Maand: oktober 2021

Vanmorgen word ik om tien voor vijf door mijn biologische klok gewekt. Zo heerlijk dat uurtje extra. Als ik beneden kom, ontdek ik dat ook het ritme van mijn kinderen normaal gesproken prima werkt, nu is het enigszins van slag. De een zit filmpjes te kijken op de i-pad, de ander is al weer in slaap gevallen op de bank. En binnen tien minuten melden ook nummer drie en vier zich beneden. Daar waar normaal gesproken de zondagochtend altijd veel te kort is, of voelt, heb ik nu zeeën van tijd. Ik doe mijn ochtendritueel en neem uitgebreid de tijd voor de opdracht van de intuïtie cursus. Vandaag roept het meer vragen op dan dat ik antwoorden krijg en ik krijg het ook later niet duidelijk. Misschien typeert dat ook wel hoe verward ik me momenteel vaak voel. Ik besluit in de facebookgroep van Running Miracle te vragen naar ieders sportplannen. En daar komen enthousiaste reacties op. Dat maakt me blij, de interactie op sportgebied waar ik zo van kan genieten. Verschillende mensen die ik niet persoonlijk ken, vertellen over hun doelen en drijfveren. Oprecht! En dat is mooi! Inmiddels moet ik me alsnog behoorlijk haasten voor de bootcamp.

Zo verward ik me momenteel vaak voel, zo lekker gaat het sporten juist. Ik boek op alle gebieden vooruitgang, ik geniet ervan en ik kan mijn ei erin kwijt. Vanmorgen weer eens een keer bootcamp, de regelmaat zit er door alles wat ik momenteel onderneem, niet in. Ik geniet extra van de keren dat ik wel ga. Na wat warming-up oefeningen het eerste gedeelte. De ene helft gaat touwtje springen en de andere helft gaat de hoge plank doen. In eerste instantie noemt de trainer 7 minuten en brengt dat toch terug naar 5. Als het springen mis gaat, 3 push ups en als de plank misgaat, 3 sit ups. Ik stel nog aan mezelf voor om 5 minuten sit ups te doen, dat lukt wel. Ik onderhandel met de trainer, kunnen we niet de lage plank gaan doen, hij blijft bij zijn keus. De man naast me geeft resoluut aan dat het wel lukt. Ik verklaar hem bijna voor gek, maar hij is overtuigd. Ik ben altijd in voor uitdagingen en dit was even het zetje wat ik nodig had. Met z’n vijven beginnen we met de plank. Als we na een paar minuten de andere drie sit ups zien doen, kijk ik opzij naar de man. Ik besluit dat ik het vol ga houden, hij ook. In de laatste minuut komt de trainer bij ons staan, hij heeft er wel lol in dat we het volhouden en praat ons er door heen. Iets van dat het er nog goed uit ziet, wat ik enigszins betwijfel. Mijn hele lichaam schudt en de trainer weet ook dat we de oppepper kunnen gebruiken. Hij geeft me mee dat ik mentaal sterk ben, dat is een mooi compliment. Zo fijn om regelmatig mensen om je heen te hebben die je uitdagen, dat maakt dat ik net iets meer doe dan ik verwacht te kunnen. De man naast me is ook zichtbaar content. Het touwtje springen is nog steeds niet mijn hobby, er volgen dan ook veel push ups die na die hoge plank niet heel soepel meer gaan. De rest van de training gaan we aan de slag met de kettlebell, beginnen met de swing. Alle gewichten worden naast elkaar gezet en we moeten zelf maar een inschatting maken welke. Het duurt lang voor ik tot een keus kom. Ik voel mijn armen en vooral mijn schouders, anderzijds wil ook alles er wel uithalen. Er wordt aangegeven dat we altijd omlaag kunnen gaan in gewicht, dat helpt me. Ik kies voor de 16kilo. De trainer kijkt of alles verantwoord is en geeft toestemming, ik zie dat alle vrouwen een beduidend lager gewicht hebben gekozen en dat ik me kan meten met de mannen. Ik weet dat ik dit kan, ik voel me zeker over de techniek en ik weet ook dat mijn lichaam me anders direct feedback geeft. We beginnen met 20 stuks om af te tasten, dat gaat goed. Daarna acht rondes, 20 sec swing en 10sec pauze. Ik krijg een compliment over de techniek en het voelt ook oprecht goed aan. Daarna gaan we door naar de squat met het gewicht. Dat gaat op zich prima, wel merk ik iedere keer met oppakken hoe zwaar dat ding is. We krijgen een lichtere en moeten deze met een arm omhoog duwen, dit vind ik lastiger. Het gewicht is het probleem niet, wel hoe ik het precies moet uitvoeren. We doen de push up op de kettlebell. En sluiten af met een circuit van alle oefeningen 30 sec en dat 2 rondes. Wat een heerlijke training! Deze ga ik de komende dagen nog wel flink voelen, maar dat mag ook, ik heb hard mijn best gedaan. Ik bedank de man die me uitdaagde. Hij geeft aan dat hij wist dat ik dat kon; “je kan met de besten mee”. En dat geeft me helemaal een heerlijk gevoel.

