Auteur: Cobie Brouwer

18 april 2021 

“Afgezonderd om afstand te kunnen nemen, smal voor verkozen gezelschap, bochtig ter ontspanning, eenzaam ter bespiegeling, lonkt het niet alleen naar het noorden en zuiden, maar opwaarts naar het lichaam, de geest en de ziel van een mens.” – Harold Allen, een van de pioniers van de Appalachian Trail. Dit is het voorwoord uit het boek Naar het noorden, van Scott Jurek, wat ik momenteel aan het lezen ben. Ik vind het erg fascinerend. Hij wil een record gaan lopen op de Appalachian Trail, een trail die op zich al een immense uitdaging is; 3522km, 80km per dag, 6 weken lang. En dan zul je denken dat alles tot in de perfectie is uitgedacht en is voorbereid. En dat is dus niet het geval, en daar hou ik dan wel weer van. En dat is ook een stuk waar ik mezelf wel in herken.

Mijn dochter noemde gisteren terloops dat een vriendinnetje van haar nooit iets vergeet. Ze doelde erop dat dat meisje altijd alles bij zich heeft wat handig is of wat een meisje van die leeftijd graag wil. Ik kreeg er ook een bepaalde blik bij die ik inmiddels goed ken. Mijn reactie was dan ook dat ik niet zo goed georganiseerd ben. De blik werd nog intenser en de bijbehorende reactie ook: “dat weet ik allang”. Ik zei maar even niets. Hoefde ook niet, want zij vervolgde haar feedback: “dat heeft papa mij ook al eens genoemd”. Ik kon alleen nog maar mompelen dat ze me ooit vast dankbaar zal zijn, iets met een niet saai leven en veel flexibiliteit. Mijn man gaf gelukkig aan hier niets van te weten of hij zei dat maar vanuit een stuk wijsheid.

Dit typeert ook helemaal hoe ik in het sporten sta. Ik baal er eigenlijk wel een beetje van om geen concreet doel te hebben, maar anderzijds trek ik toch volledig mijn eigen plan. Wel of geen doel. Mijn vroegere loopmaatje (hij was ook trainer) noemde me een ongeleid projectiel. En ik denk dat ik met het verstrijken van de jaren nog niets wijzer ben. Of wil zijn. Ik vind het heerlijk om op ieder moment te bedenken wat ik wil doen. En het liefst gewoon alles te doen wat ik graag wil. Vrijdag wil ik de derde trail gaan lopen, in Dwingeloo. Natuurlijk was het wenselijk geweest om een lange duurloop te doen voor die tijd. En natuurlijk zou enige tapering gewenst zijn. En daar gaat het al mis. Vorige week was ik echt te moe en leek de lange duurloop me niet verstandig. Gisterochtend voelde ik me bij het opstaan als herboren. Ik had een heerlijke nacht gemaakt van een dikke acht uur en de zon scheen. Ik barstte van de energie. Er stond een heerlijk uurtje Zumba op de planning, die ik natuurlijk ook niet wil laten schieten voor het lopen. En ik appte mijn collega of ze zin had om samen te lopen. Na de Zumba even lunchen en daarna een kleine tien kilometer samen gelopen. Als ik nog een lange duurloop wilde doen, was dit het perfecte moment. Mijn oudste zoon fietste mee en de zon scheen nog steeds heerlijk. We plakten er een lus achteraan en ik tikte de 15km aan. En als ik dan heel eerlijk ben, is het eigenlijk nog niet de afstand die wenselijk is, dan had het toch een 20km moeten zijn. En ik zie de tapering ook al weer verdwijnen. Dus op alle fronten gaat het weer erg goed en weer precies zo heerlijk onvoorbereid als ik ben. Vandaag hadden we op het Rutbeek afgesproken en het stelt me dan erg gerust dat de andere twee er dan op net zo’n verstandige manier staan als ik. We liepen 8km en elke km deden we 15burpees. Er was nog even een discussie of we er tien van zouden maken, ik mengde me er maar niet in. Maar vond het stiekem niet zo erg dat we toch met de 15 doorgingen.

En dan nu de kanttekening. Vorige week een keer een snelle loop gedaan op andere schoenen en sindsdien voel ik mijn enkel/achillespees. Het trekt zo zachtjes aan wel weg, maar waarschijnlijk gisteren tijdens het lopen toch mijn pas aangepast. Ik kwam thuis met een zere heup. Het goede nieuws is dat ik mijn heup na de training van vanmorgen niet meer voel. De gevoeligheid zit nu in de andere knie. Ik weet ook als geen ander hoe een ongemak mentaal kan zijn. Dus voor nu hou ik het daar nog maar even op. Dat is iets makkelijker accepteren, als ik vrijdag eenmaal aan de trail ben begonnen, zijn alle pijntjes en ongemakken meteen verdwenen.

Ik realiseer me goed dat ik momenteel mijn grenzen op alle gebieden opzoek. Ik sport dagelijks. Eigenlijk net iets te veel pittige trainingen in de week. Zondag HITT en mobility, maandag een korte HITT en nog een soortgelijk iets er achteraan, dinsdag bootcamp, woensdag zumba, donderdag een paar nummers van de pound, vrijdag Zumba en dan dus dit weekend er achter aan. En we zijn bezig met een erg pittige ochtend workout, morgen de laatste dag met 125 sit ups, 200 crunches, 65 leg raises en het planken heb ik zelf opgevoerd tot inmiddels 3,5minuut. Het slapen blijft regelmatig een dingetje. Ik weet wel dat er veel mee valt of staat. Ik kreeg de tip om nu te gaan mediteren als ik ga slapen. Mijn kinderen krijgen hier soms iets van mee en zijn wisselend enthousiast. Mijn oudste klaagt over “die stem”, mijn middelste zoon is fan van het vuurdraakje en mijn jongste knikt mee bij de vragen. En zelf kan ik alleen maar bekennen dat het voor nu werkt, ik val halverwege in slaap. Slaap beter door en ik slaap dieper. Met de voeding blijf ik ook zoeken. Ik ben inmiddels weer een kilo zwaarder dan op het laagste gewicht. Ik weet niet precies waar het door komt. Ik heb regelmatig honger en ik merk ook dat ik echt wel wat nodig heb om alles vol te kunnen houden. Ik eet nog steeds heel gezond en precies zoals ik in mijn vorige blogs schreef. Soms wel iets vaker dan die 6x op een dag. En ik gebruik nu extra eiwitten wat er hopelijk voor zorgt dat mijn spieren sneller herstellen. Ik was ook wel een beetje huiverig om hier iets tekort te komen. De opdracht die we deze week bij het traject kregen, valt me zwaar. Eigenlijk komt het er op neer om activiteiten die niet belangrijk en urgent zijn te verminderen of te schrappen. Welke activiteiten dat voor mij zijn; social media, appen, het dagelijkse lange bad en het grootste gedeelte van het sporten. Het was nu zo fijn geweest als ik hier tv kijken had kunnen noemen, maar dat is de meeste weken niet meer dan 2uur, dus daar valt weinig te schrappen. De tijd die je met het schrappen van deze activiteiten over zou houden, zou je voor jezelf moeten gebruiken. En deze me-time ook echt inplannen. Het voelde heel tegenstrijdig om tijd voor mezelf te schrappen en daar iets anders voor mezelf voor te gaan doen. En als ik mezelf echt een spiegel voorhou, dan weet ik wel dat het natuurlijk niet verkeerd zou zijn. Met wat ik hierboven over het sporten beschreef, zou het misschien logisch zijn om hier iets mee te doen. Dat kan ik niet! En dat wil ik ook niet! Ik denk dat ik inmiddels nog twee verslavingen heb; sporten en social media. Ik besloot daarom maar voor social media te kiezen, dit te verminderen. En de tijdsduur van het badderen aan te passen, dit is de meeste dagen een uur (en vaak nog wel langer). En dus vooral omdat ik mijn telefoon meeneem in bad. En dan moest ik nog gaan bedenken wat ik met de overgebleven tijd zou gaan doen. Er werd al gesuggereerd dat meer sporten niet de bedoeling was. Ik heb een aantal keren een stukje gelezen. En ik heb een paar keer een langere meditatie extra gedaan. Ik denk ook dat dit activiteiten zijn die me wat meer balans brengen en dat het me op deze manier wat op kan gaan leveren. Ik denk dat ik ook iets meer beschikbaar was voor mijn gezin, wat voor zowel mezelf als voor mijn gezinsleden rust creëerde. Wel heb ik ook extra tijd gebruikt om verder te gaan met de facebookpagina van Running Miracle. Een nieuwe manier van gegevens ordenen ontdekt en dus ook allemaal plannen hoe ik hier mee verder wil. Het weekend is nog steeds veel te kort, gelukkig heb ik over twee weken vakantie.

Vrijdag de trail in Dwingeloo. Ik heb de route in mijn horloge gezet. En zo goed georganiseerd als ik altijd ben, moet de verdere voorbereiding nog gebeuren. Ik wil nog wel even noemen dat we het hier in huis altijd erg gezellig hebben met elkaar, dat er spontaan heel veel kan, dat we flexibel zijn en dat het eigenlijk best meevalt wat er wordt vergeten. En niet onbelangrijk; er is weinig stress.

Lieve groet, Cobie

11 april 2021

Afgelopen weken weer nieuwe sportervaringen opgedaan en ook weer plannen gemaakt voor de toekomst. Dit zijn beide toch dingen waar ik erg van geniet!!

