Auteur: Cobie Brouwer

Ik was zo lekker op weg, ik had zo veel plannen. En dan, dan word je ziek. Ik hing er al een week tegen aan. Ik skipte al wat sportactiviteiten, deed een stapje terug. Maar helaas, dat was niet genoeg. Het sloeg ongenadig hard toe. Klappertandend lag ik onder drie dekens de voorjaarsvakantie door te komen…

Ik geloof wel in een stukje spiritualiteit, in dat je je les moet trekken uit wat je overkomt. Een vriendin trok een paar weken geleden een kaartje voor me. De vraag die ik er bij stelde was: hoe kan ik mijn ego meer los laten. Ik heb de afgelopen periode weinig aandacht besteed aan een stuk bezinning. Ik liet mijn ego zijn gang gaan en die nam steeds meer de overhand, wat ik eigenlijk niet wil. Vandaar mijn vraag. Het antwoord was iets in de zin van dat ik het hoe los moest laten en dat ik vertrouwen moest hebben. En nu, nu denk ik dat deze week mijn les was om mijn ego los te laten. Ik stribbelde nog tegen door mijn plannen iets uit te stellen, morgen ben ik weer beter, dan.. Maar ik was flink ziek. Na de heftigste koorts kwam er een zere keel bij.

Loslaten, ik kon niet anders dan loslaten, stoppen met plannen en volledig in het hier en nu leven. En me overgeven aan de situatie. Het liefst wilde ik een flink potje janken. De kids hadden vakantie, we hadden van alles bedacht. In plaats daarvan lag ik op de bank en liet ik hun aan hun lot over. Ook voor het sporten had ik van alles bedacht, een lange duurloop begin van de week en vandaag een testwedstrijd. En mede dat maakte dat ik me behoorlijk schuldig voelde naar mijn kinderen toe. Het sporten had steeds zo bovenaan gestaan. Ik had daarmee zo veel van mijn lichaam gevraagd. Dat het eigenlijk niet zo gek was dat mijn weerstand een keer helemaal weg was. Het voelde dus vooral als mijn eigen schuld. En voor mezelf kan ik dat nog wel accepteren. Maar voor mijn kinderen vind ik dat lastiger. Ik kan niet anders dan toegeven dat het schatten zijn, ze hebben de situatie geaccepteerd. Ze hielpen me waar ze konden en met elkaar hebben zij/wij er het beste van gemaakt.

De les die ik er nu wel uit heb gehaald, is dat ik mijn prioriteiten anders ga leggen. Niet meer alles, maar steeds afwegen wat het belangrijkste is. Het liefst wil ik snel weer verder gaan met alles plannen. Dat gaat niet, ik voel me nog lang niet fit genoeg om het sporten weer echt op te pakken. Dus vooral in het hier en nu blijven.

Een ander stuk wat nu om de hoek komt kijken is de voorbereiding naar de marathon. De weken tikken weg, weken waarin de langste duurlopen moeten plaats vinden. Waarin de 30km testwedstrijd op de planning stond. Op vrijdag hakte ik de knoop door, ik wist dat het hem niet ging worden. En dat besef doet pijn. Ik bood mijn startnummer op facebook aan en via via maakte ik er iemand blij mee. Het leverde een mooie uitwisseling van ervaringen op. Vandaag zie ik de enthousiaste verhalen over de wedstrijd voorbijkomen. Enthousiaste ervaringen over lopen. Ik voel een beetje jaloezie. Ik zwijmel terug naar momenten lang geleden. Ik voel twijfel, onzekerheid. Ik denk aan de kaart, vertrouwen hebben. Ik besluit mijn gevoelens maar te accepteren. Ik weet dat het allemaal voorbij gaat en dat ik straks weer vooruit kan kijken. Ik trek een kaart voor mezelf: “Blijf positief”. En dat is precies de kaart die ik op dit moment goed kan gebruiken.

Lieve groet, Cobie

Zoals iedereen inmiddels wel zal weten, want ja ik kan het ongeveer nergens anders meer over hebben, train ik voor een marathon. Ik heb het eerder gedaan, 7x om precies te zijn. 2 Keer heb ik een 50km gelopen, waarvan de laatste in de Ardennen. En ik heb een keer meegedaan aan de hardloopvierdaagse; 100km hardlopen, verdeeld over 6 etappes in 4 dagen. Lang geleden, en misschien daarom, voelt deze toch een beetje als mijn eerste. Ik schreef al over de twijfels en onzekerheid in mijn vorige blog, die zijn er nog steeds. Ik scrol door social media en stuit op de volgende tekst: “Ga de uitdaging aan. Je groeit het meeste van dingen die je lastig of eng vindt en toch doet. Dat is vaak precies hetgeen dat je verder brengt naar waar je wilt zijn” (bron: Jij Als Bron). Ik lees de tekst nogmaals en ik merk dat het me raakt. Twijfel en onzekerheid horen voor mij bij de marathon. Continu spoken er vragen door mijn hoofd. Nooit weet je precies of je het goed doet. Wat voor een ander werkt, hoeft voor jou niet te werken. Eerder behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. En een goede training, die je bevestiging geeft van dat je goed op weg bent, wordt teniet gedaan door een training waarin niets lukt. En dan noem ik hier nog niet eens alle vragen op die dagelijks door mijn hoofd spoken 😉

Een marathon, wat houdt dat nu precies in? Voor mij is het een doel, een concreet doel. Of eigenlijk een vrijbrief om heel veel te trainen. Ik zie de periode van trainen als een reis, en zo bekeken, is de marathon de bestemming. Voor deze reis heb ik een plan gemaakt. Ik heb een wedstrijd uitgekozen, een thuiswedstrijd, dat maakt het extra speciaal. Dus de datum staat vast. Maar de reis, dat is een grote verrassing!

Een plan, een trainingsschema, daar ben ik dus mee begonnen. Ik heb een paar tussenstops toegevoegd. De halve marathon van de Bommelasloop werd de eerste. En de 30km van de achtkastelenloop heb ik er ook met grote letters in gezet. Redelijk impulsief werd de 5km nighttrail er aan toegevoegd. Eigenlijk geen doel voor de eindbestemming, of misschien juist ook wel. De reis de moeite waard laten zijn. We deden met een grote groep vanuit de loopgroep mee, een en al gezelligheid en plezier! En een nog onzekere tussenstop is de halve marathon van Hengelo, twee weken voor de marathon.

En dat schema, dat is momenteel een behoorlijk leidend iets in mijn leven. Wekelijks pak ik het erbij, leg ik de agenda ernaast en overleg ik met mijn man. De kilometers nemen toe, wat eigenlijk betekent dat mijn flexibiliteit afneemt. Mijn totaal voor deze week komt op 74,3km. Daar waar ik eerder keuze had wanneer ik iets ging doen, blijft er nu vaak maar 1 mogelijkheid over voor de lange duurloop. Mijn weken zitten verder ook vol, ik werk 3 dagen, ik geef 4 trainingen in de week, ik wil ook graag 2x naar de bootcamp gaan en nog een keer boksen. Daar komt mijn grote gezin bij en alles wat daar bij komt kijken. Mijn tandarts vond het wel tijd voor een kroon, dus twee keer een lange zit in de stoel, waar ik ook eigenlijk wel veel kilometers had kunnen maken.. Ik ben inmiddels in het stadium beland dat ik soms nee moet zeggen tegen sociale uitstapjes, dat is lastig. Ik kan wel zeggen dat het komt, omdat ik nu van die volle weken heb. Ik herken het toch ook nog wel vanuit het verleden. Ik was er toen alleen wat makkelijker in.

De kilometers nemen toe en zullen de komende weken nog verder toenemen. De mogelijkheden zijn beperkt en dus betekent het dat ik soms gewoon moet lopen. Nog nooit eerder heb ik het weer zo vervloekt als de afgelopen weken. Ik ben dol op lopen in de regen, maar er zit een max aan. Bijna elke keer als ik de deur uitstap, regent het. Ook spierpijn en zware benen mogen geen excuus zijn. Ik houd mezelf steeds voor dat dat is waar ik sterk van word. Barre omstandigheden nu, maken de laatste kilometers straks makkelijker. Dat niet klagen, blijft voor mij wel een dingetje 😉 Het lopen gaat steeds makkelijker, ik beleef er weer steeds meer plezier aan, de diesel van ooit komt terug. Bij de bootcamp en het boksen daarentegen.. wie weet dat het me daar binnenkort ook lukt om niet steeds zo’n commentaar te leveren.

