Maand: februari 2022

Een tijdje geleden kwam ik op runnersworld een lijst tegen met 50 gewoontes die je dagelijks leven net iets gezonder zouden maken. Ik kon me in bijna alle punten wel vinden (niet dat ik alles trouw doe hoor ;-), maar ik begrijp de gedachtegang erachter wel. En ik bedacht me dat ik deze punten wel eens wat verder zou willen uitdiepen en zou willen delen. Vandaar deze blog.

Het artikel begon met het onderdeel eten en drinken. Hoe gezond ben jij bezig op dit gebied? Ben je er bewust mee bezig? Voel je je schuldig als je zondigt op dit gebied? Dit is een aspect van de gezondheid waar bij mij nog wel een verbetering aangebracht kan worden, hoewel ik denk dat ik door menigeen als monnik bestempeld zal worden. Dan komt toch dat stukje schuldgevoel, dat zit er bij mij wel in ieder geval. Ik eet vegetarisch, ik rook niet, gebruik geen drugs, ik drink geen alcohol en ik drink geen koffie.. amen ;-). Nu heb ik vorig jaar meegedaan met het gezond en fit traject van Fia Fia Factory en daardoor ben ik me een stuk bewuster geworden van gezonde voeding. Ik kickte af van mijn suikerverslaving, ik ging zo goed als veganistisch leven, ik at bijna alleen maar onbewerkt eten, ik kookte alles zelf. Het kostte de eerste week ontzettend veel moeite, met name het laten staan van de suikers, viel me erg zwaar. Maar ik merkte al snel hoe fijn mijn lijf deze manier van eten vond. Ik voelde me fitter, viel wat af, kon makkelijker naar de wc. Ik vond het in het begin lastig om deze manier van eten te combineren met het sporten. Bij de duurtrainingen had ik het gevoel tekort te komen en bij de krachttrainingen vreesde ik te weinig eiwitten en bepaalde mineralen en vitamines binnen te krijgen. Ik vulde de eiwitten aan, net als de vitamine D en de verschillende vitamines B. Dit deed me goed, minder vermoeid en ik voelde me in balans. Echter leefde ik op dat moment zo gezond (ik zondigde niet), dat ik wist dat niet voor altijd zou zijn. Ik liet gaandeweg de teugels wat vieren en ik merk nu zelf dat ik toch weer te veel of te makkelijk de andere kant op ga. En dan bedoel ik eigenlijk vooral de suikerverslaving, die is weer redelijk terug. En ik merk hoe ik er tegenaan hik om daar weer mee bezig te gaan. In het artikel wordt expliciet benoemd om zelf te koken en mede daardoor de inname van zout, (verzadigde) vetten en (toegevoegde) suikers te beperken. Het belang van gevarieerd eten wordt genoemd om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen en de tip om je niet overvol te eten. Eet veel groente en fruit, deze zouden de basis van je maaltijden moeten zijn. Wij gaan wekelijks naar de boerderijwinkel en halen daar onze groente, fruit, zuivel en vlees (voor mijn man). Dit is biologisch en onbewerkt, dat proef je en door zo bewust met de inkopen bezig te zijn, maakt ook dat je meer zin krijgt om er wat lekkers van klaar te maken. Verder wordt er gemeld dat je wit meel beter kan overslaan. Wij eten tegenwoordig speltbrood en ook daar reageert mijn lichaam erg goed op. Wel moet ik eerlijk bekennen dat we fan zijn van pannenkoeken en dat dat toch echt het lekkerst en het makkelijkst is met de gewone bloem. Ook wordt aangeraden om veel water te drinken en dag met een glas water te beginnen. Ik drink daarnaast veel kruidenthee en ook daar voel ik me fijn bij. Soms verwen ik mezelf met een chocolademelk van amandelmelk, rauwe cacao en een beetje agave siroop en na het sporten doe ik er wat eiwitpoeder door. Ik gun mezelf zo nu en dan een vruchtensap, ja uit een pak en waarschijnlijk met ladingen suiker, maar het is zo lekker. Ik ben trots op mezelf dat ik de cola heb laten staan en dat nog steeds doe. Ik dronk er liters van in de week. Omdat er zoveel suiker in zat, stapte ik eerst al eens over op de light variant. En nadat ik met de cafeïne gestopt was, werd het cafeïne vrije cola light. Nog steeds erg ongezond natuurlijk. En dus heb ik dat tijdens het gezond en fit traject volledig in de ban gedaan.