Het lopen gaat op moment ook boven verwachting. Op vrijdagavond loop ik zelf mee met de intervaltraining. Steeds voelt het zwaar en kost het me moeite. Als ik dan naderhand thuis de gegevens bekijk, zie ik dat het hard gaat. Voor mijn doen echt hard! Ik haal op korte stukken de tempo’s van voordat de kinderen er waren. En ik kan de intervallen redelijk constant lopen. En dat maakt me blij! En geeft me hoop voor mijn doelen voor de toekomst. Elf jaar geleden lukte het me om een kilometer in 4.30min/km te lopen. Vorige week hield ik dit tempo 275 meter vol. En deze week ging een korter stukje nog sneller. En ook de afstand gaat goed. Vorige week liepen we samen een lange duurloop als generale voor de trail. Het eerste stuk was een hoop gezoek, we liepen stukken over verboden gebied. Prachtige natuur was daar. En pakten het parcours van de crossloop mee, op en af door het bos en twee keer door de zandduinen. Halverwege besloten we van koers te wisselen en liepen we terug naar huis. Tot een kilometer of 19 ging het makkelijk, bij de halve voelde ik me een stuk fitter dan bij de halve een paar weken eerder. Het tempo was inmiddels wel drastisch omlaag gegaan, maar het lukte me steeds om door te lopen. Bij 28 kilometer drukte ik mijn horloge uit, dik tevreden met hoe ik dit had volbracht. Ik weet wel dat die 10km/uur echt niet gaat lukken bij de trail, maar dat het lekker uitlopen er zeker in zit.

En verder ook veel en heerlijk gesport, lopend naar de Zumba in een pittig tempo en relaxed terug. Wekelijks de Strong les (HITT) met z’n drieën, waarbij ik merk dat ik steeds wat dieper kan gaan en wat steeds meer voldoening geeft. Het samen trainen, waarbij leerzame en nuttige oefeningen voorbij komen. Met name de oefeningen met de medicijnbal die we samen doen. En helemaal de oefening met het wieltje. Zittend op mijn knieën en in beide handen houd ik een handvat van het wieltje vast. Deze rolt naar voren, en dat is wel te doen. Maar dan moet hij ook weer terug en dat is zwaar! En voelt bijna onmogelijk! Ik voel vrijwel meteen mijn rug en weet dan dat de uitvoering niet goed is. Gelukkig weet mijn vriendin precies hoe het moet, kijkt ze mee en geeft ze me feedback. Op het moment dat ik denk dat ik alle spieren al heb aangespannen, kan dat nog zo veel meer en dat wieltje is wel een mooie manier om me hier van bewust te worden en het beter te leren. Kanttekening; het zorgt wel heel snel voor veel spierpijn ;-). En natuurlijk ook weer veel en heerlijke Zumba lessen gevolgd. Vorige was een event; 3 uur lang Zumba. Het was een feestje! De stijfheid van de lange duurloop kon ik er lekker uitdansen. Een heerlijke manier om te ontspannen en toch bezig te zijn.

Dat al het sporten lekker gaat, merk ik ook met het herstel. Dat gaat makkelijk en snel. Na een paar intensieve sportdagen, neem ik een dag rust en daarna voelt mijn lichaam als herboren.

In de herfstvakantie had ik afgesproken met een loopmaatje. Hij heeft me veel verteld over de warming-up, verschillende oefeningen en de loopscholing. En nog veel meer informatie en stof tot nadenken gegeven. Ik heb de warming -up en loopscholing in de vrijdagavondtraining geïntegreerd en kan er nu mee gaan oefenen. Ik ben zeer content dat de trainingen nu iets meer vorm gaan krijgen. Ik ben aan het rondkijken voor een opleiding tot looptrainer en hoop deze begin volgend jaar te kunnen gaan doen. Het lijkt me fijn om naast mijn ervaringen ook een theoretische en praktische basis erbij te krijgen.

