Auteur: Cobie Brouwer

Vanmorgen liep ik terug naar huis. Hardlopend. Of wat daar voor door moest gaan. Ik was ’s ochtends op tijd van huis vertrokken. Of eigenlijk al iets later dan ik van plan was, met kinderen komt er altijd wel iets tussen. Het maakte ook niet uit, ik moest gewoon wat sneller gaan lopen. 5 Kilometer hardlopen voor de bootcamptraining, stond op de planning. Ondanks spierpijn en een gevoelige kuit, liep ik lekker. En makkelijk. Ik gooide het tempo na een rustige kilometer iets omhoog en ik kon doorlopen. Een extra lusje om de 5 te halen, binnen het half uur. Mijn hartslag verraadde me dat het toch niet zo makkelijk ging als ik hoopte, maar het voelde goed. De bootcamp was, zoals altijd, pittig en lekker. We mochten zelf oefeningen kiezen en aangezien ik met mezelf had afgesproken om me te blijven uitdagen, werden het in ieder geval push ups en jump lunges. Burpees, kettlebell swings en wat buikspieroefeningen zijn ook fijn. Tussendoor sprinten en daarna de hele rits oefeningen waarbij we zelf het aantal mochten kiezen. Dan maar maximaal. We sloten af met jumpsquats wallsit, waar ik geen fan van ben. Maar ja, ik wilde uitdaging, dus ik klaagde niet. En daarna liep ik dus terug naar huis.

De trainer vroeg nog wat ik ging doen, ik wist het eigenlijk niet precies. Richting huis lopen en dan onderweg maar kijken hoe het gaat. Bij de eerste afslag besloot ik daar al voor te gaan, het zonnetje scheen en ik had er gewoon zin in. Ik bedacht me dat ik jaren geleden samen met mijn loopmaatje iedere zondag een lange duurloop liep. Dit werd steeds verder uitgebreid, wat resulteerde in monstertrainingen. We liepen over de Lonnekerberg naar de achterkant van het Hulsbeek, 10km onverhard met hoogteverschillen. Op het Hulsbeek deden we samen met anderen een pittige intervaltraining. En daarna liepen we weer terug. Wat meestal niet vanzelf ging, ik heb wat lopen mopperen. Meestal was het ontzettend afzien. Soms daagden we elkaar uit met een sprintje, wat ik dik verloor en waar ik bij de aanzet al spijt van had dat ik hem was begonnen. Slechts één keer had ik meer over dan mijn loopmaatje. Ik was gemeen genoeg om dat er goed in te wrijven en om een feestje te maken van de terugweg. Wat werden we sterk van deze trainingen, zowel mentaal als fysiek. Ik had het gevoel de wereld aan te kunnen.

En terwijl ik vanmorgen terug liep en mezelf overtuigde dat mijn plannen haalbaar moeten zijn, moest ik opeens aan deze trainingen denken. Aan wat er toen allemaal lukte. Hoe mijn lichaam toen altijd moe voelde. Hoe ik zo vaak op mijn grens liep. Maar ook aan hoe ik progressie boekte. En hoe het mij lukte om lange afstanden te lopen.

Ik liep verder en ik merkte hoe ik nu eindelijk weer echt aan het genieten ben van het lopen. Ik heb zin om sportkleren aan te doen. En er stiekem iets eerder tussenuit te knijpen om wat extra te lopen. En zin om er naderhand wat extra’s aan te plakken. Ik kijk op inschrijven.nl welke wedstrijden er de komende tijd zijn, veel van de kalender van 11 jaar geleden is er nog. Ik krijg zin om op snelheid te gaan trainen. En ik kan mezelf regelmatig overtuigen om korte stukjes diep te gaan. Ik merk dat mijn basistempo omhoog gaat. En ik krijg weer zin om echt lange afstanden te gaan lopen, de kriebel is terug!

Afgelopen week las ik iets over marathontraining, dat je dat niet moet combineren met krachttraining. De twijfel sloeg even toe. Ik wil niet kiezen, ik wil het beide. Ik breng mijn omgeving voorzichtig op de hoogte van mijn plannen. Ik weet dat het veel vraagt van mijn gezin. Lange afstanden trainen, en dat naast de bootcamp, mijn werk, Running Miracle en dus naast mijn gezinsleven met vier kleine kinderen. Ik noem dat ik eerst ga trainen en dat ik dan ga kijken wat het wordt in april. De halve of de hele. Maar stiekem heb ik de keus al gemaakt. In mijn hoofd krijgen mijn plannen steeds meer vorm. En ik deel het met mijn man. Ergens weet hij wel dat hij me toch niet kan tegenhouden. Ik spreek met hem af dat ik veel loopkilometers ga koppelen aan onderweg zijn naar de trainingen. Zelf weet ik dat het zwaar wordt. Maar ik weet ook dat ik het kan en dat het me heel sterk gaat maken. Misschien kan ik mijn lange duurlopen doen als de kinderen op school zijn, of als we een keer een zaterdag niks hebben.

Ik besluit nog een extra lusje toe te voegen, dan kan ik nog net een stukje bos mee pakken. Het is er prachtig! De zon tussen de takken door, ik weet niet of ik er überhaupt mag lopen. Maar ook dat heeft charme. Ik ren tussen de dichte begroeiing door en voel de krassen op mijn benen, als vanouds. Het laatste stukje naar huis door de kuil, waar ik veel intervaltrainingen heb gedaan. Ik loop door tot mijn horloge 6.5km aangeeft. Bij de bootcamp kwam ik op 1,5 wat het totaal op 13km brengt. Heerlijk voldaan kom ik thuis.

In bad check ik de loopkalender nog eens, mijn oog valt op de 24km Posbanktrail eind oktober. Deze heb ik altijd al eens willen lopen, het lijkt me een mooi punt om van daaruit mijn lange afstanden verder uit te breiden. Ik heb er zo veel zin in!!

Lieve groet, Cobie

Als ik vanmiddag ons huis binnen wandel, voel ik een hoofdpijn opzetten. tegelijkertijd valt er een pak van me af. Mijn kinderen zijn druk, enthousiast. En daar hebben ze alle reden toe. Ik kan het even niet hebben. Ik vlucht de tuin in met mijn telefoon. De appjes blijven komen, ik post wat berichten op social media en ik bekijk alle foto’s. Foto’s van het weekend. Foto’s vol tegenstrijdigheden. Het was goed. Het was zoals het moest zijn. Alles pakte precies zo uit. Ik heb mijn hart gevolgd. En dat voelt nu goed.

Mijn loopmaatje, een goede vriend is ernstig ziek. In het voorjaar gingen we samen naar een veel te lange trail. Hij liep keihard. Hij trainde wekelijks mee bij de groep. Altijd voor aan, altijd keihard. Halverwege juli gaf hij aan zich niet helemaal fit te voelen, maar ook toen liep hij ons er allemaal met gemak uit. Een week later zit hij in het ziekenhuis, de onderzoeken volgen elkaar op en de uitslag wordt steeds negatiever. Als mijn dochter jarig is en zijn vriendin (wat ook een erg goede vriendin van mij is) en dochter bellen, dringt het pas echt tot mij door. De artsen zeggen dat ze hem niet meer beter kunnen maken. Dat nieuws hakt er in. Als ik hun na de vakantie bezoek, komt steeds de vraag omhoog hoe het toch kan. Hij krijgt bestralingen en die zijn zwaar. Veel van zijn kracht en energie verdwijnt. Zo graag wil ik wat voor hem doen. En als ik hem vraag of ik iets kan doen, is zijn antwoord: “Een extra rondje lopen”. Ik app met de loopgroep en met elkaar besluiten we dat te doen. Hij is voor ieder van ons steeds een motivator geweest. We besluiten voor een sponsorloop te gaan. Er worden shirtjes gemaakt en we trommelen familieleden op om te helpen. En afgelopen vrijdag was het zo ver. Helaas was hij zelf op donderdag weer opgenomen in het ziekenhuis, onverwachts staat zijn vriendin wel bij de loop. Familieleden filmen en zij gaat live voor hem. Met elkaar hebben we er een bijzondere avond van gemaakt. Alle kinderen hielpen met rondes bijhouden, motiveren en water aangeven. En met z’n zessen komen wij tot 87 rondjes. We sluiten af met een gezamenlijke ronde; Een extra rondje voor Patrick. Zijn vriendin heeft de tranen in de ogen als we elkaar lang omhelzen en vasthouden. Ze praat met iedereen en vertelt hoe het gaat. Ze krijgt een shirt wat we voor hem hebben gemaakt, dezelfde tekst met daaronder: we geloven in jouw kracht. We richten nog een paar woorden tot hem. Later die avond stuurt hij ons vanuit het ziekenhuis allemaal lieve appjes. En als hij de volgende dag het shirt krijgt, is hij helemaal ontroerd. Hij hangt het shirt op zijn kamer, zodat hij er steeds naar kan kijken.