Het tweede stuk van het artikel gaat over lichaam en beweging. En dat is wel het onderdeel waar ik heel hoog op scoor. Ook het stuk gezondheid wat mij echt gelukkig maakt, waar ik me goed bij voel. Mijn minpunt zit eerder in het te veel willen doen, al denk ik dat ik steeds beter de balans weet te vinden. Afgelopen week trok ik mijn loopschoenen aan, met hangen en wurgen wist ik er na de Corona een 6,5km uit te persen. Niet eens aaneengesloten. Ik besloot me er maar bij neer te leggen, mijn lichaam gaf de grens aan. Het was goed. Ik pakte ook verder mijn rust. Vanmorgen bij de bootcamp was ik eindelijk zo ver dat ik het ook hier op voorhand aangaf, wat een trainer natuurlijk wel fijn vindt. Er zat amper cardio bij, dus dit ging goed. Het gaf me de voldoening die ik zo fijn vind. In het artikel wordt in gegaan op variëren qua sport, zelf kan ik alleen maar zeggen dat ik dat erg fijn vind. Het is gewoon leuk om veel verschillende dingen te doen, dat maakt dat het nooit saai is en je makkelijker je hele lichaam traint. Dans meer, zegt het artikel. En ook dat beaam ik. Zo heerlijk om je hoofd leeg te dansen! Voor mij voelt het niet als een keiharde workout, meer als gewoon lekker ontspannen bezig zijn. En ook dat is fijn. Probeer buiten je trainingen ook je lichaam in beweging te brengen, ook dat is mijn natuur. Ik pak bijna altijd de fiets, ik wandel waar ik kan en met een groot gezin is er altijd beweging genoeg. Hoe ziet jouw lichaamsbeweging eruit? Wat vind je er van? En als je er niet tevreden over bent, denk dan eens na hoe je het zou kunnen veranderen. Er zijn opties genoeg! En natuurlijk het stuk slapen. Dat is erg belangrijk. Ik heb me tijden lang moe gevoeld, eerst met de kinderen heel klein. Ze sliepen bij me, ik voedde ze ’s nachts op verzoek en zette mijn eigen behoefte aan slaap opzij. Ik leerde met steeds minder slaap toe te kunnen, wel liep ik regelmatig als een zombie rond. Ik wist niet hoe ik mijn ogen open moest houden en mijn suikerverslaving groeide aanzienlijk. Tegen de tijd dat mijn jongste twee was, kwam ik tot de constatering dat mijn slapen waardeloos was, als ik de zes uur per nacht haalde, was ik blij. En dan lag ik ook nog regelmatig uren wakker midden in de nacht. Ik besefte me dat het niet door mijn zoon kwam, het was inmiddels meer een soort gewoonte voor me geworden. Ik besloot de vicieuze cirkel te gaan doorbreken. Ik ging structureler sporten en ik ging elke ochtend vroeg opstaan. Nu kan ik je verzekeren als je bekaf bent na zeven jaar lang gebroken nachten, kinderen voeden en jezelf wegcijferen, zowel het meer sporten als het jezelf ’s ochtends om zes uur uit bed schoppen, niet voelt als een heel goed idee. In ieder geval niet op dat vroege tijdstip. En toch werkte het! Ik ging elke avond lichamelijk moe naar bed en de structuur maakte dat mijn lichaam aan het ritme ging wennen. Ik was altijd een ochtendmens geweest, dus ik sloot wel aan bij mijn natuur. Later werd het doorslapen een dingetje, daar vond ik andere dingen voor uit, zoals een warm bad en mediteren voor het slapen gaan. Ik doe elke avond een loslaatoefening. Op aanraden van een goede vriendin gaat mijn telefoon elke avond op de slaapstand, er komen dan geen meldingen meer door. Hier zat wel behoorlijk weerstand, ik vind het nog steeds niet leuk. Maar ik kan alleen maar zeggen dat ik momenteel slaap als een roos. Ik heb genoeg aan een uurtje of zeven, mits er voldoende diepe slaap bij zit. Een paar dagen in de maand slaap ik minder, vlak voor ik ongesteld word, hebben de hormonen de overhand. Ik weet nu waar het door komt, ik leg me er bij neer en ik weet dat ik na een paar nachten weer goed slaap. Wat doe jij om goed te kunnen slapen? Of gaat het vanzelf? Ook geeft het artikel het belang van luisteren naar je lichaam aan. Ik denk dat iedereen weet dat dat belangrijk is. Maar doe je het ook voldoende? Ik zeg altijd dat ik het doe, maar toch… Het artikel zegt niet alleen bij spierpijn, maar ook qua emoties. En daar zit voor mij nog een leerschool. Emoties uiten zich bij mij vaak lichamelijk, ik ren er makkelijk voor weg, vlucht in sporten of druk bezig gaan. En dan trapt mijn lichaam op de rem. Vaak mijn kuit die dan opspeelt. Mijn vriendin noemde het als, je kuiten heb je nodig om te sprinten, je lichaam houdt je dan tegen om er voor weg te rennen. En ik denk dat dat inzicht wel klopt, nu nog de manier vinden om er goed of eerder mee om te gaan. Ook de ademhaling wordt in deze context genoemd. Ik adem voornamelijk vanuit mijn buik en erg rustig. Hoe zit dat bij jou? Ben je je er van bewust? En kun je het sturen als je gestrest bent?

