Maand: januari 2024

Spierpijn, vermoeidheid, zere handen, frustratie. Allemaal deze week. Maar ook plannen, doelen, kriebels in mijn buik. En zo veel zin! Terwijl ik bij de zwemtraining van mijn dochter wacht, zet ik de evenementen waarvoor ik me heb ingeschreven vast in mijn garmin agenda. Dat zijn er 9. Een paar trainingsloopjes, een paar fun runs, een survivalrun, vooral om mijn zoon te kunnen helpen en twee uitdagingen voor mezelf. De 42 km strong viking in april. En het 12uursfestijn van Deventer in juli. De agenda geeft ook meteen aan dat het nog 12 weken is tot de strong viking. Ik slik een keer, shit, dat betekent dat ik nu toch echt serieus moet gaan trainen. Ik heb de afspraak met mezelf gemaakt om er ook echt goed voorbereid te staan. En dus rest me niets anders dan hard te gaan trainen, veel ook. En vooral die stukken waar ik me eerder tekort voelde komen, aan te gaan. En ik hoef vast niet uit te leggen dat dat ook de onderdelen zijn, die moeizaam gaan. Die niet altijd leuk zijn. Of absoluut niet leuk zijn. Die frustratie opleveren. En die pijn doen. Maar ja, die kriebel in mijn buik wint het. En dus tijd om het aan te gaan…

Drie dagen gigantische spierpijn na de hyrox, ik hield de muren vast als ik op de wc ging zitten. Maar wat voelde ik me goed, trots, blij, tevreden. Ik gebruikte de trainingen van maandag voor mezelf als hersteltrainingen. Woensdag was de spierpijn verdwenen en dus weer tijd om serieus te gaan trainen. Een uur bootcamp en een uur boksen. Grappige discussies over burpees en een motivatiedip, die ik toch verloor. En wat resulteerde in tig burpees. Als ik mijn zwaktes wil verbeteren, zal ik ze toch moeten oefenen de komende tijd (daarover later meer). In beide lessen zaten pittige buikspieroefeningen wat er voor zorgde dat ik donderdag, na de spierpijn in mijn benen, behoorlijk spierpijn in mijn buik had. Donderdag ochtend een uurtje intuïtief hardlopen en ’s avonds weer bootcamp. Door de spierpijn werd me een alternatief geboden voor de 100 v-situps, maar ja ook iets met eigenwijs zijn. Verder stonden nu de pull ups centraal. Het ging om de juiste techniek en dus kreeg ik tig elastieken. Ik gaf nog aan dat ik er weinig van voelde en me afvroeg of het zo wel effect had. Daar kom ik achteraf op terug. De spierpijn in mijn buik was vrijdag nog erger en nu had ik er ook hele zware, moe-e armen, schouders en een rug bij. Toch ging de sprint interval ’s avonds erg goed en was het geen reden om dat als excuus te gebruiken. Ik blijf het verschrikkelijk vinden, al bij de eerste serie denk ik dat ik beter kan stoppen. We liepen 4 series en de voldoening naderhand was groot. Zaterdag begon de dag vroeg, mijn jongste zoon was jarig. En ik voelde me belabberd. Net ongesteld geworden, hoofdpijn, moe en mijn spieren voelden alles behalve soepel. Ik weet dat deze dagen er ook bij horen, dat ik me niet beter voel als ik niks doe en dat frisse lucht en beweging soms wonderen doen. En dus een paracetamol en mee naar de survival van mijn kids. En dit was dus het stuk frustratie. Mijn armen wilden echt niet, ze waren zo op. Ik krijg niet voor elkaar wat ik wil, ik durf sommige dingen niet en ik merk dat ik me bekeken en beoordeeld voel. Waarschijnlijk komt dit, omdat ik niet aan mijn eigen verwachtingen kan voldoen. Ik wil beter worden en dus zit er niks anders op dan het aan te gaan. Accepteren dat mijn armen niet meewerkten en wat andere oefeningen doen. Naderhand zijn mijn armen helemaal op en doen mijn handen zeer, het wordt ooit vast makkelijker. Vanmorgen voelde het wederom vroeg. Lopend naar de bootcamp met Afra, we motiveren elkaar om te lopen. Veel afwisseling in de bootcamp. Ik doe de broadjumps serieus, omdat ik daar progressie wil boeken (al een idee waarover later meer?). En als we kunnen kiezen uit buikspieroefeningen, kies ik de hanging leg raises. Mijn vermoeide armen vinden hat zwaar, maar het lukt wel. En dit gaat me vast helpen bij survival en de obstacle runs. Na tig push ups en een muzieknummer met hoge en lage plank, zijn mijn armen wel echt weer op. We hebben nog met een loopmaatje afgesproken voor een rondje Lonnekerberg. We besluiten voor 5km te gaan en een lift terug te vragen. Eigenlijk had ik de kilometers wel kunnen gebruiken, het voelt als de makkelijke weg kiezen. Ik spreek met mezelf af om volgende week meer te lopen en mijn grenzen ook daarmee weer op te zoeken. Voor nu genoeg spierpijn, vermoeidheid, zere handen en frustratie.

