Auteur: Cobie Brouwer

Toen ik de eerste keer het intuïtie traject volgde, begon Annemiek over de coachopleiding. Eerlijk gezegd zag ik mezelf daar niet echt iets mee doen, ik was enthousiast voor haar, het mooie programma dat zij bedacht had en hield me er verder niet echt mee bezig. Tot zij een paar weken later noemde dat ik er veel aan zou kunnen hebben, dat het me zou gaan helpen bij alles waar ik mee bezig was/ben. Ik checkte nog even of ze echt bedoelde bij de hardlooptrajecten, de trainingen en eigenlijk alles voor Running Miracle. En dat was het geval. En zo kwam het dat ik eind december met de coachopleiding begon.

Ik vond het ontzettend spannend. Bezig zijn met mijn eigen intuïtie en dan voor mezelf, is één ding. Maar mijn intuïtie gaan gebruiken om een ander te helpen, gaat wel een stap verder. Daar komt bij dat Annemiek een hele goede vriendin van mij is, wat het oefenen ook wel een stuk ongemakkelijker maakt. In les één begonnen we al met invoelen bij de ander. Je twijfelt aan wat je voelt, waarneemt en eng om het vervolgens ook hardop te noemen. Het huiswerk was oefenen, en dat heb ik gedaan! De volgende lessen ging het verder, beperkende overtuigingen verwijderen kwam aan bod en we leerden een innerlijk kind healing geven. Dit laatste ging niet vanzelf. Ik had voor de start gevraagd wat de tijdsbesteding zou zijn, dit zou ongeveer 2 uur per week zijn. Ik wilde me alles eigen maken, wat neerkwam op zeker 10 uur in de week. Maar ik ging me met elke keer oefenen zekerder voelen. We oefenden op de mensen uit de groep en ik besloot ook meteen maar op Annemiek te oefen (live), om zo alle drempels meteen weg te halen. Na een tijdje kregen we ook de opdracht om te gaan oefenen op mensen buiten de opleiding, dit was wel weer een stap. Toch vond ik dat eigenlijk meteen geweldig. Een paar mensen uit mijn omgeving die er wel voor open stonden en even later durfde ik een oproep op facebook te plaatsen en kon ik oefenen met mensen die ik niet kende. Het voelde zo goed!! Voor alles waar ik tegen aan liep, waar ik vragen of twijfels over had, benaderde ik Annemiek. Zij gaf me steeds de feedback waar ik mee verder kon. Ik groeide in vertrouwen. De innerlijk kind healing had ik me inmiddels zo eigen gemaakt, dat ik die zelf echt geweldig ben gaan vinden.

Ik besloot dit ook te willen koppelen aan Running Miracle. Zo kwam het idee om beperkende overtuigingen op sportgebied te gaan verwijderen. Ik oefende dit eerst online een keer. En later met Annemiek live. En ook wilde ik graag weten of het mogelijk is om een intuïtieve coachsessie hardlopend te doen. Ik oefende dit met een loopmaatje en ook dat is een prachtige manier van coachen.

Al in het begin van de coachopleiding ontstond het idee voor het intuïtieve (hard) lopen. Ik werkte een eerste opzet uit en besprak dit met Annemiek. Zij bedacht de naam voor me. Ze gaf me wat tips en stof tot nadenken mee, waarna ik de hele trainingsopzet uitwerkte en een paar weken later samen met haar ging proefdraaien. Het voelde zo goed, precies zoals ik het bedacht had. Ik heb nu na twee maanden vijf deelnemers, iedere donderdag trainen we met elkaar. En iedere week krijg ik weer enthousiaste reacties. Het is precies zoals het moet zijn, alles klopt!

Het oefenen met de sessies ging verder. Ik ben inmiddels door een aantal mensen benaderd die mijn hulp echt konden gebruiken. En één persoon begeleid ik nu al langere tijd. Dit is zo dankbaar om te kunnen doen! De eerste keer dat er emoties bij kwamen, vond ik spannend. En toch was het ook goed. De ander durfde zich er helemaal voor open te stellen en ik raakte iets bij de ander, een stuk waar toch nog pijn zit of onverwerkte emotie. Later leerde ik dat er vaak emoties bij komen en dat dat ook prima is.

In de opleiding kregen we ook de Reiki-inwijding. In een ver verleden heb ik dit ook gehad, maar zo fijn om het nu nog eens te doen. En de Reiki-energie weer te kunnen gebruiken. Ik heb er mee geoefend en ik hoop over niet al te lange tijd ook Reiki 2 te kunnen volgen. Hiermee kan ik Reiki geven op afstand, wat met al het online gebeuren natuurlijk erg handig is.

In de vijfde les stond de groepshealing centraal. Zelf volg ik deze maandelijks, samen met mijn kinderen. We zijn echt fan. En als huiswerk mochten we zelf een groepshealing geven. Wederom zenuwslopend! Ik nodigde zelf nog een paar mensen uit. Wat gaf het een kick! Mijn zenuwen had ik niet volledig onder controle, ik kreeg bruikbare feedback. Ik was enthousiast. Inmiddels heb ik een tweede gegeven en staat de derde gepland.

De orakelkaarten trokken mijn aandacht. Ik sprak hier met Annemiek over, stelde mijn vragen en besloot ook kaartsessies te gaan geven. Dit nu meerdere keren gedaan. En dit is al net zo magisch! Geen sessie is hetzelfde, er ontstaan prachtige gesprekken. En ook dit is ontzettend dankbaar.

Als examen kregen we twee namen en telefoonnummers van mensen om een sessie mee te gaan doen. Deze moesten we opnemen en ter beoordeling aan Annemiek sturen. Ik hoef vast niet te zeggen dat ook dit ontzettend spannend was ;-). Het eerste gesprek begon dan ook wat chaotisch, ik zette daarna de knop om en zat echt helemaal in het gesprek. Ik stuurde dit op, samen met de feedback die ik mezelf gaf. Ik was erg tevreden. Een dag later het tweede gesprek, ik deed wat met alle feedback die ik mezelf had gegeven. Maar zo tevreden als ik over de eerste was, zo dubbel voelde dit gesprek. Ik wist en weet niet wat ik anders had moeten doen. Het gesprek duurde 2 uur (ipv 30 tot 45 minuten). En ik kreeg er geen grip op. Ik noemde naderhand alles aan Annemiek. Zij bekeek de gesprekken en gaf me feedback. Eigenlijk heel positief en ze kon de nare bijsmaak die ik aan het tweede gesprek had over gehouden, weg relativeren.

In de laatste les konden we al onze vragen stellen en stonden we stil bij hoe we verder gaan. We sloten een prachtige, leerzame periode met elkaar af. Ik heb waardevolle contacten over gehouden aan deze opleiding. De mensen met wie ik de opleiding heb gevolgd, hebben een plekje in mijn hart. Deze contacten gaan ook blijven! En daarnaast heb ik door het oefenen nieuwe mensen leren kennen en bestaande contacten verder verdiept. Super dus! Een paar dagen later ontving het diploma, zo gaaf! Veel voor gedaan, erg trots op! En als ik dit zo allemaal schrijf, dan realiseer ik me pas echt wat de coachopleiding me allemaal heeft gebracht!

Annemiek, ik ben je ontzettend dankbaar dat ik mee mocht doen! Je hebt een superopleiding gemaakt! En je had volledig gelijk, het was perfect voor mij. Dankzij de opleiding, jouw hulp, heb ik grote stappen kunnen zetten. Heb ik me verder kunnen ontwikkelen. En ben ik dat gaan doen wat ik graag doe, waar ik plezier uit haal. Daarnaast heeft het me een stuk zelfverzekerder gemaakt. Zeker op het gebied van gespreksvoering, coaching en al helemaal om voor groepen te gaan staan. Ik heb veel stappen buiten mijn comfortzone moeten zetten, daar heb je me bij geholpen. En dat heeft er voor gezorgd dat ik nu ben waar ik wil zijn. Dank je wel daarvoor!!

Daarnaast heb ik de afgelopen 12 weken nog een keer mee gedaan aan het intuïtie traject, de eerste keer was het een cursus, nu meer een coachtraject. En wat was dat ook super! We gingen al vrij snel de diepte in. Een hele fijne groep, wat erg vertrouwd voelde. En zo fijn om aan de hand van de oefeningen en huiswerkopdrachten dieper in jezelf te kijken. Ik heb alle tools om het zelf te kunnen doen, toch gaat het zo veel makkelijker en is het zo veel fijner als het geleid wordt. En fijn om het er naderhand even met elkaar over te hebben.

Ik vind het dan ook ontzettend jammer dat het afgelopen is, wat trouwens ook geldt voor de coachopleiding. Alles wat je me geleerd hebt, neem ik mee. Ik ga de komende tijd veel ervaring op doen. En waarschijnlijk blijf ik je nog regelmatig bestoken met allerlei vragen en gedachtegangen. Dank je wel!

Mocht je meer willen weten over het intuïtie traject of over de coachopleiding, kijk dan even op www.fiafiafactory.nl

Lieve groet, Cobie

Ik lees mijn blogs terug en ik zie dat ik in januari een blog heb geschreven met het onderwerp dat nu ook weer door mijn hoofd spookt: Geduld! Allereerst mijn vraag aan jou; kun jij dat, geduld hebben? Weet je hoe dat moet, heb je het van nature?

