Auteur: Cobie Brouwer

Waar zal ik eens beginnen. Zoals meestal bij mij, gaat alles weer in sneltreinvaart. Vorige week zondag bekeek ik mijn agenda even en zag ik dat het eerste rustmoment de zaterdagmiddag zou zijn. De eerste dag van de week was wel meteen het toppunt, deze startte om zes uur ’s ochtends en toen ik om tien uur ’s avonds de was stond op te hangen voelde ik me moe, maar ook zo voldaan!

Ik schreef in mijn vorige blog dat ik geen sportdoel had, dat veranderde de dag daarna al. Mijn loopmaatje appte een trail door waar we wel aan delen mogen gaan nemen. Ik hoefde er niet over na te denken, ik schreef me onmiddellijk in voor de 25 kilometer. Geen zin in beren dit keer, ja het is ver en ja het is helemaal in Brabant. Maar het is precies waar ik van hou! En wat ik ook nodig leek te hebben. Ik merkte de dagen erna hoe blij ik me voelde. Ik had er dus toch meer behoefte aan dan ik dacht. We liepen vorige week zondag samen een trail, het werd een 13km en viel wel onder de categorie echte trails! Veel onverhard. Het laatste stuk wilden we afsnijden, we liepen door een erg hobbelig weiland. Mijn loopmaatje gaf nog aan dat we beter terug konden gaan. Ik zag een mogelijkheid. De sloot was breed, mijn zelfoverschatting is groot. Vol vertrouwen springen dacht ik nog, het lukte bijna, slechts een been landde volledig in de sloot. Wat gaf deze trail een voldoening! En een vertrouwen in dat de trail in maart wel gaat lukken. Ik maakte een schema met drie trainingen per week, ik weet dat dit lang niet altijd zal lukken, maar het is wel een mooie richtlijn. Deze week is het in ieder geval gelukt. Een tempoloop van 5km op dinsdag die progressief ging. Een 15 kilometer duurloop op donderdag, redelijk vlak met een snelle laatste kilometer. En een heuvel/intervaltraining op de vrijdag, iets rustiger dan gewenst, maar ja soms is de koek ook een keer op.

De Zumba op het werk kon weer live, wat natuurlijk ook weer veel meer voldoening gaf. Nog een keer Zumba gedaan deze week. Een korte ouder- kind workout met pittige oefeningen. En vandaag eindelijk weer bootcamp. En dan besef je pas echt hoe erg je het gemist hebt. Ik was nog fanatieker dan anders en genoot van de enorme variatie aan oefeningen. De oefeningen werden steeds moeilijker, er zat bijvoorbeeld een declined push up bij. Met je voeten op een verhoging een push up doen, erg gaaf! En dan realiseer ik me wel hoe veel ik op dit gebied het afgelopen jaar gegroeid ben. We moesten steeds een kaart trekken om het aantal te bepalen; nummer van de kaart keer drie. Als ik de boxjump zie staan, denk ik alleen maar; alsjeblieft een lage kaart. Ik pak de 7. Ik ga voor de band staan en voel de spanning weer, ik blijf hem eng vinden. Zal ik het weer aangeven en om hulp vragen? Ik voel de trainer kijken. Ik besluit er voor te gaan. Ik spring en voel de opluchting, de feedback volgt; goed uitstrekken. Ik weet dat ik op lastige, spannende momenten een knop om kan zetten. Ik kan hier door alles wat ik leer steeds makkelijker en sneller bijkomen en dus gebruik ik dat. Na de eerste sprong realiseer ik me dat 21 veel zijn, ik ga gestaag door. Ik voel mijn benen trillen en ik voel de onrust in mijn lijf, maar ik doe het wel. Ik denk dat de trainer het ergens ook wel weet, voelt of ziet. Hij maakt een praatje met me over iets waar ik graag over praat, het leidt me af. Ik voel de spanning wegtrekken en ik bereik de 21. Het was een heerlijke training! Precies waar ik van hou!

Die knop omzetten moest ik deze week vaker doen. In de kerstvakantie brak er een hoek van mijn kies af, de tandarts was er pas die maandag weer. Ik belde meteen en kon dezelfde dag terecht. Hij sleep het een beetje bij, de kies zou het wel redden tot de afspraak in februari. Dan zou hij twee vullingen gaan vervangen. Maar deze week op donderdagochtend, ik weet niet of het gevoel er nu eerst was of die vervelende droom. Kiespijn! Ik werd er wakker van en droomde erover. Even later trok het wat weg, maar om eerlijk te zijn dacht ik aan weinig anders. Mijn dag was zo vol gepland, dat een tandarts bezoek er niet in paste. Of hield ik mezelf dat vooral voor? Na het eten was de pijn weg, ik voerde gesprekjes met school, haalde de kids op en ging met de jongste twee naar ballet. En toen ik daar zat te wachten, was er niks anders meer dan die vervelende kiespijn. Ik besloot te bellen om 16.03. Helaas, de praktijk was om vier uur gesloten. Thuis nam ik een paracetamol en gunde ik mezelf een kwartiertje rust. Het trok weg, ik appte met mijn loopmaatje over de duurloop van ’s avonds. Ik maakte eten, hielp de kids met alles en de pijn was te doen. De eerste kilometers van de duurloop was de pijn weg, daarna bleef het kloppen. Maar ja, of ik daar nu mee op de bank zou gaan zitten of mee door zou lopen, zeer deed het toch wel. In bad dommelde ik weg en ik besloot maar snel naar bed te gaan. Het laatste wat ik tegen m’n man zei, was: “het doet zo’n pijn”. Gelukkig was m’n lijf doodop en sliep ik snel. Nu moet ik ook eerlijk bekennen dat ik met pijn prima kan slapen. Bij de geboorte van Vera werd ik wakker dat mijn man naar de wc ging. Ik voelde op dat moment dat ik toch al serieuze weeën had en bij aankomst van de verloskundige een half uur later, bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Dus soms is slapen best fijn. Ik had met mezelf afgesproken om de volgende ochtend meteen de tandarts te bellen. Maar ja, nu was de pijn ongeveer weg. Of voelde ik toch nog wat? Nee, eigenlijk niet. Ik belde toch maar en deed mijn verhaal. Ik kon nog in de ochtend komen en twijfelde wel of ik er goed aan deed. Hij noemde dat mijn verhaal leek op een ontstoken kies. Hij tikte tegen een aantal aan en bij de achterste ging ik door de grond. Daarna pakte hij koude spray en daar kwam hij niet eens bij de achterste in de buurt, omdat ik het al uitgilde. Hij maakte foto’s en zag een ontsteking bij de achterste. Hij kon gaan trekken of een wortelkanaalbehandeling doen. Ik ben bang voor de tandarts en trekken is mijn grootste nachtmerrie. De kies ervoor vertrouwde hij ook niet, en zo kwam het er op neer dat ik in een extreem drukke week voor twee wortelkanaalbehandelingen bij de tandarts zat. De verdovingen vind ik niet erg, maar alle geluiden en alles wat je voelt doordreunen in je hoofd wel. Ik merkte dat ik lag te trillen in de stoel. Dus ook nu sprak ik mezelf toe en wist ik mezelf rustig te krijgen. Het was gelukkig snel klaar en de aanbevolen pijnstilling heb ik niet hoeven gebruiken. Het is een uurtje gevoelig geweest, maar dat trok snel weg. En de interval ’s avonds hielp me verder wel.

En dan het andere stuk. Vorige week was de tweede les van de coachopleiding; de innerlijk kind healing. Super interessant! Maar ik merk dat ik het ook lastig vind. Het invoelen ging al snel steeds beter. Dat gaf me ook met elke keer dat ik het deed, meer vertrouwen. Uiteindelijk met twee mensen geoefend die ik helemaal niet kende en daar kwamen mooie gesprekken uit voort. Nu in de tweede les gingen we oefenen. Ik oefende met mijn vriendin die ook de cursus geeft. Fijn dus dat ik al mijn vragen steeds meteen kan stellen. Maar ik merk dat ik stil val, het gewoon echt even niet weet. En dat maakt me onzeker. Als ik later in de week nog een keer met haar oefen, gebeurt dat ook. Ik klap echt even dicht, er kom even helemaal niks en ik voel op dat moment ook niks. Na een ongemakkelijke stilte weet ik het weer op te pakken en ga ik verder. Ik ken dit niet van mezelf. Mijn vriendin noemt meermaals dat dit misschien niet zo bij me past, maar daar weiger ik mezelf bij neer te leggen. Als ik iets moeilijk vind, ga ik het verder beredeneren. Nog harder werken, dat is hoe ik het altijd heb gedaan. Maar misschien moet ik dat nu juist niet doen. Dit gaat om voelen en juist vanuit het voelen werken. En niet vanuit een redenatie of gedachtegang. Ik besluit mijn eigen aantekeningen er nog een keer bij te pakken, samen met de theorie en alles nu zo op te stellen dat het bij mij past. Ik ga deze week weer verder met oefenen en ik neem me voor om het voelen nu boven aan te zetten, de rest komt daarna. Momenteel ben ik ook een boek aan het lezen over het innerlijk kind. Het gaat over regels die het innerlijk kind zou opstellen, elke regel wordt uitgelegd. Er staan oefeningen in het boek en innerlijke reizen, waarbij je in contact komt met je innerlijke kind en waarbij elke reis een bepaald doel heeft voor je innerlijke kind. Het boek zorgt ervoor dat ik het steeds beter ga begrijpen (toch weer dat stuk ratio), waardoor ik het me beter voor kan stellen en waardoor ik er straks hopelijk dichter met mijn gevoel bij kan komen.

Op mijn werk is mijn functie de afgelopen jaren veranderd. Er zijn veel meer verschillende taken bij gekomen. Ik vind het ontzetten leuk en haal ook hier veel voldoening uit. Ik heb het de afgelopen periode neergezet op een manier die bij me past. Ik heb een weg gevonden in wat moet en hoe ik het graag doe. En dan is het goed om te gaan evalueren. En dan komt ook daar een dubbel gevoel. Ik ben trots op hoe ik het heb neergezet, hoe ik het doe, hoe ik alles geregeld krijg en ook dat ik het uitvoer zoals ze het graag willen. Maar ik leg voor mezelf de lat ook hoog. Al pratende realiseer ik me waar ik allemaal nog meer uit kan halen. En als ik dan voor mezelf de overlap zie met de coachopleiding, een bepaald gedeelte wat ik op beide fronten verder zou kunnen uitdiepen, komt dat wel even binnen. Ik spreek met mezelf af dat het een proces is en dat bewustwording stap 1 is. Ook voor mijn werk weet ik wat me te doen staat en om eerlijk te zijn heb ik er ook veel zin in om hier aan te gaan werken.