Eigenlijk zou ik een trainingsplan moeten maken. Over 12 weken moet ik 42km lopen en meer dan 100 obstakels overwinnen binnen 7,5uur. Eind juli loop ik 12 uur lang rondjes van 1,3km op een wielerbaan. Maar… ik weet het eigenlijk niet zo goed. In de voorbereidingstijd staat al zo veel vast. Staat al zo veel wat ik leuk vind en niet wil missen. En is al zo veel ruimte om mijn zwaktes aan te pakken. En dus besluit ik het voor nu maar even zo te laten. Ik ga de komende tijd de duur van het sporten weer uitbreiden, dat hielp me eerder ook. En ik zal een paar lange duurlopen doen.

Toch voelt nog niet alles compleet, het voelt nog niet zoals ik het graag wil, de puzzel is nog niet compleet. Ik scroll over social media en zie een kaartje aangeboden voor de hyrox, woman open op 7 april. Ik noemde dat het eenmalig was, kwam er al iets op terug. Als mensen me vragen of ik meedoe in Rotterdam, reageer ik ontkennend. Toch knaagt er iets. En nu zie ik dit kaartje… Waarschijnlijk is het niet verstandig met het oog op de strong viking twee weken later. Het wordt een puzzel om er te komen. Een puzzel om het thuis te regelen. Mijn man vindt de kosten een probleem (vooral als ik alles van elke keer bij elkaar optel). En noemt iets over als ik nou eens geen chocolade koop tot april (ga maar niet vragen hoeveel chocolade ik voor mezelf koop, zelfs mijn kinderen schrokken ervan)… Deal! En dus ben ik met iemand aan het overleggen of we het kaartje kunnen overzetten. En kan ik verder met mijn gehate burpee broadjumps oefenen.

Spierpijn, vermoeidheid, zere handen, frustratie. En heel veel kriebels in mijn buik!!!

Lieve groet, Cobie

Afgelopen zomer trainde ik vrijwel dagelijks. Een trainer hielp me met trainingen bedenken. Bij een van de laatste trainingen noemde hij dat het gebaseerd was op Hyrox. Ik vond het een heerlijke training en dus was mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Ik zocht er op internet van alles over op. En tot mijn grote vreugde zag ik, net nadat ik de finish was gepasseerd van de Ultimate Warrior, dat ik een ticket had gewonnen voor de Hyrox women open in Maastricht.

Van specifiek trainen kwam eigenlijk weinig terecht. Van de acht krachtoefeningen, had ik er vier nog nooit gedaan. En natuurlijk had ik ergens wat kunnen regelen om het te proberen, maar om eerlijk te zijn had ik weinig zin om een sportschool in te duiken. Ik besloot om maar te vertrouwen op mijn fitheid. Ik won wat laatste informatie in bij mensen van de bootcamp die er meer van wisten of zelf hadden mee gedaan in Amsterdam.

En gisteren was dan echt de dag! Ik vond het erg spannend. Ik heb meermaals gedacht; ik kan ook gewoon niet gaan. Toch was de nieuwsgierigheid groter. Mijn gezin ging mee en we hebben er eerst een gezellige middag in het prachtige Maastricht van gemaakt. Op de namiddag arriveerden we in het MECC.