Als ik op zaterdag op facebook kijk, zie ik een herinnering. Ik ben slecht in datums onthouden. Ik zie dat het een jaar geleden is dat ik me heb ingeschreven bij de kamer van koophandel. Wat voelt dat dubbel op dit moment. Natuurlijk is het een mooi moment om bij stil te staan, maar dat dat precies nu moet zijn, tussen twee beladen dagen in. We passen op de dochter van mijn vrienden, zodat ze niet de hele dag in het ziekenhuis hoeft te zijn en even lekker kan spelen met haar vriendin. En we krijgen bezoek die dag en wat is dat fijn. Lieve mensen met wie ik de hele middag klets, we hebben heel wat in te halen. De kinderen zijn blij. Met z’n allen bakken en eten we pannenkoeken, even heerlijk loslaten en ontspannen.

En vanochtend gaat de wekker veel te vroeg. Ik weet niet of ik op zal staan of dat ik de dag liever oversla. Ik ga voor het eerste. Een paar maanden geleden sprak ik met mezelf af om wat gezonder te gaan leven en om wat af te vallen. Het doel werd 5 kilo minder bij de Singelloop. De weegschaal gaf toen 83,2kilo aan en eerder deze week 75,9kilo. Een klein euforiemomentje. Onder het ontbijt zie ik appjes in de loopgroep langskomen. De Singelloop staat vandaag op het programma. Samen met mijn loopvriendin heb ik afgesproken om naar het park te fietsen. Zij vraagt advies in de appgroep en vanuit het ziekenhuis wordt geappt dat ze alleen maar keihard moet lopen. Die luchtigheid doet goed. Als ik bij haar kom, blijkt zij nog meer last te hebben van de zenuwen dan ik. We fietsen naar het park en we hebben tijd genoeg om nog 3x langs de wc’s te gaan. We kletsen met een collega, ik kom een oud loopmaatje tegen en we treffen iemand van de loopgroep. Als we het startvak inlopen treffen we een ander loopmaatje en met z’n drieën gaan we richting start. Hij is sneller dan wij zijn, we lopen de eerste kilometers samen. Het gaat hard! Ik heb veel kilometers gemaakt, maar weinig op snelheid. Ik weet dat ik me in moet houden. Het voelt te hard. Ik geef mijn loopvriendin aan te gaan, vertwijfeld loopt ze door. Ik kan het tempo redelijk vasthouden. Ik zie ontzettend veel bekenden, die allemaal lieve woorden roepen. Een collega, een moeder van school, een loopmaatje van vroeger, een vader van school, een buurvrouw, nog een loopmaatje en bij kilometer 3 mijn gezin. Wat doet dat goed! Elke twee kilometer staat er water, ik wandel een paar passen, neem twee slokken en gooi veel water over me heen. Net voorbij de helft ben ik bij het punt waar mijn vrienden vorig jaar stonden. Nu zijn ze er niet, zij is bij hem in het ziekenhuis. Hij had zo graag mee willen doen. En hij had zo keihard willen lopen. Het doet pijn. Steeds zie ik mijn loopvriendin een klein stukje voor me lopen. Bij kilometer 5 haal ik haar bij. Ik besluit met haar te lopen. Ze geeft mij nu meermaals aan te gaan, dat wil ik niet. We delen samen in de zwaarte van alles. Bij kilometer 6 slik ik opnieuw. Mijn loopmaatje van vroeger, hij is vorig jaar net voor de Singelloop overleden. Twee jaar geleden stond hij hier, bij kilometer 6. Totaal onverwachts, voor mij. En ook dit doet pijn. Samen lopen we verder. De zwaarste kilometers van 5 tm 7. Ik vraag me af of ik alles geef. Ik probeer haar te motiveren, ik kan nog praten. Het voelt slap, aan de andere kant is dit wat ik wil. Mijn hart volgen, dat is het belangrijkste. In de laatste kilometer begint zij er weer in te geloven. Ik krijg het nu zwaar. Samen trekken we door. Vlak voordat we het park indraaien hoor ik mijn naam weer, de eigenaar van de bootcamp. Ik sluit me op in mijn bubbel. Zij gaat voor de eindsprint, bij mij is het echt op. Ik voel me misselijk, duizelig en onderweg ook steeds rillingen gehad. Ach en eigenlijk weet ik dan wel dat ik op de grens loop. Mijn hartslag bevestigt dat naderhand ook, halverwege ga ik van een gemiddelde van 165 naar boven de 170 met een piek op 186. En gezien de temperatuur is dat hoog. Ik pers er nog iets van een eindsprint uit en passeer met 44.13min de finish. Ik ben tevreden! We vliegen elkaar in armen. We treffen nog twee van de loopgroep en we regelen voor ons zieke loopmaatje ook een medaille. We maken foto’s en als we later samen zijn, besluiten dat het mooi is om ’s middags samen de medaille bij hem langs te brengen. Ik begeleid eerst mijn kids nog bij kidsrun, wat vooral veel frustratie is. Nog nooit zo veel ouders bij elkaar gezien. Er was geen ruimte meer voor de kinderen. En als ik mijn zesjarige dochter in tranen terugvindt bij de finish, ben ik boos, wat een wereld, wat een mentaliteit! De oudste twee lijken er gelukkig minder last van te hebben. Als de kids klaar zijn, tref ik nog een loopmaatje van vroeger. Als ik vraag hoe het gaat, lees ik in zijn ogen het antwoord al. Hij is vorig jaar zijn vrouw verloren en staat daar bij de kidsrun met zijn twee kinderen. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik voel zijn pijn. We lopen naar de fiets, ik zeg mijn gezin gedag en fiets door naar het ziekenhuis. Voor de ingang tref ik mijn vriendin en al stinkend en in sportkleding bezoeken we ons loopmaatje en zijn vriendin. De medaille betekent veel voor hem en krijgt een plekje bij het shirt. Het was zo’n fijn bezoek, het voelde zo goed om daar even zo met elkaar te kunnen zijn. Een uurtje later fietsen we samen naar huis. De knoop in mijn maag van ’s ochtends is weg, de zenuwen bij mijn vriendin zijn weg. We kijken elkaar aan en we weten dat we het goed hebben gedaan. We hebben ons hart gevolgd. Thuis voel ik een hoofdpijn en komen de tranen. Sport helpt…

Lieve groet, Cobie

Vakantie! Even weg, even helemaal uit! Ik had al het moeten van mijn lijstje geschrapt. Ik nam me voor om het (dwangmatig) sporten even te laten. Wel nam ik m’n loopkleren mee. Mee voor even een rondje, als het zo uitkwam of als ik er gewoon even zin in had. De eerste ochtend in de tent was ik vroeg wakker. Ik zag de betoverende Oostenrijkse bergen en ik wist wat me de volgende ochtend te doen stond. Toen ik wederom om 6.00uur werd gewekt door de berglucht, een opkomende zon, mijn zin in avontuur, hoefde ik niet te twijfelen. Ik deed meteen mijn loopkleding aan en ik glipte er stiekem tussenuit. Ik had de vorige avond al bedacht hoe ik het beste kon lopen, nog enigszins vlak. En wat was het genieten!! Met een 3,5km heen en weer terug, koos ik voor safe. Zo veel kilometers had ik niet in de benen en ik wilde ook energie overhouden om van alles met mijn gezin te kunnen ondernemen. Oké, niet dwangmatig had ik afgesproken. Toch bleef het de volgende dag kriebelen. In Italië is het vast te warm om serieus iets te doen, dan kan ik beter hier nog een keer sporten. Ik appte de trainer van de bootcamp met de vraag of hij nog een leuke workout had. Het resulteerde in dat ik de derde dag ’s avonds naast de tent allerlei oefeningen deed en ik me wederom heerlijk voelde. Een dag later was mijn dochter jarig en nog een dag later vertrokken we naar Italië. Daar zag ik bij aankomst een heus workout station staan en of dat nog niet genoeg was een meer met daarnaast een lang pad in de schaduw en een perfect stuk grasveld. Het voelde als paradijs! Ik hoef vast niet uit te leggen dat ik de elastieken die ik had mee gesmokkeld al dezelfde dag uitprobeerde op de toestellen. En dat ik dankbaar om 6.00uur de volgende dag wederom te tent uit sneakte om de omgeving te verkennen. Tegen de tijd dat ik terug kwam, was iedereen rustig aan het wakker worden en konden we met elkaar ontbijten. Ik zeg perfect! De trainer had al aangegeven om meer workouts te willen appen en daar maakte ik dankbaar gebruik van. Daar kwam nog bij dat buren naar eigen zeggen wel een beetje sportverslaafd zijn. Ik sprak daar met de buurman over, waardoor we samen less mills cardio en core gingen doen. Wat voelde ik me hier goed bij, elke ochtend als ik wakker werd opstaan en beginnen met een pittige workout. Twee keer samen de les mills lessen gedaan, hoog tempo, pittige oefeningen en veel zweten. Een keer met z’n drieën gaan hardlopen, nou ja, het werd vooral een trappen training. Naar de hoge trap in het dorpje gelopen en deze omhoog, de buurman opperde om dat vijf keer te gaan doen. Tuurlijk, ik ben wel in voor wat uitdaging. Dat heb ik geweten! Zijn dochter hield het na de derde keer voor gezien. Met een sturend verzoek of ik wel doorging. Ik hoef vast niet te zeggen hoe het verder ging. Wederom erg pittig, maar ook leuk en grensverleggend! De andere dagen kreeg ik workouts van de bootcamptrainer via de app, zo lief. Matje mee naar het meer, die had ik toch maar gekocht in Italië. Leuke afwisselende trainingen die steeds uitdagender werden. Dit ook mede doordat ik de trainingen niet altijd helemaal goed begreep en meer deed dan de bedoeling was. Vooral de combinatie van hardlopen met oefeningen, vond ik erg fijn. En wat voelde ik me goed!! Ik kreeg er veel energie van. Ik gaf mijn gezin de kans om rustig op te starten, wat anders vaak niet lukt met mijn ongeduld en waar zij wel behoefte aan hebben. En ik ervaarde een rust, een balans. Het maakt niet zo veel uit hoe de dag ging verlopen, het was goed.