Voor de cursus hadden we het afgelopen week over krachtdieren. Tijdens de zoom deden we een krachtdierenmeditatie, waarbij je een mannelijk dier, een vrouwelijk dier, en het krachtdier van je Higher Self zou ontmoeten. Het was echt magisch! Als mannelijk dier zag ik een roodborstje. Die staat voor een overleden persoon, hij had altijd een speciale band met dit dier. En ik weet dat hij bij me is en dat werd bevestigd. Als vrouwelijk dier zag ik een hert en daar kon ik op dat moment niet zo veel mee. Hij zou staan voor zachtmoedigheid, onschuld en gratie. En als laatste zag ik een spin, ik dacht dat deze voor mijn angsten zou staan, maar het bleek om creativiteit, verbinding tussen heden en verleden en talenten gebruiken te gaan. En als ik dat koppel aan mijn Higher Self, dan klopt dat wel. Het is waar ik nu sta of eigenlijk waar ik naar toe wil. We hadden nog een kaartje tegoed. En deze kreeg ik vandaag. En daar kwam wederom het hert naar voren (iets met toeval bestaat niet). Nu met een uitgebreide uitleg erbij, waar ik me volledig in kan vinden. “De boodschap van het hert herinnert je eraan dat het nu tijd is om gehoor te geven aan de oproep om overtuigd, sterk en meelevend te zijn. Anderen zullen naar jou kijken voor leiding, en je hebt het in je om, net als het hert, vol vertrouwen rond te lopen. De spirit van het hert wil dat je weet dat je nu ook verantwoordelijkheden hebt naar jezelf toe, want je leert en ontwikkelt nieuwe vaardigheden. Je staat nu model voor transformatie; je deelt je kracht, ervaring en hoop met anderen, zodat ook zij kunnen groeien en het beste in zichzelf kunnen ontdekken. Laat je angsten los en laat de boodschap van het hert je eraan herinneren dat je alles in je hebt wat nodig is om verstandig en op de juiste manier te leiden, als je maar eerlijk blijft tegenover jezelf en luistert naar diegenen die je willen steunen.” En dit is erg toepasselijk met alles waar ik op dit moment sta.

Deze week gaan we het hebben over familie opstellingen. Ik bedenk me dat iemand me laatst had aangeboden om me daar meer over te vertellen, ook over trauma opstellingen. En dus app ik haar. We spraken vanochtend af. Zij zet haar familie neer, ik mag “op” de verschillende personen gaan staan en gaan voelen. Het is echt magisch. En bizar! Voor de trauma opstelling vraagt ze of ik een verlangen heb. En dan borrelt toch dat stuk leiding nemen weer op; “Ik wil meer leiding nemen”. Ik schrijf alle woorden op een los briefje en mag een woord uitkiezen en dan op een plek op de grond leggen. Zij gaat er op staan en voelen. Als het eerste woord klaar is, het tweede woord en ook dan voelt zij weer. De woorden staan voor situaties of personen en zachtjes aan wordt ook de verhouding tussen de woorden duidelijk. Ik ga op het woordje “wil” staan, wat ik als eerste had neergelegd. Zij heeft inmiddels de andere woorden bij zich en ze loopt ongeduldig heen en weer. Ze geeft aan dat ze niet stil kan staan, dat ze door moet gaan, maar dat het niet vervelend voelt (dat klopt precies bij mij). Mijn woordje staat voor mijn kleinere zelf, ik voel nu rust en tevredenheid, ik kan erbij gaan zitten. En de hele situatie om dit verlangen wordt me duidelijk. Wat bij mij zit, wat bij een ander zit, waar het vandaan komt. Echt heel bizar. Ze geeft me veel uitleg en ze beantwoordt mijn vragen. Het lijkt me fantastisch om dit ook zelf te kunnen gaan gebruiken.

Al stuiterend kom ik thuis. Stuiterend van deze ervaring, van deze dag, maar eigenlijk ook van deze week. Wat is er veel gebeurd, wat heb ik veel ondernomen, wat heb ik veel geleerd, wat heeft het me aan het denken gezet. Maar het allerbelangrijkste; wat heeft het me veel voldoening gegeven!!!

Lieve groet, Cobie

De eerste week in het nieuwe jaar is inmiddels om en ik merk bij mezelf dat ik zoekende ben. Ik had me al voor genomen dat dit vooral een periode van mezelf verder ontwikkelen zou worden. Een periode van investeren. En eigenlijk van verder niet zo veel willen. Een beetje voorzichtig vooruit denken alvast. Maar vooral niet te hard. De mensen die mij kennen, weten dat geduld niet in mijn woordenboek voorkomt. Alles moet gewoon meteen. Bij de cursus die ik volg (intuïtief HSP kinder therapeut) moesten we in de eerste les twee punten opschrijven die we gedurende de cursus hopen te leren. En hoe kan het ook anders, één ervan is dat ik hoop meer geduld te gaan krijgen. En ik ben daar zo hard mee aan het werk op dit moment!

Het sporten gaat lekker zijn gangetje. Nu moet ik eerlijk bekennen dat dat ook wel zo’n essentieel onderdeel is van mijn leven, dat ik altijd wel zorg dat dat doorgaat. Regelmatig doe ik weer met een online les mee. In de vakantie de instructrice eindelijk in levende lijve leren kennen, zo leuk! De Zumba vindt gelukkig nog steeds (online) doorgang. En ik sport regelmatig samen met een vriendin. De bootcamp ligt momenteel helaas stil en ook de vrijdagavondtraining laat ik even voor wat het is. Wel loop ik wekelijks met 1of 2 mensen op vrijdag en ook geregeld nog een keer. Het lukt me op dit gebied niet om doelen te stellen of om ver vooruit te kijken. Ik merk dat ik er van baal dat er zo veel niet mag of kan en dat ik eigenlijk nog niet echt vooruit durf te kijken. Dus ook op dit vlak ,moet ik mezelf er maar even bij neerleggen en geduld hebben met concrete plannen bedenken. Het is niet erg, ik geniet van het sporten. Zelfs wanneer ik een concreet doel heb, geniet ik nog het meest van de weg er naar toe. Ik besluit dat nu ook maar te doen.

Op voorhand zou dit een periode worden van zelfontwikkeling. En dat is het ook. Ik ben hard aan het werk. Al gaat het me zoals duidelijk mag zijn, nooit snel genoeg ;-). Ik zit inmiddels op de helft van de cursus voor intuïtief HSP kinder therapeut. En ik kan oprecht zeggen dat ik het nu ontzettend leuk en leerzaam vind. Wel moest ik er inkomen en wennen aan deze manier van leren. Het heeft mijn geduld zeker op de proef gesteld. Ik ben deze cursus vooral voor mezelf gaan doen, voor mijn kinderen en een beetje met het oog op de kinderen op mijn werk. Ik hoopte meer te leren over hooggevoeligheid, mijn kinderen beter te leren begrijpen. En het dan ook vooral vanuit een ander perspectief. In de beschrijving werd gesproken over mediumschap, ik dacht dus vooral het HSP gedeelte te koppelen aan een stukje spiritualiteit. De eerste zoom vond ik zweverig en ik vroeg me oprecht af wat ik daar deed. Toch bleef mijn nieuwsgierigheid wel en zag ik ook overlap met de coachopleiding die ik volg. De bijbehorende reader is meer gericht op hooggevoelige kinderen, ook wel gecombineerd met spiritualiteit. Ik begin de opzet van de cursus nu te begrijpen; theorie gekoppeld aan veel oefenen. En met dat oefenen dan vooral hoe je jezelf als intuïtief therapeut neerzet, jezelf daar beter in leren kennen en vooral oefenen. Ik begin de mensen in de groep te leren kennen en ik merk dat ik meer van mezelf durf te laten zien. Ik weet niet precies wat ik geloof, waar mijn grenzen liggen. Wel weet ik dat ik met mezelf heb afgesproken om er open in te staan, niet bevooroordeeld. Ik vind het ontzettend fascinerend, ik ben nieuwsgierig en ik merk dat ik echt uit ga kijken naar de wekelijkse zoom. Ik doe mijn huiswerk trouw. Ik kan dus zeggen dat ik nu erg enthousiast ben. Wat ik er uiteindelijk mee ga doen, weet ik niet. Maar dat hoeft ook niet.. iets met geduld :-).

Voor de coachopleiding hebben we deze week de tweede les. En ik had het niet gedacht, maar ik ben zo enthousiast! Op voorhand vroeg ik hoeveel tijd het wekelijks ongeveer zou gaan kosten, omdat ik vreesde voor hoe ik alles rond zou gaan krijgen. En nu na de eerste maand, het oefenen was zo leuk en gaf me zo veel voldoening, dat ik steeds meer personen ging zoeken om mee te kunnen oefenen. Eerst afgesproken met een aantal mensen van de opleiding. Invoelen bij de ander, voelen welk gebied in het leven op dit moment de meeste aandacht nodig heeft. En daarna voelen wat diegene als beperkende overtuiging heeft. Na een aantal keren ging het verder en kwam er ook een stuk bij over het ego en over waar het vandaan kwam. We mochten ook gaan oefenen op mensen uit onze omgeving. Via facebook reageerden een paar mensen. Ik dacht het erg spannend te gaan vinden, maar dat viel erg mee. Ik vond het vooral heel leuk en speciaal om te doen. In eerste instantie merkte ik dat ik ook veel bezig was met wat ik aan iemand kon aflezen, de omgeving waar diegene zat en aan wat ik al wist over diegene. Ik vond het nog het meest spannend dat je een gesprek niet kan voorbereiden, dat je het in moet gaan, alles los moet laten en alleen moet luisteren naar je gevoel. Ook op dit gebied vind ik het lastig om voor mezelf precies duidelijk te hebben wat ik er nu zelf van vind. De vriendin die de cursus geeft, blijft zeggen dat ik het niet moet proberen te begrijpen. En dat is ook zo. Het vele oefenen deed mij goed, ik merk steeds meer dat ik alles los kan laten en dat ik alleen voel. Het is bizar om ook echt iets te voelen, helemaal als de ander zich er in herkent en je merkt dat je er iets mee raakt bij de ander. En dat is inderdaad niet te begrijpen. Vandaag kwam een vriendin terug op een oefenmoment. Ze gaf aan dat ze een paar dagen later precies wist waar het over ging en dat het zelfs lichamelijk bij haar doorwerkte. Wat aangeeft dat het dus echt een groot iets was voor haar. Ze had er stappen op ondernomen en ze straalde nu helemaal, het had haar veel gebracht. Zo mooi om dit terug te horen, fijne feedback. Ik kan niet wachten tot ik hier nog verder mee kan gaan, meer de diepte in… weer iets met geduld ;-). Ik schrijf na ieder oefen moment een aantal (leer)punten op, waar ik voor mezelf bij stil wil staan en waar ik voor een volgende keer wat van kan leren. Dat werkt goed. Oh heb ik al gezegd hoe enthousiast ik ben ;-). Ik hoop dit stuk straks te gaan integreren in Running Miracle. Al hardlopend of wandelend hier iets mee te gaan doen, individueel en ook in groepsvorm. Ik heb al legio ideeën, deze ook al opgeschreven. En ook nieuwe boeken gekocht die me hier verder bij gaan helpen. En dan komt dat woordje geduld weer, liever nog zou ik vandaag dan morgen hier mee starten. Ik krijg er zo veel zin in. Ik blijf trouw oefenen en ga het oefenen straks ook verplaatsen naar al wandelend of hardlopend oefenen, het lijkt me zo gaaf om dit alles te kunnen combineren. Geduld!

