Auteur: Cobie Brouwer

Sporten! Momenteel is het mijn grootste hobby (of eigenlijk al jaren). Ik geniet er van, het maakt me blij. Boven aan staat het sociale stuk, sporten met anderen. En toch heb ik bij het sporten altijd een soort duiveltje bij me, die maakt dat ik snel ga, diep ga. Dat ik alles wil geven, moet geven, dat ik eigenlijk die ander wel voorbij wil. Als ik eenmaal bezig ben, word ik ontzettend fanatiek.

Vanmiddag zouden we mee gaan doen met Hornbach hammerrun. Een obstacleparcours waarbij je een uur lang de strijd aan mag gaan met alle obstakels. Ik zou samen met vrienden en mijn oudste zoon mee gaan doen. Sinds twee weken heb ik de bootcamp opgeschroefd naar twee keer in de week. Ook om wat fanatieker te kunnen sporten, ik ben dol op de bootcamp. De zondagochtend is mijn bootcampochtend, de groep is gezellig en het is altijd keihard knallen (meeste weken duurt de spierpijn tot woensdag). En nu was er dus een dilemma.. wel of geen bootcamp. Aangezien de hammerrun pas vanmiddag was, besloot ik toch naar de bootcamp te gaan. Ik zou op halve kracht mee gaan doen, dan kon ik er toch nog van genieten. Ik voel dat mijn lichaam steeds wat moe blijft, van het vele sporten, slecht slapen en vooral van de kettlebell challenge. Een paar mensen op de bootcamp zouden dit gaan doen en stiekem leek het mij natuurlijk ook wel een leuke uitdaging (iets met fanatiek). Het streven is 10000 kettlebell swings in de maand maart met een 16kilo kettlebell. Ik doe er steeds 25 en ben de 3000 inmiddels ruim gepasseerd. Maar ja, het doet wel iets met m’n lichaam. En daar komt bij dat ik mijn rechteronderbeen steeds iets voel, begon bij mijn scheen en trekt nu naar mijn kuit. Wat eigenlijk mijn rem is of hoort te zijn. Dus de bootcamp op halve kracht leek een goed idee. Maar ja, daar bleef het ook ongeveer bij. Ik heb mijn plannen nog genoemd bij het rondje hoe gaat het met iedereen. De eerste ronde ging de rem er iets op.. en toen was dat fanatisme er weer. In de tweede ronde ging ik met de snelste mee en uiteindelijk liep ik de 750meter (eerste onderdeel van een ronde) van het vierde rondje nog als enige. De andere kant is dat het ook echt wel lekker ging! Ik merk dat ik steeds wat vooruitgang boek. Als de trainer donderdag bij de bootcamp tegen mij en de andere deelnemer zegt dat we fit zijn, kan ik het niet aannemen. Ik mompel iets van het kan altijd fitter. En zo voelt het ook, ik ben lekker bezig, maar wil nog graag veel verder vooruit.

En vanmiddag stonden we dus aan de start bij de hammerrun. Mijn zoon vindt het ontzettend spannend, we hebben strijd over zijn kleding, schoenen, de modder en het feit dat hij nat gaat worden. Met tranen in zijn ogen stapt hij in de auto, maar hij gaat toch! Bij de start treft hij zijn vriendje, hij laat zich niet kennen. De muziek vindt hij te hard, hij houdt zijn handen op zijn oren. De warming-up vindt hij verschrikkelijk. Uiteindelijk laat hij toch zijn oren los en doet hij voorzichtig mee. We starten, mijn vriendin geeft aan wel bij hem te willen blijven. Ze kent mij en ergens geeft ze me een vrijbrief voor mijn fanatisme. Ik besluit bij hun te blijven. Dat is wat ik wil, wat moet en ik zet de knop in mijn hoofd om. Bij de meeste hindernissen voert mijn zoon een innerlijk gevecht. Hij wil niet kruipend door de modder, dus gaat hij hurkend. Hij wil de sloot niet in, wij trekken hem subtiel mee. Onder het prikkeldraad door tijgeren slaat hij de eerste ronde over. Bij de hoge muur ga ik hem voor. Als ik achterom kijk is hij boven. De paniek spat van zijn gezicht. Ik praat op hem in, mijn vriendin ook. Hij krijgt hulp van twee mannen en uiteindelijk doet hij het toch. We komen bij een waterbak waar betonmatten overheen liggen. We moeten er op onze rug onderdoor. Naïef ga ik het aan. Het is verschrikkelijk. Het water is zou koud dat je ademhaling op hol slaat en dan moet je je aan die betonmatten naar achteren trekken terwijl je je hoofd boven water houdt. Als ik er ben, wil ik gaan gillen. Maar ik zie mijn zoon er vertwijfeld staan. Ergens wil hij wel, maar hij voelt hoe spannend het is. We praten op hem in. Mijn vriendin gaat bij het einde staan. Ik loop naar mijn zoon. We gaan eerst samen in het koude water zitten en rustig ademen. Samen gaan we eronder door. Mijn vriendin trekt hem er bij het einde snel uit. Zo knap hoe hij deze grens verlegt! We gaan nog van een hoge glijbaan. Alle hangonderdelen zijn te hoog voor hem, die slaat hij over. Als laatste onderdeel springen we over vuur, daar heeft hij zich op verheugd. Dat doet hij dan ook stoer en zelfverzekerd. In de volgende ronde gaat hij kruipend door de modder, huppelt hij het water in en twijfelt hij bij het prikkeldraad. Een mevrouw ziet zijn twijfel en gaat met hem mee, dit geeft hem de kracht om het te doen. De waterbak doen we nog een keer samen. Hij geniet steeds meer, straalt en maakt plezier met zijn broertjes en zusje aan de kant. We lopen drie rondes en krijgen na een dikke 50 minuten de medaille. Ik denk nog bij mezelf, kom we gaan verder. Aan mijn zoon en vriendin zie ik de voldoening, het is goed zo. Met z’n allen genieten we na. We maken foto’s. En het gevoel, het is onbeschrijfelijk. Dit is sporten op zijn mooist! Dit geeft meer voldoening dan het keihard voor mezelf gaan. Dit delen met mensen die zo dicht bij je staan, dat is een fantastische ervaring. Ik heb op dit gebied nog zo veel te leren. Ze zeggen zo vaak dat kinderen je spiegel zijn. Ze houden je dat voor wat je nodig hebt. Mijn oudste zoon kan me op dit stuk heel veel leren. En ik laat het me ook door hem leren.

Dit stuk komt steeds vaker terug. Ik geef trainingen en ook daar merk ik dat ik voldoening kan halen uit het helpen van anderen bij het sporten. De doelen van iedereen zijn heel verschillend. Ik sluit daar bij aan en van daaruit coach ik de ander, soms fanatiek en soms geef ik juist mee dat plezier en ontspanning voorop moet staan. Ik kan er van genieten en dan is het duiveltje even weg. Zoals hij vanmiddag ook weg was. Wel komt hij daarna weer terug. Hij laat me verder gaan met de kettlebell swings en hij vertelt me dat er donderdag weer bootcamp op het programma staat. Ook begint hij zicht te bemoeien met de trail die ik volgende week zondag ga lopen. De voorbereiding is slecht, de langste duurloop is weken geleden en dat kwam tot 14km. Ik heb me opgegeven voor de 25km trail, het verstandige stukje in mij roept al weken, zet de afstand om. Het duiveltje in mij raakt meer en meer overmoedig… Ik ga nog wat innerlijke gesprekken voeren deze week. Voor nu ga ik mijn zoon nog tig keer vertellen hoe trots ik op hem ben, hoe knap hij het heeft gedaan.

Lieve groet, Cobie

Hardlopen was voor mij altijd lekker mijn hoofd leeg maken. Ik trok erop uit en dan het liefst voor een heel lang eind. Ik was aan het zwerven, het voelde als een reis. Als ik ergens mee zat, iets te verwerken had of emoties een plekje wilde geven, dan deed ik mijn loopschoenen aan. In m’n eentje en zonder concreet doel vertrok ik van huis, uren lang de natuur in, waar ik alleen was met mezelf. Met mijn gedachten en gevoelens. Ik liet me leiden door mijn gevoel, ik liet me meenemen door de natuur, ik liet me sturen door mijn lichaam. Als ik dan uren later weer thuis kwam, dan had ik de rust gevonden waar ik naar op zoek was gegaan. Ik was in balans. Mijn gedachten waren geordend en mijn gevoelens hadden een plekje gekregen.

En dat waar ik eerder zo naar uit kon kijken, van kon genieten, lukt me nu niet. Die lange duurloop roept weerstand op. Ik heb geen tijd, mijn gezin heeft me nodig, mijn lichaam trekt het nu niet, ik ga morgen wel, het zijn allemaal redenen die ik mezelf noem om niet te gaan. Ik heb me ingeschreven voor een lange trail. En zelfs dat geeft me nu niet de motivatie om er toch voor te gaan. Ergens ben ik bang voor een confrontatie met mezelf.

Ik merk de afgelopen periode dat ik zoekende ben. Mijn jongste gaat nu naar school, daar had ik het moeilijk mee. Ik stond er even bij stil, plande mijn dagen nog voller en ging verder. Ik zat een week thuis met Corona, wat mij noodgedwongen afremde. Ik baalde van de situatie en reageerde me af op de mensen om me heen, ik maakte ruzie. De afgelopen weken gaat er steeds een steek door mijn kuit heen, ik hou mezelf voor dat dat mijn zwakke plek is. Maar eigenlijk weet ik wel dat dat opspeelt als er meer aan de hand is. Ik verkondig aan iedereen dat ik graag onder de mensen ben, dat ik behoefte heb aan gezelligheid. En toch zeggen alle tekenen iets anders. Een goede vriendin vraagt me waar ik voor vlucht. Ze wijst me erop dat kuiten staan voor sprinten, ergens voor wegrennen. Mijn lichaam geeft me het signaal. De eerste keren ontken ik het. Maar ja, ik weet diep van binnen wel dat het zo is, dat ze gelijk heeft. Ik probeer het voor mezelf duidelijk te krijgen. Na een aantal halfslachtige pogingen is er alleen maar meer chaos. Het frustreert me. Ik besluit er toch serieuzer mee bezig te gaan, kleine stapjes te zetten. En ik merk dat dat wat doet.

Ondertussen ren en vlieg ik door met alles, maar voel ik mijn kuit amper nog. De balans komt terug. Ik spreek met mezelf af om een moment te plannen voor een lange duurloop. Ik verantwoord het als even kijken voor de trail hoe het gaat. Maar eigenlijk is het de confrontatie met mezelf die ik even nodig heb. Ik weet dat het lopen de afgelopen weken niet wou, omdat ik ook hierbij vluchtte. Steeds als ik meer in mezelf keerde, gaf ik toe aan dat het zogenaamd niet meer lukte en ging ik wandelen of kapte ik het af. Mijn hartslag gaf aan dat het prima ging.

En vanmorgen was het geplande moment, ik vertrok zonder verwachting. Of eigenlijk met één; mezelf weer even tegen komen. En dat lukte al vrij snel. Ik maakte me niet druk over het tempo, over wandelen en over alle takken en modder waar ik over en doorheen moest. Ik kreeg de inzichten waar ik naar op zoek was.

