Maand: juni 2021

25 oktober 2020

Comfortabel bij het leven van alledag
Positief alles tegemoet treden
Alles lijkt als vanzelf te gaan
Geluk dwing je af!

Bezorgdheid heeft zich nu van je meester gemaakt
Gebeurtenissen komen op je pad
Het nestelt zich vast in je hoofd
Loslaten lukt niet

In je hoofd heerst inmiddels een grote chaos
Je emoties ervaar je soms gedempt
Gevoel gaat met je aan de haal
Je mist het geheel

In je gedachten nestelt zich de verwarring
Je weet het allemaal even niet meer
Hoofd en hart zijn ver verwijderd
Het zuigt energie

De situatie raakt je oprecht, het doet zeer
Ergens diep van binnen voel je de pijn
Fysiek ervaar je ongemak
Je ondergaat het

Langzaamaan ontstaat de bewustwording bij je
Alle aspecten zijn te herleiden
Je begint het te begrijpen
Je accepteert het

Vooruit, je wilt verder, moet verder, gaat verder
Je moet alle emoties doorleven
Dan wordt het weer comfortabel
Geluk dwing je af!

---

————————————————————————————————————————————–

Deze week wat minder fanatiek met het sporten geweest. De poundles ging niet door en mede daarom op vrijdagochtend een intervaltraining gedaan. En gisterochtend schoot het voor de tweede keer in een week tijd in mijn rug. En nu moet ik er dan toch echt maar naar luisteren…het weekend het sporten geskipt. In het verleden werd een fysiek ongemak vaak veroorzaakt of mede veroorzaakt door iets mentaals of emotioneels. En ik denk dat dat nu ook het geval is. Vandaar dat ik voor nu mijn energie even op iets anders moet richten, waardoor hopelijk alles snel weer in balans is.

Naast de challenge met verschillende oefeningen die we maandag begonnen zijn, ben ik deze week ook met een yogachallenge begonnen. Oké, altijd geroepen yoga is niets voor mij. En toch denk ik dat het goed is voor nu. Tien minuten ’s ochtends vroeg, relaxed tijd voor mezelf en mijn lichaam een beetje oprekken. Lichaam en geest hebben er behoefte aan. Ik heb een meditatieapp op mijn telefoon gezet en dat nu ook een paar keer een paar minuten gedaan. Focussen op mijn ademhaling en tot rust komen. En ook dat is voor nu wel even fijn. Elke dag schrijf ik iets op waar ik dankbaar voor ben en pas dan realiseer je je echt hoeveel dat eigenlijk wel niet is. Hoeveel positiefs je elke dag meemaakt. En dat gevoel neem je de rest van de dag met je mee. Een tijdje geleden las ik iets over een “klaagarmband”. Elke keer als je klaagt, wissel je je armband van arm. Op deze manier wordt je je bewust van geklaag. Het eerste weekend heb ik veel gewisseld, nu een stuk minder. Ik vind het een fijne bewustwording. En ja, vandaag moest ik hem wel wisselen na mijn geklaag over verstandig moeten zijn en even niet sporten…

Ik begin line dance steeds leuker te vinden en aangezien ik dit weekend zeeën van tijd over hield door het niet sporten, kon ik mooi een beetje oefenen. Ook ben ik weer in een pakkend boek begonnen, dus van vervelen is zeker geen sprake!

Lieve groet, Cobie

18 oktober 2020 

Volgens mij heb ik in het verleden al eens een blog gehad met dezelfde titel… Zo veel jaar verder en niks wijzer…

Deze week hadden we herfstvakantie. Na de marathon van zondag voelde ik me eigenlijk wel goed. De eerste les stond pas weer op woensdag gepland, dus heerlijk een paar dagen om bij te komen. Ware het niet dat ik het maandag wel tijd vond om wat achterstallige dingen in het huishouden te doen. Maar ja, ik voelde me goed. En de challenge ging natuurlijk ook gewoon door. De rustdag had ik op zondag genomen, dus maandag, dinsdag en woensdag stonden de laatste dagen op de planning. Met een idioot hoge aantallen. Op woensdag waren het 125 sit ups, 200 crunches, 65 leg raises en 120 sec plank. Dit resulteerde er wel in dat ik doorlopend enige buikpijn had, spierpijn?

Op woensdag lekker in het bos gewandeld. En ’s avonds Zumba en Strong gevolgd. En ook dat ging eigenlijk wel lekker. Ach ja, ik zou mezelf niet zijn als ik niet volle bak mee zou doen. Donderdag merkte ik toch wel dat ik wat gedaan had, ik was moe en niet vooruit te branden. Nou ja, goed opladen voor de lessen ’s avonds. En eigenlijk voelde ik bij de Zumba al dat het niet makkelijk ging. Aangezien het woord opgeven niet in mijn woordenboek voorkomt, toch ook de les Pound er achteraan gevolgd. Ik voelde dat mijn buik verkrampt was (van de challenge) en halverwege het een na laatste nummer schoot het in mijn rug. Ik kon de les afmaken, maar voelde wel dat het niet goed was. En vrijdag mocht ik de prijs betalen. Rechtop lopen lukte niet en bij alles deed mijn rug zeer. Met de kids naar de speeltuin om toch een beetje in beweging te blijven. Steeds gerekt en geprobeerd rechtop te staan, lopen en zitten. Ik baalde, maar had het dus echt aan mezelf te danken. Ik weet dat je na zulke lange afstanden lopen rustig aan moet doen. En eigenlijk helemaal niet moet springen, draaien etc. En wat had ik in de lessen gedaan.. Ik zoek graag mijn grenzen op. En soms ga je er dan overheen. Eigen schuld. En nu kan ik wel zeggen dat ik er van leer, maar ja dat is dus niet zo. Een volgende keer denk ik weer net zo hard dat het allemaal wel kan, voel ik me weer net zo goed en denk ik weer dat dat alles voor mij niet geldt. Ik zal mezelf nog wel eens vaker tegen gaan komen…denk ik..vrees ik.

Gisteren voelde mijn rug iets beter. Ik kon wel weer bewegen en er stonden nog genoeg huishoudelijke klusjes op de planning. De training die voor vandaag was afgesproken, wilde ik nog niet afzeggen. Mijn man heeft me gisteren meerdere keren aangekeken, een keer vroeg hij of ik zo morgen wilde gaan sporten, de andere keren keek hij me alleen aan. En als ik weer eens op de grond lag mijn rug te strekken, zei hij ook maar wijselijk niets. Zo fijn dat hij me zo goed kent!

Vanmorgen voelde mijn rug gelukkig nog iets beter. Uit bed weg hardloopkleren aan en eerst maar een stukje voor mezelf geprobeerd. Dat ging redelijk. Op hoop van zegen!! We zouden wederom met z’n drieën gaan trainen; 1km lopen, 20 mountain climbers, 10 drop squats en 20 standing cross crunches en dat 10 keer. Omdat ik aangaf een zere rug te hebben, besloten we de drop squats te vervangen door walking lunges. Dat leek me een uitstekend plan. Een rondje om het Rutbeek is 4km is, we besloten in eerste instantie voor twee rondjes te gaan. Onder het lopen voelde ik mijn rug wel, maar ik kon er prima om lopen en het werd ook niet erger. De oefeningen tussendoor waren juist wel fijn. En wat een stuk relaxter dan de burpees!! De eerste twee ronden gingen lekker en makkelijk, we liepen rustig en hadden veel plezier. We waren allemaal nog wel in voor een derde ronde, dus dat deden we. We kwamen regelmatig mensen tegen die we al eerder hadden gezien. Of wel liepen ze voorbij, zij passeerden ons als we op de grond lagen, waardoor wij ze daarna weer voorbij konden. Dat was een leuke gewaarwording. Het looptempo ging de laatste ronde omhoog. Mijn ademhaling versnelde, maar het voelde goed. Iemand merkte op dat de gesprekken waren opgehouden en deed tevergeefs nog een poging om het weer op gang te krijgen. We maakten twaalf keer vol. We hebben ongeveer 12,5km gelopen, 240 mountain climbers gedaan, 120 walking lunges en 240 standing cross crunches. Het was een heerlijke training!! Ik kon zeker voelen dat ik wat gedaan had, maar binnen de grenzen (niet zoals bij de burpeechalleng). Mijn rug is nog steeds gevoelig, maar het is niet erger geworden door de training. Wel heb ik in ieder geval een leuke ochtend gehad!! En morgen merk ik wel of het verstandig was of niet 

Verder ook genoten van deze week. Met verschillende vrienden afgesproken, twee boeken gelezen, qualitytime gehad met de kids, en paar keer een cake gebakken, wat klusjes in en om huis gedaan en ik heb uitgeslapen!! Morgen komt de regelmaat weer!