Wat een happening! In de eerste hal was het redelijk rustig. Er liepen veel mensen die al mee hadden gedaan of nog mee gingen doen. Ik registreerde mij en kocht een shirt als aandenken aan deze ervaring. We gingen de hal binnen waar de Hyrox plaatsvond. Ik keek mijn ogen uit! De kids raakten overspoeld door alle prikkels en wilden het liefst de hal meteen weer uit. Keiharde muziek, een omroeper die de namen van de gefinishte deelnemers opnoemde, veel sporters die bezig waren met hun race en supporters die de longen uit hun lijf schreeuwden. Ik wilde me verdiepen in alles, kijken waar alles was en vooral ook kijken bij de onderdelen die ik niet kende om een soort van tactiek te bedenken. We liepen met de kinderen weer terug naar de eerste hal en lieten de jongens met hun schermpjes daar achter toen ik richting start vertrok. Peter en Vera zouden me overal volgen.

In de warming-up zone, probeerde ik de ski erg een paar keer en voelde ik aan beide sleetjes voor het gewicht, ik had er wel vertrouwen in. Om zes uur mocht ik me melden in het startvak. Daar kregen we een soort van oppeppende video te zien en werd afgeteld, dit alles met lichten en veel geluiden erbij. En toen werden de laatste 10 seconden afgeteld en mochten we starten. Eerst 3,5ronde hardlopen. Niet te hard, had ik me voorgenomen. Maar doordat het overdekt was, had ik weinig aan de gps van mijn horloge en kon ik geen afstand of tempo zien. Op gevoel dus maar, doorlopen maar niet te diep. De droge lucht voelde niet fijn met ademhalen. Gelukkig stonden Peter en Vera er om me aan te moedigen, wat voelde dit goed!

Na de eerste rondjes liep ik naar binnen en meldde ik me bij ski-erg. Ik had gemerkt dat ik hem bij het naar boven laten gaan, even door moest laten gaan, dan pakte hij flink wat meters extra. Het ging me goed af, kostte weinig energie en was voor mijn gevoel redelijk snel klaar met de kilometer.

De kilometer lopen daarna ging lekker, 3 rondjes dus als ieder rondje binnen de 2 minuten ging, zat ik goed. Dat lukte en hierna volgde de sled push. Ik zocht mijn supporters, maar zag ze niet. Peter had me vooraf de tip gegeven om redelijk laag te duwen en te zorgen dat ik de punten niet in het tapijt zou duwen. Van iemand anders had ik gehoord dat hij met dit onderdeel veel energie had verspild. Ik vond het lastig hoe ik mijn armen/handen moest plaatsen, maar duwde de slee redelijk makkelijk en snel vooruit. Het was 4x 12,5 meter. Na iedere baan stopte ik heel even om me op te laden en ging ik weer door. Dit onderdeel ging mooi.

De kilometer lopen daarna ook, ik kon veel mensen met lopen inhalen. Dat blijft toch mijn beste onderdeel. Bij de sled pull stonden Peter en Vera er weer. Vera bleef me maar aanmoedigen, zo lief! Ook dit was 4 banen. Bij de eerste kwam ik wat in gevecht met het touw dat naast me lag. Dat ging daarna beter. Ik liep steeds het stukje naar achteren wat mocht en trok daarna nog wat door. Ik merkte dat dat laatste weinig deed en relatief veel energie kostte. Voor mijn gevoel ging deze ook snel en redelijk makkelijk. Peter had nog wel de nodige feedback als lager zitten, het touw verder naar voren pakken en het touw strak houden.

Het hardlopen zat nog steeds onder de 6min/km. En nu kwam ik bij het meeste gevreesde onderdeel; burpee broadjump. Ik had gelezen dat mensen die de eerste keer meededen er soms wel 10 minuten over deden, daar wilde ik binnen blijven. Al na de eerste burpees en sprongen merkte ik hoe verschrikkelijk het was. 80 Meter! Wie bedenkt dat? Na iedere paar burpees stopte ik, dit was echt de hel. Ik keek achterom en was nog niet op de helft van de eerste van 2 banen. De moed zonk me in de schoenen. Ik haalde het keerpunt. Ik heb daar denk ik wel een paar minuten stilgestaan. Op adem komen en me opladen. Een andere vrouw was bijna net zo wanhopig en vroeg me: “wat doen we? Gaan we door?” Mijn antwoord was dat we wel zouden moeten. Halverwege de tweede baan stond mijn support, strategisch, omdat ze wisten dat ik ze daar heel hard nodig zou hebben. Ik voelde me kotsmisselijk. En besloot bij het naar benden gaan mijn benen maar naar achter te stappen. De laatste meters gingen ook in gedeeltes. De jury die op het einde stond riep me iets bemoedigends toe, hij heeft natuurlijk mijn hele strijd en wanhoop gezien. 12.20 Minuut was uiteindelijk die tijd die ik erover deed, nog veel langer dan die 10 minuten en het voelde nog veel langer.

