Waar zal ik eens beginnen. Zoals meestal bij mij, gaat alles weer in sneltreinvaart. Vorige week zondag bekeek ik mijn agenda even en zag ik dat het eerste rustmoment de zaterdagmiddag zou zijn. De eerste dag van de week was wel meteen het toppunt, deze startte om zes uur ’s ochtends en toen ik om tien uur ’s avonds de was stond op te hangen voelde ik me moe, maar ook zo voldaan!
Ik schreef in mijn vorige blog dat ik geen sportdoel had, dat veranderde de dag daarna al. Mijn loopmaatje appte een trail door waar we wel aan delen mogen gaan nemen. Ik hoefde er niet over na te denken, ik schreef me onmiddellijk in voor de 25 kilometer. Geen zin in beren dit keer, ja het is ver en ja het is helemaal in Brabant. Maar het is precies waar ik van hou! En wat ik ook nodig leek te hebben. Ik merkte de dagen erna hoe blij ik me voelde. Ik had er dus toch meer behoefte aan dan ik dacht. We liepen vorige week zondag samen een trail, het werd een 13km en viel wel onder de categorie echte trails! Veel onverhard. Het laatste stuk wilden we afsnijden, we liepen door een erg hobbelig weiland. Mijn loopmaatje gaf nog aan dat we beter terug konden gaan. Ik zag een mogelijkheid. De sloot was breed, mijn zelfoverschatting is groot. Vol vertrouwen springen dacht ik nog, het lukte bijna, slechts een been landde volledig in de sloot. Wat gaf deze trail een voldoening! En een vertrouwen in dat de trail in maart wel gaat lukken. Ik maakte een schema met drie trainingen per week, ik weet dat dit lang niet altijd zal lukken, maar het is wel een mooie richtlijn. Deze week is het in ieder geval gelukt. Een tempoloop van 5km op dinsdag die progressief ging. Een 15 kilometer duurloop op donderdag, redelijk vlak met een snelle laatste kilometer. En een heuvel/intervaltraining op de vrijdag, iets rustiger dan gewenst, maar ja soms is de koek ook een keer op.
De Zumba op het werk kon weer live, wat natuurlijk ook weer veel meer voldoening gaf. Nog een keer Zumba gedaan deze week. Een korte ouder- kind workout met pittige oefeningen. En vandaag eindelijk weer bootcamp. En dan besef je pas echt hoe erg je het gemist hebt. Ik was nog fanatieker dan anders en genoot van de enorme variatie aan oefeningen. De oefeningen werden steeds moeilijker, er zat bijvoorbeeld een declined push up bij. Met je voeten op een verhoging een push up doen, erg gaaf! En dan realiseer ik me wel hoe veel ik op dit gebied het afgelopen jaar gegroeid ben. We moesten steeds een kaart trekken om het aantal te bepalen; nummer van de kaart keer drie. Als ik de boxjump zie staan, denk ik alleen maar; alsjeblieft een lage kaart. Ik pak de 7. Ik ga voor de band staan en voel de spanning weer, ik blijf hem eng vinden. Zal ik het weer aangeven en om hulp vragen? Ik voel de trainer kijken. Ik besluit er voor te gaan. Ik spring en voel de opluchting, de feedback volgt; goed uitstrekken. Ik weet dat ik op lastige, spannende momenten een knop om kan zetten. Ik kan hier door alles wat ik leer steeds makkelijker en sneller bijkomen en dus gebruik ik dat. Na de eerste sprong realiseer ik me dat 21 veel zijn, ik ga gestaag door. Ik voel mijn benen trillen en ik voel de onrust in mijn lijf, maar ik doe het wel. Ik denk dat de trainer het ergens ook wel weet, voelt of ziet. Hij maakt een praatje met me over iets waar ik graag over praat, het leidt me af. Ik voel de spanning wegtrekken en ik bereik de 21. Het was een heerlijke training! Precies waar ik van hou!