Zowel in mijn werk als met het coachen hoor ik terug dat ik rustig over kom, dat ik een bepaalde rust over me heb. Dat is heel wat anders dan wat de mensen die dicht bij me staan over me zeggen.. En dan wat ik over mezelf zal zeggen.. Nou ja, misschien dat de rust die ik uitstraal nog wel klopt, maar het geduld 😉

Voor sporten is het belangrijk dat je het op de juiste manier opbouwt. Dat je vooruitgaat zoals je graag wilt, maar dat je het op zo’n manier doet dat het niet ten koste gaat van je lichaam. En dat is ook precies waar ik anderen goed mee kan helpen. Ik help de mensen in de trainingsgroep om de juiste opbouw te vinden. Ik motiveer ze om een stapje vooruit te zetten. En ik houd ze in de gaten dat ze het op een verantwoorde manier doen. Ik heb verschillende mensen op afstand begeleid. En ook dan help ik mee aan de juiste manier van uitbouwen. Geduld is hierin de sleutel tot succes. De mensen nemen het ook van me aan. Ze zien stapje voor stapje hun groei. En ze zijn er blij mee.

Met het intuïtieve coachen is het eigenlijk niet anders. Ook dan gaat het met kleine stapjes. Kijken waar je staat, waar je naar toe wilt en samen de weg daar naar toe uitstippelen. En je vooral steeds richten op het hier en nu en de stap die je vandaag kan nemen. En ook dan blij en trots zijn met iedere kleine overwinning. Ook op dit gebied merk ik dat ik mensen kan helpen. Ik krijg lieve reacties, mensen waarderen mijn hulp. Ze zien de stappen die ze zetten en ik help ze trots te zijn op iedere vooruitgang of poging die ze doen. En om eerlijk te zijn, maakt mij dat ook trots! Ik vier de feestjes, de overwinningen mee!

En nu zul je denken, zoveel rust. Anderen helpen op alle gebieden. Wat een geduld zul je hebben. Ik kan alleen maar denken, was het maar waar…

Mijn moeder zei me vroeger al dat geduld niet in mijn woordenboek voorkomt. Ze had gelijk, of in ieder geval waar het mezelf aangaat. Afgelopen week volgde ik zelf een sessie. Wat dingen die erin hakten en ik kon wel wat inzichten gebruiken. Die inzichten kwamen ook, samen met de mededeling dat niet alles meteen gaat. Dat ik geduld moet hebben, dat het een proces is. En daarbij de opmerking dat ik met het hardlopen toch ook geduldig moet trainen. Maar ook daar lukt het me niet. Lang geleden in de beginnersgroep hoorde ik de trainster over het lopen van een marathon. Ik had toen mijn keus al gemaakt. Toen ik twee weken voor de halve bij de groep aangaf dat ik de 21km ook ging lopen, werd ik voor gek verklaard. Het was veel te snel. Een paar maanden later kondigde ik aan een 29km in de heuvels te gaan lopen, toen was het commentaar nog minder mals. En op het moment dat ik echt besloot voor de marathon te gaan, hadden de mensen om me heen wel door dat ze me beter konden steunen en op die manier invloed konden houden. En ook nu merk ik het met sporten, ik wil vooruitgang zien, voelen. De trainer bij de bootcamp noemt regelmatig dat ik even rust mag pakken tussendoor. Dan ben ik al weer met het volgende bezig, me afvragend waarom het niet gaat zoals ik eigenlijk wil. Maar de vooruitgang merk ik wel, al merk ik ook regelmatig dat ik ver over mijn grens ga met veel spierpijn of ineens volledig uitgeput zijn, tot gevolg.

Ook met het bezig zijn voor Running Miracle en Move to be happy dender ik het liefst hard door. Continu heb ik ideeën en het liefst geef ik al deze ideeën onmiddellijk vorm. Ik wil verder, vooruit. En eigenlijk gaat het me nooit snel genoeg.

En op het gebied van persoonlijke ontwikkeling is het al niet anders. Alles waar ik maar iets kan halen, waar ik kan groeien, waar ik nog aan moet werken, stort ik me meteen vol overgave op. Ik stel doelen die ook liever vandaag dan morgen haal. En ook dan weet ik precies wat ik wil en hoe ik het moet doen. Behalve dan als het een proces is en ik geduld moet hebben 😉

Ik noem het hier allemaal met een sarcastische ondertoon, maar het is hoe ik ben. Voor mijn omgeving is het soms lastig, continu ga ik snel, voor mezelf heb ik geen rust. De andere kant is dat ik het me veel brengt. Ik bereik dat wat ik graag wil. Van stoppen met roken en cafeïne, tot het lopen van marathons. Van het opzetten van Running Miracle, tot het afvallen van tot nu toe 2,9kilo. Van cursussen en opleidingen volgen, tot het runnen van een (groot) gezin.

Ik heb inmiddels geleerd dat niet iedereen zo snel gaat en ook wil gaan. En dat dat ook prima is. Ik heb manieren gevonden om aan te sluiten bij mensen die voor de rustige weg kiezen, zo ook een aantal van mijn gezinsleden. Vaak kan ik mijn ongeduld omzetten tot kracht, kan ik anderen daar mee helpen. Meestal ben ik er zelf erg blij mee, ik krijg er veel mee voor elkaar. En soms zal ik er nog iets meer naar moeten leren luisteren. Het mezelf zo voorspiegelen als ik ook bij anderen kan. En me er dan ook nog aan moeten houden. Geduld is een schone zaak!

Lieve groet, Cobie

Vandaag was de dag! We zijn nu al een tijdje aan het trainen met een groep op de vrijdagavond. De groep is de afgelopen maanden gegroeid, we hebben een serieuze groep inmiddels. Of eigenlijk kan ik beter zeggen: een gezellige groep. Een groep waar iedereen welkom is en iedereen mee kan doen, op zijn of haar eigen niveau. Een tijdje geleden spraken we over de Enschede Marathon en ieders plannen hierbij. Twee mannen gaven aan de 10 kilometer wel binnen het uur te willen lopen. Met mijn collega die meetraint raakte ik aan de praat, zij houdt van snelheid. Daar wordt ze blij van. Ik stelde haar voor; waarom ga je niet voor de 5km en die gewoon keihard lopen. Ik zag een glinstering in haar ogen ontstaan. En volgens mij heb ik zelden iemand zo gemotiveerd zien trainen. Voor de 10km spraken we af om deze met z’n vieren te gaan doen en elkaar te helpen. Op dat moment dacht ik nog, ik kan wel hazen, binnen het uur moet zat lukken. Maar daar waar mijn collega uiterst gemotiveerd was, ontbrak het bij mij. De weken haalden me in en toen mijn loopmaatje noemde dat ik ook wel mocht gaan trainen om het überhaupt te halen, dacht ik alleen maar, hij heeft zo gelijk! Ik liep een paar keer een serieuze 10km en kreeg er vertrouwen in. Paasmaandag zouden we voor de generale gaan. Een persoon redde het niet om met ons me te lopen. We liepen ontspannen en kwamen op ongeveer 1uur en 5 minuten uit. De man die niet meeliep, liep later zelf en finishte ruim binnen het uur. Bij de training werden de plannen gewijzigd. Mijn loopmaatje zou met hem meelopen voor een snelle tijd. En met mijn collega ’s ochtends voor een snelle vijf. En ik zou met de andere man meelopen voor een tien kilometer binnen het uur.

Vanochtend was de 5km. Mijn collega vond het zo spannend. We hebben veel gesprekken gevoerd over het mentale stuk, over hoe alles gaat, over hoe je het kan visualiseren en over alle praktische zaken. Ze heeft keihard getraind!! Ze liep meerdere keren samen met haar haas de 5km, elke keer ging ze diep en elke keer liep ze iets sneller. Ze kreeg vertrouwen. Maar ook legde ze in gedachten de lat steeds al wat hoger. En vandaag. Ik zag haar halverwege. Ze straalde! Ze liepen samen, ontspannen, makkelijk. Precies zoals het moest zijn. En wat een toptijd!! 25.06!! We hadden het gisteren nog over het berichtje dat ze mij anderhalf jaar geleden stuurde. Of ik haar wilde helpen met hardlopen, een keer samen hardlopen. En dat deden we! Ik maakte schema’s voor haar. Ze liep 5km en een poosje later liepen we met z’n drieën een 10. We vierden een feestje om deze prestatie. En nu ging ze voor de snelheid en is ze zo veel stappen verder. En gaat ze nog zo veel stappen zetten! Zelf twijfelt ze daarover, maar ik weet het zeker! Dit is nog maar het begin! Houd die twinkeling in je ogen en je kan het!!!

En vanmiddag mochten wij de 10km lopen. We hadden ons opgesplitst, wij stonden halverwege het tweede vak. We zouden proberen redelijk vlak te lopen, onder het uur en in ieder geval niet te snel te starten. Het ging meteen lekker, de eerste km ging in 5.49. En we konden dat tempo vast houden. Kilometer vier liep wat omhoog, die kwam net boven de 6min. De kilometer daarna ging naar beneden, die liepen we in 5.30. Onderweg stonden veel bekenden. Natuurlijk mijn gezin, zo fijn dan dat mijn kids hard kunnen schreeuwen ;-). Zo fijn al die mensen langs de kant! Ik kon genieten van de muziek. Bij kilometer zes begon mijn loopmaatje het wat zwaarder te krijgen. Ik kon hem water en een spons aangeven en ik probeerde steeds wat bemoedigends te zeggen. Bij het inlopen van het centrum zaten we op 8km. Het tempo ging iets omlaag, dat mocht ook. De 5km ging in 29.12 en de kilometers daarna waren ook in minder dan 6min gegaan. We hadden wat speling, maar niet te veel. Ik bleef voor hem lopen, hield hem goed in de gaten en probeerde te motiveren. Met nog anderhalve kilometer te gaan, vertelde ik hem dat hij moest stoppen met denken en alleen maar achter mij aan hoefde te lopen. Bij kilometer 9 lagen we nog steeds goed op schema. Ik bleef van alles roepen. Bij het zien van de finish merkte ik dat een eindsprint er niet in zat, dat hoefde ook niet. We hadden het ruim gehaald; 58.47! Blijdschap! Dat overheerste! we gaven elkaar een high five. Wat een prachtig moment! Ik kletste even met bekenden en later binnen kwamen we de andere beide tegen. We juichten met z’n allen. Hun tijd; 51.08!! Wauw! Hij had zich een aantal maanden geleden bij de groep gemeld. Had het om gezondheidsredenen eigenlijk opgeven ooit nog een wedstrijd te lopen, hoopte toch stiekem nog op een 10km onder het uur. En dan dit!! Ik kan alleen maar zeggen dat ik zo trots ben op iedereen!!