Het begon met mijn kinderen. Met het naar school gaan van de jongste en dat ik het daar nog steeds moeilijk mee heb. Ik realiseerde me dat ik me de afgelopen jaren heb opgetrokken aan mijn kinderen, ik heb me vaak achter ze verstopt. En nu dat ze allemaal naar school gaan, lukt dat niet meer. Ik moet er voor mezelf gaan staan. Mijn eigen plekje gaan innemen. Ik weet dat ik het wel kan, maar soms is het zo spannend en soms is het zo fijn om je even te kunnen verstoppen.

En ook realiseerde ik me dat het hardlopen voor mij vaak een vlucht is geweest. Het was altijd tot het uiterste, altijd snel, ver en veel. Als het niet snel lukt, ga ik wandelen. En zelfs het wandelen kan ik niet rustig, wat gisteren wel bleek tijdens een visualisatiewandeling, waarbij ik me niet door de visualisatie liet leiden. Dit alles doet me beseffen dat het stuk veel dieper zit, veel verder terug in de tijd dan ik in eerste instantie dacht.

Halverwege mijn duurloop is het erg modderig. Het is rond het vriespunt en al het water wat ik tegenkom is bevroren. Op het moment dat ik me bedenk dat ik goed op moet letten, glij ik uit. Ik sta op, ik zie en hoor naast me water stromen. Ik loop er naartoe om een foto te maken en ik loop door. Ik zie de bevroren sloten en ik realiseer me dat dit geen toeval was. Bij het enige stromende water wat ik tegenkom, wordt ik tot stilstand gebracht. Water symboliseert bij mij altijd mijn gevoelswereld. Ik vraag me af wat het betekent dat ik bij het stromende water stilviel. Al het andere water is bevroren; verhard. Er zit stromend water onder; gevoel.

Even verderop hoor ik de overvliegende vogels boven mijn muziek uitkomen. Ik stop even en kijk. Een stralende blauwe lucht, waarbij de vogels die in een v vliegen, aftekenen. Ik weet dat dit alleen maar vrijheid kan beteken. Ik heb vrijheid, pak ik het ook? Voelt het ook zo voor mij? Wil ik het? Kan ik me er aan overgeven? Ik weet dat dit de vragen zijn die ik mezelf moet stellen, ik heb er nu geen antwoord op.

Ik vervolg mijn duurloop. Na 12 kilometer druk ik mijn horloge uit. Ik kom voldaan thuis. Ik heb eindelijk weer eens gelopen, zoals ik wil. Zelf, alleen. Gedachten en gevoelens geordend, precies het lopen zoals ik het graag wil. De reden waarom ik loop.

Lieve groet, Cobie

Een tijdje geleden kwam ik op runnersworld een lijst tegen met 50 gewoontes die je dagelijks leven net iets gezonder zouden maken. Ik kon me in bijna alle punten wel vinden (niet dat ik alles trouw doe hoor ;-), maar ik begrijp de gedachtegang erachter wel. En ik bedacht me dat ik deze punten wel eens wat verder zou willen uitdiepen en zou willen delen. Vandaar deze blog.

Het artikel begon met het onderdeel eten en drinken. Hoe gezond ben jij bezig op dit gebied? Ben je er bewust mee bezig? Voel je je schuldig als je zondigt op dit gebied? Dit is een aspect van de gezondheid waar bij mij nog wel een verbetering aangebracht kan worden, hoewel ik denk dat ik door menigeen als monnik bestempeld zal worden. Dan komt toch dat stukje schuldgevoel, dat zit er bij mij wel in ieder geval. Ik eet vegetarisch, ik rook niet, gebruik geen drugs, ik drink geen alcohol en ik drink geen koffie.. amen ;-). Nu heb ik vorig jaar meegedaan met het gezond en fit traject van Fia Fia Factory en daardoor ben ik me een stuk bewuster geworden van gezonde voeding. Ik kickte af van mijn suikerverslaving, ik ging zo goed als veganistisch leven, ik at bijna alleen maar onbewerkt eten, ik kookte alles zelf. Het kostte de eerste week ontzettend veel moeite, met name het laten staan van de suikers, viel me erg zwaar. Maar ik merkte al snel hoe fijn mijn lijf deze manier van eten vond. Ik voelde me fitter, viel wat af, kon makkelijker naar de wc. Ik vond het in het begin lastig om deze manier van eten te combineren met het sporten. Bij de duurtrainingen had ik het gevoel tekort te komen en bij de krachttrainingen vreesde ik te weinig eiwitten en bepaalde mineralen en vitamines binnen te krijgen. Ik vulde de eiwitten aan, net als de vitamine D en de verschillende vitamines B. Dit deed me goed, minder vermoeid en ik voelde me in balans. Echter leefde ik op dat moment zo gezond (ik zondigde niet), dat ik wist dat niet voor altijd zou zijn. Ik liet gaandeweg de teugels wat vieren en ik merk nu zelf dat ik toch weer te veel of te makkelijk de andere kant op ga. En dan bedoel ik eigenlijk vooral de suikerverslaving, die is weer redelijk terug. En ik merk hoe ik er tegenaan hik om daar weer mee bezig te gaan. In het artikel wordt expliciet benoemd om zelf te koken en mede daardoor de inname van zout, (verzadigde) vetten en (toegevoegde) suikers te beperken. Het belang van gevarieerd eten wordt genoemd om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen en de tip om je niet overvol te eten. Eet veel groente en fruit, deze zouden de basis van je maaltijden moeten zijn. Wij gaan wekelijks naar de boerderijwinkel en halen daar onze groente, fruit, zuivel en vlees (voor mijn man). Dit is biologisch en onbewerkt, dat proef je en door zo bewust met de inkopen bezig te zijn, maakt ook dat je meer zin krijgt om er wat lekkers van klaar te maken. Verder wordt er gemeld dat je wit meel beter kan overslaan. Wij eten tegenwoordig speltbrood en ook daar reageert mijn lichaam erg goed op. Wel moet ik eerlijk bekennen dat we fan zijn van pannenkoeken en dat dat toch echt het lekkerst en het makkelijkst is met de gewone bloem. Ook wordt aangeraden om veel water te drinken en dag met een glas water te beginnen. Ik drink daarnaast veel kruidenthee en ook daar voel ik me fijn bij. Soms verwen ik mezelf met een chocolademelk van amandelmelk, rauwe cacao en een beetje agave siroop en na het sporten doe ik er wat eiwitpoeder door. Ik gun mezelf zo nu en dan een vruchtensap, ja uit een pak en waarschijnlijk met ladingen suiker, maar het is zo lekker. Ik ben trots op mezelf dat ik de cola heb laten staan en dat nog steeds doe. Ik dronk er liters van in de week. Omdat er zoveel suiker in zat, stapte ik eerst al eens over op de light variant. En nadat ik met de cafeïne gestopt was, werd het cafeïne vrije cola light. Nog steeds erg ongezond natuurlijk. En dus heb ik dat tijdens het gezond en fit traject volledig in de ban gedaan.

Het tweede stuk van het artikel gaat over lichaam en beweging. En dat is wel het onderdeel waar ik heel hoog op scoor. Ook het stuk gezondheid wat mij echt gelukkig maakt, waar ik me goed bij voel. Mijn minpunt zit eerder in het te veel willen doen, al denk ik dat ik steeds beter de balans weet te vinden. Afgelopen week trok ik mijn loopschoenen aan, met hangen en wurgen wist ik er na de Corona een 6,5km uit te persen. Niet eens aaneengesloten. Ik besloot me er maar bij neer te leggen, mijn lichaam gaf de grens aan. Het was goed. Ik pakte ook verder mijn rust. Vanmorgen bij de bootcamp was ik eindelijk zo ver dat ik het ook hier op voorhand aangaf, wat een trainer natuurlijk wel fijn vindt. Er zat amper cardio bij, dus dit ging goed. Het gaf me de voldoening die ik zo fijn vind. In het artikel wordt in gegaan op variëren qua sport, zelf kan ik alleen maar zeggen dat ik dat erg fijn vind. Het is gewoon leuk om veel verschillende dingen te doen, dat maakt dat het nooit saai is en je makkelijker je hele lichaam traint. Dans meer, zegt het artikel. En ook dat beaam ik. Zo heerlijk om je hoofd leeg te dansen! Voor mij voelt het niet als een keiharde workout, meer als gewoon lekker ontspannen bezig zijn. En ook dat is fijn. Probeer buiten je trainingen ook je lichaam in beweging te brengen, ook dat is mijn natuur. Ik pak bijna altijd de fiets, ik wandel waar ik kan en met een groot gezin is er altijd beweging genoeg. Hoe ziet jouw lichaamsbeweging eruit? Wat vind je er van? En als je er niet tevreden over bent, denk dan eens na hoe je het zou kunnen veranderen. Er zijn opties genoeg! En natuurlijk het stuk slapen. Dat is erg belangrijk. Ik heb me tijden lang moe gevoeld, eerst met de kinderen heel klein. Ze sliepen bij me, ik voedde ze ’s nachts op verzoek en zette mijn eigen behoefte aan slaap opzij. Ik leerde met steeds minder slaap toe te kunnen, wel liep ik regelmatig als een zombie rond. Ik wist niet hoe ik mijn ogen open moest houden en mijn suikerverslaving groeide aanzienlijk. Tegen de tijd dat mijn jongste twee was, kwam ik tot de constatering dat mijn slapen waardeloos was, als ik de zes uur per nacht haalde, was ik blij. En dan lag ik ook nog regelmatig uren wakker midden in de nacht. Ik besefte me dat het niet door mijn zoon kwam, het was inmiddels meer een soort gewoonte voor me geworden. Ik besloot de vicieuze cirkel te gaan doorbreken. Ik ging structureler sporten en ik ging elke ochtend vroeg opstaan. Nu kan ik je verzekeren als je bekaf bent na zeven jaar lang gebroken nachten, kinderen voeden en jezelf wegcijferen, zowel het meer sporten als het jezelf ’s ochtends om zes uur uit bed schoppen, niet voelt als een heel goed idee. In ieder geval niet op dat vroege tijdstip. En toch werkte het! Ik ging elke avond lichamelijk moe naar bed en de structuur maakte dat mijn lichaam aan het ritme ging wennen. Ik was altijd een ochtendmens geweest, dus ik sloot wel aan bij mijn natuur. Later werd het doorslapen een dingetje, daar vond ik andere dingen voor uit, zoals een warm bad en mediteren voor het slapen gaan. Ik doe elke avond een loslaatoefening. Op aanraden van een goede vriendin gaat mijn telefoon elke avond op de slaapstand, er komen dan geen meldingen meer door. Hier zat wel behoorlijk weerstand, ik vind het nog steeds niet leuk. Maar ik kan alleen maar zeggen dat ik momenteel slaap als een roos. Ik heb genoeg aan een uurtje of zeven, mits er voldoende diepe slaap bij zit. Een paar dagen in de maand slaap ik minder, vlak voor ik ongesteld word, hebben de hormonen de overhand. Ik weet nu waar het door komt, ik leg me er bij neer en ik weet dat ik na een paar nachten weer goed slaap. Wat doe jij om goed te kunnen slapen? Of gaat het vanzelf? Ook geeft het artikel het belang van luisteren naar je lichaam aan. Ik denk dat iedereen weet dat dat belangrijk is. Maar doe je het ook voldoende? Ik zeg altijd dat ik het doe, maar toch… Het artikel zegt niet alleen bij spierpijn, maar ook qua emoties. En daar zit voor mij nog een leerschool. Emoties uiten zich bij mij vaak lichamelijk, ik ren er makkelijk voor weg, vlucht in sporten of druk bezig gaan. En dan trapt mijn lichaam op de rem. Vaak mijn kuit die dan opspeelt. Mijn vriendin noemde het als, je kuiten heb je nodig om te sprinten, je lichaam houdt je dan tegen om er voor weg te rennen. En ik denk dat dat inzicht wel klopt, nu nog de manier vinden om er goed of eerder mee om te gaan. Ook de ademhaling wordt in deze context genoemd. Ik adem voornamelijk vanuit mijn buik en erg rustig. Hoe zit dat bij jou? Ben je je er van bewust? En kun je het sturen als je gestrest bent?

