Maand: november 2022

Dit zeg ik wekelijks tegen de mensen in mijn verschillende loopgroepen. Maar tegen mezelf.. Om eerlijk te zijn, ben ik niet zo snel tevreden. Ik kan de lat goed hoog leggen. En ik kan blijven hangen in het verleden. Kijken naar tijden die ik ooit liep, het gemak waar ik mee liep. En alles nu lijkt daar zo’n eind van verwijderd te zijn..

Het was een heftige week! Ik hakte de knoop door om me in te schrijven voor de marathon van Enschede en ik maakte voor mezelf een planning. Ik pakte mijn eerste marathonschema erbij. Ik bekeek de verschillende trainingen in de week. Ik noteerde alvast de wedstrijden die ik wil gaan lopen en mijn andere sportactiviteiten in de week. Het is een gewaagd geheel geworden, maar ja, ik heb ambitie. Niet in tijd, het zit hem meer in een stuk gevoel voor mezelf. Ik wil tevreden zijn, ik wil mezelf trots maken. Daar komt bij dat ik zo ontzettend geniet van alles wat ik doe, de trainingen geven, bootcamp en boksen, dat ik niks wil skippen. Ik ga het gewoon proberen. Ik weet ook dat als je alles met plezier doet, je ontzettend veel kan. En ik heb ook zin om gewoon keihard te gaan knallen de komende tijd!

Na mijn 15km duurloop van dinsdag, deed ik woensdag mee met de bootcamp. Lekker, gaf me een goed gevoel. Donderdag was ik wederom bij de bootcamp te vinden. En dat heb ik geweten. Ik voelde mijn armen nog van woensdag. Het werd 1500m lopen (ik haakte aan bij de andere twee, wat me pittig tempo opleverde), 300 squats – tot zo ver was het nog leuk- 200 push ups (ik deed ze maar op de knieën, spierpijn had ik al ;-), 75 pull ups (met tig elastieken, kostte het nog veel moeite en was ik blij dat het oorspronkelijke met 25 verlaagd was) en 1500m hardlopen. Ik hoef vast niet uit te leggen dat ik vanmorgen nog spierpijn had in mijn armen.

En vandaag stond de Bommelasloop op het programma. Via social media kwam ik in contact met iemand die net zo verslaafd is aan lopen als ik. We wilden wel eens samen gaan lopen en ons oog viel op deze loop. We kozen de 20,4km. En ik vond het best een beetje spannend. Hij loopt veel sneller dan ik en ik weet hoe goed ik mezelf kan opblazen. Aan de andere kant was het ook een mooie duurloop. Een soort van serieus begin voor mijn trainingen naar de marathon toe. We liepen het eerste stuk samen. De kilometers zaten de eerste 5km net iets boven de 6min/km. Misschien net iets te snel, maar het voelde goed. De tweede 5 gingen echter sneller. Er liepen een paar vrouwen voor ons, waar ik bij aanhaakte. En dat was natuurlijk niet een heel goed plan. Bij 11km gaf ik mijn loopmaatje aan dat hij beter kon gaan. Ik noemde meermaals dat het echt oké was. Als ik het zwaarder krijg, ben ik liever alleen. Meermaals heb ik me afgevraagd waarom ik niet gewoon voor de 11km was gegaan. Dat was best een fijne afstand geweest. Ik liep door, het tempo zakte wel iets, maar dat mocht ook. Bij 13km besloot ik mijn gelletje uit te proberen. Het gaf me wel energie, wel voelde ik me ook misselijk. Wat gelukkig niet doorzette. Het laatste stuk kostte moeite! Ik zag veel vallende bladeren en dacht aan Patrick. Even verderop stond een weiland vol met reetjes. Prachtig. Rond kilometer 19 dacht ik mijn kuit te voelen. Om eerlijk te zijn, wist ik niet meer wat fysiek en mentaal was. Ik pepte mezelf op; “doorlopen! Je kan er prima verder mee lopen”. En dat deed ik. De finish kwam iets eerder dan verwacht, wat erg welkom was. En de tijd, eigenlijk viel die me niets tegen met het zware laatste stuk.