Doorzetten is voor mij dus zeker iets wat bij een marathon hoort. Er komt echter wel een grote maar bij; blessures. Wanneer neem je gas terug, stop je helemaal en wanneer train je wel door. Het lijntje is soms zo dun. Ik moet het afkloppen, mijn lichaam is redelijk belastbaar, ik heb eigenlijk nooit een echte blessure. Mijn valkuil is wel dat ik met ongemakken gewoon doortrain, wat zorgt dat ik soms niet zo optimaal kan trainen als ik graag zou willen en waardoor het vaak ook langer duurt voordat het ongemak weg is.

Een ander belangrijk punt is voeding (en drinken). Wat eet je om alles goed vol te houden, wat eet je wanneer? Wat eet je om te herstellen? En hoe doe je het met energie aanvullen tijdens het rennen/de marathon? Ik ben er redelijk uit wat betreft voedingsstrategie tijdens de marathon, iedere 8km een gelletje en iedere paar kilometer wat water drinken. Mijn voeding nu kan zeker verbeterd worden. En toch heb ik maar besloten om me daar voor nu bij neer te leggen. Ik houd alles prima vol, ik denk dat ik alle voedingsstoffen voldoende binnen krijg. Ik zou alleen wat minder kunnen snaaien en daar wat voedzamere keuzes kunnen maken. De reis hoeft ook geen martelgang te worden 😉

Een ander punt wat bij mij voor verbetering vatbaar is, is slaap. Ik kom gemiddeld op 7,5uur per nacht. Waar dat met het vele sporten in het verleden toch zeker op 9uren zat en misschien nog wel meer. Ik lig er ’s avonds vaak redelijk op tijd in, maar ik wordt ’s ochtends vroeg wakker. Het wordt weer eerder licht, de vogeltjes fluiten weer en dus vindt mijn biologische klok het ook weer steeds eerder dag.

Daar waar loopmaatjes me in het verleden bleven stimuleren om ook wat krachttraining te gaan doen, ga ik er nu van uit dat het daar wel goed mee zit. Door de bootcamp en het boksen train ik vrijwel iedere spiergroep en merk ik dat ik me op dat gebied sterker dan ooit voel.

Ik heb hier nu in grote lijnen een beeld geschetst van wat een marathon voor mij inhoudt, toch is dit nog maar een fractie! Wat dacht je van woorden als: discipline, tempo, schuurplekken, trainingsvormen, taperen (gas terug nemen voor een wedstrijd), pijn, rust, man met de hamer, verminderde weerstand (door het op de grens leven), grenzen, samen lopen, afzien, schoenen, moe, zweven, muziek, teennagels, onverhard, kledingkeuze en ik kan nog wel even doorgaan..

Hoewel menigeen anders zal denken, vind ik het trainen voor een marathon een prachtige reis, een magische reis, die hopelijk eindigt in een paradijs. Ik hou van de structuur, het gedisciplineerde leven. Ik hou van afzien, grenzen opzoeken en deze verleggen. En ik hou van wat daar door ontstaat. Het tot steeds meer in staat zijn, steeds harder kunnen lopen, makkelijker, verder. En soms, soms dan heb je het gevoel even weg te zijn van alles. In je eigen bubbel. En dan zweef je over de weg. Dan kun je verder en verder..

Lieve groet, Cobie

Onzekerheid, twijfels, ken je dat? Ik ben keihard bezig, ik verleg doorlopend mijn grenzen. En ik vertrouw erop dat het wel goed komt, dat mijn plan uitpakt, zoals ik bedacht heb. Maar toch.. ergens… dat stemmetje… dat gevoel. Ik leg de lat ontzettend hoog voor mezelf. En natuurlijk kan ik daar nooit aan voldoen. Of eigenlijk, loop ik precies volgens plan, precies waar ik nu zou moeten zijn. En toch, in mijn hoofd ben ik zo veel verder. Zou ik zoveel verder moeten zijn. Ik zou meer kilometers willen maken. Ik zou sneller willen lopen. Ik zou willen dat het me makkelijker afging. Ik zou willen dat ik sneller herstelde. Steeds denk ik terug aan een jaar of 13 geleden. En ik blijf de vergelijking maken. Ik weet dat ik er weer in de buurt kan komen. Ik weet ook dat ik er keihard voor zal moeten werken. Dat deed ik toen ook. Er was meer tijd, minder verplichtingen, minder om rekening mee te houden. En ja, mijn lijf verteerde alles ook makkelijker. Misschien was ik flexibeler en kon ik mentaal makkelijker switchen. In plaats van me gek te maken met gedachtes als wat is het zwaar of ik kan dit (nu nog) niet. De twijfels slaan regelmatig toe. Helemaal als ik dan mijn agenda erbij pak en ik soms gewoon echt geen optie zie voor de lange duurloop. Ik moet creatiever zijn. Erop vertrouwen dat het makkelijker gaat worden en dat ik het dus ook makkelijker kan combineren. Bah, wat baal ik van dat getob!

Qua kilometers loop ik gelijk met mijn schema, het ligt de laatste weken tussen de 55 en 68 per week. Voor nu is dat prima. Ik ben bewust langzamer gaan lopen om alles vol te kunnen houden. En dat werkte. De mensen die mij kennen weten hoe fanatiek ik ben. Ik baal van dat langzame tempo. Het duiveltje in mij blijft mopperen; kom op, niet aanstellen, dat kan harder. Het andere stemmetje is uiterst tevreden; kijk hoe goed het uitpakt. Ik loop de kortere stukken met hetzelfde gemak steeds iets sneller. De stukjes bij bootcamp loop ik als interval en ook dat lukt. Vandaag ging de heenweg naar bootcamp in een lekker tempo, 6.07min per kilometer. De terugweg begon ik in hetzelfde tempo, tot ik merkte hoe lekker ik liep. Iedere kilometer ging sneller, het laatste stuk ging in 5.25min per kilometer. En dat is de verdienste van het meeste heel rustig lopen.

En ik zou liegen als ik zou zeggen dat alles makkelijk ging. Misschien heb ik het verleden verheerlijkt, een soort beeld in mijn hoofd dat het toen allemaal bijna vanzelf ging. Nu is het regelmatig keihard zwoegen, mezelf ertoe zetten, streng toespreken. Bij de bootcamp merk ik dat ik grapjes ga maken als het echt zwaar dreigt te worden, ik zoek uitvluchten. En ik klaag, waar ik eigenlijk een ontzettende hekel aan heb. Bij het hardlopen doe ik in mijn hoofd hetzelfde, ik heb dan niemand om tegenaan te schoppen. Ik wandel een paar passen, neem nog een slokje water. Tot ik me toch echt die schop onder m’n kont kan geven en doorloop. En dan merk ik, net als vaak bij de bootcamp, dat het prima lukt. Mentaal is er nog wel wat werk te verzetten 😉

Ook merk ik dat het me regelmatig tegenvalt hoe een training erin hakt. Spierpijn is vaak wel goed te verklaren. Maar de vermoeidheid. Soms helemaal en soms bepaalde gebieden, regelmatig heb ik loodzware benen. Donderdag koppelde ik weer van alles aan elkaar. Ik ging lopend naar het intuïtief hardlopen, deed daar de training mee en liep na die tijd een extra lusje om op 10km uit te komen. Ik liep ’s avonds voor de bootcamp 9,6km. De bootcamp was een pittige. Toch viel de terugweg naar huis me niet tegen, hetzelfde gevoel als afgelopen zomer toen ik begon met lopend naar de bootcamp te gaan. Thuis at ik een bak kwark en ik stapte in bad. En pas toen voelde ik hoe ik mijn grens bereikt had. Honger, dorst, moe. Ik weet niet hoe ik de trap op gestrompeld ben en volgens mij sliep ik al voordat ik mijn bed raakte. En natuurlijk vraagt zo’n dag om serieus herstel. Vrijdag gaf ik training, ik liep met allemaal een paar rondjes mee en een eindsprint. Het moest uit mijn tenen komen. En zaterdag anderhalf uur overbruggen bij de survival, toch de loopkleren maar aan. Ik heb wat oefeningen op het trimcircuit gedaan en ben op tijd terug gelopen. Met pijn en moeite kwam ik tot 7,5km. Dus ja, zo’n donderdag hakt er wel in. Ik zal dus goed rekening moeten houden met hoe ik mijn trainingen plan.

Daarnaast merk ik dat mijn fanatisme me regelmatig in de weg staat. En daarvan weet ik me nog wel te herinneren dat dat in het verleden ook zo was. Zo lang ik niet echt een blessure heb, zal ik geen stap rustiger doen (oké ook met blessure vaak niet). En ik merk dat ik regelmatig een wedstrijdje doe met anderen of dat ik tegen anderen probeer op te boksen. Ik had zo een man kunnen zijn ;-). Als ik met anderen sport, dan wil ik gewoon mee komen. Of liever nog net iets sneller zijn. Met de bootcamp vanochtend weet ik ervoor te zorgen dat het tempo van de eerste ronde van de warming up flink hoog ligt, waardoor de tweede en derde ronde pittig zijn. Het had ook best iets rustiger gekund, het was een warming up immers.