Die knop omzetten moest ik deze week vaker doen. In de kerstvakantie brak er een hoek van mijn kies af, de tandarts was er pas die maandag weer. Ik belde meteen en kon dezelfde dag terecht. Hij sleep het een beetje bij, de kies zou het wel redden tot de afspraak in februari. Dan zou hij twee vullingen gaan vervangen. Maar deze week op donderdagochtend, ik weet niet of het gevoel er nu eerst was of die vervelende droom. Kiespijn! Ik werd er wakker van en droomde erover. Even later trok het wat weg, maar om eerlijk te zijn dacht ik aan weinig anders. Mijn dag was zo vol gepland, dat een tandarts bezoek er niet in paste. Of hield ik mezelf dat vooral voor? Na het eten was de pijn weg, ik voerde gesprekjes met school, haalde de kids op en ging met de jongste twee naar ballet. En toen ik daar zat te wachten, was er niks anders meer dan die vervelende kiespijn. Ik besloot te bellen om 16.03. Helaas, de praktijk was om vier uur gesloten. Thuis nam ik een paracetamol en gunde ik mezelf een kwartiertje rust. Het trok weg, ik appte met mijn loopmaatje over de duurloop van ’s avonds. Ik maakte eten, hielp de kids met alles en de pijn was te doen. De eerste kilometers van de duurloop was de pijn weg, daarna bleef het kloppen. Maar ja, of ik daar nu mee op de bank zou gaan zitten of mee door zou lopen, zeer deed het toch wel. In bad dommelde ik weg en ik besloot maar snel naar bed te gaan. Het laatste wat ik tegen m’n man zei, was: “het doet zo’n pijn”. Gelukkig was m’n lijf doodop en sliep ik snel. Nu moet ik ook eerlijk bekennen dat ik met pijn prima kan slapen. Bij de geboorte van Vera werd ik wakker dat mijn man naar de wc ging. Ik voelde op dat moment dat ik toch al serieuze weeën had en bij aankomst van de verloskundige een half uur later, bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Dus soms is slapen best fijn. Ik had met mezelf afgesproken om de volgende ochtend meteen de tandarts te bellen. Maar ja, nu was de pijn ongeveer weg. Of voelde ik toch nog wat? Nee, eigenlijk niet. Ik belde toch maar en deed mijn verhaal. Ik kon nog in de ochtend komen en twijfelde wel of ik er goed aan deed. Hij noemde dat mijn verhaal leek op een ontstoken kies. Hij tikte tegen een aantal aan en bij de achterste ging ik door de grond. Daarna pakte hij koude spray en daar kwam hij niet eens bij de achterste in de buurt, omdat ik het al uitgilde. Hij maakte foto’s en zag een ontsteking bij de achterste. Hij kon gaan trekken of een wortelkanaalbehandeling doen. Ik ben bang voor de tandarts en trekken is mijn grootste nachtmerrie. De kies ervoor vertrouwde hij ook niet, en zo kwam het er op neer dat ik in een extreem drukke week voor twee wortelkanaalbehandelingen bij de tandarts zat. De verdovingen vind ik niet erg, maar alle geluiden en alles wat je voelt doordreunen in je hoofd wel. Ik merkte dat ik lag te trillen in de stoel. Dus ook nu sprak ik mezelf toe en wist ik mezelf rustig te krijgen. Het was gelukkig snel klaar en de aanbevolen pijnstilling heb ik niet hoeven gebruiken. Het is een uurtje gevoelig geweest, maar dat trok snel weg. En de interval ’s avonds hielp me verder wel.
En dan het andere stuk. Vorige week was de tweede les van de coachopleiding; de innerlijk kind healing. Super interessant! Maar ik merk dat ik het ook lastig vind. Het invoelen ging al snel steeds beter. Dat gaf me ook met elke keer dat ik het deed, meer vertrouwen. Uiteindelijk met twee mensen geoefend die ik helemaal niet kende en daar kwamen mooie gesprekken uit voort. Nu in de tweede les gingen we oefenen. Ik oefende met mijn vriendin die ook de cursus geeft. Fijn dus dat ik al mijn vragen steeds meteen kan stellen. Maar ik merk dat ik stil val, het gewoon echt even niet weet. En dat maakt me onzeker. Als ik later in de week nog een keer met haar oefen, gebeurt dat ook. Ik klap echt even dicht, er kom even helemaal niks en ik voel op dat moment ook niks. Na een ongemakkelijke stilte weet ik het weer op te pakken en ga ik verder. Ik ken dit niet van mezelf. Mijn vriendin noemt meermaals dat dit misschien niet zo bij me past, maar daar weiger ik mezelf bij neer te leggen. Als ik iets moeilijk vind, ga ik het verder beredeneren. Nog harder werken, dat is hoe ik het altijd heb gedaan. Maar misschien moet ik dat nu juist niet doen. Dit gaat om voelen en juist vanuit het voelen werken. En niet vanuit een redenatie of gedachtegang. Ik besluit mijn eigen aantekeningen er nog een keer bij te pakken, samen met de theorie en alles nu zo op te stellen dat het bij mij past. Ik ga deze week weer verder met oefenen en ik neem me voor om het voelen nu boven aan te zetten, de rest komt daarna. Momenteel ben ik ook een boek aan het lezen over het innerlijk kind. Het gaat over regels die het innerlijk kind zou opstellen, elke regel wordt uitgelegd. Er staan oefeningen in het boek en innerlijke reizen, waarbij je in contact komt met je innerlijke kind en waarbij elke reis een bepaald doel heeft voor je innerlijke kind. Het boek zorgt ervoor dat ik het steeds beter ga begrijpen (toch weer dat stuk ratio), waardoor ik het me beter voor kan stellen en waardoor ik er straks hopelijk dichter met mijn gevoel bij kan komen.