Lieve groet, Cobie

11 oktober 2020 

Het was wederom een heerlijke week. Nou ja, om eerlijk te zijn, het begin niet. De spierpijn van de burpee challenge heeft tot dinsdagavond geduurd. Ik kon mijn armen niet omhoog krijgen, het kostte veel moeite om me aan en uit te kleden en vrijwel de hele dag werd ik er aan herinnerd. Volgens mij niet eerder zo’n spierpijn gehad. Het laatste beetje verdween dinsdagavond tijdens de Zumba.

Fijne lessen gevolgd deze week. Bij de line dance de nieuwe dans vaak geoefend, hij is heerlijk! Drie keer meegedaan met Zumba. Woensdagavond na de Zumba de strongles gedaan, beetje stramme spieren nog, maar het ging lekker. En donderdag na de Zumba de poundles gedaan. En die voelde ik wel. Het tempo zat er behoorlijk in, iets meer pittige stukjes erbij en het kostte me moeite om goed mee te blijven doen. Het nummer in brugpositie deden we ook en ik wilde hem nu graag goed mee doen, doorlopend op en neer bewegen terwijl je ook met stokken slaat. En…. de spierpijn was weer terug, nu in mijn billen en bovenbenen. Dan de leuke challenge en mijn verdere ochtendgym erbij, succes gegarandeerd 

Zaterdag wilde ik graag weer een keer een intervaltraining doen. Het was een beetje puzzelen met alles thuis, het handigste tijdstip bleek een uur of zeven in de ochtend. Het was gewoon nog donker…en koud… De spierpijn was nog aanwezig, ik zou niet al te lange intervallen doen. Ik wilde mijn horloge instellen en daar stond nog 10x 3 minuten in met 30sec pauze. En eigenlijk klonk dat wel goed. Het ging lekker, wel voelde ik doorlopend mijn benen, ook tijdens het dribbelen. Ik liep de zon tegemoet, kon het tempo redelijk vasthouden. Wat een heerlijk begin van de dag. Daarna thuis de ochtendgym er achteraan gedaan.

En vandaag onverwachts een dag zonder iets op de planning. Ik had halverwege november graag een marathon willen lopen, maar deze was al vol. Thuis kwamen steeds meer geluiden dat ik in het weekend wel erg vaak en vooral lang weg ben. En zelf was ik inmiddels ook wel al behoorlijk klaar met de lange afstanden in mijn uppie lopen. Maar ja, er knaagde nog wel iets. En eigenlijk had ik de trail gelopen als een van de langste duurlopen in voorbereiding op een marathon. Op alle kalenders kon ik niets vinden wat me aansprak en ze zijn sowieso behoorlijk leeg. Dus ja, dan wachten tot ergens in november of december? Dat zou betekenen dat ik meer 30+ duurlopen zou moeten doen. Of er nu gewoon voor gaan? In overleg met mijn man koos ik de laatste optie. Nu nog 1 keer heel lang van huis en dan de komende tijd wat kortere trainingen.

Impulsief dus en redelijk onvoorbereid. Ik had geen route, ik heb er afgelopen week geen rekening mee gehouden qua voeding en slaap, de spierpijn was nog voelbaar in mijn bovenbenen en van enige tapering was al helemaal geen sprake (burpee challenge, 6 lessen in de dansschool, waarvan 2 heel pittig, de challenges in de ochtend en dan nog de intervaltraining van gisteren). Het moge dus duidelijk zijn dat er enige twijfel aanwezig was. Ik probeerde dit de kop in te drukken; je moet er 100% voor gaan anders gaat dit niet lukken! In het verleden had ik de ambitie om ultraloper te willen worden en die mensen doen dit soort dingen ook, dus onmogelijk is het vast niet. Tot zo ver de zelfmotivatie! Ik liep eerst naar het Aamsveen en daarna het bos in Epe. Dit stuk gaat me mentaal vaak makkelijk af. Ik liep lekker, al heb ik wel een groot gedeelte van de tijd ontzettende buikpijn gehad. Ik weet niet of het aan mezelf lag of dat het toch spierpijn was van de challenge. Het was niet fijn, maar ik kon wel doorlopen. Ik liep naat Gronau, langs de Dinkel en langs het park. Ik had rekening gehouden met verdwalen daar, maar wonder boven wonder vond ik de weg. Ik liep door het centrum, over de hoge brug om aan de andere kant van Gronau weer bij de Dinkel te komen. Ik volgde de Dinkel naar Losser. Ik kwam veel reigers tegen, wat wellicht iets betekent voor mezelf op dit moment. Er liep een vrouw voor me en gestaag kon ik naar haar toe lopen. In Losser had ik haar bijgehaald. Zij liep rechtdoor en ik sloeg linksaf richting zandduinen. Ik durfde het toch niet aan om die mee te pakken en bovendien moest de ronde nog een beduidend stuk groter. Ik liep richting het klooster en sloeg af om weer richting Losser te gaan. Ik pakte een hele lange rechte weg in de richting van Enschede. Dit werd zwaar, mentaal, maar ook de tegenwind. Ik had nog een heel eind in die richting te gaan en dus nog een heel eind tegenwind, tja goede voorbereiding. Ik stak een weg over en liep richting bos, hier werd de wind minder. Ik kwam twee “oude” mensen tegen die ergens uit een bosje kwamen. Ze keken enigszins betrapt en moesten hard lachen, ik ook. Geen idee wat zij dachten of wat ze dachten dat ik dacht, maar zo rond kilometer 30 was het een fijn moment. Ik begon te rekenen, als ik door zou lopen naar huis, zou ik op ongeveer 37,5 km uitkomen. Er moest dus nog een stukje bij. Ik had ieder uur een zakje sportvoeding genomen (diezelfde als bij de trail), de laatste bij 3 uur. Voor daarna had ik nog winegums bij me (of eigenlijk gekleurde beertjes geroofd uit de snoeppot van de kids en zij kunnen er een hele dag op stuiteren, dus het moet wel goed zijn ;-). Ik liep door het Haagse bos. De zon scheen tussen de bomen door, het was magisch. Het liedje dat ik op dat moment luisterde, riep emoties op. Afgelopen week was er veel om over na te denken en dan net dit nummer dat daar naar refereerde. Ik had een brok in mijn keel. Lopen is voor mij ook verwerken, mijn emoties een plekje geven, En op zo’n lange afstand, komen de emoties. Ik gaf het een plekje en herpakte mezelf. Ik stak een weg over voor een extra lus. Op het Hoge Boekel waren de wegen kaal en had ik wederom pal wind tegen. Het was enorm zwaar, voor mijn gevoel kwam ik amper vooruit. Niet aan denken, gewoon doorgaan. De lus was niet genoeg om aan de marathon afstand te komen. Dus in plaats van rechtdoor, sloeg ik rechtsaf en plakte ik er nog een lus aan vast. Het begon te regenen, ik had het al niet heel warm. Verkeerde kleding gekozen, het was beduidend kouder dan ik had verwacht. Voor het laatste stuk sprak ik met mezelf af dat ik iedere twee kilometer een beertje mocht en een paar slokken water. Met nog twee beertjes voor de boeg, kwam ik erachter dat ik het zakje was verloren. Dat was een klap in mijn gezicht. Maar he, ik was al zover, nu zou dit me er niet onder krijgen. Dan maar alleen een slokje water. Vlak bij huis kwam ik een paar honderd meter tekort. Ik liep een straat voor onze eigen straat een stukje in en weer terug. Bij het afslaan naar onze eigen straat gaf mijn horloge 42,2km aan. Ik drukte hem uit, ik had het gehaald! In de tuin verzorgde ik mijn spieren, mijn man vroeg al gebarend of ik het had gehaald. Ik kreeg een applaus van hem en de kids.

