Auteur: Cobie Brouwer

Vanmorgen ontvang ik op mijn telefoon de dagelijkse quote; “Een rijk leven is een verzameling van kostbare momenten”. En dat is helemaal waar! Ik voel me ontzettend rijk! Kostbare momenten volgen elkaar in een rap tempo op. Ik geniet ervan! Vorige week bij de online retreat kwam het woord overvloed ter sprake. Het kwam er op neer dat iedereen wel beperkende overtuigingen heeft op het gebied van overvloed. Ik geef aan dat ik dit een lastig stuk vind, ik ben eigenlijk gewoon heel erg tevreden. Ik heb genoeg van alles. Ik ben blij en gelukkig. Mijn vriendin geeft nog aan dat overvloed op alle gebieden kan zijn, maar ik blijf bij mijn standpunt. Aan haar reactie te merken, weet ik dat ik deze opmerking ooit terug ga krijgen. Ik voel me tevreden, ik voel me rijk. Kostbare momenten volgen elkaar aan de lopende band op. En dat maakt me erg gelukkig!

Begin juli werd ik benaderd door een bekende met de vraag of ik hun zou willen helpen trainen richting de bedrijvenloop in oktober. Hoewel ik het superspannend vond, hoefde ik geen moment te twijfelen. Elke week verzorgde ik een training en ik maakte een aanvullend schema. En vandaag was de dag van de bedrijvenloop. Buikpijn, ik had ontzettende buikpijn. Stress noemen ze dat. Een paar dagen geleden deelde ik iets op facebook over comfortzone, die van mij is inmiddels uit zicht verdwenen. Ik vond het spannend wat er precies van mij verwacht werd. Ik begreep inmiddels dat ik wel voor mezelf en een eigen tijd kon gaan lopen. En ook dat vond ik spannend. Een 5km wedstrijd is lang geleden en ik kan de lat heel goed heel hoog leggen. Helemaal als ik dan ook nog een beetje word opgejut door een goede vriend. Dan komt er bij dat de verzamel locatie van de bedrijvenloop een horecazaak is en ik kan en wil geen QR code laten zien. Hier heb ik naar het bedrijf toe open over gecommuniceerd, ook wel een drempel. Zullen er wel openbare toiletten zijn? Na vier kinderen, vier zwangerschappen en vier bevallingen is dat toch echt wel mijn zwakke plek. En met wat zenuwen erbij kan ik elke vijf minuten wel een wc bezoeken. En kom ik binnen bij het verzamelpunt? Ik arriveer veel te vroeg in de stad, maar ik zie wel meteen de dixies. Zo fijn! Als de eerste twee dames van het bedrijf aankomen, lopen we met z’n drieën naar binnen. Als er meer mensen zijn gearriveerd, komt toch het gevreesde moment. Ik geef aan geen code te kunnen tonen, schouders worden opgehaald, er wordt een vraag gesteld en er wordt genoemd dat ze me echt niet naar buiten gaan sturen. Het voelt even ongemakkelijk, maar ik sta achter mijn keus. Als iedereen er is, gaan we met z’n allen op de foto. Het is erg gezellig, iedereen is er klaar voor en heeft er zin in. Het blijft regenen, we besluiten tot een korte warming-up. En ongeveer 10 minuten voor de start gaan we het startvak in. Ik besluit mijn eigen wedstrijd te gaan lopen. Vanaf de start kan ik het gehoopte tempo al niet lopen. We hebben het parcours twee keer proef gelopen, ik weet dat er veel hoogteverschillen zijn. Toch voelt het nu veel zwaarder. Ik weet dat er mentaal nog een heel stuk zit om ooit weer bij de tijden van vroeger in de buurt te komen. Ik kan de knop nog niet omzetten en er echt voor gaan. Ik kan het gevoel van het tempo van toen nog precies oproepen, ik kom daar nu niet. Wel voer ik hele gevechten in mijn hoofd. Minimaal 100 keer stel ik aan mezelf voor om een paar passen te wandelen en mopper ik weer op mezelf dat ik dat echt niet ga doen. Het loopt op en ik neem mezelf voor om bij het dalen wat in te houden en te herstellen. Toch weet ik mezelf te overtuigen en ga ik hard naar beneden. Bij de lange, steile klim daalt het tempo toch. Ik kan nu ook gaan wandelen, daar wandelt nog iemand, zie je wel het mag. Toch zet ik door, zo meteen gaat het weer omlaag. We zijn al ruim over de helft, dat geeft moed. De hele wedstrijd loopt de snelste man van het bedrijf een klein stukje achter me. Bij kilometer vier loopt hij me voorbij, we wensen elkaar succes en hij sprint er vandoor. Ik weet het tempo vast te houden. Een echte eindsprint zit er niet in, blij als ik de finishlijn passeer. We geven elkaar een high five. Mijn tijd; 26.22. Wat zal ik er van zeggen. Dit is het, niet de tijd die ik graag wil lopen. Toch ben ik voldaan en tevreden. Ik maak foto’s van de andere mensen die over de finish komen en we zijn blij voor elkaar. Iedereen heeft het zo ontzettend goed gedaan!! Een dame geeft aan dat ze niet tot het uiterste kan gaan, wel bij een korte interval die ze met iemand samen loopt. Maar niet bij zo’n wedstrijd. En ik realiseer me dat dat eigenlijk ook voor mij geldt op dit moment. Ooit had ik mezelf als doel gesteld om diep te gaan, dat heb ik toen gedaan. Dat lukt me nu niet. Ergens ben ik bang voor de pijn. Het zit vooral in mijn hoofd. Vlak na het passeren van de finish klets ik al weer, als ik echt diep was gegaan had ik wel een paar minuten nodig gehad om op adem te komen. En ook mijn hartslag bevestigt dat. Gemiddeld 156 met een max van 173. Een mooi doel voor de volgende korte wedstrijd. We maken nog een groepsfoto en gaan met elkaar terug naar de verzamelplaats. Er wordt voor eten en drinken gezorgd en wij vieren een feestje. Wat een superervaring!! De 11 kilometer terug op de fiets zijn iets minder leuk, het blijft regenen en nu heb ik ook tegenwind. Een knus en warm onthaal thuis, een ander kostbaar moment.

Verder stond deze week ook in het teken van plannen maken. Begin november is er een leuke trail in de buurt, waar ik eigenlijk wel zin in heb. Ik app degene die het startnummer van de springendal trail van me heeft gekregen en vraag hem of hij mee wil doen. Ik noem dat de 14,8km waarschijnlijk verstandig is en de 27,5 aanlokkelijk. Hij schrijft zich in en als ik vraag voor welke afstand, weet ik het antwoord eigenlijk al; de niet verstandige. Als hij op vrijdagavond bij de training mee komt lopen, worden er aan de rustige duurloop twee pittige sprints toegevoegd. Voordat ik de vraag kan stellen, kijk ik opzij en zie ik dat hij aanzet. Dan kan ik alleen maar meegaan. Bij de laatste halen we een tempo van 14,5km per uur en dat is voor mijn doen heel hard! Wat heb ik dit gemist, iemand die hier ook wel voor in is en me uitdaagt. Wat betreft de trail zitten we nog niet helemaal op 1 lijn. Hij noemt dat hij de hele trail op 10km/uur wil lopen. Van de gedachte alleen kan ik nu al stressen. Ik vrees dat de komende maand ieder gaatje in de agenda gevuld gaat worden met een lange duurloop, in een iets te oncomfortabel tempo 😉

Een ander plan is een survivalrun lopen. Ik heb dat altijd al eens willen doen. Ik vraag mijn vriendin, zij is er ook wel voor in. En impulsief schrijf ik ons meteen in. Nu na het bekijken van de hindernissen en gesproken te hebben met iemand met ervaring, begint ook hier het stressen wel een beetje. Het schijnt vooral veel techniek te zijn en ik zie nog niet heel veel mogelijkheden om hier heel gericht voor te gaan trainen. Misschien blijken we wel natuurtalenten te zijn 😉

Deze week was de derde les van de intuïtie cursus. Nu een keer een situatie met wat minder stress. Spannend vond ik het wel weer. We begonnen met luchtige opdrachten. Ik voel me veilig in de groep, praat er makkelijk. Maar al snel gaan we toch de diepte weer in. Ondanks dat ik het erg confronterend vind, vind ik het ook fijn, geniet ik er van en weet ik dat ik er heel veel aan ga hebben. Ik doe de huiswerkopdrachten dagelijks, zie het vooral als een fijn moment voor mezelf. En ik integreer steeds meer aspecten in mijn dagelijks leven. Het helpt me. Op de momenten dat ik ver uit mijn comfortzone stap, heb ik veel aan het geleerde. En dat uit mijn comfortzone stappen, heb ik veel gedaan de afgelopen tijd. En dus ook gedurfd. Ik heb nieuwe stappen gezet voor Running Miracle, die allemaal voorbij mijn comfortzone waren.

Veder zie ik deze week de ene eekhoorn na de andere, ook op plekken waar je ze eigenlijk niet verwacht. Als google naar wat dat betekent, stuit ik op het volgende; Hij is slim, behendig en heeft lef. Zijn focus ligt op huppelend door het leven gaan en daar heeft hij veel voor over. Ook is hij een beetje een einzelgänger, die zich prima vermaakt in zijn eentje. Hij hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, alleen aan zichzelf. En daar kan ik me helemaal in vinden. Veder staat er: luister naar je intuïtie en ontdek jouw schatten. En dat is waar ik druk mee bezig ben.

En om dan toch weer terug te komen op de eerste alinea; Veel leuks in het verschiet. Veel zaadjes geplant voor nieuwe momenten om te gaan koesteren. En het stukje overvloed; ik heb hem! Overvloed aan situaties die me uit mijn comfortzone brengen. En weet je, ook dat is rijkdom, ook dat zijn momenten om te koesteren!

Lieve groet, Cobie

Eindelijk weer een beetje in het land der levenden. Het was een drukke week! Eigenlijk veel te veel te doen, onverwachtse zaken ertussen door die flexibiliteit vragen. Een online cursus erbij die me ook wel interessant lijkt. Tel daar veel te korte nachten bij op (voornamelijk eigen schuld). En dan vandaag toch nog onverwachts de Mudmasters. Een warm bad, een lekker kopje thee en wat eten, doen wonderen.

