miracle vrijwillig en is ook de drempel op mijn werk wel weg. In het najaar staat een cursus gepland waarvan ik samen met een collega de eerste bijeenkomst moet verzorgen. Ook dit is een stuk waar ik altijd wel onderuit wist te komen. En dit verandert nu. Ik vind het nog steeds heel erg spannend, maar het lijkt me ook heel erg leuk. En stiekem begin ik er zelfs wel een beetje zin in te krijgen. Een ander gebied waar ik veel op leer, is hulp vragen. Alles is nieuw voor me en om verder te komen en niet alles volledig zelf uit te hoeven puzzelen, kan ik het beste hulp vragen. En wat is het fijn om zo veel mensen om me heen te hebben die meedenken, mee willen denken. En willen helpen. Verder leer ik veel van alle teksten schrijven, nadenken over wat ik wil vertellen. Hoe ik over wil komen. Mijn man helpt me hier veel mee. Voor zijn werk schrijft hij contracten, teksten. Hij is er heel handig in, hij weet precies de juiste woorden te kiezen en het zo op te schrijven dat het iets doet met de lezer. Ik ben vooral bezig met mijn gevoel en daar dicht bij blijven. Dat is wat ik het belangrijkste vind. Dat merk ik bij de teksten, maar ook op alle andere gebieden. De feedback die je van anderen krijgt aannemen en toch ook bij jezelf blijven. Running Miracle is een mooie leerschool voor mij. Ik ben er klaar voor om te leren, om dit avontuur aan te gaan. En om dit volledig op mijn gevoel te gaan doen. Uiteindelijk wil ik er graag voor mensen zijn, mensen helpen vanuit mijn ervaring. En dit doen op een manier die goed voelt.

Ook buiten Running Miracle om zijn er plannen. Met collega’s wat aan het sparren over hoe leuk het zou zijn om met elkaar te gaan sporten na werktijd. Her en der wat geïnformeerd en vervolgens een mail gestuurd naar alle collega’s. Ik zag al wat positieve reacties voorbij komen, dus hopelijk krijgen we met elkaar wat van de grond.

Mijn eigen trainingen gingen even op een laag pitje. Vorige week Zumba en Pound gedaan. En voor de Mudmasters training deden we een parcours van 1 minuut een oefening en 1 minuut rust. We sloten af met bring sally up, bring sally down met onze dochters op de rug en dan squats doen. Mijn dochter vond deze zo leuk, dus ik vrees er wel vaker aan vast zit ;-). De zondag werd het in plaats van hardlopen eenzelfde parcours als de donderdag, maar dan wat uitgebreider. Maandag vertrouwde ik mijn lichaam weer en durfde ik weer volle bak te trainen, twee pittige online lessen, heerlijk!! Dinsdag een heftige bootcamp, warming up met plank variaties en brug. Daarna walking lunches, gedraaide lopende squats, broad jumps en hardlopen. Deze serie twee keer, de eerste keer hield ik me in. Baalde daar weer van om de tweede keer toch heerlijk voluit te gaan, dat geeft voldoening. Daarna een emom (every minute one move) training; mountainclimbers, overhead squats, situps, switching jump lunges en rust. En dat vijf keer. En als je dan een week niet echt hebt kunnen trainen, dan kan ik me heel goed laten opjutten als het wel weer lekker gaat. Elke ronde wat meer van alles, was de eerste opmerking. Prima! De mountainclimbers zijn niet als warming up, maar als cardio. Dus tempo flink omhoog. En als er dan bij de lunges twee anderen ook een poging doen om ze springend te voltooien, dan wil ik me ook niet laten kennen. Bij de voorlaatste serie benoemt iemand bij de lunges nog iets over brandende benen, waarop alleen maar een opmerking komt; “jullie springen nog steeds”. Het was een heerlijke training!! De spierpijn in mijn billen wat minder, pas in de loop van donderdag trok het weg. De Zumba was ook lekker intensief! En bij de pound vroeg ik of we dat springnummer weer eens konden doen, was ook een heerlijke les! Vrijdag een mudmasters training bij het Hulsbeek, heel gevarieerd. We deden de oefeningen uit het trimparcours, ik begin nu echt vertrouwen te krijgen in de monkeybars. Daarna korte stukjes hardlopen afgewisseld met oefeningen. We liepen de heuvel op en af, stukje hardlopen over de mountainbike route, heerlijk met de voeten door het Hulsbeek en we sloten af met de touwtoren te beklimmen. Dit alles gezellig kletsend en met een heerlijk zonnetje erbij. Hoef vast niet uit te leggen wat voor fijne training het was! En vandaag was het tijd om weer eens te gaan lopen. Mijn favoriete rondje over het Aamsveen, lekker relaxed met een paar snelle kilometers ertussen, kwam ik op 14km. Ook erg fijn!