Ik heb nog 12 weken voor de marathon. 12 Weken om me te focussen. 12 Weken om te leren, om te genieten. Om me niet gek te laten maken. 12 Weken om zo door te gaan. Want, ja! Ik ben op de goede weg! Het gaat me lukken! Ik heb vertrouwen!!

Lieve groet, Cobie

Trainen, trainen en nog eens trainen. Bovenaan mijn agenda staat op dit moment Trainen! De weken kruipen voorbij. Het najaar van maar wat uitproberen en zorgen voor een solide basis is voorbij. Ik weet dat dit de periode is waarin ik het werk zal moeten verzetten. Ik werk keihard, ik train keihard. Heerlijk vind ik het! Juist dit kunnen doen, zorgt voor de plannen die ik maak, ik kijk bij voorbaat al uit naar deze periode.

En toch komt er een maar.. Voor mijn gevoel blijf ik enigszins zoeken naar het juiste. Ik wil me gedegen voorbereiden. Daar straks in april vol vertrouwen aan de start staan. Weten dat ik alles heb gedaan zoals het moet, zoals het voor mij goed voelt. En dat is puzzelen, dat is balans bewaken en misschien nog wel het meest van al, heel goed plannen.

In het verleden was mijn schema heilig, ook eigenlijk wel leidend voor hoe mijn week eruit zag. Als ik afweek van mijn schema, wat eigenlijk altijd wel gebeurde, dan deed ik meer dan mijn schema aangaf. Voor april heb ik de basis van mijn schema’s van lang geleden aangehouden, er zit een mooie opbouw in. Het klopte toen, dus waarom nu niet. Nu ervaar ik wat mensen met leidraad bedoelen. Het lukt me nu werkelijk geen dag om dat te lopen wat mijn schema zegt. Soms vraagt mijn gezin wat anders van me, soms zegt mijn lichaam ho en soms is het gewoon niet te combineren met de trainingen die ik geef of de andere sporten die ik ook graag wil doen. Ik ben inmiddels zo ver dat ik maar niet meer vooruit kijk, op zondag bekijk ik de komende week en probeer ik een soort van planning te maken. De lange duurloop staat bovenaan en ik probeer de voorgeschreven lengte te halen. Daar waar ik eerder ook veel waarde hechtte aan kwaliteit, tel ik nu vooral de kilometers. Het lukt me amper om daar variatie in aan te brengen. Voor nu ligt daar toch ergens een grens van mijn lichaam. Dus de nadruk op veel kilometers maken. Maar ook dat lukt nog niet helemaal zoals ik graag zou willen. Ik loop waar mogelijk, combineer alles met het lopen en ik probeer vooral overal een paar kilometer achteraan te plakken. En ik kan je vertellen: wat kosten die een moeite! Op deze manier kom ik in de buurt van de voorgeschreven kilometers. Dit zal de eerste week zijn waarbij ik er iets overheen ga komen, ik denk 68 in plaats van 65. Maar als ik dan toch stiekem vooruit kijk naar de week van 98km, vraag ik me voor nu alleen maar af: hoe dan?

Twee andere gebieden die voor mij nu niet vanzelf gaan, zijn voeding en slaap. Ik heb er al heel wat over bedacht en ik kom er niet helemaal uit hoe het ideaal gaat zijn. En vooral hoe ik me niet laat verleiden tot te laat naar bed gaan en mijn koolhydraten aanvullen met snoep en chocolade. Aan de andere kant merk ik dat mijn lichaam inmiddels zelf gaat schreeuwen om een soort van balans. ’s Avonds pittig trainen, de volgende ochtend weer trainen, die avond weer en de daarop volgende avond weer, dan schreeuwt mijn lichaam wel om herstel. En hoe herstel je, ja precies, met goede voeding en voldoende slaap. En dus worden het bakken kwark, eieren, melk, groente, fruit, boterhamen, pasta etc om de 28oo calorieën die ik de afgelopen week gemiddeld per dag verbruikt heb, weer aan te vullen. De gewenste bedtijd van 22.00uur lukt vaak niet, met 22.30uur ga ik ook akkoord en ik verplicht mezelf om tot een uur of 6.30uur in bed te blijven liggen, ook als ik om 5.00uur wakker ben.

En zoals ik al noemde het draait vooral om heel goed plannen. En ik durf inmiddels van mezelf te zeggen dat ik daar een kei in ben. Hardlopen is niet mijn enige passie, ook de bootcamp vind ik geweldig en sinds een half jaar het boksen ook. Dat zijn drie uurtjes in de week en als het lukt, ben ik niet van plan om dat op te geven. Wat ook resulteert in nog meer inspanning in de week dan misschien noodzakelijk zou zijn. Mijn horloge gaf laatst meer dan 1000 minuten intensieve inspanning in de week aan

Daar komt bij dat ik drie dagen in de week werk, vier trainingen in de week geef. De meeste mensen zullen ons gezin groot noemen. We hebben vier kinderen waarvan de jongste bijna 5 is en de oudste 10. En ik hoef vast niemand uit te leggen hoe vol de agenda alleen al staat met sporten van hun, schoolafspraken, feestjes etc. Aan de andere kant, ook hier valt regelmatig veel te combineren, met name op de wachtmomenten. En natuurlijk wil ik soms ook gewoon thuis zijn, onderdeel zijn van die gezellige gezinsmomenten samen. Er voor de kinderen zijn als ze ergens mee zitten. Even samen iets ondernemen, lees; samen een regenboog kleuren, een spelletjes spelen en samen keihard meezingen en dansen op die foute muziek.

En dan is het soms zoeken naar het juiste…

Maar (daar is ie weer) het lukt! Voor nu gaat alles voortvarend! Het voelt soms zwaar. Die extra kilometers lopen, het constante lopen in de regen en niet op een ander moment kunnen lopen, sommige weken bijna doorlopend spierpijn hebben van toch tot het gaatje gaan met de bootcamp, het gewoon moe zijn. Dat hoort erbij in deze fase van het trainen. Ik merk dat mijn lichaam steeds iets meer kan, het alles net iets makkelijker verteert. En ik merk hoeveel zin ik heb in alle trainingen. Ik blijf de komende tijd puzzelen, de balans bewaken op alle fronten. En ik zal jullie meenemen in mijn weg richting de marathon en de mudmasters twee maanden later.

Lieve groet, Cobie

Zo aan het einde van het jaar, tijd om eens terug te blikken. Om de balans op te maken. Ik zoek naar woorden, woorden die 2022 voor mij typeren. Dat lukt niet goed. Misschien dat woorden als stormachtig, divers, vol en ontwikkeling het omschrijven. Maar ook emoties, sociaal, samen en verlies. En natuurlijk sporten, hardlopen, Running Miracle, spiritueel en coachen. Ik scroll door alle foto’s heen van het afgelopen jaar. En pas nu realiseer ik me wat dit jaar me allemaal heeft gebracht.

Dit jaar 15 jaar getrouwd met de liefste. In januari werd mijn jongste vier. Hij ging naar school, wat me een knoop in m’n maag bezorgde. Maar wat me ook veel vrijheid gaf. Ik volgde dit jaar tig cursussen en opleidingen. Intuïtieve coachopleiding, Reiki 1, HSP kindertherapeut, trainingsleer, motiverende gespreksvoering, basis personal training en EHBO. Ik verdiepte me in intuïtieve coachsessies, innerlijk kind sessies en groepshealingen. Ik leerde er ontzettend veel van en genoot er ook van om wat voor anderen te kunnen betekenen. Toch besloot ik het ook weer wat los te laten en me meer op Runing Miracle en mijn eigen sporten te richten.

Wat uit dit stuk wel overbleef is het intuïtieve (hard)lopen. Eind maart ben ik gestart met dit wekelijkse uurtje. We zijn met een kleine, vaste groep, waarbij het voor ieder van ons een uurtje bewegen is en tegelijkertijd is het even je hoofd leegmaken, gezellig kletsen en tijd voor jezelf hebben.