Het was een rare gewaarwording om zo een marathon te lopen. Het was een behoorlijk gevecht met mezelf. En om eerlijk te zijn is de voldoening die ik hoopte te vinden er ook niet echt. Ik weet dat ik dit moest doen, dus ik ben blij dat ik het gedaan heb. De reigers die ik onderweg tegenkwam, staan vooral voor; dingen anders doen dan anderen, het vermogen om vooruit te gaan, volg je eigen pad. Hier kan ik me wel in vinden. Vandaag had ik het gevoel dat de naaste mensen die ik moet missen, bij me waren. De natuur gaf me de signalen, dat realiseren geeft kracht.

Ik ga mezelf nu nog even verwennen met een lekker kopje thee.

Lieve groet, Cobie

4 oktober 2020

Met een voldaan gevoel kijk ik terug op de trail. Het was een prachtig avontuur. Vrijwel meteen baalde ik ook dat het voorbij was. Dit soort wedstrijden zijn voor mij wel de ultieme doelen; je grenzen verleggen en je nietig voelen door de overweldigende natuur. En nu heb ik (voorlopig) niets van dit op de planning. Voor nu is het goed, even van moment tot moment bekijken wat ik ga doen. En even weer de balans herstellen, weer iets meer thuis zijn, iets meer beschikbaar zijn.

En deze week kwam er al weer genoeg leuks op mijn pad. Maandag met de line dance les was ik alleen. Dit werd aangegrepen om een nieuwe dans te leren. Erg leuk! Een dans waarin veel gedraaid wordt en met een wat hoger tempo. Ik was en ben erg enthousiast. Op het moment dat het een beetje begint te lukken, dat je een beetje begrijpt wat je wanneer moet doen, geeft dat zo’n heerlijk gevoel.

De Zumba lessen waren ook weer heel fijn deze week. Al moet ik wel eerlijk bekennen dat ik de trail nog wel voelde in mijn benen. Zondag ruimde ik nog wat op in huis, ik lette niet goed op en gleed de hele zoldertrap op mijn billen naar beneden. Een grote blauwe plek was het gevolg. En ook dit heb ik de hele week wel gevoeld, vooral ’s ochtends tijdens het doen van de oefeningen. De oefeningen gaan erg goed. Wel zijn de aantallen inmiddels zo hoog, dat het “leuke” er toch wel af is. Ook met het opdrukken heb ik het gevoel dat het steeds iets beter gaat, steeds iets lager. Als de 30 dagen hiervan voorbij zijn, begin ik opnieuw en probeer ik nog lager te gaan. Wie weet worden het dan ooit “echte” push ups.

Donderdag mee gedaan aan de pound les. Ik merk dat ik de posities steeds iets makkelijker vol kan houden. Het is even heerlijk alles eruit gooien.

Gisteren had ik met twee anderen afgesproken om de burpee challenge te gaan doen. Ik kwam dit een tijd geleden tegen op social media. Het begint met 800 meter inlopen, dan 20 burpees, 400 meter lopen, 19 burpees, 400 meter lopen, 18 burpees etc. Het leek me een mooie uitdaging, ik plaatste het op facebook en de reacties volgenden. Iemand die ik kende van de hardloopgroep en die ik nu regelmatig bij school tegenkom, wilde het ook wel proberen. Hij noemde dat het pittig zou worden en had het over dagen spierpijn. Zijn loopmaatje werd ook enthousiast en zodoende stonden we gisteren met z’n drieën klaar voor de challenge. Eerlijk gezegd had ik geen idee wat me te wachten stond en dacht ik nog steeds dat het wel mee zou gaan vallen. 8,4 Km “hard”lopen en de hoeveelheid burpees telt af, hoe heftig kan het dan zijn?

Bij het inlopen had ik al snel door dat zij iets harder lopen dan ik en dat ze ook wat beter getraind zijn dan ik. Oké niet aan denken, bij jezelf blijven. Ik begon enthousiast aan de eerste serie burpees, raakte al snel de tel kwijt en om heel eerlijk te zijn had ik na die 20 ook wel door dat het niet een makkelijke training zou gaan worden. Ik was buiten adem, we wandelden een klein stukje en gingen toen weer hardlopen. Ik bleef buiten adem. Na de serie van 19 vond ik de burpees al niet leuk meer. Na de serie van 15 zouden we qua burpees op de helft zijn, maar daar waren we nog lang niet. Ik ben het niet meer gewend om te lopen en te praten tegelijk, mijn ademhaling bleef snel gaan. De burpees maakten dat ik nog meer buiten adem raakte, de paar passen wandelen, maakten het iets minder, maar ik herstelde minimaal. Om een lang verhaal kort te maken, het hele stuk van 18 burpees terug naar 10, was zwaar! Heel Zwaar!!! De gezelligheid maakte dat het vol te houden was. Bij de laatste bupees uit een serie lukte het me amper om in plank positie te springen, mijn benen deden gewoon niet meer wat ik ze vroeg. Toen we eenmaal onder de tien kwamen, werd het mentaal makkelijker. Dit aantal was te overzien en ik herstelde ook weer tussendoor, waardoor ik niet meer doorlopend buiten adem was. Er werd opgemerkt dat het looptempo ook omhoog ging. Ik voelde het wel, moest er wel moeite voor doen, maar het was goed te doen. Na een uur en 20 minuten zat de training erop. We hadden 8,7km gelopen en 210 burpees gedaan. We wandelden uit, kletsten nog wat en ik ging naar huis. Als ik een wedstrijd heb gelopen op snelheid, diep ben gegaan, dan heb ik de rest van de dag altijd zo’n grieperig gevoel. Warm, hoofdpijn en moe. En dat gevoel heb ik gisteren de rest van de dag ook gehad. Het is een pittige training geweest, maar ook erg gaaf. Het heeft me veel voldoening gegeven. En die voldoening geeft het me nu nog steeds, wat een spierpijn! Vooral alle spieren waarmee mijn armen aan mijn romp vast zitten, doen zeer.

De nieuwe schoenen die ik vrijdag in een impulsieve bui heb gekocht, voldoen goed. Sinds een poosje doet de zijkant van mijn linker hak pijn na het lopen. Waarschijnlijk is het overbelasting in combinatie met verkeerder schoenen. Ik loop eigenlijk alleen in het weekend, beide dagen achter elkaar vaak. De tweede dag als ik mijn lange duurloop ging doen, deed mijn hak al pijn, maar ik kon er doorheen lopen. Na een paar kilometer was de pijn weg, om de dag daarna harder terug te komen. Ja, ik weet het, heel verstandig, Na de trail bleef de pijn toch langer aanhouden. In het verleden liep ik altijd op nikes, het model waarop ik liep, wordt niet meer verkocht. Daarom vrijdag maar gekeken naar een paar nikes dat erop lijkt en dus gevonden. Gisteren kon ik ze meteen uit proberen, ik voel mijn hak nu wel, maar ik kan gewoon lopen. Ik heb hoop op een goed, hernieuwde samenwerking!

Voor komende week staat er niets speciaals op de planning, gewoon lekker genieten van de lessen en het trainen. En toch stiekem op zoek naar een nieuwe uitdaging…

Lieve groet, Cobie

26 september 2020 

De avond na de trail, ik voel me moe en voldaan. Maar ook een beetje weemoedig. Hier trainde ik voor, dit wilde ik zo graag. Het voelde van begin tot eind als thuiskomen, ik hoorde daar te zijn op dat moment. Het ging erg goed, ik heb zo ontzettend lekker gelopen. Mijn gedachten dwaalden af, ik liet me meevoeren door de muziek en de betoverende omgeving. Het moest zo zijn!!