Voor nu nog even wat laatste dingen doen voor Running Miracle, zodat ik van de week ook weer tijd heb om lekker en vooral fanatiek zelf te sporten!!

Lieve groet, Cobie

23 mei 2021

Waar zal ik eens beginnen? Er is weer zo ontzettend veel wat me bezighoudt! Ik heb grootse plannen. En ik ben erg enthousiast over alles wat ik afgelopen week heb ondernomen en heb meegemaakt.

Er is alleen één maar, mijn kuit. Ik vrees dat het nu wel echt een blessure is. En ja, ik weet het, het is weer eens volledig mijn eigen schuld. De dubbele training vorige week zondag na de pittige trail van vrijdag, was al niet verstandig. De lessen van maandag had ik waarschijnlijk ook beter kunnen schrappen. Dinsdagochtend dacht ik voor het werk nog wel even een tempoloop te kunnen doen, die ik strompelend thuiskwam. Daarom de bootcamp ’s avonds maar een beetje met de rem erop. Het draaien bij de zumba woensdag voelde ook niet heel fijn. En toen mijn kinderen donderdag vroegen of ik mee ging voetballen, wist en voelde ik ook wel dat het heel onverstandig was. De pound donderdagavond voelde goed. De training voor de mudmasters op vrijdagochtend was leuk (hoewel ik de spierpijn in mijn armen nu nog voel) en bij de zumba ’s avonds vroeg ik me ook wel af of het slim was. En gisteren stond de 10km loop gepland. Ik wist dat het geen goed idee was, maar ik moest en zou het gewoon doen. Als je het hele stuk aan bijna niets anders kunt denken dan aan je kuit en je zelf al voelt dat je strompelend loopt… dan is het tijd om eindelijk eens iets verstandigs te gaan doen. Maar bah, wat haat ik dat!! Ik heb me afgemeld voor de bootcamp les, wat betekent dat ik tot woensdag niks ga doen aan sport. En mijn kuit even de tijd geef om te herstellen.

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet al vol zit met andere plannen en ideeën. Gisteren stond de 10km loop vanuit Running Miracle gepland. Het doel voor twee vriendinnen van mij. Het was een prachtige ervaring. Beide vonden ze het samenlopen spannend. De eerste ronde konden we redelijk bij elkaar blijven. De tweede ronde werden de verschillen groter en adviseerde ik ze om beide hun eigen loop te lopen. De ene heeft de afgelopen tijd ook op snelheid getraind en dat betaalde zich nu uit. Zij kon in een pittig en gelijkmatig tempo doorlopen. De ander vond het spannender en durfde niet goed zo snel te gaan. We liepen samen een stukje achter. In de laatste kilometer bleek ze veel over te hebben en konden we samen een stevige versnelling inzetten om zo naar de voorste toe te lopen. Ze had zelfs nog over voor een eindsprint. In 1 uur en 4 minuten liepen we de 10km. Wat een tijd!! En wat een ervaring!! De foto’s die we meteen daarna maakten spreken boekdelen. De euforie spat er van af. Wat een overwinning voor beide!! Ik ben zo dankbaar dat ik hierbij mocht zijn en dat ik ze mocht helpen op hun weg hierna toe!