Daarnaast is een goede vriend ernstig ziek, dat heeft me in de vakantie ontzettend bezig gehouden. Juist het sporten, een moment voor mezelf en even mijn grenzen opzoeken, hielp me hierbij.

In de vorige blog schreef ik over focus, over hoe ik hier naar op zoek ben. En nu, door deze vakantie weet ik het zeker. Ik heb het sporten nodig! Al het sporten wat ik doe, vind ik leuk. Ik geniet ervan, het is wat ik wil. Ik heb baat bij een ochtendritueel, daar voel ik me goed bij. In het verleden zat er vaak een korte oefening bij. Dit werd steeds minder, omdat al het andere meer tijd ging opeisen en ik er met een challenge ook niet echt van genoot of goed in kwam. Ik skipte de afgelopen tijd mijn ochtendritueel, het was een sleur geworden. Maar nu op vakantie sprak ik met mezelf af om de dag voortaan met sporten te gaan beginnen. Een half uurtje moet elke dag lukken, een pittig half uurtje met veel afwisseling. Ik begin de dag dan vol energie, wat ik de rest van de dag vasthoud. Ik vind mijn balans, mijn rust. Mijn tevredenheid, waardoor ik de dag kan nemen zoals hij komt.

Sport jij als je op vakantie gaat? En is vakantie voor jou ook een tijd om na te denken, koers te bepalen?

Lieve groet, Cobie

Ken je dat; soms weet je het gewoon precies. Soms heb je alles helder voor ogen. Wat je wilt, waar je naar toe wilt en hoe. En soms, soms weet je het even niet. Je doet maar wat. Zonder plan, zonder doel. Je klooit maar wat aan. Dat kan op verschillende fronten. En als ik voor mezelf spreek, dan is het ook vaak op verschillende gebieden hetzelfde.

Ik heb het afgelopen jaar keihard gewerkt op vrijwel alle gebieden. Overal wist ik precies wat ik wou, hoe en ook hoe ik daar kon komen. Ik volgde verschillende opleidingen. Ik zette stappen met Running Miracle, met Move to be Happy. En ik trainde voor mezelf gericht, steeds een doel waar ik naar toe werkte of mee bezig was.

Maar nu, nu is de focus regelmatig zoek. Het lukt me niet om prioriteiten te stellen. Alles loopt voor mijn gevoel door elkaar heen. Mijn to-do-lijstje is ellenlang. Ik vlieg van het een naar het ander en op alle fronten krijg ik niet dat voor elkaar wat ik graag wil.

Ik zie het ook in mijn sporten terug. Met hardlopen blijf ik hangen of ben ik eigenlijk een stuk teruggevallen. Zowel met afstand als met tempo kom ik niet vooruit. Vrijdagavond zijn we met de training maar met z’n drieën. Mijn loopmaatjes zijn er, zij zijn snel en hebben wel zin een duurloopje. Ik ben moe, twee pittige trainingsdagen gehad, net ongesteld geworden, een dochter thuis met de griep die ’s nachts twee keer heeft overgegeven. Mijn plan was eigenlijk training geven. Toch laat ik me makkelijk om praten. De eerste stappen voelen al zwaar, ik verzet me tegen de buikpijn en ik voel dat het tempo voor mij te hoog ligt. Al na een kilometer ben ik niet meer tot praten in staat. Het is niet erg, soms is even doorzetten goed. Ik geef mijn loopmaatje aan dat ze beter met de ander mee kan gaan. Ze blijft met liefde bij mij. Als ik het haar nogmaals noem, gaat ze toch. Mijn ene zoon fietst mee. Ook hem stuur ik weg, naar de andere beide. Ik loop liever alleen, of eigenlijk, ik vecht liever alleen. Als het sporten zwaar is, ben ik geen gezellig gezelschap. Ik mopper, wordt boos, zeg niks. En precies dat, doe ik liever alleen. Dat doet me trouwens denken aan het moment dat mijn oudste bijna geboren werd, ook dat wilde ik liever alleen doen. Mijn man kent me goed en wist me te overtuigen dat dat niet een erg verstandig idee was. Wel wist ik het bellen van de verloskundige uit stellen tot ik bijna volledige ontsluiting had. Daardoor was de verloskundige erg druk met van alles telefonisch regelen, kwam de kraamhulp echt pas tijdens de allerlaatste minuten. En heb ik het toch bijna helemaal alleen kunnen doen. En dat in mijn eentje vechten, dat zorgt bij mij voor een soort focus. Ik sluit me voor even op in mijn eigen bubbel. Als de prestatie geleverd is, kom ik er weer uit en ben ik blij met het resultaat. Over de geboorte van mijn zoon (en ook mijn andere kinderen) hoef ik dat vast niet verder uit te leggen 😉 Bij de duurloop vrijdag resulteerde het in dat ik de vijf kilometer volliep binnen een half uur, waarbij de laatste kilometers de snelste waren. En ik met in- en uitlopen op een kilometer of acht kwam. Wat me veel voldoening gaf. De bootcamp ging donderdag (of eigenlijk wel vaker) op soortgelijke wijze. Aan de ene kant wil ik snel zijn en een gigantisch programma afwerken in dat uur tijd. Aan de andere kant wil ik de technische oefeningen goed doen en daar progressie boeken. En vaak loopt dit door elkaar heen. Donderdag was, of meer werd, een mega training. We hadden 45 minuten voor de kern. Iedereen was flink op dreef, wat ervoor zorgde dat we binnen 20 minuten klaar waren. Er volgde daarna een training in twee teams, wij met z’n tweeën tegen de andere drie. Het werd al snel erg zwaar. En in plaats van me te focussen op mezelf, ga ik mopperen. Ik blijf maar herhalen hoe oneerlijk de aantallen zijn. Toch ben ik na de training voldaan over hoe ik de pittige training heb volbracht. Al baal ik wel van mijn gemopper. Vandaag is het wederom bikkelen. Ik voel me nog steeds verre van fit, alle stukken lopen, zijn vechten tegen mezelf. Ik weet dat ik me naderhand beter ga voelen. Ik zet door. Halverwege komen de pull ups, 50 stuks. Een technisch onderdeel wat ik wel echt graag beter wil leren. De trainer komt erbij staan, ik zal wederom met mopperen beginnen: “dit gaat de rest van de training duren”. Hij geeft aan dat dat geen probleem is. En hij noemt dat ik beter een extra elastiek kan gebruiken. Wederom begin ik eigenwijs. Aan zijn reactie merk ik dat er een reden achter zit. Als ik dat check, beaamt hij dat. Ik pak het extra elastiek en voer in alle rust alle 50 pull ups uit. Ik luister naar alle feedback die ik krijg en pas het toe. Als de trainer aangeeft dat de tijd om is, besluit ik te stoppen en niet perse tegen de anderen op te boksen om alles nog af te maken. Het was goed zo. De focus op wat belangrijk was in de training.

Ik heb de afgelopen weken hard nagedacht over mijn focus. Waar wil ik deze op gaan leggen? Waarom? Hoe wil ik alles aan gaan pakken? Wat wordt mijn prioriteit? Ik kwam tot de conclusie dat ik eerst vakantie nodig heb. Even uit. Even niet nadenken over allerlei inhoudelijk zaken. Daarnaast heb ik hard nagedacht over wat me het meeste energie geeft, waar wordt ik echt blij van. En dan kom ik tot de conclusie dat dat Running Miracle is in combinatie met mijn eigen sport. Ik vind de trainingen die ik geef, geweldig! Mensen verder helpen, het sociale van een groep en bezig zijn met sport. Ook de persoonlijke begeleiding geeft me veel energie. Op individueel niveau kijken hoe ik iemand verder kan helpen. En na de zomervakantie wil ik me vooral op deze gebieden gaan focussen. Dit verder gaan verdiepen. En daarnaast wil ik voor mezelf weer doelen gaan stellen op sportgebied. Ik krijg veel energie van keihard sporten, vooruitgang boeken met hardlopen en de technische onderdelen van bootcamp. Mijn focus gaat liggen op Running Miracle en mijn eigen sport.