In het derde deel wordt mindset behandeld. Dat is het deel dat mij fascineert en waarbij ik denk dat vaak of in ieder geval op bepaalde momenten voor veel mensen winst te behalen valt. Ben jij je bewust van je mindset? Wat doe je op dit gebied om gezond bezig te zijn? Om je goed te voelen? Om gelukkig te zijn? Hierbij wordt mediteren genoemd. Ik doe dat elke avond, maar ook vaker als ik mezelf voorbij vlieg, als ik voel dat ik het nodig heb. Ik gebruik hier de app van meditation moments voor, erg fijn is die. Er staan ook meditaties voor kinderen op, waarbij mijn kids heerlijk in slaap kunnen vallen. Ik doe maandelijks mee met een groepshealing, wat ook veel ontspanning brengt. Ik sta elke ochtend vroeg op en heb dan een routine die ik zo nu en dan iets aanpas. Er zit in ieder geval een korte workout bij. Verder zit er veel schrijven bij. Ik schrijf mijn dankbaarheid op, wat maakt dat je stilstaat bij alles wat er is om te waarderen. Ik doe oefeningen die ik leerde bij de intuïtie cursus en schrijf daarna wat ik kwijt wil. Wat ik ook opschrijf is alles wat ik nog moet doen; een to do lijstje. Ik kan alles dan uit mijn hoofd laten, zonder bang te zijn dat ik het vergeet. En dat zorgt weer voor minder stress, wat ook weer in het artikel genoemd wordt. Verder wordt er gesproken over je eigen energie beschermen, sommige mensen kosten je veel energie. Wees je daar van bewust. Blijf bij jezelf, wees niet te streng voor jezelf, probeer niet te oordelen, vergeef, en focus op wat je wel hebt. Spreekt denk ik allemaal wel voor zich. En verder; denk positief! Kun jij dat of laat je snel je kop hangen? En als je negatief denkt, hoe zorg je er dan weer voor dat je het positieve weer gaat zien? En als laatste; plan tijd voor jezelf in? Wat doe jij graag voor jezelf? Waar word je echt blij van? Voor mij is dat sporten, een warm bad en quality time met mijn gezin. Ook word ik blij van mensen om me heen, gezelligheid en andere mensen kunnen helpen.