Laat ik maar bij het begin beginnen. Mijn moeder die op de kinderen past was ziek. Gelukkig kon mijn man veel thuiswerken, wist ik twee middagen werk in 1 te proppen, wilde een lieve vriendin een dagje oppassen en kregen we de puzzel toch rond. Wel had ik op voorhand al weer eens veel te veel gepland deze week en zat er ook echt nergens rek in. Maandag na het werk, Zumba en ’s avonds een interview door FiaFiaFactory. Dinsdag een etentje met een groep oud collega’s, veel te gezellig en natuurlijk veel te laat. Woensdag gaf ik na het werk een training, ’s avonds Zumba en daarna een sessie. Voor de eerste keer live, wat het zeker spannender maakte voor beide. Er zat nog zo veel waar ik mee bezig wilde, dit was erg goed, ik heb stappen kunnen zetten. Maar ja, dat houdt me ook naderhand nog wel behoorlijk bezig. Gelukkig had ik daar niet heel veel mogelijkheid voor. Ik had de woensdag besloten om mee te doen met een online business retreat, donderdag tm zondag twee zooms op een dag. En eigenlijk bleek het veel interessanter te zijn dan ik aanvankelijk dacht. En dan ben ik ook wel weer zo dat ik er vol voor ga. Dus drie uur per dag vrij maken voor de zooms, extra opdrachten erbij. De kids hadden ook nog een studiedag vrijdag. Klinkt chaotisch he, zo voelde het ook. Donderdag een telefoontje van Mudmasters, met wat creativiteit hoefden wij onze principes niet opzij te zetten en konden we toch meedoen. En dan… Eigenlijk was dit wel wat we beide wilden. Ik gaf het ticket van de trail aan de vriend van mijn vriendin en wij besloten vandaag toch mee te doen met de Mudmasters.

En vandaag stond de wekker dus op 5.30uur. Dat was niet nodig, mijn biologische klok wekte me om 5.00uur al. Veel te vroeg na de online les van gisteren tot 22.00uur. Ach ja, met een beetje adrenaline lukt alles. We vertrokken om 7.00uur en na een gezellige autorit, zat de sfeer op het terrein er al goed in. Wat een feest!! Muziek en een paar gangmakers bij de start. We hadden tijd genoeg om even rond te lopen en rond 9.40 gingen we het startvak in. En daarna; vooral veel modder!! Glibberen en binnen vijf minuten waren we van top tot teen zwart. De eerste obstakels waren niet heel pittig, even rustig er in komen. Omhoog klimmen en met een korte steile glijbaan naar beneden, het water zou ijskoud zijn. Dat viel gelukkig erg mee. We liepen verder, twee muren recht omhoog. We hebben een poging gewaagd, dit lukte echt niet. Ik kon net bij de rand komen, echt te weinig kracht om me omhoog te trekken. We liepen verder. En daar waren de monkeybars. Waar we zo hard op hadden geoefend. Lang verhaal kort, dit was het ergste van allemaal!! We hoorden de ene plons na de andere, wat niet hoopgevend was. Ze hingen te ver uit elkaar, er zat zand op, ze voelden glad. Maar wat eigenlijk gewoon het hele punt was bij mij, en dat wist ik al op voorhand, dat water er onder. Ik zwem regelmatig, maar ik blijf bang om in water te springen, kopje onder te gaan, ik weet het niet precies. Als ik niet volledig de controle heb, heb ik geen controle meer over mijn ademhaling. Ik wist een paar keer te zwaaien en in mijn hoofd was ik alleen maar bezig wanneer ik in dat water zou vallen. Ik besloot me mentaal maar voor te bereiden op mijn sprong. ik liet me vallen en vond het echt verschrikkelijk. Het water prikte tot aan mijn hoofd, mijn hartslag had het maximum bereikt en ik denk dat het zeker 10 minuten duurde voor ik me weer rustig voelde. Mijn vriendin moest nog gaan, ik besloot haar maar niet aan te kijken. Zij vindt het water niet eng en iets ander uitbrengen dan; het is verschrikkelijk, kon ik op dat moment niet. Ook zij slingerde een paar keer. Voor volgend jaar gaan we onze armen nog meer trainen. Daarna volgde weer veel modder. Korte buizen door het water heen, we gleden er door. Load carry, met een gewicht op onze schouders een rondje lopen. We kwamen tot de conclusie dat dit na deze zomervakantie een eitje was. Bijna dagelijks een zware rugtas mee, vol met flesjes water. En dan was het niet alleen een rondje wat we er mee liepen. Even later de sizzler. Mijn vriendin had al aangegeven dat dit voor haar echt een grens was. Bij mij won mijn nieuwsgierigheid, ik koos voor de stroomvariant. De meeste touwtjes hingen er duidelijk voor de show. Ik heb twee keer een klein prikje gevoeld, het was vooral grappig te noemen. Daarna volgde nog heel veel modder, klimmen, glijden, kruipen, echt alles. Bijna op het einde kwam de swing. Deze is me in het verleden (survivalruns op de middelbare school) nooit gelukt, dus ik had wat te bewijzen. Vol overgave, dan kun je alles, prentte ik mezelf in. En dat deed ik, ik stond zo aan de overkant. We gingen al tijgerend onder prikkeldraad door, door de modder. En ik maakte me mentaal klaar voor het engste; de flyer. Een tien meter hoge, hele steile glijbaan, waarbij je op het einde wordt gelanceerd. Je krijgt instructies hoe je je armen en benen moet houden en al die hulpverleners er omheen zorgen ook niet dat ik me prettig voel. Wil jij eerst of laatst, vraagt mijn vriendin. We gaan tegelijk! Ik besluit de angst niet toe te laten, ik wilde toch alles aangaan. We zitten erg lang boven aan de glijbaan. Naast ons glijden ze en wij moeten nog wachten. Als we het signaal krijgen om te gaan, besluit ik meteen te gaan. Dan kan ik me ook niet bedenken. Het is heftiger dan ik dacht, je vliegt omhoog en je valt diep in het water. Ik pak mijn rust en zwem rustig omhoog. Mijn vriendin vond het erg gaaf en wil nog wel een keer, die mening deel ik niet. Wel ben ik erg blij dat ik het gedaan heb en zal ik het een volgende keer ook zeker weer doen, maar gaaf.. We lopen verder, rechtdoor richting finish en afslaan voor de 16km. Ik waag nog een poging, zullen we… gelukkig is er altijd iemand verstandig, zelfs na mijn tweede poging; nog een paar obstakels dan? We lopen richting finish en hebben de halfpipe nog te gaan. Wederom vol overgave en zonder me te bedenken ren ik omhoog. Ik pak de rand en ben boven. Als mijn vriendin ook boven staat, vieren we ons feestje! De man bij finish geeft ons beide een high five en hand in hand rennen we de finish over; wat een avontuur!! Dit gaan we zeker vaker doen!! Een mooi doel om verder te trainen!!

Ik zou zeggen, ik duik op tijd onder de wol. Maar eigenlijk ben ik ook nog wel erg benieuwd naar het laatste deel van de business retreat. Morgen weer verder met de cursus; wat wil je intuïtie je vertellen. Het blijft spannend. Zo zachtjes aan begint het allemaal wat meer een geheel te worden en begin ik het een beetje te begrijpen. En merk ik ook vooral dat ik het kan gaan gebruiken. Heel wat grenzen doorbroken vandaag. Zoals het bord bij de start zei; “this is the end of your comfortzone”.

Lieve groet, Cobie

Ken je dat, zo’n gevoel dat alles vanzelf lijkt te gaan. Alles gaat precies zoals het hoort, zoals je wil, zoals je verwacht. En misschien heb je het ook wel zelf in de hand. Een vriendin van me zou zeggen; je manifesteert het zelf. En ik denk; je dwingt het af. En regelmatig werk je er ook gewoon hard voor.

Afgelopen zaterdag bracht ik mijn dochter naar de gym, ik hield een klein uurtje over voor een training voor mezelf. Oké, na wat geklets was het driekwartier. Ik zat te denken aan een pittige intervaltraining. Ik wilde immers sneller worden. Ik ging richting het bos, dicht bij de gym. Even warmlopen en er dan vol voor gaan. Ik had me de hele week niet helemaal lekker gevoeld, slecht geslapen en ook mentaal speelde er het een en ander mee. Maar zaterdagochtend, daar in het bos, viel alles op z’n plek. Een gevoel van tevredenheid overviel me. Het zonnetje brak door, ik was helemaal alleen en alles was precies zoals het moest zijn. Ik verruilde de bedachte intervaltraining voor een lekkere cross. Op volle snelheid naar beneden en wat geeft dat een heerlijk gevoel!! Ik knoopte er steeds een ander rondje aan vast, weer omhoog, om vervolgens weer keihard omlaag te gaan. De tijden die mijn horloge aangaf vielen wat tegen, maar eigenlijk kon het me op dat moment niks schelen. Ik genoot! En waardevol was de training zeker ook. Heuveltraining is de krachttraining onder de looptrainingen en het afdalen is en blijft mijn zwakke punt. Waar ik in het verleden de ene na de andere loper voorbij liep als het omhoog ging, werd ik massaal ingehaald bij het afdalen. Ik maakte ondertussen een paar foto’s en ik zag hoe een vogel badderde in een waterplas. Helaas was het tijd om terug te gaan, even uitlopen langs de straat. Op dat moment kwam mijn ego toch nog even om de hoek kijken en werd het uitlopen een snelle laatste etappe. Dit keer wel erg tevreden met wat vriend Garmin aangaf.

En ook op andere gebieden overviel die flow me deze week. Ik ben hard aan het werk voor Running Miracle, hard aan het werk op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. En daarbinnen vielen ook wat stukjes op hun plek. Je zit er tijden tegen aan te hikken voordat het lukt zoals je wilt, en dan ineens gaat het makkelijker en begint het er toch op te lijken. Onderdelen van de cursus begin ik te begrijpen, te voelen. En ik maak stappen in het zichtbaar zijn. Ideeën ontstaan en ik krijg er zin in. De spanning verdwijnt naar de achtergrond. Van mezelf ben ik niet iemand die erg aanwezig is. En nu wil ik juist wel dat mensen me gaan zien, dat mensen weten wat ik doe, dat ik mensen enthousiast kan maken. En dat betekent dat ik meer aanwezig zal moeten zijn. De andere kant is dat ik ook bij mezelf wil blijven. Ik wil alles wat ik doe, vanuit mijn gevoel doen. Oprecht zijn. En dat is regelmatig wel even puzzelen voor mij. Iets doen wat niet van nature in me zit en het op zo’n manier gaan doen dat het wel bij me past en dat ik mezelf ben. En op dat gebied kreeg ik deze week ook vertrouwen. Tips en informatie van verschillende kanten waar ik echt wat mee kan. En veel geoefend de afgelopen tijd. En nu merk ik dat de spanning verdwijnt en dat er vertrouwen ontstaat. Zo fijn!! Dat werkt ook verder door. Ik spreek me uit. Bij een cursus sta ik als eerste op als er om een vrijwilliger wordt gevraagd. Ik geef antwoord op alle vragen die worden gesteld, ik heb de vorige keer goed opgelet en aantekeningen gemaakt, aan vertrouwen geen gebrek. En bij de bootcamp vraag ik om feedback als ik zelf merk dat ik de oefening niet goed uitvoer. En bij alles voel ik die flow, de spanning is er niet. Ik ben in het moment en ik kan genieten van het moment.