En Move to be Happy dan? Ook daar zal ik mee door gaan, het heeft alleen niet mijn prioriteit. Ik zal regelmatig een groepshealing geven en ik hoop ook met regelmaat iemand met een persoonlijke sessie te kunnen helpen.

Ik ben nog met een aantal cursussen bezig. Deze hoop ik af te kunnen ronden, mits tijd en ruimte dat toelaten. Heel fijn als het lukt, zo niet, dan is het ook prima. Op mijn wensenlijstje staan ook nog een paar cursussen/opleidingen. Die blijven er voor nu even op staan. Dat komt ooit, op een ander moment.

Ik merk dat ik mijn focus steeds weer meer terug begin te vinden. Even uit om straks echt weer verder te kunnen gaan met dat waar ik het meeste energie van krijg, waar ik echt blij van wordt.

En jij? Hoe bewaar jij je focus? Of hoe vind jij deze terug?

Lieve groet, Cobie

Ik bekijk de opdrachten van het manifestatietraject dat ik doorloop. Twee opdrachten richten zich op succeservaringen. Ik bekijk de filmpjes half en besluit de opdracht, waarbij je al je succeservaringen in een boekje moet opschrijven, niet te doen. Toch blijft het door mijn hoofd spoken, niet omdat ik twijfel. Maar wel omdat ik me bedenk hoe belangrijk successen zijn. Elke week doe ik mee met de opdracht in de facebookgroep. Op zondag maak je een lijst met alles wat je die week graag zou willen manifesteren. Mijn lijst is altijd enorm en regelmatig lijken mijn wensen erg ver weg. Op zaterdag plaats je alles wat je daadwerkelijk gemanifesteerd hebt. Elke week verbaas ik me opnieuw dat deze lijst nog langer is dan die van de zondag ervoor, dat er veel van de wensen (ja ook die onmogelijk leken) zijn uitgekomen en dat er ook veel moois of goeds onverwachts op mijn pad is gekomen. Ik lees de lijst nog een keer over. Ik schrijf eronder hoe dankbaar ik ben. En ik voel dat ook echt. Het geeft zo’n heerlijk, tevreden en voldaan gevoel! Het maakt blij! Dus ik kan wel zeggen dat successen niet belangrijk zijn, dat zijn ze zeker wel! En het is zo belangrijk om daar regelmatig bij stil te staan, op wat voor manier dan ook.

Het laat je realiseren wat je al bereikt hebt. En het gevoel dat dat oproept, heb je nodig om je te laten beseffen dat je nog veel meer kan bereiken. Dat je dat kan bereiken wat je graag wilt. Soms gaat het snel. Soms duurt het wat langer, maar ook stapje voor stapje kun je er komen. En door steeds bij je successen stil te staan, kun je ook makkelijker je doelen die je wilt bereiken voor ogen houden. Zelfs als het doelen voor de lange termijn zijn.

En precies om dit hele stuk ben ik met Running Miracle begonnen. Zelf heb ik ervaren hoe ik van een rokend, passief leven 2,5jaar later een marathon kon lopen. En nee, dat was niet iets wat van de ene op de andere dag ging. Ik wilde stoppen met de pil, mijn man dacht daar iets anders over. Ik overtuigde hem door samen met de pil ook mijn pakje shag weg te gooien. Ik liet alle alcohol staan. Ik bedacht me dat ik wat gezonder wilde eten. Ik stopte met snoepen. Ik pakte de fiets in plaats van de auto. Ik ging op zoek naar een sport. Ik gaf me op voor een beginnersgroep bij de hardloopclub. Ik volgde het schema trouw, drie keer in de week. Na de beginnersgroep liep ik een kleine drie kwartier en sloot ik me aan bij de loopgroep. Ik trainde twee keer in de week met de groep en nog zelf. Wat gaandeweg steeds wat meer en wat verder werd. Ik liep mijn eerste wedstrijd; een crossloop van 5km. Ik liep mijn eerste 15km wedstrijd, halve en een 10km met een mooie tijd. Ik begon weer met paardrijden. En ik ging samen met een collega zwemmen. Ik liep de Teutolauf; 29km met 600 hoogtemeters. Ik trainde veel, keihard, ging diep. Ik verlegde keer op keer mijn grenzen. Ik schreef me in voor een marathon. Ik liep veel en ver. Ik deed oefeningen voor corestability. Ik zorgde voor goede nachtrust, voldoende. En ik nam mijn eetpatroon nog verder onder de loep. Ik volgde trouw het schema dat mijn trainer voor me had gemaakt. En in april 2010 liep ik in Enschede mijn eerste marathon. Het was een feestje! Een ervaren loper had me op de vooravond al genoemd: “al het werk is gedaan, morgen loop jij je ereronde”. En zo was het ook, zo voelde het ook! Ik heb genoten! Bij het passeren van de finishlijn riep ik al dat ik weer wilde, dit was intens geluk! En weet je waarom het zo voelde? Waarom het de kers op de taart was? Alle stappen die ik heb gezet op weg naar dit doel, heb ik gevierd. Wat was ik trots dat het stoppen met roken lukte. Wat voelde het goed die eerste training, een paar keer 2min dribbelen. Wat was ik blij dat ik het lef had om met die 5km crossloop mee te doen en net niet als laatste te finishen. Wat voelde het heerlijk om na een jaar of 8 eindelijk weer eens paard te rijden. Wat voelde ik me sterk dat ik ondanks al het commentaar toch wist te finishen bij mijn eerste halve en bij de Teutolauf nadat het onverantwoord was genoemd. Ik heb alle successen op weg naar dat uiteindelijke doel, die marathon, gevierd. En daarom was die eerste marathon mijn ereronde. In mijn eigen stad vierde ik 42km lang mijn feestje.

En natuurlijk zal een marathon lopen niet voor iedereen het doel zijn, het succes zijn waar iedereen van droomt. Zelf vier ik alle successen en dat breng ik mijn kinderen ook bij. Het is dan lastig om te zien hoe mijn middelste zoon worstelt met een formulier voor in zijn jaarboek. Alle vragen vult hij zo in, behalve de vraag waar hij trots op is. Ik som een hele lijst op, alles wordt verworpen: “dat zegt alleen een moeder over haar kind, dat kunnen meer kinderen in de klas, maar dat was heel makkelijk”. Als ik hem voorstel om in te vullen dat hij trots is op zichzelf, kijkt hij me triomfantelijk aan. Ik lees het later terug op zijn formulier, het laat me stralen. Met deze zin geeft hij aan dat hij trots is op alle aspecten, alles wat ik hem opnoemde, alles waar hij zelf aan dacht. Trots op al zijn successen van het afgelopen jaar.

Met Running Miracle ben ik getuige geweest van de successen van verschillende mensen. Alle deelnemers van het bedrijventeam haalden de finish op een manier waar ze van droomden. Met online begeleiding van niks tot finishen bij de Singelloop in een mooie tijd of opbouwen naar 10km. Pr’s lopen bij de 5 en de 10km van de Enschede Marathon. Grenzen verleggen bij de trainingen. In plaats van wandelen bij het intuïtief (hard)lopen toch steeds meer gaan hardlopen. Verschillende mensen die steeds verder lopen, steeds sneller. En ook steeds blijer worden van het lopen, het sporten. En ook met Move to be Happy deel ik in de successen van mensen. Iemand met straatvrees die steeds iets meer onderneemt. Mensen die door of na een sessie inzichten krijgen, stappen gaan ondernemen en verder komen, gelukkiger worden.

Successen zijn prachtig! Het is mooi om ze delen met mensen. Om mensen te kunnen helpen op weg naar succes! Om mensen te laten geloven in zichzelf, de eerste concrete stap te laten zetten en er te zijn als de twijfel toeslaat. Mooi om erbij te zijn als de twijfel wordt overwonnen, als het doel in zicht komt. En als het doel wordt gehaald. Het is prachtig om alle successen groot en klein te kunnen vieren.

Lieve groet, Cobie

Toen ik de eerste keer het intuïtie traject volgde, begon Annemiek over de coachopleiding. Eerlijk gezegd zag ik mezelf daar niet echt iets mee doen, ik was enthousiast voor haar, het mooie programma dat zij bedacht had en hield me er verder niet echt mee bezig. Tot zij een paar weken later noemde dat ik er veel aan zou kunnen hebben, dat het me zou gaan helpen bij alles waar ik mee bezig was/ben. Ik checkte nog even of ze echt bedoelde bij de hardlooptrajecten, de trainingen en eigenlijk alles voor Running Miracle. En dat was het geval. En zo kwam het dat ik eind december met de coachopleiding begon.