Het laatste onderdeel uit het artikel is levensstijl, Daar zijn al een aantal punten van voorbij gekomen; sta op tijd op, leg je mobiel vaker aan de kant, wees sociaal en doe leuke dingen. Wat er verder uitspringt is zorg voor voldoende frisse lucht en ga naar buiten, daar krijg je energie van. Leef opgeruimd, neem pauzes en stop met multitasken. Waarschijnlijk is hier voor velen, inclusief mijzelf, wel wat winst te behalen. Durf nee te zeggen. En dit is waar het helemaal wat lastiger wordt. Hoe goed geef jij je grenzen aan? En voor mij het grootste leerpunt; communiceer wanneer je iets op het hart ligt. Feedback geven kan ik als de beste, maar wat er echt in me omgaat, vind ik lastig om te delen. Ik vind het lastig om het voor mezelf duidelijk te hebben. En om het dan ook nog met de mensen om me heen te bespreken, gaat vaak een stap te ver voor mij. En ik hoef vast niemand uit te leggen dat voor lastige situaties zorgt. Bewustwording is de eerste stap. De andere punten die in het artikel besproken worden vind ik fijner en makkelijker: knuffel vaker. Zeg nou zelf, wat is er fijner dan even heerlijk knuffelen met je kinderen, je partner een huisdier. En als afsluiter; neem het leven niet te serieus en lach meer. Het maakt je blij, gelukkig!

Wat is gezondheid voor jou?

Lieve groet, Cobie

Sporten; voor mij is het inmiddels al 14 jaar een belangrijk onderdeel van mijn leven. Als kind zijnde heb ik volgens mij alle sporten wel beoefend. Ik vond alles leuk, wilde het liefst overal aan deelnemen. Het scheelt dat we in een dorp woonden waar de mogelijkheden beperkt waren, want zelfs nu zaten alle middagen, avonden en weekenden vol gepland. Mijn ouders deden niet eens een poging om me ergens bij weg te houden, ze wisten dat het voor iedereen beter was als ik veel kon ondernemen. Ik speelde korfbal wat ik later inruilde tegen voetbal, wat een beduidend betere keus was. Ik zat op jazzballet, als een soort van alternatief voor gewoon ballet. Mijn opa was ervaren in dammen, dus ook bij die club sloot ik me aan. Met mijn liefde voor dieren kon het natuurlijk niet anders dan dat ik ook ging paardrijden. Daarnaast deed ik mee met het kinderkoor van school en speelde daar een beetje blokfluit. Ik zat bij de handwerkclub en iedere zondag was ik bij de zondagschool. Op het moment dat ik aangaf dat ik geen zin had in stijldansen en in typ les, dachten mijn ouders volgens mij alleen maar: gelukkig! Halverwege de middelbare school veranderde het. Ik wilde nog wel de wereld verbeteren door me in te zetten voor mensenrechten en door vegetarisch te gaan eten, maar verder was ik meer wat aan het rondhangen. Ik rookte en gooide er op meerdere fronten enigszins met de pet naar. En met een uur gym beginnen en dat door een tussenuur laten volgen, was voor mij de reden om maar lekker uit te gaan slapen. En als je dan het ene uur mist in de week, kun je het andere net zo goed skippen. En zo veranderde mijn leefstijl naar een inactief gebeuren.