In het derde deel wordt mindset behandeld. Dat is het deel dat mij fascineert en waarbij ik denk dat vaak of in ieder geval op bepaalde momenten voor veel mensen winst te behalen valt. Ben jij je bewust van je mindset? Wat doe je op dit gebied om gezond bezig te zijn? Om je goed te voelen? Om gelukkig te zijn? Hierbij wordt mediteren genoemd. Ik doe dat elke avond, maar ook vaker als ik mezelf voorbij vlieg, als ik voel dat ik het nodig heb. Ik gebruik hier de app van meditation moments voor, erg fijn is die. Er staan ook meditaties voor kinderen op, waarbij mijn kids heerlijk in slaap kunnen vallen. Ik doe maandelijks mee met een groepshealing, wat ook veel ontspanning brengt. Ik sta elke ochtend vroeg op en heb dan een routine die ik zo nu en dan iets aanpas. Er zit in ieder geval een korte workout bij. Verder zit er veel schrijven bij. Ik schrijf mijn dankbaarheid op, wat maakt dat je stilstaat bij alles wat er is om te waarderen. Ik doe oefeningen die ik leerde bij de intuïtie cursus en schrijf daarna wat ik kwijt wil. Wat ik ook opschrijf is alles wat ik nog moet doen; een to do lijstje. Ik kan alles dan uit mijn hoofd laten, zonder bang te zijn dat ik het vergeet. En dat zorgt weer voor minder stress, wat ook weer in het artikel genoemd wordt. Verder wordt er gesproken over je eigen energie beschermen, sommige mensen kosten je veel energie. Wees je daar van bewust. Blijf bij jezelf, wees niet te streng voor jezelf, probeer niet te oordelen, vergeef, en focus op wat je wel hebt. Spreekt denk ik allemaal wel voor zich. En verder; denk positief! Kun jij dat of laat je snel je kop hangen? En als je negatief denkt, hoe zorg je er dan weer voor dat je het positieve weer gaat zien? En als laatste; plan tijd voor jezelf in? Wat doe jij graag voor jezelf? Waar word je echt blij van? Voor mij is dat sporten, een warm bad en quality time met mijn gezin. Ook word ik blij van mensen om me heen, gezelligheid en andere mensen kunnen helpen.

Het laatste onderdeel uit het artikel is levensstijl, Daar zijn al een aantal punten van voorbij gekomen; sta op tijd op, leg je mobiel vaker aan de kant, wees sociaal en doe leuke dingen. Wat er verder uitspringt is zorg voor voldoende frisse lucht en ga naar buiten, daar krijg je energie van. Leef opgeruimd, neem pauzes en stop met multitasken. Waarschijnlijk is hier voor velen, inclusief mijzelf, wel wat winst te behalen. Durf nee te zeggen. En dit is waar het helemaal wat lastiger wordt. Hoe goed geef jij je grenzen aan? En voor mij het grootste leerpunt; communiceer wanneer je iets op het hart ligt. Feedback geven kan ik als de beste, maar wat er echt in me omgaat, vind ik lastig om te delen. Ik vind het lastig om het voor mezelf duidelijk te hebben. En om het dan ook nog met de mensen om me heen te bespreken, gaat vaak een stap te ver voor mij. En ik hoef vast niemand uit te leggen dat voor lastige situaties zorgt. Bewustwording is de eerste stap. De andere punten die in het artikel besproken worden vind ik fijner en makkelijker: knuffel vaker. Zeg nou zelf, wat is er fijner dan even heerlijk knuffelen met je kinderen, je partner een huisdier. En als afsluiter; neem het leven niet te serieus en lach meer. Het maakt je blij, gelukkig!

Wat is gezondheid voor jou?

Lieve groet, Cobie

Sporten; voor mij is het inmiddels al 14 jaar een belangrijk onderdeel van mijn leven. Als kind zijnde heb ik volgens mij alle sporten wel beoefend. Ik vond alles leuk, wilde het liefst overal aan deelnemen. Het scheelt dat we in een dorp woonden waar de mogelijkheden beperkt waren, want zelfs nu zaten alle middagen, avonden en weekenden vol gepland. Mijn ouders deden niet eens een poging om me ergens bij weg te houden, ze wisten dat het voor iedereen beter was als ik veel kon ondernemen. Ik speelde korfbal wat ik later inruilde tegen voetbal, wat een beduidend betere keus was. Ik zat op jazzballet, als een soort van alternatief voor gewoon ballet. Mijn opa was ervaren in dammen, dus ook bij die club sloot ik me aan. Met mijn liefde voor dieren kon het natuurlijk niet anders dan dat ik ook ging paardrijden. Daarnaast deed ik mee met het kinderkoor van school en speelde daar een beetje blokfluit. Ik zat bij de handwerkclub en iedere zondag was ik bij de zondagschool. Op het moment dat ik aangaf dat ik geen zin had in stijldansen en in typ les, dachten mijn ouders volgens mij alleen maar: gelukkig! Halverwege de middelbare school veranderde het. Ik wilde nog wel de wereld verbeteren door me in te zetten voor mensenrechten en door vegetarisch te gaan eten, maar verder was ik meer wat aan het rondhangen. Ik rookte en gooide er op meerdere fronten enigszins met de pet naar. En met een uur gym beginnen en dat door een tussenuur laten volgen, was voor mij de reden om maar lekker uit te gaan slapen. En als je dan het ene uur mist in de week, kun je het andere net zo goed skippen. En zo veranderde mijn leefstijl naar een inactief gebeuren.

Mijn kinderwens was zo groot dat ik een week voor ons trouwen, mijn man overtuigde om tegelijkertijd mijn pakje shag en de pil in de prullenbak te gooien. En dat resulteerde dat de avond van mijn vrijgezellenfeest een van de lastigste van mijn leven was. Bij het versieren van de feest locatie, liep iedereen met een grote boog om mij heen, ik was niet te genieten. Maar goed, het was wel de eerste stap. Ik begon daarna wat meer op mijn voeding te letten en nog iets later vond ik dat ik toch een poging tot sporten moest wagen. Ik koos voor hardlopen, juist dat waar ik nooit iets mee had. En juist om na een paar keer aan mezelf te kunnen zeggen: “zie je wel, niets voor jou, het gaat hem niet worden”. En dan een vrijbrief te hebben om heerlijk lui en inactief te blijven. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Ik hield het makkelijk vol, begon ervan te genieten en ik raakte geïnspireerd door de verhalen van de trainster. Ik bedacht me ooit een marathon te willen lopen. En zo gebeurde dat ik het sporten weer ontdekte. Ik heb in die tijd ook nog weer een paar jaar paard gereden en ik weet dat als ik het nu weer ga doen, ik weer verkocht ben.

Het hardlopen (sporten) ging een steeds groter deel van mijn leven innemen. Ik stapte naast het hardlopen op de racefiets en ik zwom regelmatig flink wat baantjes. Augustus 2011 liep ik 500km hard, ik fietste wekelijks minimaal 100 kilometer, ik zwom een keer of 4 en ik volgde 4 paardrijlessen. Toen ik er vlak na mijn 50km trail in de Ardennen achter kwam dat ik zwanger was, moest ik dan ook echt wel even schakelen. Het sporten was inmiddels een routine geworden, mijn sociale contacten lagen daar, het was mijn uitlaatklep. Ik had het nodig om goed te kunnen slapen, om in balans te zijn, om veel te kunnen eten. Om te relativeren, om mijn emoties onder controle te hebben, om verdriet een plekje te kunnen geven. Om een fijn, gezellig en evenwichtig persoon te kunnen zijn. Of tenminste, dat dacht ik. Zo voelde het. Op het moment dat ik een positieve test in handen had, heb ik het paardrijden stop gezet. Ik durfde het niet meer (er was niemand die er zo vaak naast lag als ik, iets met adrenaline opzoeken en houden van uitdagingen). Mijn hardloopplanning maakte ik nog fanatiek verder. Zo liep ik nog een 30km en deed ik nog mee met de interval bij de club. Na een week of 30 voelde het niet fijn meer, na een paar kilometer wandelde ik met tranen in mijn ogen naar huis. Verstand en gevoel zaten niet op 1 lijn. Ik legde me er bij neer. In de kraamweek kon ik het bezoek wel wegkijken en toen ze daadwerkelijk waren vertrokken, deed ik mijn schoenen aan en voelde ik weer die vrijheid die ik zo gemist had. In de daarop volgende zwangerschappen legde ik me er sneller bij neer, wie hield ik voor de gek. En steeds nam ik het moeizame opbouwen voor lief, ik kende de uiteindelijke voldoening. Nadat Midas geboren was, wilde ik aan mezelf bewijzen dat je ook na vier kinderen nog best een marathon kan lopen. Door lastige planningen en eigenlijk te veel van huis zijn, werd het een marathon voor mezelf. Ik liep hem alleen, ik deed het. En toch.. Het gevoel waar ik op hoopte, kwam niet. Ik had het aan mezelf bewezen, maar het leek niet (langer) om het resultaat te gaan. Ik genoot vooral van de reis er naartoe. Van al het sporten.

Mede door het Corona gebeuren ben ik ook met allerlei andere sporten begonnen. Zumba doe ik wekelijks en de meeste weken ook een HITT. Sinds een jaar ga elke week naar de bootcamp. En ik geniet ontzettend van alles! De afwisseling is fijn, soms keihard trainen en soms gewoon ontspannen bezig zijn. Ik haal veel uit het sociale aspect. Daarnaast blijft sporten me een gevoel van vrijheid geven. Ik maak mijn hoofd leeg, ben emotioneel in balans, het zorgt dat ik me fit voel. Het maakt dat ik tevreden ben met mijn lichaam, ik slaap beter. Ik ben vriendelijker voor mijn omgeving, geduldiger. Het geeft me veel voldoening, het maakt me gelukkig.

En dit alles werd vorige week weer eens bevestigd. Mijn man werd ziek, mijn oudste kinderen testten positief en toen ik tijdens de lange duurloop halverwege de handdoek in de ring moest gooien, wist ik eigenlijk wel genoeg. Ik kon me er bij neerleggen…voor een paar dagen. Ik werd boos, reageerde me op m’n omgeving af. Geduldig was ik niet meer. En ook niet vriendelijk. Mijn emoties waren verre van in balans. Ik mistte mijn uitlaatklep, het stukje voor mezelf, de gezelligheid erbij. Ik zal eerlijk toegeven dat ik verslaafd ben. Zoals mijn ouders vroeger wisten dat ze me beter mijn gang konden laten gaan, zo weet mijn man nu dat het beter is als ik veel kan ondernemen. Hij zei dan ook vriendelijk gedag toen ik vanmorgen naar de bootcamp vertrok. En ik, ik genoot. Drijfnat, ijskoud en nog niet volledig van de benauwdheid af. Maar dat maakte niet uit. Ik kon even alles geven, even mijn hoofd leegmaken, even vrijheid voelen en even lekker lichamelijk moe worden. En bij thuiskomst een bad vol laten lopen met warm water. Voldoening!!