En dan het andere stuk. Zo sterk en krachtig als ik me momenteel met het sporten voel, zo verward en onzeker voel ik me verder regelmatig. Wat wil ik? Maak ik de juiste keuzes? Blijf ik bij mezelf? Ik trek me opmerkingen snel aan, zelf van vreemden op internet. En gaat het me allemaal lukken wat ik wil en van plan ben? In de vorige blog schreef ik nog stellend dat ik me niet door angst, onzekerheden en twijfels wil en zou laten leiden. En toch merk ik dat ik het wel doe. Het lukt me steeds om het weer even los te laten, maar helaas komt het gevoel ook steeds weer terug. Het zal een periode zijn. De herfst en het loslaten van alles. Ik geef er maar aan toe en ik onderga het. Ik ben iemand die graag snel gaat, doorgaat met alles. Ik wil altijd meteen weten hoe alles zit, meteen antwoorden hebben. En precies dat lukt nu niet. En dat veroorzaakt mijn gevoel. Het heeft geen nut om er nu tegen te vechten, zover ben ik inmiddels wel. Ik accepteer het en wacht tot het moment komt dat ik er wel wat mee kan, dat ik weer snel kan en alle antwoorden heb. En tot die tijd gebruik het sporten als uitlaatklep en wie weet kan ik dan op dat gebied mijn doelen alvast gaan bereiken.

Lieve groet, Cobie

Woensdag is het volle maan. Dat staat voor op het hoogtepunt zijn in je leven, vol van kracht en energie. Het is tijd om datgene wat je niet meer dient los te laten, dat wat je niet langer nodig hebt in je leven of datgene van jezelf dat je bent ontgroeid. En om eerlijk te zijn lijkt dat me een mooi plan. Al het oude loslaten en vol vertrouwen kijken naar de toekomst.

En dan rijst de vraag; wat wil ik precies loslaten? Als ik kijk naar Running Miracle dan wil ik vooral mijn angsten, mijn twijfels en mijn onzekerheden loslaten. Ik heb precies voor ogen wat ik er graag mee wil. Hoe het eruit ziet als ik zover ben. Hoe ik mensen kan helpen, hoe ik passend aansluit bij ieder individu. Welke mensen ik help, verschillende mensen, groepen en hoe het voor mij voelt als ik ze verder help. De voldoening die het mij schenkt. Hoeveel mensen ik help en op wat voor manier. Het plezier dat iedereen er in beleeft, inclusief ik zelf. En vooral hoe zelfverzekerd ik daar, in mijn nieuwe rol, of misschien kan ik beter zeggen; eigen gecreëerde functie, sta. Ik straal en geef mijn zelfvertrouwen en positiviteit door aan alle mensen om me heen. En daar is geen plaats voor twijfels, onzekerheden en angsten. En dus heb ik besloten dat ik ze nu maar beter los kan laten. Ik vind de weg naar mijn doel toe spannend, het maakt me onzeker ik twijfel over de te nemen stappen en al het nieuwe ligt buiten mijn comfortzone en dus vind ik het regelmatig doodeng. Dan de andere kant; wat heb ik de afgelopen periode veel geleerd van alles! En wat heb ik ontzettend genoten van alles! Ja, ook van het doodenge! Ik weet en voel steeds duidelijker dat mijn passie hier ligt; mijn hardlopen/sporten combineren met het helpen/coachen van andere mensen. Mijn ervaring gebruiken om andere mensen te laten groeien, bij het hardlopen, het sporten, maar ook op alle andere gebieden. En dus weet ik dat dit is wat ik nu wil doen, wat ik nu moet doen. En dan zijn twijfels, angsten en onzekerheden niet nodig. Ik ga mijn hart achterna, doe wat me gelukkig maakt. En weet je, eigenlijk maakt het dan niet eens zo veel uit waar ik uiteindelijk terecht kom, zolang ik doe wat op dat moment goed voelt. Dan geniet ik, dan leef ik in het moment. En uiteindelijk is het de reis waar het om gaat.