Mijn kinderwens was zo groot dat ik een week voor ons trouwen, mijn man overtuigde om tegelijkertijd mijn pakje shag en de pil in de prullenbak te gooien. En dat resulteerde dat de avond van mijn vrijgezellenfeest een van de lastigste van mijn leven was. Bij het versieren van de feest locatie, liep iedereen met een grote boog om mij heen, ik was niet te genieten. Maar goed, het was wel de eerste stap. Ik begon daarna wat meer op mijn voeding te letten en nog iets later vond ik dat ik toch een poging tot sporten moest wagen. Ik koos voor hardlopen, juist dat waar ik nooit iets mee had. En juist om na een paar keer aan mezelf te kunnen zeggen: “zie je wel, niets voor jou, het gaat hem niet worden”. En dan een vrijbrief te hebben om heerlijk lui en inactief te blijven. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Ik hield het makkelijk vol, begon ervan te genieten en ik raakte geïnspireerd door de verhalen van de trainster. Ik bedacht me ooit een marathon te willen lopen. En zo gebeurde dat ik het sporten weer ontdekte. Ik heb in die tijd ook nog weer een paar jaar paard gereden en ik weet dat als ik het nu weer ga doen, ik weer verkocht ben.

Het hardlopen (sporten) ging een steeds groter deel van mijn leven innemen. Ik stapte naast het hardlopen op de racefiets en ik zwom regelmatig flink wat baantjes. Augustus 2011 liep ik 500km hard, ik fietste wekelijks minimaal 100 kilometer, ik zwom een keer of 4 en ik volgde 4 paardrijlessen. Toen ik er vlak na mijn 50km trail in de Ardennen achter kwam dat ik zwanger was, moest ik dan ook echt wel even schakelen. Het sporten was inmiddels een routine geworden, mijn sociale contacten lagen daar, het was mijn uitlaatklep. Ik had het nodig om goed te kunnen slapen, om in balans te zijn, om veel te kunnen eten. Om te relativeren, om mijn emoties onder controle te hebben, om verdriet een plekje te kunnen geven. Om een fijn, gezellig en evenwichtig persoon te kunnen zijn. Of tenminste, dat dacht ik. Zo voelde het. Op het moment dat ik een positieve test in handen had, heb ik het paardrijden stop gezet. Ik durfde het niet meer (er was niemand die er zo vaak naast lag als ik, iets met adrenaline opzoeken en houden van uitdagingen). Mijn hardloopplanning maakte ik nog fanatiek verder. Zo liep ik nog een 30km en deed ik nog mee met de interval bij de club. Na een week of 30 voelde het niet fijn meer, na een paar kilometer wandelde ik met tranen in mijn ogen naar huis. Verstand en gevoel zaten niet op 1 lijn. Ik legde me er bij neer. In de kraamweek kon ik het bezoek wel wegkijken en toen ze daadwerkelijk waren vertrokken, deed ik mijn schoenen aan en voelde ik weer die vrijheid die ik zo gemist had. In de daarop volgende zwangerschappen legde ik me er sneller bij neer, wie hield ik voor de gek. En steeds nam ik het moeizame opbouwen voor lief, ik kende de uiteindelijke voldoening. Nadat Midas geboren was, wilde ik aan mezelf bewijzen dat je ook na vier kinderen nog best een marathon kan lopen. Door lastige planningen en eigenlijk te veel van huis zijn, werd het een marathon voor mezelf. Ik liep hem alleen, ik deed het. En toch.. Het gevoel waar ik op hoopte, kwam niet. Ik had het aan mezelf bewezen, maar het leek niet (langer) om het resultaat te gaan. Ik genoot vooral van de reis er naartoe. Van al het sporten.

Mede door het Corona gebeuren ben ik ook met allerlei andere sporten begonnen. Zumba doe ik wekelijks en de meeste weken ook een HITT. Sinds een jaar ga elke week naar de bootcamp. En ik geniet ontzettend van alles! De afwisseling is fijn, soms keihard trainen en soms gewoon ontspannen bezig zijn. Ik haal veel uit het sociale aspect. Daarnaast blijft sporten me een gevoel van vrijheid geven. Ik maak mijn hoofd leeg, ben emotioneel in balans, het zorgt dat ik me fit voel. Het maakt dat ik tevreden ben met mijn lichaam, ik slaap beter. Ik ben vriendelijker voor mijn omgeving, geduldiger. Het geeft me veel voldoening, het maakt me gelukkig.