Maar trots, nee dat was ik zeker niet. Mijn tijd zo’n eind verwijderd van ooit. In mijn hoofd houd ik mezelf voor dat ik gewoon niet alles heb gegeven. Dat ik me er makkelijk af heb gemaakt. Maar als ik naderhand de statistieken bekijk, zie ik dat ik het grootste gedeelte van de tijd met een hartslag van 170 liep, met uitschieters naar de 180. Dus nee, ik heb echt alles gegeven. Als ik naderhand thuis uren in bad lig, hoofdpijn krijg en zo’n griepachtig gevoel over me heb, weet ik dat ik echt op mijn grens heb gelopen.

Ik relativeer voor mezelf. Ik heb de planning gemaakt om het serieus aan te pakken, om progressie te gaan boeken. Dus dit vandaag was mijn officiële start! Ik hoop jullie de komende tijd mee te nemen op weg naar de marathon!

Naast de planning ben ik over andere zaken aan het nadenken. Zo ben ik dagelijks met de foamroller in de weer voor mijn kuiten (benen). Ook voor en na iedere training. Ik doe dagelijks wat extra oefeningen voor mijn kuiten. En ik ben magnesium gaan slikken, dat zou een goede werking van spieren en botten ondersteunen. Een ander punt van aandacht, is voeding. Ik heb een app gevonden van het voedingscentrum, waarin je alles wat je eet en drinkt kan bijhouden. Je kan dan zien hoeveel calorieën je binnenkrijgt, maar ook de percentages vet, koolhydraten en eiwitten. Ik hoop dat dit me wat bewuster gaat maken, want voeding is nog wel een dingetje! De app gaf aan dat ik te veel vet binnenkrijg en dat mijn koolhydraten goed zijn, wat me beide verbaasd. Daarnaast vind ik het na een wedstrijd als vandaag lastig om voldoende bij te eten, ik zit nog lang niet op de 3200 calorieën die ik vandaag heb verbruikt. Maar snoep ik waarschijnlijk de rest van de week wel weer alles bij elkaar. En dat kan natuurlijk beter en moet beter voor een succesvolle marathon.

En als ik alles zo op een rijtje zet, ben ik nog steeds niet trots ;-), maar kan ik wel vooruit gaan kijken. En krijg ik zo ontzettend veel zin om keihard te gaan trainen! Zin in de mooie reis die ik hiermee ga maken. En zin om deze tijd in de toekomst met veel gemak te gaan verbeteren!

En voor nu, er staat nog taart van gisteren.. en pasta..

Lieve groet, Cobie

En dat heb ik gedaan. Ik heb me zelden zo verdrietig gevoeld, en boos, als afgelopen week. Of eigenlijk al iets langer. Pfff wat doet het pijn om jou te moeten laten gaan. Om je gevecht te hebben gezien. En om vandaag tijdens de crematie je vrouw en dochter daar te zien, verslagen en ondertussen ook zo sterk en krachtig.

Je vrouw werd een paar jaar geleden een goede vriendin van mij. Ze noemde mij dat jij ook een hardloper was. Dat je een marathon had gelopen. Ik reed met jullie mee naar een Zumba evenement. Op de terugweg raakten we met elkaar in gesprek. Jij had ideeën over de wereld en deelde deze. Ik had er nog nooit zo over nagedacht, ik vond je gedachtegangen interessant. Jij zou ons thuis brengen en reed daarna zelf weer terug naar Apeldoorn, om een goede vriendin te helpen, haar naar Utrecht te brengen. Midden in de nacht, je deed het met liefde.

Toen ik een paar weken later, onverwachts, toch nog samen met jouw vrouw mee kon doen aan een obstakel run, had ik een startnummer over. Een trail van ergens tussen de 25 en 30km. Ik moest aan jou denken. Nog voordat ik je appte wist ik je antwoord al. Redelijk ongetraind deed je mee. Je zou wel met de snelsten meelopen. Je had geen idee van het parcours, maar natuurlijk liep je hem uit. Je vertelde over wat je onderweg had gezien, ongelukken van anderen. Het had veel indruk op je gemaakt.