Verder merk ik dat ik de veranderingen die er thuis aan gaan komen, spannend vind. Mijn jongste wordt met een paar weken vier, en om eerlijk te zijn, kijk ik er als een berg tegenop dat hij straks volledig op school zit. Ik ben nu al aan het bedenken hoe ik hem regelmatig ziek ga melden, ik hou mezelf voor dat hij straks vast veel moe zal zijn en een dagje thuis moet blijven… maar aan de andere kant weet ik ook dat het moet, dat het goed is en dat hij er aan toe is. Verstand en gevoel zitten niet altijd op één lijn. En op sommige momenten dan neemt gepieker de overhand. Na een pittige HITT vanmorgen, waarin ik echt alles gaf, was ik het nog niet kwijt. Zo fijn dat een vriendin dan appt of ik zin heb om hard te lopen. Het werd een ontspannen rondje, wij kletsten over van alles en nog wat. Ook hierover, want zij begreep het precies. En na dat rondje was mijn gepieker gestopt. Ik wist hoe ik het aan wilde pakken en vond er rust bij. En dan is en blijft hardlopen voor mij toch de beste manier. Ik besloot thuis de boel de boel te laten en met de kids een film te kijken (na het hardlopen is film kijken met de kids en spelen in de speeltuin met hun ook perfect om gedachten te verzetten). Het was een hilarische film, we deelden het plezier en om de beurt kwamen ze knuffelen. Mijn jongste doorlopend, hij voelt dit alles ook aan mij, komt nog meer knuffelen dan anders. Ik geniet er maar extra van.

Lieve groet, Cobie

Tweede kerstdag vandaag, het jaar loopt ten einde. En zachtjes aan dringt dat ook tot mij door. Regelmatig blik ik terug en komt de vraag: wat ik los wil laten. Maar stiekem denk ik liever aan wat dit jaar me allemaal heeft gebracht. En ik denk dat ik daar wel een boek over kan schrijven! Ondanks dat het een gek jaar was, waarin veel niet kon of niet mocht. Waarin ik voelde hoe moeilijk het kan zijn om keuzes te maken. En hoe onrechtvaardig de consequenties kunnen voelen. Helemaal als het je kinderen aangaat, terwijl ze je principes misschien zelf niet delen. Ondanks dat, kan ik zeggen dat 2021 voor mij een fantastisch jaar was, of is!

Het was het jaar van Running Miracle. Ik hielp vriendinnen met hardlopen, het verder opbouwen. Ik kreeg een prachtige, persoonlijke en erg rake brief van een hele goede vriendin en raakte met haar hierover aan de praat en in dat gesprek ging er bij mij een knop om. Ik besloot er volledig voor te gaan. Ik bedacht een naam. Met hulp van mensen om me heen, kwam er een logo. Ik liet kleding bedrukken en ik maakte een website. En op 10 september werd het helemaal echt, ik schreef me in bij de kamer van koophandel.

Vanmiddag zocht ik mijn verdiensten van dit jaar bij elkaar en maakte hier een foto van. En als ik hier naar kijk, realiseer ik me dat ieder voorwerp symbool staat voor een stap.

Ik begon het jaar met de Run Forest Run High five. Dit betekende voor mij heel wat drempels over, ver of eigenlijk mijlenver uit mijn comfortzone. Wat had ik zin om trails te lopen, maar wat was er weinig. Tot mijn oog hierop stuitte, en eigenlijk, was het perfect. De GPX bestanden van vijf trails ontvangen en drie maanden de tijd hebben om er minimaal drie van te lopen om de medaille thuisgestuurd te krijgen. Voordat ik alle beren op de weg had gespot, had ik me impulsief al ingeschreven. En toen kwam het nadenken over de beren natuurlijk alsnog wel. Maar ik kon niet meer terug, ik wilde mezelf wat bewijzen. Het zelf met de auto naar de trails rijden, was de eerste uitdaging. Daar kwam bij dat ik hoog had ingezet met de trails rond de 25km, ik liep op dat moment een beduidend stuk minder ver. En ik had nog nooit iets met navigeren op mijn horloge gedaan, of eigenlijk helemaal niet met navigeren. Ik hou van uitdagingen en met de impulsieve inschrijving had ik mezelf al overtuigd er voor te gaan. Via internet vond ik uit hoe ik de route kon uploaden naar mijn horloge. Naar de eerste trail ging mijn gezin mee, dus hoefde ik nog niet zelf te rijden. Het navigeren besloot ik ter plekke maar te leren. En de afstand.. ik weet dat als ik iets in mijn hoofd haal, ik het ook doe. Ik liep vlak van te voren nog een lange duurloop van 20km, wat een ware hel werd. Iets met afkicken van suiker, gedachten niet kunnen verzetten en omkomen in zelfmedelijden. Maar goed, een slechte generale betekent.. Het werd een prachtig avontuur. Redelijk snel vond ik uit hoe het navigeren werkte, tot mijn knieën door het water, wees mijn horloge me de weg. Het laatste stuk merkte ik zeker niet genoeg getraind te hebben, dus op karakter bereikte ik de finish, waar mijn kinderen me warm onthaalden. De volgende trails reed ik zelf met de auto en dat leverde me heel wat vrijheid op, ook op andere momenten durfde ik nu de auto te pakken. Uiteindelijk liep ik vier van de trails en wat voelde ik me blij, trots en voldaan bij het ontvangen van deze medaille. Hij staat symbool voor alles wat ik hiermee heb overwonnen, voor buiten comfortzone gaan, voor moed en vooral voor op mezelf durven vertrouwen.

In de zomer volgde de T4 van Run Forest Run, hetzelfde principe. Ik stond er nu wat relaxter in, ik kon me meer focussen op het lopen zelf. Mijn conditie verbeterde en ik zorgde dat de drempels die ik over was gegaan met de H5, achter me bleven.

De medaille van de Singelloop symboliseert ook veel voor mij. Vlak daarvoor kreeg ik te horen dat mijn loopmaatje van vroeger in een hospice zat. Ik heb veel aan hem te danken, hij heeft me onbewust een heel eind geholpen met waar ik nu sta en wat ik nu doe. Hij steunde me altijd met een berichtje en vorig jaar stond hij onverwachts bij de Singelloop om me aan te moedigen. Ik bezocht hem nog, we deelden herinneringen. Het was een fijne laatste ontmoeting. Vrijdag op de fiets naar de training die ik zou geven, zag ik een regenboog. Hij had me ooit al genoemd dat hij me wel trainingen zag geven. Een naar gevoel bekroop me. Ik merkte hoe moeilijk ik het er mee had. Maandag kwam het gevreesde bericht. En bij de Singelloop wist ik dat hij er dit jaar niet zou staan, maar wel dat hij bij me zou zijn. Het werd een rare, emotionele wedstrijd. Een vriend die ik had begeleid, liep mee. En ik wilde zelf ook graag mijn tijd van vorig jaar verbeteren. En tijdens de wedstrijd zelf, ging dit alles door me heen. Bij de plek waar hij een jaar eerder stond, vond ik nu niks. Wel voelde ik zijn aanwezigheid bij me. Ik haalde mijn doel en de vriend die meeliep, liep de sterren van de hemel. Het gaf op alle fronten voldoening. Zo heeft het moeten zijn.

De medaille van de halve van Oldenzaal symboliseert hoe Running Miracle mij laat groeien. Ooit zei ik dat ik nooit voor een groep zou gaan staan, dat ik nooit training zou gaan geven. En vlak voor de zomervakantie werd ik benaderd met de vraag of ik trainingen wilde verzorgen voor een bedrijf met als doel de 5km van de halve van Oldenzaal. Ik voelde de spanning in mijn lijf, maar zei meteen ja. Ik wist gewoon dat ik dit moest gaan doen. Volgens mij ben ik zelden zo nerveus geweest als voor de eerste training. Wat heb ik er van genoten en wat heeft het me veel gebracht! We sloten de trainingsperiode met elkaar af met de 5km wedstrijd, het werd een feestje! Als vervolg hierop besloot ik een eigen trainingsgroepje op te richten op de vrijdagavond. Momenteel ligt het weer behoorlijk stil, mede door alle maatregelen. Maar ik heb goede hoop om het in het voorjaar echt vorm te kunnen gaan geven. Ik benaderde een vriend die trainer is, hij gaf me veel tips, uitleg en voorbeelden voor de warming up en de loopscholing. En door deze stappen realiseerde ik me nog meer, dat als ik meer mensen aan wil trekken, ik zichtbaar moet zijn. En daar ging een ander stuk comfortzone. Ik belde met onbekende mensen, bedacht challenges en ik maakte filmpjes (en dat laatste vond, eigenlijk vind, ik echt verschrikkelijk). Het liep redelijk parallel met opdrachten uit de cursus die ik volgde en waarbij we ook filmpjes moesten delen. Ik ging het dus maar gewoon aan, gaf mezelf feedback en probeerde hierin te groeien. Ik weet dat ik op alle fronten nog ontzettend veel te leren heb, wil leren. En inmiddels heb ik al weer zo veel nieuwe plannen in mijn hoofd, wat zorgt dat er nog meer te leren bij komt. Maar ik sta er voor open, ik wil graag groeien op dit gebied, me verder ontwikkelen en er stralend gaan staan. Ik ben er van overtuigd dat dat me gaat lukken!

Bij de finish van de mudmasters ontving ik het t-shirt. De mudmasters staat vooral voor heel hard trainen. Ik ben dit jaar met bootcamp begonnen, dat is fantastisch! Pittige trainingen, gezelligheid, veel leren en sterk worden. Ook afzien, spierpijn, veel spierpijn en doorgaan. Maar de mudmasters staat vooral voor samen trainen met een goede vriendin. We hebben allerlei trainingen samen gedaan en we trainen nog regelmatig samen. We gingen samen hardlopen, waarbij ik haar hielp. En we gingen samen zwemmen, waarbij ze mij hielp. Want ook daar lagen en liggen nog wel hoge drempels en wil ik nog wel veel bijleren. We bedachten allerlei verschillende trainingen en we trainden met name onze armen, voor de gevreesde monkeybars. En de mudmasters deden we samen. Het was een prachtig avontuur! De monkeybars waren nog verschrikkelijker dan ik op voorhand dacht (het water nog veel enger dan ik vreesde). Bij de hoge steile glijbaan moest ik mezelf echt oppeppen om het ook daadwerkelijk te durven. En bij de halfpipe besloot ik er vol vertrouwen in 1 keer tegenop te lopen. We gingen hand in hand over de finish en vierden samen feest.

De houten medaille is de laatste en daar kleven gemengde gevoelens aan. Het was eerst al de vraag of we mee mochten doen. Mijn loopmaatje regelde het uiteindelijk, blij dat het lukte, maar ook een dubbel gevoel dat het niet van harte ging. En de loop zelf was een ware hel voor mij. Na een kilometer gleed ik al uit en vanaf het beging heb ik niet lekker gelopen. Het voelde ontzettend zwaar, ik kon mijn gedachten niet verzetten, ik was niet gezellig, het was Afzien met een hoofdletter, 28km lang. Ik weet dat is waar je strek van wordt, dat het er ook bij hoort, toch kijk ik er niet erg plezierig op terug. Ik houd mezelf maar voor dat dit een les was.

Verder was dit ook het jaar van het online sporten. Het begon met allemaal verschillende online lessen. Ik was al snel fan. Ik deed bijna dagelijks mee en leerde nieuwe mensen kennen. En nu zijn er weer een aantal online lessen en geniet ik er weer net zo van als aan het begin van het jaar. Dankbaar dat ik weer mee mag doen en blij met de nieuwe contacten die ik op deze manier heb opgebouwd!

Tussen alle regels en restricties door was er nog de mogelijkheid voor een Zumba event. We dansten drie uur lang. En dat is zo fijn! De sfeer is gemoedelijk, lekkere muziek, heerlijk bewegen en je hoofd helemaal leeg.