Buiten troffen we mijn collega en vierden we met z’n allen feest! Wat een dag! Wat een prestaties! Wat een blijdschap! En wat een voldoening! Dit is sport op zijn mooist!!!

Mijn loopmaatje van vroeger gaf aan dat hij me wel als trainer of coach zag, ik lachte alleen maar heel hard. Vorig jaar werd ik door een bedrijf benaderd voor trainingen, ik wist dat ik ja moest zeggen. Ik denk dat ik mijn grenzen nooit eerder zo ver verlegd heb, als daarmee! Wat heeft het me veel gebracht! Ik besloot een eigen trainingsgroep op te richten. Bij het geven van de eerste training zag ik een regenboog en wist ik dat mijn loopmaatje van toen het leven verliet. Ik begon te groeien in mijn rol. En vandaag, dat was de kers op de taart!! Dit is waar ik het voor doe, mensen verder helpen. Mensen helpen hun grenzen te verleggen. Mensen helpen hun dromen achterna te gaan. Jammer dat ik het niet met mijn loopmaatje van toen kan delen, ik weet dat hij het zou begrijpen. En misschien is ook hij het wel die met alles een beetje helpt. Hij heeft altijd geweten wat sport op zijn mooist is!

Lieve groet, Cobie

Mijn laatste blog is al weer even geleden en dat is eigenlijk niet zonder reden. De mensen die mij kennen, weten dat ik niet stil kan zitten. Maar momenteel ben ik wel met erg veel dingen tegelijk bezig….

Om te beginnen Running Miracle. De trainingsgroep van de vrijdagavond is inmiddels een gezellige groep. Ja, de gezelligheid staat wel voorop. Ieder traint op zijn of haar eigen niveau, bij de gezamenlijke warming-up, cooling down en de pauzes, vindt iedereen elkaar. Er worden buiten de training om loopafspraken gemaakt. En er worden plannen gemaakt om met elkaar te lopen bij de 5 en 10 km van de Enschede Marathon. En stiekem kijken we met elkaar al wat verder vooruit en maken we grote plannen voor ooit.. Zelf begin ik steeds meer te genieten van en te groeien in mijn rol als trainer. Het voorbereiden gaat me makkelijker af, ik kan spontaan iets wijzigen als dat beter uitkomt en ik merk dat ik echt mezelf ben voor de groep. Ja! Ik geniet er echt van! En ik kijk ook wekelijks uit naar dat uurtje!

De plannen; met een groep de 10km lopen binnen het uur. Dat betekent voor mij dat ik zelf ook echt nog wel even mag trainen.. Twee weken geleden was de 25km trail. Weinig kilometers in de benen en lang getwijfeld wat ik zou doen. Op de dag zelf besloot ik er toch maar voor te gaan. Om een lang verhaal kort te maken, ging het tot een kilometer of 19 redelijk goed. Daarna werd het zwaar, heel zwaar! Eigenlijk had ik dat al eerder verwacht en daar kon ik dus mezelf wel weer mee oppeppen. Het was heerlijk om weer eens even te zwerven, mijn gedachten de vrije loop te laten en leuke gesprekken te voeren onderweg. En ik was er ook echt wel weer even aan toe om mijn grenzen op te zoeken en er keihard overheen te gaan.

Een ander stuk waar ik druk mee ben is Move to be happy en dan het intuïtief (hard) lopen. Donderdag was de eerste training. En om eerlijk te zijn; ik was nerveus. Ik had het zelf bedacht en uitgewerkt. Samen met de vriendin bij wie ik de coachopleiding volg, liep ik alles eens door en deden we een paar weken geleden de training samen als proef. Zij bedacht de naam. Ik schreef de trainingen helemaal uit. En donderdag was het eindelijk zo ver dat het echt kon beginnen. Vragen gingen door mijn hoofd. Wat zal iedereen er van vinden? Is het niet te zweverig? Of juist te fysiek? Ben ik wel goed genoeg voorbereid? Maar wat had ik er naar toe geleefd en wat had ik er een zin in! En de training zelf? Die ging precies zoals ik het bedacht had! Voor de coachopleiding wil mijn vriendin nog wel een keer komen observeren, voor nu was ik stiekem wel blij dat dat niet deze keer was. Scheelde nog meer zenuwen. De meeste deelnemers waren net zo enthousiast als ik. Een paar kleine dingen om bij te schaven, dat komt goed. En in mijn rol ga ik nog verder groeien. Ik ben mezelf voor de groep en ik geniet ervan, dat is voor nu genoeg.

Een week eerder nam ik deel aan een vuurcirkel. Op voorhand had ik eigenlijk geen idee wat ik kon verwachten. We zaten met een aantal dames rond een vuur en we bespraken zaken als wat we los wilden laten en hoe we alle ballen in de lucht konden houden. Het was een fijne ontspannen ochtend, hoewel de gesprekken behoorlijk de diepte in gingen. Mag soms ook is, is soms goed en even nodig. Ik genoot er van om nieuwe mensen te leren kennen. En dat is wat ik nu ook steeds op andere fronten doe. Bij de trainingen die ik geef, komen steeds nieuwe mensen. De facebookgroepen die ik begonnen ben, groeiden afgelopen weekend hard en ook daar ontstaat steeds meer interactie. Ik merk hoe enthousiast ik daar van word. Alle contacten en gesprekken geven me energie, het inspireert me.

Ook voor de coachopleiding heb ik niet stilgezeten. Ik ben ingewijd in de Reiki en ik probeer daar regelmatig even mee te oefenen, Ik werd benaderd door iemand met wie ik al eens een gesprek had geoefend of ik haar kon helpen, dat voelde goed. Voor de opleiding kreeg ik twee namen met wie ik een gesprek kon plannen als een soort van examen. We moesten een of meerdere gesprekken opnemen ter beoordeling. Ik zat er door het eerdere gesprek lekker in en ik hou niet zo van uitstellen. En dus plande ik de gesprekken meteen. Bij de start van het eerste gesprek merkte ik de zenuwen bij mezelf, ik maakte slordige foutjes, vergat informatie te geven. Ik kon de knop snel omzetten en de gewenste flow ontstond. We gingen behoorlijk de diepte in en alles voelde goed. Ergens had ik het vertrouwen hierop ook wel, ik had het eerder gedaan en het lukte ook nu goed. Een dag later volgde het tweede gesprek. En zo makkelijk als het eerste leek te gaan, zo lastig verliep deze. Het duurde veel te lang, ik kreeg er voor mijn gevoel geen grip op. Iedereen die wel eens gesprekken voert, weet dat je soms gesprekken hebt wat keihard werken is. Nou dit was er zo’n een. Bij het eerste gesprek stuurde ik de feedback die ik mezelf gaf, mee. Bij het tweede gesprek lukte het me niet om mezelf feedback te geven. Wel noemde ik alles wat ik hier ook beschrijf en gaf ik aan dat ik zelf niet kon bedenken hoe ik het anders had kunnen doen. Een dag later bleef het nog door mijn hoofd spoken. Niet de inhoud van het gesprek, maar wel een soort van baalgevoel over hoe het gesprek was gegaan. Op beide gesprekken kreeg ik als reactie dat ik het goed had gedaan. Ik leg de lat voor mezelf vaak erg hoog. En ik weet ook dat dat voor mij de manier is om verder te komen. Ik heb eigenlijk wel tien keer te veel geoefend voor de opleiding, dat maakte wel dat ik er op ging vertrouwen en dat het freeflowen (en alle theorie loslaten) steeds vaker lukt. Na ieder gesprek gaf ik mezelf feedback. Ik schreef verbeterpunten op en ik schreef op wat goed ging. En alles nam ik steeds mee naar een volgend gesprek, waardoor ook ieder gesprek steeds iets beter ging. We hebben nog twee lessen te gaan. De les deze week gaat over de groepshealing, waar ik erg benieuwd naar ben. En als laatste gaan we alles nog meer aan de praktijk koppelen.

Volgende week start de manifestatiecursus, ook van FiaFiaFactory. Bij een eerdere variant heb ik een start gemaakt. Nu wordt het een twaalf weekse cursus, vol met opdrachten. Ook daar heb ik zin in. Ik ben wel zo ver om een stap verder te zetten. Daar te komen waar ik graag wil zijn. En ik ben ervan overtuigd dat deze cursus me daar verder bij gaat helpen. Als ik terug lees wat ik vorig jaar heb opgeschreven wat ik binnen een jaar wil manifesteren, dan zie ik dat ik van de 11 punten er 8 heb behaald. Dat maakt me nu al blij. Bij het rijtje van ooit, had ik een cabrio opgeschreven. En eigenlijk bedoelde ik daar een leuke auto mee voor mezelf, een stuk vrijheid. Laten zien dat alles mogelijk is. Afgelopen week hebben we onze mini met open dak opgehaald. Het is een oude auto met veel kilometers op de teller, maar voor mij voelt het als de cabrio die ik opschreef. De auto is prachtig, hij rijdt lekker en ik voel de vrijheid. Als ik mijn man en kinderen noem dat ik verliefd ben op die auto, geven ze aan dat ze dat wel aan me kunnen merken. Ik ben wel klaar om nog meer te manifesteren!