Ik vond het ontzettend spannend. Bezig zijn met mijn eigen intuïtie en dan voor mezelf, is één ding. Maar mijn intuïtie gaan gebruiken om een ander te helpen, gaat wel een stap verder. Daar komt bij dat Annemiek een hele goede vriendin van mij is, wat het oefenen ook wel een stuk ongemakkelijker maakt. In les één begonnen we al met invoelen bij de ander. Je twijfelt aan wat je voelt, waarneemt en eng om het vervolgens ook hardop te noemen. Het huiswerk was oefenen, en dat heb ik gedaan! De volgende lessen ging het verder, beperkende overtuigingen verwijderen kwam aan bod en we leerden een innerlijk kind healing geven. Dit laatste ging niet vanzelf. Ik had voor de start gevraagd wat de tijdsbesteding zou zijn, dit zou ongeveer 2 uur per week zijn. Ik wilde me alles eigen maken, wat neerkwam op zeker 10 uur in de week. Maar ik ging me met elke keer oefenen zekerder voelen. We oefenden op de mensen uit de groep en ik besloot ook meteen maar op Annemiek te oefen (live), om zo alle drempels meteen weg te halen. Na een tijdje kregen we ook de opdracht om te gaan oefenen op mensen buiten de opleiding, dit was wel weer een stap. Toch vond ik dat eigenlijk meteen geweldig. Een paar mensen uit mijn omgeving die er wel voor open stonden en even later durfde ik een oproep op facebook te plaatsen en kon ik oefenen met mensen die ik niet kende. Het voelde zo goed!! Voor alles waar ik tegen aan liep, waar ik vragen of twijfels over had, benaderde ik Annemiek. Zij gaf me steeds de feedback waar ik mee verder kon. Ik groeide in vertrouwen. De innerlijk kind healing had ik me inmiddels zo eigen gemaakt, dat ik die zelf echt geweldig ben gaan vinden.

Ik besloot dit ook te willen koppelen aan Running Miracle. Zo kwam het idee om beperkende overtuigingen op sportgebied te gaan verwijderen. Ik oefende dit eerst online een keer. En later met Annemiek live. En ook wilde ik graag weten of het mogelijk is om een intuïtieve coachsessie hardlopend te doen. Ik oefende dit met een loopmaatje en ook dat is een prachtige manier van coachen.

Al in het begin van de coachopleiding ontstond het idee voor het intuïtieve (hard) lopen. Ik werkte een eerste opzet uit en besprak dit met Annemiek. Zij bedacht de naam voor me. Ze gaf me wat tips en stof tot nadenken mee, waarna ik de hele trainingsopzet uitwerkte en een paar weken later samen met haar ging proefdraaien. Het voelde zo goed, precies zoals ik het bedacht had. Ik heb nu na twee maanden vijf deelnemers, iedere donderdag trainen we met elkaar. En iedere week krijg ik weer enthousiaste reacties. Het is precies zoals het moet zijn, alles klopt!

Het oefenen met de sessies ging verder. Ik ben inmiddels door een aantal mensen benaderd die mijn hulp echt konden gebruiken. En één persoon begeleid ik nu al langere tijd. Dit is zo dankbaar om te kunnen doen! De eerste keer dat er emoties bij kwamen, vond ik spannend. En toch was het ook goed. De ander durfde zich er helemaal voor open te stellen en ik raakte iets bij de ander, een stuk waar toch nog pijn zit of onverwerkte emotie. Later leerde ik dat er vaak emoties bij komen en dat dat ook prima is.

In de opleiding kregen we ook de Reiki-inwijding. In een ver verleden heb ik dit ook gehad, maar zo fijn om het nu nog eens te doen. En de Reiki-energie weer te kunnen gebruiken. Ik heb er mee geoefend en ik hoop over niet al te lange tijd ook Reiki 2 te kunnen volgen. Hiermee kan ik Reiki geven op afstand, wat met al het online gebeuren natuurlijk erg handig is.

In de vijfde les stond de groepshealing centraal. Zelf volg ik deze maandelijks, samen met mijn kinderen. We zijn echt fan. En als huiswerk mochten we zelf een groepshealing geven. Wederom zenuwslopend! Ik nodigde zelf nog een paar mensen uit. Wat gaf het een kick! Mijn zenuwen had ik niet volledig onder controle, ik kreeg bruikbare feedback. Ik was enthousiast. Inmiddels heb ik een tweede gegeven en staat de derde gepland.

De orakelkaarten trokken mijn aandacht. Ik sprak hier met Annemiek over, stelde mijn vragen en besloot ook kaartsessies te gaan geven. Dit nu meerdere keren gedaan. En dit is al net zo magisch! Geen sessie is hetzelfde, er ontstaan prachtige gesprekken. En ook dit is ontzettend dankbaar.

Als examen kregen we twee namen en telefoonnummers van mensen om een sessie mee te gaan doen. Deze moesten we opnemen en ter beoordeling aan Annemiek sturen. Ik hoef vast niet te zeggen dat ook dit ontzettend spannend was ;-). Het eerste gesprek begon dan ook wat chaotisch, ik zette daarna de knop om en zat echt helemaal in het gesprek. Ik stuurde dit op, samen met de feedback die ik mezelf gaf. Ik was erg tevreden. Een dag later het tweede gesprek, ik deed wat met alle feedback die ik mezelf had gegeven. Maar zo tevreden als ik over de eerste was, zo dubbel voelde dit gesprek. Ik wist en weet niet wat ik anders had moeten doen. Het gesprek duurde 2 uur (ipv 30 tot 45 minuten). En ik kreeg er geen grip op. Ik noemde naderhand alles aan Annemiek. Zij bekeek de gesprekken en gaf me feedback. Eigenlijk heel positief en ze kon de nare bijsmaak die ik aan het tweede gesprek had over gehouden, weg relativeren.

In de laatste les konden we al onze vragen stellen en stonden we stil bij hoe we verder gaan. We sloten een prachtige, leerzame periode met elkaar af. Ik heb waardevolle contacten over gehouden aan deze opleiding. De mensen met wie ik de opleiding heb gevolgd, hebben een plekje in mijn hart. Deze contacten gaan ook blijven! En daarnaast heb ik door het oefenen nieuwe mensen leren kennen en bestaande contacten verder verdiept. Super dus! Een paar dagen later ontving het diploma, zo gaaf! Veel voor gedaan, erg trots op! En als ik dit zo allemaal schrijf, dan realiseer ik me pas echt wat de coachopleiding me allemaal heeft gebracht!

Annemiek, ik ben je ontzettend dankbaar dat ik mee mocht doen! Je hebt een superopleiding gemaakt! En je had volledig gelijk, het was perfect voor mij. Dankzij de opleiding, jouw hulp, heb ik grote stappen kunnen zetten. Heb ik me verder kunnen ontwikkelen. En ben ik dat gaan doen wat ik graag doe, waar ik plezier uit haal. Daarnaast heeft het me een stuk zelfverzekerder gemaakt. Zeker op het gebied van gespreksvoering, coaching en al helemaal om voor groepen te gaan staan. Ik heb veel stappen buiten mijn comfortzone moeten zetten, daar heb je me bij geholpen. En dat heeft er voor gezorgd dat ik nu ben waar ik wil zijn. Dank je wel daarvoor!!

Daarnaast heb ik de afgelopen 12 weken nog een keer mee gedaan aan het intuïtie traject, de eerste keer was het een cursus, nu meer een coachtraject. En wat was dat ook super! We gingen al vrij snel de diepte in. Een hele fijne groep, wat erg vertrouwd voelde. En zo fijn om aan de hand van de oefeningen en huiswerkopdrachten dieper in jezelf te kijken. Ik heb alle tools om het zelf te kunnen doen, toch gaat het zo veel makkelijker en is het zo veel fijner als het geleid wordt. En fijn om het er naderhand even met elkaar over te hebben.

Ik vind het dan ook ontzettend jammer dat het afgelopen is, wat trouwens ook geldt voor de coachopleiding. Alles wat je me geleerd hebt, neem ik mee. Ik ga de komende tijd veel ervaring op doen. En waarschijnlijk blijf ik je nog regelmatig bestoken met allerlei vragen en gedachtegangen. Dank je wel!

Mocht je meer willen weten over het intuïtie traject of over de coachopleiding, kijk dan even op www.fiafiafactory.nl

Lieve groet, Cobie

Ik lees mijn blogs terug en ik zie dat ik in januari een blog heb geschreven met het onderwerp dat nu ook weer door mijn hoofd spookt: Geduld! Allereerst mijn vraag aan jou; kun jij dat, geduld hebben? Weet je hoe dat moet, heb je het van nature?

Zowel in mijn werk als met het coachen hoor ik terug dat ik rustig over kom, dat ik een bepaalde rust over me heb. Dat is heel wat anders dan wat de mensen die dicht bij me staan over me zeggen.. En dan wat ik over mezelf zal zeggen.. Nou ja, misschien dat de rust die ik uitstraal nog wel klopt, maar het geduld 😉

Voor sporten is het belangrijk dat je het op de juiste manier opbouwt. Dat je vooruitgaat zoals je graag wilt, maar dat je het op zo’n manier doet dat het niet ten koste gaat van je lichaam. En dat is ook precies waar ik anderen goed mee kan helpen. Ik help de mensen in de trainingsgroep om de juiste opbouw te vinden. Ik motiveer ze om een stapje vooruit te zetten. En ik houd ze in de gaten dat ze het op een verantwoorde manier doen. Ik heb verschillende mensen op afstand begeleid. En ook dan help ik mee aan de juiste manier van uitbouwen. Geduld is hierin de sleutel tot succes. De mensen nemen het ook van me aan. Ze zien stapje voor stapje hun groei. En ze zijn er blij mee.