Waar ik me met Running Miracle in eerste instantie vooral richtte op het individueel (en op afstand) begeleiden van mensen, werd dit jaar meer de nadruk gelegd op de groepstrainingen. Na de zomervakantie werd er ook gestart met een opbouwgroep. En wat gaf dit mij een energie! Mensen verlegden wekelijks hun grenzen en na iedere training overheerste blijheid en trots. Ook startte ik met een wekelijkse duurlooptraining, dit is nog een beetje zoeken. Hoewel ik er van overtuigd ben dat dit in het nieuwe jaar meer vorm gaat krijgen nu er mensen vanuit de opbouwgroep door gaan stromen. De vrijdagavond training die vorig jaar is opgezet, is ook dit jaar verder gegaan. Een training waarbij deel kan worden genomen aan interval of die gebruikt kan worden om op te bouwen.

En ook heeft 2022 me zelf veel gebracht qua sporten. Het eerste half jaar hadden we op het werk wekelijks een uurtje Zumba en diezelfde periode danste ik ook vaak mee met de online les van een vriendin. Ik koos er op een gegeven moment toch voor om dit te gaan verruilen voor boksing en circuit training. Wat ik nu nog steeds doe en waar ik me heerlijk in uit kan leven. Daarnaast neem ik nu wekelijks twee keer deel aan de bootcamp en dat is wel waar ik momenteel echt mijn ei in kwijt kan. Ik stapte dit jaar voor het eerst sinds 12 jaar weer op mijn racefiets, ik deed mee met een 10000 kettlebell swings challenge in maart en ik wist mijn grenzen te verleggen door van de hoge duikplank af te springen. De eerste periode van dit jaar stond het hardlopen op een laag pitje, zoveel andere activiteiten dat het er gewoon niet van kwam. Wel had ik me samen met een loopmaatje ingeschreven voor een trail van 25 kilometer, waar ik redelijk ongetraind aan deelnam. Achteraf zo blij dat ik dit heb gedaan, de laatste keer dat we samen meededen. Bij de 10 kilometer van de Enschede marathon haastte ik een loopmaatje naar een tijd onder het uur, wel moest ik zelf voor die tijd serieus aan de bak, met de minimale kilometers die ik toen liep. Het werd een feestje! Andere loopmaatjes liepen ook wat ze wilden en hielpen elkaar. Met z’n vijven stonden we naderhand in de stad, we straalden en zweefden. We maakten plannen, onder andere voor de Singelloop. Maar helaas was ook dit de laatste keer dat het zo zou gaan. Toen de Hornbach hier in de stad een vestiging opende, deden we met vrienden en kinderen mee met de hammerrun. Met een vriendin deed ik mee met tot je nek in de drek. En even later met de kinderen met een andere mudrun. Ter plekke besloten een loopmaatje en ik om de volgende dag samen de 10 kilometer te gaan doen. Wat was dat genieten! Nog voor de zomervakantie hakte ik voor mezelf de knoop door om me vooral te gaan richten op Running Miracle en mijn eigen sporten. Ik wilde ook graag het hardlopen weer wat serieuzer op gaan pakken. Tijdens de vakantie in Oostenrijk en Italië hielp een trainer mij met trainingen, bootcamp trainingen waar ook veel hardlopen in verweven zat. Perfecte trainingen! Ik startte er ’s ochtends vroeg mee, sportte dagelijks en voelde me er zo goed bij. Achteraf was dit precies de goede stimulans op het goede moment. Ik merkte hoe fijn en makkelijk ik hardlopen met bootcamp kon combineren en dat ik niet hoefde te kiezen. En dat nu ik nog steeds regelmatig; hardlopend naar de bootcamp of het boksen, soms met een omweg om veel kilometers te maken en dan weer lopend terug.

Al voor de zomervakantie hadden we met de groep afgesproken om samen te gaan trainen voor de Singelloop en daar dan te gaan knallen. We hadden allemaal ambities. En zo veel zin! Maar helaas kwam daar het verschrikkelijke bericht. Mijn loopmaatje, de motivator van de groep, was ziek, ongeneeslijk. Ongeloof heerste er bij ons. Hoe kon dat nou? De ene week liep hij vooraan, met gemak liep hij alles en iedereen eruit. En een week later kreeg hij dit bericht. Hij was er zelf van overtuigd dat hij nog wel mee zou komen doen. Het ging allemaal erg snel, veel last van de behandelingen. We organiseerden een sponsorloop voor hem. Een loopmaatje drukte shirts. En op een regenachtige vrijdagavond liepen we rondjes door het park voor hem. Met als afsluiter een gezamenlijk extra rondje voor hem. Dat was wat hij mij aangaf wat ik voor hem zou kunnen doen. Zijn vriendin was erbij, hij volgde ons vanuit het ziekenhuis. Die zondag daarna was de dag van de Singelloop. De ambitie en de zin was bij iedereen weg. Via de app kwam de vraag wat te doen, waarop vanuit het ziekenhuis een reactie volgde; gewoon keihard rennen. Ik startte samen met een loopmaatje, zij liep sneller, dus stuurde ik haar door. Bij 5 kilometer haalde ik haar weer bij, achteraf denk ik dat we elkaar gewoon nodig hadden op dat moment. We liepen samen verder. Bij de finish vroegen we een extra medaille en die hebben we ’s middags samen naar het ziekenhuis gebracht. Wat was dat fijn! En wat voelde het goed om even zo bij elkaar te zijn. Toen hij later weer thuis was en de sonde eruit was, zijn we nog een keer zo bij elkaar geweest. We brachten allemaal lekkere dingen en kletsten wat. Het ging allemaal erg snel, het ene slechte nieuws volgde op het andere. Begin november koos hij er zelf voor om een eind te maken aan zijn lijden. Wat hakte dat er in. Ik verloor een loopmaatje en goede vriend, de vriend van een goede vriendin van mij, de vader van een vriendin van mijn dochter. En ook bij de vrijdagavondgroep was het gemis voelbaar. Steeds als ik loop, weet ik dat hij bij me is. En steeds probeer ik dat rondje of stukje extra te lopen voor hem. Als ik niet meer kan, denk ik aan wat hij zei: gewoon keihard rennen. En als ik de blaadjes van de boom zie dwarrelen, weet ik dat hij er is en me misschien wel iets wil zeggen.

Zo lekker als ik rond de zomer aan het hardlopen en sporten was, zo wisselvallig ging het daarna. Een lange duurloop die perfect ging en de overmoed die daarop volgde. Het schoot me in mijn kuit bij de bootcamp die ik daarna deed. Ik weet dat dat staat voor verdriet, onverwerkte emoties. Een vriendin noemde me dat je je kuiten nodig hebt om te sprinten en ik was bezig om keihard ergens voor weg te rennen. Ik legde me er bij neer, ik wist alleen niet goed wat ik er aan moest doen. Ik trainde rustig door en besloot mijn emoties te accepteren. Een paar weken later werd ik nogmaals teruggefloten toen het er opnieuw inschoot. De trail vlak daarna werd zwaar 24 kilometer lang niks anders voelen dan die kuit en toch wist ik dat ik door moest lopen.

Via social media kwam ik in contact met iemand die net zo verslaafd is aan lopen als ik. We delen onze trainingen en speculeren over onze plannen. We besloten om samen mee te gaan doen aan de halve bij de Bommelasloop en elkaar zo ook eens in het echt te ontmoeten. We motiveren en stimuleren elkaar, fijn om een gelijkgestemde te hebben gevonden.

Nu begint alles beetje bij beetje weer op zijn plek te vallen. De kuit voelt helemaal goed, ik durf weer mee te doen met touwtje springen, sprinten en met de interval. Ik heb plannen gemaakt voor volgend jaar, graag wil ik in april de marathon gaan lopen hier in Enschede. En in juni de 42 kilometer bij de mudmasters. Ik heb een schema gemaakt voor mezelf. En ik ben gretig om te gaan trainen. In elke training heb ik zo ontzettend veel zin. Ik koppel van alles aan elkaar, om alles rond te krijgen en om toch ook alles te kunnen doen. En ik merk dat ik progressie boek, kleine stapjes vooruit. Ik geniet ontzettend van het samen sporten/hardlopen. En ik heb vooral weer zin, heel veel zin.

Ik kijk uit naar 2023, zin om al mijn dromen te gaan verwezenlijken. Om nieuwe plannen te gaan maken. Met al het sporten, met al het lopen, loopt mijn loopmaatje met me mee.