Ook ben ik bezig met twee online cursussen; motiverende gespreksvoering en personal training (er komen de komende maanden nog drie). Om het enigszins overzichtelijk te houden, heb ik besloten me eerst maar te richten op motiverende gespreksvoering. Het heeft een grote overlap met de coachopleiding en deze moet het eerste ingeleverd zijn. Hoewel de stof niet veel nieuws brengt, heb ik veel aan het reflecteren. Op deze manier kom ik nog iets dichter bij die hoge lat in de buurt. En stiekem vind ik het ook wel erg leuk om me weer wat verder te verdiepen.

Vanmorgen bij de bootcamp werd me gevraagd of de cursussen een hobby van me zijn. Uh nee, dat niet. Om eerlijk te zijn kan ik gewoon niet zo goed stil zitten… En daar helpt de bootcamp ook goed aan mee. Op een donderdagavond werd gesproken over een kettlebellchallenge; 10.000 swings in de maand maart. Als het woord challenge valt, dan heb je mij al. Het was een pittige, maar het is gelukt! En ik denk dat mijn lichaam er zowaar blij mee is. De trainer vroeg of ik niet in een gat zou vallen. Ik was inderdaad wel in voor iets nieuws. Voor deze maand staat de challenge op 2500 push ups. En aangezien die spieren nog steeds het zwakst zijn bij mij en iets met een hoge lat, leek ook dit me wel een mooie challenge. Ik doe ze per 10 op de tenen en ik probeer ze steeds beter en dieper uit te voeren. Wie weet gaat het dan ooit nog op zo’n gespierde mannen push up lijken ;-). Op de eerste dag kijkt mijn man me hoofdschuddend aan: “heb je weer iets nieuws gevonden wat je iedere tien minuten kan doen?”

Al die spieren gaan vast nog goed van pas komen deze zomer. De mudmasters vorig jaar was zo gaaf! Na wat googelen kwam ik voor dit jaar uit bij tot je nek in de drek.

Ik ga me de komende tijd in ieder geval nog niet vervelen! Met veel enthousiasme ga ik alles tegemoet. In het boek dat ik momenteel lees (Miracle morning) wordt gezegd dat je eigenlijk iedere ochtend op zou moeten staan, zoals een kind opstaat als het kerstochtend is of zijn verjaardag. Ik kan je verzekeren dat mijn gevoel ’s ochtends daar dicht bij in de buurt komt! En ’s avonds val ik als klein kind tevreden en voldaan in een diepe slaap! Dus bij deze alvast: slaap lekker!

Lieve groet, Cobie

Een blog over een onderwerp waar ik eigenlijk al tijden een keer wat over wil schrijven. Waar ik vind dat ik wel een keer wat over moet schrijven. Een onderwerp wat me zelf tijdens het sporten, en vooral tijdens het hardlopen, heeft beziggehouden. Nog steeds bezig houdt. En bezig zal blijven houden. En nu denk je waarschijnlijk; als je er iets over wilt schrijven, waarom doe je dat dan niet? Het antwoord is simpel: schaamte!

Na de geboorte van mijn kinderen (en ook tussendoor) pakte ik het hardlopen weer op. Vol goede moed bouwde ik het op. Ik voelde meteen dat het anders was, spieren waren slap en zoals ik in het verleden op mijn lichaam kon vertrouwen, herkende ik het nu niet eens meer. Ik sprak met mezelf af om er de tijd voor te nemen. Spieren te verstevigen en dan zou het allemaal weer gaan zoals het eerder ging. Dan zou het weer zo voelen. En dan zou ook het vertrouwen wel weer terug komen. Voor een heel groot stuk gebeurde dat ook . Behalve één ding, één ding was anders, bleef anders. En wat ik ook probeerde, hoeveel ik ook trainde, het verbeterde niet.

En ik merk ook nu dat ik het lastig vind om te benoemen, om er voor uit te komen. Terwijl ik weet dat ik er zelfs niks aan kan doen. En dat er heel veel vrouwen zijn die er mee kampen. En zich waarschijnlijk net zo ongemakkelijk voelen als ik. Er wordt niet over gesproken. Afgelopen week durfde ik er voor het eerst echt open met een vriendin over te praten. Op internet is er veel informatie over te vinden. En toch ook weer niet de informatie die je graag wilt. Of in ieder geval niet de informatie die ik graag wil. Ik wil me niet laten opereren. Ik wil niet naar een therapeut toe. Ik wil het accepteren. Accepteren dat het erbij hoort, dat het de prijs is die mijn lichaam betaalt voor het dragen en baren van mijn kinderen. Accepteren dat het de natuur is. Maar die acceptatie was, en eigenlijk is, een lang proces.

Tijdens het opbouwen van mijn duurloop merkte ik dat naar mate de afstand langer werd, ik urine begon te verliezen. In eerste instantie ontkende ik het. Gewoon wat eerder en vaker gaan plassen. De afstanden kort houden. En nog een aantal manieren. Maar op een gegeven moment kwamen daar mijn verlangens. Ik wilde de marathonafstand nog eens gaan lopen. Ik wilde sneller lopen. Ik wilde samen gaan lopen. Ik wilde wedstrijden gaan lopen. En het enige wat ik kon denken was: hoe? De schaamte was zo groot! Het heeft een lange tijd geduurd voor ik het er met mijn man over durfde te hebben. Ik ging oplossingen zoeken; zwarte kleding en het liefst met een broekje of een rokje erover. Maar hoe doe je dat met een les binnen, als het toch een beetje mis gaat? En toen zou ik in de winter gaan sporten met anderen. Wat nou als het een beetje mis gaat en het op dat moment vriest. Al deze gedachtegangen waren verschrikkelijk! En ik voelde me hier erg alleen in. Ik kon het met niemand delen, durfde het met niemand te delen.

Na een spontaan sprintje met mijn oudste zoon, kon ik naar binnen om schone kleren aan te doen. En even spontaan op de trampoline springen met de kids, zat er ook niet meer in. De eerste bootcamples waarbij ik de springtouwen zag liggen, ik kon wel door de grond zakken.

Wel was ik inmiddels zo ver dat ik met mezelf had afgesproken dat ik me er niet door zou laten tegenhouden. Mijn lichaam had me vier prachtige kinderen geschonken. Daar was en ben ik trots op! En dan zou ik als prijs daarvoor niet meer kunnen gaan sporten en met mijn kinderen kunnen bewegen? Iets wat de natuur is. De knop dat ik hoe dan ook zou blijven sporten en alles zou doen wat ik wil, ging om.

Vanaf dat moment werd maandverband mijn beste vriend. Tijdens de eerste wedstrijd die ik liep, gooide ik bij de drankpost zo veel water over mezelf, dat niemand een natte vlek in mijn broek zou opmerken. Ik kocht kleding met een extra broekje of rokje erover en ik ging de lange duurlopen die ik liep maar met extra maandverband aan (en dus met extra vaseline om de schuurplekken te beperken). Maar ik zou me niet laten tegenhouden!

Gelukkig ben ik er inmiddels wat handiger in geworden en heb ik het voor mezelf wel echt geaccepteerd. De schaamte zit er nog steeds wel, maar ook dat zal minder worden. Ik ga vaker naar de wc, zorg dat mijn blaas standaard leeg is. Voor het sporten heb ik speciaal ondergoed en speciaal maandverband. Dat werkt zo goed, dat ik weer redelijk vertrouwen heb. Het springtouw bij de bootcamp vervloek ik nog steeds. Maar ook dat ga ik niet uit de weg. Ik ga alles aan wat ik wil en ik weet dat ik kan vertrouwen.

Als je dit leest en je hierin herkent, dan hoop ik dat je weet en voelt dat je niet alleen bent. Dat je weet dat er veel vrouwen zijn die hier mee te maken krijgen. Dat er altijd manieren zijn om er mee om te gaan, afhankelijk van wat je zelf wilt. Dat het nooit een reden hoeft te zijn om je te beperken in dat wat je graag wilt doen. Nooit een reden mag zijn. Lieve vrouw, laat de schaamte los, en accepteer!

Lieve groet, Cobie

Sporten! Momenteel is het mijn grootste hobby (of eigenlijk al jaren). Ik geniet er van, het maakt me blij. Boven aan staat het sociale stuk, sporten met anderen. En toch heb ik bij het sporten altijd een soort duiveltje bij me, die maakt dat ik snel ga, diep ga. Dat ik alles wil geven, moet geven, dat ik eigenlijk die ander wel voorbij wil. Als ik eenmaal bezig ben, word ik ontzettend fanatiek.

Vanmiddag zouden we mee gaan doen met Hornbach hammerrun. Een obstacleparcours waarbij je een uur lang de strijd aan mag gaan met alle obstakels. Ik zou samen met vrienden en mijn oudste zoon mee gaan doen. Sinds twee weken heb ik de bootcamp opgeschroefd naar twee keer in de week. Ook om wat fanatieker te kunnen sporten, ik ben dol op de bootcamp. De zondagochtend is mijn bootcampochtend, de groep is gezellig en het is altijd keihard knallen (meeste weken duurt de spierpijn tot woensdag). En nu was er dus een dilemma.. wel of geen bootcamp. Aangezien de hammerrun pas vanmiddag was, besloot ik toch naar de bootcamp te gaan. Ik zou op halve kracht mee gaan doen, dan kon ik er toch nog van genieten. Ik voel dat mijn lichaam steeds wat moe blijft, van het vele sporten, slecht slapen en vooral van de kettlebell challenge. Een paar mensen op de bootcamp zouden dit gaan doen en stiekem leek het mij natuurlijk ook wel een leuke uitdaging (iets met fanatiek). Het streven is 10000 kettlebell swings in de maand maart met een 16kilo kettlebell. Ik doe er steeds 25 en ben de 3000 inmiddels ruim gepasseerd. Maar ja, het doet wel iets met m’n lichaam. En daar komt bij dat ik mijn rechteronderbeen steeds iets voel, begon bij mijn scheen en trekt nu naar mijn kuit. Wat eigenlijk mijn rem is of hoort te zijn. Dus de bootcamp op halve kracht leek een goed idee. Maar ja, daar bleef het ook ongeveer bij. Ik heb mijn plannen nog genoemd bij het rondje hoe gaat het met iedereen. De eerste ronde ging de rem er iets op.. en toen was dat fanatisme er weer. In de tweede ronde ging ik met de snelste mee en uiteindelijk liep ik de 750meter (eerste onderdeel van een ronde) van het vierde rondje nog als enige. De andere kant is dat het ook echt wel lekker ging! Ik merk dat ik steeds wat vooruitgang boek. Als de trainer donderdag bij de bootcamp tegen mij en de andere deelnemer zegt dat we fit zijn, kan ik het niet aannemen. Ik mompel iets van het kan altijd fitter. En zo voelt het ook, ik ben lekker bezig, maar wil nog graag veel verder vooruit.