Ik was bezig een trainingsgroep op te zetten op de vrijdagavond, jij kwam meedoen. Een loopmaatje van mij was er ook bij en de eerste weken liepen we vooral met z’n drieën. We knalden elke training. De groep groeide gestaag, daar zorgde jij ook voor. Ik verschool me regelmatig achter mijn rol als trainer, daar prikte jij doorheen. Je wist me altijd te overtuigen om toch een paar (of alle) intervallen mee te lopen. Ik kon je niet bijhouden, jij zorgde dat je net daar voor me ging lopen om me tot het uiterste te laten gaan. En dat deed je ook bij de anderen. Jij haalde iedereen over tot een eindsprint. Jij was de motivator van de groep! Ik waarschuwde iedereen om vooral geen voorbeeld te nemen aan jouw trainingsregime. Onmenselijk waar jij toe in staat was! Dagelijks fietste jij hele einden, en nog keihard ook. En ’s avonds liep je de interval volle bak mee. Tussen alle loop- en fietstrainingen was je ook nog druk met krachttraining. En in alle trainingen gaf je alles. Jij kon in een paar uur tijd herstellen waar een ander dagen voor nodig zou hebben. Je boekte enorme progressie en je maakte plannen. Ondertussen had je oog voor alle mensen om je heen. Jij zorgde dat we met z’n vijven meededen aan de Enschede Marathon. Je trainde met iedereen apart om iedereen vertrouwen in zichzelf te geven. Jij zou ’s ochtends een loopmaatje hazen naar een snelle 5km en ’s middags een loopmaatje naar een snelle 10. Ik zou jouw collega en loopmaatje hazen naar 10km onder het uur. Je hield me op het goede moment de spiegel voor: “Je mag zelf ook wel beginnen met trainen, anders red je het zelf niet”. Precies de motivatie die ik nodig had. We liepen een generale met elkaar. En bij de Enschede Marathon werd het een feestje! Iedereen liep precies zoals gehoopt, zelfs nog beter. We maakten een stralende foto en vierden feest in de stad. En we maakten plannen, jij maakte plannen. Want als er iemand was die ambitie had.

Twee weken geleden, vlak voor het verschrikkelijke bericht, kreeg ik een herinnering van Facebook. Een trail die we een jaar eerder liepen. Met alle coronamaatregelen was het een hoop gedoe om mee te mogen doen. Ik gaf het op, jij niet. Je had je argumenten klaar en jij zorgde ervoor dat we zonder qr code toch konden deelnemen. Voor mij werd het een martelgang, je bleef het hele eind bij me en sleepte me er doorheen. Toen ik naderhand nog mopperde, relativeerde jij alles. We liepen samen een generale van 28km een paar weken eerder. Dat was een avontuur, de gps route in mijn horloge stuurde ons door weilanden waar we niet door konden. We bedachten zelf een route. En verdwaalden. We discussieerden over de weg, we waren het regelmatig niet eens. Toch lukte het ons om de weg weer terug te vinden. Jij had het de laatste kilometers zwaar, de enige keer dat ik makkelijker liep dan jij. Maar we kwamen thuis. Een andere keer liepen we een lange duurloop vanaf jouw huis. Jij vertelde me bij voorbaat al dat mijn bedachte route veel te lang was. Natuurlijk had je gelijk. We sneden af door een weiland wat eigenlijk niet kon. En stonden toen voor een sloot. Teruggaan was geen optie, we sprongen over de sloot. Of nou ja, jij sprong erover met je lange benen, ik er in. Wat je dochter naderhand ook wel grappig vond. Een andere keer ging jouw vrouw met onze dochters naar de gym, wat ons een kleine anderhalf uur gaf voor een duurloop. We kwamen onbekende paadjes tegen, wel in voor avontuur. En natuurlijk kwamen die paadjes nergens op uit, moesten we hetzelfde stuk weer terug. Omdat we de terugweg keihard liepen, hoefde jouw vrouw niet heel lang op ons te wachten. Ik denk dat ze ons beide goed genoeg kende om dit wel te hebben verwacht.

Omdat we zonder qr code nergens aan mee mochten doen, ging jij op zoek naar een wedstrijd waarbij we wel welkom waren. Dat werd een trail in Brabant. Mijn motivatie was gedaald naar 0. Ik twijfelde op de dag zelf nog of het wel verstandig was om zonder training 25km te gaan lopen, jij wilde alleen maar keihard gaan. Wat waren we naderhand blij en trots! Jij had een supertijd gelopen en ik had hem uitgelopen.