2023 We gaan knallen!!!

Lieve groet, Cobie

Al weken loop ik op het randje. Alles wat ik wilde doen, deed ik. Toch ging het niet makkelijk. Deze week liep ik de helft van de kilometers die ik eigenlijk wou. Ik besloot nu toch echt maar een stapje terug te doen. Vorige week bij de bootcamp vroeg iemand mij wat ik had, hij zag het aan mijn lopen. Ik kon alleen maar denken; shit, nu is het ook zichtbaar. Dat was voor mij de druppel. Steeds kwam ik wel lopend naar de bootcamp, maar gaf ik bij blessures aan dat mijn kuit gevoelig is. Bij touwtje springen vroeg ik om een alternatief. En als ik dan over het lopen zelf na ging denken, het kostte moeite. De snelheid die ik wilde halen, haalde ik bij lange na niet. Alles ging in een extreem rustig tempo, met wandelen en rekken tussendoor. En logischerwijs was het beoogde plezier ook ver te zoeken. Dus besloot ik dat het tijd was ook echt maar even een stapje terug te doen.

Maar ja, hoe werkt dat dan. Eerst is er het praktische stuk. Ik wil dat de trainingen die ik geef, gewoon doorgaan. Beetje aanpassen met niet mee sprinten en de loopscholing alleen voordoen in plaats van meedoen. Stukjes warmlopen, uitlopen, en meelopen met intuïtief (hard)lopen en de opbouwgroep, gebruik ik als herstellopen. De bootcamp wil ik ook niet skippen en dus noem ik bij aanvang van de training steeds mijn kuit en vraag ik om alternatieven als ik een oefening niet vertrouw.

En dan de praktijk. Pffff wat is dat moeilijk! Na de opbouwtraining besluit ik er een stukje achteraan te plakken, ergens vind ik toch dat ik die 8,5km moet halen die mijn schema aangeeft. De extra lus wordt na een kilometer gestaakt, het voelt niet goed. Dinsdag is mijn rustdag, ik ben er van overtuigd dat dat wonderen doet. Woensdag voelt mijn kuit de hele dag goed. De twijfel slaat toe, wel of niet lopend naar het boksen. Ik laat het afhangen van het feit of mijn nieuwe schoenen binnen zijn. Deze zijn binnen en dus ga ik lopend. Halverwege voel ik al dat het verstandiger was geweest om het niet te doen. De training is supergaaf, adrenaline gaat flink omhoog en wij mogen ons volledig uitleven. Dat betekent dat ik alle afspraken met mezelf vergeet. Of dat eigenlijk niet eens. Ik zet ze aan de kant en ik ga volle bak. Dat voelt zo goed! Mentaal dan, fysiek was het natuurlijk niet bepaald slim. Donderdagochtend doe ik rustig mee en ’s avonds ga ik op de fiets naar de bootcamp. Als ik bij de trainer aangeef dat ik even rustig aan doe met hardlopen, is zijn reactie “goh!’ De rest van zijn woorden slikt hij in, ik kan ze wel raden. Bij de bootcamptrainingen zelf lukt het me ook steeds niet om mijn rem goed te bewaken. Als ik redelijk gelijk ga met een andere vrouw en we alleen nog een rondje moeten hardlopen, spreek ik met mezelf af; rustig! Dat lukt tot zij het rondje andersom loopt en we bij het stuk terug redelijk gelijk uitkomen. Zij wil mij voorblijven. En ik…kan haar natuurlijk niet laten gaan.. Bij de vrijdagavondtraining loop ik alleen de warming up en cooling down mee en doe ik de oefeningen alleen even voor. Zaterdag heb ik door alle sinterklaasactiviteiten de kans om een keer extra bootcamp te doen, als ik dan toch minder loop..

Het stuk dat het nog het lastigst te omschrijven is, is het mentale stuk. Dat gaat werkelijk alle kanten op. Ik heb een schema gemaakt en ergens vind ik gewoon dat ik me er aan moet houden. Daar komt bij dat ik wel erg van routines houd, dus eenmaal iets bedacht, dan wil ik het ook zo blijven doen. Niemand had gezegd dat het makkelijk zou worden, een beetje doorzetten en afzien hoort erbij, ook dat is een gedachtegang. Ik merk dat ik ga compenseren, een keer extra bootcamp in plaats van hardlopen. En het punt waar voor mij het grootste stuk ligt, ik weet dat mijn kuit ontstaat door een psychische disbalans. Precies hetzelfde heb ik gehad in 2011. Tijdens een intervaltraining, anderhalve week voor de marathon schoot het in mijn kuit. Fysiek deed ik er alles aan om het te laten herstellen. Ik liep de marathon, alles behalve soepel. Pas daarna stond ik stil bij alles, het verdriet om het overlijden van de man van mijn moeder. Ik wilde er voor haar zijn, zette mijn verdriet opzij. Pas toen ik dat toeliet en daar echt wat mee ging doen, was mijn kuit opeens helemaal over. Sindsdien is mijn kuit steeds aanwezig als er ergens op de achtergrond emoties zijn. Een goede vriendin noemde me; “Je hebt je kuiten nodig om te sprinten, jij sprint weg voor je emoties”. In het boek dat ik momenteel lees; Eenzame uren van Jolanda Linschooten, staat ook zoiets; “Spanning in je hoofd, leidt tot spanning in je spieren”. En ik denk dat daar de kern zit. Natuurlijk probeer ik fysiek mijn best te doen, ik ben vriendjes met mijn foamroller geworden, ik doe oefeningen om mijn kuitspieren te versterken, ik rek regelmatig en ik slik magnesium. Maar ik denk dat ik vooral weer even de rust in mezelf moet gaan vinden. Alle emoties van de afgelopen periode een plekje geven. Goed voor mezelf gaan zorgen, ontspanning pakken en toegeven aan de slaap die mijn lichaam zo ontzettend nodig lijkt te hebben. Ook dat is van de regel. Ik ben ’s ochtends voor vijven wakker en het lukt me ’s avonds niet om er op tijd in te liggen. Dit weekend heb ik mezelf verwend met een aantal powernaps. Ik moet vertrouwen gaan krijgen in alle plannen die ik heb, ik weet dat ik het kan. En ik weet vooral hoe mooi het avontuur er naar toe kan zijn.

Vanmorgen besloot ik rustig naar de bootcamp te lopen en weer terug. En wat voelde dat fijn! Spanning, dat was het enige wat ik voelde, geen pijn. Ik genoot van de stukjes lopen! En wat een voldoening gaf dat! Deze week worden de trainingen wat aangepast door sinterklaas en een uitje. En stiekem hoop ik eind van de week weer zo ver te zijn dat een lange duurloop met het gevoel van vanmorgen gaat lukken. Ik heb er vertrouwen in! Nu ga ik mijn spieren nog even heerlijk verwennen bij de open haard en geef ik mezelf rust met fijne visualisatie. Even goed voor mezelf zorgen!

Lieve groet, Cobie

Dit zeg ik wekelijks tegen de mensen in mijn verschillende loopgroepen. Maar tegen mezelf.. Om eerlijk te zijn, ben ik niet zo snel tevreden. Ik kan de lat goed hoog leggen. En ik kan blijven hangen in het verleden. Kijken naar tijden die ik ooit liep, het gemak waar ik mee liep. En alles nu lijkt daar zo’n eind van verwijderd te zijn..

Het was een heftige week! Ik hakte de knoop door om me in te schrijven voor de marathon van Enschede en ik maakte voor mezelf een planning. Ik pakte mijn eerste marathonschema erbij. Ik bekeek de verschillende trainingen in de week. Ik noteerde alvast de wedstrijden die ik wil gaan lopen en mijn andere sportactiviteiten in de week. Het is een gewaagd geheel geworden, maar ja, ik heb ambitie. Niet in tijd, het zit hem meer in een stuk gevoel voor mezelf. Ik wil tevreden zijn, ik wil mezelf trots maken. Daar komt bij dat ik zo ontzettend geniet van alles wat ik doe, de trainingen geven, bootcamp en boksen, dat ik niks wil skippen. Ik ga het gewoon proberen. Ik weet ook dat als je alles met plezier doet, je ontzettend veel kan. En ik heb ook zin om gewoon keihard te gaan knallen de komende tijd!

Na mijn 15km duurloop van dinsdag, deed ik woensdag mee met de bootcamp. Lekker, gaf me een goed gevoel. Donderdag was ik wederom bij de bootcamp te vinden. En dat heb ik geweten. Ik voelde mijn armen nog van woensdag. Het werd 1500m lopen (ik haakte aan bij de andere twee, wat me pittig tempo opleverde), 300 squats – tot zo ver was het nog leuk- 200 push ups (ik deed ze maar op de knieën, spierpijn had ik al ;-), 75 pull ups (met tig elastieken, kostte het nog veel moeite en was ik blij dat het oorspronkelijke met 25 verlaagd was) en 1500m hardlopen. Ik hoef vast niet uit te leggen dat ik vanmorgen nog spierpijn had in mijn armen.