En natuurlijk is die flow er niet de hele week. Als ik lopend naar de Zumba ga en besluit om een snelle kilometer en later nog snelle halve kilometer te lopen, is de flow nergens te bekennen. Het is gewoon ontzettend zwaar! Mijn ademhaling rijst de pan uit, wel stelt het me tevreden dat ik de kilometer nog onder de vijf minuten weet te houden. En ook bij de bootcamp vanmorgen lijkt niks vanzelf te gaan. De minuten planken lijken eindeloos te duren. De 100meter lunges voelen verschrikkelijk, zelf als ik als eerste aankom. In tweetallen een parcours doen, een vierkant met op iedere hoek een opdracht. Walking lunges met kettlebelt van opdracht tot opdracht. Ik besluit aardig te zijn voor de andere vrouwen en pak de 16kilo, de mannen mogen de 24 doen. Als je wordt ingehaald mag er worden gewisseld. Ik dacht dat dat pas na een ronde zou zijn. Bij de eerste opdracht zijn de mannen sneller waarop een snel mijn 16kilo pakt. Ik mopper, krijg die 24 niet eens omhoog, hoeft ook niet want ik wil sneller zijn en mijn 16kilo terug hebben. Dat lukt. Mijn partner kan mij net niet bijbenen, dus doe ik steeds net iets meer dan de helft. Wat wel zorgt dat we snel door kunnen doen en de hele 25 minuten voorop liggen. Toch is die flow er niet en voelt het doorlopend zwaar. De buikspieren die we daarna trainen, gaan ook niet vanzelf. Het scheelt nog dat ik om me heen dezelfde geluiden hoor. We sluiten af met een nummer; firework. Bijna vier minuten, hoge plank en bij elke keer als je firework hoort, twee burpees. De reacties van mijn groepsgenoten zeggen genoeg. En als de trainer aangeeft dat we blij gaan zijn met burpees, weet ik dat ik ook nu niet op een flow hoef te rekenen. Tijdens het gesprekje dat ik naderhand nog met de trainer heb, blijkt dat hij toch wel degelijk dacht ik in een lekkere flow zat. Zelf dacht ik dat mijn boze blikken en hopen gemopper, genoeg zeiden. Ik gaf aan dat het zwaar was. Ja, zegt hij, dat is ook de bedoeling. Zwaarder dan anders en ik merk dat ik het afraffel.

Wat ook niet in een flow zit is het tegenvallende bericht deze week. Hard getraind voor de Mudmasters, we waren er klaar voor. Ergens gingen we er een tijd geleden al van uit dat het niet door zou gaan. We besloten door te trainen, niet eens zo zeer voor de Mudmasters, maar ook gewoon om lekker te trainen, gezellig samen te trainen. Toch bleef daar wel die hoop. En de afgelopen weken groeide de hoop. Tot het berichtje op de website donderdag; je hebt een coronatoegangsbewijs nodig. Dat betekent dat het niet doorgaat. De vaccinatie heb ik meermaals geweigerd en wat het testen voor toegang betreft, heb ik mijn principes. Dat betekent dat het ophoudt. Geen flow, maar een bittere pil donderdag.

Zoals ik al aangaf, bepaalde zaken dwing je af. Of komen op je pad. De organisatie van run forest run geeft aan niet te doen aan testen, vaccinaties of wat dan ook. Ik schakel en besluit me last minute in te schrijven voor de Springendaltrail aanstaande zaterdag. Impulsief besluit ik voor de 25 kilometer te gaan, eigenlijk veel te ver op dit moment. Mijn reden; de flow! Ik heb zo’n zin om lekker te dwalen, mijn gedachten te laten gaan en die flow heel bewust op te zoeken!!

“En heel soms, heel soms, hoop ik op van die momenten dat je maar doorloopt en het gevoel hebt dat je altijd door kan lopen. En hoop ik dat ik een keer de durf zal hebben dat te doen. Doorlopen, altijd door, altijd verder”-Dolf Jansen

Lieve groet, Cobie

Wat een lieve reacties op de blog van vorige week. Dat heeft me erg goed gedaan. Zelf ben ik het verhaal (in mijn hoofd) nog meermaals bij langsgegaan. Alle mooie herinneringen bij langs gegaan en geprobeerd om vooral daar op terug te kijken. En deze week ging alles weer “gewoon” verder. Ik denk dat ik dat gewoon voortaan maar oversla, niks is meer gewoon en regelmatig lijkt alles in een sneltreinvaart te gaan. Of kies ik er bewust voor om alles in een sneltreinvaart te laten gaan. Ik hou van druk, van lekker bezig zijn en vooral van doorgaan. Daar komt dan toch weer die maar, mijn emoties kunnen me niet bijbenen. Mijn gevoel is nog niet zo ver, soms word ik overvallen door mijn gevoel en soms weet ik gewoon (is ie toch weer) even niet wat ik voel.

Vandaag was DE DAG! De Singelloop! Meestal ben ik een kei in mentale voorbereiding, dit keer niet. Het lukte me niet om erbij te komen. Ik kon het niet voor me zien, niet visualiseren en al helemaal niet voelen hoe de wedstrijd zou voelen. Het was goed zo, ik legde me er bij neer. Ik had ontzettend veel zin in het evenement, eindelijk weer eens. Maar ik keek ook op tegen het diep gaan, tegen de pijn. Niet wetende of ik er eigenlijk wel klaar voor was, of ik er eigenlijk wel zin in had. Iets met loslaten en gewoon(!) maar zien hoe het gaat. Bij het ophalen van het startnummer zag ik dat er een A op mijn nummer stond, dus toch een verdeling op grond van verwachte tijden. Het resulteerde er in dat ik in het vak na de wedstrijdlopers stond en bijna alleen maar mannen het vak in zag lopen. Kon mezelf weer een schouderklopje geven op het gebied van zelfoverschatting. Bij mezelf blijven en mijn eigen ding doen. Vlak voor de start kippenvel, wat heb ik dat gemist! Vrijwel meteen zat ik er lekker in, ademhaling rustig en mijn eigen ding doen. Oké, natuurlijk startte ik te hard. De eerste kilometer ging in 5 minuten, beetje gas terug. De tweede ging in 5.07. Daarna begon ik mijn tempo te vinden. Het liep op en het voelde zwaar, ik had nu al spijt van mijn snelle start. Bij iedere waterpost even rustig aandoen en goed herstellen. Vlak voor kilometer vier stonden mijn man, kinderen en vrienden. Dat deed goed! Net voorbij kilometer vier een bekende en bij kilometer vijf weer vrienden, zo fijn! En daarna werd het Zwaar! Ik kon het tempo niet vasthouden, twee keer even iets rustiger aangedaan (voor mijn loopmaatje, nee niet gewandeld). En daarna weer verder. De kilometers bleven rond de 5.30 zitten, prima dus. Maar ook mentaal was het zwaar. Vorig jaar stond mijn loopmaatje hier. Mijn snelle start brak me op en eigenlijk alles wel. Ik kon de knop niet omzetten en doortrekken. Dit was het. Zelfs een eindsprint zat er amper in. Ik drukte mijn horloge uit op 43.34, weer die dubbele getallen. En ik weet dat ik tevreden moet zijn, het is 19 seconden sneller dan vorig jaar. Toch voelt het niet helemaal zo, ik had stiekem gehoopt op meer. Of misschien ook wel meer verwacht van mezelf. Ik tref bekenden als ik sta te wachten, ik geef ze een compliment. Ze informeren naar mijn tijd, noemen iets van snel en draaien met hun ogen. Kon ik het zelf maar zo voelen op dat moment. De vriend die ik heb geholpen met de trainingen naar de Singelloop toe, komt binnen. De blijdschap spat ervan af. Voor het eerst is hij echt trots op zichzelf, zo mooi!! Ik deel in zijn blijdschap en ben ook oprecht trots op hem. Het was vandaag voor mij wel een eyeopener dat dit ook is wat ik wil, knallen (ook een opmerking van mijn loopmaatje). Ik heb het nodig om mezelf uit te dagen, om de grenzen op te zoeken. Ergens steekt het toch dat ik nog zo’n eind verwijderd ben van de tijden van 10 jaar geleden. Ik weet nu dat ik toch gerichter en intensiever wil trainen voor mezelf, dat is de les die ik hier uit haal.

Vrijdag was de andere GROTE DAG! Ik heb me ingeschreven bij de kamer van koophandel. Wat voelde ik me blij! En trots dat ik toch de stap heb gezet. We hebben een klein feestje gevierd met taart en nieuwe hardloopschoenen. En wat een leuke, lieve reacties weer! Ik ben de mensen om heen oprecht dankbaar voor alle hulp, vertrouwen en schoppen onder mijn kont. Mede daardoor ben ik er zelf ook in gaan geloven en durf ik mijn dromen achterna te gaan. De komende tijd word het hard werken, opbouwen. Zoveel plannen, ideeën, wensen, dromen, alles gaat straks op zijn plek vallen. Daar ben ik van overtuigd.

Nu ga ik eerst verder met de weg die ik reeds ben ingeslagen. Voor mezelf wat dingen op een rijtje zetten. Balans vinden en investeren in de lessen die ik wil leren om een goede (of nog betere 😉 ) coach te worden. Morgen is de tweede Zoom van de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er veel zin in, de eerste les was magisch en heeft me al veel gebracht. Maar ik vind het ook spannend, iets met uit je comfortzone gaan en weten dat ik nog veel lessen te leren heb en wil leren. Afgelopen week was een grote spiegel voor mij. Ik ging het zelf bewust aan door een sessie af te spreken. Dit was het juiste moment, maar wat was het confronterend! Veel rake inzichten waar ik mee verder kan. En dat bleef ook de afgelopen dagen door mijn hoofd spoken en ook vandaag tijdens de Singelloop kwam het weer terug. Dus daarom: het is goed! Ik ben tevreden! Ik grijp de toekomst op alle gebieden met beide handen aan! Ik ga er vol voor en ik zal het intensief beleven!! Of anders gezegd: gewoon voelen!