Met corona waren we allemaal wel klaar of misschien kan ik beter zeggen, we waren er niet bang voor. Ik voelde me niet helemaal fit en besloot me toch te laten testen. Maar we waren ook aan het trainen voor langere afstanden. Jij kwam met het geniale plan om mee te gaan naar de teststraat en door te rijden voor een lange duurloop bij het Hulsbeek. De uitvoering was wat minder, na een paar kilometer had ik geen uitslag meer nodig mijn gevoel bevestigd te krijgen. En ook nu vond je het niet erg om de duurloop na 10km te staken.

Regelmatig trainden we op vrijdagavond na de intervaltraining verder. We plakten er een 10km achteraan en we deden meermaals een krachttraining met elastieken. Ook anderen uit de groep raakten geïnspireerd en sloten aan.

Je had plannen om bij de Singelloop een hele snelle tijd te gaan neerzetten. Met je ideeën motiveerde je ook anderen uit de groep. Je wilde dan verder trainen om de marathon in een droomtijd te lopen. Je had zo veel plannen. Je viel met je mountainbike, je schouder uit de kom. Er stond een lang herstel voor. Je zocht je informatie bij elkaar en je zorgde ervoor dat je herstel veel sneller ging dan de artsen voorspelden. Je pakte de trainingen weer op. Helaas was dat voor korte duur..

Je bleef zeggen dat je ook deze strijd wel zou gaan winnen. Zo sterk! Toen ik je vorige week nog sprak, gaf je aan dat het slecht ging. En dat straalde je ook uit. Ik voelde en zag dat je aan het verliezen was. Toch kwam het bericht dat ze niks meer voor je konden doen, keihard binnen. Dapper hoe je het heft in eigen hand nam.

Het verdriet is zo groot! Bij mij, ook bij je andere loopmaatjes. Het plezier uit de groep is weg. We missen onze motivator. We zeggen tegen ons zelf wat jij zou zeggen. Zoals je vanuit het ziekhuis een loopmaatje nog meegaf om bij de Singelloop gewoon keihard te gaan lopen. Vanmiddag stonden we met z’n drieën bij elkaar. Aangedaan, met tranen in de ogen. We beloofden elkaar dat wij door gaan voor jou, dat zijn we je verplicht. Je hebt ons allemaal zo laten groeien.

En vanmiddag bond ik met een knoop in mijn maag mijn schoenen onder. Mijn hele lijf deed pijn van verdriet, hoofpijn en toch ik wist dat ik moest lopen. Je was bij me in gedachten, steeds zie ik blaadjes naar beneden dwarrelen, en weet ik dat je meeloopt. Ik liep lekkerder dan de afgelopen weken, even alles een plekje geven. In mijn hoofd heb ik knopen doorgehakt; ik heb me ingeschreven voor de Marathon van Enschede. Sometimes running is the only thing that makes sense…

Lieve Patrick, ooit treffen we elkaar weer. Dan lopen we samen verder.

Lieve groet, Cobie

Motivatie; wat drijft jou tot bepaald gedrag? Gisteravond tijdens de duurloop raakte ik hierover met iemand aan de praat. Natuurlijk speelt motivatie bij sport, bij hardlopen een rol. Vaak zelfs een grote rol. Je hebt motivatie nodig om je er toe te zetten. Om te beginnen, om vol te houden. Je hebt motivatie die vanuit jezelf komt; intrinsieke motivatie. En je kan gemotiveerd raken door factoren van buitenaf; extrinsiek. Het zal geen verrassing zijn dat je beter intrinsiek dan extrinsiek gemotiveerd kunt worden.