En vandaag stond de Bommelasloop op het programma. Via social media kwam ik in contact met iemand die net zo verslaafd is aan lopen als ik. We wilden wel eens samen gaan lopen en ons oog viel op deze loop. We kozen de 20,4km. En ik vond het best een beetje spannend. Hij loopt veel sneller dan ik en ik weet hoe goed ik mezelf kan opblazen. Aan de andere kant was het ook een mooie duurloop. Een soort van serieus begin voor mijn trainingen naar de marathon toe. We liepen het eerste stuk samen. De kilometers zaten de eerste 5km net iets boven de 6min/km. Misschien net iets te snel, maar het voelde goed. De tweede 5 gingen echter sneller. Er liepen een paar vrouwen voor ons, waar ik bij aanhaakte. En dat was natuurlijk niet een heel goed plan. Bij 11km gaf ik mijn loopmaatje aan dat hij beter kon gaan. Ik noemde meermaals dat het echt oké was. Als ik het zwaarder krijg, ben ik liever alleen. Meermaals heb ik me afgevraagd waarom ik niet gewoon voor de 11km was gegaan. Dat was best een fijne afstand geweest. Ik liep door, het tempo zakte wel iets, maar dat mocht ook. Bij 13km besloot ik mijn gelletje uit te proberen. Het gaf me wel energie, wel voelde ik me ook misselijk. Wat gelukkig niet doorzette. Het laatste stuk kostte moeite! Ik zag veel vallende bladeren en dacht aan Patrick. Even verderop stond een weiland vol met reetjes. Prachtig. Rond kilometer 19 dacht ik mijn kuit te voelen. Om eerlijk te zijn, wist ik niet meer wat fysiek en mentaal was. Ik pepte mezelf op; “doorlopen! Je kan er prima verder mee lopen”. En dat deed ik. De finish kwam iets eerder dan verwacht, wat erg welkom was. En de tijd, eigenlijk viel die me niets tegen met het zware laatste stuk.

Maar trots, nee dat was ik zeker niet. Mijn tijd zo’n eind verwijderd van ooit. In mijn hoofd houd ik mezelf voor dat ik gewoon niet alles heb gegeven. Dat ik me er makkelijk af heb gemaakt. Maar als ik naderhand de statistieken bekijk, zie ik dat ik het grootste gedeelte van de tijd met een hartslag van 170 liep, met uitschieters naar de 180. Dus nee, ik heb echt alles gegeven. Als ik naderhand thuis uren in bad lig, hoofdpijn krijg en zo’n griepachtig gevoel over me heb, weet ik dat ik echt op mijn grens heb gelopen.

Ik relativeer voor mezelf. Ik heb de planning gemaakt om het serieus aan te pakken, om progressie te gaan boeken. Dus dit vandaag was mijn officiële start! Ik hoop jullie de komende tijd mee te nemen op weg naar de marathon!

Naast de planning ben ik over andere zaken aan het nadenken. Zo ben ik dagelijks met de foamroller in de weer voor mijn kuiten (benen). Ook voor en na iedere training. Ik doe dagelijks wat extra oefeningen voor mijn kuiten. En ik ben magnesium gaan slikken, dat zou een goede werking van spieren en botten ondersteunen. Een ander punt van aandacht, is voeding. Ik heb een app gevonden van het voedingscentrum, waarin je alles wat je eet en drinkt kan bijhouden. Je kan dan zien hoeveel calorieën je binnenkrijgt, maar ook de percentages vet, koolhydraten en eiwitten. Ik hoop dat dit me wat bewuster gaat maken, want voeding is nog wel een dingetje! De app gaf aan dat ik te veel vet binnenkrijg en dat mijn koolhydraten goed zijn, wat me beide verbaasd. Daarnaast vind ik het na een wedstrijd als vandaag lastig om voldoende bij te eten, ik zit nog lang niet op de 3200 calorieën die ik vandaag heb verbruikt. Maar snoep ik waarschijnlijk de rest van de week wel weer alles bij elkaar. En dat kan natuurlijk beter en moet beter voor een succesvolle marathon.

En als ik alles zo op een rijtje zet, ben ik nog steeds niet trots ;-), maar kan ik wel vooruit gaan kijken. En krijg ik zo ontzettend veel zin om keihard te gaan trainen! Zin in de mooie reis die ik hiermee ga maken. En zin om deze tijd in de toekomst met veel gemak te gaan verbeteren!

En voor nu, er staat nog taart van gisteren.. en pasta..

Lieve groet, Cobie

En dat heb ik gedaan. Ik heb me zelden zo verdrietig gevoeld, en boos, als afgelopen week. Of eigenlijk al iets langer. Pfff wat doet het pijn om jou te moeten laten gaan. Om je gevecht te hebben gezien. En om vandaag tijdens de crematie je vrouw en dochter daar te zien, verslagen en ondertussen ook zo sterk en krachtig.

Je vrouw werd een paar jaar geleden een goede vriendin van mij. Ze noemde mij dat jij ook een hardloper was. Dat je een marathon had gelopen. Ik reed met jullie mee naar een Zumba evenement. Op de terugweg raakten we met elkaar in gesprek. Jij had ideeën over de wereld en deelde deze. Ik had er nog nooit zo over nagedacht, ik vond je gedachtegangen interessant. Jij zou ons thuis brengen en reed daarna zelf weer terug naar Apeldoorn, om een goede vriendin te helpen, haar naar Utrecht te brengen. Midden in de nacht, je deed het met liefde.

Toen ik een paar weken later, onverwachts, toch nog samen met jouw vrouw mee kon doen aan een obstakel run, had ik een startnummer over. Een trail van ergens tussen de 25 en 30km. Ik moest aan jou denken. Nog voordat ik je appte wist ik je antwoord al. Redelijk ongetraind deed je mee. Je zou wel met de snelsten meelopen. Je had geen idee van het parcours, maar natuurlijk liep je hem uit. Je vertelde over wat je onderweg had gezien, ongelukken van anderen. Het had veel indruk op je gemaakt.

Ik was bezig een trainingsgroep op te zetten op de vrijdagavond, jij kwam meedoen. Een loopmaatje van mij was er ook bij en de eerste weken liepen we vooral met z’n drieën. We knalden elke training. De groep groeide gestaag, daar zorgde jij ook voor. Ik verschool me regelmatig achter mijn rol als trainer, daar prikte jij doorheen. Je wist me altijd te overtuigen om toch een paar (of alle) intervallen mee te lopen. Ik kon je niet bijhouden, jij zorgde dat je net daar voor me ging lopen om me tot het uiterste te laten gaan. En dat deed je ook bij de anderen. Jij haalde iedereen over tot een eindsprint. Jij was de motivator van de groep! Ik waarschuwde iedereen om vooral geen voorbeeld te nemen aan jouw trainingsregime. Onmenselijk waar jij toe in staat was! Dagelijks fietste jij hele einden, en nog keihard ook. En ’s avonds liep je de interval volle bak mee. Tussen alle loop- en fietstrainingen was je ook nog druk met krachttraining. En in alle trainingen gaf je alles. Jij kon in een paar uur tijd herstellen waar een ander dagen voor nodig zou hebben. Je boekte enorme progressie en je maakte plannen. Ondertussen had je oog voor alle mensen om je heen. Jij zorgde dat we met z’n vijven meededen aan de Enschede Marathon. Je trainde met iedereen apart om iedereen vertrouwen in zichzelf te geven. Jij zou ’s ochtends een loopmaatje hazen naar een snelle 5km en ’s middags een loopmaatje naar een snelle 10. Ik zou jouw collega en loopmaatje hazen naar 10km onder het uur. Je hield me op het goede moment de spiegel voor: “Je mag zelf ook wel beginnen met trainen, anders red je het zelf niet”. Precies de motivatie die ik nodig had. We liepen een generale met elkaar. En bij de Enschede Marathon werd het een feestje! Iedereen liep precies zoals gehoopt, zelfs nog beter. We maakten een stralende foto en vierden feest in de stad. En we maakten plannen, jij maakte plannen. Want als er iemand was die ambitie had.