Ik had me opgegeven voor een proefles bootcamp. Het was allemaal iets anders bedoeld dan hoe het uiteindelijk ging. Ik zal het er nu niet verder over hebben, maar voor mezelf besloot ik om toch de proefles door te laten gaan. Als de online lessen straks een keer stoppen, wil ik graag iets overhouden. En bovendien vind ik het ook wel erg leuk om live in een groep te sporten. Ik vond het spannend en had er veel zin in tegelijk. Naïef als ik ben, was het beeld dat ik van bootcamp had, dus beduidend anders dan hoe het werkelijk bleek te zijn. Ik had gedacht dat het een mengeling van cardio en kracht zou zijn en dat ik dus door mijn hardlopen en alle lessen die ik volg, een prima basis zou hebben. Van cardio bleek weinig sprake te zijn. Behalve dan het 10x 50x touwtje springen waar het mee begon. Het waren vooral veel oefeningen en erg hoge aantallen van alles. Het was een plankchallenge, 10 sec laag, 10 sec hoog, 10 sec ene zij en 10 sec andere zij. Dan kwamen er oefeningen tussendoor en werd het planken 20 sec bij alles. Dit ging zo door tot 60 sec. Ik dacht in eerste instantie nog appeltje eitje, een minuut planken kan ik wel. Maar ja ik was natuurlijk vergeten wat er aan vooraf ging. Het totale aantal minuten planken was 14 en die laatste 4x een minuut was niet zo leuk meer. We sloten af met twee keer een minuut wallsitt en die is gewoon ontzettend zwaar. Maar goed, ik was erg enthousiast en had naderhand geen spierpijn. Ik schreef me daarna in en afgelopen week de tweede training. Dit werd een heel ander verhaal. Het begon met 20 squats, 0 push ups, 19 squats, 1 push up, 18 squats, 2 push ups etc. Het begon dus met 39 squats en zou met 39(!!!) push ups eindigen. De squats waren wel te doen, dat dacht ik in eerste instantie van de push ups ook (ik ben altijd erg goed in mezelf overschatten ;-). En dus begon ik gewoon met volledige push ups. Toen de trainer halverwege aangaf dat hij dacht dat de push ups wel zwaar zouden worden voor mij, kon ik dat alleen maar beamen en ging ik daarna toch maar verder op mijn knieën. En om heel eerlijk te zijn waren de laatste op mijn knieën ook eigenlijk geen push ups meer te noemen. Ik hou er van om een beetje door te doen, wat resulteerde in dat ik als eerste klaar was. Fijn dacht ik nog, even tijd om bij te komen…fout gedacht. Om niet te veel af te koelen, mocht ik daarna wel 50 lunges doen, gevolgd door een minuut planken en daarna touwtje springen 10x, 20x, 30x, 40x en 50x. En toen was de rest inmiddels ook klaar. 100 Burpees min je leeftijd, voor het eerst gaf ik echt toe dat ik toch echt geen 19 meer ben. Daarna hetzelfde met pull ups, we mochten het wel halveren, maar kom op, die mannen voor ons deden ook alles, dus wij wilden ons ook niet laten kennen. Toen volgden er 61 leg raises. En we sloten af met 4 x een minuut planken, laag, hoog en beide zijkanten. Want de buikspieren hadden we nog niet echt gehad. Maar de armen wel, au. Bij de zijplank voelde ik de wind en dacht ik nog als deze een fractie harder gaat, val ik om. Het gaf ontzettend veel voldoening, een superleuke training. Erg pittig, maar daar hou ik stiekem wel van. De trainer kwam nog naar me toe, gaf me een compliment over het sporten en vroeg een beetje door naar wat ik nu precies allemaal doe. Ik had het de vorige keer maar een beetje half verteld, omdat ik weet dat mensen altijd snel een mening vormen over mijn hoeveelheid sport. Terug op de fiets deden mijn armen pijn. Ik kon ze niet rustig op mijn stuur laten leunen zonder ze te voelen. Dat beloofde wat. En gelukkig zat de spierpijn niet alleen in mijn armen. Het heeft tot en met zaterdag geduurd, zowel mijn armen als mijn benen en mijn billen. Als ik zat, voelde ik alles. En ik denk dat ik ook niet eerder zo’n spierpijn had gehad. De trainer gaf zelf aan dat het een erg pittige les was, dus ik ga ervan uit dat het deze week vast weer makkelijker is. Soms is het zo fijn om een beetje naïef te zijn 

Zondag hadden we op het Rutbeek getraind. We liepen een rondje van 4km in, relaxed en gezellig kletsen. Daarna waren er 6 oefeningen, waarvan 3 met kettlebelt en 3 zonder, alle oefeningen 6x en dat geheel ook 6x. Ik had nog niet eerder met kettlebelt getraind. Ik weet niet meer precies hoe de oefeningen heten. Bij de eerste moesten we de kettlebelt optillen en in een soort van squat springen. De tweede was een squat met de kettlebelt voor je en de derde was een swing met de kettlebelt. Deze woog 12kilo en ik had al snel door dat ik maar beter kon zorgen dat ik de oefening goed ging uitvoeren om nergens last van te krijgen. Bij de pound eerder die week, kreeg ik de tip om m’n billen verder naar achter te doen en mijn rug voor mijn gevoel hol te maken. Dit was een mooie situatie om er mee te gaan oefenen. Of beter gezegd, ik moest het nu wel goed doen. Daarna volgden er lunges, push ups en burpees. Het was een heerlijke training en erg leuk om eens wat anders te doen. Ik voelde het maandag wel in mijn armen dat ik wat gedaan had.

Verder heb ik deze week weer heerlijk met de lessen meegedaan. Daar geniet ik ook ontzettend van.

Samen met een collega 8km gelopen. Zij gaat zo snel en goed vooruit.

En dan mijn plannen. Over twee weken heeft mijn man op vrijdag weer ouderschapsverlof, voor mij dus en mooie kans om de derde trail te lopen. Ik heb me er een beetje in verdiept. Het gaat dwingeloo worden. Dat is een uur en een kwartier rijden, dat moet me nu ook lukken! En het zou fijn zijn om nog een generale voor die tijd te kunnen doen, al twijfel ik wel aan de haalbaarheid. Dit weekend waren mijn spieren echt nog te moe. Ik sprak af om eigenlijk niet te gaan lopen, tot de nieuwe runningbelt binnenkwam en ik het toch niet kon laten. Ik had mijn middelste zoon belooft dat hij nog een keer mee mocht op de fiets en dus resulteerde het in een snelheidstraining in de regen. Hij had werkelijk geen besef hoe veel moeite het tempo mij kostte en zelfs mijn korte antwoorden tussen het hijgen door, leken hem dat niet duidelijk te maken. Toen ik naderhand aangaf dat ik sneller had gelopen dan, ik denk wel, 10 jaar geleden, gaf ik hem een high five. Je bent een goede coach, als ik mee ga doen aan een wedstrijd, moet je ook maar mee. Dat kan wel zei hij, want hij kan nog veel harder. Wellicht dat het me volgende week lukt om een lange duurloop te doen en anders gaat de trail net zo op karakter als de vorige. Ik heb er veel te veel zin in, dus ik laat me nergens door weerhouden.

De organisatie mailde of er belangstelling is voor een soortgelijk evenement in de zomer. Ik heb dus hoop op een vervolg hierop. Ik ben erg enthousiast! Je hebt toch een mooi doel in het vooruitzicht.

Verder heb ik nog met een vriendin gesproken over de mudrun in september. Het plan staat om hier samen aan mee te doen. Lijkt me ook ontzettend leuk om een keer mee te maken!

En natuurlijk blijf ik toch stiekem hopen dat er op korte termijn weer wedstrijden of traillopen georganiseerd gaan worden. Dat zou een fantastisch vooruitzicht zijn. Voor nu ga ik me maar even mentaal voorbereiden op de bootcamp van dinsdag, uitdaging genoeg!!

Lieve groet, Cobie

10 april 2021 

Op mijn facebookpagina en in mijn vorige blogs heb ik al regelmatig aangegeven dat ik erg enthousiast ben over het gezond en fit traject van Fia Fia Factory. In deze blog wil ik er graag een keer iets meer over vertellen. Wat het voor mij betekent, welke veranderingen het mij heeft gebracht, welke drempels ik over heb gemoeten en waarom ik nou toch zo enthousiast ben.

Een aantal maanden geleden deelde Annemiek, een vriendin van mij haar plannen om een traject op te zetten dat gezondheid, bewegen en spiritualiteit met elkaar verbindt. Ze had het al helemaal uitgedacht en vertelde er enthousiast over. Ik begreep haar enthousiasme en vond het een mooi plan. Om heel eerlijk te zijn dacht ik er toen niet verder over na. Vlak voor haar eerste groep startte, noemde ik dat ik nog wel een paar kilo af zou willen vallen en dat dat wel zou gebeuren als ik weer een keer serieus voor een marathon zou trainen. Annemiek reageerde hierop met of je doet mee met het gezond en fit traject. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Stiekem was ik gewoon ontzettend benieuwd wat het nou echt in zou houden. Aan de andere kant was ik er ook wel een beetje sceptisch over en verwachtte ik niet meteen dat het wat zou gaan veranderen. Ik had er überhaupt niet bij nagedacht wat het concreet inhield en wat het teweeg zou gaan brengen. Ik ging er zonder verwachtingen in. Wel steek ik zo in elkaar dat als ik iets doe, ik het ook voor de volle honderd procent doe. Dus ook dit traject. Het appje met de vraag wat mijn doelen zijn, kwam onverwachts. Daar had ik ook nog helemaal niet bij stil gestaan. Ik wist wel waar ik ooit nog aan zou willen werken, dus dat noemde ik; een paar kilo afvallen, van mijn suikerverslaving af en dichter bij mezelf blijven.