Gelukkig ging het lopen daarna weer erg goed. En was ook de roeimachine leuk! Van tactiek had ik geen enkel idee. Er liep een fotograaf langs waar ik naar lachte en ik trok gekken bekken naar Peter en Vera die een eind achter me stonden. Ik haalde de kilometer snel en makkelijk. Toen ik opstond voelde ik wat een impact dit had op mijn benen. Een scheidsrechter bleef maar wijzen en ik had werkelijk geen idee. Ik moest de andere uitgang hebben.

Het lopen ging nog steeds binnen 6min/km. En ik kwam aan bij mijn favoriete onderdeel; farmers carry. Lopen met twee kettlebells van 16 kilo. Ik had vooraf een grote mond gehad over wat voor appeltje eitje dit is, dus stoppen en ze neerzetten, was geen optie. Ze voelden de laatste meters wel vrij zwaar. Het lukte!

Het lopen kwam nu voor het eerst net boven de 6min/km, maar dat mocht in dit stadium ook wel. Keihard gejuich en gejoel ineens, dat was de start van de men doubles pro. Kleerkasten waarvan de meesten zonder shirt liepen, dat verklaart veel. Ik kwam nu bij het onderdeel sandbag lunges, met 10 kilo. Dit vreesde ik ook wel enigszins. 100 Meter waarbij je knie bij iedere lunge de grond moet raken en je de zandzak niet neer mag leggen. Ik hoorde iemand roepen: “niet te ver vooruit kijken.” En zo besloot ik het ook maar aan te pakken. Soms stapte ik even door, soms zette ik mijn voet bij. Het was zwaar als verwacht. Halverwege stond Vera weer aan te moedigen, maakte Peter foto’s en hadden Midas en Felix zich ook bij hun gevoegd. De zak begon zwaarder te voelen, doorstappen dus. Na de streep gooide ik de zak op de stapel en voelde ik hoe vol mijn benen waren gelopen.

De eerste ronde lopen ging nu wel echt langzaam. Het vervelende gevoel verdween gestaag, waardoor ik de andere beide rondes wel weer wat harder kon en de laatste kilometer net boven de 7 minuten uitkwam. Het laatste onderdeel; de wallballs. Waarbij ik de diepte van de squat vreesde en weet dat ik er niet heel veel achter elkaar kan doen. De tweede en de derde werden al niet geteld, omdat de squat niet voldeed. De scheidsrechter pakte er een krukje bij: “probeer dit krukje met je billen met iedere squat te raken”. Dat werkte! Waar de bal het eerste stuk heel licht voelde, kon ik hem het laatste stuk amper omhoog gooien. Mijn armen begonnen echt te weigeren. Ik deed de wallballs per 5 en de laatste 10 in een keer.

Ik bedankte de scheidsrechter en rende naar de finish. Wat een ervaring! Mijn naam werd omgeroepen, er werden foto’s gemaakt. Het was een soort podium. Oh wat voelde dit goed! Aan de zijkanten lagen mensen die helemaal uitgeteld waren. Ik voelde me zo goed, zo sterk! Ik kreeg de badge en er werd nog een foto gemaakt. Ik nam een stukje appel en pakte een bekertje water. En pas toen voelde ik hoe ontzettend op ik was. Ik kon het bekertje amper vasthouden, alles trilde. Mijn armen, mijn handen, maar ook mijn benen en ook alle andere spieren waren aan het protesteren. Ik zocht mijn gezin en we liepen terug naar voorste hal. We sloten de dag gezellig met elkaar af en waren nog voor middernacht weer thuis.