En gisteravond kwamen we dus op de vraag; waarom loop jij hard? Onze antwoorden verschilden nog al. Zijn antwoord was om lekker bezig te zijn, conditie op peil houden en vooral zonder concreet doel. Hij gaf aan regelmatig niet zo gemotiveerd te zijn. En zodoende raakten we in gesprek. Ik heb een sterke interne motivatie. Daarnaast vind ik het heerlijk om een doel te hebben, ergens concreet voor te trainen. Maar ook als ik dat niet heb, kan ik mezelf er makkelijk toe zetten. Ik geniet ervan. En als ik eerlijk ben, ik hou van structuur. In mijn gedachten plan ik alles altijd al en het liefst heb ik dan ook dat het zo gaat. Ik heb dus precies in mijn hoofd zitten wanneer ik wil sporten en wat ik wil doen. En daar hou ik me. Nadeel is dus voor mij dat ik hierdoor makkelijk over mijn grenzen ga en dat ik het erg lastig kan vinden als de planning verandert. Ik vind sporten ook zo leuk, dat ik er veel tijd voor vrijmaak. Dan weer terug naar de duurloop van gisteren. Mijn reactie is manieren zoeken om meer gemotiveerd te raken. En als eerste komt doelen bedenken, bij me op. Ik merk dat dat zijn motivatie niet gaat vergroten. We gaan dieper in gesprek over waarom je het zou willen. Misschien is het ook goed zoals het is. We wisselen er gedachten over uit en ik denk dat we elkaar erover aan het nadenken zetten. Hij mij wel in ieder geval.

Later thuis denk ik aan de mensen van de opbouwgroep. Zij zijn na de zomervakantie begonnen en stuk voor stuk zijn ze allemaal zo ontzettend gemotiveerd. Waar ze er in eerste instantie vertwijfeld stonden, hebben de eersten zich ingeschreven voor de 5km van de Enschede marathon. Sommigen gaven de eerste weken aan niks aan hardlopen te vinden. En nu.. Ze komen iedere maandagavond trouw naar de training, zelfs in de stromende regen. En ze lopen allemaal ook zelf nog. Het werd in eerste instantie als optie gebracht. En eerlijk gezegd dacht ik toen niet dat de meesten zo fanatiek zouden zijn. Zouden worden. De drijfveren lijken verschillend te zijn. Ieder heeft andere redenen om daar op maandagavond te staan. En toch, toch is er iets dat bindt. Het plezier! Dat spat er van af! Vooraf een licht gespannen sfeer; gaat het vanavond lukken? Lukken om net dat beetje langer te lopen? Het eerste stukje gaat vaak moeizaam. Daarna is iedereen ontspannen, een overtuiging van dat het ook vanavond weer lukt. Er wordt gekletst, grapjes gemaakt en iedereen sleept elkaar er doorheen. Bij het laatste fluitsignaal zie ik allemaal blije gezichten! Trots, dat spat er van af! Iedereen gaat voldaan naar huis. En de motivatie om weer te gaan lopen, is groot genoeg, voor ieder an sich!

Ik denk ook aan een vraag die iemand mij stelde na de trail die ik dit weekend liep. De trail was ontzettend zwaar, vooral omdat mijn kuit de hele 23km zo veel pijn deed, dat ik eigenlijk aan niets anders kon denken. De vraag die mij gesteld was: “waarom heb je hem uitgelopen?” En die vraag verraste mij nog al. Ik weet mijn precieze antwoord ook niet meer. Ik noemde in ieder geval dat ik ooit een marathon met vergelijkbaar ongemak heb gelopen, dus dat deze afstand ook wel moest lukken. De vraag bleef door mijn hoofd spoken. Waarom? Omdat ik er eigenlijk geen duidelijk antwoord op heb. Natuurlijk was het makkelijker geweest om te stoppen. Misschien wel logischer ook. Toch heb ik dat niet gedaan, geen moment serieus overwogen ook. Ik wilde de trail lopen, moest de trail lopen, zou de trail lopen. Dus dat heb ik gedaan. Op de een of andere manier was mijn intrinsieke motivatie groot genoeg om niet op te geven.

In april wil ik graag de marathon lopen. Als je googelt op marathon uitlopen en dan vooral op wat daarvoor nodig is, staat motivatie met stip bovenaan. Je moet heel helder hebben waarom je dat wilt doen. En nu rijst de vraag; waarom wil ik die marathon lopen. En mijn antwoord is wederom dat ik het niet weet. Wat ik wel weet, is dat ik hem wil lopen. Dat ik er keihard voor ga trainen, dat ik mijn leven er de komende tijd op aan ga passen. Voeding afgestemd op het sporten, voldoende slapen en dagelijks oefeningen voor een sterke core. En dat ik die marathon uit ga lopen, daar ben ik van overtuigd. En mijn motivatie.. wat het is weet ik niet, dat zij er is, weet ik wel zeker!

Wat motiveert jou?

Lieve groet, Cobie