En vanmiddag stonden we dus aan de start bij de hammerrun. Mijn zoon vindt het ontzettend spannend, we hebben strijd over zijn kleding, schoenen, de modder en het feit dat hij nat gaat worden. Met tranen in zijn ogen stapt hij in de auto, maar hij gaat toch! Bij de start treft hij zijn vriendje, hij laat zich niet kennen. De muziek vindt hij te hard, hij houdt zijn handen op zijn oren. De warming-up vindt hij verschrikkelijk. Uiteindelijk laat hij toch zijn oren los en doet hij voorzichtig mee. We starten, mijn vriendin geeft aan wel bij hem te willen blijven. Ze kent mij en ergens geeft ze me een vrijbrief voor mijn fanatisme. Ik besluit bij hun te blijven. Dat is wat ik wil, wat moet en ik zet de knop in mijn hoofd om. Bij de meeste hindernissen voert mijn zoon een innerlijk gevecht. Hij wil niet kruipend door de modder, dus gaat hij hurkend. Hij wil de sloot niet in, wij trekken hem subtiel mee. Onder het prikkeldraad door tijgeren slaat hij de eerste ronde over. Bij de hoge muur ga ik hem voor. Als ik achterom kijk is hij boven. De paniek spat van zijn gezicht. Ik praat op hem in, mijn vriendin ook. Hij krijgt hulp van twee mannen en uiteindelijk doet hij het toch. We komen bij een waterbak waar betonmatten overheen liggen. We moeten er op onze rug onderdoor. Naïef ga ik het aan. Het is verschrikkelijk. Het water is zou koud dat je ademhaling op hol slaat en dan moet je je aan die betonmatten naar achteren trekken terwijl je je hoofd boven water houdt. Als ik er ben, wil ik gaan gillen. Maar ik zie mijn zoon er vertwijfeld staan. Ergens wil hij wel, maar hij voelt hoe spannend het is. We praten op hem in. Mijn vriendin gaat bij het einde staan. Ik loop naar mijn zoon. We gaan eerst samen in het koude water zitten en rustig ademen. Samen gaan we eronder door. Mijn vriendin trekt hem er bij het einde snel uit. Zo knap hoe hij deze grens verlegt! We gaan nog van een hoge glijbaan. Alle hangonderdelen zijn te hoog voor hem, die slaat hij over. Als laatste onderdeel springen we over vuur, daar heeft hij zich op verheugd. Dat doet hij dan ook stoer en zelfverzekerd. In de volgende ronde gaat hij kruipend door de modder, huppelt hij het water in en twijfelt hij bij het prikkeldraad. Een mevrouw ziet zijn twijfel en gaat met hem mee, dit geeft hem de kracht om het te doen. De waterbak doen we nog een keer samen. Hij geniet steeds meer, straalt en maakt plezier met zijn broertjes en zusje aan de kant. We lopen drie rondes en krijgen na een dikke 50 minuten de medaille. Ik denk nog bij mezelf, kom we gaan verder. Aan mijn zoon en vriendin zie ik de voldoening, het is goed zo. Met z’n allen genieten we na. We maken foto’s. En het gevoel, het is onbeschrijfelijk. Dit is sporten op zijn mooist! Dit geeft meer voldoening dan het keihard voor mezelf gaan. Dit delen met mensen die zo dicht bij je staan, dat is een fantastische ervaring. Ik heb op dit gebied nog zo veel te leren. Ze zeggen zo vaak dat kinderen je spiegel zijn. Ze houden je dat voor wat je nodig hebt. Mijn oudste zoon kan me op dit stuk heel veel leren. En ik laat het me ook door hem leren.

Dit stuk komt steeds vaker terug. Ik geef trainingen en ook daar merk ik dat ik voldoening kan halen uit het helpen van anderen bij het sporten. De doelen van iedereen zijn heel verschillend. Ik sluit daar bij aan en van daaruit coach ik de ander, soms fanatiek en soms geef ik juist mee dat plezier en ontspanning voorop moet staan. Ik kan er van genieten en dan is het duiveltje even weg. Zoals hij vanmiddag ook weg was. Wel komt hij daarna weer terug. Hij laat me verder gaan met de kettlebell swings en hij vertelt me dat er donderdag weer bootcamp op het programma staat. Ook begint hij zicht te bemoeien met de trail die ik volgende week zondag ga lopen. De voorbereiding is slecht, de langste duurloop is weken geleden en dat kwam tot 14km. Ik heb me opgegeven voor de 25km trail, het verstandige stukje in mij roept al weken, zet de afstand om. Het duiveltje in mij raakt meer en meer overmoedig… Ik ga nog wat innerlijke gesprekken voeren deze week. Voor nu ga ik mijn zoon nog tig keer vertellen hoe trots ik op hem ben, hoe knap hij het heeft gedaan.

Lieve groet, Cobie

Hardlopen was voor mij altijd lekker mijn hoofd leeg maken. Ik trok erop uit en dan het liefst voor een heel lang eind. Ik was aan het zwerven, het voelde als een reis. Als ik ergens mee zat, iets te verwerken had of emoties een plekje wilde geven, dan deed ik mijn loopschoenen aan. In m’n eentje en zonder concreet doel vertrok ik van huis, uren lang de natuur in, waar ik alleen was met mezelf. Met mijn gedachten en gevoelens. Ik liet me leiden door mijn gevoel, ik liet me meenemen door de natuur, ik liet me sturen door mijn lichaam. Als ik dan uren later weer thuis kwam, dan had ik de rust gevonden waar ik naar op zoek was gegaan. Ik was in balans. Mijn gedachten waren geordend en mijn gevoelens hadden een plekje gekregen.

En dat waar ik eerder zo naar uit kon kijken, van kon genieten, lukt me nu niet. Die lange duurloop roept weerstand op. Ik heb geen tijd, mijn gezin heeft me nodig, mijn lichaam trekt het nu niet, ik ga morgen wel, het zijn allemaal redenen die ik mezelf noem om niet te gaan. Ik heb me ingeschreven voor een lange trail. En zelfs dat geeft me nu niet de motivatie om er toch voor te gaan. Ergens ben ik bang voor een confrontatie met mezelf.

Ik merk de afgelopen periode dat ik zoekende ben. Mijn jongste gaat nu naar school, daar had ik het moeilijk mee. Ik stond er even bij stil, plande mijn dagen nog voller en ging verder. Ik zat een week thuis met Corona, wat mij noodgedwongen afremde. Ik baalde van de situatie en reageerde me af op de mensen om me heen, ik maakte ruzie. De afgelopen weken gaat er steeds een steek door mijn kuit heen, ik hou mezelf voor dat dat mijn zwakke plek is. Maar eigenlijk weet ik wel dat dat opspeelt als er meer aan de hand is. Ik verkondig aan iedereen dat ik graag onder de mensen ben, dat ik behoefte heb aan gezelligheid. En toch zeggen alle tekenen iets anders. Een goede vriendin vraagt me waar ik voor vlucht. Ze wijst me erop dat kuiten staan voor sprinten, ergens voor wegrennen. Mijn lichaam geeft me het signaal. De eerste keren ontken ik het. Maar ja, ik weet diep van binnen wel dat het zo is, dat ze gelijk heeft. Ik probeer het voor mezelf duidelijk te krijgen. Na een aantal halfslachtige pogingen is er alleen maar meer chaos. Het frustreert me. Ik besluit er toch serieuzer mee bezig te gaan, kleine stapjes te zetten. En ik merk dat dat wat doet.

Ondertussen ren en vlieg ik door met alles, maar voel ik mijn kuit amper nog. De balans komt terug. Ik spreek met mezelf af om een moment te plannen voor een lange duurloop. Ik verantwoord het als even kijken voor de trail hoe het gaat. Maar eigenlijk is het de confrontatie met mezelf die ik even nodig heb. Ik weet dat het lopen de afgelopen weken niet wou, omdat ik ook hierbij vluchtte. Steeds als ik meer in mezelf keerde, gaf ik toe aan dat het zogenaamd niet meer lukte en ging ik wandelen of kapte ik het af. Mijn hartslag gaf aan dat het prima ging.

En vanmorgen was het geplande moment, ik vertrok zonder verwachting. Of eigenlijk met één; mezelf weer even tegen komen. En dat lukte al vrij snel. Ik maakte me niet druk over het tempo, over wandelen en over alle takken en modder waar ik over en doorheen moest. Ik kreeg de inzichten waar ik naar op zoek was.

