Maand: december 2022

Zo aan het einde van het jaar, tijd om eens terug te blikken. Om de balans op te maken. Ik zoek naar woorden, woorden die 2022 voor mij typeren. Dat lukt niet goed. Misschien dat woorden als stormachtig, divers, vol en ontwikkeling het omschrijven. Maar ook emoties, sociaal, samen en verlies. En natuurlijk sporten, hardlopen, Running Miracle, spiritueel en coachen. Ik scroll door alle foto’s heen van het afgelopen jaar. En pas nu realiseer ik me wat dit jaar me allemaal heeft gebracht.

Dit jaar 15 jaar getrouwd met de liefste. In januari werd mijn jongste vier. Hij ging naar school, wat me een knoop in m’n maag bezorgde. Maar wat me ook veel vrijheid gaf. Ik volgde dit jaar tig cursussen en opleidingen. Intuïtieve coachopleiding, Reiki 1, HSP kindertherapeut, trainingsleer, motiverende gespreksvoering, basis personal training en EHBO. Ik verdiepte me in intuïtieve coachsessies, innerlijk kind sessies en groepshealingen. Ik leerde er ontzettend veel van en genoot er ook van om wat voor anderen te kunnen betekenen. Toch besloot ik het ook weer wat los te laten en me meer op Runing Miracle en mijn eigen sporten te richten.

Wat uit dit stuk wel overbleef is het intuïtieve (hard)lopen. Eind maart ben ik gestart met dit wekelijkse uurtje. We zijn met een kleine, vaste groep, waarbij het voor ieder van ons een uurtje bewegen is en tegelijkertijd is het even je hoofd leegmaken, gezellig kletsen en tijd voor jezelf hebben.

Waar ik me met Running Miracle in eerste instantie vooral richtte op het individueel (en op afstand) begeleiden van mensen, werd dit jaar meer de nadruk gelegd op de groepstrainingen. Na de zomervakantie werd er ook gestart met een opbouwgroep. En wat gaf dit mij een energie! Mensen verlegden wekelijks hun grenzen en na iedere training overheerste blijheid en trots. Ook startte ik met een wekelijkse duurlooptraining, dit is nog een beetje zoeken. Hoewel ik er van overtuigd ben dat dit in het nieuwe jaar meer vorm gaat krijgen nu er mensen vanuit de opbouwgroep door gaan stromen. De vrijdagavond training die vorig jaar is opgezet, is ook dit jaar verder gegaan. Een training waarbij deel kan worden genomen aan interval of die gebruikt kan worden om op te bouwen.

En ook heeft 2022 me zelf veel gebracht qua sporten. Het eerste half jaar hadden we op het werk wekelijks een uurtje Zumba en diezelfde periode danste ik ook vaak mee met de online les van een vriendin. Ik koos er op een gegeven moment toch voor om dit te gaan verruilen voor boksing en circuit training. Wat ik nu nog steeds doe en waar ik me heerlijk in uit kan leven. Daarnaast neem ik nu wekelijks twee keer deel aan de bootcamp en dat is wel waar ik momenteel echt mijn ei in kwijt kan. Ik stapte dit jaar voor het eerst sinds 12 jaar weer op mijn racefiets, ik deed mee met een 10000 kettlebell swings challenge in maart en ik wist mijn grenzen te verleggen door van de hoge duikplank af te springen. De eerste periode van dit jaar stond het hardlopen op een laag pitje, zoveel andere activiteiten dat het er gewoon niet van kwam. Wel had ik me samen met een loopmaatje ingeschreven voor een trail van 25 kilometer, waar ik redelijk ongetraind aan deelnam. Achteraf zo blij dat ik dit heb gedaan, de laatste keer dat we samen meededen. Bij de 10 kilometer van de Enschede marathon haastte ik een loopmaatje naar een tijd onder het uur, wel moest ik zelf voor die tijd serieus aan de bak, met de minimale kilometers die ik toen liep. Het werd een feestje! Andere loopmaatjes liepen ook wat ze wilden en hielpen elkaar. Met z’n vijven stonden we naderhand in de stad, we straalden en zweefden. We maakten plannen, onder andere voor de Singelloop. Maar helaas was ook dit de laatste keer dat het zo zou gaan. Toen de Hornbach hier in de stad een vestiging opende, deden we met vrienden en kinderen mee met de hammerrun. Met een vriendin deed ik mee met tot je nek in de drek. En even later met de kinderen met een andere mudrun. Ter plekke besloten een loopmaatje en ik om de volgende dag samen de 10 kilometer te gaan doen. Wat was dat genieten! Nog voor de zomervakantie hakte ik voor mezelf de knoop door om me vooral te gaan richten op Running Miracle en mijn eigen sporten. Ik wilde ook graag het hardlopen weer wat serieuzer op gaan pakken. Tijdens de vakantie in Oostenrijk en Italië hielp een trainer mij met trainingen, bootcamp trainingen waar ook veel hardlopen in verweven zat. Perfecte trainingen! Ik startte er ’s ochtends vroeg mee, sportte dagelijks en voelde me er zo goed bij. Achteraf was dit precies de goede stimulans op het goede moment. Ik merkte hoe fijn en makkelijk ik hardlopen met bootcamp kon combineren en dat ik niet hoefde te kiezen. En dat nu ik nog steeds regelmatig; hardlopend naar de bootcamp of het boksen, soms met een omweg om veel kilometers te maken en dan weer lopend terug.