Met het intuïtieve coachen is het eigenlijk niet anders. Ook dan gaat het met kleine stapjes. Kijken waar je staat, waar je naar toe wilt en samen de weg daar naar toe uitstippelen. En je vooral steeds richten op het hier en nu en de stap die je vandaag kan nemen. En ook dan blij en trots zijn met iedere kleine overwinning. Ook op dit gebied merk ik dat ik mensen kan helpen. Ik krijg lieve reacties, mensen waarderen mijn hulp. Ze zien de stappen die ze zetten en ik help ze trots te zijn op iedere vooruitgang of poging die ze doen. En om eerlijk te zijn, maakt mij dat ook trots! Ik vier de feestjes, de overwinningen mee!

En nu zul je denken, zoveel rust. Anderen helpen op alle gebieden. Wat een geduld zul je hebben. Ik kan alleen maar denken, was het maar waar…

Mijn moeder zei me vroeger al dat geduld niet in mijn woordenboek voorkomt. Ze had gelijk, of in ieder geval waar het mezelf aangaat. Afgelopen week volgde ik zelf een sessie. Wat dingen die erin hakten en ik kon wel wat inzichten gebruiken. Die inzichten kwamen ook, samen met de mededeling dat niet alles meteen gaat. Dat ik geduld moet hebben, dat het een proces is. En daarbij de opmerking dat ik met het hardlopen toch ook geduldig moet trainen. Maar ook daar lukt het me niet. Lang geleden in de beginnersgroep hoorde ik de trainster over het lopen van een marathon. Ik had toen mijn keus al gemaakt. Toen ik twee weken voor de halve bij de groep aangaf dat ik de 21km ook ging lopen, werd ik voor gek verklaard. Het was veel te snel. Een paar maanden later kondigde ik aan een 29km in de heuvels te gaan lopen, toen was het commentaar nog minder mals. En op het moment dat ik echt besloot voor de marathon te gaan, hadden de mensen om me heen wel door dat ze me beter konden steunen en op die manier invloed konden houden. En ook nu merk ik het met sporten, ik wil vooruitgang zien, voelen. De trainer bij de bootcamp noemt regelmatig dat ik even rust mag pakken tussendoor. Dan ben ik al weer met het volgende bezig, me afvragend waarom het niet gaat zoals ik eigenlijk wil. Maar de vooruitgang merk ik wel, al merk ik ook regelmatig dat ik ver over mijn grens ga met veel spierpijn of ineens volledig uitgeput zijn, tot gevolg.

Ook met het bezig zijn voor Running Miracle en Move to be happy dender ik het liefst hard door. Continu heb ik ideeën en het liefst geef ik al deze ideeën onmiddellijk vorm. Ik wil verder, vooruit. En eigenlijk gaat het me nooit snel genoeg.

En op het gebied van persoonlijke ontwikkeling is het al niet anders. Alles waar ik maar iets kan halen, waar ik kan groeien, waar ik nog aan moet werken, stort ik me meteen vol overgave op. Ik stel doelen die ook liever vandaag dan morgen haal. En ook dan weet ik precies wat ik wil en hoe ik het moet doen. Behalve dan als het een proces is en ik geduld moet hebben 😉

Ik noem het hier allemaal met een sarcastische ondertoon, maar het is hoe ik ben. Voor mijn omgeving is het soms lastig, continu ga ik snel, voor mezelf heb ik geen rust. De andere kant is dat ik het me veel brengt. Ik bereik dat wat ik graag wil. Van stoppen met roken en cafeïne, tot het lopen van marathons. Van het opzetten van Running Miracle, tot het afvallen van tot nu toe 2,9kilo. Van cursussen en opleidingen volgen, tot het runnen van een (groot) gezin.

Ik heb inmiddels geleerd dat niet iedereen zo snel gaat en ook wil gaan. En dat dat ook prima is. Ik heb manieren gevonden om aan te sluiten bij mensen die voor de rustige weg kiezen, zo ook een aantal van mijn gezinsleden. Vaak kan ik mijn ongeduld omzetten tot kracht, kan ik anderen daar mee helpen. Meestal ben ik er zelf erg blij mee, ik krijg er veel mee voor elkaar. En soms zal ik er nog iets meer naar moeten leren luisteren. Het mezelf zo voorspiegelen als ik ook bij anderen kan. En me er dan ook nog aan moeten houden. Geduld is een schone zaak!

Lieve groet, Cobie

Vandaag was de dag! We zijn nu al een tijdje aan het trainen met een groep op de vrijdagavond. De groep is de afgelopen maanden gegroeid, we hebben een serieuze groep inmiddels. Of eigenlijk kan ik beter zeggen: een gezellige groep. Een groep waar iedereen welkom is en iedereen mee kan doen, op zijn of haar eigen niveau. Een tijdje geleden spraken we over de Enschede Marathon en ieders plannen hierbij. Twee mannen gaven aan de 10 kilometer wel binnen het uur te willen lopen. Met mijn collega die meetraint raakte ik aan de praat, zij houdt van snelheid. Daar wordt ze blij van. Ik stelde haar voor; waarom ga je niet voor de 5km en die gewoon keihard lopen. Ik zag een glinstering in haar ogen ontstaan. En volgens mij heb ik zelden iemand zo gemotiveerd zien trainen. Voor de 10km spraken we af om deze met z’n vieren te gaan doen en elkaar te helpen. Op dat moment dacht ik nog, ik kan wel hazen, binnen het uur moet zat lukken. Maar daar waar mijn collega uiterst gemotiveerd was, ontbrak het bij mij. De weken haalden me in en toen mijn loopmaatje noemde dat ik ook wel mocht gaan trainen om het überhaupt te halen, dacht ik alleen maar, hij heeft zo gelijk! Ik liep een paar keer een serieuze 10km en kreeg er vertrouwen in. Paasmaandag zouden we voor de generale gaan. Een persoon redde het niet om met ons me te lopen. We liepen ontspannen en kwamen op ongeveer 1uur en 5 minuten uit. De man die niet meeliep, liep later zelf en finishte ruim binnen het uur. Bij de training werden de plannen gewijzigd. Mijn loopmaatje zou met hem meelopen voor een snelle tijd. En met mijn collega ’s ochtends voor een snelle vijf. En ik zou met de andere man meelopen voor een tien kilometer binnen het uur.

Vanochtend was de 5km. Mijn collega vond het zo spannend. We hebben veel gesprekken gevoerd over het mentale stuk, over hoe alles gaat, over hoe je het kan visualiseren en over alle praktische zaken. Ze heeft keihard getraind!! Ze liep meerdere keren samen met haar haas de 5km, elke keer ging ze diep en elke keer liep ze iets sneller. Ze kreeg vertrouwen. Maar ook legde ze in gedachten de lat steeds al wat hoger. En vandaag. Ik zag haar halverwege. Ze straalde! Ze liepen samen, ontspannen, makkelijk. Precies zoals het moest zijn. En wat een toptijd!! 25.06!! We hadden het gisteren nog over het berichtje dat ze mij anderhalf jaar geleden stuurde. Of ik haar wilde helpen met hardlopen, een keer samen hardlopen. En dat deden we! Ik maakte schema’s voor haar. Ze liep 5km en een poosje later liepen we met z’n drieën een 10. We vierden een feestje om deze prestatie. En nu ging ze voor de snelheid en is ze zo veel stappen verder. En gaat ze nog zo veel stappen zetten! Zelf twijfelt ze daarover, maar ik weet het zeker! Dit is nog maar het begin! Houd die twinkeling in je ogen en je kan het!!!

En vanmiddag mochten wij de 10km lopen. We hadden ons opgesplitst, wij stonden halverwege het tweede vak. We zouden proberen redelijk vlak te lopen, onder het uur en in ieder geval niet te snel te starten. Het ging meteen lekker, de eerste km ging in 5.49. En we konden dat tempo vast houden. Kilometer vier liep wat omhoog, die kwam net boven de 6min. De kilometer daarna ging naar beneden, die liepen we in 5.30. Onderweg stonden veel bekenden. Natuurlijk mijn gezin, zo fijn dan dat mijn kids hard kunnen schreeuwen ;-). Zo fijn al die mensen langs de kant! Ik kon genieten van de muziek. Bij kilometer zes begon mijn loopmaatje het wat zwaarder te krijgen. Ik kon hem water en een spons aangeven en ik probeerde steeds wat bemoedigends te zeggen. Bij het inlopen van het centrum zaten we op 8km. Het tempo ging iets omlaag, dat mocht ook. De 5km ging in 29.12 en de kilometers daarna waren ook in minder dan 6min gegaan. We hadden wat speling, maar niet te veel. Ik bleef voor hem lopen, hield hem goed in de gaten en probeerde te motiveren. Met nog anderhalve kilometer te gaan, vertelde ik hem dat hij moest stoppen met denken en alleen maar achter mij aan hoefde te lopen. Bij kilometer 9 lagen we nog steeds goed op schema. Ik bleef van alles roepen. Bij het zien van de finish merkte ik dat een eindsprint er niet in zat, dat hoefde ook niet. We hadden het ruim gehaald; 58.47! Blijdschap! Dat overheerste! we gaven elkaar een high five. Wat een prachtig moment! Ik kletste even met bekenden en later binnen kwamen we de andere beide tegen. We juichten met z’n allen. Hun tijd; 51.08!! Wauw! Hij had zich een aantal maanden geleden bij de groep gemeld. Had het om gezondheidsredenen eigenlijk opgeven ooit nog een wedstrijd te lopen, hoopte toch stiekem nog op een 10km onder het uur. En dan dit!! Ik kan alleen maar zeggen dat ik zo trots ben op iedereen!!