Het begon met mijn kinderen. Met het naar school gaan van de jongste en dat ik het daar nog steeds moeilijk mee heb. Ik realiseerde me dat ik me de afgelopen jaren heb opgetrokken aan mijn kinderen, ik heb me vaak achter ze verstopt. En nu dat ze allemaal naar school gaan, lukt dat niet meer. Ik moet er voor mezelf gaan staan. Mijn eigen plekje gaan innemen. Ik weet dat ik het wel kan, maar soms is het zo spannend en soms is het zo fijn om je even te kunnen verstoppen.

En ook realiseerde ik me dat het hardlopen voor mij vaak een vlucht is geweest. Het was altijd tot het uiterste, altijd snel, ver en veel. Als het niet snel lukt, ga ik wandelen. En zelfs het wandelen kan ik niet rustig, wat gisteren wel bleek tijdens een visualisatiewandeling, waarbij ik me niet door de visualisatie liet leiden. Dit alles doet me beseffen dat het stuk veel dieper zit, veel verder terug in de tijd dan ik in eerste instantie dacht.

Halverwege mijn duurloop is het erg modderig. Het is rond het vriespunt en al het water wat ik tegenkom is bevroren. Op het moment dat ik me bedenk dat ik goed op moet letten, glij ik uit. Ik sta op, ik zie en hoor naast me water stromen. Ik loop er naartoe om een foto te maken en ik loop door. Ik zie de bevroren sloten en ik realiseer me dat dit geen toeval was. Bij het enige stromende water wat ik tegenkom, wordt ik tot stilstand gebracht. Water symboliseert bij mij altijd mijn gevoelswereld. Ik vraag me af wat het betekent dat ik bij het stromende water stilviel. Al het andere water is bevroren; verhard. Er zit stromend water onder; gevoel.

Even verderop hoor ik de overvliegende vogels boven mijn muziek uitkomen. Ik stop even en kijk. Een stralende blauwe lucht, waarbij de vogels die in een v vliegen, aftekenen. Ik weet dat dit alleen maar vrijheid kan beteken. Ik heb vrijheid, pak ik het ook? Voelt het ook zo voor mij? Wil ik het? Kan ik me er aan overgeven? Ik weet dat dit de vragen zijn die ik mezelf moet stellen, ik heb er nu geen antwoord op.

Ik vervolg mijn duurloop. Na 12 kilometer druk ik mijn horloge uit. Ik kom voldaan thuis. Ik heb eindelijk weer eens gelopen, zoals ik wil. Zelf, alleen. Gedachten en gevoelens geordend, precies het lopen zoals ik het graag wil. De reden waarom ik loop.

Lieve groet, Cobie

Een tijdje geleden kwam ik op runnersworld een lijst tegen met 50 gewoontes die je dagelijks leven net iets gezonder zouden maken. Ik kon me in bijna alle punten wel vinden (niet dat ik alles trouw doe hoor ;-), maar ik begrijp de gedachtegang erachter wel. En ik bedacht me dat ik deze punten wel eens wat verder zou willen uitdiepen en zou willen delen. Vandaar deze blog.

Het artikel begon met het onderdeel eten en drinken. Hoe gezond ben jij bezig op dit gebied? Ben je er bewust mee bezig? Voel je je schuldig als je zondigt op dit gebied? Dit is een aspect van de gezondheid waar bij mij nog wel een verbetering aangebracht kan worden, hoewel ik denk dat ik door menigeen als monnik bestempeld zal worden. Dan komt toch dat stukje schuldgevoel, dat zit er bij mij wel in ieder geval. Ik eet vegetarisch, ik rook niet, gebruik geen drugs, ik drink geen alcohol en ik drink geen koffie.. amen ;-). Nu heb ik vorig jaar meegedaan met het gezond en fit traject van Fia Fia Factory en daardoor ben ik me een stuk bewuster geworden van gezonde voeding. Ik kickte af van mijn suikerverslaving, ik ging zo goed als veganistisch leven, ik at bijna alleen maar onbewerkt eten, ik kookte alles zelf. Het kostte de eerste week ontzettend veel moeite, met name het laten staan van de suikers, viel me erg zwaar. Maar ik merkte al snel hoe fijn mijn lijf deze manier van eten vond. Ik voelde me fitter, viel wat af, kon makkelijker naar de wc. Ik vond het in het begin lastig om deze manier van eten te combineren met het sporten. Bij de duurtrainingen had ik het gevoel tekort te komen en bij de krachttrainingen vreesde ik te weinig eiwitten en bepaalde mineralen en vitamines binnen te krijgen. Ik vulde de eiwitten aan, net als de vitamine D en de verschillende vitamines B. Dit deed me goed, minder vermoeid en ik voelde me in balans. Echter leefde ik op dat moment zo gezond (ik zondigde niet), dat ik wist dat niet voor altijd zou zijn. Ik liet gaandeweg de teugels wat vieren en ik merk nu zelf dat ik toch weer te veel of te makkelijk de andere kant op ga. En dan bedoel ik eigenlijk vooral de suikerverslaving, die is weer redelijk terug. En ik merk hoe ik er tegenaan hik om daar weer mee bezig te gaan. In het artikel wordt expliciet benoemd om zelf te koken en mede daardoor de inname van zout, (verzadigde) vetten en (toegevoegde) suikers te beperken. Het belang van gevarieerd eten wordt genoemd om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen en de tip om je niet overvol te eten. Eet veel groente en fruit, deze zouden de basis van je maaltijden moeten zijn. Wij gaan wekelijks naar de boerderijwinkel en halen daar onze groente, fruit, zuivel en vlees (voor mijn man). Dit is biologisch en onbewerkt, dat proef je en door zo bewust met de inkopen bezig te zijn, maakt ook dat je meer zin krijgt om er wat lekkers van klaar te maken. Verder wordt er gemeld dat je wit meel beter kan overslaan. Wij eten tegenwoordig speltbrood en ook daar reageert mijn lichaam erg goed op. Wel moet ik eerlijk bekennen dat we fan zijn van pannenkoeken en dat dat toch echt het lekkerst en het makkelijkst is met de gewone bloem. Ook wordt aangeraden om veel water te drinken en dag met een glas water te beginnen. Ik drink daarnaast veel kruidenthee en ook daar voel ik me fijn bij. Soms verwen ik mezelf met een chocolademelk van amandelmelk, rauwe cacao en een beetje agave siroop en na het sporten doe ik er wat eiwitpoeder door. Ik gun mezelf zo nu en dan een vruchtensap, ja uit een pak en waarschijnlijk met ladingen suiker, maar het is zo lekker. Ik ben trots op mezelf dat ik de cola heb laten staan en dat nog steeds doe. Ik dronk er liters van in de week. Omdat er zoveel suiker in zat, stapte ik eerst al eens over op de light variant. En nadat ik met de cafeïne gestopt was, werd het cafeïne vrije cola light. Nog steeds erg ongezond natuurlijk. En dus heb ik dat tijdens het gezond en fit traject volledig in de ban gedaan.

Het tweede stuk van het artikel gaat over lichaam en beweging. En dat is wel het onderdeel waar ik heel hoog op scoor. Ook het stuk gezondheid wat mij echt gelukkig maakt, waar ik me goed bij voel. Mijn minpunt zit eerder in het te veel willen doen, al denk ik dat ik steeds beter de balans weet te vinden. Afgelopen week trok ik mijn loopschoenen aan, met hangen en wurgen wist ik er na de Corona een 6,5km uit te persen. Niet eens aaneengesloten. Ik besloot me er maar bij neer te leggen, mijn lichaam gaf de grens aan. Het was goed. Ik pakte ook verder mijn rust. Vanmorgen bij de bootcamp was ik eindelijk zo ver dat ik het ook hier op voorhand aangaf, wat een trainer natuurlijk wel fijn vindt. Er zat amper cardio bij, dus dit ging goed. Het gaf me de voldoening die ik zo fijn vind. In het artikel wordt in gegaan op variëren qua sport, zelf kan ik alleen maar zeggen dat ik dat erg fijn vind. Het is gewoon leuk om veel verschillende dingen te doen, dat maakt dat het nooit saai is en je makkelijker je hele lichaam traint. Dans meer, zegt het artikel. En ook dat beaam ik. Zo heerlijk om je hoofd leeg te dansen! Voor mij voelt het niet als een keiharde workout, meer als gewoon lekker ontspannen bezig zijn. En ook dat is fijn. Probeer buiten je trainingen ook je lichaam in beweging te brengen, ook dat is mijn natuur. Ik pak bijna altijd de fiets, ik wandel waar ik kan en met een groot gezin is er altijd beweging genoeg. Hoe ziet jouw lichaamsbeweging eruit? Wat vind je er van? En als je er niet tevreden over bent, denk dan eens na hoe je het zou kunnen veranderen. Er zijn opties genoeg! En natuurlijk het stuk slapen. Dat is erg belangrijk. Ik heb me tijden lang moe gevoeld, eerst met de kinderen heel klein. Ze sliepen bij me, ik voedde ze ’s nachts op verzoek en zette mijn eigen behoefte aan slaap opzij. Ik leerde met steeds minder slaap toe te kunnen, wel liep ik regelmatig als een zombie rond. Ik wist niet hoe ik mijn ogen open moest houden en mijn suikerverslaving groeide aanzienlijk. Tegen de tijd dat mijn jongste twee was, kwam ik tot de constatering dat mijn slapen waardeloos was, als ik de zes uur per nacht haalde, was ik blij. En dan lag ik ook nog regelmatig uren wakker midden in de nacht. Ik besefte me dat het niet door mijn zoon kwam, het was inmiddels meer een soort gewoonte voor me geworden. Ik besloot de vicieuze cirkel te gaan doorbreken. Ik ging structureler sporten en ik ging elke ochtend vroeg opstaan. Nu kan ik je verzekeren als je bekaf bent na zeven jaar lang gebroken nachten, kinderen voeden en jezelf wegcijferen, zowel het meer sporten als het jezelf ’s ochtends om zes uur uit bed schoppen, niet voelt als een heel goed idee. In ieder geval niet op dat vroege tijdstip. En toch werkte het! Ik ging elke avond lichamelijk moe naar bed en de structuur maakte dat mijn lichaam aan het ritme ging wennen. Ik was altijd een ochtendmens geweest, dus ik sloot wel aan bij mijn natuur. Later werd het doorslapen een dingetje, daar vond ik andere dingen voor uit, zoals een warm bad en mediteren voor het slapen gaan. Ik doe elke avond een loslaatoefening. Op aanraden van een goede vriendin gaat mijn telefoon elke avond op de slaapstand, er komen dan geen meldingen meer door. Hier zat wel behoorlijk weerstand, ik vind het nog steeds niet leuk. Maar ik kan alleen maar zeggen dat ik momenteel slaap als een roos. Ik heb genoeg aan een uurtje of zeven, mits er voldoende diepe slaap bij zit. Een paar dagen in de maand slaap ik minder, vlak voor ik ongesteld word, hebben de hormonen de overhand. Ik weet nu waar het door komt, ik leg me er bij neer en ik weet dat ik na een paar nachten weer goed slaap. Wat doe jij om goed te kunnen slapen? Of gaat het vanzelf? Ook geeft het artikel het belang van luisteren naar je lichaam aan. Ik denk dat iedereen weet dat dat belangrijk is. Maar doe je het ook voldoende? Ik zeg altijd dat ik het doe, maar toch… Het artikel zegt niet alleen bij spierpijn, maar ook qua emoties. En daar zit voor mij nog een leerschool. Emoties uiten zich bij mij vaak lichamelijk, ik ren er makkelijk voor weg, vlucht in sporten of druk bezig gaan. En dan trapt mijn lichaam op de rem. Vaak mijn kuit die dan opspeelt. Mijn vriendin noemde het als, je kuiten heb je nodig om te sprinten, je lichaam houdt je dan tegen om er voor weg te rennen. En ik denk dat dat inzicht wel klopt, nu nog de manier vinden om er goed of eerder mee om te gaan. Ook de ademhaling wordt in deze context genoemd. Ik adem voornamelijk vanuit mijn buik en erg rustig. Hoe zit dat bij jou? Ben je je er van bewust? En kun je het sturen als je gestrest bent?