Twee weken geleden, vlak voor het verschrikkelijke bericht, kreeg ik een herinnering van Facebook. Een trail die we een jaar eerder liepen. Met alle coronamaatregelen was het een hoop gedoe om mee te mogen doen. Ik gaf het op, jij niet. Je had je argumenten klaar en jij zorgde ervoor dat we zonder qr code toch konden deelnemen. Voor mij werd het een martelgang, je bleef het hele eind bij me en sleepte me er doorheen. Toen ik naderhand nog mopperde, relativeerde jij alles. We liepen samen een generale van 28km een paar weken eerder. Dat was een avontuur, de gps route in mijn horloge stuurde ons door weilanden waar we niet door konden. We bedachten zelf een route. En verdwaalden. We discussieerden over de weg, we waren het regelmatig niet eens. Toch lukte het ons om de weg weer terug te vinden. Jij had het de laatste kilometers zwaar, de enige keer dat ik makkelijker liep dan jij. Maar we kwamen thuis. Een andere keer liepen we een lange duurloop vanaf jouw huis. Jij vertelde me bij voorbaat al dat mijn bedachte route veel te lang was. Natuurlijk had je gelijk. We sneden af door een weiland wat eigenlijk niet kon. En stonden toen voor een sloot. Teruggaan was geen optie, we sprongen over de sloot. Of nou ja, jij sprong erover met je lange benen, ik er in. Wat je dochter naderhand ook wel grappig vond. Een andere keer ging jouw vrouw met onze dochters naar de gym, wat ons een kleine anderhalf uur gaf voor een duurloop. We kwamen onbekende paadjes tegen, wel in voor avontuur. En natuurlijk kwamen die paadjes nergens op uit, moesten we hetzelfde stuk weer terug. Omdat we de terugweg keihard liepen, hoefde jouw vrouw niet heel lang op ons te wachten. Ik denk dat ze ons beide goed genoeg kende om dit wel te hebben verwacht.

Omdat we zonder qr code nergens aan mee mochten doen, ging jij op zoek naar een wedstrijd waarbij we wel welkom waren. Dat werd een trail in Brabant. Mijn motivatie was gedaald naar 0. Ik twijfelde op de dag zelf nog of het wel verstandig was om zonder training 25km te gaan lopen, jij wilde alleen maar keihard gaan. Wat waren we naderhand blij en trots! Jij had een supertijd gelopen en ik had hem uitgelopen.

Met corona waren we allemaal wel klaar of misschien kan ik beter zeggen, we waren er niet bang voor. Ik voelde me niet helemaal fit en besloot me toch te laten testen. Maar we waren ook aan het trainen voor langere afstanden. Jij kwam met het geniale plan om mee te gaan naar de teststraat en door te rijden voor een lange duurloop bij het Hulsbeek. De uitvoering was wat minder, na een paar kilometer had ik geen uitslag meer nodig mijn gevoel bevestigd te krijgen. En ook nu vond je het niet erg om de duurloop na 10km te staken.

Regelmatig trainden we op vrijdagavond na de intervaltraining verder. We plakten er een 10km achteraan en we deden meermaals een krachttraining met elastieken. Ook anderen uit de groep raakten geïnspireerd en sloten aan.

Je had plannen om bij de Singelloop een hele snelle tijd te gaan neerzetten. Met je ideeën motiveerde je ook anderen uit de groep. Je wilde dan verder trainen om de marathon in een droomtijd te lopen. Je had zo veel plannen. Je viel met je mountainbike, je schouder uit de kom. Er stond een lang herstel voor. Je zocht je informatie bij elkaar en je zorgde ervoor dat je herstel veel sneller ging dan de artsen voorspelden. Je pakte de trainingen weer op. Helaas was dat voor korte duur..

Je bleef zeggen dat je ook deze strijd wel zou gaan winnen. Zo sterk! Toen ik je vorige week nog sprak, gaf je aan dat het slecht ging. En dat straalde je ook uit. Ik voelde en zag dat je aan het verliezen was. Toch kwam het bericht dat ze niks meer voor je konden doen, keihard binnen. Dapper hoe je het heft in eigen hand nam.

Het verdriet is zo groot! Bij mij, ook bij je andere loopmaatjes. Het plezier uit de groep is weg. We missen onze motivator. We zeggen tegen ons zelf wat jij zou zeggen. Zoals je vanuit het ziekhuis een loopmaatje nog meegaf om bij de Singelloop gewoon keihard te gaan lopen. Vanmiddag stonden we met z’n drieën bij elkaar. Aangedaan, met tranen in de ogen. We beloofden elkaar dat wij door gaan voor jou, dat zijn we je verplicht. Je hebt ons allemaal zo laten groeien.

En vanmiddag bond ik met een knoop in mijn maag mijn schoenen onder. Mijn hele lijf deed pijn van verdriet, hoofpijn en toch ik wist dat ik moest lopen. Je was bij me in gedachten, steeds zie ik blaadjes naar beneden dwarrelen, en weet ik dat je meeloopt. Ik liep lekkerder dan de afgelopen weken, even alles een plekje geven. In mijn hoofd heb ik knopen doorgehakt; ik heb me ingeschreven voor de Marathon van Enschede. Sometimes running is the only thing that makes sense…

Lieve Patrick, ooit treffen we elkaar weer. Dan lopen we samen verder.

Lieve groet, Cobie

Motivatie; wat drijft jou tot bepaald gedrag? Gisteravond tijdens de duurloop raakte ik hierover met iemand aan de praat. Natuurlijk speelt motivatie bij sport, bij hardlopen een rol. Vaak zelfs een grote rol. Je hebt motivatie nodig om je er toe te zetten. Om te beginnen, om vol te houden. Je hebt motivatie die vanuit jezelf komt; intrinsieke motivatie. En je kan gemotiveerd raken door factoren van buitenaf; extrinsiek. Het zal geen verrassing zijn dat je beter intrinsiek dan extrinsiek gemotiveerd kunt worden.

En gisteravond kwamen we dus op de vraag; waarom loop jij hard? Onze antwoorden verschilden nog al. Zijn antwoord was om lekker bezig te zijn, conditie op peil houden en vooral zonder concreet doel. Hij gaf aan regelmatig niet zo gemotiveerd te zijn. En zodoende raakten we in gesprek. Ik heb een sterke interne motivatie. Daarnaast vind ik het heerlijk om een doel te hebben, ergens concreet voor te trainen. Maar ook als ik dat niet heb, kan ik mezelf er makkelijk toe zetten. Ik geniet ervan. En als ik eerlijk ben, ik hou van structuur. In mijn gedachten plan ik alles altijd al en het liefst heb ik dan ook dat het zo gaat. Ik heb dus precies in mijn hoofd zitten wanneer ik wil sporten en wat ik wil doen. En daar hou ik me. Nadeel is dus voor mij dat ik hierdoor makkelijk over mijn grenzen ga en dat ik het erg lastig kan vinden als de planning verandert. Ik vind sporten ook zo leuk, dat ik er veel tijd voor vrijmaak. Dan weer terug naar de duurloop van gisteren. Mijn reactie is manieren zoeken om meer gemotiveerd te raken. En als eerste komt doelen bedenken, bij me op. Ik merk dat dat zijn motivatie niet gaat vergroten. We gaan dieper in gesprek over waarom je het zou willen. Misschien is het ook goed zoals het is. We wisselen er gedachten over uit en ik denk dat we elkaar erover aan het nadenken zetten. Hij mij wel in ieder geval.

Later thuis denk ik aan de mensen van de opbouwgroep. Zij zijn na de zomervakantie begonnen en stuk voor stuk zijn ze allemaal zo ontzettend gemotiveerd. Waar ze er in eerste instantie vertwijfeld stonden, hebben de eersten zich ingeschreven voor de 5km van de Enschede marathon. Sommigen gaven de eerste weken aan niks aan hardlopen te vinden. En nu.. Ze komen iedere maandagavond trouw naar de training, zelfs in de stromende regen. En ze lopen allemaal ook zelf nog. Het werd in eerste instantie als optie gebracht. En eerlijk gezegd dacht ik toen niet dat de meesten zo fanatiek zouden zijn. Zouden worden. De drijfveren lijken verschillend te zijn. Ieder heeft andere redenen om daar op maandagavond te staan. En toch, toch is er iets dat bindt. Het plezier! Dat spat er van af! Vooraf een licht gespannen sfeer; gaat het vanavond lukken? Lukken om net dat beetje langer te lopen? Het eerste stukje gaat vaak moeizaam. Daarna is iedereen ontspannen, een overtuiging van dat het ook vanavond weer lukt. Er wordt gekletst, grapjes gemaakt en iedereen sleept elkaar er doorheen. Bij het laatste fluitsignaal zie ik allemaal blije gezichten! Trots, dat spat er van af! Iedereen gaat voldaan naar huis. En de motivatie om weer te gaan lopen, is groot genoeg, voor ieder an sich!