De week voorafgaand aan de start kreeg ik het detoxmenu. Ik wist dat het hier mee zou beginnen, toch sloeg de stress wel even toe. Ik heb altijd honger, ik eet veel en ik eet dat waar ik zin in heb. Alles onder het mom van; ik sport het er wel weer af. En om het vol te kunnen houden, heb ik ook veel nodig. Mijn grootste zorg was dan ook of ik het wel vol zou kunnen houden op dat menu. Ik heb een half uur lang alleen maar vragen gesteld en al mijn beren op de weg benoemd. Ik had met mezelf afgesproken om er volledig voor te gaan, dit was stap 1. Ik sprak met mezelf af om het maar gewoon te gaan proberen en alle beren aan de kant te gooien. Alle recepten waren heerlijk! Ik heb weinig honger gehad. Elke dag waren er zes eetmomenten, dus op het moment dat de honger toesloeg, was het alweer bijna tijd om iets te eten. Het menu was vooral gericht op eten dat makkelijk door je lichaam wordt verteerd, weinig tot geen dierlijke producten, geen geraffineerde suikers en bepaalde graansoorten worden vermeden. Ik ben een groot gedeelte van mijn leven vegetarisch en het vervangen van zuivel voor vegan producten beviel me boven verwachting goed. Veel tarweproducten werden vervangen door speltproducten en ik merkte dat mijn lichaam dat ook wel heel fijn vond. Het vermijden van suiker ging de eerste dagen erg goed en makkelijk. Tot het moment kwam dat ik een moment voor mezelf had. Dat is altijd het moment dat ik wat drinken pak en er heerlijk bij ga zitten snaaien. En nu kon ik kiezen tussen een glas water of een kruidenthee. Ik voelde honger en ik kon ook alleen nog maar denken aan honger en zoetigheid. Ik probeerde de hele dag maar wat bezig te blijven en mijn gedachten te verzetten, het viel me zwaar. Op tijd naar bed, dan gaat het de volgende dag vast beter. Niet dus! We hebben voor het traject een telegramgroep, ik besloot te delen hoe erg ik er op dat moment doorheen zat. Ik kreeg tips en er werd nogmaals benoemd dat je de suikers echt niet nodig hebt. Pff wat viel dit me zwaar, zwaarder dan het afkicken van de koffie een paar maanden eerder. Tijdens het sporten kwam ik om in zelfmedelijden en wederom dacht ik de hele dag aan honger en zoetigheid. Na het sporten ging de knop om, waarschijnlijk had ik dat even nodig voor mezelf. Ik voelde geen honger meer en ik kon weer genieten van de recepten van het menu. Nu acht weken verder laat ik nog steeds alle geraffineerde suikers staan en het bevalt me ontzettend goed. Mijn energie is een stuk gelijkmatiger en hoger. Wel zijn er nog steeds momenten dat ik verlang om te snaaien. Ik heb nu een aantal recepten van lekkere, zoete dingen zonder suiker. En verder eet ik dan rozijnen, dadels of fruit. Het helpt en de snaaibehoefte gaat nu ook snel weer weg. Ik vond het pittig om alle recepten klaar te maken in een standaard drukke week. Ik plande veel vooruit en het lukte. Ik maak nu nog steeds veel recepten uit die week of ik varieer er wat mee. Ik eet grotendeels nog steeds zoals in de detoxweek. Ik vermijd tarwe, en ik gebruik amper dierlijke producten. Een beetje kaas zo nu en dan, omdat ik daar erg van geniet en ook vanuit gemak. Verder gebruik ik nu wel iets meer koolhydraten; aardappels of spelt- of maispasta en doe ik wat vleesvervangers door of bij het eten. Ik kook nu elke dag uitgebreid en met veel verse producten. Een keer in de week ga ik naar een zorgboerderij en haal daar veel groente en fruit. Ik heb inmiddels weer allerlei zaadjes geplant en mijn plezier in koken is weer terug. In het verleden kookte en bakte ik veel, maar altijd voor anderen. Ik lustte zelf niets en gaandeweg vond ik het koken en bakken ook steeds minder leuk. Ik merk dat ik nu van het eten kan genieten, dat ik steeds meer lus en ook echt lekker ga vinden. En dat ik dus echt plezier heb in het bezig zijn met eten bereiden.

En dan de andere aspecten van het traject. We hebben dus een telegramgroep waarin van alles wordt gedeeld. In de eerste week was er een kennismakingszoom, zodat we een beetje een beeld konden krijgen van iedereen en van de bedoeling van het traject.

Elke maand is er een 30dagen workout. Dat vind ik erg leuk. We hebben een zoom gehad over bewegen en verder worden bewegen en plezier hebben in bewegen gestimuleerd. Het moge duidelijk zijn dat ik niet zo zeer voor het stuk bewegen bij het traject zit.

Elke week hebben we een opdracht. Ik ga hier verder niet zo veel over verklappen. De opdrachten dragen vooral bij aan een stuk bewustwording. Ik denk dat voor iedereen wel 1 of meerdere opdrachten confronterend zijn of zijn geweest. Maar ik kan ook met zekerheid zeggen dat alle opdrachten me wel iets gebracht hebben. Ik vind de opdrachten, ondanks dat ze soms dus confronterend zijn, vooral heel leuk. En ik kijk ook iedere week weer uit naar een nieuwe opdracht.

En dan het spirituele stuk. Dit is een heel nieuw gebied voor mij. Ik was en ben hier erg nieuwsgierig naar, maar aan de andere kant vind ik het ook ontzettend spannend en liggen hier hoge drempels voor mij. Bij het traject zit een individuele breaktrough sessie op het gebied van gezondheid. Na mijn struggle met mijn suikerverslaving hebben we hier een afspraak voor gemaakt. Ik vond het zo ontzettend spannend. Ergens was ik nog in de veronderstelling dat het dus echt over die suikerverslaving zou gaan. Dat was dus helemaal niet het geval. Het ging over wat er aan ten grondslag ligt. Het maakte veel bij mij los en zette veel bij mij in gang. Ik kijk er erg positief op terug. Een paar weken geleden heb ik los van het traject nog een sessie gevolgd. Wederom vond ik het superspannend. En wederom gebeurde er veel en heeft het me veel gebracht.

We hebben ook een groepshealing gehad. Ook hierbij had ik geen idee wat ik me erbij voor moest stellen. Ik liet het over me heen komen en ik vond het een mooie en bijzondere ervaring.

Verder krijgen we volgens mij nog een zoom over voeding of gezondheid.

Via de telegramgroep en de facebookgroep wordt ook veel informatie uitgewisseld, wat ook bijdraagt aan een stuk bewustwording op verschillende gebieden. Verder zijn er een aantal opdrachten die doorlopen. En dit alles zorgt wel dat je ook echt doorlopend met het traject bezig bent.

Wat het traject mij tot nog toe heeft gebracht? Ik ben inmiddels 7,5kg afgevallen. Ik ben van mijn suikerverslaving af. Ik eet heel bewust, gezond en ik geniet er ook van. Ik geniet weer van het bezig zijn met gezondheid, voedingsmiddelen en koken. En ook op andere gebieden sta ik weer veel bewuster in het leven. Wat ik doe op een dag en waarom. Wat alles me brengt. Ik mediteer nu dagelijks en ik merk dat ik steeds iets meer rust ga vinden en mede daardoor ook steeds iets beter bij mezelf kan blijven. Ik merk dat ik op veel gebieden groei. Ik durf drempels te nemen, confrontaties aan te gaan. Ik heb meer vertrouwen in alles en ik durf iets meer de controle los te laten. Ik kan dus echt wel zeggen dat het traject me ontzettend veel heeft gebracht en brengt. Ik groei op alle fronten, ik voel me er goed bij en ik doe alles met veel plezier! En stiekem kan ik er nog steeds niet helemaal bij hoe het nu precies werkt… sceptisch ben ik niet meer 

Mocht je na het lezen meer informatie willen hebben over het gezond en fit traject of willen weten wat er verder mogelijk is; kijk dan even op de website: FiaFiaFactory – Your Roadmap to happiness of neem contact op met Annemiek, zij zal je er met alle liefde meer over vertellen of samen met jou kijken wat voor jou geschikt zal zijn. Ps maandag start een nieuwe groep en volgens mij zijn er nog een paar plekjes vrij.

Lieve groet, Cobie

27 maart 2021 

Pfff ik ben echt zoooooo ont-zet-tend moe!!! Om een lang verhaal kort te maken; het was een enerverende week, die er zowel fysiek als mentaal inhakte. Vanmiddag besloot ik mijn oude hardlooplogboek erbij te pakken. Weemoedig bladerde ik dit door. De laatste maand voor ik ontdekte dat ik zwanger was, liep ik meer dan 500km. Zes trainingen in de week, lange afstanden en ook veel op snelheid. Ik las mijn oude blogs terug, het gevoel van toen kwam weer helemaal boven. Euforiemomenten, omdat ik de tijden liep die ik hoopte. Het verhaal van mijn eerste marathon. Grenzen verleggen. Over alle grenzen heen gaan en op mijn verjaardag in tranen zijn door een volledig zelf veroorzaakte blessure. De eerste keer de tien kilometer onder de 50 min. Ik had mezelf beloofd diep te gaan, ik mis nog steeds een heel stuk van die wedstrijd. Lijkbleek, met blauwe lippen en wankelend liep ik dat pr. Blogs over samen lopen, wijze raad van een trainer. Alle tips van mijn loopmaatje, vooral op de momenten dat de vermoeidheid toesloeg en je zo geen zin had om op je houding te letten, te lachen naar voorbijgangers en eigenlijk überhaupt te blijven hardlopen. Ik werd er enigszins weemoedig van.

Gisteren de tweede trail gelopen. Ik wist op voorhand al dat ik eigenlijk niet genoeg lange duurlopen in de benen had. De laatste lange was de vorige trail, een maand eerder. En gelukkig was dat niet de enige uitdaging. Zoals ik al eens eerder schreef, is autorijden niet mijn hobby. Toch vond ik het nu tijd om de knop om te zetten en er zelf met de auto naar toe te rijden. Wel had ik de dichtstbijzijnde uitgekozen, een klein uurtje rijden. Maar wel met een stuk over de snelweg, waar eigenlijk mijn grootste angst ligt. En om heel eerlijk te zijn, had ik dat ook al weer enige jaren weten te vermijden. Een derde uitdaging die ik mezelf had opgelegd, was om een stukje live te gaan op facebook in de groep van Running Miracle. Een echt plan had ik niet, ik hoopte iets van de omgeving te kunnen laten zien en iets van het navigeren met mijn horloge. En om het mezelf niet te makkelijk te maken, sprak ik af dit te gaan doen op het moment dat de vermoeidheid reeds zijn intrede had gedaan. Zo rond 17km leek me prima. Het moge duidelijk zijn dat ik de lat voor mezelf weer eens hoog had gelegd! Maar oh, wat had ik er een zin in!!! Ik heb me lange tijd niet zo verheugd op een mooie loop als op deze. En ik was rustig, ondanks alle uitdagingen had ik totaal geen last van stress. Ik had er zo veel zin in en ik had het even zo ontzettend nodig. Ik keek uit naar mijn grote avontuur, want zo voelde het. Me helemaal alleen redden op alle fronten, samen met mijn grote vriend Garmin.