Dit jaar heb ik ook hard gewerkt aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik begon met het gezond en fit traject; dit bracht me dichter tot mezelf, ik viel af, raakte van mijn suikerverslaving af (wat inmiddels helaas weer helemaal terug is) en ik begon open te staan voor spiritualiteit. Daarna nam ik deel aan de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Dit leerde me veel over mezelf. Hoe ik bij mezelf kan invoelen en hoe ik antwoorden kan krijgen. Ik leerde manieren om bij mezelf te blijven (boven aan die hoge glijbaan bij de mudmasters) en hoe ik kan ontspannen. Beide cursussen lieten me ook regelmatig buiten mijn comfortzone gaan en lieten me groeien. Nu ben ik bezig met de coachopleiding. We hebben de eerste les gehad, ik ben veel aan het oefenen. Dit brengt me nu al veel en gaat me nog veel meer brengen. Op voorhand vond ik het ontzettend spannend, nu merk ik dat ik het vooral heel leuk vind. Ik begrijp het allemaal nog steeds niet goed, ik weet ook nog niet wat ik overal precies van vind. Wel weet ik dat ik het als iets magisch ervaar en dat ik enorm van het oefenen geniet. Hoewel het soms ook ineens en onverwachts heel dichtbij kan komen en erg ongemakkelijk kan voelen. Sinds het gezond en fit traject spreek ik regelmatig een persoonlijke sessie af. Dit geeft me iedere keer inzichten, inzichten in dat stuk waar veel beperkende overtuigingen liggen. Vaak is het erg confronterend, werkt het lang na. Steeds helpen de inzichten me om in te zien wat ik kan doen om verder te groeien. Al deze onderdelen hebben me het afgelopen jaar veel verder geholpen.

En als ik zo terugblik, realiseer ik me hoe alles op zijn plek viel. Alles stukjes pasten in elkaar en zorgden er met elkaar voor dat 2021 een fantastisch jaar was voor mij. Ik ben dankbaar voor dit alles, dankbaar wat het me heeft gebracht en dankbaar waar ik nu sta. Ik kijk uit naar 2022, heb er veel zin in om alles aan te grijpen, aan te gaan en verder te groeien! Ik barst van de plannen, de energie, ik verheug me erop. En ik hoop op een net zo mooi, uitdagend en leerzaam jaar!

Lieve groet, Cobie

Twee weken na mijn vorige blog en nu echt 40. En om eerlijk te zijn, voel ik me de laatste dagen ook wel 40. Er is weer veel gebeurd, veel wat me bezighoudt!

Op een ochtend voor mijn werk was ik nog wat social media aan het bekijken, ik stuitte op een woord en kreeg ineens allerlei ideeën. Gedurende de fietstocht naar mijn werk werd ik steeds enthousiaster en kregen mijn gedachtenspinsels al een beetje vorm. Ik appte een vriendin snel mijn ingevingen om deze zo ook voor mezelf vast te houden. En nu ben je natuurlijk erg nieuwsgierig naar wat het precies is…. Het komt erop neer dat ik Running Miracle straks vanuit twee kanten wil gaan benaderen. De ene kant is inhoudelijk zoals het nu ook is, praktisch zullen er een paar concepten iets gewijzigd worden. De ander kant is om het lopen/sporten/wandelen in verband te brengen met het contact maken met jezelf, met je lichaam, je gevoel. Een stuk mindset erbij om meer tot jezelf te komen. Het ene stuk is dus meer gericht op prestatie, vooruitgang, fysiek en het andere stuk is meer gericht op rust vinden, lekker bezig zijn en meer mentaal. Vandaag heb ik de eerste ideeën op papier gezet, ik word er helemaal blij van en ik zie het ook al helemaal voor me. Voor dit nieuwe stuk kan ik mijn eigen ervaringen goed gebruiken. En ook mijn passies kan ik hier in verweven; trailrunnen en de fartlek trainingen (spelende trainingen) waar ik zo van hou. Wat ik de afgelopen periode op spiritueel gebied heb geleerd kan ik hierbij gebruiken (oa uit de cursus wat wil je intuïtie je vertellen) en ik denk ook veel te gaan hebben aan de (intuïtieve) coachopleiding die deze week start. Ik koppel al deze stukken aan elkaar en creëer op deze manier mijn eigen aanbod, vanuit mijn passies hoop ik een prachtig en uniek product neer te zetten, waarmee ik heel dicht bij mezelf blijf. De plannen die ik heb, betekenen nog wel dat ik over heel wat (hoge) drempels heen moet. Maar dat gaat me lukken! Dat heb ik eerder gedaan, dus dat zal ik nu ook doen. En met zo’n duidelijk doel voor ogen, ben ik bereid ver uit mijn comfortzone te stappen.

Vandaag vierden wij pakjesavond. Ik kreeg het boek de kracht van kwetsbaarheid en ik kan het nu al bijna niet meer wegleggen. Wat ik tot nu toe heb gelezen gaat over bezielde mensen. En onder andere dat zij alles toe schrijven aan hun vermogen zich kwetsbaar op te stellen. Dat spannende gevoel mag er dus best zijn en ik mag er voor uit komen. Zo ver was ik al. Het boek grijpt me waarschijnlijk ook zo aan, omdat het erg aansluit bij waar ik zelf op dit moment sta. Bij mezelf blijven, mijn gevoelens voelen, accepteren en delen met de mensen om me heen. Momenteel komt dit werkelijk op ieder punt van mijn leven weer terug. Het is de rode draad in mijn persoonlijke ontwikkeling op dit moment. En ik maak er grote stappen in, hoewel dat niet altijd even fijn voelt. Een goed functioneringsgesprek gehad op mijn werk deze week, waarin dat zeker wel wordt gezien. Een flinke aanvaring gehad waarbij ik volledig bij mijn gevoel ben gebleven en vandaar uit heb gehandeld, zo heftig was nieuw voor me. En dan verschillende situaties thuis die me bezighouden en waarbij mijn man noemt, laat het los, je hebt niet overal controle over. Hij weet dat ik de spanningsbuikpijn van mijn zoon herken, omdat ik zelf ook ervaar. Hij geeft me de ruimte voor mijn gevoel. En mede dat maakt dat ik me echt wel 40 voel!

Het andere stuk waardoor ik me opeens zo oud voel, is dat ik nog steeds niet op de rem heb getrapt.

Mijn verjaardag zou ik klein vieren op de dag zelf. Door al het Coronagebeuren zouden drie van de vier kinderen thuis zijn. Samen met nummer vier maar een buikpijn bedacht, wat resulteerde in mijn grootste cadeau; heerlijk mijn kinderen bij me de hele dag! Het weekend vierden we het groter, we gingen een weekend weg met vrienden. Wat een gezelligheid! Veel te weinig slaap natuurlijk. En ik zag allerlei mogelijkheden om lekker en flink te sporten. De eerste ochtend werd het 10km hardlopen; de eerste en laatste paar op tempo en het middelste stuk cross. Later die dag deden we Zumba. De tweede dag werd een pittige 5km hardlopen, cross met een hele snelle laatste kilometer. En daarachteraan een zelfbedachte bootcamp.

De dagen na het weekend trok ik door. Zumba op het werk en ik kon op een vrije avond onverwachts online meedoen met Zumba en bodyshape. En natuurlijk ga je dan je grens wel een keer voelen. De dagen die volgden werd het wederom Zumba, in de ochtend een pittige ouder-kind workout en ’s avonds een HITT. Vrijdagavond besloten we het hardlopen maar tot een rondje van 5km te beperken. En de rustdag zaterdag was meer dan welkom. De bootcamp van vandaag was weer heerlijk. Verder heb ik ook het tweede gedeelte van de e-learning volbracht; inspanningsfysiologie. Erg interessant! En ik denk zelf dat het boeiendste onderdeel nog gaat komen; trainingsleer. De cursus die deze week zou starten, schuift een week op. Wat me even wat ruimte geeft om op adem te komen.

De kinderen slapen inmiddels allemaal, de spanning is zichtbaar verdwenen na een geslaagde pakjesavond. En dat is wat ik ook ga doen, mijn rust vinden, alles waar ik geen controle over heb, loslaten. En met een positieve kijk de toekomst in. Dit weekend lekker uitgerust en er ligt wederom veel moois in het verschiet!

lieve groet, Cobie

Zoals ik vorige week al schreef, ben ik weer eens veel te druk. Ik kan simpelweg niet tegen niksen, ik vind veel te veel leuk en ik denk altijd veel meer tijd te hebben, dan ik werkelijk heb. Dus dat. Nu dacht ik alles redelijk onder controle te hebben tot er afgelopen week een mailtje binnen kwam. Eind september had ik me ingeschreven voor een online cursus functionele anatomie, inspanningsfysiologie en bewegingsleer. Ik dacht geen factuur te hebben ontvangen, mailde er achter aan en hoorde niets. Aangezien ook toen mijn weken wel vol zaten, liet ik het erbij. En nu deze week toch een mailtje. Ik heb schijnbaar wat mailtjes gemist (snap ook niet hoe dat kan gebeuren ;-). En nu kon ik toch nog meedoen. Na wat wikken en geven, betaalde ik alsnog en stond de cursus de volgende dag al voor me klaar. Het komt er dus op neer dat de coachopleiding en de cursus kindermedium begin december starten, vorige week was mijn zoon jarig, deze week ben ik zelf aan de beurt, we hebben een weekendje weg gepland, ik heb vier kids in huis dus aan het sinterklaasfeest ontkomen we ook niet. En dan komen mijn gewone wekelijkse bezigheden er nog bij (lees drie dagen werken, een huishouden runnen, rond de tien uur sporten en bezig voor Running Miracle). Mijn oplossing was om maar heel snel te starten en een flinke slag te slaan voor december begint. Dat is gelukt. Veel uren achter de laptop door gebracht, alles opgeschreven met als resultaat dat ik het gedeelte functionele anatomie vandaag heb afgerond. Pff lang geleden om zo bezig te zijn geweest. Ontzettend interessant en leuk!

Morgen is de laatste les van de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er zin in. Wat heb ik veel van deze cursus, of eigenlijk van Annemiek, geleerd. Zoals meestal bij mij, stond ik er enigszins sceptisch in. De eerste lessen vond ik ontzettend spannend. Annemiek bleef maar benoemen dat dat je ego is. En die wil niet dat je dat doet, aangaat, leert. Ik leerde manieren om mijn ego tot rust te brengen. En het werkte! Ik merkte hoe ik het kon gebruiken om mezelf rustig te maken, om grenzen te verleggen, om te groeien. Ik gebruikte het voordat ik een video voor Running Miracle opnam of opneem. Ik gebruikte het bovenaan die hoge glijbaan bij de mudmasters, wat ik eigenlijk niet durfde en uiteindelijk toch zonder twijfel deed. Ik gebruikte het bij het zwemmen als ik mijn grenzen opzocht met onder water zwemmen en steeds een stapje verder ging. Op de schermbeveiliging van mijn telefoon heb ik hier een verwijzing naar gemaakt, zodat ik er steeds aan denk en weet dat het me in alle situaties kan helpen. Ik leerde om naar mijn onderbewuste te gaan. En dat het ook fijn kan zijn, niet alleen spannend. Ik leerde mezelf beter kennen. Ik leerde op dit gebied verder uit mijn comfortzone te gaan. En ik leerde dat er op dit gebied altijd veel te leren of te ontdekken blijft. Ik vind het fijn om hier mee bezig te zijn. Om een momentje voor mezelf te pakken. Even echt stil te staan bij wat goed voelt of bij wat op dat moment moet. En om hier zo nu en dan wat dieper op in te gaan. Ontzettend blij en dankbaar dat ik deze cursus heb kunnen volgen. Als ik er vragen over heb, heeft Annemiek een antwoord voor me of ze laat me in verwarring er nog verder over na denken tot ik het antwoord zelf weet. Ik kan mijn twijfels met haar bespreken, zo zweverig is het allemaal echt niet. En regelmatig houdt ze me een spiegel voor, wat ik op dat moment niet leuk vind, maar wat me wel steeds verder helpt. Al het geleerde neem ik met me mee en ik verwacht hier ook in de toekomst veel aan te hebben.