En dit alles werd vorige week weer eens bevestigd. Mijn man werd ziek, mijn oudste kinderen testten positief en toen ik tijdens de lange duurloop halverwege de handdoek in de ring moest gooien, wist ik eigenlijk wel genoeg. Ik kon me er bij neerleggen…voor een paar dagen. Ik werd boos, reageerde me op m’n omgeving af. Geduldig was ik niet meer. En ook niet vriendelijk. Mijn emoties waren verre van in balans. Ik mistte mijn uitlaatklep, het stukje voor mezelf, de gezelligheid erbij. Ik zal eerlijk toegeven dat ik verslaafd ben. Zoals mijn ouders vroeger wisten dat ze me beter mijn gang konden laten gaan, zo weet mijn man nu dat het beter is als ik veel kan ondernemen. Hij zei dan ook vriendelijk gedag toen ik vanmorgen naar de bootcamp vertrok. En ik, ik genoot. Drijfnat, ijskoud en nog niet volledig van de benauwdheid af. Maar dat maakte niet uit. Ik kon even alles geven, even mijn hoofd leegmaken, even vrijheid voelen en even lekker lichamelijk moe worden. En bij thuiskomst een bad vol laten lopen met warm water. Voldoening!!

Lieve groet, Cobie

Als ik kijk naar waar ik mee bezig ben en waar ik nu sta, dan mag ik mezelf een schouderklopje geven en kan ik zeggen dat het best lekker gaat. Toch voelde het de afgelopen week niet zo. Ik wist dat ik het lastig zou gaan krijgen deze week, toch liep het onverwachts totaal anders.

Mijn jongste mocht deze week volledig naar school. De donderdag is of eigenlijk was altijd onze dag. Ik bereidde me er al op voor om huilend het schoolplein te verlaten. Was het niet dat ik dinsdag ineens onverwachts in quarantaine zat. Opeens was ik helemaal alleen thuis. Ik ging appen, bellen en op het aanbod van een goede vriendin om even langs te komen, ging ik maar snel in. Na die dinsdag dacht ik het wel gehad te hebben, maar niets was minder waar. Op woensdag viel er een heel stuk uit mijn kies. De paniek sloeg enigszins toe, de testuitslag zou waarschijnlijk pas vrijdag binnen zijn en bij de tandarts was ik dus niet welkom. De zenuw was er de vorige keer uitgehaald, dus mij restte niets anders dan me er maar bij neer te leggen. Donderdagochtend kon ik testen, de kies bleef me bezighouden en toen ik eind van de ochtend alleen in de supermarkt stond, vond ik het allemaal echt niet leuk meer. Mijn man was thuis, ik huilde even uit en we lunchten samen. Ik voelde de moeheid van de afgelopen maanden in mijn lijf. Al een paar weken non stop een beetje hoofdpijn en al het geklier met mijn kiezen erbij, geeft wel aan dat ik tegen mijn grenzen aanloop. Toch lukte het me niet om er aan toe te geven. Ja, de kids waren op school, dus het kon best. Ik startte de laptop op en ging maar weer verder.