Naderhand in de auto kreeg ik van mijn vriendin een brief. Ze las hem aan me voor. En dat raakte me ontzettend!! Ze heeft het hele proces tot de 10km aan toe verwoord. Hoe het voor haar was en wat ik met Running Miracle voor haar heb betekend. Zo raak! En dat is precies waarvoor ik het doe, wat ik hoop te bereiken. Ze gaf me er een symbolisch cadeau bij. Ook ziet ze mijn worstelingen tussen wat ik doe, wat ik eigenlijk wil, waar mijn angsten liggen en waar ik stiekem naar toe wil. En ook dit benoemde ze en hierover raakten we in gesprek. En ik denk dat dit gesprek precies was wat ik nodig had!

Ik lees momenteel het boek; de kracht van rust, van Mirjam van der Vegt. Dit vooral omdat mijn hoofd altijd zo vol zit en ik graag wat vaker wat meer rust wil. Na ieder hoofdstuk staan tips voor onthaasting en één daarvan sprak me in het bijzonder aan: “wanneer je een #oneword mocht kiezen voor het komende jaar, waar zou jij dan in willen ‘wortelen’. Zo’n woord mag best een beetje schuren.” En eigenlijk wist ik meteen welk woord dit voor mezelf zou moeten zijn: Zichtbaarheid. Ik wil het komende jaar graag zichtbaarder worden. Ik wil verder met Running Miracle, gewoon omdat ik er heel blij van word. Dat als ik er aan denk ik alleen maar enthousiasme voel. En om hier verder mee te komen, zal ik zichtbaarder moeten worden. Moeten zijn. Ik vind het ook ontzettend spannend! Ik realiseer me dat de volgende stappen verder gaan dan ik aanvankelijk dacht of wilde. Ze liggen ver uit mijn comfortzone. En ook dat kreeg ik middels een citaat wel terug van mijn vriendin: “Waarom binnen je comfortzone blijven als daarbuiten veel meer te beleven is”- Loesje. Enige tijd geleden sprak ik met mezelf af om me nooit meer te laten leiden door angst (of welke negatieve emotie dan ook). Dus dat ga ik ook nu niet doen. Ik ga het avontuur met beide handen aan!! En gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen die me allemaal met kleine stukjes willen en kunnen helpen. Mijn grootste en overkoepelende hulpbron is mijn man. Hij is zo nodig nog enthousiaster dan ik ben en hij ziet altijd mogelijkheden in alles. In het denkproces loopt hij waarschijnlijk al enkele stappen op mij vooruit, hij neemt me daarin mee, hij geeft me op alle fronten feedback en het allerbelangrijkste, hij zorgt dat het mijn product wordt. Waar ik volledig achter sta en wat ik volledig vanuit mijn gevoel en mijn passie kan doen. Ik ben daar erg dankbaar voor!

De rustdagen nu zijn dan ook zeker geen straf. Het geeft mij tijd en ruimte om goed over mijn plannen na te denken. Om lijnen uit te zetten en om te bedenken welke stappen ik wanneer moet ondernemen. Ik wil het professioneler aan gaan pakken met Running Miracle. Ik wil er een bedrijf van maken. Mensen moeten Running Miracle gaan vinden, het moet zichtbaar zijn. Mensen moeten weten wat ik kan bieden en hoe. Het moet duidelijk en overzichtelijk zijn. Ik wil mijn bereik duidelijk maken en mijn grenzen afbakenen.