Op de facebookpagina van Running Miracle begint steeds wat meer interactie te ontstaan. En ik merk bij mezelf dat ik daar erg blij van word. Omdat het sproten niet voor iedereen mogelijk is momenteel, heb ik besloten regelmatig wat challenges te plaatsen. En stiekem is dat gewoon erg leuk. De wallsit challenge deze week werd actief mee gedaan, steeds langer en er ontstonden leuke gesprekken. Na de Zumba deden we live bring Sally up, bring Sally down, wat ook gewoon erg grappig was. Mijn voornemen is dan ook om hier nog wel even mee door te gaan. Mocht je ideeën hebben, let me know! Zelf wat delen mag natuurlijk ook altijd! Ook bracht het me op het idee om van het eten een challenge te maken, stiekem zit hier een groot eigenbelang bij ;-). Mijn suikerverslaving is weer behoorlijk terug bij af en ik snaai inmiddels weer de hele dag. Vervolgens voel ik me moe, heb ik er last van en bedenk ik me weer dat het anders moet. En ook anders kan. Dus vandaar mijn challenge om toegevoegde suiker (en het liefst ook ander slecht eten) een week te laten staan, van 29 november t/m 5 december. Ik zal er dagelijks een berichtje over posten. Er zijn al mensen die meedoen, hopelijk zijn we een goede stimulans voor elkaar!

Het sporten was deze week gewoon lekker! Maandag Zumba op het werk. Ik had het maandag- en dinsdagavond druk met de verjaardag voorbereiden en vast het een en ander voor sinterklaas. Wel lukte het om de kickstart your week les dinsdag nog te doen, dus toch een half uurtje Zumba. Woensdagavond was het Zumba en de live challenge. Donderdagochtend deden we de ouder-kind workout. Hier zat bring sally up, bring sally down ook bij, dan wel met kind op m’n rug. Erg pittig en erg leuk. Ook mijn jongste zoon genoot er volop van. ’s Avonds besloot ik zelf nog een workout te doen. Een pittige total body workout via youtube, ik deed een nummer van de pound, ik wilde nu eindelijk mijn kettlebell wel eens gebruiken en ik deed de oefening met het wieltje een aantal keren. Vrijdagochtend kon ik kiezen uit de vollemaanworkshop of de strong, ik besloot voor het eerste te gaan. Loslaten, intenties opschrijven en tussendoor lekker dansen. Voor de vrijdagavondtraining waren we met z’n drieën. Het zou kort en snel worden of langer en langzaam. Ik koos een rondje uit van een kilometer of 7 dat we konden uitbreiden. Ik vroeg mijn collega naar het tempo, ze vond het pittig. Toch hield ze het goed vol en ik kon haar er doorheen praten. Ze wist het uiteindelijk tien kilometer vol te houden, de laatste kilometer flink te versnellen, waardoor we binnen het uur finishten. Zij was zo blij! En dat gaf ons allemaal zo veel voldoening. En vandaag was de bootcamp, wederom heerlijk. Bij navraag hoe het buikspiergedeelte voelde, gaf ik aan het niet heel erg te voelen. Ik kreeg het advies om rustiger of vooral bewuster omhoog en omlaag te gaan. Er werden gewichten bij gepakt en we mochten hiermee nog eens 30 zombie en 30 butterfly situps doen. En ik denk dat ik hem nu morgen wel ga voelen.

Donderdag ben ik jarig, jaren lang noemde ik elke keer weer 19 te zijn geworden. En nu besluit ik er toch maar eens voor uit te komen hoe oud ik werkelijk word. Ik word 40. Spottend noemde ik thuis dat ik in een midlife crisis ben beland, mijn man ontkent het niet. Ik zelf trouwens ook niet. Wel weet ik dat ik nu ontzettend geniet van het leven. Van alles wat er op mijn pad komt, van alles wat ik wil, van alles wat ik doe. En ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. Ik voel me jong, ik kan de wereld aan. Doelen en dromen genoeg om achteraan te gaan. Daar maakt leeftijd niks voor uit!

Lieve groet, Cobie

Dit was een week van rust, mezelf herpakken, plannen maken en m’n gevoel wel onder ogen komen. De trail hakte er behoorlijk in, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik besloot dan ook om het even rustig aan te doen. Degenen die mij kennen weten wel dat ik rust als een relatief begrip zie; even geen keiharde hardlooptrainingen.

De Zumba maandag werd geïmproviseerd, wat resulteerde in een pittige les. En daar ging het voornemen van rustig aan doen al. Waar iedereen stond uit te hijgen, was ik aan het genieten. Met mijn conditie zit het wel goed. Dinsdag hadden mijn kids een studiedag en nam ik vrij. We gingen naar het bos en bakten pepernoten en daarna ging ook de rest van mijn voornemen de deur uit. In de paar uurtjes die overbleven kon ik mooi de ramen nog even wassen en vast cadeautjes kopen, dat scheelde op donderdag (want die dag had ik ook al weer meer dan vol gepland). Ik kan echt genieten van even rust ;-). De Zumba woensdag was ook fijn. En donderdag trainden we samen, een warming-up via youtube, een half uur aan pittige filmpjes, een paar keer met het wieltje en wat push ups. Ik voelde hem wel, een heerlijk voldaan gevoel. Bij de Strong op vrijdagochtend ging het ook lekker. En ’s avonds nog de hardlooptraining. Ik liep in totaal een kilometer of zeven, verschillende tempo’s. Ik kon mijn collega niet bijhouden en dacht dat het aan mij lag. Echter bij het nakijken thuis op mijn horloge zag ik dat het ook echt hard ging. Het ging korte stukjes tussen de 4.00 en 4.30 min/km. Het voelde niet alleen als sprinten, het was het ook. En vandaag was het weer tijd voor bootcamp. Na twee minuten planken en twee minuten brug, kwam de kern. Een piramide, de onderste rij alles 25x; squats, push ups, butterfly situps, leg raises en lunges, de rij daarboven alles 30x ; high plank-low plank, jump squats, calf raises en mountain climbers, de derde rij alles 35x; diamond push ups, pull ups en triceps dips. De vierde rij alles 40x; ball slam en ball throw en de bovenste rij 50 burpees. Toen de trainer vertelde dat de onderste rij 5x moest, de rij erboven 4x enz, begon iedereen te mopperen. Hij lachte en noemde mijn naam, dat ik nooit klaag. Ik lachte terug en zei; “maar ik denk wel”. Daar ging mijn positie als lievelingetje. En toen hij de aantallen aanpaste, begon ik ook te klagen. Ik was bijna bij de vijfde ronde toen hij 3 rondes maakte van de onderste beide rijen. Die beide daarboven werden twee. De onderste twee rijen waren goed te doen. De pull ups vond ik ontzettend zwaar, de diamond push ups waren ook niet leuk. En bij de triceps dips kreeg ik uitleg, niks geen makkelijk variant meer. De baloefeningen waren nieuw voor mij. Een bal van vijf kilo, eigenlijk kwam het neer op squatten en dan met kracht de bal op de grond gooien. Voor de andere oefening moest ik vlak bij een muur gaan staan, in squat. En dan bovenhands de bal in de lucht of tegen de muur gooien en ook bovenhands weer opvangen. En die hakte er flink in, na alles, met een bal van 5 kilo en de serie van 40 2x. Ik had nog 8 minuten over voor de burpees en om eerlijk te zijn had ik geen bezwaar dat het er 25 werden en 25 jump squats. Ik was als eerste klaar en hield vier minuten over, het zweet droop van mijn hoofd en werkelijk iedere spier in mijn lijf trilde. De vrouw naast me kon ook de hele training afmaken en samen waren we blij en voldaan. Het was een heerlijke training, hoewel ik daar morgen en misschien ook overmorgen wel anders over denk. En omdat de winter voor de deur staat, werd het thuis toch echt tijd om met het snoeien van alle bomen in de tuin te beginnen. Lang verhaal kort, dat was mijn rustweek ;-).

Ik moet bekennen dat het hele corona gebeuren er ook deze week wel inhakte bij mij. Ik nam het steeds met me mee, voerde er veel en verschillende gesprekken over. En ik merk wat het allemaal met andere mensen doet, en dat raakt me. Vanmorgen heb ik er nog een tijd met mijn man over gesproken en ik heb me nu voorgenomen om er over op te houden. Even geen gesprekken meer en er gewoon even wat afstand van nemen. Alles verwart me, gaat met me aan de haal en ik moet bij mezelf blijven. En dat verklaart het sporten ook wel weer, dat is en blijft een heerlijke uitlaatklep voor mij. Na de bootcamp vanochtend was mijn hoofd even heerlijk leeg!

Deze week was ook de een na laatste les van de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Leuk, leerzaam, maar ook pittige en spannende opdrachten. Ik had me voorgenomen om alles aan te gaan, dus dat deed ik. Er zaten twee opdrachten bij als een soort van voorproefje op de coachopleiding. Deze waren erg ongemakkelijk en ik weet ook nu nog niet goed wat ik er van vind. Ik heb meegekeken met het webinar over de coachopleiding en dit alles maakt dat ik de opleiding wel echt spannend vind. Het gaat ver buiten mijn comfortzone zijn. Anderzijds ben ik ook erg benieuwd en heb ik er ook veel zin in om hier meer over te leren. We kregen een enorme berg huiswerk voor de intuïtie cursus, gelukkig had ik een rustige week en kon ik daar regelmatig even mee bezig. Het gaf me veel inzichten en ik merk ook dat de drempel om dingen te delen lager wordt. Ik volgde deze week ook nog een sessie en ook dat gaf me veel inzichten (en wederom veel huiswerk ;-)). Het was confronterend, zal dat nog vaker zijn, maar helpt me wel enorm. En ook dit alles gaat me zowel met het sporten voor mezelf als ook op het gebied van Running Miracle verder helpen.

En dankzij al mijn vrije tijd was ik heerlijk op facebook aan het snuffelen en stuitte ik op een cursus over hsp kinder medium. Ik heb alles doorgelezen en kan de cursus maar niet uit mijn hoofd zetten. Waarschijnlijk zo niet verstandig om te doen, hij start in december (iets met drukste maand van het jaar), tegelijk met de coachopleiding. De coachopleiding duurt 6 maanden en circa 2 tot 3 uur tijdsbesteding per week. De cursus hsp kinder medium duurt 8 weken. Elke week een zoom en huiswerk, als je alles doet, ben je in twee maanden klaar en anders duurt het wat langer. Mijn verstand zegt, niet doen. Mijn man heeft impliciet al toestemming gegeven en mijn gevoel heeft de keus al gemaakt. Gelukkig ben ik na deze goed uitgerust en kan ik de wereld weer aan!