Op donderdagavond ontvang ik een mailtje dat ik de cursus tot intuïtief hsp kinder therapeut heb gehaald. En ik merk dat dat wat doet. De afgelopen twee maanden was er wekelijks een zoom. Ik werkte tot vijf, een uurtje Zumba, rond half zeven thuis en dan met een bord eten wandelend, tussen mijn minibad en laptop opstarten, zorgen dat ik om zeven uur weer klaar zat voor de cursus. Vaak had ik daarna ook nog wel iets gepland, wat zorgde dat ik om half elf de was kon ophangen en mezelf nog net vijf minuten rust gunde, voordat ik weer naar bed ging. Daar kwam bij dat ik echt wel even in de cursus moest komen. Ik vond het allemaal ontzettend interessant, bepaalde onderdelen stonden echter wel een eind bij mij vandaan. Nu zit ik dan ook wel weer zo in elkaar, dat ik het wil weten, er meer over wil leren, het wil kunnen. En dus nam ik het huiswerk serieus, ging me er verder in verdiepen en was ik een eeuwigheid met de toets bezig. Dan valt er wel een pak van mij af als ik de lovende feedback lees.

De vrijdagochtend staat in het teken van oefenen voor de coachopleiding. In mijn vorige blog schreef ik dat ik het lastig vond. En dat resulteert bij mij in dat ik nog harder mijn best ga doen. Ik schreef alles opnieuw op, duidelijk en geordend. Wat dus neerkwam op drie a-viertjes. Ik sprak met mezelf af om het voelen bovenaan te stellen, maar ja dat gaat lastig met een volledig uitgewerkt stappenplan. Als er dan tijdens de Q en A wordt genoemd dat we moeten gaan free flowen en mijn vriendin aan mijn gezicht precies af kan lezen wat ik denk of eigenlijk voel en het vervolgens ook nog hardop benoemt, dan weet ik eigenlijk wel wat me te doen staat. “Maar”, zegt dat stemmetje in mijn hoofd, “het is zo eng”. Mijn reactie hierop kun je vast raden, ik ga nog harder mijn best doen en besluit gewoon ontzettend veel te gaan oefenen met allemaal verschillende mensen. Steeds leg ik mijn papieren verspreid over het bureau en steeds kijk ik er iets minder op. Ik begin steeds met invoelen en ik merk dat ik steeds iets meer durf te vertrouwen. Ik spreek met mijn vriendin af om live te oefenen en twijfel nog of ik een aantal punten van mijn lijstjes zal overschrijven in het boekje dat ik gebruik. Ik besluit het niet te doen en ik merk dat het ook zonder de lijstjes wel lukt. Ik oefen met mensen die zelf werkzaam zijn op dit gebied. Ik vind het spannend, zet me erover heen en er ontstaan erg waardevolle oefenmomenten. Ik krijg feedback waar ik veel mee kan en ik merk dat dat me verder sterkt. De vrijdagochtend oefen ik twee keer achter elkaar. Het voelt goed, het zijn sessie waar mooie inzichten uit komen. Voor mij zijn het waardevolle ervaringen. Ik krijg een erg mooie reactie en later ook nog op de sessie van de week ervoor. En ook dat geeft me energie.

’s Avonds kan de hardlooptraining gelukkig doorgaan. Er staan twee nieuwe mensen. Ik geniet oprecht van de training geven. Ik kan bij iedereen even aansluiten, informeren naar ieders plannen. En ik zie bij iedereen plezier. En dat wordt later ook bevestigd. Ik merk dat ook hier mijn vertrouwen groeit. En dat ook dit me energie geeft.

De knop gaat weer om en ik besluit vooral vooruit te kijken. Ik wil verder met het stuk coachen en op korte termijn ook nog hardloop/wandel training gaan neerzetten die meer gericht is op mindset, je fit voelen, in balans zijn. Ik pak mijn boekje met mogelijke namen en losse woorden er weer bij. En ik weet het: move to be happy. De naam kan zowel voor het sportgedeelte, als ook voor het coachgedeelte. Dit voelt goed. Ik maak een facebookpagina en zo zet ik hiermee voor mezelf de eerste stappen. Ik kan niet meer terug en wil dat ook niet meer. Als ik zie hoeveel energie dit alles mij oplevert, dan weet ik dat dit de weg is die ik moet gaan. One step at a time!

Lieve groet, Cobie