Deze week wordt vanuit FiaFiaFactory de minicursus manifesteren aangeboden. Ik was al enthousiast over het e-book, dit ging veel verder dan ik dacht. Ik ben dan ook erg benieuwd naar de cursus. Ik ga alles wat ik wil voor en met Running Miracle manifesteren! Ik ga er het bedrijf van maken wat ik wil, vol passie en volledig op mijn gevoel. Mensen enthousiast maken voor het lopen, voor sporten. Mensen laten ervaren wat het kan betekenen, wat het voor je kan doen. Zelf wordt ik er zo ontzettend blij van. En ik merk ook dat ik dat op anderen kan overbrengen als ik erover vertel. Voor mij is het nu tijd om de volgende stap te zetten!

En dan nog even terugkomen op mijn kuit. In een ver verleden heb ik exact dezelfde blessure gehad. Ook toen zat er een stuk overbelasting bij, het was de week voor de marathon waar ik eigenlijk wel een mooie tijd op wilde lopen. De dinsdag voorafgaand aan de marathon tijdens de intervaltraining ging het helemaal mis. De daaropvolgende dagen liep ik af en aan bij de fysiotherapeut. En de marathon moest en zou ik natuurlijk lopen. Ik blies mezelf al in de eerste 10km op, bij 13km had ik het wel gehad en ik denk dat ik niet hoef uit te leggen dat de overige 29km strompelend afleggen, wel ongeveer de hel op aarde waren. Ik leerde een grote les. Toen ik rust nam de dagen na de marathon realiseerde ik me dat het vooral mentaal was. Een paar maanden daarvoor was een naaste overleden en eigenlijk zat ik nog midden in rouw. Ik moest het nog een plekje geven. Ik ging tekenen en schreef een gedicht. En de pijn in mijn kuit ging weg. En ook nu denk ik dat er mentaal meer onder zit en dat het te maken heeft met alles waar ik op dit moment aan werk. Ik neem een pas op de plaats en ik ga nu de dingen doen die ik moet doen, wil doen. Dat doen waar ik voel dat het tijd voor is. En hopelijk knapt mijn kuit ook nu snel op.

Lieve groet, Cobie

16 mei 2021 

Voor mijn gevoel heb ik de afgelopen periode een mooie basis gelegd. Ik heb hard gewerkt op alle fronten, genoten van alles. En nu is het tijd om een enigszins andere weg in te gaan. Alles wat specifieker, wat gerichter. Het gezond en fit traject is afgelopen, waarschijnlijk was dit de laatste week van de online lessen van levelup. De laatste dag van de vakantie. En ik heb weer plannen waar ik nu gericht voor wil gaan trainen.

Het gezond en fit traject heeft me veel gebracht, blij en dankbaar dat ik dit heb mogen volgen. Ik leef gezonder en ik sta een stuk bewuster in het leven. Het mediteren vind ik inmiddels erg fijn, het lukt me nu ook weer om met muziek te mediteren, dus niet geleid. Ik ben nog steeds van de suiker af en ik durf nu zo nu en dan ook iets te eten waar wel wat suiker in zit. Zonder bang te zijn dat ik meteen weer terugval. Ik heb boeken gekocht over spirituele onderwerpen die me interesseren. Ik verdiep me steeds iets meer in de maan. Voor moederdag heb ik stenen gekregen, soladiet, wat aansluit bij mijn sterrenbeeld en de gouden driehoek, die zorgt voor een optimale flow aan energie. Afgelopen week heb ik nog een sessie gevolgd, die me wederom aan het nadenken heeft gezet. En die me ook heeft laten inzien dat ik nog lang niet ben waar ik wil zijn, maar waardoor ik wel het gevoel heb dat en hoe ik verder kan groeien. En daar lijkt de soladiet dan ook weer goed bij te kunnen helpen als ik de beschrijving lees.