Lieve groet, Cobie

Afgelopen maandag kwam het berichtje, het berichtje waarvan ik wist dat het een dezer dagen ging komen. Ik probeerde de gedachte daaraan weg te stoppen. De vrijdag ervoor zag ik een regenboog en ik wist wat deze me vertelde; de verbinding tussen hemel en aarde. Ik appte met een vriendin en vertelde dat ik zo hoopte dat ik het mis had. Zij relativeerde en gaf aan dat ik me erop moest voorbereiden. Ik wist het, maar ik wilde het niet. En maandag was de bewuste dag. Tussen twee besprekingen door las ik de korte, verschrikkelijke boodschap. Het drong niet echt tot me door of misschien ook wel. Ik drukte mijn gevoel weg. Stelde mijn collega’s op de hoogte, vertelde kort wat en gaf aan dat ik verder wilde. De Zumba deed ik in een roes mee en eenmaal thuis liet ik het verdriet toe. Ondanks dat ik wist dat het niet goed zou komen, zat er toch ergens nog een stukje hoop. Vragen als waarom juist jij en waarom zo jong, gingen door mijn hoofd.

De volgende dag probeerde ik ook aan de mooie momenten te denken. Herinneringen op te halen, want die zijn er veel!! Ik liep na werktijd mijn rondje hard, het lukte even. Ik besloot er maar aan toe te geven, met hevige buikpijn en tranen in mijn ogen kwam ik thuis. Ik zocht het fotoalbum op en bekeek de foto’s van onze avonturen, daarna was het tijd om alle herinneringen op te schrijven.

Nu overheerst vooral een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar dat ik je heb mogen leren kennen. Dankbaar voor alles wat we samen hebben beleefd en dankbaar voor wat je me hebt geleerd!

Ik leerde je kennen tijdens de zomertrainingen in 2008, jij verzorgde drie trainingen tijdens de zomerstop. Ik had dat voorjaar mijn eerste halve gelopen en was nu in training voor de Teutolauf; 29km door de heuvels. Vertwijfeld vertelde ik mijn plannen toen jij er naar vroeg. Jij was de eerste die niet oordeelde, jij leek het avontuur dat ik voor me zag, wel te begrijpen. De training was pittig, het tempo lag hoog. Minimaal drie keer heb je gevraagd of het wel ging en deelde je voorzichtig mee dat we ook nog een heel eind terug moesten. Ik genoot van deze trainingen! Ik leerde dat jij bekend stond om je “toetjes”, als iedereen dacht dat de training afgelopen was, kwam jij met je beruchte “toetje”.

Bij de taartenloop in december kwam ik je weer tegen. Ik was inmiddels in training voor mijn eerste marathon, wat jou niet verbaasde. De taartenloop was een test voor de naderende clubwedstrijd. We liepen 15km op een tempo van 6min/km. Versnellingen mochten wel, dus met een paar mensen, waaronder jij, volgde de ene versnelling op de andere. In een moordend tempo. Ik denk niet dat ik dat daarna nog tot taart eten in staat was. Jij praatte me door de laatste versnelling heen en samen met twee anderen spraken we voor de dag daarna af. Er was sneeuw voorspeld, het werd een duurloop van twee uur door de verse sneeuw. Het was adembenemend en jij kende de mooiste paadjes.

We spraken daarna vaker af om samen te lopen en binnen de kortste keren waren we samen voor een marathon aan het trainen. We analyseerden al lopend de hele runnersworld. Jij kwam met hele doordachte inzichten. Ik was het vaak niet met je eens of kon er niks mee. Ik deed vooral waar ik zin in had, jij noemde me meermaals een ongeleid projectiel. Maar je veroordeelde nooit! Ik heb veel van je geleerd. Toen nam ik het vaak niet aan of ik gaf een weerwoord. Ik hoorde wel wat je zei. Altijd lopen met een lach, zelfs bij 30km moeten mensen denken dat we net begonnen zijn. Bij vermoeidheid riep je altijd: “voeten opbeuren” en je noemde heupen naar voren duwen. Bij een lange duurloop wilde ik op het laatste alleen maar wandelen. Jij bleef me overtuigen: “we gaan niet wandelen. Je kan nog iets zachter, maar niet wandelen!” Ik probeerde tot een compromis te komen, waarop jij iets noemde van straks in de wedstrijd. Je hebt veel gemopper van me moeten incasseren zo op het einde van een duurloop. Jij veranderde er niet van. Slechts een keer had ik meer over dan jij. Volgens mij was ik gemeen genoeg om het er flink in te wrijven, jij hield je wijselijk stil. En een keer dacht ik je er wel uit te kunnen lopen met een sprintje. Dat heb ik geweten. Lachend keek je opzij en zette een tandje bij. Je hield het lang genoeg vol om het me goed te laten voelen. Een tijd lang liepen we elke zondag heel vroeg naar het Hulsbeek, daar deden we een intervaltraining en liepen dan weer terug. Ik mopperde over de interval, waarop jij alleen maar zei: “is goed voor je”. Dan kon ik niks meer inbrengen. Net als met de 10km wedstrijden. Die weerde ik ook tot jij me overtuigde om mee te doen met 4 10km wedstrijden bij de Woolderes. We liepen samen 6,5km warm daarvoor en lachten hard om dit idiote geheel. Conditie genoeg.

Jij was er toen ik bij een clubwedstrijd al mijn grenzen voorbij ging. Ik mis het laatste stukje van de wedstrijd, heb jou niet gezien. Jij mij wel en je hielp me. Ook toen veroordeelde je niet. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik diep kon gaan. Jij benaderde het vanuit de feiten en leek minder geschrokken dan ik zelf.

Na iedere lange duurloop was er cola. Dat dronken ultralopers en dat wilden wij ook worden, of waren we al. Rondje buitenom Enschede op een vrijdagavond. Ik verzorgde de route en werd steeds enthousiaster. Jij was verstandig en zorgde dat we toch een keer weer terug gingen. We schreven 37km en een beetje in ons logboek. Beide wisten we dat we die avond een marathon hadden gelopen. Juichend kwamen we over de denkbeeldige finish.

Ik liep regelmatig twee dagen achter elkaar een lange duurloop, soms drie. En dan de derde dag met jou, wat resulteerde in een hoop gemopper en waarbij ik niet begreep waarom het niet wilde. Jij oordeelde niet, schudde je hoofd en lachte. Een keer voelde ik me betrapt. We hadden meegedaan met een serieuze wedstrijd en zouden niet zwaar trainen. Ik kon de verleiding niet weerstaan en ging toch met de snelle groep mee. En wie kwamen we tegen. Ik kon wel door de grond zakken. Natuurlijk volbracht ik de training niet. Deze keer veroordeelde je wel, en je had gelijk.

Bij volle maan en een vers pak sneeuw gingen we zonder verlichting de Lonnekerberg op. Adembenemend, wat een avontuur. We voelden ons pioniers met het trailrunnen. 36Km in de Ardennen. We sloten af met mountainbiken en verdwaalden op de terugreis. We liepen een 5km toen de vogels van de daken vielen. Jij hielp me aan veel pr’s. Jij was erbij toen ik clubkampioen werd en toen ik het weer kwijtraakte.

We trainden samen voor veel marathons. Je was altijd fan van wedstrijd specifiek trainen. Dus dat deden we. Je had hele theorieën over eten, ik zei maar niet zo veel. En over extra krachtoefeningen. Dat wilde ik niet. Jij veegde mijn excuses resoluut van tafel en zorgde dat ik toch elke ochtend trouw 10 minuten oefeningen deed.

We deden mee met de hardloopvierdaagse, 100km in zes etappes. Ik dacht wel met jou mee te kunnen lopen. Jij waarschuwde mij nog zo. Al in de tweede etappe een blessure. Echt gezellig was ik niet meer. Er was geen koffie, we hadden het niet goed geregeld met het eten en ik had een veel te dunne slaapzak mee. Ach je was mijn gemopper inmiddels wel gewend. Jij zorgde dat ik gebruik maakte van de fysio daar. En we haalden de finish.

We liepen marathons als voorbereiding op de 50km veluwezoomtrail. Het was warm die dag, veel uitvallers. Maar wij liepen goed, we hadden een perfecte voorbereiding gehad. We trainden door voor de 50km trail in de Ardennen. Jij sprong verkeerd in een meertje en kreeg last van je oor. Je durfde de trail niet aan, ik liep alleen. De week daarop deden we mee met een 5km wedstrijd in Losser. Ik werd derde, mijn tijd viel me tegen.

Een paar dagen later liepen we samen en hadden we beide groot nieuws. Jij had de liefde van je leven ontmoet en ik was in verwachting. We hebben die avond lopend een feestje gevierd. Een van de laatste keren dat we samen liepen.

Toen Willem was geboren kwamen jullie op kraambezoek. Met een paar nikies; zijn eerste hardloopschoenen. Ik ben je daarna bij de club nog een aantal keren tegen gekomen. En via de app hadden we regelmatig contact. Ondanks jouw ziek zijn, bleef je positief en optimistisch.

Jij hebt me meerdere keren genoemd dat je mij wel als trainer zag, ik veegde het altijd lachend van tafel. Al mijn blogs die ik door de jaren heen heb geschreven, las jij. Je moedigde me altijd aan, jij bent voor mij een grote inspiratiebron (geweest). Wat ik nu met Running Miracle doe en waar ik nu sta, heb ik mede aan jou te danken. Aan alles wat je me hebt geleerd. Aan het vertrouwen dat jij in me had.

Zondagavond, een dag voor het verschrikkelijke bericht, kijk ik op mijn horloge hoe laat het is. Het is nog vroeg, ik kan me nog wel even inschrijven. Ik denk aan mijn vraag op facebook, 10 maanden eerder. Welk horloge moet ik kopen voor het hardlopen? Ik krijg verschillende antwoorden, waaronder van jou. Ik stel je twee vragen, maar eigenlijk weet ik meteen dat ik op jou advies moet vertrouwen. Jij weet precies wat ik zoek. Door een fout krijg ik de verkeerde kleur geleverd, later zie ik dat jij precies dezelfde kleur hebt. Via internet schrijf ik me die zondagavond in voor de Singelloop. Het voelt heel dubbel, ik besef nog niet waarom. Nu wel! Vorig jaar bij kilometer 6 stond jij daar opeens. Dat deed me zo goed om jou daar te zien. Ik appte je, je gaf aan dat je mijn tijd had gezien en wist hoe laat ik daar ongeveer langskwam. Dat betekende zo veel voor me. Je stond er ook speciaal voor mij.