De autorit ging prima. Wel zoeken waar de start was. Googlemaps vergeleken met het geuploade gpx routekaartje, beetje puzzelen, stukje verder rijden. En toen kwam ik toch bij een parkeerplaats uit aan de rand van de Sahara. Daar bleek inderdaad de start te zijn. De start van het lopen was een stuk sneller gevonden. Het was een prachtige omgeving. Ik liep een heel stuk vlak langs een riviertje. Smalle paadjes (single tracks) wat het helemaal pittoresk maakt. Het stuk van ongeveer 7 tot 13 kilometer ging over behoorlijk glooiend terrein. Aangezien het rond Beerze was, ga ik er zo maar vanuit dat dat de Beerzebulten waren. Het was prachtig, maar loodzwaar. Eigenlijk wist ik wel dat ik daar te veel energie verbruikte. Het deed me erg aan de Teutolauf denken, een hoog paadje tussen de bomen door. Na kilometer 13 werd het landschap weer vlakker. Veel bos en kleine stukjes heide. Bij kilometer 15 besloot ik mijn banaan te eten, eigenlijk ook een beetje als afleiding. Het begon inmiddels wel zwaar te worden en ik had nog wel een stukje te gaan. Natuurlijk lette ik weer eens niet goed op, bam. Vol op mijn linker heup. En ik kon alleen maar denken; niet nu al. Ik wist niet precies wanneer ik de Sahara op zou gaan en aangezien er behoorlijk wind stond, toch bij kilometer 17 maar voor de live video gekozen. Eerst de ene kant op gelopen, koersfout. Toen de andere kant, ook koersfout. Dan toch echt maar dwars door al die takken heen en hopen dat er ergens een pad te vinden is. Een pad is een groot woord, maar mijn horloge zei op koers. Ik zette de telefoon aan en vond het spannend. Dat was te merken ook, de video ging te snel. Het was niet goed genoeg voorbereid en van de route op mijn horloge was niks te zien. Heel wat leerpunten voor de volgende keer, maar de drempel was genomen. En zoals verwacht werd de trail daarna pas echt zwaar. Regelmatig een paar passen wandelen, een paar slokken drinken, een foto maken. Een lief appje van mijn man en jongste zoon om me nog veel plezier te wensen voor het laatste stuk, zo lief! En gelukkig viel de afstand over de Sahara mee, mul zand waar ik tot mijn enkels in wegzakte. Bij 25,5km zag ik de auto. En vlak bij de auto zei ook mijn horloge koersfinish. Blij en trots dat ik er was. Schone kleren aan, wat fruit eten en water drinken. Op deze momenten mis ik de cola nog steeds, halverwege de trail had ik nog bedacht om gewoon bij een boerderij aan te bellen en om cola te vragen. Toch kan en lukt het goed zonder. De terugweg had ik wat stramme benen, ook nu ging het autorijden prima. En bij thuiskomst was ik oprecht trots op mezelf. Ik had het helemaal alleen gedaan, van voorbereiding tot uitvoering. ’s Avonds nog fijn meegedaan met een uurtje Zumba. Heerlijk opgaan in de muziek en even de ergste stramheid uit mijn benen bewegen.

En verder deze week. De week begon zoals verwacht met behoorlijke spierpijn. Elke keer als ik mijn armen omhoog bewoog, kon ik alleen maar denken aan alle burpees en squats van zondag. Natuurlijk had ik ’s avonds wel zin om met de lessen mee te doen en op de vraag wie er een weerstandsband ging gebruiken, gaf ik vertwijfeld een bevestigend antwoord. Ik voelde al mijn spieren flink, maar toch lukte het wel en genoot ik van de lessen. Dinsdag was de spierpijn behoorlijk weg, dus zo onverstandig was mijn keus vast niet. De andere lessen deze week waren ook fijn en eigenlijk ook veel tijd verkletst. Wat ook wel weer een keer heel welkom was. We zijn met een nieuwe ochtend workout bezig voor de buikspieren en die belooft behoorlijk pittig te worden. De grens van nog net leuk is inmiddels wel bereikt en we zitten op dag 7.

Het afvallen gaat gestaag verder, ik zit nu onder de 73 kg ben ongeveer 7,5kg afgevallen. Nog 2 te gaan tot mijn laagste gewicht ooit. Die ga ik halen ook!! Het eten gaat goed. Ik dacht inmiddels wel echt van de suikerverslaving af te zijn, maar toch merk ik op een dag als vandaag dat het lastig is. Als ik echt moe ben dan mis ik het gesnaai ontzettend en eigenlijk mis ik dan ook mijn kopje koffie nog steeds wel. Het lukt me wel om de knop om te zetten. En ik denk ook dat ik vandaag wel wat bij te eten en te drinken had, mijn horloge gaf voor gisteren een calorie verbruik van bijna 4000 calorieën aan.

Voor het traject hadden we een zoom over bewegen. En de opdracht voor deze week was voor mij wel raak; mediteren. In een ver verleden deed ik dat regelmatig en kon er ook echt van genieten. De afgelopen periode waagde ik wel eens een poging, maar ik kon me er niet aan overgeven. Een van mijn doelen voor het traject is om meer tot mezelf te komen. Meer rust dus en mezelf meer vinden. En wat is er dan geschikter dan mediteren, zul je denken. Ik stelde nog de vraag of het de bedoeling was om het een keer te doen deze week of dagelijks. Waarop het antwoord iets was in de trend van; plan het in. Ik baal weer een beetje van mezelf, ik zie weer overal beren op de weg en ik reageer weer standaard met; het is lastig. Ik had mezelf voorgenomen om met alles honderd procent mee te doen en dan moet je juist met iets wat zo bij je doelen past, niet klagen. De eerste dagen was het niet echt een succes. Ik besloot een andere meditatie te kiezen en boven op mijn buik op bed te gaan liggen. Eigenlijk precies zoals ik het in het verleden ook deed. En dat gevoel van toen, komt terug. Ik kan me er steeds beter aan overgeven en ik begin het fijn te vinden. Deze week heb ik ook een sessie gevolgd, ik vond het ontzettend spannend. Aan de andere kant wist ik ook dat dit me gaat helpen, helpen om dingen af te sluiten en helpen om te groeien. Het heeft wederom veel in gang gezet, vanmorgen heb ik hier het laatste praktische stukje voor afgerond. En ik denk dat mijn vermoeidheid dan ook een combinatie is van dit mentale stuk en het fysieke stuk van de trail. Ik heb alles gedaan wat ik moest doen, wilde doen en dan mag je moe zijn.

Morgen is het volle maan. Tijdens volle maan versterkt de energie van de maan alles: onze emoties, gedachten en situaties. Je kan ’s nachts slechter slapen, overdag prikkelbaar en emotioneel zijn. Volle maan gaat over een hoogtepunt bereiken en het oude ‘loslaten’. Dit kan het loslaten van negatieve energieën of gebeurtenissen als gevolg van ergernis zijn. Het gaat ook over het loslaten van negatieve patronen waarin je terecht bent gekomen, zoals schadelijke gedachten en gewoonten. Het heldere licht van een volle maan schijnt op onze eigen duisternis: de delen van onszelf die we liever niet willen zien. Loslaten zorgt dat niet alleen onze geest, maar ook ons lichaam volledig kan ontspannen. 

Alle losse stukjes deze week lijken als een synchroniciteit met elkaar verbonden te zijn. De puzzel past in elkaar. Morgenavond is een volle maan meditatie. Dat is de laatste stap, ik ga meedoen en loslaten.

Volle maan

De avond valt, buiten is het donker,

Ik denk terug aan wat ooit eens was,

Herinneringen maken me weemoedig,

Ik voel me moe en leeg tegelijk.

Aan de hemel staat een groot helder licht,

Emoties gaan met me aan de haal,

Deze gewaarwording neemt bezit van me,

Ik voel me woelig, druk en gejaagd.

De maan is krachtig en straalt een rust uit,

Nu is het moment van bezinning,

Tijd om los te laten, om verder te gaan,

Ik voel me heel nietig, ik word stil.

Het wordt weer licht, een nieuwe dag breekt aan,

Ik kijk vooruit en zie een toekomst,

Nieuwe kansen, mogelijkheden voor groei,

Ik voel me euforisch, herleven!!!

Lieve groet, Cobie

21 maart 2021 

Mijn enthousiasme blijft en groeit. Running Miracle krijgt vorm zoals ik graag wilde en hoopte. Er zijn inmiddels 65 leden, er komen wat reacties, een hele lieve blog. Ik heb nog een schema gemaakt voor iemand. Ik heb een evenement gepland en er zijn een aantal geïnteresseerden. Ik vind het erg leuk om mee bezig te zijn, berichten maken, nadenken over het hoe en waarom en mijn eigen grenzen verleggen op verschillende gebieden. Het enthousiast over hardlopen praten kan ik wel, dit alles vormgeven, is nieuw voor mij. En ik leer er ontzettend veel van!

Vandaag weer met z’n drieën bij het Rutbeek getraind, hardlopen zat er voor een niet in. En daarom werd het een crossfit training. We wandelden naar een mooie plek, een korte warming up en toen de kern. 10 Hang squat snatches, gevolgd door 15 burpee broad jumps, dan 20 hang squat snatches, gevolgd door 15 burpee broad jumps, 30 hang squat snatches, zo door tot 50 en dan afsluiten met 15 burpee broad jumps. De squats waren met een buis, buis op je knieen, zelf zakken en met een soort sprong de buis boven je hoofd in een squat. Klinkt simpel, ik vond de uitvoering knap lastig. 150 Keer kunnen oefenen en ik denk dat hij nog niet 1 keer perfect ging. Maar goed die voel je wel in je bovenbenen. De brupee variant, was een burpee tot plat op de grond, opdrukken en dan gevolgd door een grote sprong. En na 15 burpees sta je ook wel even uit te hijgen. Ik dacht in eerste instantie dat de training wel meeviel, maar bij het teruglopen voelden mijn benen toch wel erg slap. En inmiddels begin ik ook mijn schouders en armen te voelen. Ik denk dat ik van de week nog wel even terug denk aan deze training. Zo fijn om weer met elkaar te kunnen trainen!!

Ik hoopte vanmiddag nog een stukje te kunnen hardlopen. Vrijdag wil ik graag de tweede trail lopen en ik had nog wel een mentaal zetje nodig. Ik zou voor een rustige 10km gaan, ware het niet dat de eerste km al snel ging. Mijn horloge als prestatieniveau +7 aangaf en ik eigenlijk wel lekker liep. Om een lang verhaal kort te maken, het werd wederom een snelle 10, 56 min en 32 sec. De laatste kilometers waren zwaar, maar wat ging het lekker.

Verder was ik deze week erg moe, ik besloot even bij te tanken. Maandagochtend nog gelopen en daarna koos ik ervoor om een half uurtje langer te slapen. De lessen heb ik wel gevolgd en dat voelde goed.

En vrijdag staat dus de tweede trail op de planning. Ik ga maar uit van ongeveer 25km. Ik had nog graag een lange duurloop van 20km willen doen, maar dat zat er niet in (had ook natuurlijk ook andere keuzes kunnen maken, maar ik vond dit de leukste ;-). En dus zal ik het hiermee moeten doen. Iemand noemde al dat deze afstand op karakter wel kan. Ja, dat kan, dat weet ik. Maar soms is iets meer zekerheid hebben door oefenen fijn, geeft je iets meer zelfvertrouwen.