Al voor de zomervakantie hadden we met de groep afgesproken om samen te gaan trainen voor de Singelloop en daar dan te gaan knallen. We hadden allemaal ambities. En zo veel zin! Maar helaas kwam daar het verschrikkelijke bericht. Mijn loopmaatje, de motivator van de groep, was ziek, ongeneeslijk. Ongeloof heerste er bij ons. Hoe kon dat nou? De ene week liep hij vooraan, met gemak liep hij alles en iedereen eruit. En een week later kreeg hij dit bericht. Hij was er zelf van overtuigd dat hij nog wel mee zou komen doen. Het ging allemaal erg snel, veel last van de behandelingen. We organiseerden een sponsorloop voor hem. Een loopmaatje drukte shirts. En op een regenachtige vrijdagavond liepen we rondjes door het park voor hem. Met als afsluiter een gezamenlijk extra rondje voor hem. Dat was wat hij mij aangaf wat ik voor hem zou kunnen doen. Zijn vriendin was erbij, hij volgde ons vanuit het ziekenhuis. Die zondag daarna was de dag van de Singelloop. De ambitie en de zin was bij iedereen weg. Via de app kwam de vraag wat te doen, waarop vanuit het ziekenhuis een reactie volgde; gewoon keihard rennen. Ik startte samen met een loopmaatje, zij liep sneller, dus stuurde ik haar door. Bij 5 kilometer haalde ik haar weer bij, achteraf denk ik dat we elkaar gewoon nodig hadden op dat moment. We liepen samen verder. Bij de finish vroegen we een extra medaille en die hebben we ’s middags samen naar het ziekenhuis gebracht. Wat was dat fijn! En wat voelde het goed om even zo bij elkaar te zijn. Toen hij later weer thuis was en de sonde eruit was, zijn we nog een keer zo bij elkaar geweest. We brachten allemaal lekkere dingen en kletsten wat. Het ging allemaal erg snel, het ene slechte nieuws volgde op het andere. Begin november koos hij er zelf voor om een eind te maken aan zijn lijden. Wat hakte dat er in. Ik verloor een loopmaatje en goede vriend, de vriend van een goede vriendin van mij, de vader van een vriendin van mijn dochter. En ook bij de vrijdagavondgroep was het gemis voelbaar. Steeds als ik loop, weet ik dat hij bij me is. En steeds probeer ik dat rondje of stukje extra te lopen voor hem. Als ik niet meer kan, denk ik aan wat hij zei: gewoon keihard rennen. En als ik de blaadjes van de boom zie dwarrelen, weet ik dat hij er is en me misschien wel iets wil zeggen.

Zo lekker als ik rond de zomer aan het hardlopen en sporten was, zo wisselvallig ging het daarna. Een lange duurloop die perfect ging en de overmoed die daarop volgde. Het schoot me in mijn kuit bij de bootcamp die ik daarna deed. Ik weet dat dat staat voor verdriet, onverwerkte emoties. Een vriendin noemde me dat je je kuiten nodig hebt om te sprinten en ik was bezig om keihard ergens voor weg te rennen. Ik legde me er bij neer, ik wist alleen niet goed wat ik er aan moest doen. Ik trainde rustig door en besloot mijn emoties te accepteren. Een paar weken later werd ik nogmaals teruggefloten toen het er opnieuw inschoot. De trail vlak daarna werd zwaar 24 kilometer lang niks anders voelen dan die kuit en toch wist ik dat ik door moest lopen.