Dit jaar sta je er niet. Wel weet ik dat je erbij zult zijn. Elke keer als ik naar mijn horloge kijk, denk ik aan je. Tijdens het hardlopen voel ik je bij me. Dankbaar dat ik je nog heb kunnen bezoeken. Je was de meest onbaatzuchtige persoon die ik kende. Zo lief, naïef vaak. En in voor alles. We hebben mooie avonturen beleefd. Je was mijn inspiratiebron, mijn hardloopmaatje en een hele goed vriend. Lieve Peter, deze blog is voor jou. Ooit treffen we elkaar weer en lopen we weer samen. Dank je wel voor alles!

Lieve groet, Cobie

Alles begint nu na de vakantie een beetje op gang te komen. Thuis zijn we eigenlijk allemaal wel blij dat de structuur weer terug is. Volgens mij houden we allemaal wel van onze dagelijkse en wekelijkse terugkerende activiteiten. We vinden het fijn om onder de mensen te zijn. Als ik de kalender bekijk, dan denk ik bij mezelf; dit kan ik beter niet doen. Zeker tot aan de herfstvakantie staan de weken meer dan vol. Afgelopen week was nog enigszins rustig inkomen..

Het gaf mij veel mogelijkheden om te sporten en alles goed voor te bereiden. Twee keer Zumba, een keer HITT (Strong), een snelle 10km gelopen, een total body workout via youtube, bootcamp en ik verzorgde twee hardlooptrainingen. Deze week zal er ongeveer hetzelfde uit gaan zien. Alleen komen er nog twee cursussen bij, morgenavond wat wil je intuïtie je vertellen en donderdagmiddag/avond voor mijn werk een cursus over TOS beleving. En ook al schrik ik bij het zien van de kalender, ik heb zo ontzettend veel zin in alles!!

Bij het hardlopen zocht ik in het verleden altijd een soort van balans. Ik vond het heel gezellig om in een groep te lopen en om samen te trainen. Maar aan de andere kant had ik het ook echt nodig om alleen te lopen. Om even mijn eigen ding te doen. En ik merk dat dat nu verandert. Ik geniet ontzettend van de sociale aspecten van het sporten. De vrije avond die ik dinsdag had vulde ik met een looptraining voor mezelf. Ik vond dat ik dat weer eens moest doen. En dan ook echt een kwalitatieve training voor mezelf. Maar om eerlijk te zijn moet ik mezelf dan echt wel een schop onder m’n kont geven. Vaak zijn dit de trainingen die ik skip. Of ik maak me er makkelijk van af, ik verzin excuses of ik ga heel iets anders doen. Ik mis de gezelligheid, de uitdaging die een ander biedt, het is gewoon lang niet zo leuk! Vandaag opende ik de mail, een berichtje dat ik eigenlijk niet had verwacht. Ik roep hier al tijden over mijn tijd van vorig jaar op de singelloop verbeteren. Maar ik schreef me niet in. Iets met principes; niet mee willen werken aan testen voor een evenement. En dus ging ik ervan uit dat het hem dit jaar niet zou worden. En stiekem vond ik dat ook niet zo erg. Hoef ik ook niet zo vaak zo’n pittige training alleen te doen. En hoef ik ook niet zo diep te gaan. Maar nu dus die mail… Voor het lopersvak heb je geen QR code nodig. Ik lees de zin nog zeker drie keer om zeker te zijn dat ik het niet verkeerd begrijp. En nu, nu vind ik van mezelf dat ik me toch moet inschrijven, dat ik er toch voor moet gaan. Er is nog wel een knop in mijn hoofd die om moet. Ik wil sneller lopen dan vorig jaar, heb minder specifiek getraind. Daar staat tegenover dat ik nog twee dinsdagen heb, me nog twee keer kan overtuigen tot een pittige looptraining. Wie me kent weet vast dat ik de beslissing al genomen heb. De gezelligheid en uitdaging krijg ik bij de wedstrijd dubbel en dwars. Ik weet dat zo’n evenement me zo veel voldoening gaat geven, zo veel energie. Me weer even laat beseffen waarom het hardlopen zo fantastisch is. Over sociaal gesproken.

De Zumba op het werk is ook ontzettend gezellig. Ik denk ook dat dat de reden is waarom de groep al zo groot is en steeds verder groeit. Iedereen is enthousiast en iedereen geniet van dat samen bezig zijn.

Het samen sporten met een vriendin vind ik erg fijn. Ook hier komen gezelligheid en uitdaging samen. Haar idee om samen kickboks lessen te gaan volgen op een ochtend als mijn jongste naar school is, staat mij dan ook wel aan.

Bij de bootcamp vinden gezelligheid en uitdaging elkaar ook zeker. Dat werd vandaag wel duidelijk in de stromende regen, de opkomst was er niet minder om. Terwijl iedereen met een verbeten gezicht puft en kreunt, vliegen de grappen in het rond. En als we dan een heel kort stukje moeten sprinten en iedereen gaat in de sprinthouding staan en sprint op vol vermogen weg, zegt dat genoeg.

Bij het geven van de hardlooptrainingen merk ik dat ik het sociale stuk ook het belangrijkste vind. Dat is wat de mensen bindt en ervoor zorgt dat mensen in een groep komen trainen. Vrijdagavond was de eerste training in Enschede. De mensen waren enthousiast, happy en voldaan naderhand. En ik ook! Ik zag op de heenweg een regenboog, alsof me gezegd werd; het is goed, zo moet het zijn. En het was ook goed. Het was precies zoals het moest zijn.

Ook buiten het sporten om merk ik dat ik het sociale steeds belangrijker vind. Het hardlopen was in het verleden wel een manier om onder veel “sociale verplichtingen” uit te komen, het hoefde van mij niet zo nodig. Dat verandert nu. Ik ben graag onder de mensen, spreek veel af met vrienden, collega’s en met mensen uit het verleden. Vandaag kwam een jeugdvriendin met haar kinderen op bezoek. Zo fijn om herinneringen op te halen, te kletsen en te merken dat onze kinderen het ook zo goed met elkaar kunnen vinden. Als ze dan uiteindelijk uren later weggaat dan dat ze zou, weet ik dat het gevoel van gezelligheid ook echt wederzijds was. Ik ben opgeladen met positieve, sociale energie. Ik kan de dagelijkse sleur weer aan. De volle kalender krijgt een plekje en ik ga vol enthousiasme aan deze nieuwe, drukke, gezellige en uitdagende week beginnen.

Lieve groet, Cobie

Aan de vooravond van de cursus; “wat wil je intuïtie je vertellen”. Ontzettend veel zin in heb ik erin. Ik ben erg benieuwd. En ik verwacht heel veel te kunnen leren op een gebied waar ik erg in geïnteresseerd ben. En waar ik waarschijnlijk ook veel mee kan, voor mezelf, maar in de toekomst ook om anderen mee te helpen. Het verweven in alles wat ik met Running Miracle doe, het verweven in mijn werk en het toe passen in mijn dagelijks leven. En zoals wel vaker het geval is, komt dit onderwerp momenteel terug in alles! Ja precies, toeval bestaat niet!

Enigszins gedesoriënteerd word ik wakker vanmorgen, of eigenlijk meerdere keren vannacht. Echt wakker ben ik niet en ik slaap ook zo weer verder. De nacht voelt veel te kort, toch besluit ik er uit te gaan. Het is tegen zevenen en als ik beneden ben, kom ik tot de conclusie dat ik me toch uitgerust voel. Wel blijft dat onbestemde gevoel. Ik besluit mijn ochtendritueel los te laten en eerst mijn dromen op te schrijven. Het zijn er vier, vier die ik me nog kan herinneren. En terwijl ik schrijf merk ik dat in elke droom een boodschap zit. Deels zijn de boodschappen me duidelijk deels (nog) niet, wel op welk aspect van mijn leven het betrekking heeft. Het gevoel zakt weg, ik schrijf mijn dankbaarheid op, doe een korte yoga workout, een visualisatie en ik lees een stukje. Ik maak me klaar voor de bootcamp en als ik zit te ontbijten, zie ik 08.08 op mijn telefoon. Dit kan geen toeval zijn, vriend google bevestigt dat.

Het getal wijst naar het spirituele, de vraag of ik echt mezelf laat zien. Je hebt het potentieel om hoge ambities te bereiken en bergen te verzetten, maar om dit te doen moet je gebruik maken van alle middelen die tot je beschikking staan. Je ontwikkeling heeft je een onafhankelijke persoon gemaakt, misschien een beetje te veel? Dit kan leiden tot misverstanden met de mensen om je heen, je bent soms moeilijk te volgen! Maar wees voorzichtig! Het uur 08:08 stuurt je ook een waarschuwing door als je niet de weg van nederigheid neemt, loop je het risico om te eindigen met een te grote EGO, je loopt het risico van het voetstuk te vallen dat je voor jezelf hebt gebouwd! Het getal vertelt je ook dat je op de goede weg bent in je leven. Het is tijd om nieuwe lessen te leren en om meer na te denken over je spirituele leven. Als je 0808 ziet, is het belangrijk om je ogen te openen en aandachtig te luisteren naar wat je wordt verteld. Belangrijkste is om dit bericht niet te negeren, maar om te ontvangen en proberen om het te begrijpen. Wanneer je weet wat je verteld wordt, zal je leven veel beter zijn. Je zult geen angsten en twijfels hebben, zodat je zult doorgaan op het pad van je leven.

En dan denk ik terug aan de dromen, aan de boodschappen, die ik (nog) niet volledig begrijp. Aan alles wat ik van plan ben te gaan doen. Ik heb zo veel plannen, ik wil zo veel. En alles nog liever nu dan morgen. Ik weet het, dat geeft het getal ook aan, maar ik weet het zelf ook, alles op zijn tijd. Stapje voor stapje en alles zal zich, zoals bedoeld, aan me ontvouwen. Vertrouwen hebben. Eerst is het tijd voor persoonlijke ontwikkeling. Steeds als ik nadenk over de vraag of ik naar mijn intuïtie luister of naar mijn ego, roep ik hard: intuïtie. En ik denk dat dat ook vaak wel zo is. Jaren geleden werd me al duidelijk dat ik me gelukkig voel als ik mijn hart volg. En ik denk dat ik dat ook steeds meer en meer durf. Soms is het lastig om helder te krijgen wat mijn gevoel nu precies is, vooral als er een stuk angst of onzekerheid bij komt kijken. Ik denk dat ik er steeds meer doorheen prik, toch denk ik wel op dit gebied nog ontzettend veel te kunnen leren. Vandaar mijn enthousiasme voor de cursus.

Als ik echter aan het volgen van mijn intuïtie denk, komt er steeds 1 grote maar. Er is 1 punt waarop mijn ego het altijd blijft winnen. En dat is het sporten voor mezelf. Ik kan me op voorhand van alles bedenken, als ik eenmaal ben begonnen, gaat de knop om en kan ik alleen maar fanatiek meedoen.