En dat brengt me eigenlijk precies bij het punt waar ik het graag over wil hebben. Het mentale stuk van hardlopen, van sporten in het algemeen. Dat stuk fascineert me, het interesseert me. Zowel bij me zelf als ook bij anderen.

Ik denk dat ik mezelf redelijk ken. Over het algemeen weet ik goed wat ik moet doen om mezelf ergens doorheen te slepen, ergens voor op te peppen of hoe ik mezelf over drempels heen help. Ik kan de knop in mijn hoofd vaak omzetten. Ik hou van uitdagingen, nieuwe dingen en ik schuw een beetje adrenaline niet. Dit helpt me om mijn grenzen op te zoeken en er overheen te gaan. Ik weet vaak ook wat voor kick het naderhand geeft als je dit doet. Als ik tijdens het sporten momenten heb dat het zwaar is, heb ik ook vaak allerlei strategieën. Die 50 hang squats snatches van vanmorgen waren halverwege ook niet leuk meer, ik nam me voor om bij 25 een korte pauze te houden. Dat sleept me door het eerste deel. Bij 25 denk ik, dat doe ik bij 30, dan ben ik over de helft. Bij 30 ben ik blij dat ik al over de helft ben en helpt dat me verder. Tijdens zware stukken bij het hardlopen, een stuk interval of het laatste stuk van een tempoloop, helpt het me vaak om te gaan tellen. Geen idee waarom, maar het leidt af. In een wedstrijd ben ik vaak aan het rekenen, wat heb ik deze km gelopen, wat wil ik de volgende km lopen, wat moet ik lopen voor de beoogde tijd. Ik kan je wel vertellen dat er in de laatste kilometers vaak niks meer klopt van het rekenen, en ook dat maakt niet uit. Het leidt wel af. En als het maar genoeg afleidt, loop je stevig door en pakt de miscalculatie alleen maar in je voordeel uit  Ook denk ik dat ik mezelf vaak goed kan motiveren. Neem nu bijvoorbeeld de trail van vrijdag. Enerzijds baal ik dat ik niet nog een lange duurloop heb gedaan, aan de andere kant bedenk ik ook dat ik vaak meerdere uren op een dag sport zonder problemen. Dus met de conditie zit het wel goed en het hoeft niet in een hoog tempo. Ik probeer ook uit alle trainingen die ik doe wel iets positiefs te halen, dat motiveert en stimuleert ook enorm. Verder hou ik alles bij (een hardloperstrekje ;-), voorheen op papier, nu doet mijn horloge dat. Je kunt de progressie dan makkelijk zien en dat werkt ontzettend motiverend. En zo nu en dan heb je gewoon een training dat het allemaal niet werkt. Je kunt de motivatie niet vinden, het afleiden lukt niet, alles voelt zwaar en eigenlijk kom je om in zelfmedelijden. En dat hoort er ook gewoon bij. Het maakt je sterk. Ik probeer op zo’n moment maar te berusten in de situatie, wetende dat het goed is en dat het de volgende keer weer beter/makkelijker gaat.

Wat ik ook erg inspirerend en fascinerend vind, is het mentale stuk bij anderen. En vooral dat het me soms lukt om anderen daarbij te helpen. Handvatten geven om afleiding te vinden. Anderen hun eigen progressie laten zien. Ze voorhouden wat mogelijk is en ze dat ook laten ervaren. En mede hierdoor anderen in zichzelf te laten geloven. Kleine dingen zeggen of laten zien, waardoor er een knop om gaat. Het is magisch, maar het kan. Het kan bij iedereen. Heb een beetje vertrouwen, ervaar en vooral; geloof in jezelf!!

Ik zie dit stuk ook terug in het traject, hoe het doorwerkt op andere gebieden. Zo leuk om te ervaren. Ik ben en blijf enthousiast. Het afvallen gaat gestaag door. Het eten van onbewerkte voedingsstoffen voldoet me ontzettend goed. Ik vraag me wel af of ik voldoende binnenkrijg van alles. En dan bedoel ik vooral eiwitten en de verschillende vitamines B (D slik ik al extra). Dat binnenkort maar eens goed uitzoeken.

Zelf hoop ik deze week nog een paar grenzen te verleggen. Spannende dingen op de planning, waardoor ik hoop te groeien. De trail is er een van en tevens hoop ik dat ik hem net zo loop als de vorige. Even een moment voor mezelf, weg van alles en iedereen en even alles een plekje geven. It all excites me and scares me at the same time, it might be good to try!!

Lieve groet, Cobie

14 maart 2021 

Waar zal ik eens beginnen, ik ben weer eens met zo veel dingen tegelijk bezig. Zo veel waar ik blij van wordt, waar ik energie van krijg. Ik hou niet van niksen, ik vind veel dingen leuk en dus zorg ik wel dat ik altijd van alles te doen heb en veel dingen die me enthousiast maken in het verschiet heb.

Als eerste Running Miracle. De afgelopen periode raakte ik er met meer mensen over in gesprek. Ik vertelde over hardlopen, over sporten en ik voelde bij mezelf het enthousiasme terwijl ik vertelde. Voor mijn gevoel zat ik een beetje op een dood spoor. Ik was een facebook groep begonnen, een gesloten, in de veronderstelling dat ik dit later kon veranderen. Maar dat kon dus niet. Het aantal leden groeide al een tijdje niet meer. Soms kwam er een reactie op een artikel, maar er gebeurde minder dan ik hoopte. Tijd voor een nieuwe route dus. Ik wilde graag een openbare groep maken, zodat meer mensen het kunnen vinden en kunnen meelezen. Dit hele stuk is zo niet mijn gebied. Ik vind het erg interessant, maar weet er weinig van en ik vind het allemaal ook best wel spannend. Nieuwe uitdagingen ben ik wel voor in, dus knop om en er vol voor gaan. Als anderen dat kunnen, moet het mij ook lukken. Met mijn man was ik wat ideeën aan het sparren, hij gaf me feedback en zette me aan het nadenken. Een vriendin gaf me wat tips en deelde een programma met me. En een andere vriendin schetste een toekomstbeeld en gaf aan dat ik voor dat stuk altijd bij haar aan mag kloppen. Fijn om zulke lieve, behulpzame mensen om me heen te hebben. En om de facebookgroep iets levendiger te maken, had ik bedacht om wat meer met filmpjes te gaan doen. En dat was dus een hele grote drempel!! Mijn man wist middels vragen mijn gedachten wat te ordenen, dat scheelt een hoop chaos. Samen een stuk bos opgezocht, hij filmde en ik…kon elke keer weer opnieuw beginnen. Gelukkig viel dat mee en had we na een paar pogingen een filmpje wat er wel mee door kon gaan. Daarna kon ik druk bezig met de facebookpagina en bepalen wat de juiste volgorde was om te doen. Ik maakte de pagina en gisteren plaatste ik het filmpje op mijn eigen pagina en stuurde mensen een uitnodiging voor de nieuwe Running Miracle groep. Ik kreeg leuke reacties op het filmpje en de groep heeft inmiddels 30 leden. Een collega zocht contact, ze heeft motivatieproblemen en vroeg om advies. We hebben vandaag samen een dikke 5km gelopen, waar we beide erg blij van werden! Nu staat het plan om met meerdere mensen over 10 weken 10km te gaan lopen. Wat zou het leuk zijn als we hiervoor een groepje bij elkaar krijgen en elkaar kunnen motiveren en stimuleren. Ik merk dat ik zelf het hele weekend al erg enthousiast word van alles rond om Running Miracle. De komende tijd goed na gaan denken over hoe ik het verder aan wil en moet pakken en hopelijk wordt het een levendige groep, waar van alles gebeurt. En lukt het me vooral om veel mensen te motiveren of te helpen op wat voor manier dan ook.

Dan mijn eigen hardlopen. Ik had bedacht om de trails te gaan lopen op de vrijdagen dat mijn man ouderschapsverlof heeft, dat is praktisch het makkelijkst te organiseren. En dus had ik eigenlijk bedacht om er vrijdag nog een te gaan lopen. Ware het niet dat vanaf volgend week de zwemlessen weer doorgaan en twee van de kids dus op vrijdagmiddag weer moeten (zo voelt het in ieder geval voor een) zwemmen. Dit was dus de laatste vrije vrijdag voorlopig. Daarom mijn eigen plannen maar overboord en met vrienden en kids afgesproken om wat leuks te doen. Het is me deze week ’s ochtends drie keer gelukt om 5km te lopen en vandaag kwam mijn teller op een dikke 6, wel geen lange afstanden, toch vier keer gelopen.

Ik merkte na vorig weekend, de snelle 10km van de zaterdagmiddag, dat elke training er extra inhakte. Ik herstelde steeds niet volledig en bleef mijn spieren voelen. Ik gooide het op te veel gedaan, meerdere keren te hard gelopen en ik dacht nog aan misschien toch wat eiwittekort door het anders eten. Nu achteraf denk ik dat het vooral mijn hormonen zijn. De ene maand heb ik daar beduidend meer last van dan de andere maand en deze keer hakt het er behoorlijk in. Ik voelde zowel tijdens de lessen vanochtend als tijdens het hardlopen vanmiddag alles, mijn rug, mijn benen en kramp in mijn buik. Ik weet dat het sporten helpt en dat ik me naderhand een stuk beter voel. En waarschijnlijk kan ik deze week weer heerlijk hard sporten, zonder bang voor blessures te hoeven zijn.

Deze week ook weer fijn met alle lessen mee gedaan. Wat zal ik dat straks missen als de lockdown voorbij is!! Mede daarom toch ook maar vast wat vooruit gekeken wat ik nog graag zou willen doen. Voor de lockdown is een vriendin van mij een aantal keren mee geweest naar Zumba en Strong. We vonden het samen sporten erg gezellig, dus daarom haar nog maar eens gepolst. Zij stond er ook voor open en toen we gingen bedenken wat, kwam het er eigenlijk op neer dat we beide aan bootcamp dachten. De proefles staat gepland voor eind deze maand. Ik ben erg benieuwd en heb er heel veel zin in!! Een collega noemde nog even dat zij na de eerste keer bootcamp niet normaal op de wc kon gaan zitten…ik hou mezelf maar voor dat ik inmiddels heel wat gewend ben met de lessen en het hardlopen.

En dan de versoepeling met buitensporten. We mogen dus binnenkort weer met z’n drieën bij het Rutbeek gaan trainen. Hardlopen afwisselen met oefeningen. Ben benieuwd hoe dat gaat na zo’n periode niet. Denk dat het een hoop spierpijn scheelt dat we nu vast niet met 210 burpees beginnen  Hoewel ik daar ook altijd wel voor in ben.