Ik denk dat dit ook de laatste week was van de online lessen van levelup. Dat vind ik ontzettend jammer! Het was voor mij een perfecte manier om dagelijks te kunnen sporten (zonder thuis ruzie te krijgen). Bij de Zumbalessen kon ik even lekker mijn hoofd leeg dansen en regelmatig was het een mooie hersteltraining. De strong en chilly billy lessen waren heerlijke totalbody workouts. Deze hebben zeker bijgedragen aan de goede basis die ik nu heb. Ik ben bootcamplessen gaan volgen, eigenlijk alvast als een vervolg op de online lessen. En die goede basis komt me daar zeker van pas. Ik kan al heerlijk fanatiek meedoen met de snelsten van de groep. Wel word ik daar ook met mijn neus op de feiten gedrukt. Bij de meeste oefeningen is er nog wel wat op te merken aan mijn uitvoering. Fanatiek als ik ben wil ik snel en het maximale, waardoor ik vaak slordig ben in de uitvoering. Bij sommige oefeningen weet ik ook niet precies wat de bedoeling is (ben vaak wel goed in me ergens doorheen bluffen) en soms is het gewoon de vermoeidheid die zorgt dat ik het niet meer voor elkaar krijg zoals het hoort (en natuurlijk kan ik dan beter kiezen voor een makkelijkere variant, maar ja, iets met fanatiek en eigenwijs). Ik denk dat dat een mooi doel is voor de komende periode, me verdiepen in hoe ik de verschillende oefeningen hoor uit te voeren en hier bewuster mee bezig gaan. Dus met andere woorden; goed luisteren naar de feedback en hier ook echt iets mee gaan doen.

En dat gaat ook bij het trainen voor de Mudmasters wel van pas komen. Na het zien van de filmpjes sloeg de paniek toch wel toe! Ik had me opgegeven voordat ik me erin had verdiept. Het zijn echt serieuze hindernissen!! Wil ik enigszins kans maken om de hindernissen ook echt te halen, dan zal ik heel hard moeten trainen!! En dan zal dus ook de uitvoering van de oefeningen wel goed moeten zijn, wil ik niet voor die tijd blessures oplopen. Ik denk dat vooral mijn armen nu nog kracht tekort komen, dus die zal ik extra gaan trainen de komende tijd. Samen met een vriendin doe ik mee, we gaan de komende tijd proberen om 1x in de week samen te trainen hiervoor.

En dan het hardlopen. De plannen die ik daarvoor heb zijn ook in september. Halverwege september de singelloop, die ik hoop sneller te lopen dan vorig jaar. En eind september een natuurmarathon. Ook is de springendaltrail in september, een dag voor de Mudmasters. Ik weet dat het niet verstandig is en dat ik het niet moet doen, toch kan ik hem nog niet helemaal van mijn lijst schrappen. En zo vooruit kijkend naar de toekomst, leek het me handig om een plan te maken. Een plan dat rekening houdt met alles waar ik voor wil trainen en alles wat ik leuk vind en graag wil doen. En dus heb ik gisteren een plan gemaakt. Het plan is erg ambitieus en zal door geen enkele trainer worden goedgekeurd, voor mij is het een mooie leidraad. Ik zal her en der vast wel een keer wat moeten wegstrepen en waarschijnlijk zal ik ook de intensiteit van bepaalde trainingen wel moeten aanpassen. Ik laat me leiden door mijn lichaam. En soms waarschijnlijk ook door mijn gezin als onze plannen niet helemaal met elkaar te combineren zijn 