Via social media kwam ik in contact met iemand die net zo verslaafd is aan lopen als ik. We delen onze trainingen en speculeren over onze plannen. We besloten om samen mee te gaan doen aan de halve bij de Bommelasloop en elkaar zo ook eens in het echt te ontmoeten. We motiveren en stimuleren elkaar, fijn om een gelijkgestemde te hebben gevonden.

Nu begint alles beetje bij beetje weer op zijn plek te vallen. De kuit voelt helemaal goed, ik durf weer mee te doen met touwtje springen, sprinten en met de interval. Ik heb plannen gemaakt voor volgend jaar, graag wil ik in april de marathon gaan lopen hier in Enschede. En in juni de 42 kilometer bij de mudmasters. Ik heb een schema gemaakt voor mezelf. En ik ben gretig om te gaan trainen. In elke training heb ik zo ontzettend veel zin. Ik koppel van alles aan elkaar, om alles rond te krijgen en om toch ook alles te kunnen doen. En ik merk dat ik progressie boek, kleine stapjes vooruit. Ik geniet ontzettend van het samen sporten/hardlopen. En ik heb vooral weer zin, heel veel zin.

Ik kijk uit naar 2023, zin om al mijn dromen te gaan verwezenlijken. Om nieuwe plannen te gaan maken. Met al het sporten, met al het lopen, loopt mijn loopmaatje met me mee.

2023 We gaan knallen!!!

Lieve groet, Cobie

Al weken loop ik op het randje. Alles wat ik wilde doen, deed ik. Toch ging het niet makkelijk. Deze week liep ik de helft van de kilometers die ik eigenlijk wou. Ik besloot nu toch echt maar een stapje terug te doen. Vorige week bij de bootcamp vroeg iemand mij wat ik had, hij zag het aan mijn lopen. Ik kon alleen maar denken; shit, nu is het ook zichtbaar. Dat was voor mij de druppel. Steeds kwam ik wel lopend naar de bootcamp, maar gaf ik bij blessures aan dat mijn kuit gevoelig is. Bij touwtje springen vroeg ik om een alternatief. En als ik dan over het lopen zelf na ging denken, het kostte moeite. De snelheid die ik wilde halen, haalde ik bij lange na niet. Alles ging in een extreem rustig tempo, met wandelen en rekken tussendoor. En logischerwijs was het beoogde plezier ook ver te zoeken. Dus besloot ik dat het tijd was ook echt maar even een stapje terug te doen.

Maar ja, hoe werkt dat dan. Eerst is er het praktische stuk. Ik wil dat de trainingen die ik geef, gewoon doorgaan. Beetje aanpassen met niet mee sprinten en de loopscholing alleen voordoen in plaats van meedoen. Stukjes warmlopen, uitlopen, en meelopen met intuïtief (hard)lopen en de opbouwgroep, gebruik ik als herstellopen. De bootcamp wil ik ook niet skippen en dus noem ik bij aanvang van de training steeds mijn kuit en vraag ik om alternatieven als ik een oefening niet vertrouw.

En dan de praktijk. Pffff wat is dat moeilijk! Na de opbouwtraining besluit ik er een stukje achteraan te plakken, ergens vind ik toch dat ik die 8,5km moet halen die mijn schema aangeeft. De extra lus wordt na een kilometer gestaakt, het voelt niet goed. Dinsdag is mijn rustdag, ik ben er van overtuigd dat dat wonderen doet. Woensdag voelt mijn kuit de hele dag goed. De twijfel slaat toe, wel of niet lopend naar het boksen. Ik laat het afhangen van het feit of mijn nieuwe schoenen binnen zijn. Deze zijn binnen en dus ga ik lopend. Halverwege voel ik al dat het verstandiger was geweest om het niet te doen. De training is supergaaf, adrenaline gaat flink omhoog en wij mogen ons volledig uitleven. Dat betekent dat ik alle afspraken met mezelf vergeet. Of dat eigenlijk niet eens. Ik zet ze aan de kant en ik ga volle bak. Dat voelt zo goed! Mentaal dan, fysiek was het natuurlijk niet bepaald slim. Donderdagochtend doe ik rustig mee en ’s avonds ga ik op de fiets naar de bootcamp. Als ik bij de trainer aangeef dat ik even rustig aan doe met hardlopen, is zijn reactie “goh!’ De rest van zijn woorden slikt hij in, ik kan ze wel raden. Bij de bootcamptrainingen zelf lukt het me ook steeds niet om mijn rem goed te bewaken. Als ik redelijk gelijk ga met een andere vrouw en we alleen nog een rondje moeten hardlopen, spreek ik met mezelf af; rustig! Dat lukt tot zij het rondje andersom loopt en we bij het stuk terug redelijk gelijk uitkomen. Zij wil mij voorblijven. En ik…kan haar natuurlijk niet laten gaan.. Bij de vrijdagavondtraining loop ik alleen de warming up en cooling down mee en doe ik de oefeningen alleen even voor. Zaterdag heb ik door alle sinterklaasactiviteiten de kans om een keer extra bootcamp te doen, als ik dan toch minder loop..