En ook op sportgebied is er veel wat ik los wil laten. Eigenlijk zijn het vooral de beperkende overtuigingen die zeggen; je kan het niet, je kan het nog niet of het gaat je niet meer lukken zoals eerder. En om eerlijk te zijn, ben ik daar zo klaar mee. Ik kan het wel! Ik kan het nu! Ik ga me er verder in ontwikkelen! En ik zal het weer zo kunnen als eerder! En weet je; ik weet het zeker! Ik ga er namelijk helemaal voor! Ik heb zo veel zin om te knallen. Om mijn grenzen te verleggen. Om diep te gaan. Om soms (weer eens) iets te overmoedig te zijn. Om mezelf tegen te komen. En om nieuwe dingen te leren. De afgelopen periode heeft me hierin gesterkt. Met het hardlopen merk dat het steeds weer iets beter gaat. Iets makkelijker, iets verder, iets sneller. Nee nog lang niet waar ik ooit was, maar ik merk dat ik vooruit ga. Dat ik weer doelen kan gaan stellen. En dat ik er weer vertrouwen in krijg. Vrijdagavond met de groep getraind. We liepen er samen naar toe, de eerste kilometer redelijk rustig. Om bij de laatste 500 meter te eindigen in sprinten. Bij de interval liep ik wisselend met de beide vrouwen mee. Een keer de 200 meter achter mijn loopmaatje aan. Hij ging steeds harder, riep nog een keer achterom om mij op te jutten. En daar ben ik wel voor in, daar ben ik nu wel weer voor in. En dat is juist waar ik van geniet en wat me vertrouwen geeft. Na de interval plakten we er een ronde van 10km achteraan. We probeerden de 10km/uur te halen. De laatste kilometers werden zwaar, we praatten niet meer en bij de laatste kilometer gaf ik aan dat hij zijn eigen tempo moest gaan lopen om het nog net te kunnen halen. We moesten langs mijn huis nog een kleine kilometer extra om de tien te gaan halen. Ik haalde het beoogde tempo net niet, maar zat er dichtbij en had wel de hele training volbracht. Kwaliteit en afstand in één. En dat gaf me een erg voldaan gevoel. En veel vertrouwen! En dat deed de 5km wedstrijd laatst ook, steeds weer iets sneller. Ook al het andere sporten sterkt me. Bij de bootcamp vandaag zijn we met de harde kern en om eerlijk te zijn denk ik dat ik dan de zwakste ben. Ik ben goed in bluffen en ik ben tactisch, dus ik kan een heel eind meekomen 😉 Met het hardlopen ben ik net niet zo snel als de rest. Veel oefeningen vandaag gericht op de armen, dan heb ik moeite om de vijf verschillende oefeningen drie rondes lang steeds dertig seconden vol te houden. Vooral het slaan met dat dikke touw (wat er op tv altijd zo makkelijk uitziet) is zwaar. Een ijzeren stang omhoog duwen lukt me ook geen 30sec non stop in eenzelfde tempo. Het slaan met een zware hamer, krijg ik een beetje door. De dips gaan door de hulp van veel elastieken wel goed. En bij de leg raises ga ik er voor om een gedeelte hangend te doen. Met de oefeningen op zich kom ik nog redelijk mee. Als ik de techniek erbij ga vergelijken, lig ik een heel eind achter. Maar ik merk wel degelijk verschil bij mezelf. Ik word steeds sterker, de techniek wordt beetje bij beetje beter, ik durf steeds meer en ik beleef er ontzettend veel plezier aan. En ook dat alles zorgt dat mijn vertrouwen groeit! En ook al het andere trainen draagt hier aan bij. De HITT training die we donderdagavond deden was even lekker knallen en ook dat geeft moed. Bij de workout die we vrijdagochtend deden had mijn vriendin nieuwe oefeningen bedacht. Een voor de core met een wiel dat je naar voren moet rollen en weer terug. Eng en zwaar, uiteindelijk lukt het enigszins acceptabel en ook dat geeft vertrouwen. En ook de rest van de training geeft dat, die lekker, pittig en gezellig was. Een tijd geleden heb ik al beperkende overtuigingen losgelaten door met de Zumba te beginnen, wat een drempel om te gaan dansen met anderen erbij. Ik besloot me er niks van aan te trekken, ik vind het veel te leuk. En dat is wat telt. En nu ben ik met het zwemmen bezig om mijn beperkende overtuigingen los te laten, ik wil het leren, ik wil van mijn angsten af. Ik wil het kunnen en ervan genieten. Dus dat gaat me lukken ook!

Om terug te komen op de volle maan, die komt op een goed moment. Ik heb veel om los te laten, veel wat ik niet meer nodig heb. Ik kijk naar de toekomst. Ik stel mijn intenties; hoe de 27,5km trail in een mooi tempo gaat. Ik visualiseer hoe we met de survivalrun vol vertrouwen alle hindernissen aangaan. En ik droom over hoe ik met Running Miracle heel veel mensen kan helpen en vooral hoe blij en vol vertrouwen iedereen is.