Over het traject ben ik ook nog steeds erg enthousiast. Ik ben inmiddels ongeveer 6kg afgevallen. Het gaat gestaag door. Nog een dikke 3kg en ik ben op laagste gewicht van voordat ik zwanger werd. En eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ik dat ooit nog weer zou gaan halen. Vorige week hadden we een groepshealing, dit was een mooie ervaring. Ik merk nog steeds dat alles veel met me doet. Ik heb veel dromen, lange dromen en er gebeurt veel. Ik onthoud ze ook en over het algemeen geven ze me een goed gevoel. Afgelopen week hadden we een erg leuke opdracht, een complimenten pot maken. We hebben deze thuis met elkaar gedaan. Voor ieder een pot en allemaal wat getekend of geschreven voor in de potten van de anderen. Helaas hebben we daarna nog geen moment gehad dat we met z’n allen waren en dus hebben we nog niets kunnen bekijken. Gaat deze week vast lukken!

Voor deze staat er niets speciaals op de planning. ‘ s Ochtends vroeg hardlopen, de leg challenge en de jump rope challenge, veel lessen volgen, waarschijnlijk nog een keer samen lopen met de collega. En hopelijk nog ergens een keer een gaatje vinden voor een lange duurloop. Want stiekem wil ik over twee weken toch wel graag de volgende trail lopen.

Voor nu hoop ik dat jullie allemaal net zo enthousiast aan het sporten zijn, als ik ben. Zo niet, kijk dan even bij Running Miracle en word meteen even lid van de pagina.

Lieve groet, Cobie

27 februari 2021 

Zoals ik de generale heb vervloekt, zo heb ik genoten van de trail!! Het was een groot avontuur!! Precies waar ik van hou!!

In overleg met thuis besloten om gisteren de trail in Appelscha te lopen. Mijn gezin zou mee gaan en zou het koppelen aan een familiebezoek. Stiekem vond ik dat erg fijn, dat scheelde mij een autorit. Voor de volgende heb ik wel gezegd dat ik alleen ga, het werd nu wel een hele onderneming.

Afgelopen week heb ik het eten voortgezet op de manier van de detoxweek. Na de verschrikkelijke zaterdag was de snaaibehoefte wel weg en kon ik het goed volhouden. Het afvallen gaat gestaag door. Nog driehonderd gram en ik ben vijf kilo kwijt, wat ik mezelf eigenlijk als doel had gesteld aan het einde van het traject. Zelfs de strakste jurkjes uit mijn kast passen weer en dankzij de opdracht van deze week, is mijn kledingkast ook meteen weer netjes. Woensdag en donderdag heb ik er wel voor gezorgd dat ik volwaardige maaltijden at en in de auto onderweg naar de trail heb ik twee speltbroodjes gegeten. Ik had nog een banaan meegenomen, die besloot ik maar mee te nemen voor onderweg. Weer eens wat anders dan de gelletjes.

Om eerlijk te zijn had ik er zin in. Ik was relaxed en van stressen was geen sprake. Dit veranderde wel even toen ik mijn horloge eenmaal had gestart. Ik stond op een parkeerplaats, maar waar was nu precies de start? Welke kant moest ik op lopen? En moest ik het echt gaan doen met dit minuscule routekaartje en kleine pijltje erbij? Ok als ik de verkeerde kant op loop, piept mijn horloge en geeft hij koersfout aan. Andere kant dan maar. Ik kan je vertellen dat het wel even puzzelen was voor ik de juiste route te pakken had! Allemaal bospaadjes bij elkaar en welke moet je dan precies hebben? Na alle veilige paadjes te hebben geprobeerd, bleef toch echt alleen dat volledig ondergelopen pad over… Ja ik weet het, ik wilde een trail. De eerste kilometer was koud, ijskoud!! Tot mijn kuiten liep ik door het water, het Canadameer was volledig buiten zijn oevers getreden. De eerste kilometer duurde maar liefst twaalf minuten. Ik besloot iedere illusie van tijd maar los te laten en me over te geven aan avontuur. Dat beloofde dit zeker te worden.

Ik had de juiste route gevonden en de ondergrond werd droog. Gelukkig warmde ik snel wat op en begon ik mijn horloge te begrijpen. Heb ik al eens verteld hoe verliefd ik ben op dat apparaat? Hij is geweldig!! Ik liep op een stuk grasveld en zag twee mensen het pad proberen te vinden. Mijn horloge gaf aan dat ik door het ondergelopen stuk moest. Ik deed mijn oordopjes uit, de mensen vroegen of ik er bekend was. “Nee.” Zij gaven aan dat het pad daar loopt waar het water staat. Ik knikte: “dat zegt mijn horloge ook”. Terwijl ik me opnieuw aan het water waagde, zeiden ze nog iets. Ik denk dat ze weinig van het tafereel begrepen, inwendig moest ik lachen. Het genieten was inmiddels begonnen.

Eenmaal op het droge zag ik Schotse Hooglanders liggen. Ik maakte een foto van het prachtige plaatje. Ik stak een weg over en kwam in een ander landschap; een glooiend heide landschap. Hier brandde de zon en was het warm. Ik besloot mijn shirt met lange mouwen eronder uit te doen. Ik raakte meer in mezelf. Kilometers lang kwam ik niemand tegen. Ik had nog wat dingen om over na te denken, om op een rijtje te zetten. En dit was zo’n fijn moment en zo’n fijne plek daarvoor. In dit gebied kwam ik vroeger vaak, we stonden er op een camping. Het voelde als thuiskomen. En dat gevoel hielp me om mijn gedachten en emoties te ordenen. Alles klopte.

Het heidelandschap werd verruild voor bos en het bospaadje veranderde later in een fietspad. Dat liep makkelijk waardoor ik toch nog een stukje echt kon hardlopen. Ik liep langs een uitkijktoren en besloot omhoog te klimmen en van het uitzicht te genieten.

Ik zat inmiddels op 10km en was nu bij de kale duinen beland. Mul zand omhoog en dan op een open vlakte het minipijltje van je horloge volgen. Ik had me volledig overgegeven aan de situatie, het was puur genieten! Kilometers lang liep ik over de kale duinen tot er weer een fietspad kwam. Deze keer werd het niet makkelijker, het was een behoorlijke klim. Het fietspad bracht me weer in een stuk bos. En vanaf dat moment werd het een hoop gekruis. Continu gaf mijn horloge koersfout aan, liep ik weer terug, zat ik weer goed en vlak daarna weer fout. Oude mensen kwam ik wel vijf keer tegen, ik hoorde de man tegen zijn vrouw zeggen dat ze me net ook al gezien hadden. Vijftien kilometer ging in twee uur, daarna ging het tempo drastisch omlaag door al het gepuzzel. Bij kilometer 17 voelde ik de honger komen. Ik besloot al wandelend mijn banaan te eten. En ik vervolgde daarna mijn tocht. Nu liep ik steeds op een stuk mountainbikeroute en lukte het me niet om het goede pad te vinden of te houden. Ik liep langs het openluchttheater en een hoge uitkijktoren die helaas gesloten was. Er zat een meisje op een boomstam, haar vader wilde een foto maken; “Kijk eens hoe hoog ik ben”, zei ze trots tegen mij.

Er was inmiddels zo veel tijd versterken dat ik toch maar besloot mijn man een berichtje te doen. Ik was bij km 21. In het bos stonden allemaal houten beelden van kikkers, erg mooi. Bij eentje stond een steen, met daarop een zeemeermin. Kinderen nemen deze stenen mee en verstoppen ze opnieuw voor andere kinderen. Ik besloot de steen voor mijn kinderen mee te nemen. Eerst de kikkers en daarna de zeemeermin, zou het iets betekenen? Misschien dat het verbindende water iets symboliseert?

Ik stak de weg weer over en liep nog een stuk door het bos. Mijn benen voelden moe, ik lette niet goed op en struikelde over een tak. Ik klopte de bladeren van mij af en liep door. Vlak daarna gebeurde het bijna nog een keer. Ok opletten nu! Je bent er nog niet. Mijn horloge geeft 23km aan, ik zie de boerderij die naast de parkeerplaats staat. Ik ben er bijna. Koersfout, weer terug en een stuk door het land. Ik had toch aan de andere kant van het draad moeten zijn. Voorzichtig voelen of er stroom op staat, wat gelukkig niet het geval is en ik besluit er tussendoor te kruipen. Inmiddels verstrijken km 24 en km 25. Ik kom weer bij het Canadameer en als afsluiter mag ik het laatste stukje weer door het water lopen. Bij het oplopen van de parkeerplaats, geeft mijn horloge 26km aan en staat er koersfinish. Ik loop naar mijn oudste kinderen toe, we maken een foto en even later zie ik ook mijn man en komen de jongste twee op me afgerend. Zo’n fijne finish!!

Het was een prachtig avontuur!!! Hardlopen kan ik het niet noemen, maar een tocht, een reis, een avontuur zeker!! Bij het in de auto stappen voel ik mijn billen. Misschien dat het niet heel verstandig was om donderdagavond nog Zumba en Pound te hebben gedaan (maar wel leuk). En vanochtend werd ik gewekt door spierpijn. Rug, benen, billen, alles liet me voelen wat ik de afgelopen dagen gedaan had. Ik heb net mijn gegevens doorgeven aan de organisatie, ik hoop toch de medaille binnen te slepen. Daarvoor moet je minimaal 3 van de 5 trails lopen. En ik heb de smaak te pakken nu!

Verder was het ook een heerlijke week! Ik had vakantie, veel leuke dingen gedaan met de kids en lieve mensen om me heen. Veel lessen gevolgd en maandag- en dinsdagochtend een klein rondje gelopen. Ik ben fanatiek bezig met het traject waar ik aan meedoe. Ik wilde een beetje afvallen, ik was wel toe aan iets anders en ik was vooral erg benieuwd. Ik kan nu zeggen dat ik erg enthousiast ben. Het afvallen gaat goed, ik ben van mijn suikerverslaving af, de opdrachten zijn leuk, de communicatie met de groep begint te komen en ik heb afgelopen week een sessie gehad. Ik wist niet goed wat ik me daarbij voor moest stellen, ik vond het spannend. Ik denk dat het erg kloppend was. Het heeft me wakker geschud en aan het nadenken gezet. Ik denk dat het wel iets in gang heeft gezet.