Lieve groet, Cobie

Als ik kijk naar waar ik mee bezig ben en waar ik nu sta, dan mag ik mezelf een schouderklopje geven en kan ik zeggen dat het best lekker gaat. Toch voelde het de afgelopen week niet zo. Ik wist dat ik het lastig zou gaan krijgen deze week, toch liep het onverwachts totaal anders.

Mijn jongste mocht deze week volledig naar school. De donderdag is of eigenlijk was altijd onze dag. Ik bereidde me er al op voor om huilend het schoolplein te verlaten. Was het niet dat ik dinsdag ineens onverwachts in quarantaine zat. Opeens was ik helemaal alleen thuis. Ik ging appen, bellen en op het aanbod van een goede vriendin om even langs te komen, ging ik maar snel in. Na die dinsdag dacht ik het wel gehad te hebben, maar niets was minder waar. Op woensdag viel er een heel stuk uit mijn kies. De paniek sloeg enigszins toe, de testuitslag zou waarschijnlijk pas vrijdag binnen zijn en bij de tandarts was ik dus niet welkom. De zenuw was er de vorige keer uitgehaald, dus mij restte niets anders dan me er maar bij neer te leggen. Donderdagochtend kon ik testen, de kies bleef me bezighouden en toen ik eind van de ochtend alleen in de supermarkt stond, vond ik het allemaal echt niet leuk meer. Mijn man was thuis, ik huilde even uit en we lunchten samen. Ik voelde de moeheid van de afgelopen maanden in mijn lijf. Al een paar weken non stop een beetje hoofdpijn en al het geklier met mijn kiezen erbij, geeft wel aan dat ik tegen mijn grenzen aanloop. Toch lukte het me niet om er aan toe te geven. Ja, de kids waren op school, dus het kon best. Ik startte de laptop op en ging maar weer verder.

Op donderdagavond ontvang ik een mailtje dat ik de cursus tot intuïtief hsp kinder therapeut heb gehaald. En ik merk dat dat wat doet. De afgelopen twee maanden was er wekelijks een zoom. Ik werkte tot vijf, een uurtje Zumba, rond half zeven thuis en dan met een bord eten wandelend, tussen mijn minibad en laptop opstarten, zorgen dat ik om zeven uur weer klaar zat voor de cursus. Vaak had ik daarna ook nog wel iets gepland, wat zorgde dat ik om half elf de was kon ophangen en mezelf nog net vijf minuten rust gunde, voordat ik weer naar bed ging. Daar kwam bij dat ik echt wel even in de cursus moest komen. Ik vond het allemaal ontzettend interessant, bepaalde onderdelen stonden echter wel een eind bij mij vandaan. Nu zit ik dan ook wel weer zo in elkaar, dat ik het wil weten, er meer over wil leren, het wil kunnen. En dus nam ik het huiswerk serieus, ging me er verder in verdiepen en was ik een eeuwigheid met de toets bezig. Dan valt er wel een pak van mij af als ik de lovende feedback lees.

De vrijdagochtend staat in het teken van oefenen voor de coachopleiding. In mijn vorige blog schreef ik dat ik het lastig vond. En dat resulteert bij mij in dat ik nog harder mijn best ga doen. Ik schreef alles opnieuw op, duidelijk en geordend. Wat dus neerkwam op drie a-viertjes. Ik sprak met mezelf af om het voelen bovenaan te stellen, maar ja dat gaat lastig met een volledig uitgewerkt stappenplan. Als er dan tijdens de Q en A wordt genoemd dat we moeten gaan free flowen en mijn vriendin aan mijn gezicht precies af kan lezen wat ik denk of eigenlijk voel en het vervolgens ook nog hardop benoemt, dan weet ik eigenlijk wel wat me te doen staat. “Maar”, zegt dat stemmetje in mijn hoofd, “het is zo eng”. Mijn reactie hierop kun je vast raden, ik ga nog harder mijn best doen en besluit gewoon ontzettend veel te gaan oefenen met allemaal verschillende mensen. Steeds leg ik mijn papieren verspreid over het bureau en steeds kijk ik er iets minder op. Ik begin steeds met invoelen en ik merk dat ik steeds iets meer durf te vertrouwen. Ik spreek met mijn vriendin af om live te oefenen en twijfel nog of ik een aantal punten van mijn lijstjes zal overschrijven in het boekje dat ik gebruik. Ik besluit het niet te doen en ik merk dat het ook zonder de lijstjes wel lukt. Ik oefen met mensen die zelf werkzaam zijn op dit gebied. Ik vind het spannend, zet me erover heen en er ontstaan erg waardevolle oefenmomenten. Ik krijg feedback waar ik veel mee kan en ik merk dat dat me verder sterkt. De vrijdagochtend oefen ik twee keer achter elkaar. Het voelt goed, het zijn sessie waar mooie inzichten uit komen. Voor mij zijn het waardevolle ervaringen. Ik krijg een erg mooie reactie en later ook nog op de sessie van de week ervoor. En ook dat geeft me energie.

’s Avonds kan de hardlooptraining gelukkig doorgaan. Er staan twee nieuwe mensen. Ik geniet oprecht van de training geven. Ik kan bij iedereen even aansluiten, informeren naar ieders plannen. En ik zie bij iedereen plezier. En dat wordt later ook bevestigd. Ik merk dat ook hier mijn vertrouwen groeit. En dat ook dit me energie geeft.

De knop gaat weer om en ik besluit vooral vooruit te kijken. Ik wil verder met het stuk coachen en op korte termijn ook nog hardloop/wandel training gaan neerzetten die meer gericht is op mindset, je fit voelen, in balans zijn. Ik pak mijn boekje met mogelijke namen en losse woorden er weer bij. En ik weet het: move to be happy. De naam kan zowel voor het sportgedeelte, als ook voor het coachgedeelte. Dit voelt goed. Ik maak een facebookpagina en zo zet ik hiermee voor mezelf de eerste stappen. Ik kan niet meer terug en wil dat ook niet meer. Als ik zie hoeveel energie dit alles mij oplevert, dan weet ik dat dit de weg is die ik moet gaan. One step at a time!

Lieve groet, Cobie

Waar zal ik eens beginnen. Zoals meestal bij mij, gaat alles weer in sneltreinvaart. Vorige week zondag bekeek ik mijn agenda even en zag ik dat het eerste rustmoment de zaterdagmiddag zou zijn. De eerste dag van de week was wel meteen het toppunt, deze startte om zes uur ’s ochtends en toen ik om tien uur ’s avonds de was stond op te hangen voelde ik me moe, maar ook zo voldaan!

Ik schreef in mijn vorige blog dat ik geen sportdoel had, dat veranderde de dag daarna al. Mijn loopmaatje appte een trail door waar we wel aan delen mogen gaan nemen. Ik hoefde er niet over na te denken, ik schreef me onmiddellijk in voor de 25 kilometer. Geen zin in beren dit keer, ja het is ver en ja het is helemaal in Brabant. Maar het is precies waar ik van hou! En wat ik ook nodig leek te hebben. Ik merkte de dagen erna hoe blij ik me voelde. Ik had er dus toch meer behoefte aan dan ik dacht. We liepen vorige week zondag samen een trail, het werd een 13km en viel wel onder de categorie echte trails! Veel onverhard. Het laatste stuk wilden we afsnijden, we liepen door een erg hobbelig weiland. Mijn loopmaatje gaf nog aan dat we beter terug konden gaan. Ik zag een mogelijkheid. De sloot was breed, mijn zelfoverschatting is groot. Vol vertrouwen springen dacht ik nog, het lukte bijna, slechts een been landde volledig in de sloot. Wat gaf deze trail een voldoening! En een vertrouwen in dat de trail in maart wel gaat lukken. Ik maakte een schema met drie trainingen per week, ik weet dat dit lang niet altijd zal lukken, maar het is wel een mooie richtlijn. Deze week is het in ieder geval gelukt. Een tempoloop van 5km op dinsdag die progressief ging. Een 15 kilometer duurloop op donderdag, redelijk vlak met een snelle laatste kilometer. En een heuvel/intervaltraining op de vrijdag, iets rustiger dan gewenst, maar ja soms is de koek ook een keer op.

De Zumba op het werk kon weer live, wat natuurlijk ook weer veel meer voldoening gaf. Nog een keer Zumba gedaan deze week. Een korte ouder- kind workout met pittige oefeningen. En vandaag eindelijk weer bootcamp. En dan besef je pas echt hoe erg je het gemist hebt. Ik was nog fanatieker dan anders en genoot van de enorme variatie aan oefeningen. De oefeningen werden steeds moeilijker, er zat bijvoorbeeld een declined push up bij. Met je voeten op een verhoging een push up doen, erg gaaf! En dan realiseer ik me wel hoe veel ik op dit gebied het afgelopen jaar gegroeid ben. We moesten steeds een kaart trekken om het aantal te bepalen; nummer van de kaart keer drie. Als ik de boxjump zie staan, denk ik alleen maar; alsjeblieft een lage kaart. Ik pak de 7. Ik ga voor de band staan en voel de spanning weer, ik blijf hem eng vinden. Zal ik het weer aangeven en om hulp vragen? Ik voel de trainer kijken. Ik besluit er voor te gaan. Ik spring en voel de opluchting, de feedback volgt; goed uitstrekken. Ik weet dat ik op lastige, spannende momenten een knop om kan zetten. Ik kan hier door alles wat ik leer steeds makkelijker en sneller bijkomen en dus gebruik ik dat. Na de eerste sprong realiseer ik me dat 21 veel zijn, ik ga gestaag door. Ik voel mijn benen trillen en ik voel de onrust in mijn lijf, maar ik doe het wel. Ik denk dat de trainer het ergens ook wel weet, voelt of ziet. Hij maakt een praatje met me over iets waar ik graag over praat, het leidt me af. Ik voel de spanning wegtrekken en ik bereik de 21. Het was een heerlijke training! Precies waar ik van hou!