Lieve groet, Cobie

Vanmorgen gaat mijn wekker om half zeven. Ah ik heb zo geen zin. Eigenlijk lig ik al een uur wakker en was het stuk nacht daarvoor ook waardeloos. Een excuus om er niet uit te gaan heb ik niet, dus sleep ik mezelf uit bed. Ik skip een groot gedeelte van mijn ochtendroutine en doe een gedeelte van onder een lekker zacht en warm dekentje. Rustig begin ik aan de dag. Nog minimaal tien keer overweeg ik om toch terug te kruipen in bed. Gelukkig zijn de kinderen ook elke morgen vroeg en is het zelfs op dit vroege uur niet saai bij ons in huis. Ik doe heel veel kleren aan, zoek mijn handschoenen op en stap op de fiets richting bootcamp. Of zal ik toch omdraaien? Ik ben al twee keer niet geweest, dus ik moet van mezelf gewoon gaan. De trainer begroet me triomfantelijk met: “welkom terug”. Ik word in ieder geval gemist. De training is weer extreem pittig en zo fijn. De kern bestaat uit 10 meter rennen met kettlebelt, 10 swings en dan weer terug. Dan de ander hetzelfde. Dan 20 meter en 10 swings, de ander weer. En daarna ieder 10 burpees. Bij de derde en vierde serie komt er nog een pion bij en is het drie keer rennen, de derde keer tot 30 meter. Wij komen tot de conclusie dat wij het niet handig hebben aangepakt met de kettlebelt, wij staan er met een van 16 kilo en die mannen verderop hebben er een van 12. Als we spottend om tijdcompensatie vragen, willen de mannen wel ruilen, maar roept de trainer het een halt toe. We kunnen nu de tijden van ons zelf tussen de verschillende series vergelijken. Daarna moeten we samen met de kettlebelt (die van 16 kilo dus) twee rondjes om het voetbalveld rennen en ergens ook 60 burpees samen gaan doen. Pfff dat hakt er in. Als de trainer aangeeft dat we gaan afsluiten met twee keer twee minuten planken, is werkelijk iedereen aan het mopperen. Hij maar lachen. Na de eerste keer geeft hij aan dat het zo goed is dat zo veel mensen in de groep dit kunnen, bovengemiddeld zegt hij. Niemand reageert nu. De tweede keer is echt niet leuk meer, mijn armen doen zo zeer. En weer een opmerking: “als je alles hebt volgehouden, heb je ook geen excuus meer om het de laatste twintig seconden niet meer vol te houden”. Heel bemoedigend dit. Toch voel ik me na de bootcamp als herboren. En dat is zo vaak het geval met sporten. Op voorhand niet altijd zin of energie, maar de voldoening naderhand is zo fijn!

Het was een pittige sportweek. Het begon vorige week met de 5km wedstrijd. De stress voor de trail die voor begin november op de planning staat, begon toch een beetje toe te slaan. Enerzijds denk ik, ik loop hem rustig uit. Anderzijds vind ik het ook wel een mooie uitdaging om te kijken of de 10km per uur gaat lukken. En voor uitdagingen ben ik altijd wel weer in, dus dat betekent nog een maand om serieus te trainen. Dinsdagavond had ik niks, dus plande ik een lange duurloop. Ik stelde mezelf het doel om een halve marathon te lopen en om het mezelf nu een keer niet makkelijk te maken. De eerste kilometer warmlopen en daarna een pittig aanvoelend tempo, dat resulteerde in kilometers rond de 5.45. Ik liep naar een loopmaatje toe, dat was 7 kilometer. Vanaf 7 kilometer liepen we samen, het eerste stuk kostte het me moeite om hem bij te houden. Het laatste stuk nam ik hem op sleeptouw. Bij 14 kilometer was hij weer thuis en had ik mijn laatste stuk voor de boeg. Ik kon het tempo tot ongeveer 15km vasthouden. Daarna zakte het wat. En vanaf 18km vond ik het echt niet leuk meer. En kwam ik ook niet meer vooruit trouwens. De eerste 10 gingen in 58 minuten. Bij 20 kilometer gaf mijn horloge 1 uur en 58 minuten aan, dat kwam dus eigenlijk neer op een verval van 2 minuten in de laatste 5km. En dat is best veel. Maar goed, ik wist dat dit ging gebeuren. Ik zou het mezelf niet makkelijk maken. Bij de halve ben ik bijna thuis en druk ik mijn horloge uit op 2.05.32. Het gemiddelde ligt nog net boven de 10km per uur. En eigenlijk ben ik vooral blij dat mijn andere doel wat ik mezelf gesteld heb, in zicht komt. De halve onder de twee uur. Met wat serieus trainen, moet dat toch gaan lukken. En dan de andere kant. Ik ben echt helemaal stuk. Werkelijk alles doet zeer en ook na een warm bad, knap ik maar minimaal op. Ik lig nog tijden na te stuiteren in bed en het stramme gevoel duurt tot zeker halverwege de woensdag. De vermoeidheid voel ik nog dagen.