Vorige week zat ik na de bootcamp tegen een kuitblessure aan. Ik wist tijdens het touwtje springen al dat beter kon stoppen, maar toch was daar iets dat zei: “je bent toch geen watje”. Ik baalde naderhand, kon de Zumba maandag maar op halve kracht meedoen en vreesde even voor de training die ik woensdag zou geven. Het herstelde voldoende om alles door te laten gaan. Dus vandaag nam ik me voor om me in te houden met alle springonderdelen. Als er gevraagd wordt of iemand een blessure heeft, hou ik mijn mond. En ook als de vraag een tweede keer wordt gesteld, zeg ik niks. Die stem in mijn hoofd zegt me dat ik het ook altijd later nog wel kan benoemen, alsof ik dat ooit zal gaan doen.. Na 1, 2 en 3 minuten planken is een grote ronde hardlopen het volgende. En ook nu loop ik natuurlijk veel te hard, het kost me moeite om in losse woorden te antwoorden aan degene die naast me loopt en als ik mijn gegevens thuis bekijk zie ik dat het een kilometer was die zo rond de 13 a 14 km/uur ging.. warmlopen. Het ene stemmetje fluistert idioot, de ander zegt knap gedaan. Het vervolg is een duotraining, het duo is al snel gemaakt. Zij is zeker net zo fanatiek als ik ben. In het dagelijks leven kost het me soms moeite om intuïtief aan te voelen welke mensen bij me passen, tijdens het sporten heeft mijn ego altijd binnen een paar tellen door bij wie ik me moet aansluiten voor uitdaging. De een moet beginnen aan een lijstje met oefeningen (400 jump ropes, 300 squats, 150 lunges en 100 burpees) terwijl de ander 200 meter met twee kettlebells loopt en 10 push ups doet en dan wisselen. De trainer twijfelt of we de kettlebells van 12 of 16 kilo moeten pakken, ik hoef nu vast niet aan te geven welke het werden en dat we daar samen eigenlijk niet eens over hoefden te overleggen. Als ik later aan mijn man thuis vertel dat we ondanks de zware gewichten als eerste klaar waren, kijkt hij me hoofdschuddend aan: “ik dacht dat alleen mannen zo fanatiek waren”. We mogen daarna het rondje hardlopen nog eens doen, dit keer kiezen we voor een, ik zou typen aangenaam, maar ik kan beter zeggen, iets aangenamer tempo. Het laatste stukken moeten we sprongen maken. En nu besluit ik het niet te doen. Ik voel mijn rug door de gewichten, natuurlijk weer eens volledig eigen schuld. De laatste keren waren de gewichten zo zwaar, ik zette ze neer en pakte ze opnieuw op. Maar natuurlijk niet vanuit een squat, ik voelde het meteen. De trainer loopt daar en ik besluit te verantwoorden waarom ik niet spring, niet dat hij dat verlangt, maar dat stemmetje in mijn hoofd wel. Ik hoef alleen maar te zeggen dat ik mijn rug voel en hij komt naast me staan en geeft me uitleg over de squats, hoe raak. Hij zegt precies hetzelfde als de vriendin met wie ik vrijdag trainde over bekken kantelen en het goed uitvoeren van de squat. Hij had het al lang gezien. Nodig tijd om mijn ego tot de orde van de dag te roepen.

Jaren geleden liep ik elke vrijdagochtend samen met een vriendin hard. De donderdagavond, slechts 12 uren daarvoor, deed ik een pittige training bij de club. Officieel was die al te heftig, we liepen een 10km zo rond mijn wedstrijdtempo en dat dus elke week opnieuw. Praten lukte niet meer, maar wat was mijn ego elke week blij. Op twee keer na toen ik het echt niet kon volbrengen, zal ik me even verantwoorden.. En dan op vrijdagochtend stond een rustige duurloop van ongeveer 20km op de planning. Natuurlijk op voorhand al een idioot plan, maar we hielden ons wekelijks voor dat het rustig zou gaan. Dat ging al tijdens het warmlopen mis, dat tempo lag al hoger dan het tempo dat we überhaupt mochten halen. Vaak hadden we na een paar kilometer onze grenzen al zo benaderd, dat de rest van de loop niet heel gezellig was, maar we beide ook haantje genoeg waren om dit niet toe te geven. Wat was ik in die tijd blij dat ik verder niks hoefde op vrijdag en gerust tot ergens in de middag in bad kon liggen herstellen.

Als ik vanmorgen na de bootcamp in bad lig mijn rug te ontzien, lees ik een stukje in het boek: “mindfulness voor hardlopers, de weg naar vrijheid” van Tessa Wardley. Het stuk dat ik lees gaat over uitdagingen. Als je tijdens het hardlopen kan kiezen uit twee paadjes, de ene is vlak, je komt er geen obstakels tegen en je kan kilometers lang hetzelfde tempo lopen. De ander gaat steil omhoog over heuvels in de verte, welke kies je dan? Terwijl ik dat lees denk ik bij mezelf, dat is toch logisch! Natuurlijk de uitdaging, het avontuur! De vergelijking met het dagelijks leven wordt gemaakt. Bij de uitdaging staat; concentreer je op het hier en nu, richt je niet op je doel, maar geniet van de reis. En dat is zeker wat ik doe, vooral met het sporten. Hoe sterk ik me ook door mijn intuïtie wil laten leiden, probeer te laten leiden. Bij het sproten moet ik gehoor geven aan mijn ego. Hoe meer ik erover nadenk: als ik bij het sporten mijn ego even lekker laat schreeuwen houdt hij zich voor de rest weer gedeisd en kan ik mijn hart volgen. Ik kijk uit naar de cursus!

Lieve groet, Cobie

Pfff ik ben zo ontzettend Moe! En wat kan ik dan beter doen dan me op een nieuwe blog storten.. Vandaag de derde trail gelopen. Vorige week woensdag liep ik de tweede, en ja, nog met de spierpijn van de bootcamp. Toch lukte het goed, genoot ik ervan en kwam ik tevreden over de finish. Dat maakte dat ik vandaag wat ambitieuzer werd. Ik stelde mezelf een doel; 3uur moest het worden. Ik wilde eigenlijk wel weer eens ergens moeite voor doen en met al die duur in de benen, was dit een mooie kans. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken; ik heb het doel bij lange na niet gehaald. Het terrein was pittiger dan ik dacht, stelde het doel 10 minuten bij. Ik kwam toch duur te kort, dan nog maar 5 minuten erbij. Dat klopte voor de 25 kilometer. Alleen ging het navigeren natuurlijk in de laatste kilometer nog mis. Ik baande me een weg door een twee meter brede brandnetelhaag die boven me uitstak en besloot dwars door de bramenstruiken te gaan. Na 3.26 uur en 26km bereikte ik de finish. En eigenlijk was ik wel tevreden. Het resulteerde er wel in dat ik nu volledig uitgeput ben, zo moe en belabberd heb ik me lang niet gevoeld. Het was al ambitieus om twee weken achter elkaar een trail te lopen. Maar het eerste stuk vandaag heeft gezorgd voor mijn gevoel nu. De eerste kilometers gingen hard en toen ik merkte dat ik het niet ging halen, gaf ik gas bij. Wel heerlijk om er echt weer een keer voor te zijn gegaan. En dat maakt me gretig. Ik heb nog wat doelen voor dit jaar en ik denk dat ik daar de komende tijd ook serieus aan ga werken. Als eerste de 8km bij de singelloop. Als dat niet doorgaat, wordt het de herfstloop en anders loop ik hem zelf. Mijn tijd van vorig jaar was 44min, stiekem hoop ik daar dit jaar 42 van te maken en liever nog iets verder richting de 40. Mijn andere doel is, denk ik een stuk gewaagder; de halve onder de 2uur. Voor beide komt het nu neer op snelheidstrainingen. Ik heb inmiddels heel wat kilometers in de benen, ga met de trainingen die ik ga geven ook wat kilometers meepikken. En het wordt tijd dat ik mijn eigen looptrainingen serieus ga inplannen. Elke week een snelheidstraining en om de week een lange duurloop. En ieder gaatje dat ontstaat, gebruiken voor een looptraining. Daarnaast wil ik graag de krachttraining die ik doe of wil gaan doen, in het teken stellen van mijn loopdoelen. Zodat ik het maximale eruit kan halen. Goed nadenken over welke oefeningen ik tijdens mijn ochtend workout het beste kan doen en daarnaast proberen een keer extra krachtoefeningen te doen. Ook hoop ik straks mogelijkheid te vinden om 1 keer in de week te zwemmen en anders vanaf het moment dat mijn jongste naar school gaat. Plannen genoeg in ieder geval!

En dan het mentale stuk; ik weet dat dit net zo belangrijk is als het fysieke. De komende tijd ga ik mezelf overtuigen van mijn kunnen. Ik ga het voor me zien dat ik keihard loop. Ik ga het voelen met elke vezel in mijn lijf. Bedenken hoe het voelt als het zwaar wordt en hoe ik hier doorheen ga. Ook dat ga ik indenken en voorvoelen. En de euforie bij de finish, hoe blij ik zal zijn, hoe het voelt als ik zo diep ben gegaan. Ik ga me alles tot in detail voorstellen. En dan als het moment daar is, dan ga ik gewoon dat doen wat ik in gedachten al gedaan heb. Ik weet dan wat ik moet doen, hoe het voelt en hoe het zal zijn. En ik ben dan overtuigd dat ik het kan.

In de vakantie heb ik ook veel kunnen doen voor Running Miracle, sommige dagen voelde het als een heuse baan. Ik heb mensen kunnen begeleiden. Ik heb flink kunnen spammen op social media. Afbeeldingen gemaakt. Ik ben bezig met schema’s. Ik ben naar Oldenzaal gegaan, daar rond gelopen en nieuwe trainingen bedacht. En ik heb flink wat nieuwe ideeën om mee aan de slag te gaan. De eerste is al in uitvoering; met een groepje trainen voor de herfstloop. Zondag de eerste training en dan vanaf eind augustus iedere vrijdagavond. Ik kreeg een tip van iemand over hoe ik wellicht nieuwe mensen kan bereiken. Hier raakte ik over in gesprek met mijn man en samen kwamen we op meer ideeën. Ik wil het nog iets verder uitdenken. En dan wordt het tijd om uit mijn comfortzone te gaan en de verschillende mensen/instanties die we bedacht hebben, actief te gaan benaderen. Daarnaast merk ik dat ik erg enthousiast wordt van de trainingen die ik geef aan een bedrijf. Hier wil ik me dan ook meer op gaan richten, bedrijfstrainingen geven of trainingen geven aan een groep. Mijn man noemde nog een runningclinic, bijvoorbeeld tijdens een teamdag, ook hier wil ik verder over na gaan denken. En gisteren tijdens het uitdenken van de training, terwijl ik door het bos liep, moest ik denken aan trailrunnen. Daar ligt mijn hart, ik heb daar inmiddels de nodige ervaring in, dus waarom zal ik dat niet gaan overbrengen naar anderen. Genoeg ideeën dus om de komende tijd mee aan de slag te gaan.