Die knop omzetten moest ik deze week vaker doen. In de kerstvakantie brak er een hoek van mijn kies af, de tandarts was er pas die maandag weer. Ik belde meteen en kon dezelfde dag terecht. Hij sleep het een beetje bij, de kies zou het wel redden tot de afspraak in februari. Dan zou hij twee vullingen gaan vervangen. Maar deze week op donderdagochtend, ik weet niet of het gevoel er nu eerst was of die vervelende droom. Kiespijn! Ik werd er wakker van en droomde erover. Even later trok het wat weg, maar om eerlijk te zijn dacht ik aan weinig anders. Mijn dag was zo vol gepland, dat een tandarts bezoek er niet in paste. Of hield ik mezelf dat vooral voor? Na het eten was de pijn weg, ik voerde gesprekjes met school, haalde de kids op en ging met de jongste twee naar ballet. En toen ik daar zat te wachten, was er niks anders meer dan die vervelende kiespijn. Ik besloot te bellen om 16.03. Helaas, de praktijk was om vier uur gesloten. Thuis nam ik een paracetamol en gunde ik mezelf een kwartiertje rust. Het trok weg, ik appte met mijn loopmaatje over de duurloop van ’s avonds. Ik maakte eten, hielp de kids met alles en de pijn was te doen. De eerste kilometers van de duurloop was de pijn weg, daarna bleef het kloppen. Maar ja, of ik daar nu mee op de bank zou gaan zitten of mee door zou lopen, zeer deed het toch wel. In bad dommelde ik weg en ik besloot maar snel naar bed te gaan. Het laatste wat ik tegen m’n man zei, was: “het doet zo’n pijn”. Gelukkig was m’n lijf doodop en sliep ik snel. Nu moet ik ook eerlijk bekennen dat ik met pijn prima kan slapen. Bij de geboorte van Vera werd ik wakker dat mijn man naar de wc ging. Ik voelde op dat moment dat ik toch al serieuze weeën had en bij aankomst van de verloskundige een half uur later, bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Dus soms is slapen best fijn. Ik had met mezelf afgesproken om de volgende ochtend meteen de tandarts te bellen. Maar ja, nu was de pijn ongeveer weg. Of voelde ik toch nog wat? Nee, eigenlijk niet. Ik belde toch maar en deed mijn verhaal. Ik kon nog in de ochtend komen en twijfelde wel of ik er goed aan deed. Hij noemde dat mijn verhaal leek op een ontstoken kies. Hij tikte tegen een aantal aan en bij de achterste ging ik door de grond. Daarna pakte hij koude spray en daar kwam hij niet eens bij de achterste in de buurt, omdat ik het al uitgilde. Hij maakte foto’s en zag een ontsteking bij de achterste. Hij kon gaan trekken of een wortelkanaalbehandeling doen. Ik ben bang voor de tandarts en trekken is mijn grootste nachtmerrie. De kies ervoor vertrouwde hij ook niet, en zo kwam het er op neer dat ik in een extreem drukke week voor twee wortelkanaalbehandelingen bij de tandarts zat. De verdovingen vind ik niet erg, maar alle geluiden en alles wat je voelt doordreunen in je hoofd wel. Ik merkte dat ik lag te trillen in de stoel. Dus ook nu sprak ik mezelf toe en wist ik mezelf rustig te krijgen. Het was gelukkig snel klaar en de aanbevolen pijnstilling heb ik niet hoeven gebruiken. Het is een uurtje gevoelig geweest, maar dat trok snel weg. En de interval ’s avonds hielp me verder wel.

En dan het andere stuk. Vorige week was de tweede les van de coachopleiding; de innerlijk kind healing. Super interessant! Maar ik merk dat ik het ook lastig vind. Het invoelen ging al snel steeds beter. Dat gaf me ook met elke keer dat ik het deed, meer vertrouwen. Uiteindelijk met twee mensen geoefend die ik helemaal niet kende en daar kwamen mooie gesprekken uit voort. Nu in de tweede les gingen we oefenen. Ik oefende met mijn vriendin die ook de cursus geeft. Fijn dus dat ik al mijn vragen steeds meteen kan stellen. Maar ik merk dat ik stil val, het gewoon echt even niet weet. En dat maakt me onzeker. Als ik later in de week nog een keer met haar oefen, gebeurt dat ook. Ik klap echt even dicht, er kom even helemaal niks en ik voel op dat moment ook niks. Na een ongemakkelijke stilte weet ik het weer op te pakken en ga ik verder. Ik ken dit niet van mezelf. Mijn vriendin noemt meermaals dat dit misschien niet zo bij me past, maar daar weiger ik mezelf bij neer te leggen. Als ik iets moeilijk vind, ga ik het verder beredeneren. Nog harder werken, dat is hoe ik het altijd heb gedaan. Maar misschien moet ik dat nu juist niet doen. Dit gaat om voelen en juist vanuit het voelen werken. En niet vanuit een redenatie of gedachtegang. Ik besluit mijn eigen aantekeningen er nog een keer bij te pakken, samen met de theorie en alles nu zo op te stellen dat het bij mij past. Ik ga deze week weer verder met oefenen en ik neem me voor om het voelen nu boven aan te zetten, de rest komt daarna. Momenteel ben ik ook een boek aan het lezen over het innerlijk kind. Het gaat over regels die het innerlijk kind zou opstellen, elke regel wordt uitgelegd. Er staan oefeningen in het boek en innerlijke reizen, waarbij je in contact komt met je innerlijke kind en waarbij elke reis een bepaald doel heeft voor je innerlijke kind. Het boek zorgt ervoor dat ik het steeds beter ga begrijpen (toch weer dat stuk ratio), waardoor ik het me beter voor kan stellen en waardoor ik er straks hopelijk dichter met mijn gevoel bij kan komen.

Op mijn werk is mijn functie de afgelopen jaren veranderd. Er zijn veel meer verschillende taken bij gekomen. Ik vind het ontzetten leuk en haal ook hier veel voldoening uit. Ik heb het de afgelopen periode neergezet op een manier die bij me past. Ik heb een weg gevonden in wat moet en hoe ik het graag doe. En dan is het goed om te gaan evalueren. En dan komt ook daar een dubbel gevoel. Ik ben trots op hoe ik het heb neergezet, hoe ik het doe, hoe ik alles geregeld krijg en ook dat ik het uitvoer zoals ze het graag willen. Maar ik leg voor mezelf de lat ook hoog. Al pratende realiseer ik me waar ik allemaal nog meer uit kan halen. En als ik dan voor mezelf de overlap zie met de coachopleiding, een bepaald gedeelte wat ik op beide fronten verder zou kunnen uitdiepen, komt dat wel even binnen. Ik spreek met mezelf af dat het een proces is en dat bewustwording stap 1 is. Ook voor mijn werk weet ik wat me te doen staat en om eerlijk te zijn heb ik er ook veel zin in om hier aan te gaan werken.

Voor de cursus hadden we het afgelopen week over krachtdieren. Tijdens de zoom deden we een krachtdierenmeditatie, waarbij je een mannelijk dier, een vrouwelijk dier, en het krachtdier van je Higher Self zou ontmoeten. Het was echt magisch! Als mannelijk dier zag ik een roodborstje. Die staat voor een overleden persoon, hij had altijd een speciale band met dit dier. En ik weet dat hij bij me is en dat werd bevestigd. Als vrouwelijk dier zag ik een hert en daar kon ik op dat moment niet zo veel mee. Hij zou staan voor zachtmoedigheid, onschuld en gratie. En als laatste zag ik een spin, ik dacht dat deze voor mijn angsten zou staan, maar het bleek om creativiteit, verbinding tussen heden en verleden en talenten gebruiken te gaan. En als ik dat koppel aan mijn Higher Self, dan klopt dat wel. Het is waar ik nu sta of eigenlijk waar ik naar toe wil. We hadden nog een kaartje tegoed. En deze kreeg ik vandaag. En daar kwam wederom het hert naar voren (iets met toeval bestaat niet). Nu met een uitgebreide uitleg erbij, waar ik me volledig in kan vinden. “De boodschap van het hert herinnert je eraan dat het nu tijd is om gehoor te geven aan de oproep om overtuigd, sterk en meelevend te zijn. Anderen zullen naar jou kijken voor leiding, en je hebt het in je om, net als het hert, vol vertrouwen rond te lopen. De spirit van het hert wil dat je weet dat je nu ook verantwoordelijkheden hebt naar jezelf toe, want je leert en ontwikkelt nieuwe vaardigheden. Je staat nu model voor transformatie; je deelt je kracht, ervaring en hoop met anderen, zodat ook zij kunnen groeien en het beste in zichzelf kunnen ontdekken. Laat je angsten los en laat de boodschap van het hert je eraan herinneren dat je alles in je hebt wat nodig is om verstandig en op de juiste manier te leiden, als je maar eerlijk blijft tegenover jezelf en luistert naar diegenen die je willen steunen.” En dit is erg toepasselijk met alles waar ik op dit moment sta.

Deze week gaan we het hebben over familie opstellingen. Ik bedenk me dat iemand me laatst had aangeboden om me daar meer over te vertellen, ook over trauma opstellingen. En dus app ik haar. We spraken vanochtend af. Zij zet haar familie neer, ik mag “op” de verschillende personen gaan staan en gaan voelen. Het is echt magisch. En bizar! Voor de trauma opstelling vraagt ze of ik een verlangen heb. En dan borrelt toch dat stuk leiding nemen weer op; “Ik wil meer leiding nemen”. Ik schrijf alle woorden op een los briefje en mag een woord uitkiezen en dan op een plek op de grond leggen. Zij gaat er op staan en voelen. Als het eerste woord klaar is, het tweede woord en ook dan voelt zij weer. De woorden staan voor situaties of personen en zachtjes aan wordt ook de verhouding tussen de woorden duidelijk. Ik ga op het woordje “wil” staan, wat ik als eerste had neergelegd. Zij heeft inmiddels de andere woorden bij zich en ze loopt ongeduldig heen en weer. Ze geeft aan dat ze niet stil kan staan, dat ze door moet gaan, maar dat het niet vervelend voelt (dat klopt precies bij mij). Mijn woordje staat voor mijn kleinere zelf, ik voel nu rust en tevredenheid, ik kan erbij gaan zitten. En de hele situatie om dit verlangen wordt me duidelijk. Wat bij mij zit, wat bij een ander zit, waar het vandaan komt. Echt heel bizar. Ze geeft me veel uitleg en ze beantwoordt mijn vragen. Het lijkt me fantastisch om dit ook zelf te kunnen gaan gebruiken.

Al stuiterend kom ik thuis. Stuiterend van deze ervaring, van deze dag, maar eigenlijk ook van deze week. Wat is er veel gebeurd, wat heb ik veel ondernomen, wat heb ik veel geleerd, wat heeft het me aan het denken gezet. Maar het allerbelangrijkste; wat heeft het me veel voldoening gegeven!!!

Lieve groet, Cobie

De eerste week in het nieuwe jaar is inmiddels om en ik merk bij mezelf dat ik zoekende ben. Ik had me al voor genomen dat dit vooral een periode van mezelf verder ontwikkelen zou worden. Een periode van investeren. En eigenlijk van verder niet zo veel willen. Een beetje voorzichtig vooruit denken alvast. Maar vooral niet te hard. De mensen die mij kennen, weten dat geduld niet in mijn woordenboek voorkomt. Alles moet gewoon meteen. Bij de cursus die ik volg (intuïtief HSP kinder therapeut) moesten we in de eerste les twee punten opschrijven die we gedurende de cursus hopen te leren. En hoe kan het ook anders, één ervan is dat ik hoop meer geduld te gaan krijgen. En ik ben daar zo hard mee aan het werk op dit moment!

Het sporten gaat lekker zijn gangetje. Nu moet ik eerlijk bekennen dat dat ook wel zo’n essentieel onderdeel is van mijn leven, dat ik altijd wel zorg dat dat doorgaat. Regelmatig doe ik weer met een online les mee. In de vakantie de instructrice eindelijk in levende lijve leren kennen, zo leuk! De Zumba vindt gelukkig nog steeds (online) doorgang. En ik sport regelmatig samen met een vriendin. De bootcamp ligt momenteel helaas stil en ook de vrijdagavondtraining laat ik even voor wat het is. Wel loop ik wekelijks met 1of 2 mensen op vrijdag en ook geregeld nog een keer. Het lukt me op dit gebied niet om doelen te stellen of om ver vooruit te kijken. Ik merk dat ik er van baal dat er zo veel niet mag of kan en dat ik eigenlijk nog niet echt vooruit durf te kijken. Dus ook op dit vlak ,moet ik mezelf er maar even bij neerleggen en geduld hebben met concrete plannen bedenken. Het is niet erg, ik geniet van het sporten. Zelfs wanneer ik een concreet doel heb, geniet ik nog het meest van de weg er naar toe. Ik besluit dat nu ook maar te doen.