Op mijn werk is mijn functie de afgelopen jaren veranderd. Er zijn veel meer verschillende taken bij gekomen. Ik vind het ontzetten leuk en haal ook hier veel voldoening uit. Ik heb het de afgelopen periode neergezet op een manier die bij me past. Ik heb een weg gevonden in wat moet en hoe ik het graag doe. En dan is het goed om te gaan evalueren. En dan komt ook daar een dubbel gevoel. Ik ben trots op hoe ik het heb neergezet, hoe ik het doe, hoe ik alles geregeld krijg en ook dat ik het uitvoer zoals ze het graag willen. Maar ik leg voor mezelf de lat ook hoog. Al pratende realiseer ik me waar ik allemaal nog meer uit kan halen. En als ik dan voor mezelf de overlap zie met de coachopleiding, een bepaald gedeelte wat ik op beide fronten verder zou kunnen uitdiepen, komt dat wel even binnen. Ik spreek met mezelf af dat het een proces is en dat bewustwording stap 1 is. Ook voor mijn werk weet ik wat me te doen staat en om eerlijk te zijn heb ik er ook veel zin in om hier aan te gaan werken.
Voor de cursus hadden we het afgelopen week over krachtdieren. Tijdens de zoom deden we een krachtdierenmeditatie, waarbij je een mannelijk dier, een vrouwelijk dier, en het krachtdier van je Higher Self zou ontmoeten. Het was echt magisch! Als mannelijk dier zag ik een roodborstje. Die staat voor een overleden persoon, hij had altijd een speciale band met dit dier. En ik weet dat hij bij me is en dat werd bevestigd. Als vrouwelijk dier zag ik een hert en daar kon ik op dat moment niet zo veel mee. Hij zou staan voor zachtmoedigheid, onschuld en gratie. En als laatste zag ik een spin, ik dacht dat deze voor mijn angsten zou staan, maar het bleek om creativiteit, verbinding tussen heden en verleden en talenten gebruiken te gaan. En als ik dat koppel aan mijn Higher Self, dan klopt dat wel. Het is waar ik nu sta of eigenlijk waar ik naar toe wil. We hadden nog een kaartje tegoed. En deze kreeg ik vandaag. En daar kwam wederom het hert naar voren (iets met toeval bestaat niet). Nu met een uitgebreide uitleg erbij, waar ik me volledig in kan vinden. “De boodschap van het hert herinnert je eraan dat het nu tijd is om gehoor te geven aan de oproep om overtuigd, sterk en meelevend te zijn. Anderen zullen naar jou kijken voor leiding, en je hebt het in je om, net als het hert, vol vertrouwen rond te lopen. De spirit van het hert wil dat je weet dat je nu ook verantwoordelijkheden hebt naar jezelf toe, want je leert en ontwikkelt nieuwe vaardigheden. Je staat nu model voor transformatie; je deelt je kracht, ervaring en hoop met anderen, zodat ook zij kunnen groeien en het beste in zichzelf kunnen ontdekken. Laat je angsten los en laat de boodschap van het hert je eraan herinneren dat je alles in je hebt wat nodig is om verstandig en op de juiste manier te leiden, als je maar eerlijk blijft tegenover jezelf en luistert naar diegenen die je willen steunen.” En dit is erg toepasselijk met alles waar ik op dit moment sta.
Deze week gaan we het hebben over familie opstellingen. Ik bedenk me dat iemand me laatst had aangeboden om me daar meer over te vertellen, ook over trauma opstellingen. En dus app ik haar. We spraken vanochtend af. Zij zet haar familie neer, ik mag “op” de verschillende personen gaan staan en gaan voelen. Het is echt magisch. En bizar! Voor de trauma opstelling vraagt ze of ik een verlangen heb. En dan borrelt toch dat stuk leiding nemen weer op; “Ik wil meer leiding nemen”. Ik schrijf alle woorden op een los briefje en mag een woord uitkiezen en dan op een plek op de grond leggen. Zij gaat er op staan en voelen. Als het eerste woord klaar is, het tweede woord en ook dan voelt zij weer. De woorden staan voor situaties of personen en zachtjes aan wordt ook de verhouding tussen de woorden duidelijk. Ik ga op het woordje “wil” staan, wat ik als eerste had neergelegd. Zij heeft inmiddels de andere woorden bij zich en ze loopt ongeduldig heen en weer. Ze geeft aan dat ze niet stil kan staan, dat ze door moet gaan, maar dat het niet vervelend voelt (dat klopt precies bij mij). Mijn woordje staat voor mijn kleinere zelf, ik voel nu rust en tevredenheid, ik kan erbij gaan zitten. En de hele situatie om dit verlangen wordt me duidelijk. Wat bij mij zit, wat bij een ander zit, waar het vandaan komt. Echt heel bizar. Ze geeft me veel uitleg en ze beantwoordt mijn vragen. Het lijkt me fantastisch om dit ook zelf te kunnen gaan gebruiken.
Al stuiterend kom ik thuis. Stuiterend van deze ervaring, van deze dag, maar eigenlijk ook van deze week. Wat is er veel gebeurd, wat heb ik veel ondernomen, wat heb ik veel geleerd, wat heeft het me aan het denken gezet. Maar het allerbelangrijkste; wat heeft het me veel voldoening gegeven!!!
Lieve groet, Cobie