Vrijdag had ik de kinderen naar school gebracht en liep ik naar huis. Ik hoorde een gek geluid en zag een zwarte pluizige bol. Ik bleef kijken, het beestje draaide zich om, het bleek een eekhoorn te zijn. Ik stond vlak bij hem, hij bleef geluiden maken en me aankijken. Hij vervolgde zijn weg rustig omhoog, we volgden elkaar. Het was prachtig. Ik lees dat de eekhoorn staat voor hard werken en sparen voor de toekomst. En ook dat de eekhoorn je leert om van tevoren plannen te maken voor de winter, wanneer de bomen kaal zijn en er allang geen noten meer te vinden zijn. Dit kan geen toeval zijn!

Lieve groet, Cobie

Misschien had ik moeten luisteren naar alle voortekenen. Misschien had ik niet de bevrediging op de korte termijn voorrang moeten geven. Misschien had ik gezonder moeten leven. Misschien had ik niet alles moeten of willen doen. Ja misschien, misschien ook niet. Want eigenlijk geloof ik niet zo in misschien of als.

Ik zat er maandag behoorlijk doorheen. Het hele corona gebeuren en alle onzekerheid erom heen. Ik huilde thuis even flink uit, ik appte een uur met een vriendin en ik herpakte mezelf. Dit betekende concreet dat ik me maar vol op het sporten ging storten. Verstandig? Misschien niet (issie weer). Bevredigend was het op dat moment wel. Na een uur Zumba op het werk, deed ik ’s avonds zelf nog een half uur. Ik zou de bootcamp deze week op donderdag gaan doen en ik zag dat ik nog een inhaal les te goed had. Deze plande ik op dinsdag. Op woensdag werd het een intensieve Zumbales van anderhalf uur. Dit alles resulteerde dat ik vrijdagochtend bij de Strong met behoorlijke spierpijn in mijn buik stond. Misschien niet heel verstandig om volle bak mee te doen, maar ja, daar had ik nu juist wel zin in. Bij de vrijdagavondtraining waren we met z’n tweeën. We besloten een rustig duurloopje te doen. Dat ging bij de tweede kilometer natuurlijk al mis. Daar kwam nog bij dat ik verder ook ontzettend druk had. Op zaterdag werd het vroeg opstaan en na de gym van mijn dochter, meteen mee voor het feest van haar vriendin. Uiteindelijk waren we ’s avond om een uur of zeven thuis en had ik het wel behoorlijk gehad. Het eten viel als een blok op mijn maag, ik werd er ’s nachts meermaals wakker van en vanmorgen voelde ik me niet happy.

Vandaag was de dag van de trail. Een hoop gedoe om mee te kunnen doen, dus starten zou ik. Ik blijf mezelf maar voorhouden; ach joh 27km is niet zo ver, die kom je misselijk ook wel door. Bij aankomst plensde het, alweer een teken. We haalden het nummer op, nog even terug naar de auto en toen richting start. Een verhaal over het smokkelen van vroeger uit. Als we bij de grens zouden worden aangehouden, hoefden we alleen maar te zeggen: “ik kom oet Losser en ik weet van niks”. De start. En eigenlijk voelt het vrijwel meteen al zwaar. We lopen door een manege en vlak daarna zo rond de eerste kilometer, glij ik uit. Al weer een teken. Ik probeer de knop om te zetten, steeds weer. Maar wat ik ook probeer, het lukt niet. Ik vind het ontzettend zwaar en ik blijf met mezelf in gevecht. Mijn loopmaatje vraagt of het door het coronagebeuren komt, ik ontken het. Wil het er niet over hebben. Ik sluit me op in m’n eigen bubbel en ben alles behalve gezellig. Heel vaak geef ik hem aan dat hij mag gaan, dat doet hij niet. “We lopen samen”, blijft hij zeggen. Er rennen pony’s in het weiland naast ons mee, prachtig. Het parcours is zwaar, alles wat nog enigszins te doen is normaalgesproken, is nu modder en glibberig. We lopen over boerenerven en gebieden waar je anders niet mag komen. Over het crosscircuit en door de zandduinen. Als we de grens passeren staat er iemand verkleed als douane, dwingend kijkt ze ons aan en ze vraagt wat we van plan zijn. Als we noemen dat we van niks weten, mogen we doorlopen. We lopen achter het klooster langs en pakken een heel stuk Duitsland mee. Ik neem inmiddels steeds vaker even pauze. Een paar slokken water en een stukje van een natuurlijke energiereep. Eten durf ik niet, ik blijf me misselijk voelen. Ik loop nu ook niet lekker, erger dan dit kan niet, honger kan ik er ook nog wel bij hebben. Ik verwacht rond 14 km een verzorgingspost, dat blijkt bij 18 te zijn. Inmiddels lopen mensen achter ons op ons in. Ik besluit voor cola te gaan, wel energie, vloeibaar en het schijnt tegen misselijkheid te helpen. We lopen verder, een zwaar stuk door erg hobbelig land. Mijn loopmaatje weet op me in te praten door in plaats van bij 22 km bij 22,5km pauze te houden. We lopen langs het water en ik voel iets scherps langs mijn arm gaan. Een flinke kras door een prikstruik die ik tussen mijn arm kreeg, mijn gevoel is inmiddels wel al zo verdoofd. Vlak daarna is de grensovergang. We krijgen een pakje boter mee. En nog iets verderop weer douane, met de vraag of we iets aan te geven hebben. De laatste kilometers zijn zwaar, we worden door een paar groepjes ingehaald en halen zelf ook nog een paar mensen in. Wat ben ik blij als ik de atletiekbaan zie. Ik kan nog versnellen richting 10km per uur, mijn loopmaatje perst er nog een sprint uit. Wat voelt het goed om die finishlijn te passeren. Ik drink nog een bekertje cola en eet chocolade, mijn misselijkheid is weg. En ik voel me meteen een stuk beter dan de hele dag. We krijgen een medaille en krentewegge, met de boodschap dat we die wel verdiend hebben. Duidelijk dubbel bedoeld. Ik heb zelden zo afgezien als vandaag. Ooit een marathon gelopen, waarbij het vanaf 15km ongeveer net zo ging. En vandaag; het was echt 27km lang Afzien! Opgeven komt niet in mijn woordenboek voor, het is wel zeker 100 keer door mijn hoofd gegaan. Toch ga ik altijd door. Na de loop kom ik er wel voor uit dat het waarschijnlijk toch mentaal is. En als bij thuiskomst mijn man naar me toe komt, barst ik in tranen uit. Hij begrijpt het niet zo goed. “Wees trots op jezelf, je hebt het wel gedaan”. Die trots voel ik niet, nog steeds niet. Voor mij is het vanzelfsprekend dat ik hem uitloop, moeilijk of niet. We praten even over alles wat ons bezig houdt, ik huil even lekker uit. En mijn man oppert voorzichtig dat ik misschien soms eens iets rustiger aan moet doen. Ik mompel alleen maar dat ik dat niet wil horen, maar dat weet hij wel. En hij weet ook dat ik het wel hoor. De honger komt nog steeds niet, ik neem een lang en warm bad met een eiwit shake. De kids zijn relaxed en ontspannen, de sfeer in huis is fijn. Dat alles maakt mijn dag wel weer goed.

Ik ga hier mijn les uit halen. Qua sporten is dit waar je mentaal sterk van wordt, dus die is wel binnen. Of was dat eigenlijk al met alle zelfoverschattingen in het verleden. En de andere les die ik hier uit kan leren richt zich meer op mijn vluchtgedrag, vooral in sport, maar ook in verder veel te veel gaan doen. Mezelf herpakken, gevoelens wegdrukken en gewoon keihard gaan. Dan hoef ik de confrontatie met mezelf even niet aan te gaan. En misschien, ja misschien gaat alles fantastisch en voel ik me daardoor een stuk prettiger. Misschien ook niet..

Lieve groet, Cobie

Vanmorgen word ik om tien voor vijf door mijn biologische klok gewekt. Zo heerlijk dat uurtje extra. Als ik beneden kom, ontdek ik dat ook het ritme van mijn kinderen normaal gesproken prima werkt, nu is het enigszins van slag. De een zit filmpjes te kijken op de i-pad, de ander is al weer in slaap gevallen op de bank. En binnen tien minuten melden ook nummer drie en vier zich beneden. Daar waar normaal gesproken de zondagochtend altijd veel te kort is, of voelt, heb ik nu zeeën van tijd. Ik doe mijn ochtendritueel en neem uitgebreid de tijd voor de opdracht van de intuïtie cursus. Vandaag roept het meer vragen op dan dat ik antwoorden krijg en ik krijg het ook later niet duidelijk. Misschien typeert dat ook wel hoe verward ik me momenteel vaak voel. Ik besluit in de facebookgroep van Running Miracle te vragen naar ieders sportplannen. En daar komen enthousiaste reacties op. Dat maakt me blij, de interactie op sportgebied waar ik zo van kan genieten. Verschillende mensen die ik niet persoonlijk ken, vertellen over hun doelen en drijfveren. Oprecht! En dat is mooi! Inmiddels moet ik me alsnog behoorlijk haasten voor de bootcamp.

Zo verward ik me momenteel vaak voel, zo lekker gaat het sporten juist. Ik boek op alle gebieden vooruitgang, ik geniet ervan en ik kan mijn ei erin kwijt. Vanmorgen weer eens een keer bootcamp, de regelmaat zit er door alles wat ik momenteel onderneem, niet in. Ik geniet extra van de keren dat ik wel ga. Na wat warming-up oefeningen het eerste gedeelte. De ene helft gaat touwtje springen en de andere helft gaat de hoge plank doen. In eerste instantie noemt de trainer 7 minuten en brengt dat toch terug naar 5. Als het springen mis gaat, 3 push ups en als de plank misgaat, 3 sit ups. Ik stel nog aan mezelf voor om 5 minuten sit ups te doen, dat lukt wel. Ik onderhandel met de trainer, kunnen we niet de lage plank gaan doen, hij blijft bij zijn keus. De man naast me geeft resoluut aan dat het wel lukt. Ik verklaar hem bijna voor gek, maar hij is overtuigd. Ik ben altijd in voor uitdagingen en dit was even het zetje wat ik nodig had. Met z’n vijven beginnen we met de plank. Als we na een paar minuten de andere drie sit ups zien doen, kijk ik opzij naar de man. Ik besluit dat ik het vol ga houden, hij ook. In de laatste minuut komt de trainer bij ons staan, hij heeft er wel lol in dat we het volhouden en praat ons er door heen. Iets van dat het er nog goed uit ziet, wat ik enigszins betwijfel. Mijn hele lichaam schudt en de trainer weet ook dat we de oppepper kunnen gebruiken. Hij geeft me mee dat ik mentaal sterk ben, dat is een mooi compliment. Zo fijn om regelmatig mensen om je heen te hebben die je uitdagen, dat maakt dat ik net iets meer doe dan ik verwacht te kunnen. De man naast me is ook zichtbaar content. Het touwtje springen is nog steeds niet mijn hobby, er volgen dan ook veel push ups die na die hoge plank niet heel soepel meer gaan. De rest van de training gaan we aan de slag met de kettlebell, beginnen met de swing. Alle gewichten worden naast elkaar gezet en we moeten zelf maar een inschatting maken welke. Het duurt lang voor ik tot een keus kom. Ik voel mijn armen en vooral mijn schouders, anderzijds wil ook alles er wel uithalen. Er wordt aangegeven dat we altijd omlaag kunnen gaan in gewicht, dat helpt me. Ik kies voor de 16kilo. De trainer kijkt of alles verantwoord is en geeft toestemming, ik zie dat alle vrouwen een beduidend lager gewicht hebben gekozen en dat ik me kan meten met de mannen. Ik weet dat ik dit kan, ik voel me zeker over de techniek en ik weet ook dat mijn lichaam me anders direct feedback geeft. We beginnen met 20 stuks om af te tasten, dat gaat goed. Daarna acht rondes, 20 sec swing en 10sec pauze. Ik krijg een compliment over de techniek en het voelt ook oprecht goed aan. Daarna gaan we door naar de squat met het gewicht. Dat gaat op zich prima, wel merk ik iedere keer met oppakken hoe zwaar dat ding is. We krijgen een lichtere en moeten deze met een arm omhoog duwen, dit vind ik lastiger. Het gewicht is het probleem niet, wel hoe ik het precies moet uitvoeren. We doen de push up op de kettlebell. En sluiten af met een circuit van alle oefeningen 30 sec en dat 2 rondes. Wat een heerlijke training! Deze ga ik de komende dagen nog wel flink voelen, maar dat mag ook, ik heb hard mijn best gedaan. Ik bedank de man die me uitdaagde. Hij geeft aan dat hij wist dat ik dat kon; “je kan met de besten mee”. En dat geeft me helemaal een heerlijk gevoel.