Donderdag sloegen ineens de zenuwen toe, ik realiseerde me hoe ver het zou zijn. Ik twijfelde of ik er wel goed aan had gedaan om me hier voor in te schrijven. Ik las dat de man met de hamer bij ongeveer 32 km staat, grote kans op een weerzien. En ik kan vertellen dat ik wel echt respect voor hem heb. Aan de andere kant, ik ben sterk. Ik weet dat ik hem kan verslaan als ik alles mentaal op de rit heb. Een bekende praatte me moed in; met een startnummer op je borst kun je altijd meer. En qua tijdslimiet; ze halen je echt niet uit de wedstrijd als je net buiten de tijd loopt hoor. Het vertrouwen kwam terug. En ik wist dat ik me daar zelf ook van moest overtuigen. Gisteren had ik een heerlijke rustige dag met de kinderen, spelletjes doen, knuffelen. En ik bereidde alles voor. Ik maakte een lange playlist, met nummers die iets voor me betekenen en nummers die ik erg mooi vind. Ik had besloten met muziek te lopen, zachtjes zodat ik alles om me heen nog zou horen. Ik vind het een erg fijne afleiding, ik kan me er goed door laten mee voeren.

Vanmorgen stond me eerst nog een andere uitdaging te wachten, ik zou zelf naar de trail toe rijden. En autorijden is niet bepaald mijn ding. Ik had rust over me en vertrouwen in alles. Ook de zenuwen hier voor waren weg, ik zou alles over me heen laten komen.

Op de camping waar de start was, wees alles zich vanzelf. Ik was een 20 minuten te vroeg. Ik voelde me helemaal op mijn plek. Iedereen had een rugzak op. Er was rust en iedereen straalde vertrouwen uit. De sfeer was gemoedelijk. Aan de andere kant was iedereen daar ook voor zichzelf en wist iedereen ook dat hij of zij op zichzelf aangewezen zou zijn. Tien minuten voor de start kreeg ik mijn startnummer. Ik spelde deze op, wachtte even en kon me toen bij de start melden. Wachten tot de klok op 0 stond en ik mocht weg.

Er liepen wat mensen in mijn buurt en het was het eerste stuk wel een beetje zoeken wie waar loopt. Ik liep mensen voorbij die een fractie langzamer liepen, toen de route onduidelijkheid opriep, liepen ze mij weer voorbij. Ik ben later nog een poosje bij ze blijven lopen, tot ze besloten te wandelen. En zo ging het vaker. Het gebied was prachtig! Ik kende het niet. Ik had al vrij snel door dat ik me behoorlijk verkeken had op het parcours. Het liep amper vlak, veel stukken mountainbike route die doorlopend op en af gingen. En om eerlijk te zijn heb ik echt te weinig heuveltraining gedaan. Wel denk ik dat ik veel aan de challenge en de zumbalessen te danken heb. En ook was er veel mul zand en dat is zwaar. Tijdens de training voor de berenloop jaren geleden, vervloekte ik het. En nu had ik geen keus.

Ik had besloten om ieder uur een zakje energie te nemen. Ik heb uiteindelijk toch nog nieuwe gekocht zonder cafeïne. En deze dus niet getest en eigenlijk wist ik ook niet zeker of deze wel bedoeld waren voor tijdens de inspanning of voor het herstel naderhand. De voorbereiding was niet perfect. Bij de tweede en derde verzorgingspost werd cola aangeboden. Hier had ik veel zin in en dus kreeg ik toch nog de cafeïne binnen die eigenlijk wilde laten staan. Achteraf weet ik dat de voeding perfect was. Gisteren veel gegeten, een goede bodem gelegd. En de gevreesde man met de hamer heb ik vandaag niet ontmoet.

Ik liep met mijn rugzak en een extra bidon, waar ik dus de cola in ingeschonken kreeg. Ook dit had ik niet getest, de bidon schuurde langs mijn bovenarm. Ik kon mijn arm iets ander houden en de schuurplek is tot een minimum beperkt. Waar de voorbereiding verder haperde, is dat ik nog steeds borstvoeding geef. Vooral ’s nachts gemiddeld drie keer, wat dus betekent dat mijn slaap eigenlijk nooit optimaal is. Ook heb ik aan de zwangerschappen en bevallingen ongemakken overgehouden. Ik heb inmiddels allerlei maniertjes gevonden om hier mee om te gaan, maar op een lange afstand lopen, is dit lastig. Ik besloot met maandverband te gaan lopen en eventuele schuurplekken op de koop toe te nemen. Met dank aan grote hoeveelheden vaseline is dit me bespaard gebleven.

De muziek voldeed me erg goed. Ik was heerlijk in mezelf gekeerd en ik kon me laten meevoeren door de muziek. Zo erg dat ik toch lintjes heb gemist… Gelukkig kwam ik er vrij snel achter, ik checkte de route op mijn telefoon en zag waar ik verkeerd gelopen was. Bij de finish hoorde ik van een vrouw dat wandelaars het hadden gezien, maar dat ik er zo wazig uit zag??? Ik zou eerder zeggen dat ik aan het dagdromen was, ik liep heerlijk op dat moment.

Mijn benen liepen regelmatig helemaal vol door de venijnige heuveltjes, ik zal nooit meer klagen over de lunge positie bij de poundles. Die is echt heilig vergeleken bij vandaag. Maar ook zakte het steeds weer weg.

Bij de laatste verzorgingspost trof ik een man en een vrouw. Zij hadden beide een horloge waar ze de hele route in geprogrammeerd hadden, volgens hun een absolute must voor lange afstanden. Mijn reactie: “Ik ben nog niet zo heel lang weer bezig” en ik wilde er aan toevoegen en ik loop ook niet zo ver, maar dat slikte ik maar in.

Het laatste stuk merkte ik dat ik emotioneler werd. Mijn lijf deed inmiddels zeer, vooral mijn heupen. Toch wilde ik niet dat het over een paar kilometer afgelopen zou zijn. Daar in het bos realiseerde ik me dat dit voor nu de laatste stap is in de reis die ik het afgelopen half jaar heb gemaakt. De reis om mezelf weer terug te vinden en daarbij ook mijn energie. Wat gaat de volgende stap zijn? Ik wil niet stil staan en ik denk dat dat ook niet gaat gebeuren. Ik kom steeds het getal 66 tegen en vandaag ben ik meerdere keren en op verschillende plekken kevertjes tegen gekomen. De kever staat voor transformatie, metamorfose, herrijzenis, wedergeboorte, bescherming, toegewijd, beschermend, sociaal en ook iets van je zachte zelf ontdekken. En 66 richt zich op voelen wat echt belangrijk is, open je ogen voor de onzichtbare wereld die er voor je is en je altijd steunt en helpt als je daar voor openstaat. De tijd zal me mogelijk leren wat het allemaal betekent.

Met de finish in zicht zie ik dat het nog een paar minuten is voor mijn horloge vier uur aangeeft. Ik besluit te versnellen en ren met 3uur 58 minuten een 22 seconden over de finish. Ik voel me voldaan en tegelijkertijd is het een vreemde gewaarwording, dit is het! Ik vul mijn bidon en loop naar de auto, mijn benen zijn volledig verzuurd. Ik heb gedaan wat ik wilde, met het gevoel dat ik wilde en in de tijd die ik wilde.

Lieve groet, Cobie

20 september 2020

Deze week stond de Zumba masterclass op de planning. Ik was ontzettend benieuwd, maar ik vond het ergens ook wel een beetje spannend. Tot een half jaar geleden riep ik keihard dat dansen niks voor mij was. Omdat de lessen via zoom gegeven werden en ik dus makkelijk het beeld uit kon zetten of de i-pad weg kon draaien, volgde ik min of meer uit nieuwsgierigheid een keer een les. Ik vond het eigenlijk wel leuk en besloot vaker mee te doen. Om de eerste keer buiten te gaan dansen met meer mensen erbij moest ik ook wel even over een drempel. Maar dat bleek nog leuker te zijn dan via zoom. Ik volg nu al een tijdje meerdere lessen in de week en ik geniet er enorm van. Heerlijk ontspannen bezig zijn en naderhand met een leeg hoofd en een blij, voldaan gevoel weer naar huis.