In het derde deel wordt mindset behandeld. Dat is het deel dat mij fascineert en waarbij ik denk dat vaak of in ieder geval op bepaalde momenten voor veel mensen winst te behalen valt. Ben jij je bewust van je mindset? Wat doe je op dit gebied om gezond bezig te zijn? Om je goed te voelen? Om gelukkig te zijn? Hierbij wordt mediteren genoemd. Ik doe dat elke avond, maar ook vaker als ik mezelf voorbij vlieg, als ik voel dat ik het nodig heb. Ik gebruik hier de app van meditation moments voor, erg fijn is die. Er staan ook meditaties voor kinderen op, waarbij mijn kids heerlijk in slaap kunnen vallen. Ik doe maandelijks mee met een groepshealing, wat ook veel ontspanning brengt. Ik sta elke ochtend vroeg op en heb dan een routine die ik zo nu en dan iets aanpas. Er zit in ieder geval een korte workout bij. Verder zit er veel schrijven bij. Ik schrijf mijn dankbaarheid op, wat maakt dat je stilstaat bij alles wat er is om te waarderen. Ik doe oefeningen die ik leerde bij de intuïtie cursus en schrijf daarna wat ik kwijt wil. Wat ik ook opschrijf is alles wat ik nog moet doen; een to do lijstje. Ik kan alles dan uit mijn hoofd laten, zonder bang te zijn dat ik het vergeet. En dat zorgt weer voor minder stress, wat ook weer in het artikel genoemd wordt. Verder wordt er gesproken over je eigen energie beschermen, sommige mensen kosten je veel energie. Wees je daar van bewust. Blijf bij jezelf, wees niet te streng voor jezelf, probeer niet te oordelen, vergeef, en focus op wat je wel hebt. Spreekt denk ik allemaal wel voor zich. En verder; denk positief! Kun jij dat of laat je snel je kop hangen? En als je negatief denkt, hoe zorg je er dan weer voor dat je het positieve weer gaat zien? En als laatste; plan tijd voor jezelf in? Wat doe jij graag voor jezelf? Waar word je echt blij van? Voor mij is dat sporten, een warm bad en quality time met mijn gezin. Ook word ik blij van mensen om me heen, gezelligheid en andere mensen kunnen helpen.

Het laatste onderdeel uit het artikel is levensstijl, Daar zijn al een aantal punten van voorbij gekomen; sta op tijd op, leg je mobiel vaker aan de kant, wees sociaal en doe leuke dingen. Wat er verder uitspringt is zorg voor voldoende frisse lucht en ga naar buiten, daar krijg je energie van. Leef opgeruimd, neem pauzes en stop met multitasken. Waarschijnlijk is hier voor velen, inclusief mijzelf, wel wat winst te behalen. Durf nee te zeggen. En dit is waar het helemaal wat lastiger wordt. Hoe goed geef jij je grenzen aan? En voor mij het grootste leerpunt; communiceer wanneer je iets op het hart ligt. Feedback geven kan ik als de beste, maar wat er echt in me omgaat, vind ik lastig om te delen. Ik vind het lastig om het voor mezelf duidelijk te hebben. En om het dan ook nog met de mensen om me heen te bespreken, gaat vaak een stap te ver voor mij. En ik hoef vast niemand uit te leggen dat voor lastige situaties zorgt. Bewustwording is de eerste stap. De andere punten die in het artikel besproken worden vind ik fijner en makkelijker: knuffel vaker. Zeg nou zelf, wat is er fijner dan even heerlijk knuffelen met je kinderen, je partner een huisdier. En als afsluiter; neem het leven niet te serieus en lach meer. Het maakt je blij, gelukkig!

Wat is gezondheid voor jou?

Lieve groet, Cobie

Sporten; voor mij is het inmiddels al 14 jaar een belangrijk onderdeel van mijn leven. Als kind zijnde heb ik volgens mij alle sporten wel beoefend. Ik vond alles leuk, wilde het liefst overal aan deelnemen. Het scheelt dat we in een dorp woonden waar de mogelijkheden beperkt waren, want zelfs nu zaten alle middagen, avonden en weekenden vol gepland. Mijn ouders deden niet eens een poging om me ergens bij weg te houden, ze wisten dat het voor iedereen beter was als ik veel kon ondernemen. Ik speelde korfbal wat ik later inruilde tegen voetbal, wat een beduidend betere keus was. Ik zat op jazzballet, als een soort van alternatief voor gewoon ballet. Mijn opa was ervaren in dammen, dus ook bij die club sloot ik me aan. Met mijn liefde voor dieren kon het natuurlijk niet anders dan dat ik ook ging paardrijden. Daarnaast deed ik mee met het kinderkoor van school en speelde daar een beetje blokfluit. Ik zat bij de handwerkclub en iedere zondag was ik bij de zondagschool. Op het moment dat ik aangaf dat ik geen zin had in stijldansen en in typ les, dachten mijn ouders volgens mij alleen maar: gelukkig! Halverwege de middelbare school veranderde het. Ik wilde nog wel de wereld verbeteren door me in te zetten voor mensenrechten en door vegetarisch te gaan eten, maar verder was ik meer wat aan het rondhangen. Ik rookte en gooide er op meerdere fronten enigszins met de pet naar. En met een uur gym beginnen en dat door een tussenuur laten volgen, was voor mij de reden om maar lekker uit te gaan slapen. En als je dan het ene uur mist in de week, kun je het andere net zo goed skippen. En zo veranderde mijn leefstijl naar een inactief gebeuren.

Mijn kinderwens was zo groot dat ik een week voor ons trouwen, mijn man overtuigde om tegelijkertijd mijn pakje shag en de pil in de prullenbak te gooien. En dat resulteerde dat de avond van mijn vrijgezellenfeest een van de lastigste van mijn leven was. Bij het versieren van de feest locatie, liep iedereen met een grote boog om mij heen, ik was niet te genieten. Maar goed, het was wel de eerste stap. Ik begon daarna wat meer op mijn voeding te letten en nog iets later vond ik dat ik toch een poging tot sporten moest wagen. Ik koos voor hardlopen, juist dat waar ik nooit iets mee had. En juist om na een paar keer aan mezelf te kunnen zeggen: “zie je wel, niets voor jou, het gaat hem niet worden”. En dan een vrijbrief te hebben om heerlijk lui en inactief te blijven. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Ik hield het makkelijk vol, begon ervan te genieten en ik raakte geïnspireerd door de verhalen van de trainster. Ik bedacht me ooit een marathon te willen lopen. En zo gebeurde dat ik het sporten weer ontdekte. Ik heb in die tijd ook nog weer een paar jaar paard gereden en ik weet dat als ik het nu weer ga doen, ik weer verkocht ben.