Het lopen gaat op moment ook boven verwachting. Op vrijdagavond loop ik zelf mee met de intervaltraining. Steeds voelt het zwaar en kost het me moeite. Als ik dan naderhand thuis de gegevens bekijk, zie ik dat het hard gaat. Voor mijn doen echt hard! Ik haal op korte stukken de tempo’s van voordat de kinderen er waren. En ik kan de intervallen redelijk constant lopen. En dat maakt me blij! En geeft me hoop voor mijn doelen voor de toekomst. Elf jaar geleden lukte het me om een kilometer in 4.30min/km te lopen. Vorige week hield ik dit tempo 275 meter vol. En deze week ging een korter stukje nog sneller. En ook de afstand gaat goed. Vorige week liepen we samen een lange duurloop als generale voor de trail. Het eerste stuk was een hoop gezoek, we liepen stukken over verboden gebied. Prachtige natuur was daar. En pakten het parcours van de crossloop mee, op en af door het bos en twee keer door de zandduinen. Halverwege besloten we van koers te wisselen en liepen we terug naar huis. Tot een kilometer of 19 ging het makkelijk, bij de halve voelde ik me een stuk fitter dan bij de halve een paar weken eerder. Het tempo was inmiddels wel drastisch omlaag gegaan, maar het lukte me steeds om door te lopen. Bij 28 kilometer drukte ik mijn horloge uit, dik tevreden met hoe ik dit had volbracht. Ik weet wel dat die 10km/uur echt niet gaat lukken bij de trail, maar dat het lekker uitlopen er zeker in zit.

En verder ook veel en heerlijk gesport, lopend naar de Zumba in een pittig tempo en relaxed terug. Wekelijks de Strong les (HITT) met z’n drieën, waarbij ik merk dat ik steeds wat dieper kan gaan en wat steeds meer voldoening geeft. Het samen trainen, waarbij leerzame en nuttige oefeningen voorbij komen. Met name de oefeningen met de medicijnbal die we samen doen. En helemaal de oefening met het wieltje. Zittend op mijn knieën en in beide handen houd ik een handvat van het wieltje vast. Deze rolt naar voren, en dat is wel te doen. Maar dan moet hij ook weer terug en dat is zwaar! En voelt bijna onmogelijk! Ik voel vrijwel meteen mijn rug en weet dan dat de uitvoering niet goed is. Gelukkig weet mijn vriendin precies hoe het moet, kijkt ze mee en geeft ze me feedback. Op het moment dat ik denk dat ik alle spieren al heb aangespannen, kan dat nog zo veel meer en dat wieltje is wel een mooie manier om me hier van bewust te worden en het beter te leren. Kanttekening; het zorgt wel heel snel voor veel spierpijn ;-). En natuurlijk ook weer veel en heerlijke Zumba lessen gevolgd. Vorige was een event; 3 uur lang Zumba. Het was een feestje! De stijfheid van de lange duurloop kon ik er lekker uitdansen. Een heerlijke manier om te ontspannen en toch bezig te zijn.

Dat al het sporten lekker gaat, merk ik ook met het herstel. Dat gaat makkelijk en snel. Na een paar intensieve sportdagen, neem ik een dag rust en daarna voelt mijn lichaam als herboren.

In de herfstvakantie had ik afgesproken met een loopmaatje. Hij heeft me veel verteld over de warming-up, verschillende oefeningen en de loopscholing. En nog veel meer informatie en stof tot nadenken gegeven. Ik heb de warming -up en loopscholing in de vrijdagavondtraining geïntegreerd en kan er nu mee gaan oefenen. Ik ben zeer content dat de trainingen nu iets meer vorm gaan krijgen. Ik ben aan het rondkijken voor een opleiding tot looptrainer en hoop deze begin volgend jaar te kunnen gaan doen. Het lijkt me fijn om naast mijn ervaringen ook een theoretische en praktische basis erbij te krijgen.

En dan het andere stuk. Zo sterk en krachtig als ik me momenteel met het sporten voel, zo verward en onzeker voel ik me verder regelmatig. Wat wil ik? Maak ik de juiste keuzes? Blijf ik bij mezelf? Ik trek me opmerkingen snel aan, zelf van vreemden op internet. En gaat het me allemaal lukken wat ik wil en van plan ben? In de vorige blog schreef ik nog stellend dat ik me niet door angst, onzekerheden en twijfels wil en zou laten leiden. En toch merk ik dat ik het wel doe. Het lukt me steeds om het weer even los te laten, maar helaas komt het gevoel ook steeds weer terug. Het zal een periode zijn. De herfst en het loslaten van alles. Ik geef er maar aan toe en ik onderga het. Ik ben iemand die graag snel gaat, doorgaat met alles. Ik wil altijd meteen weten hoe alles zit, meteen antwoorden hebben. En precies dat lukt nu niet. En dat veroorzaakt mijn gevoel. Het heeft geen nut om er nu tegen te vechten, zover ben ik inmiddels wel. Ik accepteer het en wacht tot het moment komt dat ik er wel wat mee kan, dat ik weer snel kan en alle antwoorden heb. En tot die tijd gebruik het sporten als uitlaatklep en wie weet kan ik dan op dat gebied mijn doelen alvast gaan bereiken.

Lieve groet, Cobie

Woensdag is het volle maan. Dat staat voor op het hoogtepunt zijn in je leven, vol van kracht en energie. Het is tijd om datgene wat je niet meer dient los te laten, dat wat je niet langer nodig hebt in je leven of datgene van jezelf dat je bent ontgroeid. En om eerlijk te zijn lijkt dat me een mooi plan. Al het oude loslaten en vol vertrouwen kijken naar de toekomst.

En dan rijst de vraag; wat wil ik precies loslaten? Als ik kijk naar Running Miracle dan wil ik vooral mijn angsten, mijn twijfels en mijn onzekerheden loslaten. Ik heb precies voor ogen wat ik er graag mee wil. Hoe het eruit ziet als ik zover ben. Hoe ik mensen kan helpen, hoe ik passend aansluit bij ieder individu. Welke mensen ik help, verschillende mensen, groepen en hoe het voor mij voelt als ik ze verder help. De voldoening die het mij schenkt. Hoeveel mensen ik help en op wat voor manier. Het plezier dat iedereen er in beleeft, inclusief ik zelf. En vooral hoe zelfverzekerd ik daar, in mijn nieuwe rol, of misschien kan ik beter zeggen; eigen gecreëerde functie, sta. Ik straal en geef mijn zelfvertrouwen en positiviteit door aan alle mensen om me heen. En daar is geen plaats voor twijfels, onzekerheden en angsten. En dus heb ik besloten dat ik ze nu maar beter los kan laten. Ik vind de weg naar mijn doel toe spannend, het maakt me onzeker ik twijfel over de te nemen stappen en al het nieuwe ligt buiten mijn comfortzone en dus vind ik het regelmatig doodeng. Dan de andere kant; wat heb ik de afgelopen periode veel geleerd van alles! En wat heb ik ontzettend genoten van alles! Ja, ook van het doodenge! Ik weet en voel steeds duidelijker dat mijn passie hier ligt; mijn hardlopen/sporten combineren met het helpen/coachen van andere mensen. Mijn ervaring gebruiken om andere mensen te laten groeien, bij het hardlopen, het sporten, maar ook op alle andere gebieden. En dus weet ik dat dit is wat ik nu wil doen, wat ik nu moet doen. En dan zijn twijfels, angsten en onzekerheden niet nodig. Ik ga mijn hart achterna, doe wat me gelukkig maakt. En weet je, eigenlijk maakt het dan niet eens zo veel uit waar ik uiteindelijk terecht kom, zolang ik doe wat op dat moment goed voelt. Dan geniet ik, dan leef ik in het moment. En uiteindelijk is het de reis waar het om gaat.