Op voorhand zou dit een periode worden van zelfontwikkeling. En dat is het ook. Ik ben hard aan het werk. Al gaat het me zoals duidelijk mag zijn, nooit snel genoeg ;-). Ik zit inmiddels op de helft van de cursus voor intuïtief HSP kinder therapeut. En ik kan oprecht zeggen dat ik het nu ontzettend leuk en leerzaam vind. Wel moest ik er inkomen en wennen aan deze manier van leren. Het heeft mijn geduld zeker op de proef gesteld. Ik ben deze cursus vooral voor mezelf gaan doen, voor mijn kinderen en een beetje met het oog op de kinderen op mijn werk. Ik hoopte meer te leren over hooggevoeligheid, mijn kinderen beter te leren begrijpen. En het dan ook vooral vanuit een ander perspectief. In de beschrijving werd gesproken over mediumschap, ik dacht dus vooral het HSP gedeelte te koppelen aan een stukje spiritualiteit. De eerste zoom vond ik zweverig en ik vroeg me oprecht af wat ik daar deed. Toch bleef mijn nieuwsgierigheid wel en zag ik ook overlap met de coachopleiding die ik volg. De bijbehorende reader is meer gericht op hooggevoelige kinderen, ook wel gecombineerd met spiritualiteit. Ik begin de opzet van de cursus nu te begrijpen; theorie gekoppeld aan veel oefenen. En met dat oefenen dan vooral hoe je jezelf als intuïtief therapeut neerzet, jezelf daar beter in leren kennen en vooral oefenen. Ik begin de mensen in de groep te leren kennen en ik merk dat ik meer van mezelf durf te laten zien. Ik weet niet precies wat ik geloof, waar mijn grenzen liggen. Wel weet ik dat ik met mezelf heb afgesproken om er open in te staan, niet bevooroordeeld. Ik vind het ontzettend fascinerend, ik ben nieuwsgierig en ik merk dat ik echt uit ga kijken naar de wekelijkse zoom. Ik doe mijn huiswerk trouw. Ik kan dus zeggen dat ik nu erg enthousiast ben. Wat ik er uiteindelijk mee ga doen, weet ik niet. Maar dat hoeft ook niet.. iets met geduld :-).

Voor de coachopleiding hebben we deze week de tweede les. En ik had het niet gedacht, maar ik ben zo enthousiast! Op voorhand vroeg ik hoeveel tijd het wekelijks ongeveer zou gaan kosten, omdat ik vreesde voor hoe ik alles rond zou gaan krijgen. En nu na de eerste maand, het oefenen was zo leuk en gaf me zo veel voldoening, dat ik steeds meer personen ging zoeken om mee te kunnen oefenen. Eerst afgesproken met een aantal mensen van de opleiding. Invoelen bij de ander, voelen welk gebied in het leven op dit moment de meeste aandacht nodig heeft. En daarna voelen wat diegene als beperkende overtuiging heeft. Na een aantal keren ging het verder en kwam er ook een stuk bij over het ego en over waar het vandaan kwam. We mochten ook gaan oefenen op mensen uit onze omgeving. Via facebook reageerden een paar mensen. Ik dacht het erg spannend te gaan vinden, maar dat viel erg mee. Ik vond het vooral heel leuk en speciaal om te doen. In eerste instantie merkte ik dat ik ook veel bezig was met wat ik aan iemand kon aflezen, de omgeving waar diegene zat en aan wat ik al wist over diegene. Ik vond het nog het meest spannend dat je een gesprek niet kan voorbereiden, dat je het in moet gaan, alles los moet laten en alleen moet luisteren naar je gevoel. Ook op dit gebied vind ik het lastig om voor mezelf precies duidelijk te hebben wat ik er nu zelf van vind. De vriendin die de cursus geeft, blijft zeggen dat ik het niet moet proberen te begrijpen. En dat is ook zo. Het vele oefenen deed mij goed, ik merk steeds meer dat ik alles los kan laten en dat ik alleen voel. Het is bizar om ook echt iets te voelen, helemaal als de ander zich er in herkent en je merkt dat je er iets mee raakt bij de ander. En dat is inderdaad niet te begrijpen. Vandaag kwam een vriendin terug op een oefenmoment. Ze gaf aan dat ze een paar dagen later precies wist waar het over ging en dat het zelfs lichamelijk bij haar doorwerkte. Wat aangeeft dat het dus echt een groot iets was voor haar. Ze had er stappen op ondernomen en ze straalde nu helemaal, het had haar veel gebracht. Zo mooi om dit terug te horen, fijne feedback. Ik kan niet wachten tot ik hier nog verder mee kan gaan, meer de diepte in… weer iets met geduld ;-). Ik schrijf na ieder oefen moment een aantal (leer)punten op, waar ik voor mezelf bij stil wil staan en waar ik voor een volgende keer wat van kan leren. Dat werkt goed. Oh heb ik al gezegd hoe enthousiast ik ben ;-). Ik hoop dit stuk straks te gaan integreren in Running Miracle. Al hardlopend of wandelend hier iets mee te gaan doen, individueel en ook in groepsvorm. Ik heb al legio ideeën, deze ook al opgeschreven. En ook nieuwe boeken gekocht die me hier verder bij gaan helpen. En dan komt dat woordje geduld weer, liever nog zou ik vandaag dan morgen hier mee starten. Ik krijg er zo veel zin in. Ik blijf trouw oefenen en ga het oefenen straks ook verplaatsen naar al wandelend of hardlopend oefenen, het lijkt me zo gaaf om dit alles te kunnen combineren. Geduld!

Verder merk ik dat ik de veranderingen die er thuis aan gaan komen, spannend vind. Mijn jongste wordt met een paar weken vier, en om eerlijk te zijn, kijk ik er als een berg tegenop dat hij straks volledig op school zit. Ik ben nu al aan het bedenken hoe ik hem regelmatig ziek ga melden, ik hou mezelf voor dat hij straks vast veel moe zal zijn en een dagje thuis moet blijven… maar aan de andere kant weet ik ook dat het moet, dat het goed is en dat hij er aan toe is. Verstand en gevoel zitten niet altijd op één lijn. En op sommige momenten dan neemt gepieker de overhand. Na een pittige HITT vanmorgen, waarin ik echt alles gaf, was ik het nog niet kwijt. Zo fijn dat een vriendin dan appt of ik zin heb om hard te lopen. Het werd een ontspannen rondje, wij kletsten over van alles en nog wat. Ook hierover, want zij begreep het precies. En na dat rondje was mijn gepieker gestopt. Ik wist hoe ik het aan wilde pakken en vond er rust bij. En dan is en blijft hardlopen voor mij toch de beste manier. Ik besloot thuis de boel de boel te laten en met de kids een film te kijken (na het hardlopen is film kijken met de kids en spelen in de speeltuin met hun ook perfect om gedachten te verzetten). Het was een hilarische film, we deelden het plezier en om de beurt kwamen ze knuffelen. Mijn jongste doorlopend, hij voelt dit alles ook aan mij, komt nog meer knuffelen dan anders. Ik geniet er maar extra van.

Lieve groet, Cobie

Tweede kerstdag vandaag, het jaar loopt ten einde. En zachtjes aan dringt dat ook tot mij door. Regelmatig blik ik terug en komt de vraag: wat ik los wil laten. Maar stiekem denk ik liever aan wat dit jaar me allemaal heeft gebracht. En ik denk dat ik daar wel een boek over kan schrijven! Ondanks dat het een gek jaar was, waarin veel niet kon of niet mocht. Waarin ik voelde hoe moeilijk het kan zijn om keuzes te maken. En hoe onrechtvaardig de consequenties kunnen voelen. Helemaal als het je kinderen aangaat, terwijl ze je principes misschien zelf niet delen. Ondanks dat, kan ik zeggen dat 2021 voor mij een fantastisch jaar was, of is!

Het was het jaar van Running Miracle. Ik hielp vriendinnen met hardlopen, het verder opbouwen. Ik kreeg een prachtige, persoonlijke en erg rake brief van een hele goede vriendin en raakte met haar hierover aan de praat en in dat gesprek ging er bij mij een knop om. Ik besloot er volledig voor te gaan. Ik bedacht een naam. Met hulp van mensen om me heen, kwam er een logo. Ik liet kleding bedrukken en ik maakte een website. En op 10 september werd het helemaal echt, ik schreef me in bij de kamer van koophandel.

Vanmiddag zocht ik mijn verdiensten van dit jaar bij elkaar en maakte hier een foto van. En als ik hier naar kijk, realiseer ik me dat ieder voorwerp symbool staat voor een stap.

Ik begon het jaar met de Run Forest Run High five. Dit betekende voor mij heel wat drempels over, ver of eigenlijk mijlenver uit mijn comfortzone. Wat had ik zin om trails te lopen, maar wat was er weinig. Tot mijn oog hierop stuitte, en eigenlijk, was het perfect. De GPX bestanden van vijf trails ontvangen en drie maanden de tijd hebben om er minimaal drie van te lopen om de medaille thuisgestuurd te krijgen. Voordat ik alle beren op de weg had gespot, had ik me impulsief al ingeschreven. En toen kwam het nadenken over de beren natuurlijk alsnog wel. Maar ik kon niet meer terug, ik wilde mezelf wat bewijzen. Het zelf met de auto naar de trails rijden, was de eerste uitdaging. Daar kwam bij dat ik hoog had ingezet met de trails rond de 25km, ik liep op dat moment een beduidend stuk minder ver. En ik had nog nooit iets met navigeren op mijn horloge gedaan, of eigenlijk helemaal niet met navigeren. Ik hou van uitdagingen en met de impulsieve inschrijving had ik mezelf al overtuigd er voor te gaan. Via internet vond ik uit hoe ik de route kon uploaden naar mijn horloge. Naar de eerste trail ging mijn gezin mee, dus hoefde ik nog niet zelf te rijden. Het navigeren besloot ik ter plekke maar te leren. En de afstand.. ik weet dat als ik iets in mijn hoofd haal, ik het ook doe. Ik liep vlak van te voren nog een lange duurloop van 20km, wat een ware hel werd. Iets met afkicken van suiker, gedachten niet kunnen verzetten en omkomen in zelfmedelijden. Maar goed, een slechte generale betekent.. Het werd een prachtig avontuur. Redelijk snel vond ik uit hoe het navigeren werkte, tot mijn knieën door het water, wees mijn horloge me de weg. Het laatste stuk merkte ik zeker niet genoeg getraind te hebben, dus op karakter bereikte ik de finish, waar mijn kinderen me warm onthaalden. De volgende trails reed ik zelf met de auto en dat leverde me heel wat vrijheid op, ook op andere momenten durfde ik nu de auto te pakken. Uiteindelijk liep ik vier van de trails en wat voelde ik me blij, trots en voldaan bij het ontvangen van deze medaille. Hij staat symbool voor alles wat ik hiermee heb overwonnen, voor buiten comfortzone gaan, voor moed en vooral voor op mezelf durven vertrouwen.