Regelmatig baal ik dat de dagen niet langer zijn, dat er niet meer uren in een dag zitten. Er is altijd zo veel wat ik wil doen. Maar niet vandaag!! Vandaag is de dag lang genoeg geweest. Ik geef me over aan mijn gevoel, dan krijg ik morgen vast weer heel veel gedaan!!

Lieve groet, Cobie

Vakantie!! Ik heb inmiddels de eerste twee weken van mijn vakantie er al weer op zitten. Nog twee weken heb ik voor de boeg. Het betekent voor mij een beetje meer rust. Alles iets langzamer, overal iets meer tijd voor nemen. Minder moeten en meer tijd voor mijn gezin. Het heeft ook een keerzijde. Ik ben iemand die van structuur houd. Het liefst heb ik dat al mijn weken er hetzelfde uitzien. Nou ja, niet helemaal natuurlijk. Ik voel me goed bij structuur, weten waar ik aan toe ben en gewoon alles goed gepland hebben. En ook op sportgebied heb ik graag structuur. Het liefst heb ik een weekplanning, die elke week hetzelfde is en waarin al mijn sportmomenten gepland staan. En dan komt er weer een grote maar…. Dat is praktisch onmogelijk en natuurlijk ook verre van gezond. En nu in de vakantie is de structuur op sportgebied ook behoorlijk weg en kriebelt dat aan alle kanten. En nee, dat betekent niet dat ik niet of weinig sport. Daarvoor ben ik simpelweg gewoon te verslaafd. Het betekent meer dat ik voor mijn gevoel eigenlijk maar wat doe. Precies dat waar vakantie voor bedoeld is en wat goed is om op te laden en om de balans op te maken. En dan is de cirkel weer rond.

Dinsdag werd het voor de mudmasterstraining een rondje hardlopen en daarna hebben we gezwommen. Wat was dat fijn!! Heerlijk in het Hulsbeek. Ik wilde graag de borstcrawl leren. Tips gekregen over hoe ik dan met mijn benen moet zwemmen en ik ben nu wel overtuigd dat ik het echt wil leren. En ook dat ik vaker wil zwemmen (structureel ;-). Woensdag was ik mooi op tijd, het werd hardlopend naar de Zumba. Een steeds sneller wordende tempoloop heen, uurtje Zumba en lekker ontspannen loopje terug. Mijn Garmin gaf aan dat ik de nachtbrakersbadge heb verdiend. Ik ben een ochtendmens, hoezo weg structuur.. Donderdag de pound gedaan, nu ook het nummer in brugpositie. Leuk en pittig! Vrijdag was ik druk met de verjaardag van mijn dochter voorbereiden. Op de namiddag ontstond er een gaatje, perfect voor een lekker loopje. Het werd twee rondjes landhuis plus een extra lus om de 10km te halen. Onderweg een paar versnellingen gedaan. ’s Ochtends een artikel gedeeld over fartlektraining en daar kreeg ik zelf ook wel zin in. Deze training betekent vrij vertaald iets van spelend trainen, klinkt goed toch! Helemaal voor een vakantie 😉 En vanmorgen was er, veel te vroeg, na een drukke verjaardag gisteren en veel te korte nacht, de bootcamp. Elke week gaat het niveau omhoog, amper pauzes vanmorgen. En terwijl ik dit typ, voel ik de spierpijn in mijn billen al opkomen (250 lunges, 100 squats, 50 jump squats, touwtje springen en de rest). Na 275 push ups, 45 burpees, tig minuten planken in alle varianten en niet meer bijgehouden aantallen sit ups, leg raises, v sits en alle andere buikspieroefeningen, vrees ik voor mijn armen, schouders en buikspieren morgen. Maar ach he..vakantie!

Het gebrek aan structuur merk ik ook tijdens mijn ochtendritueel. Bij het naderen van de vakantie, werd het al steeds wat beperkter. Moe, drukke laatste weken en dus maakte ik me er makkelijk van af. De challenge was deze week afgelopen. En dus eigenlijk wel een mooi moment om het eens opnieuw onder de loep te nemen. Daar kwam nog bij dat het boek Kukuru van Giel Beelen las, waarin een hoofdstuk wordt gewijd aan het belang van een ochtendritueel. Hij noemt hier het woord S.A.V.E.R.S. De eerste S staat voor silence, een moment stilte en bewust met je ademhaling bezig zijn. De A staat voor affirmatie, een spreuk die je de rest van de dag met je meeneemt. Schrijf hem op voor extra kracht, in de tegenwoordige tijd en alsof het al zo is. De V staat voor visualisatie. De E voor exercise. De R staat voor read, lees iets zinvols, hoeft niet lang te zijn. En de S voor scribing, schrijf iets op. Daarnaast heeft hij het ook nog over het belang van koud douchen. Dan voeg ik daar mijn andere verdiepingen aan toe; de luisterboeken van Michael Pilarczyk, waarin ook veel naar voren komt over affirmeren, visualiseren, manifesteren etc. De manifestatiecursussen van Fia Fia Factory, daarvoor vul ik nu regelmatig een papier in over dankbaarheid, een affirmatie en andere situaties op de dag om bij stil te staan. En informatie die ik lees op de site van sportrusten over ademhaling en kou. Dan kan ik alleen maar zeggen dat ook hier de cirkel rond is. Ik start een paar dagen met een ochtendritueel dat in de buurt komt. De eerste keer is het exercise gedeelte iets te fanatiek, een pittige workout van 20 minuten gevolgd door 10 minuten yoga. En als op vrijdagochtend mijn nachtrust bruut verstoord wordt door het loze rookalarm, besluit ik het gehele ochtendritueel maar eens uit te proberen. Ik begin met een moment stilte en doe meteen een visualisatie die een keer naar aanleiding van een sessie naar voren kwam. Die doe ik dagelijks en dat bevalt erg goed. Ik schrijf alle punten van het papier van de manifestatiecursus op, de affirmatie herhaal ik een aantal keren. Als exercise wordt het een aantal van mijn vertrouwde oefeningen van lang geleden voor mijn rug, de plank, de wallsit, pushups, dips en pullups. En nog een stabiliteitsoefening. Hier denk ik momenteel het meeste aan te hebben. Ik vervolg het door 10 minuten yoga via youtube. Ik lees een hoofdstuk uit ganbatte (boek over doe je best en geef niet op) en ik schrijf een stukje. Ik sluit het geheel af met een koude douche. Ik blijf mezelf maar voorhouden dat ik dat wel moet doen om geen uren kwijt te zijn met het ochtendritueel. En dat klopt. Precies een uur nadat ik beneden kwam, zit ik aan mijn ontbijt. Dit zou ook te doen moeten zijn op werkdagen… Maar ja, iets met vakantie en geen structuur.. Dit was vrijdag, inmiddels staat de teller van dit ochtendritueel op 1 en zijn we twee dagen verder.. Het was erg fijn en gaf me veel energie, ik ben dan ook wel van plan om hier op de doordeweekse dagen een gewoonte van te maken.

Voor Running Miracle heb ik een oproep geplaatst om met een aantal mensen te gaan trainen voor een loop in het najaar. Hier zijn een paar reacties op gekomen, nu kijken of en hoe we dit vorm kunnen gaan geven. Ik heb er in ieder geval veel zin in.

En verder probeer ik te bedenken hoe ik straks na de vakantie mijn structuur weer terug kan vinden en hoe die gaat zijn. Bij het invullen van mijn agenda zag ik dat er al meer vol staat dan leeg. En als ik dan thuis al mijn eigen sportwensen noem, zie ik mijn man al kijken. Ik denk dat ik de vakantie eerst maar eens ga gebruiken om de balans op te maken en om te bedenken wat ik precies wil. Gelukkig ben ik een kei in goed plannen. Daar komt nog bij dat mijn hernieuwde ochtendritueel me bakken met energie gaat opleveren, dus ik denk; het komt wel goed. Een mooie volle agenda en veel structuur! Nu al zin in …eerst nog even genieten van mijn vakantie!

Lieve groet, Cobie

Grenzen, ik heb het er in mijn blog wel vaker over. Het mentale deel van sport spreekt me erg aan. En daar zijn grenzen een onderdeel van. Of eigenlijk grenzen verleggen. Ik heb hier zelf de afgelopen weken weer veel ervaring mee op mogen doen.

Zo werd ik een aantal weken geleden benaderd door iemand die ik ken van lang geleden bij de hardloopgroep. Hij wilde binnen het bedrijf waar hij werkt graag met een aantal collega’s gaan trainen voor de bedrijvenloop en vroeg of ik dat wilde gaan begeleiden. Ik was meteen dolenthousiast! Natuurlijk wil ik dat, heel graag! Als ik er later in alle rust over nadenk, dan komen alle beren in mijn hoofd, alle mitsen en maren. Mijn grootste drempel was toch wel het feit om voor een groep te gaan staan. Dat had ik nog nooit gedaan en ik voelde van binnen veel onzekerheid. Zoals ik ook al eens eerder noemde, ik wil me niet meer door angst laten leiden. Dus de knoop was snel doorgehakt. Ik sprak er met verschillende mensen over, maar wilde ook vooral mijn onzekerheid niet nog groter laten worden. Ik zorgde voor een goede voorbereiding (lees; veel te overdreven). En dat sterkte mij. Er kon niks mis gaan. En toch, de eerste middag dat ik er naar toe reed. Buikpijn! Dat was lang geleden dat ik een grens zo heb moeten verleggen. Bij het geven van de training ontspande ik vrijwel meteen, ik durfde op mezelf en op mijn ervaring te vertrouwen. En ik durfde de training zoals ik krampachtig had bedacht, enigszins los te laten. Te kijken naar de groep en naar wat handig en wenselijk was op dat moment. En naderhand; wat een voldoening! Wat was het gaaf om een training te geven. Het gaf een enorme kick! Trots op mezelf dat ik deze grens had verlegd. De tweede keer was de drempel een stuk lager, gelukkig. De voldoening naderhand was wel net zo groot!