Tussendoor zijn het vooral erg welkome zumbalessen, op maandag woensdag en donderdag.

Op vrijdag staat het samen trainen op de planning. We besluiten voor zwemmen te gaan. Heerlijk weer eens keer! We trekken een uur lang baantjes en komen op een afstand van 1600 meter. Ik wil vooral mijn grenzen op dit gebied verleggen, een tijd lang doorzwemmen met schoolslag kan ik. Meerdere keren duik ik een stukje of zwem ik met mijn hoofd onder water, zonder mijn neus dicht geknepen te houden, wat ik altijd doe. Ik open mijn ogen in het water en merk dat het lukt. Ook merk ik dat dit me wel veel kost, ik blijf het spannend vinden. En als het met ademhalen halverwege het bad weer een keer helemaal mis gaat, duurt het een poos voor ik weer rustig ben en het weer durf. Als ik het naderhand thuis aan mijn man vertel, kijkt hij me niet begrijpend aan. Hij snapt niet dat zoiets kleins me zo bezig kan houden. Voor mij voelt het als grote stappen. En als ik hem dat duidelijk maak, is hij oprecht trots op me.

Bij de training ’s avonds zijn we met z’n tweeën, we kiezen voor een duurloopje. Het plan is om voor 10km te gaan. De eerste gaat rustig net boven de 6 minuten. En dan gaat het tempo omhoog. De tweede en de derde naderen de 11km per uur. Het kost me veel moeite. Tot ongeveer 5 kilometer kunnen we redelijk doorlopen. En dan is het bij mij echt wel gebeurd. Ik ben niet gezellig meer, mijn benen zijn loodzwaar en ik voel me kotsmisselijk. Ik wilde ’s middags een route overzetten, dat lukte niet. De frustratie sloeg toe. Ik ging veel te lang door. En dat resulteerde in veel te laat eten. Door mijn honger had ik de restjes ’s middags al opgegeten en besloot ik maar wat vegetarisch te bakken, met een broodje en veel te veel saus. Aangezien ik nog steeds honger had, nam ik ook nog een toetje. En ja, ik weet dat ik dit allemaal niet moet doen voor het lopen, maar ja soms. Ik bleef het eten maar proeven onder het lopen en ik had zo’n spijt. Bij 6km gaf ik aan dat ik rechtstreeks naar huis ging lopen. Daar dacht mijn loopmaatje anders over, maar een kilometer later kwam hij er ook op terug. Het werd uiteindelijk een rondje van 8,5km met een gemiddelde van 5.50. Niet tevreden, maar wel veel van geleerd. Of nou ja, dat hoop ik tenminste..

En dan vandaag dus de bootcamp weer eens. Verder was het deze week een rustige week. Gisteren nog wat dingen kunnen doen voor Running Miracle. Morgen weer een zoom van wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er veel zin in. Ik ben er erg serieus mee bezig, ik leer er veel van en merk steeds meer wat het me allemaal brengt. Nog een weekje werken en dan een weekje vakantie. Daar ben ik wel aan toe en de kids ook. Vanmiddag met elkaar genoten van de herfst in het bos, even allemaal uit en tijd en aandacht voor elkaar. De herfst is de periode van loslaten en opruimen. De bomen verliezen hun bladeren. Het wordt donkerder, kouder en stiller; de natuur trekt zich terug. Wanneer jij je afstemt op de cyclus van de seizoenen, keer je nu naar binnen. Het is de periode van innerlijk werk doen en opruimen, zodat je daarna weer ruimte hebt om nieuwe zaadjes te planten en te laten groeien. Zoals ik vanmorgen de kou en de periode van het jaar vervloekte, zo genoot ik er vanmiddag van. Herfst je bent prachtig!

Lieve groet, Cobie

Vanmorgen ontvang ik op mijn telefoon de dagelijkse quote; “Een rijk leven is een verzameling van kostbare momenten”. En dat is helemaal waar! Ik voel me ontzettend rijk! Kostbare momenten volgen elkaar in een rap tempo op. Ik geniet ervan! Vorige week bij de online retreat kwam het woord overvloed ter sprake. Het kwam er op neer dat iedereen wel beperkende overtuigingen heeft op het gebied van overvloed. Ik geef aan dat ik dit een lastig stuk vind, ik ben eigenlijk gewoon heel erg tevreden. Ik heb genoeg van alles. Ik ben blij en gelukkig. Mijn vriendin geeft nog aan dat overvloed op alle gebieden kan zijn, maar ik blijf bij mijn standpunt. Aan haar reactie te merken, weet ik dat ik deze opmerking ooit terug ga krijgen. Ik voel me tevreden, ik voel me rijk. Kostbare momenten volgen elkaar aan de lopende band op. En dat maakt me erg gelukkig!