Buiten troffen we mijn collega en vierden we met z’n allen feest! Wat een dag! Wat een prestaties! Wat een blijdschap! En wat een voldoening! Dit is sport op zijn mooist!!!

Mijn loopmaatje van vroeger gaf aan dat hij me wel als trainer of coach zag, ik lachte alleen maar heel hard. Vorig jaar werd ik door een bedrijf benaderd voor trainingen, ik wist dat ik ja moest zeggen. Ik denk dat ik mijn grenzen nooit eerder zo ver verlegd heb, als daarmee! Wat heeft het me veel gebracht! Ik besloot een eigen trainingsgroep op te richten. Bij het geven van de eerste training zag ik een regenboog en wist ik dat mijn loopmaatje van toen het leven verliet. Ik begon te groeien in mijn rol. En vandaag, dat was de kers op de taart!! Dit is waar ik het voor doe, mensen verder helpen. Mensen helpen hun grenzen te verleggen. Mensen helpen hun dromen achterna te gaan. Jammer dat ik het niet met mijn loopmaatje van toen kan delen, ik weet dat hij het zou begrijpen. En misschien is ook hij het wel die met alles een beetje helpt. Hij heeft altijd geweten wat sport op zijn mooist is!

Lieve groet, Cobie

Mijn laatste blog is al weer even geleden en dat is eigenlijk niet zonder reden. De mensen die mij kennen, weten dat ik niet stil kan zitten. Maar momenteel ben ik wel met erg veel dingen tegelijk bezig….

Om te beginnen Running Miracle. De trainingsgroep van de vrijdagavond is inmiddels een gezellige groep. Ja, de gezelligheid staat wel voorop. Ieder traint op zijn of haar eigen niveau, bij de gezamenlijke warming-up, cooling down en de pauzes, vindt iedereen elkaar. Er worden buiten de training om loopafspraken gemaakt. En er worden plannen gemaakt om met elkaar te lopen bij de 5 en 10 km van de Enschede Marathon. En stiekem kijken we met elkaar al wat verder vooruit en maken we grote plannen voor ooit.. Zelf begin ik steeds meer te genieten van en te groeien in mijn rol als trainer. Het voorbereiden gaat me makkelijker af, ik kan spontaan iets wijzigen als dat beter uitkomt en ik merk dat ik echt mezelf ben voor de groep. Ja! Ik geniet er echt van! En ik kijk ook wekelijks uit naar dat uurtje!

De plannen; met een groep de 10km lopen binnen het uur. Dat betekent voor mij dat ik zelf ook echt nog wel even mag trainen.. Twee weken geleden was de 25km trail. Weinig kilometers in de benen en lang getwijfeld wat ik zou doen. Op de dag zelf besloot ik er toch maar voor te gaan. Om een lang verhaal kort te maken, ging het tot een kilometer of 19 redelijk goed. Daarna werd het zwaar, heel zwaar! Eigenlijk had ik dat al eerder verwacht en daar kon ik dus mezelf wel weer mee oppeppen. Het was heerlijk om weer eens even te zwerven, mijn gedachten de vrije loop te laten en leuke gesprekken te voeren onderweg. En ik was er ook echt wel weer even aan toe om mijn grenzen op te zoeken en er keihard overheen te gaan.

Een ander stuk waar ik druk mee ben is Move to be happy en dan het intuïtief (hard) lopen. Donderdag was de eerste training. En om eerlijk te zijn; ik was nerveus. Ik had het zelf bedacht en uitgewerkt. Samen met de vriendin bij wie ik de coachopleiding volg, liep ik alles eens door en deden we een paar weken geleden de training samen als proef. Zij bedacht de naam. Ik schreef de trainingen helemaal uit. En donderdag was het eindelijk zo ver dat het echt kon beginnen. Vragen gingen door mijn hoofd. Wat zal iedereen er van vinden? Is het niet te zweverig? Of juist te fysiek? Ben ik wel goed genoeg voorbereid? Maar wat had ik er naar toe geleefd en wat had ik er een zin in! En de training zelf? Die ging precies zoals ik het bedacht had! Voor de coachopleiding wil mijn vriendin nog wel een keer komen observeren, voor nu was ik stiekem wel blij dat dat niet deze keer was. Scheelde nog meer zenuwen. De meeste deelnemers waren net zo enthousiast als ik. Een paar kleine dingen om bij te schaven, dat komt goed. En in mijn rol ga ik nog verder groeien. Ik ben mezelf voor de groep en ik geniet ervan, dat is voor nu genoeg.

Een week eerder nam ik deel aan een vuurcirkel. Op voorhand had ik eigenlijk geen idee wat ik kon verwachten. We zaten met een aantal dames rond een vuur en we bespraken zaken als wat we los wilden laten en hoe we alle ballen in de lucht konden houden. Het was een fijne ontspannen ochtend, hoewel de gesprekken behoorlijk de diepte in gingen. Mag soms ook is, is soms goed en even nodig. Ik genoot er van om nieuwe mensen te leren kennen. En dat is wat ik nu ook steeds op andere fronten doe. Bij de trainingen die ik geef, komen steeds nieuwe mensen. De facebookgroepen die ik begonnen ben, groeiden afgelopen weekend hard en ook daar ontstaat steeds meer interactie. Ik merk hoe enthousiast ik daar van word. Alle contacten en gesprekken geven me energie, het inspireert me.

Ook voor de coachopleiding heb ik niet stilgezeten. Ik ben ingewijd in de Reiki en ik probeer daar regelmatig even mee te oefenen, Ik werd benaderd door iemand met wie ik al eens een gesprek had geoefend of ik haar kon helpen, dat voelde goed. Voor de opleiding kreeg ik twee namen met wie ik een gesprek kon plannen als een soort van examen. We moesten een of meerdere gesprekken opnemen ter beoordeling. Ik zat er door het eerdere gesprek lekker in en ik hou niet zo van uitstellen. En dus plande ik de gesprekken meteen. Bij de start van het eerste gesprek merkte ik de zenuwen bij mezelf, ik maakte slordige foutjes, vergat informatie te geven. Ik kon de knop snel omzetten en de gewenste flow ontstond. We gingen behoorlijk de diepte in en alles voelde goed. Ergens had ik het vertrouwen hierop ook wel, ik had het eerder gedaan en het lukte ook nu goed. Een dag later volgde het tweede gesprek. En zo makkelijk als het eerste leek te gaan, zo lastig verliep deze. Het duurde veel te lang, ik kreeg er voor mijn gevoel geen grip op. Iedereen die wel eens gesprekken voert, weet dat je soms gesprekken hebt wat keihard werken is. Nou dit was er zo’n een. Bij het eerste gesprek stuurde ik de feedback die ik mezelf gaf, mee. Bij het tweede gesprek lukte het me niet om mezelf feedback te geven. Wel noemde ik alles wat ik hier ook beschrijf en gaf ik aan dat ik zelf niet kon bedenken hoe ik het anders had kunnen doen. Een dag later bleef het nog door mijn hoofd spoken. Niet de inhoud van het gesprek, maar wel een soort van baalgevoel over hoe het gesprek was gegaan. Op beide gesprekken kreeg ik als reactie dat ik het goed had gedaan. Ik leg de lat voor mezelf vaak erg hoog. En ik weet ook dat dat voor mij de manier is om verder te komen. Ik heb eigenlijk wel tien keer te veel geoefend voor de opleiding, dat maakte wel dat ik er op ging vertrouwen en dat het freeflowen (en alle theorie loslaten) steeds vaker lukt. Na ieder gesprek gaf ik mezelf feedback. Ik schreef verbeterpunten op en ik schreef op wat goed ging. En alles nam ik steeds mee naar een volgend gesprek, waardoor ook ieder gesprek steeds iets beter ging. We hebben nog twee lessen te gaan. De les deze week gaat over de groepshealing, waar ik erg benieuwd naar ben. En als laatste gaan we alles nog meer aan de praktijk koppelen.