Wat een ervaring! Eigenlijk alles precies tegenovergesteld van waar ik van hou, van waar mijn hart ligt. Terwijl we wegliepen, zei ik dat het eenmalig was. Die burpees nog voelende in mijn lijf. Nu een dag later, genietende van een immense spierpijn, zie ik toch wel verbeterpunten. En verandert dat eenmalig al in wie weet, ooit..

Lieve groet, Cobie

Ken je dat gevoel? Ergens tegenaan hikken. Je wilt iets doen, moet iets doen, gaat iets doen, maar het gaat niet van harte. Er zit weerstand. Soms weet je precies waar het zit, waarom of waarin. En soms niet, dan voel je het in je lichaam, maar kun je er niet de vinger op leggen. En is het erg weerstand? Moet je dat wat weerstand op roept vermijden? Of moet je er soms juist dwars doorheen gaan, omdat je weet dat het je wat op kan leveren?

Ik had enige tijd geleden met mezelf afgesproken om alleen nog dat te gaan doen waar ik blij van word, wat goed voelt. Maar ja, dan komen er doelen, wil je verder en realiseer je je dat je daar soms ook wat voor moet doen. Wat spannend is, niet leuk is. Waarbij je uit je comfortzone gaat. En waarbij je dus door de weerstand gaat.

Na vorig jaar durf ik wel te zeggen dat ik verliefd ben geworden op obstacle running. Daar word ik blij van, krijg ik die kriebel van in mijn buik. Ik ben een beginneling, maar ik wil zo graag verder. En dus zal ik daar wat voor moeten doen.

Mijn grootste tekortkoming zit in de techniek, ik mis de skills die nodig zijn om alle hindernissen te halen. Wekelijks zie ik mijn middelste twee kids vooruitgang boeken bij de survival en zie ik ze steeds makkelijker ook moeilijke hindernissen proberen en halen. En nadat de trainers meermaals hadden gezegd dat ik wel tegelijk/mee kan trainen met de jeugd, besloot ik toch maar op dat aanbod in te gaan. Daar waar ik met hardlopen en bootcamp redelijk mee kan komen, sta ik hier echt helemaal aan het begin. En dat maakt dat ik het erg spannend vind. Ik voel me snel bekeken, ben bang dat het niet lukt. Ik bedenk van alles. Feit blijft dat ik het graag beter wil kunnen en dus zit er niets anders op dan daar voor te gaan trainen. En dus trainde ik gisteren voor het eerst echt mee met de jeugd. Ik heb met mezelf afgesproken om al mijn eigen verwachtingen los te laten en er gewoon stapje voor stapje voor te gaan. En wat was het leuk!! Ik heb er ontzettend van genoten en verheug me nu al op de volgende training. De kids wilden graag helpen en me van alles leren, tips van de trainers gekregen. En vooral veel plezier gemaakt. De trainingen van de volwassenen komen voor onze familieplanning erg onhandig uit, ik ben dus blij dat ik tegelijk met mijn kids kan trainen. Al ben ik wel van plan om zo nu en dan een keer een training met de volwassenen mee te doen, maar ik hoef vast niet te vertellen dat ik dat helemaal spannend vind..