In de zomer volgde de T4 van Run Forest Run, hetzelfde principe. Ik stond er nu wat relaxter in, ik kon me meer focussen op het lopen zelf. Mijn conditie verbeterde en ik zorgde dat de drempels die ik over was gegaan met de H5, achter me bleven.

De medaille van de Singelloop symboliseert ook veel voor mij. Vlak daarvoor kreeg ik te horen dat mijn loopmaatje van vroeger in een hospice zat. Ik heb veel aan hem te danken, hij heeft me onbewust een heel eind geholpen met waar ik nu sta en wat ik nu doe. Hij steunde me altijd met een berichtje en vorig jaar stond hij onverwachts bij de Singelloop om me aan te moedigen. Ik bezocht hem nog, we deelden herinneringen. Het was een fijne laatste ontmoeting. Vrijdag op de fiets naar de training die ik zou geven, zag ik een regenboog. Hij had me ooit al genoemd dat hij me wel trainingen zag geven. Een naar gevoel bekroop me. Ik merkte hoe moeilijk ik het er mee had. Maandag kwam het gevreesde bericht. En bij de Singelloop wist ik dat hij er dit jaar niet zou staan, maar wel dat hij bij me zou zijn. Het werd een rare, emotionele wedstrijd. Een vriend die ik had begeleid, liep mee. En ik wilde zelf ook graag mijn tijd van vorig jaar verbeteren. En tijdens de wedstrijd zelf, ging dit alles door me heen. Bij de plek waar hij een jaar eerder stond, vond ik nu niks. Wel voelde ik zijn aanwezigheid bij me. Ik haalde mijn doel en de vriend die meeliep, liep de sterren van de hemel. Het gaf op alle fronten voldoening. Zo heeft het moeten zijn.

De medaille van de halve van Oldenzaal symboliseert hoe Running Miracle mij laat groeien. Ooit zei ik dat ik nooit voor een groep zou gaan staan, dat ik nooit training zou gaan geven. En vlak voor de zomervakantie werd ik benaderd met de vraag of ik trainingen wilde verzorgen voor een bedrijf met als doel de 5km van de halve van Oldenzaal. Ik voelde de spanning in mijn lijf, maar zei meteen ja. Ik wist gewoon dat ik dit moest gaan doen. Volgens mij ben ik zelden zo nerveus geweest als voor de eerste training. Wat heb ik er van genoten en wat heeft het me veel gebracht! We sloten de trainingsperiode met elkaar af met de 5km wedstrijd, het werd een feestje! Als vervolg hierop besloot ik een eigen trainingsgroepje op te richten op de vrijdagavond. Momenteel ligt het weer behoorlijk stil, mede door alle maatregelen. Maar ik heb goede hoop om het in het voorjaar echt vorm te kunnen gaan geven. Ik benaderde een vriend die trainer is, hij gaf me veel tips, uitleg en voorbeelden voor de warming up en de loopscholing. En door deze stappen realiseerde ik me nog meer, dat als ik meer mensen aan wil trekken, ik zichtbaar moet zijn. En daar ging een ander stuk comfortzone. Ik belde met onbekende mensen, bedacht challenges en ik maakte filmpjes (en dat laatste vond, eigenlijk vind, ik echt verschrikkelijk). Het liep redelijk parallel met opdrachten uit de cursus die ik volgde en waarbij we ook filmpjes moesten delen. Ik ging het dus maar gewoon aan, gaf mezelf feedback en probeerde hierin te groeien. Ik weet dat ik op alle fronten nog ontzettend veel te leren heb, wil leren. En inmiddels heb ik al weer zo veel nieuwe plannen in mijn hoofd, wat zorgt dat er nog meer te leren bij komt. Maar ik sta er voor open, ik wil graag groeien op dit gebied, me verder ontwikkelen en er stralend gaan staan. Ik ben er van overtuigd dat dat me gaat lukken!

Bij de finish van de mudmasters ontving ik het t-shirt. De mudmasters staat vooral voor heel hard trainen. Ik ben dit jaar met bootcamp begonnen, dat is fantastisch! Pittige trainingen, gezelligheid, veel leren en sterk worden. Ook afzien, spierpijn, veel spierpijn en doorgaan. Maar de mudmasters staat vooral voor samen trainen met een goede vriendin. We hebben allerlei trainingen samen gedaan en we trainen nog regelmatig samen. We gingen samen hardlopen, waarbij ik haar hielp. En we gingen samen zwemmen, waarbij ze mij hielp. Want ook daar lagen en liggen nog wel hoge drempels en wil ik nog wel veel bijleren. We bedachten allerlei verschillende trainingen en we trainden met name onze armen, voor de gevreesde monkeybars. En de mudmasters deden we samen. Het was een prachtig avontuur! De monkeybars waren nog verschrikkelijker dan ik op voorhand dacht (het water nog veel enger dan ik vreesde). Bij de hoge steile glijbaan moest ik mezelf echt oppeppen om het ook daadwerkelijk te durven. En bij de halfpipe besloot ik er vol vertrouwen in 1 keer tegenop te lopen. We gingen hand in hand over de finish en vierden samen feest.

De houten medaille is de laatste en daar kleven gemengde gevoelens aan. Het was eerst al de vraag of we mee mochten doen. Mijn loopmaatje regelde het uiteindelijk, blij dat het lukte, maar ook een dubbel gevoel dat het niet van harte ging. En de loop zelf was een ware hel voor mij. Na een kilometer gleed ik al uit en vanaf het beging heb ik niet lekker gelopen. Het voelde ontzettend zwaar, ik kon mijn gedachten niet verzetten, ik was niet gezellig, het was Afzien met een hoofdletter, 28km lang. Ik weet dat is waar je strek van wordt, dat het er ook bij hoort, toch kijk ik er niet erg plezierig op terug. Ik houd mezelf maar voor dat dit een les was.

Verder was dit ook het jaar van het online sporten. Het begon met allemaal verschillende online lessen. Ik was al snel fan. Ik deed bijna dagelijks mee en leerde nieuwe mensen kennen. En nu zijn er weer een aantal online lessen en geniet ik er weer net zo van als aan het begin van het jaar. Dankbaar dat ik weer mee mag doen en blij met de nieuwe contacten die ik op deze manier heb opgebouwd!

Tussen alle regels en restricties door was er nog de mogelijkheid voor een Zumba event. We dansten drie uur lang. En dat is zo fijn! De sfeer is gemoedelijk, lekkere muziek, heerlijk bewegen en je hoofd helemaal leeg.

Dit jaar heb ik ook hard gewerkt aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik begon met het gezond en fit traject; dit bracht me dichter tot mezelf, ik viel af, raakte van mijn suikerverslaving af (wat inmiddels helaas weer helemaal terug is) en ik begon open te staan voor spiritualiteit. Daarna nam ik deel aan de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Dit leerde me veel over mezelf. Hoe ik bij mezelf kan invoelen en hoe ik antwoorden kan krijgen. Ik leerde manieren om bij mezelf te blijven (boven aan die hoge glijbaan bij de mudmasters) en hoe ik kan ontspannen. Beide cursussen lieten me ook regelmatig buiten mijn comfortzone gaan en lieten me groeien. Nu ben ik bezig met de coachopleiding. We hebben de eerste les gehad, ik ben veel aan het oefenen. Dit brengt me nu al veel en gaat me nog veel meer brengen. Op voorhand vond ik het ontzettend spannend, nu merk ik dat ik het vooral heel leuk vind. Ik begrijp het allemaal nog steeds niet goed, ik weet ook nog niet wat ik overal precies van vind. Wel weet ik dat ik het als iets magisch ervaar en dat ik enorm van het oefenen geniet. Hoewel het soms ook ineens en onverwachts heel dichtbij kan komen en erg ongemakkelijk kan voelen. Sinds het gezond en fit traject spreek ik regelmatig een persoonlijke sessie af. Dit geeft me iedere keer inzichten, inzichten in dat stuk waar veel beperkende overtuigingen liggen. Vaak is het erg confronterend, werkt het lang na. Steeds helpen de inzichten me om in te zien wat ik kan doen om verder te groeien. Al deze onderdelen hebben me het afgelopen jaar veel verder geholpen.

En als ik zo terugblik, realiseer ik me hoe alles op zijn plek viel. Alles stukjes pasten in elkaar en zorgden er met elkaar voor dat 2021 een fantastisch jaar was voor mij. Ik ben dankbaar voor dit alles, dankbaar wat het me heeft gebracht en dankbaar waar ik nu sta. Ik kijk uit naar 2022, heb er veel zin in om alles aan te grijpen, aan te gaan en verder te groeien! Ik barst van de plannen, de energie, ik verheug me erop. En ik hoop op een net zo mooi, uitdagend en leerzaam jaar!

Lieve groet, Cobie

Twee weken na mijn vorige blog en nu echt 40. En om eerlijk te zijn, voel ik me de laatste dagen ook wel 40. Er is weer veel gebeurd, veel wat me bezighoudt!

Op een ochtend voor mijn werk was ik nog wat social media aan het bekijken, ik stuitte op een woord en kreeg ineens allerlei ideeën. Gedurende de fietstocht naar mijn werk werd ik steeds enthousiaster en kregen mijn gedachtenspinsels al een beetje vorm. Ik appte een vriendin snel mijn ingevingen om deze zo ook voor mezelf vast te houden. En nu ben je natuurlijk erg nieuwsgierig naar wat het precies is…. Het komt erop neer dat ik Running Miracle straks vanuit twee kanten wil gaan benaderen. De ene kant is inhoudelijk zoals het nu ook is, praktisch zullen er een paar concepten iets gewijzigd worden. De ander kant is om het lopen/sporten/wandelen in verband te brengen met het contact maken met jezelf, met je lichaam, je gevoel. Een stuk mindset erbij om meer tot jezelf te komen. Het ene stuk is dus meer gericht op prestatie, vooruitgang, fysiek en het andere stuk is meer gericht op rust vinden, lekker bezig zijn en meer mentaal. Vandaag heb ik de eerste ideeën op papier gezet, ik word er helemaal blij van en ik zie het ook al helemaal voor me. Voor dit nieuwe stuk kan ik mijn eigen ervaringen goed gebruiken. En ook mijn passies kan ik hier in verweven; trailrunnen en de fartlek trainingen (spelende trainingen) waar ik zo van hou. Wat ik de afgelopen periode op spiritueel gebied heb geleerd kan ik hierbij gebruiken (oa uit de cursus wat wil je intuïtie je vertellen) en ik denk ook veel te gaan hebben aan de (intuïtieve) coachopleiding die deze week start. Ik koppel al deze stukken aan elkaar en creëer op deze manier mijn eigen aanbod, vanuit mijn passies hoop ik een prachtig en uniek product neer te zetten, waarmee ik heel dicht bij mezelf blijf. De plannen die ik heb, betekenen nog wel dat ik over heel wat (hoge) drempels heen moet. Maar dat gaat me lukken! Dat heb ik eerder gedaan, dus dat zal ik nu ook doen. En met zo’n duidelijk doel voor ogen, ben ik bereid ver uit mijn comfortzone te stappen.