Begin juli werd ik benaderd door een bekende met de vraag of ik hun zou willen helpen trainen richting de bedrijvenloop in oktober. Hoewel ik het superspannend vond, hoefde ik geen moment te twijfelen. Elke week verzorgde ik een training en ik maakte een aanvullend schema. En vandaag was de dag van de bedrijvenloop. Buikpijn, ik had ontzettende buikpijn. Stress noemen ze dat. Een paar dagen geleden deelde ik iets op facebook over comfortzone, die van mij is inmiddels uit zicht verdwenen. Ik vond het spannend wat er precies van mij verwacht werd. Ik begreep inmiddels dat ik wel voor mezelf en een eigen tijd kon gaan lopen. En ook dat vond ik spannend. Een 5km wedstrijd is lang geleden en ik kan de lat heel goed heel hoog leggen. Helemaal als ik dan ook nog een beetje word opgejut door een goede vriend. Dan komt er bij dat de verzamel locatie van de bedrijvenloop een horecazaak is en ik kan en wil geen QR code laten zien. Hier heb ik naar het bedrijf toe open over gecommuniceerd, ook wel een drempel. Zullen er wel openbare toiletten zijn? Na vier kinderen, vier zwangerschappen en vier bevallingen is dat toch echt wel mijn zwakke plek. En met wat zenuwen erbij kan ik elke vijf minuten wel een wc bezoeken. En kom ik binnen bij het verzamelpunt? Ik arriveer veel te vroeg in de stad, maar ik zie wel meteen de dixies. Zo fijn! Als de eerste twee dames van het bedrijf aankomen, lopen we met z’n drieën naar binnen. Als er meer mensen zijn gearriveerd, komt toch het gevreesde moment. Ik geef aan geen code te kunnen tonen, schouders worden opgehaald, er wordt een vraag gesteld en er wordt genoemd dat ze me echt niet naar buiten gaan sturen. Het voelt even ongemakkelijk, maar ik sta achter mijn keus. Als iedereen er is, gaan we met z’n allen op de foto. Het is erg gezellig, iedereen is er klaar voor en heeft er zin in. Het blijft regenen, we besluiten tot een korte warming-up. En ongeveer 10 minuten voor de start gaan we het startvak in. Ik besluit mijn eigen wedstrijd te gaan lopen. Vanaf de start kan ik het gehoopte tempo al niet lopen. We hebben het parcours twee keer proef gelopen, ik weet dat er veel hoogteverschillen zijn. Toch voelt het nu veel zwaarder. Ik weet dat er mentaal nog een heel stuk zit om ooit weer bij de tijden van vroeger in de buurt te komen. Ik kan de knop nog niet omzetten en er echt voor gaan. Ik kan het gevoel van het tempo van toen nog precies oproepen, ik kom daar nu niet. Wel voer ik hele gevechten in mijn hoofd. Minimaal 100 keer stel ik aan mezelf voor om een paar passen te wandelen en mopper ik weer op mezelf dat ik dat echt niet ga doen. Het loopt op en ik neem mezelf voor om bij het dalen wat in te houden en te herstellen. Toch weet ik mezelf te overtuigen en ga ik hard naar beneden. Bij de lange, steile klim daalt het tempo toch. Ik kan nu ook gaan wandelen, daar wandelt nog iemand, zie je wel het mag. Toch zet ik door, zo meteen gaat het weer omlaag. We zijn al ruim over de helft, dat geeft moed. De hele wedstrijd loopt de snelste man van het bedrijf een klein stukje achter me. Bij kilometer vier loopt hij me voorbij, we wensen elkaar succes en hij sprint er vandoor. Ik weet het tempo vast te houden. Een echte eindsprint zit er niet in, blij als ik de finishlijn passeer. We geven elkaar een high five. Mijn tijd; 26.22. Wat zal ik er van zeggen. Dit is het, niet de tijd die ik graag wil lopen. Toch ben ik voldaan en tevreden. Ik maak foto’s van de andere mensen die over de finish komen en we zijn blij voor elkaar. Iedereen heeft het zo ontzettend goed gedaan!! Een dame geeft aan dat ze niet tot het uiterste kan gaan, wel bij een korte interval die ze met iemand samen loopt. Maar niet bij zo’n wedstrijd. En ik realiseer me dat dat eigenlijk ook voor mij geldt op dit moment. Ooit had ik mezelf als doel gesteld om diep te gaan, dat heb ik toen gedaan. Dat lukt me nu niet. Ergens ben ik bang voor de pijn. Het zit vooral in mijn hoofd. Vlak na het passeren van de finish klets ik al weer, als ik echt diep was gegaan had ik wel een paar minuten nodig gehad om op adem te komen. En ook mijn hartslag bevestigt dat. Gemiddeld 156 met een max van 173. Een mooi doel voor de volgende korte wedstrijd. We maken nog een groepsfoto en gaan met elkaar terug naar de verzamelplaats. Er wordt voor eten en drinken gezorgd en wij vieren een feestje. Wat een superervaring!! De 11 kilometer terug op de fiets zijn iets minder leuk, het blijft regenen en nu heb ik ook tegenwind. Een knus en warm onthaal thuis, een ander kostbaar moment.