En dan nog even terugkomen op de kikkers en de zeemeermin. Water symboliseert alles wat stroomt; emoties, onze diepste gevoelens, ons onderbewustzijn, onze verbeelding, onze communicatie en onze intuïtie. De kikker staat symbool voor transformatie. Er wordt geloofd dat zeemeerminnen spirituele boodschappers zijn. Op een bepaalde manier verbindt de zeemeermin ons met een oud deel van onszelf dat evolueerde in de diepe oceaan, een deel dat we zijn vergeten, een deel dat we moeten omarmen. Nog iets meer om over na te denken de komende tijd.

Lieve groet, Cobie

20 februari 2021 

Ik dacht dat ik in het verleden de hel met hardlopen wel eens had gevonden; een marathon lopen en het bij 13 km al niet leuk meer vinden, omdat ik veel te hard was gestart en de hardloopvierdaagse, 6 etappes in 4 dagen en dan bij de tweede etappe geblesseerd raken, ook door mijn eigen overmoed natuurlijk. En aangezien opgeven niet in mijn woordenboek voorkomt, is mijn eigen hel snel gecreëerd. Maar de loop van vandaag kan ik ook zeker aan dit rijtje toevoegen, pffff het was zo niet leuk!!!!

Laat ik bij het begin beginnen. Deze week was de start van het traject waar ik aan meedoe. Maandag begon ik met de detoxweek. Zes eetmomenten op een dag, geen eten dat moeilijk door je lichaam wordt verteerd (amper dierlijke producten en bepaalde granen). Tot en met donderdag ging het erg gemakkelijk. Allemaal lekkere recepten en wel eens een beetje honger, maar dan is het volgende eetmoment ook al weer bijna. En vrijdag veranderde dat, ik kreeg honger, bleef honger houden. En of het nou echt honger is, was? Vrijdag is vaak de dag dat ik iets meer tijd voor mezelf heb, als de kids naar school zijn even een momentje voor mezelf. En dus kreeg ik zo’n zin in iets lekkers en voelde ik honger. Het kostte me moeite om mijn gedachten te verzetten en het even niet te voelen. Ik was ook ontzettend moe, dus ’s avond op tijd naar bed, dan gaat het de volgende dag vast beter. Niet dus!! Alle recepten zijn nog steeds heerlijk, maar het hongergevoel of waarschijnlijk eerder snaai gevoel, blijft. Daar kwam bij dat de twijfel begon toe te slaan. Maandag gaf de weegschaal 80,2kg aan, vanmorgen 77,0kg. Dit gaat wel erg hard, gaat het niet te hard? Eet ik dan toch echt altijd zo slecht dat ik nu zo makkelijk af kan vallen? Ik had ook een lange duurloop op de planning staan als voorbereiding voor de trail, 20km. Gaat dat wel lukken of heb ik mijn lichaam inmiddels behoorlijk uitgeput?

Ik had met mezelf afgesproken dat ik het allemaal zou proberen, alles zou gaan ervaren, dus ook dit. Halverwege vorige week had ik mijn hak kapot gelopen. Het was erg pijnlijk, grote open blaar met bloed en andere viezigheid. Ik plakte het afgelopen week steeds af met een pleister en met bepaalde loopschoenen, was het wel te doen (helemaal als de adrenaline eenmaal op gang komt ;-). Vanmorgen was het nog gevoelig, voordat ik aan mijn duurloop begon, voelde ik weer. Ik voelde niets meer, er zat dus ook zeker een mentaal stuk bij. Ergens bang dat de lange duurloop er niet door lukt, of dat ik mijn hak door het lopen nog verder stuk maak. Dit was even de schop onder mijn kont die nodig had, mentaal herpakken en er gewoon voor gaan. Ik besloot voor het lopen nog mijn tussendoortje van de middag te nemen, een banaan. Dan moet het zeker lukken. Wel had ik voor de zekerheid wat rozijnen en dadels meegenomen, maar ik had al bedacht dat ik het zonder wilde doen vandaag. Gewoon om mezelf te laten zien dat het wel kan.

De hele lange duurloop was dus echt gewoon VERSCHRIKKELIJK!! Ik kon vanaf de eerste stappen nergens anders aan denken dan aan eten en aan mijn twijfels. Mijn horloge gaf na 1km als prestatieniveau 0 aan, hoe hoger het getal hoe beter. En het is gewoon altijd een plus 6 of een plus 8. En nu een 0! Zie je wel, een heel slecht idee dit. Nee niet doen, je zou er voor gaan! Ik heb me echt op alle mogelijke manieren proberen af te leiden, maar het mocht niet baten. Foto’s gemaakt van de mooie natuur, mijn gedachten bewust naar iets anders gestuurd. Helaas. Met mezelf dan maar de compromis gemaakt om elke paar km een paar passen te wandelen en een paar slokjes water te drinken, iets met lief zijn voor mezelf. Ik liep de tijden die ik wilde, mijn ademhaling was rustig en ik had echt nergens last van. Lichamelijk ging het dus eigenlijk gewoon super. Helemaal geen reden om de twijfel te laten overheersen. Het bleef een gevecht met mezelf. Ik probeerde mezelf op te peppen, met hier word je sterk van en zo’n loop is ongetwijfeld goed voor de vetverbranding en dat stuk gaat ook goed op afstanden die nog veel langer zijn. Hou op met zelfmedelijden en loop gewoon door. Je wilt dit alles zelf, dus even doorbijten nu. En dan opeens hoor ik het nummer; “over de muur”. Ik hoorde dit nummer ook op het mooiste stuk van de trail die ik in september liep. Ik voelde me toen volledig vrij, ik deed dat wat ik wilde en het voelde goed. De afgelopen tijd kom ik het steeds tegen bij coronaonderwerpen, het gebrek aan vrijheid. En vanmorgen vroeg mijn dankbaarheidsapp een nummer te noemen waar ik dankbaar voor ben, ik noemde deze. Het nummer raakt me. Geen toeval dus dat ik nu hoorde terwijl ik met mezelf in gevecht was. Dit is je vrijheid, dit is de keus die je zelf hebt gemaakt. Ook al is het nu even zwaar, het komt goed! Je gaat je vrijheid vinden, het gaat allemaal lukken. Helaas ging de knop niet om en bleef het een worsteling. Net voorbij 15km kwam ik een bekende tegen van lang geleden. Hij heeft me ooit gehaast bij een 10EM en we liepen wel eens samen of kwamen elkaar tegen. Nu was deze ontmoeting erg welkom! We kletsen even en eigenlijk eindigden we het gesprek met de conclusie dat lopen en genieten van alles om je heen zo fijn is. Ik kon het gevoel een paar honderd meter vasthouden. Inmiddels was het niet zo ver meer en probeerde ik me daar maar op te focussen. Afgelopen week 3x ’s ochtends vroeg voor werk en ochtendspits 5km hardgelopen op de nuchtere maag. Dat lukte ook, nu hoefde ik nog maar een paar km, dus kom op, dat kan echt! De vorige keer dat ik 20km liep had ik op dit stuk al overal last van, nu had ik nergens last van. Dus echt geen reden om me zo te voelen. Ik wist dat ik de 20km niet vol zou lopen als ik rechtstreeks naar huis zou lopen. En ik moest van mezelf gewoon de 20 halen. Vrijdag wil ik de eerste trail gaan lopen, deze is 23,8km. Laat het dan in ieder geval een kwalitatief goede hel worden. Verschrikkelijk is het toch al, dus of dat nou een km langer duurt. Na een extra lusje drukte ik mijn horloge bij precies 20km uit. Ik had het gedaan!

Ik besloot wat extra fruit te nemen en na het avondeten besloot ik een toetje te nemen van sojayoghurt met aardbeien en honing, om de calorieën toch maar enigszins aan te vullen. Mijn horloge gaf aan dat ik vandaag 3200 calorieën had verbrand, waarvan er 1800 tijdens de duurloop. De detoxweek duurt nog 1 dag. Die ga ik zeker doorkomen. Ik heb me voorgenomen dat ik deze manier van eten en drinken vol wil blijven houden, ik merk dat mijn lijf zich er op zich goed bij voelt. Wel wil iets meer koolhydraten toe gaan voegen, als bijvoorbeeld speltpasta ipv alleen groente en vegetarische producten. Aankomende week wil ik in ieder geval zorgen dat ik woensdag en donderdag goed en voldoende eet, zodat ik vrijdag van de trail hopelijk iets meer kan genieten. Vandaag was een leerzame training. Soms heb je dit ook gewoon even nodig. En er is ook niks ergs aan om jezelf even tegen te komen. Ik weet dat ik sterk ben en dat ik hoe dan ook die man met de hamer kan verslaan (of het dan tussen mijn oren zit of niet). Uiteindelijk zijn dit de trainingen die er toe doen.

Wat de trail betreft; ik ben er klaar voor! De generale is gelopen, spullen uitgetest en de route staat geprogrammeerd in mijn horloge en in mijn telefoon. We combineren het met een familiebezoek, waardoor ik nu niet zelf hoef te rijden. Het is in de buurt van waar wij vroeger op de camping stonden. Ik ken het gebied enigszins, wat wellicht scheelt met verdwalen. Ik ben erg benieuwd naar de ervaring! Een slechte generale belooft een goede repetitie!

Lieve groet, Cobie

7 februari 2021 

Laat ik eens verwijzen naar de quote op startpagina van mijn blog: “if it excites you and scares you at the same time, it might be a good thing to try”. En dat is precies mijn gevoel op dit moment! Zoals na mijn vorige blog duidelijk zal zijn geworden, heb ik een paar weken thuis doorgebracht. Gelukkig heb ik me geen moment ziek gevoeld en heb ik ook dagelijks door kunnen sporten. Maar thuis zitten zorgt er bij mij wel voor dat ik na ga denken. Vaak over waar ik op dit moment sta en over waar ik graag naar toe zou willen. En dit nadenken resulteerde er dus in dat er weer leuke, spannende activiteiten op de planning staan.