Volgende week start de manifestatiecursus, ook van FiaFiaFactory. Bij een eerdere variant heb ik een start gemaakt. Nu wordt het een twaalf weekse cursus, vol met opdrachten. Ook daar heb ik zin in. Ik ben wel zo ver om een stap verder te zetten. Daar te komen waar ik graag wil zijn. En ik ben ervan overtuigd dat deze cursus me daar verder bij gaat helpen. Als ik terug lees wat ik vorig jaar heb opgeschreven wat ik binnen een jaar wil manifesteren, dan zie ik dat ik van de 11 punten er 8 heb behaald. Dat maakt me nu al blij. Bij het rijtje van ooit, had ik een cabrio opgeschreven. En eigenlijk bedoelde ik daar een leuke auto mee voor mezelf, een stuk vrijheid. Laten zien dat alles mogelijk is. Afgelopen week hebben we onze mini met open dak opgehaald. Het is een oude auto met veel kilometers op de teller, maar voor mij voelt het als de cabrio die ik opschreef. De auto is prachtig, hij rijdt lekker en ik voel de vrijheid. Als ik mijn man en kinderen noem dat ik verliefd ben op die auto, geven ze aan dat ze dat wel aan me kunnen merken. Ik ben wel klaar om nog meer te manifesteren!

Ook ben ik bezig met twee online cursussen; motiverende gespreksvoering en personal training (er komen de komende maanden nog drie). Om het enigszins overzichtelijk te houden, heb ik besloten me eerst maar te richten op motiverende gespreksvoering. Het heeft een grote overlap met de coachopleiding en deze moet het eerste ingeleverd zijn. Hoewel de stof niet veel nieuws brengt, heb ik veel aan het reflecteren. Op deze manier kom ik nog iets dichter bij die hoge lat in de buurt. En stiekem vind ik het ook wel erg leuk om me weer wat verder te verdiepen.

Vanmorgen bij de bootcamp werd me gevraagd of de cursussen een hobby van me zijn. Uh nee, dat niet. Om eerlijk te zijn kan ik gewoon niet zo goed stil zitten… En daar helpt de bootcamp ook goed aan mee. Op een donderdagavond werd gesproken over een kettlebellchallenge; 10.000 swings in de maand maart. Als het woord challenge valt, dan heb je mij al. Het was een pittige, maar het is gelukt! En ik denk dat mijn lichaam er zowaar blij mee is. De trainer vroeg of ik niet in een gat zou vallen. Ik was inderdaad wel in voor iets nieuws. Voor deze maand staat de challenge op 2500 push ups. En aangezien die spieren nog steeds het zwakst zijn bij mij en iets met een hoge lat, leek ook dit me wel een mooie challenge. Ik doe ze per 10 op de tenen en ik probeer ze steeds beter en dieper uit te voeren. Wie weet gaat het dan ooit nog op zo’n gespierde mannen push up lijken ;-). Op de eerste dag kijkt mijn man me hoofdschuddend aan: “heb je weer iets nieuws gevonden wat je iedere tien minuten kan doen?”

Al die spieren gaan vast nog goed van pas komen deze zomer. De mudmasters vorig jaar was zo gaaf! Na wat googelen kwam ik voor dit jaar uit bij tot je nek in de drek.

Ik ga me de komende tijd in ieder geval nog niet vervelen! Met veel enthousiasme ga ik alles tegemoet. In het boek dat ik momenteel lees (Miracle morning) wordt gezegd dat je eigenlijk iedere ochtend op zou moeten staan, zoals een kind opstaat als het kerstochtend is of zijn verjaardag. Ik kan je verzekeren dat mijn gevoel ’s ochtends daar dicht bij in de buurt komt! En ’s avonds val ik als klein kind tevreden en voldaan in een diepe slaap! Dus bij deze alvast: slaap lekker!

Lieve groet, Cobie

Een blog over een onderwerp waar ik eigenlijk al tijden een keer wat over wil schrijven. Waar ik vind dat ik wel een keer wat over moet schrijven. Een onderwerp wat me zelf tijdens het sporten, en vooral tijdens het hardlopen, heeft beziggehouden. Nog steeds bezig houdt. En bezig zal blijven houden. En nu denk je waarschijnlijk; als je er iets over wilt schrijven, waarom doe je dat dan niet? Het antwoord is simpel: schaamte!

Na de geboorte van mijn kinderen (en ook tussendoor) pakte ik het hardlopen weer op. Vol goede moed bouwde ik het op. Ik voelde meteen dat het anders was, spieren waren slap en zoals ik in het verleden op mijn lichaam kon vertrouwen, herkende ik het nu niet eens meer. Ik sprak met mezelf af om er de tijd voor te nemen. Spieren te verstevigen en dan zou het allemaal weer gaan zoals het eerder ging. Dan zou het weer zo voelen. En dan zou ook het vertrouwen wel weer terug komen. Voor een heel groot stuk gebeurde dat ook . Behalve één ding, één ding was anders, bleef anders. En wat ik ook probeerde, hoeveel ik ook trainde, het verbeterde niet.

En ik merk ook nu dat ik het lastig vind om te benoemen, om er voor uit te komen. Terwijl ik weet dat ik er zelfs niks aan kan doen. En dat er heel veel vrouwen zijn die er mee kampen. En zich waarschijnlijk net zo ongemakkelijk voelen als ik. Er wordt niet over gesproken. Afgelopen week durfde ik er voor het eerst echt open met een vriendin over te praten. Op internet is er veel informatie over te vinden. En toch ook weer niet de informatie die je graag wilt. Of in ieder geval niet de informatie die ik graag wil. Ik wil me niet laten opereren. Ik wil niet naar een therapeut toe. Ik wil het accepteren. Accepteren dat het erbij hoort, dat het de prijs is die mijn lichaam betaalt voor het dragen en baren van mijn kinderen. Accepteren dat het de natuur is. Maar die acceptatie was, en eigenlijk is, een lang proces.

Tijdens het opbouwen van mijn duurloop merkte ik dat naar mate de afstand langer werd, ik urine begon te verliezen. In eerste instantie ontkende ik het. Gewoon wat eerder en vaker gaan plassen. De afstanden kort houden. En nog een aantal manieren. Maar op een gegeven moment kwamen daar mijn verlangens. Ik wilde de marathonafstand nog eens gaan lopen. Ik wilde sneller lopen. Ik wilde samen gaan lopen. Ik wilde wedstrijden gaan lopen. En het enige wat ik kon denken was: hoe? De schaamte was zo groot! Het heeft een lange tijd geduurd voor ik het er met mijn man over durfde te hebben. Ik ging oplossingen zoeken; zwarte kleding en het liefst met een broekje of een rokje erover. Maar hoe doe je dat met een les binnen, als het toch een beetje mis gaat? En toen zou ik in de winter gaan sporten met anderen. Wat nou als het een beetje mis gaat en het op dat moment vriest. Al deze gedachtegangen waren verschrikkelijk! En ik voelde me hier erg alleen in. Ik kon het met niemand delen, durfde het met niemand te delen.

Na een spontaan sprintje met mijn oudste zoon, kon ik naar binnen om schone kleren aan te doen. En even spontaan op de trampoline springen met de kids, zat er ook niet meer in. De eerste bootcamples waarbij ik de springtouwen zag liggen, ik kon wel door de grond zakken.

Wel was ik inmiddels zo ver dat ik met mezelf had afgesproken dat ik me er niet door zou laten tegenhouden. Mijn lichaam had me vier prachtige kinderen geschonken. Daar was en ben ik trots op! En dan zou ik als prijs daarvoor niet meer kunnen gaan sporten en met mijn kinderen kunnen bewegen? Iets wat de natuur is. De knop dat ik hoe dan ook zou blijven sporten en alles zou doen wat ik wil, ging om.

Vanaf dat moment werd maandverband mijn beste vriend. Tijdens de eerste wedstrijd die ik liep, gooide ik bij de drankpost zo veel water over mezelf, dat niemand een natte vlek in mijn broek zou opmerken. Ik kocht kleding met een extra broekje of rokje erover en ik ging de lange duurlopen die ik liep maar met extra maandverband aan (en dus met extra vaseline om de schuurplekken te beperken). Maar ik zou me niet laten tegenhouden!

Gelukkig ben ik er inmiddels wat handiger in geworden en heb ik het voor mezelf wel echt geaccepteerd. De schaamte zit er nog steeds wel, maar ook dat zal minder worden. Ik ga vaker naar de wc, zorg dat mijn blaas standaard leeg is. Voor het sporten heb ik speciaal ondergoed en speciaal maandverband. Dat werkt zo goed, dat ik weer redelijk vertrouwen heb. Het springtouw bij de bootcamp vervloek ik nog steeds. Maar ook dat ga ik niet uit de weg. Ik ga alles aan wat ik wil en ik weet dat ik kan vertrouwen.

Als je dit leest en je hierin herkent, dan hoop ik dat je weet en voelt dat je niet alleen bent. Dat je weet dat er veel vrouwen zijn die hier mee te maken krijgen. Dat er altijd manieren zijn om er mee om te gaan, afhankelijk van wat je zelf wilt. Dat het nooit een reden hoeft te zijn om je te beperken in dat wat je graag wilt doen. Nooit een reden mag zijn. Lieve vrouw, laat de schaamte los, en accepteer!

Lieve groet, Cobie