Aan het begin van de vakantie bedacht ik me dat als ik elke vier weken een trail zou gaan lopen, dit precies uitkwam een dag voor de geplande 10km loop. Dat leek me niet heel handig. En aangezien mijn man de tweede week van de vakantie ook vrij was, gaf dat me de mogelijkheid om een week eerder een trail te gaan lopen. Afgelopen vrijdag werd het dus redelijk impulsief de trail in Havelte. Nu moet ik zeggen dat ik deze vakantie veel heb autogereden voor mijn doen, zowel korte stukjes als langere afstanden, en dat dat toch echt zijn vruchten wel gaat afwerpen. Mijn angst is beduidend minder en het rijden op zich gaat beter en makkelijker. Inmiddels gaat het stuk vrijheid dat ik ermee krijg toch echt wel winnen van de angst. De voorbereiding van de trail liet weer eens flink te wensen over. Ik had me niet verdiept in het weer, ik was eigenlijk vergeten om rekening te houden met voeding, ik had de dagen eraan voorafgaand heel veel ondernomen en in de route had ik me al helemaal niet verdiept (ik hoopte dat deze goed in mijn horloge stond). En toch was er geen stress. De eerste 10km was de trail mooi, vooral de geluiden van de koekoek en de kikkers in de vijver. Daarna veranderde dat snel. De trail liep om het militaire oefenterrein heen. Het was een wirwar van zandpaden. Allemaal sporen, wel een cm of tien diep. Hardlopen was niet mogelijk. Om de haverklap een bord waarop stond levensgevaarlijk. En het navigeren met mijn horloge was ook niet meer te doen. De paden lagen te dicht bij elkaar, waardoor hij steeds piepte; koersfout. Moest ik dan wel langs de borden lopen en was dat levensgevaarlijk alleen als er een rode vlag hing? Ik durf als ik moe word niet zo heel goed op mijn cognitie te vertrouwen, die laat me dan wel eens in de steek. Het tegelijk (hard)lopen en op mijn horloge kijken lukte door de sporen ook niet. En ik begon mijn knie weer flink te voelen, continu misstappen zetten. Een appje van een vriendin, dat is best even fijn ter afleiding. Een appje van mijn man, nog een aangename afleiding. Het hakte er mentaal flink in! Pas de laatste paar kilometer werden de zandpaden weer ingewisseld voor bos en kon ik weer doorlopen. Nog een paar keer de Havelterberg op en af en nog even met de hunebedden op de foto. De parkeerplaats kwam sneller in zicht dan verwacht. En symbolisch als het kan zijn begon het ook nog te regenen en was de finish met geen mogelijkheid te vinden. Na vijf minuten op parkeerplaats te hebben gekruist, drukte ik mijn horloge maar zonder finish uit. Vandaag las ik een recensie van 1 van de toploopsters op de langste afstand: “Zeker toen we op 2/3 in de hel terechtkwamen. Kapotgereden zandpaden waar echt niets fatsoenlijks van te maken was. Mijn lijf, maar zeker ook mijn koppie wilden dat niet”. En dan denk ik stiekem toch wel, yes! Het lag dus niet aan mij! Ik weet ook dat dit de leerzame trainingen zijn, doorgaan als je er mentaal doorheen zit. En ik weet ook dat ik het kan.

Vanmorgen wilde ik graag nog meedoen met de strongles, dus dat deed ik. Maar voor volgende week staat de 10km loop gepland. Ik had via internet twee mooie rondjes van 5km bedacht en die moesten nog wel even getest worden. En eigenlijk bleef daar alleen vandaag voor over. Ik kon het fietsend gaan doen, de start is op 7,5km vanaf ons huis. Dus dan werd het een fietstocht van 25km. Of er met de auto naar toe rijden en de ronde lopen. Ik koos de laatste optie. Na de strongles andere kleren aan, een banaan eten en klaar voor het tweede uur. Ik kan zeggen dat ik de route ken en dat deze werkelijk prachtig is! Met een heerlijke iets aflopende laatste kilometer op het eind. Maar ik denk dat ik niet hoef uit te leggen dat het niet vanzelf ging. Ik heb nog getwijfeld om de tweede ronde toch maar een andere keer te doen. Maar ja, weer dat fanatisme hè  Deze 10km gaat voor twee vriendinnen van mij hun zegetocht worden! Inmiddels help ik nog iemand op afstand om te gaan trainen voor 5km aan 1 stuk. Ik heb folders laten drukken en ik hoop deze de komende tijd overal op te hangen en hopelijk gaat Running Miracle daardoor verder groeien. Of beter gezegd groeien Running Miracle en ik hand in hand!

Lieve groet, Cobie