Een paar weken geleden besloot ik om me in te schrijven voor de tweede serie trails van Run Forest Run. Mijn eigen hardlooptrainingen laten de laatste tijd wel behoorlijk te wensen over. Na mijn zere/knie kuit, was mijn motivatie wat weg. Wat ik aanvankelijk bedacht had, zou toch niet meer lukken. En ergens zat er ook wel een stukje angst om toch echt een blessure op te lopen. Dinsdagavond besloot ik voor het rondje van 11km te gaan. Het was zwaar! Ik zat al dagen tegen een ongesteldheid aan en dat maakte dat alles in mijn lijf opgezet en zwaar voelde. Ik besloot het tempo maar aan te passen en verwachtingen los te laten, eigenlijk is dat ook wel een grens van mij, want het liefste ga ik gewoon stug door met mijn plan. Ik volbracht het rondje, het was goed zo. Woensdag liep ik met het geven van de training zelf een kleine 6km. De kern bestond uit zes rondjes van 500m. Er werd aangegeven dat ze het wel fijn vonden als ik voorop ging lopen en het tempo aangaf, het werd rond de 5.45min/km, wat stiekem voor mijzelf ook wel een fijne training was. Donderdag liep ik samen met een vriendin een rustig rondje van 3km, zij liep een kilometer verder dan de week ervoor. Het voelde als heerlijk loslopen voor de vrijdag. Zij gaf aan iets te zien in mijn linkerenkel, dat ik daarmee verder naar binnen zak. Ik schiet meteen in de verdediging en baal daar een moment later al weer van. Ze heeft gewoon gelijk. Ik weet dat mijn loopstijl niet mooi is, maar ik voel ook echt wel iets bij mijn linkerenkel. Waarschijnlijk heb ik wekenlang gecompenseerd om mijn rechterkuit/knie wat te ontzien. Ik wil juist graag met al het sporten beter worden en ik kan feedback hierbij goed gebruiken. Ook een grens van mij, niet in de verdediging schieten, maar er naar luisteren en het aannemen. En vrijdag had ik bedacht om de trail te lopen, de vierde loopdag op rij. Dat was lang geleden! En na de matige looptrainingen, was de trail ook echt wel een grens. Of vooral de afstand; 25,9km wat hoogstwaarschijnlijk wel iets verder zou worden. De trail was prachtig! Veel omgevallen bomen en ook de bodem was regelmatig erg oneffen. Ik besloot regelmatig een stukje te wandelen en niet weer overal dwars door heen te lopen. Ik nam uitgebreid de tijd om alle dieren onderweg te bekijken, te kletsen met mensen en een filmpje op te nemen. Dus over de tijd hoeven we het niet te hebben. Mijn man raakt naderhand wel een gevoelige snaar als hij aangeeft me al eerder verwacht te hebben. Blij dat ik zelf alles los heb gelaten en toch echt ontzettend heb kunnen genieten. En het belangrijkste; naderhand heb ik nergens last van, geen blessure, geen spierpijn niks.

En dat was maar goed ook, want voor zaterdag hadden we afgesproken om naar het klimbos te gaan. De kinderen gaan met de vaders op het lage parcours. Wij oefenen even daar en mogen al snel naar het hoge. De eerste stap vind ik erg spannend, de grond lijkt onder me te bewegen. Niet doen, niet naar gaan kijken en vooral niet over nadenken. In eerste instantie vermijd ik een spannende hindernis. Ik geniet, ik vind het zo gaaf! Ik krijg al snel meer vertrouwen. Dan staan we voor de keus; Boomstammen die een eind uit elkaar hangen of gekleurde kegels die aan touwen bungelen. Ik sta achteraan en wijs naar de laatste. Vertwijfeld besluit ze die toch te doen. Het gaat erg goed, het kost zichtbaar veel moeite. Halverwege lukt het niet meer en glijdt ze zittend op de kegel. Ik begin te twijfelen, maar kan en wil nu echt niet meer terug. Voordat mijn vriendin door de medewerkers geholpen is, staan onze mannen en kinderen ook onder de hindernis te kijken. Zo fijn! Via een paal stap ik voorzichtig op de eerste. Ik krijg vertrouwen, maar wat is dit ontzettend zwaar. Ik moet me steeds aan mijn armen opgetrokken houden als ik mijn voeten voorzichtig en gecontroleerd naar de volgende kegel verplaats. Het lukt! Met volledig verzuurde armen haal ik de overkant. Dit was ook echt een grens. Ik had altijd 0,0 kracht in mijn armen. De afgelopen periode heb ik hier hard voor getraind en dat betaalde zich bij deze hindernis uit. Even verderop hangen drie touwen met knopen erin. De plek om de voeten op te zetten is veel kleiner en dus zal het nog een stuk gecontroleerder moeten gaan. Ik moet en ik zal van mezelf deze ook doen. De jongen van het klimbos die ik ken roept van beneden iets naar mij over spierballen, ik ga me nu echt niet laten kennen hoor! Deze was nog zwaarder, niet zo lang, maar ook erg gaaf. Trots dat juist deze hindernissen nu gelukt zijn! Als afsluiter met een tokkelbaan naar beneden. Even spannend om te gaan zitten en je echt te laten gaan, maar wederom zo gaaf! Beneden stuiter ik nog even na van de adrenaline. Dit wil ik veel vaker doen! We lopen met z’n allen naar het Rutbeek en genieten van het frisse water. We zwemmen nog een stukje en ik neem de tips die ik nu krijg wel in me op. Iets met ooit nog goed willen leren zwemmen of eigenlijk borstcrawl (over grenzen gesproken).

Ook vanmorgen ben ik blij dat ik (nog steeds) geen spierpijn heb. De bootcamp op zondagochtend is zo fijn! We zijn maar met z’n vieren en mogen om de beurt onze favoriete oefening noemen als warming up, het begint met een minuut touwtje springen, gevolgd door een minuut sit ups. De trainer geeft spottend aan van een van ons nog wel burpees te verwachten. De vrouw naast me kiest voor hardlopen. Op zich leuk, alleen het tempo is moordend en dat 750 meter. Ik besluit toch voor safe te gaan; de plank. De trainer vraagt of dat serieus een van mijn favorieten is, ja, de brug vind ook leuk, hardlopen ook. En burpees ook, maar niet als ik nog volledig buiten adem ben van het hardlopen. Dus lekker uitrusten bij een plank lijkt me fijn. Daar denkt de trainer toch anders over, weet je wat; we maken er hoge plank/lage plank van. De groep kijkt me aan, ik geef nog aan dat ik het niet zo bedoelde en dat dit ook niet mijn favoriet is. De kern bestaat uit 100x touwtje springen- 90x sit ups- 80x walking lunges- 70x triceps dips- 60x knees to elbows- 50x jumping squats- 40- push ups- 30x on the box- 20x burpees – 1km hardlopen (wat eigenlijk 1150meter is). Het grootste gedeelte moet lukken, ik begin mezelf al moet in te praten voor de on the box. Het eerste stuk gaat goed. Bij de triceps dips komt de trainer erbij staan en krijg ik feedback. Ik luister, neem het aan (leer het al -;). De daaropvolgende gaat goed; ik krijg nu de feedback dat deze perfect is. “Dat ga je niet volhouden, maar je weet nu in ieder geval hoe het moet”. De trainer besluit de aantallen van deze en push ups om te draaien, zodat we de uitvoering redelijk correct kunnen blijven doen. Bij de knees to elbows besluit ik naar de buis te springen, ik hang er aan en breng mijn benen omhoog. Het lukt, ik herhaal het een keer of 12. Wederom feeback; “je moet je bekken kantelen, anders heeft de oefening geen nut”. Dus alles was voor niks, vraag ik enigszins wanhopig. “Ja inderdaad”. Ik geef niet op, ik zet de feedback om in actie en de uitvoeringen daarna zijn wel goed. Ik doe de helft zo en de andere helft liggend op de grond. Bij de push ups komt er weer feedback, de trainer doet het voor en ook nu lukt het me om het goed uit te voeren. Ik doe de helft volledig en de andere helft vanaf de knieën. Ik sta op en kijk vertwijfeld voor me uit, de rest is nog niet zo ver. Moet ik nu echt naar die doos toelopen en erop springen. De trainer herinnert zich mijn angst, hij biedt zijn hulp aan. Ik vind zelf dat ik me niet zo aan moet stellen, ik heb het toch geoefend (was wel iets lager trouwens). Ik loop naar de andere kant, draai de box bij de paal weg en spreek ook hardop uit dat ik me niet aan moet stellen. De trainer heeft wel door dat ik geen actieve hulp wil. Hij houdt een arm voor me en een arm achter me. Ik spring en ik sta op de box. Er valt wat van me af. Ik herhaal het een aantal keren en ook dan volgt er feedback over de uitvoering. Halverwege even pauze en als de trainer wegloopt, spring ik een aantal keren alleen. Het grootste gedeelte leek qua uitvoering nergens op, een paar waren er goed. Het maakt niet uit, dit was een grens voor mij en die heb ik verlegd. Ik sluit af met hardlopen, wacht op de rest en we sluiten af met vier minuten vier verschillende plankvariaties. Ik voel de moeheid in mijn lijf, dat wil echt niet meer. Alles trilt, het lijkt een eeuwigheid te duren. De trainer ziet dat we het moeilijk hebben en praat ons er doorheen. Was weer een heerlijke training. Ik praat met de trainer nog over het klimmen en dat ik merk wat de bootcamp voor dat soort dingen doet. Hij vraagt hoe ik het vind en ik geef aan dat ik het erg fijn vind om de feedback te ontvangen. Het meeste heb ik mezelf aangeleerd met filmpjes of via aanwijzingen van de online lessen. Hij geeft aan dat er hele theorieën achter zitten, zo handig zegt hij, ik benoem gewoon wat jullie moeten doen, met de theorieën hoeven jullie niks, alleen maar aannemen wat ik zeg. Ik lach, hij heeft gelijk.

Verder deze week ook een heerlijk zumba les en een heerlijk pound les gevolgd. En een vriendin geholpen met filmpjes voor een opleiding tot personal trainer die zij doet. Leuk, maar ja filmpjes he -;) Ook dat blijft een grens. Zij vond het spannender dan ik. Leuk om de oefeningen te doen. Als laatste een minuut jumpsquats; “dan kan ik jou er doorheen praten”. Ik dacht nog appeltje eitje…

Ik hoop de komende tijd nog veel grenzen (op sportgebied) te mogen verleggen. De voldoening die je daar van krijgt, is zo groot. Heerlijk om dat aan te mogen gaan, te mogen groeien en te mogen genieten!! So; do one thing every day that scares you!

Lieve groet, Cobie