En ook op sportgebied is er veel wat ik los wil laten. Eigenlijk zijn het vooral de beperkende overtuigingen die zeggen; je kan het niet, je kan het nog niet of het gaat je niet meer lukken zoals eerder. En om eerlijk te zijn, ben ik daar zo klaar mee. Ik kan het wel! Ik kan het nu! Ik ga me er verder in ontwikkelen! En ik zal het weer zo kunnen als eerder! En weet je; ik weet het zeker! Ik ga er namelijk helemaal voor! Ik heb zo veel zin om te knallen. Om mijn grenzen te verleggen. Om diep te gaan. Om soms (weer eens) iets te overmoedig te zijn. Om mezelf tegen te komen. En om nieuwe dingen te leren. De afgelopen periode heeft me hierin gesterkt. Met het hardlopen merk dat het steeds weer iets beter gaat. Iets makkelijker, iets verder, iets sneller. Nee nog lang niet waar ik ooit was, maar ik merk dat ik vooruit ga. Dat ik weer doelen kan gaan stellen. En dat ik er weer vertrouwen in krijg. Vrijdagavond met de groep getraind. We liepen er samen naar toe, de eerste kilometer redelijk rustig. Om bij de laatste 500 meter te eindigen in sprinten. Bij de interval liep ik wisselend met de beide vrouwen mee. Een keer de 200 meter achter mijn loopmaatje aan. Hij ging steeds harder, riep nog een keer achterom om mij op te jutten. En daar ben ik wel voor in, daar ben ik nu wel weer voor in. En dat is juist waar ik van geniet en wat me vertrouwen geeft. Na de interval plakten we er een ronde van 10km achteraan. We probeerden de 10km/uur te halen. De laatste kilometers werden zwaar, we praatten niet meer en bij de laatste kilometer gaf ik aan dat hij zijn eigen tempo moest gaan lopen om het nog net te kunnen halen. We moesten langs mijn huis nog een kleine kilometer extra om de tien te gaan halen. Ik haalde het beoogde tempo net niet, maar zat er dichtbij en had wel de hele training volbracht. Kwaliteit en afstand in één. En dat gaf me een erg voldaan gevoel. En veel vertrouwen! En dat deed de 5km wedstrijd laatst ook, steeds weer iets sneller. Ook al het andere sporten sterkt me. Bij de bootcamp vandaag zijn we met de harde kern en om eerlijk te zijn denk ik dat ik dan de zwakste ben. Ik ben goed in bluffen en ik ben tactisch, dus ik kan een heel eind meekomen 😉 Met het hardlopen ben ik net niet zo snel als de rest. Veel oefeningen vandaag gericht op de armen, dan heb ik moeite om de vijf verschillende oefeningen drie rondes lang steeds dertig seconden vol te houden. Vooral het slaan met dat dikke touw (wat er op tv altijd zo makkelijk uitziet) is zwaar. Een ijzeren stang omhoog duwen lukt me ook geen 30sec non stop in eenzelfde tempo. Het slaan met een zware hamer, krijg ik een beetje door. De dips gaan door de hulp van veel elastieken wel goed. En bij de leg raises ga ik er voor om een gedeelte hangend te doen. Met de oefeningen op zich kom ik nog redelijk mee. Als ik de techniek erbij ga vergelijken, lig ik een heel eind achter. Maar ik merk wel degelijk verschil bij mezelf. Ik word steeds sterker, de techniek wordt beetje bij beetje beter, ik durf steeds meer en ik beleef er ontzettend veel plezier aan. En ook dat alles zorgt dat mijn vertrouwen groeit! En ook al het andere trainen draagt hier aan bij. De HITT training die we donderdagavond deden was even lekker knallen en ook dat geeft moed. Bij de workout die we vrijdagochtend deden had mijn vriendin nieuwe oefeningen bedacht. Een voor de core met een wiel dat je naar voren moet rollen en weer terug. Eng en zwaar, uiteindelijk lukt het enigszins acceptabel en ook dat geeft vertrouwen. En ook de rest van de training geeft dat, die lekker, pittig en gezellig was. Een tijd geleden heb ik al beperkende overtuigingen losgelaten door met de Zumba te beginnen, wat een drempel om te gaan dansen met anderen erbij. Ik besloot me er niks van aan te trekken, ik vind het veel te leuk. En dat is wat telt. En nu ben ik met het zwemmen bezig om mijn beperkende overtuigingen los te laten, ik wil het leren, ik wil van mijn angsten af. Ik wil het kunnen en ervan genieten. Dus dat gaat me lukken ook!

Om terug te komen op de volle maan, die komt op een goed moment. Ik heb veel om los te laten, veel wat ik niet meer nodig heb. Ik kijk naar de toekomst. Ik stel mijn intenties; hoe de 27,5km trail in een mooi tempo gaat. Ik visualiseer hoe we met de survivalrun vol vertrouwen alle hindernissen aangaan. En ik droom over hoe ik met Running Miracle heel veel mensen kan helpen en vooral hoe blij en vol vertrouwen iedereen is.

Lieve groet, Cobie

Vanmorgen gaat mijn wekker om half zeven. Ah ik heb zo geen zin. Eigenlijk lig ik al een uur wakker en was het stuk nacht daarvoor ook waardeloos. Een excuus om er niet uit te gaan heb ik niet, dus sleep ik mezelf uit bed. Ik skip een groot gedeelte van mijn ochtendroutine en doe een gedeelte van onder een lekker zacht en warm dekentje. Rustig begin ik aan de dag. Nog minimaal tien keer overweeg ik om toch terug te kruipen in bed. Gelukkig zijn de kinderen ook elke morgen vroeg en is het zelfs op dit vroege uur niet saai bij ons in huis. Ik doe heel veel kleren aan, zoek mijn handschoenen op en stap op de fiets richting bootcamp. Of zal ik toch omdraaien? Ik ben al twee keer niet geweest, dus ik moet van mezelf gewoon gaan. De trainer begroet me triomfantelijk met: “welkom terug”. Ik word in ieder geval gemist. De training is weer extreem pittig en zo fijn. De kern bestaat uit 10 meter rennen met kettlebelt, 10 swings en dan weer terug. Dan de ander hetzelfde. Dan 20 meter en 10 swings, de ander weer. En daarna ieder 10 burpees. Bij de derde en vierde serie komt er nog een pion bij en is het drie keer rennen, de derde keer tot 30 meter. Wij komen tot de conclusie dat wij het niet handig hebben aangepakt met de kettlebelt, wij staan er met een van 16 kilo en die mannen verderop hebben er een van 12. Als we spottend om tijdcompensatie vragen, willen de mannen wel ruilen, maar roept de trainer het een halt toe. We kunnen nu de tijden van ons zelf tussen de verschillende series vergelijken. Daarna moeten we samen met de kettlebelt (die van 16 kilo dus) twee rondjes om het voetbalveld rennen en ergens ook 60 burpees samen gaan doen. Pfff dat hakt er in. Als de trainer aangeeft dat we gaan afsluiten met twee keer twee minuten planken, is werkelijk iedereen aan het mopperen. Hij maar lachen. Na de eerste keer geeft hij aan dat het zo goed is dat zo veel mensen in de groep dit kunnen, bovengemiddeld zegt hij. Niemand reageert nu. De tweede keer is echt niet leuk meer, mijn armen doen zo zeer. En weer een opmerking: “als je alles hebt volgehouden, heb je ook geen excuus meer om het de laatste twintig seconden niet meer vol te houden”. Heel bemoedigend dit. Toch voel ik me na de bootcamp als herboren. En dat is zo vaak het geval met sporten. Op voorhand niet altijd zin of energie, maar de voldoening naderhand is zo fijn!

Het was een pittige sportweek. Het begon vorige week met de 5km wedstrijd. De stress voor de trail die voor begin november op de planning staat, begon toch een beetje toe te slaan. Enerzijds denk ik, ik loop hem rustig uit. Anderzijds vind ik het ook wel een mooie uitdaging om te kijken of de 10km per uur gaat lukken. En voor uitdagingen ben ik altijd wel weer in, dus dat betekent nog een maand om serieus te trainen. Dinsdagavond had ik niks, dus plande ik een lange duurloop. Ik stelde mezelf het doel om een halve marathon te lopen en om het mezelf nu een keer niet makkelijk te maken. De eerste kilometer warmlopen en daarna een pittig aanvoelend tempo, dat resulteerde in kilometers rond de 5.45. Ik liep naar een loopmaatje toe, dat was 7 kilometer. Vanaf 7 kilometer liepen we samen, het eerste stuk kostte het me moeite om hem bij te houden. Het laatste stuk nam ik hem op sleeptouw. Bij 14 kilometer was hij weer thuis en had ik mijn laatste stuk voor de boeg. Ik kon het tempo tot ongeveer 15km vasthouden. Daarna zakte het wat. En vanaf 18km vond ik het echt niet leuk meer. En kwam ik ook niet meer vooruit trouwens. De eerste 10 gingen in 58 minuten. Bij 20 kilometer gaf mijn horloge 1 uur en 58 minuten aan, dat kwam dus eigenlijk neer op een verval van 2 minuten in de laatste 5km. En dat is best veel. Maar goed, ik wist dat dit ging gebeuren. Ik zou het mezelf niet makkelijk maken. Bij de halve ben ik bijna thuis en druk ik mijn horloge uit op 2.05.32. Het gemiddelde ligt nog net boven de 10km per uur. En eigenlijk ben ik vooral blij dat mijn andere doel wat ik mezelf gesteld heb, in zicht komt. De halve onder de twee uur. Met wat serieus trainen, moet dat toch gaan lukken. En dan de andere kant. Ik ben echt helemaal stuk. Werkelijk alles doet zeer en ook na een warm bad, knap ik maar minimaal op. Ik lig nog tijden na te stuiteren in bed en het stramme gevoel duurt tot zeker halverwege de woensdag. De vermoeidheid voel ik nog dagen.

Tussendoor zijn het vooral erg welkome zumbalessen, op maandag woensdag en donderdag.

Op vrijdag staat het samen trainen op de planning. We besluiten voor zwemmen te gaan. Heerlijk weer eens keer! We trekken een uur lang baantjes en komen op een afstand van 1600 meter. Ik wil vooral mijn grenzen op dit gebied verleggen, een tijd lang doorzwemmen met schoolslag kan ik. Meerdere keren duik ik een stukje of zwem ik met mijn hoofd onder water, zonder mijn neus dicht geknepen te houden, wat ik altijd doe. Ik open mijn ogen in het water en merk dat het lukt. Ook merk ik dat dit me wel veel kost, ik blijf het spannend vinden. En als het met ademhalen halverwege het bad weer een keer helemaal mis gaat, duurt het een poos voor ik weer rustig ben en het weer durf. Als ik het naderhand thuis aan mijn man vertel, kijkt hij me niet begrijpend aan. Hij snapt niet dat zoiets kleins me zo bezig kan houden. Voor mij voelt het als grote stappen. En als ik hem dat duidelijk maak, is hij oprecht trots op me.

Bij de training ’s avonds zijn we met z’n tweeën, we kiezen voor een duurloopje. Het plan is om voor 10km te gaan. De eerste gaat rustig net boven de 6 minuten. En dan gaat het tempo omhoog. De tweede en de derde naderen de 11km per uur. Het kost me veel moeite. Tot ongeveer 5 kilometer kunnen we redelijk doorlopen. En dan is het bij mij echt wel gebeurd. Ik ben niet gezellig meer, mijn benen zijn loodzwaar en ik voel me kotsmisselijk. Ik wilde ’s middags een route overzetten, dat lukte niet. De frustratie sloeg toe. Ik ging veel te lang door. En dat resulteerde in veel te laat eten. Door mijn honger had ik de restjes ’s middags al opgegeten en besloot ik maar wat vegetarisch te bakken, met een broodje en veel te veel saus. Aangezien ik nog steeds honger had, nam ik ook nog een toetje. En ja, ik weet dat ik dit allemaal niet moet doen voor het lopen, maar ja soms. Ik bleef het eten maar proeven onder het lopen en ik had zo’n spijt. Bij 6km gaf ik aan dat ik rechtstreeks naar huis ging lopen. Daar dacht mijn loopmaatje anders over, maar een kilometer later kwam hij er ook op terug. Het werd uiteindelijk een rondje van 8,5km met een gemiddelde van 5.50. Niet tevreden, maar wel veel van geleerd. Of nou ja, dat hoop ik tenminste..

En dan vandaag dus de bootcamp weer eens. Verder was het deze week een rustige week. Gisteren nog wat dingen kunnen doen voor Running Miracle. Morgen weer een zoom van wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er veel zin in. Ik ben er erg serieus mee bezig, ik leer er veel van en merk steeds meer wat het me allemaal brengt. Nog een weekje werken en dan een weekje vakantie. Daar ben ik wel aan toe en de kids ook. Vanmiddag met elkaar genoten van de herfst in het bos, even allemaal uit en tijd en aandacht voor elkaar. De herfst is de periode van loslaten en opruimen. De bomen verliezen hun bladeren. Het wordt donkerder, kouder en stiller; de natuur trekt zich terug. Wanneer jij je afstemt op de cyclus van de seizoenen, keer je nu naar binnen. Het is de periode van innerlijk werk doen en opruimen, zodat je daarna weer ruimte hebt om nieuwe zaadjes te planten en te laten groeien. Zoals ik vanmorgen de kou en de periode van het jaar vervloekte, zo genoot ik er vanmiddag van. Herfst je bent prachtig!

Lieve groet, Cobie