Het hardlopen (sporten) ging een steeds groter deel van mijn leven innemen. Ik stapte naast het hardlopen op de racefiets en ik zwom regelmatig flink wat baantjes. Augustus 2011 liep ik 500km hard, ik fietste wekelijks minimaal 100 kilometer, ik zwom een keer of 4 en ik volgde 4 paardrijlessen. Toen ik er vlak na mijn 50km trail in de Ardennen achter kwam dat ik zwanger was, moest ik dan ook echt wel even schakelen. Het sporten was inmiddels een routine geworden, mijn sociale contacten lagen daar, het was mijn uitlaatklep. Ik had het nodig om goed te kunnen slapen, om in balans te zijn, om veel te kunnen eten. Om te relativeren, om mijn emoties onder controle te hebben, om verdriet een plekje te kunnen geven. Om een fijn, gezellig en evenwichtig persoon te kunnen zijn. Of tenminste, dat dacht ik. Zo voelde het. Op het moment dat ik een positieve test in handen had, heb ik het paardrijden stop gezet. Ik durfde het niet meer (er was niemand die er zo vaak naast lag als ik, iets met adrenaline opzoeken en houden van uitdagingen). Mijn hardloopplanning maakte ik nog fanatiek verder. Zo liep ik nog een 30km en deed ik nog mee met de interval bij de club. Na een week of 30 voelde het niet fijn meer, na een paar kilometer wandelde ik met tranen in mijn ogen naar huis. Verstand en gevoel zaten niet op 1 lijn. Ik legde me er bij neer. In de kraamweek kon ik het bezoek wel wegkijken en toen ze daadwerkelijk waren vertrokken, deed ik mijn schoenen aan en voelde ik weer die vrijheid die ik zo gemist had. In de daarop volgende zwangerschappen legde ik me er sneller bij neer, wie hield ik voor de gek. En steeds nam ik het moeizame opbouwen voor lief, ik kende de uiteindelijke voldoening. Nadat Midas geboren was, wilde ik aan mezelf bewijzen dat je ook na vier kinderen nog best een marathon kan lopen. Door lastige planningen en eigenlijk te veel van huis zijn, werd het een marathon voor mezelf. Ik liep hem alleen, ik deed het. En toch.. Het gevoel waar ik op hoopte, kwam niet. Ik had het aan mezelf bewezen, maar het leek niet (langer) om het resultaat te gaan. Ik genoot vooral van de reis er naartoe. Van al het sporten.

Mede door het Corona gebeuren ben ik ook met allerlei andere sporten begonnen. Zumba doe ik wekelijks en de meeste weken ook een HITT. Sinds een jaar ga elke week naar de bootcamp. En ik geniet ontzettend van alles! De afwisseling is fijn, soms keihard trainen en soms gewoon ontspannen bezig zijn. Ik haal veel uit het sociale aspect. Daarnaast blijft sporten me een gevoel van vrijheid geven. Ik maak mijn hoofd leeg, ben emotioneel in balans, het zorgt dat ik me fit voel. Het maakt dat ik tevreden ben met mijn lichaam, ik slaap beter. Ik ben vriendelijker voor mijn omgeving, geduldiger. Het geeft me veel voldoening, het maakt me gelukkig.

En dit alles werd vorige week weer eens bevestigd. Mijn man werd ziek, mijn oudste kinderen testten positief en toen ik tijdens de lange duurloop halverwege de handdoek in de ring moest gooien, wist ik eigenlijk wel genoeg. Ik kon me er bij neerleggen…voor een paar dagen. Ik werd boos, reageerde me op m’n omgeving af. Geduldig was ik niet meer. En ook niet vriendelijk. Mijn emoties waren verre van in balans. Ik mistte mijn uitlaatklep, het stukje voor mezelf, de gezelligheid erbij. Ik zal eerlijk toegeven dat ik verslaafd ben. Zoals mijn ouders vroeger wisten dat ze me beter mijn gang konden laten gaan, zo weet mijn man nu dat het beter is als ik veel kan ondernemen. Hij zei dan ook vriendelijk gedag toen ik vanmorgen naar de bootcamp vertrok. En ik, ik genoot. Drijfnat, ijskoud en nog niet volledig van de benauwdheid af. Maar dat maakte niet uit. Ik kon even alles geven, even mijn hoofd leegmaken, even vrijheid voelen en even lekker lichamelijk moe worden. En bij thuiskomst een bad vol laten lopen met warm water. Voldoening!!

Lieve groet, Cobie

Als ik kijk naar waar ik mee bezig ben en waar ik nu sta, dan mag ik mezelf een schouderklopje geven en kan ik zeggen dat het best lekker gaat. Toch voelde het de afgelopen week niet zo. Ik wist dat ik het lastig zou gaan krijgen deze week, toch liep het onverwachts totaal anders.

Mijn jongste mocht deze week volledig naar school. De donderdag is of eigenlijk was altijd onze dag. Ik bereidde me er al op voor om huilend het schoolplein te verlaten. Was het niet dat ik dinsdag ineens onverwachts in quarantaine zat. Opeens was ik helemaal alleen thuis. Ik ging appen, bellen en op het aanbod van een goede vriendin om even langs te komen, ging ik maar snel in. Na die dinsdag dacht ik het wel gehad te hebben, maar niets was minder waar. Op woensdag viel er een heel stuk uit mijn kies. De paniek sloeg enigszins toe, de testuitslag zou waarschijnlijk pas vrijdag binnen zijn en bij de tandarts was ik dus niet welkom. De zenuw was er de vorige keer uitgehaald, dus mij restte niets anders dan me er maar bij neer te leggen. Donderdagochtend kon ik testen, de kies bleef me bezighouden en toen ik eind van de ochtend alleen in de supermarkt stond, vond ik het allemaal echt niet leuk meer. Mijn man was thuis, ik huilde even uit en we lunchten samen. Ik voelde de moeheid van de afgelopen maanden in mijn lijf. Al een paar weken non stop een beetje hoofdpijn en al het geklier met mijn kiezen erbij, geeft wel aan dat ik tegen mijn grenzen aanloop. Toch lukte het me niet om er aan toe te geven. Ja, de kids waren op school, dus het kon best. Ik startte de laptop op en ging maar weer verder.

Op donderdagavond ontvang ik een mailtje dat ik de cursus tot intuïtief hsp kinder therapeut heb gehaald. En ik merk dat dat wat doet. De afgelopen twee maanden was er wekelijks een zoom. Ik werkte tot vijf, een uurtje Zumba, rond half zeven thuis en dan met een bord eten wandelend, tussen mijn minibad en laptop opstarten, zorgen dat ik om zeven uur weer klaar zat voor de cursus. Vaak had ik daarna ook nog wel iets gepland, wat zorgde dat ik om half elf de was kon ophangen en mezelf nog net vijf minuten rust gunde, voordat ik weer naar bed ging. Daar kwam bij dat ik echt wel even in de cursus moest komen. Ik vond het allemaal ontzettend interessant, bepaalde onderdelen stonden echter wel een eind bij mij vandaan. Nu zit ik dan ook wel weer zo in elkaar, dat ik het wil weten, er meer over wil leren, het wil kunnen. En dus nam ik het huiswerk serieus, ging me er verder in verdiepen en was ik een eeuwigheid met de toets bezig. Dan valt er wel een pak van mij af als ik de lovende feedback lees.

De vrijdagochtend staat in het teken van oefenen voor de coachopleiding. In mijn vorige blog schreef ik dat ik het lastig vond. En dat resulteert bij mij in dat ik nog harder mijn best ga doen. Ik schreef alles opnieuw op, duidelijk en geordend. Wat dus neerkwam op drie a-viertjes. Ik sprak met mezelf af om het voelen bovenaan te stellen, maar ja dat gaat lastig met een volledig uitgewerkt stappenplan. Als er dan tijdens de Q en A wordt genoemd dat we moeten gaan free flowen en mijn vriendin aan mijn gezicht precies af kan lezen wat ik denk of eigenlijk voel en het vervolgens ook nog hardop benoemt, dan weet ik eigenlijk wel wat me te doen staat. “Maar”, zegt dat stemmetje in mijn hoofd, “het is zo eng”. Mijn reactie hierop kun je vast raden, ik ga nog harder mijn best doen en besluit gewoon ontzettend veel te gaan oefenen met allemaal verschillende mensen. Steeds leg ik mijn papieren verspreid over het bureau en steeds kijk ik er iets minder op. Ik begin steeds met invoelen en ik merk dat ik steeds iets meer durf te vertrouwen. Ik spreek met mijn vriendin af om live te oefenen en twijfel nog of ik een aantal punten van mijn lijstjes zal overschrijven in het boekje dat ik gebruik. Ik besluit het niet te doen en ik merk dat het ook zonder de lijstjes wel lukt. Ik oefen met mensen die zelf werkzaam zijn op dit gebied. Ik vind het spannend, zet me erover heen en er ontstaan erg waardevolle oefenmomenten. Ik krijg feedback waar ik veel mee kan en ik merk dat dat me verder sterkt. De vrijdagochtend oefen ik twee keer achter elkaar. Het voelt goed, het zijn sessie waar mooie inzichten uit komen. Voor mij zijn het waardevolle ervaringen. Ik krijg een erg mooie reactie en later ook nog op de sessie van de week ervoor. En ook dat geeft me energie.

’s Avonds kan de hardlooptraining gelukkig doorgaan. Er staan twee nieuwe mensen. Ik geniet oprecht van de training geven. Ik kan bij iedereen even aansluiten, informeren naar ieders plannen. En ik zie bij iedereen plezier. En dat wordt later ook bevestigd. Ik merk dat ook hier mijn vertrouwen groeit. En dat ook dit me energie geeft.

De knop gaat weer om en ik besluit vooral vooruit te kijken. Ik wil verder met het stuk coachen en op korte termijn ook nog hardloop/wandel training gaan neerzetten die meer gericht is op mindset, je fit voelen, in balans zijn. Ik pak mijn boekje met mogelijke namen en losse woorden er weer bij. En ik weet het: move to be happy. De naam kan zowel voor het sportgedeelte, als ook voor het coachgedeelte. Dit voelt goed. Ik maak een facebookpagina en zo zet ik hiermee voor mezelf de eerste stappen. Ik kan niet meer terug en wil dat ook niet meer. Als ik zie hoeveel energie dit alles mij oplevert, dan weet ik dat dit de weg is die ik moet gaan. One step at a time!

Lieve groet, Cobie