En ik was nu dus ook wel ontzettend benieuwd naar een evenement. Het was op een groot gras-/grind veld waar veel mensen bij elkaar kwamen om te dansen. De sfeer was gemoedelijk. De masterclass werd gegeven door verschillende goede dansers, met een topdanser uit België. Het was ontzettend gaaf, met heel veel mensen tegelijk dansen en lekker opgaan in de muziek. Ik kon de dansers op het podium niet altijd goed zien, maar gelukkig stonden er voor mij genoeg mensen die wel leken te weten hoe het moest. We hebben buiten staan dansen tot het donker begon te worden. Ik was het besef van tijd volledig kwijt en voor ik het wist waren de twee uren al om. Ik voelde me heerlijk, blij en erg voldaan.

Pas op de terugweg merkte ik dat ik ontzettend honger had, het was inmiddels al richting half negen. En voelde ik dat ik behoorlijk moe was. Thuis snel in bad en redelijk op tijd naar bed, ik heb in tijden niet zo lekker geslapen als vannacht. Vanochtend voelde ik me nog loom, ik had op voorhand niet verwacht dat dit er zo in zou hakken. Maar ook dat blije, voldane gevoel was nog steeds aanwezig. Blij dat ik een stap uit mijn comfortzone heb gezet, het was super!!

Vandaag wilde ik toch ook nog wel graag een duurloop doen. Niet meer tot het uiterste, toch nog iets van een soort taperen inbouwen. Maar voor mijn zelfvertrouwen had ik het wel even nodig. Ik sprak het bekende rondje van ongeveer twee uur met mezelf af. Ik had alleen een bidon bij me en ik dacht het ook wel zonder extra energie te kunnen doen. Dit, tezamen met mijn heersende vermoeidheidsgevoel, resulteerde erin dat ik het laatste stukje toch wel behoorlijk zwaar vond. Mijn lichaam en mijn concentratie bevestigden dit ook, mijn voeten tilde ik niet hoog genoeg op en ik zag een stammetje over het hoofd, bam, daar lag ik. Weer eens een goede les voor mezelf. Al met al wel tevreden over de duurloop, hopelijk ben ik klaar voor de trail van volgende week…

Omdat de strongles niet doorging deze week besloot ik in dat uurtje nog een korte duurloop te doen, na een les Zumba. Lekker gelopen, al ging het niet vanzelf.

Verder deze week nog een linedance les, een poundles en vier zumbalessen gevolgd. De buttchallenge eindigde maandag, waar ik eigenlijk wel blij om was. Nu gestart met een buikspierchallenge en twee dagen later daar nog een pushup challenge aan toegevoegd. Ik wil graag echte, volledige push ups kunnen, maar ik vrees dat ik nog wel even te gaan heb. Het vijf minuten planken doe ik dagelijks en omdat de brug veel moeite kostte, besloot ik deze er ook dagelijks bij te doen (3 minuut 20, waar de challenge eindigde).

Nog zes dagen tot de trail. Het laatste evenement voorlopig. Ik kijk er erg naar uit, maar ook daar ben ik wel gespannen voor. Is het echt genoeg wat ik gedaan heb? Ga ik niet te snel van start, uitlopen is het doel? En in wat voor staat ben ik daarna? En ik zou mezelf niet zijn als ik voor daarna niet ook al weer iets bedacht had. Ik ga daar nog niet te veel over zeggen… alleen dat het nog een laatste ding is wat ik aan mezelf wil bewijzen.

Lieve groet, Cobie

13 september 2020 

In mijn hoofd had ik de singelloop al vaak gelopen. Ik kan goed visualiseren en ik wist ook dat dat me zou gaan helpen. Ik probeerde er ook het gevoel in de verschillende stadia van de wedstrijd bij op te roepen, zodat ik het beter zou kunnen doorstaan als het echt zo ver was.

En vandaag was het zo ver. Ik was zo ontzettend nerveus. Niet voor de afstand, dat ging lukken. Maar wel voor de lat die ik mezelf oplegde, een hele scherpe tijd. En natuurlijk ken ik de valkuil van veel te snel starten en mezelf tegenkomen….dat dus.

Vlak voordat de eerste groep startte, kwam ik in het volkspark. Het was een surrealistische situatie. Twee grote velden met diagonale witte strepen erop, die ieder veld in vijfhonderd vakken van twee bij twee verdeelden. Allemaal pijlen en bordjes die de eenrichtingsroute aangaven. De sfeer was ontspannen, maar van het sociale karakter van andere jaren, was maar minimaal sprake.

Na de start van de eerste groep en nadat ik mezelf had klaargemaakt, besloot ik het vak in te lopen. Waardoor ik redelijk vooraan stond. Tussen bijna allemaal mannen…die er behoorlijk snel uitzagen… Niks van aantrekken, dit gaat een goede les in bij jezelf blijven worden!! En ik stond dus 20 minuten voor de start klaar. Ik had ’s ochtends wel al tien keer een wc bezocht, maar ja, na vier zwangerschappen en bevallingen, zijn mijn blaas en de spieren daar, wel echt mijn zwakke plekken. En dat is wel een minder punt in een wedstrijd als deze. De keus vooraan staan en 20 minuten wachten, of achteraan staan en 20 minuten wachten nadat de eerste vertrokken is…Het maakte geen verschil, ik had het ermee te doen. En ik wilde toch echt deze wedstrijd lopen.

Ik had besloten met horloge te lopen, om mezelf te kunnen corrigeren. Vooraan in de eerste drie vakken, drukte ik mijn horloge in, een piep en het was begonnen. Alle stress was weg. Na een paar honderd meter keek ik op mijn klokje, 5.16 de km. Dat was snel, misschien te, maar het voelde goed. Ontspannen en pittig en dat was wat ik wilde. Elke twee kilometer stond een drankpost, daar verloor ik iets tijd. Beker water over me heen en een paar slokken. De mannen om me heen waren inderdaad snel, ik werd regelmatig ingehaald. Waar ik zelf hoopte naar anderen toe te kunnen lopen, haalde ik nu slechts enkele lopers in. Wel bleef ik vrijwel de hele wedstrijd bij een paar mensen in de buurt. Misschien was dit toch niet zo’n slechte positie. Net voorbij kilometer drie stonden mijn man en kinderen. En dat is wel even een oppepper. Tot ongeveer 3,5 kilometer liep ik redelijk ontspannen. Bij kilometer vier gaf mijn klokje precies 22 minuten aan. Shit, onder de 44 minuten kan ik wel shaken. De eerste helft loopt iets op, maar de tweede helft is toch vaak iets zwaarder. Niet bij nadenken, gewoon door lopen. Tot circa 4,5 kilometer was het goed te doen. En vanaf kilometer vijf werd het zwaar. Maar ik wist dat dit ging komen, hier had ik me op in gesteld. Doortrekken, goed blijven lopen en geen tempo verliezen. Onderweg zag ik mijn loopmaatje van vroeger, dat deed me goed. Bij kilometer 6 vond ik het echt niet leuk meer. Dus sprak ik mezelf nog maar eens streng toe. Bij kilometer 7 stelde ik me in op dat het niet lang meer ging duren tot het bordje nog 500 meter…maar die kwam niet….was ik het al voorbij. De finish in zicht, proberen te versnellen…het is wel echt op. De laatste passen, armen in de lucht. YESSSSS!!!! Ik druk mijn horloge in er komt een man van de organisatie naar me toe met de vraag of het wel gaat. Ja hoor! Ik ben alleen wel echt diep gegaan, heel diep! Ik zwalk naar de hekken, hang erover en kijk naar mijn horloge, 43.57 een nog veel grotere YESSSSSSSSSS!!!!!!!

Dit was precies wat ik wilde, wat ik hoopte en wat ik vooraf had bedacht. De officiële tijd is 43.52, precies 10 minuten sneller dan vorig jaar. Naderhand thuis bekeek ik de gegevens van mijn horloge. Ik heb volledig vlak gelopen (zelfs een lichte negatieve split, wat me nog nooit gelukt is), alle kilometers zaten tussen de 5.22 en 5.30. En mijn hartslag liep op gaandeweg de wedstrijd, een groot gedeelte in het rood, gemiddeld 170 slagen per minuut en op het laatst werd het 182 slagen per minuut. Wat denk ik ook wel ongeveer mijn maximum is. Dus ook als ik de gegevens zo zie, dan is dit wat het had moeten zijn. Alles klopt!