Daarnaast hoop ik (weer) wat sneller te worden met hardlopen. En daar zul je tempotrainingen voor moeten doen; interval, tempoduurlopen en wedstrijdjes. En je kan vast wel raden waar mijn weerstand zit. Ik vind het heerlijk om lang te zwerven, geen tijdsdruk, geen longen die uit je lijf knappen, geen verzuurde benen, geen pijn. En nu wil het zo zijn dat mijn loopmaatje precies van het tegenovergestelde houdt, als waar ik van hou. En dus hebben we een soort van afspraak gemaakt om elkaar te helpen. Zij traint voor de halve, ik leg focus op snelheid. Perfect toch? Maar ja, die weerstand he… We hebben ons samen ingeschreven voor de Wooldereslopen; 4x in 3 maanden tijd een wedstrijd. Wij hebben gekozen voor de 5,1km, dit om ons basistempo te verhogen. En vandaag was de eerste. Ik voelde me gisteravond niet fit, mijn buik rommelde en ik viel op de bank in slaap. De afgelopen week veel te veel gedaan, maar er heerst ook van alles. Vanochtend voelde ik mijn buik nog en ook had ik het idee wat benauwd te zijn en dan komt het inwendige gesprek met jezelf. Ik wist wel zeker dat er niks aan de hand was en kreeg door dat het benauwde gevoel, spierpijn van de borstspieren was, maar toch.. Mijn loopmaatje heeft veel spanning bij wedstrijden en gebruikt deze loopjes om daar van af te komen. We gingen dus in gespannen staat naar de wedstrijd. We hadden afgesproken om niet samen te lopen, zij is iets sneller dan dat ik ben. Ik wilde snel starten, zij rustig en zodoende liepen we een stukje uit elkaar. Ik startte zoals altijd te snel, zat onder de 5min/km het eerste stuk, de eerste km ging in 5.09. De tweede kon ik nog redelijk doorlopen en toen vond ik het echt niet leuk meer. Bleek dat we ook nog twee keer hetzelfde rondje moesten lopen. Wat heb ik lopen klagen in mezelf. Het tempo zakte wat, maar ik kon mezelf wel blijven pushen. Zo rond kilometer 3,5 haalde mijn loopmaatje mij in. Ik wilde perse niet wandelen, dus stond ik mezelf toe om het tempo iets te laten zakken. Dit werd rond de 5.45min/km. Maar wat een inwendig gevecht! Het laatste stuk liep een meisje voor me die er doorheen zat. Het was nog best een stukje, toch kon ik mezelf streng toespreken en opleggen dat ik haar zeker voorbij moest. Dat lukte en dat heeft me het laatste stuk ook geholpen. Mijn tijd 27.43, langzamer dan ik hoopte. Toch voelde ik me ontzettend voldaan na de finish. Samen met mijn loopmaatje erg blij.

Mentaal komt er ook een stuk bij. 13 Jaar geleden liep ik hier met mijn loopmaatje 4x de 10km. Dit op aanraden van hem en van de trainer. Ik vond het verschrikkelijk! Maar ook onder het mom van: “het is goed voor je en alles voor de basis”. Ik liep toen de tijden die ik wilde, werd zelfs tweede overall in mijn categorie. Maar ik voel het gevecht wat ik toen van kilometer 6 tm 9 voerde, nog steeds. Nu is mijn loopmaatje er niet meer. Hij heeft de laatste jaren van zijn leven in dat gebied gewoond en we hadden daar altijd nog een keer samen zullen lopen..

En dus zit er weerstand. Naderhand veel wijze woorden van loopmaatjes die me aan het denken zetten. Iets in de trend van je zegt dat je dit niet leuk vindt, maar dat vind je wel. Je vindt het einddoel leuker als je een betere tijd loopt, je doet het voor het eindresultaat. En ook met het oog op het trainen dat ik er ook voor moet zorgen dat ik mezelf uit blijf dagen en niet alleen maar “makkelijk” meeloop in het langzamere tempo van een ander.

En dus levert een weekend als dit, een weekend vol weerstand, me veel lessen op. Lessen waar ik naar op zoek ben, want ik wil graag verder. En weet je, dat maakt me heel blij! Ik kijk vooruit en krijg overal nog veel meer zin in. Ik weet dat ik overal straks voorbereid zal staan. Dat ik m’n best heb gedaan om er alles uit te halen. Dat ik zelfvertrouwen voel en dat ik er dan volop van kan genieten. En dat ik met een lach terugdenk aan de weerstand: “zo erg was het nou toch ook niet?”

Oh ja en volgende week, ook daar zit wel weerstand; de hyrox. 8 Keer een kilometer hardlopen in een overdekte hal in Maastricht, afgewisseld met ski- erg, sled push, sled pull, burpee broad jumps, roeien, farmer carry, sandbag lunges en wall balls. De helft van de oefeningen ken ik niet, ik ben goed in veel te hard starten en ik vind de trainingen die ik hiervoor heb gedaan, loodzwaar… dus weerstand, kom maar op! Ik zal een volgende blog schrijven over nieuwsgierig zijn, want dat ben ik ook! En dat wint het van weerstand 😉

Waar zit jouw weerstand?

Lieve groet, Cobie