Vandaag vierden wij pakjesavond. Ik kreeg het boek de kracht van kwetsbaarheid en ik kan het nu al bijna niet meer wegleggen. Wat ik tot nu toe heb gelezen gaat over bezielde mensen. En onder andere dat zij alles toe schrijven aan hun vermogen zich kwetsbaar op te stellen. Dat spannende gevoel mag er dus best zijn en ik mag er voor uit komen. Zo ver was ik al. Het boek grijpt me waarschijnlijk ook zo aan, omdat het erg aansluit bij waar ik zelf op dit moment sta. Bij mezelf blijven, mijn gevoelens voelen, accepteren en delen met de mensen om me heen. Momenteel komt dit werkelijk op ieder punt van mijn leven weer terug. Het is de rode draad in mijn persoonlijke ontwikkeling op dit moment. En ik maak er grote stappen in, hoewel dat niet altijd even fijn voelt. Een goed functioneringsgesprek gehad op mijn werk deze week, waarin dat zeker wel wordt gezien. Een flinke aanvaring gehad waarbij ik volledig bij mijn gevoel ben gebleven en vandaar uit heb gehandeld, zo heftig was nieuw voor me. En dan verschillende situaties thuis die me bezighouden en waarbij mijn man noemt, laat het los, je hebt niet overal controle over. Hij weet dat ik de spanningsbuikpijn van mijn zoon herken, omdat ik zelf ook ervaar. Hij geeft me de ruimte voor mijn gevoel. En mede dat maakt dat ik me echt wel 40 voel!

Het andere stuk waardoor ik me opeens zo oud voel, is dat ik nog steeds niet op de rem heb getrapt.

Mijn verjaardag zou ik klein vieren op de dag zelf. Door al het Coronagebeuren zouden drie van de vier kinderen thuis zijn. Samen met nummer vier maar een buikpijn bedacht, wat resulteerde in mijn grootste cadeau; heerlijk mijn kinderen bij me de hele dag! Het weekend vierden we het groter, we gingen een weekend weg met vrienden. Wat een gezelligheid! Veel te weinig slaap natuurlijk. En ik zag allerlei mogelijkheden om lekker en flink te sporten. De eerste ochtend werd het 10km hardlopen; de eerste en laatste paar op tempo en het middelste stuk cross. Later die dag deden we Zumba. De tweede dag werd een pittige 5km hardlopen, cross met een hele snelle laatste kilometer. En daarachteraan een zelfbedachte bootcamp.

De dagen na het weekend trok ik door. Zumba op het werk en ik kon op een vrije avond onverwachts online meedoen met Zumba en bodyshape. En natuurlijk ga je dan je grens wel een keer voelen. De dagen die volgden werd het wederom Zumba, in de ochtend een pittige ouder-kind workout en ’s avonds een HITT. Vrijdagavond besloten we het hardlopen maar tot een rondje van 5km te beperken. En de rustdag zaterdag was meer dan welkom. De bootcamp van vandaag was weer heerlijk. Verder heb ik ook het tweede gedeelte van de e-learning volbracht; inspanningsfysiologie. Erg interessant! En ik denk zelf dat het boeiendste onderdeel nog gaat komen; trainingsleer. De cursus die deze week zou starten, schuift een week op. Wat me even wat ruimte geeft om op adem te komen.

De kinderen slapen inmiddels allemaal, de spanning is zichtbaar verdwenen na een geslaagde pakjesavond. En dat is wat ik ook ga doen, mijn rust vinden, alles waar ik geen controle over heb, loslaten. En met een positieve kijk de toekomst in. Dit weekend lekker uitgerust en er ligt wederom veel moois in het verschiet!

lieve groet, Cobie

Zoals ik vorige week al schreef, ben ik weer eens veel te druk. Ik kan simpelweg niet tegen niksen, ik vind veel te veel leuk en ik denk altijd veel meer tijd te hebben, dan ik werkelijk heb. Dus dat. Nu dacht ik alles redelijk onder controle te hebben tot er afgelopen week een mailtje binnen kwam. Eind september had ik me ingeschreven voor een online cursus functionele anatomie, inspanningsfysiologie en bewegingsleer. Ik dacht geen factuur te hebben ontvangen, mailde er achter aan en hoorde niets. Aangezien ook toen mijn weken wel vol zaten, liet ik het erbij. En nu deze week toch een mailtje. Ik heb schijnbaar wat mailtjes gemist (snap ook niet hoe dat kan gebeuren ;-). En nu kon ik toch nog meedoen. Na wat wikken en geven, betaalde ik alsnog en stond de cursus de volgende dag al voor me klaar. Het komt er dus op neer dat de coachopleiding en de cursus kindermedium begin december starten, vorige week was mijn zoon jarig, deze week ben ik zelf aan de beurt, we hebben een weekendje weg gepland, ik heb vier kids in huis dus aan het sinterklaasfeest ontkomen we ook niet. En dan komen mijn gewone wekelijkse bezigheden er nog bij (lees drie dagen werken, een huishouden runnen, rond de tien uur sporten en bezig voor Running Miracle). Mijn oplossing was om maar heel snel te starten en een flinke slag te slaan voor december begint. Dat is gelukt. Veel uren achter de laptop door gebracht, alles opgeschreven met als resultaat dat ik het gedeelte functionele anatomie vandaag heb afgerond. Pff lang geleden om zo bezig te zijn geweest. Ontzettend interessant en leuk!

Morgen is de laatste les van de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er zin in. Wat heb ik veel van deze cursus, of eigenlijk van Annemiek, geleerd. Zoals meestal bij mij, stond ik er enigszins sceptisch in. De eerste lessen vond ik ontzettend spannend. Annemiek bleef maar benoemen dat dat je ego is. En die wil niet dat je dat doet, aangaat, leert. Ik leerde manieren om mijn ego tot rust te brengen. En het werkte! Ik merkte hoe ik het kon gebruiken om mezelf rustig te maken, om grenzen te verleggen, om te groeien. Ik gebruikte het voordat ik een video voor Running Miracle opnam of opneem. Ik gebruikte het bovenaan die hoge glijbaan bij de mudmasters, wat ik eigenlijk niet durfde en uiteindelijk toch zonder twijfel deed. Ik gebruikte het bij het zwemmen als ik mijn grenzen opzocht met onder water zwemmen en steeds een stapje verder ging. Op de schermbeveiliging van mijn telefoon heb ik hier een verwijzing naar gemaakt, zodat ik er steeds aan denk en weet dat het me in alle situaties kan helpen. Ik leerde om naar mijn onderbewuste te gaan. En dat het ook fijn kan zijn, niet alleen spannend. Ik leerde mezelf beter kennen. Ik leerde op dit gebied verder uit mijn comfortzone te gaan. En ik leerde dat er op dit gebied altijd veel te leren of te ontdekken blijft. Ik vind het fijn om hier mee bezig te zijn. Om een momentje voor mezelf te pakken. Even echt stil te staan bij wat goed voelt of bij wat op dat moment moet. En om hier zo nu en dan wat dieper op in te gaan. Ontzettend blij en dankbaar dat ik deze cursus heb kunnen volgen. Als ik er vragen over heb, heeft Annemiek een antwoord voor me of ze laat me in verwarring er nog verder over na denken tot ik het antwoord zelf weet. Ik kan mijn twijfels met haar bespreken, zo zweverig is het allemaal echt niet. En regelmatig houdt ze me een spiegel voor, wat ik op dat moment niet leuk vind, maar wat me wel steeds verder helpt. Al het geleerde neem ik met me mee en ik verwacht hier ook in de toekomst veel aan te hebben.

Op de facebookpagina van Running Miracle begint steeds wat meer interactie te ontstaan. En ik merk bij mezelf dat ik daar erg blij van word. Omdat het sproten niet voor iedereen mogelijk is momenteel, heb ik besloten regelmatig wat challenges te plaatsen. En stiekem is dat gewoon erg leuk. De wallsit challenge deze week werd actief mee gedaan, steeds langer en er ontstonden leuke gesprekken. Na de Zumba deden we live bring Sally up, bring Sally down, wat ook gewoon erg grappig was. Mijn voornemen is dan ook om hier nog wel even mee door te gaan. Mocht je ideeën hebben, let me know! Zelf wat delen mag natuurlijk ook altijd! Ook bracht het me op het idee om van het eten een challenge te maken, stiekem zit hier een groot eigenbelang bij ;-). Mijn suikerverslaving is weer behoorlijk terug bij af en ik snaai inmiddels weer de hele dag. Vervolgens voel ik me moe, heb ik er last van en bedenk ik me weer dat het anders moet. En ook anders kan. Dus vandaar mijn challenge om toegevoegde suiker (en het liefst ook ander slecht eten) een week te laten staan, van 29 november t/m 5 december. Ik zal er dagelijks een berichtje over posten. Er zijn al mensen die meedoen, hopelijk zijn we een goede stimulans voor elkaar!

Het sporten was deze week gewoon lekker! Maandag Zumba op het werk. Ik had het maandag- en dinsdagavond druk met de verjaardag voorbereiden en vast het een en ander voor sinterklaas. Wel lukte het om de kickstart your week les dinsdag nog te doen, dus toch een half uurtje Zumba. Woensdagavond was het Zumba en de live challenge. Donderdagochtend deden we de ouder-kind workout. Hier zat bring sally up, bring sally down ook bij, dan wel met kind op m’n rug. Erg pittig en erg leuk. Ook mijn jongste zoon genoot er volop van. ’s Avonds besloot ik zelf nog een workout te doen. Een pittige total body workout via youtube, ik deed een nummer van de pound, ik wilde nu eindelijk mijn kettlebell wel eens gebruiken en ik deed de oefening met het wieltje een aantal keren. Vrijdagochtend kon ik kiezen uit de vollemaanworkshop of de strong, ik besloot voor het eerste te gaan. Loslaten, intenties opschrijven en tussendoor lekker dansen. Voor de vrijdagavondtraining waren we met z’n drieën. Het zou kort en snel worden of langer en langzaam. Ik koos een rondje uit van een kilometer of 7 dat we konden uitbreiden. Ik vroeg mijn collega naar het tempo, ze vond het pittig. Toch hield ze het goed vol en ik kon haar er doorheen praten. Ze wist het uiteindelijk tien kilometer vol te houden, de laatste kilometer flink te versnellen, waardoor we binnen het uur finishten. Zij was zo blij! En dat gaf ons allemaal zo veel voldoening. En vandaag was de bootcamp, wederom heerlijk. Bij navraag hoe het buikspiergedeelte voelde, gaf ik aan het niet heel erg te voelen. Ik kreeg het advies om rustiger of vooral bewuster omhoog en omlaag te gaan. Er werden gewichten bij gepakt en we mochten hiermee nog eens 30 zombie en 30 butterfly situps doen. En ik denk dat ik hem nu morgen wel ga voelen.

Donderdag ben ik jarig, jaren lang noemde ik elke keer weer 19 te zijn geworden. En nu besluit ik er toch maar eens voor uit te komen hoe oud ik werkelijk word. Ik word 40. Spottend noemde ik thuis dat ik in een midlife crisis ben beland, mijn man ontkent het niet. Ik zelf trouwens ook niet. Wel weet ik dat ik nu ontzettend geniet van het leven. Van alles wat er op mijn pad komt, van alles wat ik wil, van alles wat ik doe. En ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. Ik voel me jong, ik kan de wereld aan. Doelen en dromen genoeg om achteraan te gaan. Daar maakt leeftijd niks voor uit!

Lieve groet, Cobie