Ik ben ontzettend blij! Dat het lopen weer lukte, wist ik al. Maar ik wilde ook graag weer een keer iets aan mezelf bewijzen en dat heb ik gedaan. Een knop omzetten, doortrekken en diep gaan, tot de grens. Ik heb de afgelopen periode keihard getraind op verschillende gebieden. Intervallen, tempolopen, heuveltraining, trainen in de hitte, en lange afstanden alles in mijn uppie. Elke ochtend deed en doe ik oefeningen om mijn spieren te versterken. Ik leef gezond (misschien soms wel iets te). En dan alle lessen die ik bij de dansschool volg, die hebben mijn conditie, houding en kracht ook enorm verbeterd.

Volgende week ga ik meedoen aan een zumba masterclass en hopelijk op zondag nog een middellange duurloop. Die zaterdag daarna is de trail, de inschrijving is gedaan, hopelijk lukt zo’n lange afstand ook. Vandaag gaf in ieder geval veel vertrouwen!!

Lieve groet, Cobie

6 september 2020

De week na mijn vorige blog heb ik op zaterdag een heerlijke training afgewerkt. Vijf keer zes minuten met 30 seconden pauze. Ik haalde een mooie gemiddelde snelheid en liep de intervallen redelijk constant. En de volgende dag werd ik verkouden. De angst nam het van mij over, ik had geen reden om aan te nemen dat het niet een verkoudheid was. Maar toch vloog het me opeens aan. Vanuit mijn werk had ik ook geen keus, ik kon me op maandag laten testen en dinsdag op de namiddag wist ik dat het negatief was. Ik had toch de duurloop van zondag maar geschrapt. En dit zijn voor mij de dingen waar ik het meest van baal. En waar ik ook echt niet tegen kan, ik wil dat doen waar ik zin in heb. En niet thuis gaan zitten niksen, terwijl er eigenlijk niks aan de hand is. Niet klagen, het accepteren en weer verder gaan.

Omdat ik dus zondagavond al wist dat ik in ieder geval de maandag thuis zou zitten. En omdat ik toch al hoofdpijn had van de verkoudheid, besloot ik nog maar een knoop door te hakken. Ik zou gaan stoppen met cafeïne. Ik had de afgelopen periode veel hoofdpijn, ik dronk liters koffie op een dag en daarnaast cola light en ik nam meer paracetamol dan ik zou willen. Bovendien was het slapen met regelmaat nog wel een dingetje. Dus! De maandag was een behoorlijke hel, de koffie op zich kon ik wel laten staan. Maar halverwege de dag kreeg ik echt knallende koppijn. Ook sloeg de vermoeidheid toe, die ik bestreed door korte sportmomenten (een keer extra planken of even hoepelen). In de loop van de dinsdag werd de hoofdpijn minder. Er volgde een dag last van mijn darmen en daarna hielden de lichamelijke ongemakken wel op. Een paar dagen nog wat extra vermoeid en vooral korte momenten dat ik me totaal niet kon concentreren. Tegen het einde van de week was al het nare weg en kon ik eigenlijk concluderen dat ik me wel goed voelde. En nu nog steeds. Ik ben nu twee weken zonder cafeïne en ik voel me erg goed. Ik voel me een stuk fitter en beter gefocust en ik val makkelijker in slaap. En ik heb sinds het stoppen geen paracetamol meer hoeven nemen. Beetje jammer dat ik nu een doos sportvoeding met cafeïne heb staan.

Door een lange duurloop over te slaan, bleef er een week minder over en moest ik daar dus iets in beslissen. Ik besloot een week later toch voor de 30 km te gaan en maar te zien waar het schip zou stranden. Net na het halve marathonpunt begon ik het zwaar te vinden. Ik had de sportvoeding mee en bedacht me halverwege dat er cafeïne in zat wat ik niet wilde. Ik liep verder op alleen winegums, maar mentaal is het wel even een ding. Vlak bij huis kwam ik meer kilometers te kort dan ik aanvankelijk dacht, er zat niets anders op dan een ruime lus extra. Nog een mentale afknapper. En na die lus kwam ik nog steeds te kort en dus restten de fietsbruggetjes nogmaals. Ik denk dat dit vooral mentaal een hele goede training was, de 30 kilometer heb ik volgelopen. Thuis maakte ik eten klaar terwijl het bad zich vulde, maar ondanks de rekoefeningen en mijn benen te hebben afgespoeld met koud water, deden mijn benen zeer. Springend heb ik het eten gemaakt en gelukkig deed een warm bad wonderen.

Vandaag wilde ik eigenlijk de 30 kilometer voorbij, maar met een pittige loop van gisteren en precies de verkeerde dag van de maand, bleef ik een beetje terughoudend met mijn ambitie. Onderweg verdwaalde ik weer eens en daarna nog maar eens. Waarna ik besloot een grote weg een stukje te volgen en wat eigenlijk ook wel even makkelijk en fijn liep. Het laatste stuk werd wederom zwaar, regelmatig even een paar slokken water. En natuurlijk kwam ik weer iets te kort. Ik plakte er een rondje landhuis achteraan en maakte de lus daarna nog iets ruimer. En dan komen de stemmetjes in je hoofd, doorlopen naar huis en precies 30 km halen of nog een fietsbrug en op 31 uitkomen….. De eerste optie leek te winnen en toch sloeg ik op het laatste moment af en maakte ik 31 km vol vandaag. En bij thuiskomst voelde ik me een stuk beter, geen zere benen dit keer. Wel kon ik meteen een boodschappenlijstje maken en ook van het bedachte luieren kwam niets, omdat na het bad de was en de afwas al weer wachtten. De echt lange duurlopen zitten er nu op, dit moet genoeg zijn voor de trail. Ik weet ook dat ik niet voor een tijd hoef te gaan, daarvoor zijn de trainingen echt te minimaal. Heel rustig uitlopen en lief zijn voor mezelf door regelmatig wat te drinken en te eten. Want natuurlijk was ik de sportvoeding vandaag weer vergeten en met slechts winegums, kreeg ik halverwege toch echt wel honger. Ik denk dat het eten de komende weken nog wel een aandachtspunt gaat zijn. Ik heb iets te vaak honger en zal dus vaker op een dag wat moeten eten. En sowieso de dagen voor de trail even goed over mijn voeding nadenken.

Gisteren wilde ik de generale voor de singelloop doen. Klein stukje inlopen en daarna een tempoloop over 8km. Het regende, wat echt heerlijk was. Ik liep eigenlijk net wat sneller dan wat ik beoogd had voor de singelloop, maar ik besloot er toch voor te gaan. Op de laatste kilometer na, liep ik redelijk constant. Ik had voor de singelloop 46 minuten in gedachten en ik kwam nu uit op 45 min 13. Dus ik moet deze week nog maar even een nieuw doel bedenken voor de wedstrijd van volgende week. Wel was mijn hartslag, vooral op het einde, hoog, 178 slagen per minuut. En ik denk dat dat mijn max wel nadert. Ik wil volgende week pittig maar ontspannen starten, het eerste stuk loopt wat op. En proberen het tempo vast te houden of te versnellen. En ik hoop op een tijd onder de 45 minuten.

Verder is het planken inmiddels een gewoonte geworden, elke dag vijf minuten. Maar het blijft pittig, vooral de laatste twee minuten. Mijn ellebogen zijn open en er begint eelt te komen. De andere challenge gaat ook goed, hoewel ik de squats, lunges en brug wel behoorlijk zat begin te raken. Ik voel dat mijn lijf sterker wordt en dat is waar ik het uiteindelijk voor doe.