Het stuk dat het nog het lastigst te omschrijven is, is het mentale stuk. Dat gaat werkelijk alle kanten op. Ik heb een schema gemaakt en ergens vind ik gewoon dat ik me er aan moet houden. Daar komt bij dat ik wel erg van routines houd, dus eenmaal iets bedacht, dan wil ik het ook zo blijven doen. Niemand had gezegd dat het makkelijk zou worden, een beetje doorzetten en afzien hoort erbij, ook dat is een gedachtegang. Ik merk dat ik ga compenseren, een keer extra bootcamp in plaats van hardlopen. En het punt waar voor mij het grootste stuk ligt, ik weet dat mijn kuit ontstaat door een psychische disbalans. Precies hetzelfde heb ik gehad in 2011. Tijdens een intervaltraining, anderhalve week voor de marathon schoot het in mijn kuit. Fysiek deed ik er alles aan om het te laten herstellen. Ik liep de marathon, alles behalve soepel. Pas daarna stond ik stil bij alles, het verdriet om het overlijden van de man van mijn moeder. Ik wilde er voor haar zijn, zette mijn verdriet opzij. Pas toen ik dat toeliet en daar echt wat mee ging doen, was mijn kuit opeens helemaal over. Sindsdien is mijn kuit steeds aanwezig als er ergens op de achtergrond emoties zijn. Een goede vriendin noemde me; “Je hebt je kuiten nodig om te sprinten, jij sprint weg voor je emoties”. In het boek dat ik momenteel lees; Eenzame uren van Jolanda Linschooten, staat ook zoiets; “Spanning in je hoofd, leidt tot spanning in je spieren”. En ik denk dat daar de kern zit. Natuurlijk probeer ik fysiek mijn best te doen, ik ben vriendjes met mijn foamroller geworden, ik doe oefeningen om mijn kuitspieren te versterken, ik rek regelmatig en ik slik magnesium. Maar ik denk dat ik vooral weer even de rust in mezelf moet gaan vinden. Alle emoties van de afgelopen periode een plekje geven. Goed voor mezelf gaan zorgen, ontspanning pakken en toegeven aan de slaap die mijn lichaam zo ontzettend nodig lijkt te hebben. Ook dat is van de regel. Ik ben ’s ochtends voor vijven wakker en het lukt me ’s avonds niet om er op tijd in te liggen. Dit weekend heb ik mezelf verwend met een aantal powernaps. Ik moet vertrouwen gaan krijgen in alle plannen die ik heb, ik weet dat ik het kan. En ik weet vooral hoe mooi het avontuur er naar toe kan zijn.

Vanmorgen besloot ik rustig naar de bootcamp te lopen en weer terug. En wat voelde dat fijn! Spanning, dat was het enige wat ik voelde, geen pijn. Ik genoot van de stukjes lopen! En wat een voldoening gaf dat! Deze week worden de trainingen wat aangepast door sinterklaas en een uitje. En stiekem hoop ik eind van de week weer zo ver te zijn dat een lange duurloop met het gevoel van vanmorgen gaat lukken. Ik heb er vertrouwen in! Nu ga ik mijn spieren nog even heerlijk verwennen bij de open haard en geef ik mezelf rust met fijne visualisatie. Even goed voor mezelf zorgen!

Lieve groet, Cobie