De organisatie van de trail die ik in september liep, gaf aan dat de komende trails vervallen. Ze gaven echter wel een mooi alternatief; high five. Als je je hier voor aanmeldt, krijg je de routebestanden van de 5 trailwedstrijden die anders als eerste in het jaar plaats hadden gevonden. Je kan zelf bepalen welke trail je loopt en wanneer, je moet je wel vooraf inschrijven omdat er maar een bepaald aantal mensen tegelijk in hetzelfde gebied mogen lopen. Naderhand kun je je tijd doorgeven. Als je drie van de vijf trails loopt, krijg je de medaille. Ik heb me ingeschreven voor de afstand die varieert tussen de 23 en 25 km. En nu zul je denken, wat heeft dit met grenzen verleggen te maken. Qua lopen maar een klein beetje. Ik moet zorgen dat ik weer wat meer afstand in mijn benen krijg, maar zelf verwacht ik dat dit na twee wat langere duurlopen wel moet lukken. Ik sport vaak meerder uren op een dag, dus dat schrikt me niet zo af. Wat ik wel spannend vind, is dat ik mezelf moet redden. Ik las de informatie van de high five en stond meteen in dubio. Dit is wat ik wil, maar dit vind ik ook ontzettend eng. En dan zit je dus thuis, ik had me al eens voorgenomen om geen belemmeringen meer te zien. Alleen maar kansen. En dan besluit je impulsief, om er gewoon niet over na te denken en je gewoon meteen maar in te schrijven. De dichtstbijzijnde trail is in de buurt van Ommen, de overige vier zijn in Drenthe. En wie mij kent, weet dat autorijden niet bepaald mijn hobby is. Maar ja, geen belemmeringen he? En ik had dus voor mijn verjaardag dat prachtige horloge gekregen, deze wilde ik omdat je er routes in kan zetten. Maar-ik-heb-dus-echt-werkelijk-geen-idee-hoe. Ik-ben-zo niet-handig-met-techniek. En-ik verdwaal-werkelijk-overal. Het komt er dus op neer dat ik mezelf de komende tijd eerst in het horloge moet gaan verdiepen. Vertrouwen moet krijgen dat ik de route er in kan zetten, de route ter plekke kan bekijken en dan ook nog gelijktijdig mijn tijd bij kan houden (voor de organisatie). Het is dat ie zo duur is, anders zou ik serieus overwegen om om beide polsen een horloge te gaan dragen ;-). De drempel van het zelf er naar toe rijden is ook nog wel een dingetje. Dan de andere kant, heerlijk alleen zwerven in een onbekende, prachtige omgeving. Dat is hoe lopen voor mij hoort te zijn. Een mooi doel om de komende tijd voor te trainen en dan 5 mooie loopjes in het verschiet. It excites me and scares me at the same time, mijn nieuwsgierigheid wint!

En dan een ander stuk grenzen verleggen. Een vriendin van mij heeft besloten om een traject aan te bieden op het gebied van gezondheid en spiritualiteit. En ook daar ben ik wel erg nieuwsgierig naar. ik zou wel graag iets gezonder willen eten en wat willen afvallen (de weegschaal geeft toch nog wel flink wat kilo’s meer aan dan tijdens mijn actieve hardloopperiode). En ik zou wel graag wat dichter bij mezelf willen komen. Volgende week start het traject. Ik heb er heel veel zin in, maar ik vind het ook erg spannend. Het begint met een detoxweek, enerzijds lees ik de recepten en denk ik, is best te doen. Anderzijds vrees ik nu al voor de honger. Diëten is niet zo mijn ding, ik ga vaak gewoon meer sporten. Hoewel ik de afgelopen weken flink door heb gesport, merk ik wel dat mijn broeken weer strakker zitten. Door het binnen zitten heb ik de alledaagse beweging gemist. En het eten denk ik eigenlijk nooit zo om. Ik durf wel te zeggen dat ik suikerverslaafd ben. Ik kan het best een aantal dagen laten staan, maar dan trekken de dropjes, chocolade, zoete broodbeleg etc toch wel weer. En ook gaan we thuis eigenlijk altijd voor gemak. Afhalen en bezorgen is maar sporadisch, maar wel veel makkelijke gerechten met kant en klare sausjes enzo. En dat wil ik nu toch wel eens doorbreken. Iets meer gaan eten zoals het bedoeld is, pure ingrediënten en geen of amper geraffineerde suikers meer. En ik zou graag weer wat dichter tot mezelf komen. Vaak vlieg ik maar door, prop meer uren in dag dan kan en alles zonder pauze. Ik merk dat ik weer vaker hoofdpijn heb (bijna dagelijks) en dat ik weer vaak wakker lig ’s nachts. Ik heb mezelf al voorgenomen om mijn ritme iets om te gooien. ’s Ochtends eerst een half uurtje hardlopen ipv een workout. Ik doe bij de lessen nu veel oefeningen en hardlopen kom ik amper aan toe. Ik heb het afgelopen week gedaan en het beviel erg goed, fris aan de dag beginnen en juist weer dat doen waar ik me goed bij voel. En door het vroege opstaan ook weer iets meer regelmaat. Met het traject erbij hoop ik dat alles een beetje op zijn plek gaat vallen. Ik heb er zin in, ben nieuwsgierig, maar vind het ook spannend. Hoe confronterend zal het zijn? Het ligt een stuk buiten mijn comfortzone. Geen belemmeringen, ik zal er met de volle 100% voor gaan en ben vooral heel erg benieuwd.

Gisteren heb ik samen met een vriendin haar 5km gelopen. Ook dat was grenzen verleggen, zowel voor haar als voor mij. Ze heeft haar 5km in korte tijd opgebouwd. En gisteren verlegde ze haar grens door samen te lopen en door het in een toptijd te lopen. Via Running Miracle had ze mij om hulp gevraagd. Ze vroeg of ik haar online kon begeleiden. Alles was nieuw voor me. We stelden samen een plan op en evalueerden steeds. Het is echt een succes geworden en ik denk dat we beide erg dankbaar zijn voor de prachtige ervaring. Ik heb er veel van geleerd, juist op andere gebieden dan ik op voorhand dacht. Ik kon haar helpen patronen te doorbreken, mentale blokkades weg te halen en haar daardoor in haar kracht te zetten. Ze kon veel meer dan ze zelf had gedacht en dat werd gisteren dubbel en dwars bevestigd. We hebben afgesproken om samen verder te gaan. Ik verheug me er echt op en ik hoop in de toekomst meer mensen te kunnen helpen op wat voor manier dan ook.

“It excites me and scares me at the same time, but it might be a good thing to try”

Lieve groet, Cobie

17 januari 2021

Laat ik maar beginnen met dat ik een ras optimist ben. Bijna altijd positief. Ik ben een boogschutter, boogschutters hebben de planeet Jupiter aan hun zijde. Jupiter staat voor het vertrouwen in het leven, het geloof in de zin ervan, voor je idealen en waarden en voor het zoeken naar en het vinden van je persoonlijke levenszin. Hij staat verder voor alle groeikrachten die je leven nieuwe impulsen geeft, de bloei, het geluk en de welstand bevorderen en vooral voor de ontplooiing van je persoonlijkheid en het verbreden van je horizon. Dus ja, ik behoor gewoon positief te zijn!

En nu hebben we met elkaar in huis maar besloten om er het beste van te maken, om positief te blijven. We gaan er de komende tijd maar een gezellige boel van maken. We zitten aan huis gekluisterd. Ik lees net dat de scholen in ieder geval tot 8 februari gesloten blijven, maar eigenlijk maakt het voor ons niet uit. Gisteravond de uitslag van de tweede test die ik deze week deed, Peter kijkt me aan en zegt verbaasd: “je bent positief”. De boodschap voelde wat minder positief, maar ergens van binnen wist ik het wel. Op het moment dat ik besmet raakte, dacht ik aan corona. Toeval? Ik geloof in intuïtie. Het berichtje van de collega waarvan ik geen afstand had gehouden, kwam ook niet helemaal onverwacht. Ik had met mezelf afgesproken dat ik niet bang zou zijn, dat ik mijn werk wilde doen zoals altijd. Met hart en ziel en dat ik het risico op de koop toe zou nemen. Voor mij is dit dus de consequentie. Had ik al gezegd dat ik altijd optimistisch ben?

Het is wel even slikken. Onze jongste is over anderhalve week jarig en de verjaardag wordt nu wel heel minimaal gevierd. Daarentegen ben ik keer op keer weer zo blij dat we een groot gezin hebben en dat we er met elkaar zeker een knalfuif van kunnen maken. Naar de kinderen toe hebben we ook meteen de gevolgen benoemd, dat was zeker wel even slikken. Mijn oudste is boos dat ik geen afstand heb gehouden, hij vindt sowieso dat alle regels nageleefd moeten worden…ik wat minder, zoals duidelijk moge zijn. Een vriendin van me begrijpt hem wel en noemt erbij dat zij boos zou zijn geworden, omdat ik me heb laten testen. Ik denk dat mijn oudste zoon dat dan weer niet begrijpt  Hij wordt wel een stuk flexibeler, alle kinderen wel. En ook met elkaar weten we het optimisme weer te vinden, bouwen we een sneeuwpop en houden we een sneeuwgevecht.

En verder.. ik hoop dat mijn optimisme me er door heen sleept, zoals ik me nu voel. Het is een absurde gewaarwording. Ik sport al zeker anderhalf of twee weken dagelijks. Doe er elke ochtend een korte work-out bij en 10 push-up jacks over de dag verdeeld. En nu ook nog steeds. Vrijdagmiddag heb ik 5 km keihard gelopen, redelijk rustig begonnen en elke km harder om op 29.46 uit te komen. En nog twee km rustig uitgelopen. Wel moest ik na elke km even mijn neus snuiten en had ik wat last van slijm. En ’s avonds stond er Zumba op het programma. Gisterochtend de test gedaan, tussen de middag een uur Zumba en ’s middags gewandeld. Beide dagen tussendoor het huishouden gedaan. En gisteravond dus het berichtje… het blijft raar. Vanmorgen had ik wel zin in de Strong (HITT)les, ik voelde mijn keel/ademhaling heel iets. Op zich mag dat ook wel bij een hartslag van 175 slagen per minuut. Daarna een half uur mobility en ook de rest van de dag voel ik me wel goed. Ik heb met mezelf afgesproken om het hardlopen maar even te laten tot het waarschijnlijk echt over is en de lessen gewoon proberen mee te doen. Als ik anders niet helemaal fit ben, sleept het sporten me er ook vaak wel doorheen.

Dan nog even terugkomen op Running Miracle. Ik begeleid een vriendin op afstand. Zij doet het super, ze maakt zowel mentaal als fysiek grote stappen. Op 7 februari staat haar 30 minuten aan een stuk op het programma. En nou leek het me leuk om die met veel mensen tegelijk en uit elkaar te lopen. We kunnen elkaar via social media op de hoogte houden. Wie doet er mee? Zij is overigens “blij” dat ik positief getest ben, en noemt dat ze mogelijk minder dik van mij verliest. Maar he, ik ga echt knallen hoor! Al loop ik te snakken naar adem, ik ga toch hard!!! Had ik al gezegd dat ik positief ben?

Lieve groet, Cobie