De afgelopen weken weer veel lessen gevolgd bij de dansschool. En ik geniet er enorm van. Zumba vind ik heerlijk ontspannend, ik merk dat ik wat doe, maar ga niet in het rood. Na een uurtje dansen voel ik me fijn en is mijn hoofd heerlijk leeg. Line dance vind ik leuk om mee te doen als het zo uitkomt. Ik heb nog weinig idee van de dansen, maar ik draai wel wat mee en geniet er van. De strong is een HITT en dit vind ik echt een geweldige les. Het gaat wel steeds iets makkelijker, ik doe wel graag mee met de uitdagende varianten die geboden worden en naderhand merk ik wel echt dat ik een pittige work out heb gedaan. De pound les had ik mee geoefend in de vakantie, dus ik dacht dat ik wist wat me te wachten stond. En dat had ik behoorlijk mis. Er zijn verschillende houdingen, een diepe squat, een diepe lunge en een zittende houding (voor je buikspieren) en in een houding sla je krachtig met ripsticks op verschillende plekken op de grond. Je moet echt diep zitten om de juiste spieren te gebruiken. Na de eerste les zwabberden mijn benen alle kanten op en de dagen erna heb ik het behoorlijk gevoeld. Ik vind het ook een ontzettend leuke les en dus ook ontzettend pittig.

De week tussen de hardloopwedstrijden in, is er een zumba evenement. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar de sfeer, met veel mensen bij elkaar twee uur lang mee dansen met iemand die het heel goed schijnt te kunnen. Wordt vervolgd.

Het moge duidelijk zijn dat ik enorm veel zin heb in de komende weken, het harde werk is gedaan. Nu resten allemaal leuke activiteiten om naar toe te leven!!

Lieve groet, Cobie

 16 augustus 2020

Vandaag is mijn laatste vakantie dag. Een mooi moment om nog even een stukje te schrijven. Ik heb ontzettend veel zin om weer te gaan werken. Om weer in de regelmaat van het alledaagse leven te komen, om de sleur weer in te gaan. De vakantie was goed, fijn! Ik heb wel dat gedaan wat ik wilde en vooral ook wat ik wilde bereiken. Dat gevonden waar ik naar op zoek was.

Ik heb heel veel gesport. Daar had ik ook echt behoefte aan. Mezelf weer helemaal goed voelen in mijn lichaam en ook mentaal alles even goed op een rijtje zetten. En ook om echt even tijd en ruimte voor mezelf te hebben, daar was ik ook aan toe. Dat had ik de afgelopen jaren ook gemist. En nu merk ik dat ik vooral zin heb om me weer onder de mensen te begeven. Gesprekken aan gaan en veel lol maken.

Ik kwam vorige week een artikel tegen waarin gesteld wordt dar een mens bestaat uit vier lichamen; fysiek, mentaal, energetisch en spiritueel. En dat je het gelukkigst bent als elk lichaam ongeveer 25 procent van het geheel uitmaakt. Fysiek spreekt denk ik voor zich, Mentaal heeft betrekking op wat je denkt, je persoonlijkheid, je bewustzijn, drijfveren, je ego en afweermechanismen. Energetisch staat voor de energie die alles in je fysieke lichaam doet stromen, emoties en ademhaling. Je charisma is wat je op dit gebied aan de buitenkant uitstraalt. Je spirituele lichaam is je hogere Zelf. Je spirituele lichaam adviseert jou over verbondenheid, oordeelloosheid, belangeloosheid en wederkerigheid. Ik concludeerde dat ik de afgelopen tijd hard heb gewerkt aan mijn fysieke lichaam en dat het daar prima mee gaat. Ook het mentale en energetische heb ik redelijk op orde. Ik voel me goed, sta stevig in mijn schoenen. Maar aan het spirituele heb ik lang geen aandacht besteed. En ik merkte dat ik daar nu juist behoefte aan kreeg. Zonder al te zweverig te worden, ik wil, zoals ik al eerder noemde, graag wat opener en onbevangener in het leven staan. Geen gemaar en geen geklaag. En ik denk door meer bezig te zijn of te gaan met mijn spirituele lichaam, ik dit kan bereiken of hier verder mee kan komen. En ook denk ik dat de andere drie lichamen me hier goed bij kunnen helpen. En om dan nu weer terug te komen op het sporten, het fysieke bezig zijn, helpt me om meer te landen en om beter in balans te zijn. Tot zo ver de ontdekkingsreis over mezelf.

Ik heb de afgelopen weken veel lessen gevolgd bij de sportschool; zumba, strong nation en line dance. En ik ben ook van plan om dit in de toekomst te blijven doen. Ik heb me aangemeld voor wekelijks drie lessen zumba, de les strong nation en de pound les. Ontspannen en heel actief bezig zijn en vooral ook heel gezellig! De plank challenge is afgelopen, ik had het niet verwacht, maar ik heb het gehaald. Maar wat was dat ZWAAR!!! Van 2 naar 2,5 minuut vond ik bijna niet te doen. Ik had mijn ademhaling niet meer onder controle, dat gebeurt me echt nooit. Zelfs tijdens de bevallingen…ok nu dwaal ik te ver af. En het scheelde weinig of de tranen stroomden over mijn wangen. Ik zou mezelf niet zijn als ik niet toch zou doorzetten, de stappen daarna waren ook zwaar, maar het lukte wel. En uiteindelijk de 5 minuten volgemaakt. En nu ben ik natuurlijk zo eigenwijs dat ik de 5 minuten ook graag wil blijven onderhouden, dagelijks. Hoe zwaar het ook was of is, ik merk dat mijn lichaam me heel dankbaar is. Het voelt naderhand zo goed en ook tijdens alle bezigheden, dagelijks of met het sporten, merk ik er voordeel van. En nu een nieuwe challenge geopperd, de buttchallenge. Met squats, lunges en de brug. Zo leuk dat er zo veel mensen voor in zijn om mee te doen!

Wat betreft het hardlopen heb ik toch de weken maar even uitgeschreven om een overzicht te maken voor mezelf. Ik had er voor elke zaterdag een korte snelheidstraining in gezet en dan voor de zondag een lange duurloop bedacht. Maar nu moet ik eerlijk bekennen dat een schema met deze temperaturen weinig zinvol is. Door de vakantie heb ik veel kunnen lopen. Vorige week 4 keer en afgelopen week 5 keer, maar dus niet de trainingen die ik bedacht had. Op vandaag na, waren het allemaal korte trainingen tussen de 5 en de 10 km. Wel heb ik wat heuvels kunnen toevoegen en regelmatig geëindigd met een snel laatste stuk en een volle versnelling op het einde. Tel daar de warmte bij, en dan denk ik dat er nog steeds sprake is van kwaliteit en dat het mij vast en zeker sterker heeft gemaakt.

Vandaag wilde ik toch graag een lange duurloop doen. Helaas lukte het niet om heel vroeg te vertrekken en moest ik toch de warmte trotseren. De afgelopen nachten slecht geslapen en de afgelopen dagen was er veel wat me bezig hield. Ik had dus eigenlijk behoefte om een tocht van minimaal 10 uur te maken, maar zoals wellicht niemand zal verbazen, was het na 20 km wel echt genoeg. Mijn therapeutische hardloopschoenen hielpen me weer eens goed, alle emoties heb ik op de zandpaden gelaten en met de antwoorden die ik zocht, kwam ik thuis. Ik wilde graag de 20 km vollopen, maar het kwam van heel ver. De laatste km was echt niet leuk meer, maar ik had het voor mezelf wel even nodig.