Ik denk ook aan een vraag die iemand mij stelde na de trail die ik dit weekend liep. De trail was ontzettend zwaar, vooral omdat mijn kuit de hele 23km zo veel pijn deed, dat ik eigenlijk aan niets anders kon denken. De vraag die mij gesteld was: “waarom heb je hem uitgelopen?” En die vraag verraste mij nog al. Ik weet mijn precieze antwoord ook niet meer. Ik noemde in ieder geval dat ik ooit een marathon met vergelijkbaar ongemak heb gelopen, dus dat deze afstand ook wel moest lukken. De vraag bleef door mijn hoofd spoken. Waarom? Omdat ik er eigenlijk geen duidelijk antwoord op heb. Natuurlijk was het makkelijker geweest om te stoppen. Misschien wel logischer ook. Toch heb ik dat niet gedaan, geen moment serieus overwogen ook. Ik wilde de trail lopen, moest de trail lopen, zou de trail lopen. Dus dat heb ik gedaan. Op de een of andere manier was mijn intrinsieke motivatie groot genoeg om niet op te geven.

In april wil ik graag de marathon lopen. Als je googelt op marathon uitlopen en dan vooral op wat daarvoor nodig is, staat motivatie met stip bovenaan. Je moet heel helder hebben waarom je dat wilt doen. En nu rijst de vraag; waarom wil ik die marathon lopen. En mijn antwoord is wederom dat ik het niet weet. Wat ik wel weet, is dat ik hem wil lopen. Dat ik er keihard voor ga trainen, dat ik mijn leven er de komende tijd op aan ga passen. Voeding afgestemd op het sporten, voldoende slapen en dagelijks oefeningen voor een sterke core. En dat ik die marathon uit ga lopen, daar ben ik van overtuigd. En mijn motivatie.. wat het is weet ik niet, dat zij er is, weet ik wel zeker!

Wat motiveert jou?

Lieve groet, Cobie

De titel klinkt een beetje dramatisch. Aan de andere kant, groots dromen, dat kan ik. Als de beste. Kun je na gaan hoe hard het gaat worden..

Oh wat gaat het lekker allemaal!! Alles pakt uit zoals ik bedacht had. Twee keer in de week loop ik een rustige 10km naar de bootcamp, ik sport daar een uur en loop 3,5km terug. Wat toch neerkomt op een kleine 2,5uur beweging achter elkaar. Op woensdag loop ik een snelle 5km naar de boxing bootcamp en 3,5km rustig terug. Met de trainingen die ik geef, loop ik flink wat kilometers mee en ook regelmatig wat kilometers snel. Op deze manier kost het me weinig tijd extra en leg ik een mooie basis. Lees: mijn thuisfront protesteert op deze manier minimaal over mijn wekelijkse hoeveelheid sport. Een win win situatie dus! Toch ging ik me wel serieus afvragen of ik de bootcamp in combinatie met lopen, wel gelijk kan stellen aan een duurloop van een kleine 2,5uur. Met nog een dikke week tot de trail, werd het tijd voor een generale.

De kids hadden vakantie wat betekent dat plannen aan de lopende band wijzigen. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik mijn lopen stop in de gaatjes die ontstaan. Het houdt me flexibel en als ik ooit alle dingen van mijn bucketlist wil behalen, is die flexibiliteit een must. Donderdagmiddag wist ik een gat te creëren, groot genoeg om een halve marathon te kunnen lopen. Ik besloot voor mijn favoriete route te gaan, half onverhard. Tussen de weilanden door, over het Aamsveen, een stuk bos bij Epe meepakken en met een lus weer terug. Daar waar het me steeds moeite kost om in een lekkere cadans te komen, lukte dat donderdag meteen. Na een kilometer trof ik bekenden, we kletsen wat en ik vervolgde mijn weg al even fijn. Mijn horloge gaf aan dat het tempo hoger lag, dan tijdens andere ontspannen lopen. Ik nam het ter kennisgeving aan, lopen op gevoel, dat wilde ik doen. Lang verhaal kort, het bleef lekker gaan. Het regende vrijwel de hele weg en daar ben ik dol op tijdens het lopen. Bij de stukken door mul zand, daalde mijn tempo wat. Om daarna weer terug te gaan naar die 10km per uur. De laatste kilometers werd het wel zwaarder, maar mentaal bleef het goed gaan. Ik kon het tempo vasthouden en ik bedacht me dat het een goede training zou zijn om de halve vol te lopen op het viaduct. Zo rond kilometer 18 kwam het met bakken uit de lucht. In mijn hoofd bedankte ik de weergoden, ik hou van vechten tegen de elementen. En precies dit kon ik gebruiken. Bij het viaduct zat ik op 19km. Nog een kilometer te gaan, dus dat betekende een kilometer lang het viaduct op en af rennen. Heerlijk, het lukte gewoon! De trainingen werkten dus echt zoals ik had gehoopt en ik eindigde mijn halve met een heerlijke eindsprint. Wat een voldoening gaf dit!

En wat een overmoed. Hoewel ik mezelf inmiddels redelijk ken, trap ik er toch elke keer weer in (tja die drie keer uit het spreekwoord ben ik al lang voorbij). Ik rekte goed, nam een warm bad en at goed bij. We moesten nog even een auto ophalen en ik voelde mijn stijfheid verdwijnen. Dus ja, waarom niet ’s avonds naar de bootcamp. Op zich had het misschien prima gekund, als ik me niet had laten verleiden tot een training die vooral uit sprinten en springen bestond. Precies de training die ik geweldig vind. Het eerste stuk ging nog heerlijk. Ik zette aan voor een sprint en voelde meteen dat het niet goed ging. De kramp trok door mijn hele kuit heen. Ik strompelde nog wat, maar gaf al snel op. De training werd afgemaakt met buikspieren. Ik baalde ontzettend! En weet je waarom? Niet eens zo zeer om die kuit. Ik ben van mening dat je dat moet doen waar je zin in hebt. En ook op dat moment. Niet in het verleden en niet in de toekomst leven. In het nu. Dus die kuit, ja die was daar het gevolg van. Een consequentie waar ik mee te dealen had. Ik baalde van die gave training die nu stopte.

Vrijdagochtend was het vooral hinkelen, in de loop van de dag verbeterde het iets, waardoor ik toch de mogelijkheid zag om de training ’s avonds te geven. Ik appte mijn loopmaatje om maar op de fiets naar de training te gaan. Zij hoorde mijn verhaal aan en begon hard te lachen; “en de volgende keer”.. Ik keek haar aan: “zou je het gewoon weer doen”. Na het warm lopen en oefeningen en loopscholing voordoen, had ik mijn portie wel gehad. Ik vertelde er maar bij dat dit niet de adviezen zijn die ik aan hun zou mee geven, waarop de reactie kwam: “maar dat zouden wij ook niet doen”.

Dus dat stukje “if it’s not hard”, kan ik verwerpen en creëer ik vooral zelf. Ik denk terug aan al het trainen uit het verleden en aan hoe ik me toen altijd voelde. Eigenlijk was er altijd wel iets: moeheid, stijfheid, spierpijn, een grensgeval. Ik accepteerde maar dat het erbij hoorde. En dat doe ik nu ook. Het geeft me het gevoel dat ik wat doe. Dat ik mijn grens op zoek en ook daar hou ik van.

Het is nog zes dagen tot de trail, dus hopen op niet te veel domme actie’s meer. Mijn geplande rustdag gisteren, ruilde ik in voor een bootcamp waarbij de kids mee mochten. Het hardlopen deed ik met de rem er op en het springen skipte ik. Ik dacht nog, sporten met kinderen erbij, hoe zwaar kan dat zijn. Nou ja dat heb ik geweten… spierpijn! Armen, schouders, benen en billen. En vanochtend stond er natuurlijk nog een bootcamp op de planning. Verstandig als ik ben, ging ik maar op de fiets. Wederom veel kracht, armen vooral. Ik hoef vast niet uit te leggen hoe mijn lichaam nu voelt en hoe ik toch wel een beetje vrees voor morgen… Maar goed, leven in het hier en nu, het was een heerlijke training!

Via social media ben ik in contact gekomen met iemand die net zo verslaafd is aan het lopen als ik. We hebben ons samen ingeschreven voor de 20km van de bommelasloop volgende maand. Wat is er mooier om tijdens een lange loop over lopen te kunnen praten, met iemand die er net zo dol op is..

Daarnaast geniet ik enorm van de trainingen die ik geef. Het enthousiasme van alle mensen, grenzen die zij verleggen, het plezier dat er af spat. Het geeft me ontzettend veel energie! Er komen nieuwe mensen bij en het voelt allemaal zo goed! Er ontstaan mooie gesprekken. Dankbaar om dit te kunnen en mogen doen!

Ik ga nog even verder met groots dromen, eerst over de trail, dan over de marathon en dan over mijn dromen daarna… want als ik de titel moet geloven, dan gaat me dat toch een partij “hard” worden..

Lieve groet, Cobie