Verder stond deze week ook in het teken van plannen maken. Begin november is er een leuke trail in de buurt, waar ik eigenlijk wel zin in heb. Ik app degene die het startnummer van de springendal trail van me heeft gekregen en vraag hem of hij mee wil doen. Ik noem dat de 14,8km waarschijnlijk verstandig is en de 27,5 aanlokkelijk. Hij schrijft zich in en als ik vraag voor welke afstand, weet ik het antwoord eigenlijk al; de niet verstandige. Als hij op vrijdagavond bij de training mee komt lopen, worden er aan de rustige duurloop twee pittige sprints toegevoegd. Voordat ik de vraag kan stellen, kijk ik opzij en zie ik dat hij aanzet. Dan kan ik alleen maar meegaan. Bij de laatste halen we een tempo van 14,5km per uur en dat is voor mijn doen heel hard! Wat heb ik dit gemist, iemand die hier ook wel voor in is en me uitdaagt. Wat betreft de trail zitten we nog niet helemaal op 1 lijn. Hij noemt dat hij de hele trail op 10km/uur wil lopen. Van de gedachte alleen kan ik nu al stressen. Ik vrees dat de komende maand ieder gaatje in de agenda gevuld gaat worden met een lange duurloop, in een iets te oncomfortabel tempo 😉

Een ander plan is een survivalrun lopen. Ik heb dat altijd al eens willen doen. Ik vraag mijn vriendin, zij is er ook wel voor in. En impulsief schrijf ik ons meteen in. Nu na het bekijken van de hindernissen en gesproken te hebben met iemand met ervaring, begint ook hier het stressen wel een beetje. Het schijnt vooral veel techniek te zijn en ik zie nog niet heel veel mogelijkheden om hier heel gericht voor te gaan trainen. Misschien blijken we wel natuurtalenten te zijn 😉

Deze week was de derde les van de intuïtie cursus. Nu een keer een situatie met wat minder stress. Spannend vond ik het wel weer. We begonnen met luchtige opdrachten. Ik voel me veilig in de groep, praat er makkelijk. Maar al snel gaan we toch de diepte weer in. Ondanks dat ik het erg confronterend vind, vind ik het ook fijn, geniet ik er van en weet ik dat ik er heel veel aan ga hebben. Ik doe de huiswerkopdrachten dagelijks, zie het vooral als een fijn moment voor mezelf. En ik integreer steeds meer aspecten in mijn dagelijks leven. Het helpt me. Op de momenten dat ik ver uit mijn comfortzone stap, heb ik veel aan het geleerde. En dat uit mijn comfortzone stappen, heb ik veel gedaan de afgelopen tijd. En dus ook gedurfd. Ik heb nieuwe stappen gezet voor Running Miracle, die allemaal voorbij mijn comfortzone waren.

Veder zie ik deze week de ene eekhoorn na de andere, ook op plekken waar je ze eigenlijk niet verwacht. Als google naar wat dat betekent, stuit ik op het volgende; Hij is slim, behendig en heeft lef. Zijn focus ligt op huppelend door het leven gaan en daar heeft hij veel voor over. Ook is hij een beetje een einzelgänger, die zich prima vermaakt in zijn eentje. Hij hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, alleen aan zichzelf. En daar kan ik me helemaal in vinden. Veder staat er: luister naar je intuïtie en ontdek jouw schatten. En dat is waar ik druk mee bezig ben.

En om dan toch weer terug te komen op de eerste alinea; Veel leuks in het verschiet. Veel zaadjes geplant voor nieuwe momenten om te gaan koesteren. En het stukje overvloed; ik heb hem! Overvloed aan situaties die me uit mijn comfortzone brengen. En weet je, ook dat is rijkdom, ook dat zijn momenten om te koesteren!

Lieve groet, Cobie