Vandaag ook de sportvoeding geprobeerd. Ik had de cola smaak met cafeïne besteld. Het werd citroensmaak met cafeïne. Ik besloot het er maar op te wagen, ik heb nu wel een doos vol staan… Het was dus echt zo verschrikkelijk walgelijk! Mierzoet en in de verte proefde je iets wat op citroen leek. Maar ik kreeg er geen last van. Zelfs met deze warmte niet, terwijl maag en darmen dan toch vaak wat prikkelbaarder zijn. Dus ik geniet de komende tijd van zoete citroenen met cafeïne 

Ik ben van plan om 26 september de 34,5 km trail te gaan lopen. Twee weken daarvoor is de singelloop en dat betekent dat ik eigenlijk daarvoor mijn lange duurlopen wel gedaan moet hebben. Het eerste weekend van september hoop ik als lange duurloop de trailafstand te kunnen lopen. Met vandaag erbij bleven er dan nog drie lange duurlopen over. Vandaag werd 20, volgende week 25, dan 30 en dan dus de trailafstand. Mocht er iets tussenkomen, is het ook niet heel erg. De 30 km moet in principe ook wel genoeg zijn als langste afstand. Ik heb dus een beetje speling. En natuurlijk ben ik al weer verder vooruit aan het kijken….Halverwege november, vlak voor de verjaardagen thuis…. Ergens tussen Utrecht en Amsterdam, een mooie marathon veel onverhard. Dus wie weet…. Voorbereiding lijkt ideaal, timing lijkt ideaal…. Misschien iets te weinig kilometers, maar ik denk dat het andere sporten veel compenseert, zo niet, nog beter is…komt tijd, komt raad!

27 juli 2020 

De afgelopen week lijkt alles iets meer op zijn plek te vallen. Ik merk dat ik meer rust over mezelf krijg en dat ik lekker in mijn vel zit. Achteraf gezien heeft de corona-periode me overvallen en wakker geschud. Voor mijn gevoel stond alles plots, totaal onverwachts, volledig stil. Waar het de eerste dagen een soort vakantie leek, kwam de realiteit me al snel inhalen. De begin periode voelde ik me niet fit, het begon als een griep. Ik was daarna moe en ik vond alles wel welletjes. Ook alle activiteiten van de kinderen stopten en we kwamen met z’n zessen in een soort cocon terecht. School- en werktaken werden snel opgepakt, waardoor de dagen lang werden. Maar ook ontdekten we met elkaar een andere wereld. In onze cocon hadden we het goed. Er was ruimte voor rust, plezier en we zagen elkaar echt! Wij hadden dit met elkaar nodig, het leek precies op het goede moment te zijn gekomen. Er werd ons een halt toe geroepen, we werden overal van los gerukt en we werden flink door elkaar geschud. Gaandeweg vonden we onze weg erin. De dagen kregen vorm, er ontstond een soort structuur. Maar het allerbelangrijkste we bleven leven in het moment, genieten van het moment en vooral van de tijd en aandacht van elkaar. Het was heel waardevol.

In deze periode werden ook mijn ogen geopend. Ik ging vooruit kijken en bedenken wat ik wil, wat ik belangrijk vind. In eerste instantie zorgde dit vooral voor chaos. Puur kijkend naar mezelf en mijn eigen lichaam, wilde ik terug naar de periode voordat de kinderen er waren. Ik voelde me goed, zat lekker in mijn vel en ik had het gevoel dat ik de wereld aan kon. De weg er naar toe was me echter nog niet duidelijk. Op een aantal gebieden besloot ik de knop radicaal om te zetten, niet wetende of dit de weg zou zijn. Ik stond elke ochtend vroeg op, vaak rond zes uur. Ik ging gezond eten, vegetarisch ben ik al een groot gedeelte van mijn leven en alcohol gebruik ik ook niet. Maar nu stopte ik ook met snaaien en afhaalmaaltijden en ging ik meer groente en fruit eten. Ook begon ik weer met sporten, dat lag inmiddels al een maand stil. Ik haalde de hometrainer uit de schuur, bouwde het hardlopen weer op en ik begon met oefeningen doen. En ik beperkte het televisie kijken tot een minimum van een paar uurtjes in de week. Vooral het vroege opstaan vond ik erg zwaar, mede ook omdat ik absoluut niet wist of dit me zou sterken of me compleet af zou breken. Ik merkte al snel dat ik overal meer zin in kreeg, dat ik me beter voelde en vaak ook fitter. Wel voelde ik me, vaak halverwege de dag, een kort moment volledig uitgeput. Er waren dagen bij dat ik mijn ogen amper open kon houden en dat ik maar iets lichamelijks ging doen om niet in slaap te vallen. Ik wilde het ritme dat ik probeerde op te bouwen niet nog verder afbreken, de nacht was om te slapen. Ik merkte dat de lengte van het slapen wisselend bleef, maar dat ik in de periodes die ik sliep, ook in een diepere slaap kwam, waardoor ik me gaandeweg meer uitgerust ging voelen.

En ook het moment waarop de maatregelen versoepeld werden, kwam voor mij op het juiste moment. Ik was er aan toe om een stap verder te maken. De cocon die we met elkaar gemaakt hadden, was stevig. Het fundament dat ik voor mezelf gebouwd had, vormde een goede basis. Ik ging meer ondernemen en ik voelde me steeds sterker worden. Ondertussen beleefde ik aan alles veel plezier. Maar ook nu was de uiteindelijke weg me nog niet duidelijk. Mijn zomervakantie werd ingekort van vijf naar vier weken en ik merkte dat dat me stress opleverde. In overleg besloot ik toch de vijf weken op te nemen, terwijl ik me naderhand afvroeg waarom.

Nu halverwege de vakantie durf ik te zeggen dat het goed was. Goed hoe we de periode met elkaar door zijn gekomen en weer nader tot elkaar zijn gekomen. Goed hoe we met elkaar de rust hebben gevonden. Goed hoe ik de knop heb omgezet wat betreft slapen, voeding en sport. En goed dat ik lang vakantie heb en alles voor mezelf op een rijtje kan zetten.

Het slapen gaat steeds beter, vaak slaap ik langer, dieper en ik voel me over het algemeen uitgerust. Als ik ’s ochtends wakker wordt heb ik zin om van alles te ondernemen en ik doe dat dan vaak ook (meteen). Deze week wilde ik voor de grap een broek passen van voor mijn eerste zwangerschap, en deze paste. Daarna paste ik meer kleren en op een enkel jurkje na, paste alles. Het gezond eten en drinken voldoet me goed, ik zondig met mate en eigenlijk kost dit me totaal geen moeite. Verder ben ik een stuk actiever dan de afgelopen jaren. De televisieavonden heb ik ingeruild voor sportavonden, in de weekenden sport ik beide dagen en tussendoor onderneem ik dagelijks van alles met de kinderen. Voor de tijd die overblijft rest me ook de tuin en het huishouden nog. En ook dit voldoet me goed. Voor ontspanning actief bezig zijn, voldoet me zo veel beter dan een passieve variant. Ik denk dat ik mezelf inmiddels redelijk terug heb gevonden en in ieder geval een flink eind op de goede weg ben.

Gisteren tijdens de lange duurloop ervaarde ik de rust. Ik kon genieten van het lopen, van dat wat ik om me heen waarnam. Het is mijn therapiesessie in de week, aangewezen zijn op mezelf, op mijn eigen gedachten en tegelijkertijd wordt ik met beide benen op de grond gezet.

Omdat ik halverwege september graag de lange afstand van de trail wil lopen; 34,5km, had ik gisteren bedacht een soort van generale te houden. 30Km, als dat zou lukken, dan moet ik er toch voor gaan. En het lukte!!! Het eerste stuk gaat steeds iets makkelijker, de grens waarop het zwaarder wordt verschuift steeds iets verder. Gisteren was het tot 2,5uur redelijk te doen, daarna kon ik mezelf motiveren door het op te delen in korte stukjes. En ik sloot weer eens af met de laatste paar kilometers op de fietsbrug, wat voor mij een aangename afleiding vormt. Gisteren kwam ik er zowaar meer lopers tegen die de brug meermaals op en af liepen, ik ben blijkbaar toch niet de enige gek.. In combinatie met de plank-challenge, wat voor gisteren 1,5 minuut was, moet ik vandaag toch concluderen dat ik niet spierpijnvrij ben. Traplopen vinden mijn benen vandaag niet heel fijn.

Zaterdag een tempoloop van 5km gedaan, deze ging in 28 minuten en 30 seconden, wat ook weer sneller is. Verder drie keer meegedaan met zumba, een line dance les gevolgd en meegedaan met strong, wat heerlijk was maar ook best weer pittig. Deze week weer lekker sporten en volgende week tijdens een weekje weg, gaan mijn loopschoenen als vanouds weer mee.

Lieve groet, Cobie