Auteur: Cobie Brouwer

12 mei 2020 

Ik kijk omhoog,
daar, net iets boven mijn reikwijdte,
daar ligt hij op mij te wachten,
ik kan er bijna bij….
nog iets,
iets hoger,
iets sneller,
beter, dieper of meer afzien,
bijna, en dan…

Hij ontglipt me net,
hij gaat omhoog,
weer boven me,
ik ga nog sneller,
nog beter en dieper,
zie nog meer af, lijd pijn,
ik wil, ik zal,
ik klim omhoog,
strek mijn hand,
mijn vingertoppen, bijna…

Maar weer, weer omhoog,
nog meer eisen, nog meer verwachtingen,
teleurstellingen aan de kant en vechten,
ik moet, ik kan het,
ga steeds dieper, verder, ik ga door.
Door tot wat?
Wanneer ben ik er?
Niet aan denken! Omhoog kijken!
En grijp! Grijp beet! Grijp die lat!

Aan jezelf opgelegd,
je eigen eisen, je eigen verwachtingen,
en de ironie ervan,
je weet het, diep van binnen,
nooit, nooit zul je het bereiken,
de lat steeds zien, maar er steeds niet bij kunnen.

Maar dan, dan heb je beet…
Je voelt het in je vingertoppen.
Pak het vast! Trek het naar je toe!
Maar hoe ironisch…
Nee niet de lat, die ligt daar nog.
daar net boven je,
het is het broertje,
het is de uitdaging,
…en het is hij die je, ironisch genoeg, steeds op de been houdt!

Lieve groet,
Cobie (2010)

10 mei 2020 

Welkom op mijn blog! Ik hoop hier een inspirerend verslag te plaatsen van een mooie reis die ik van plan ben te gaan maken. Een reis naar nieuwe avonturen op sportgebied; op hardloopgebied. Mijn hart ligt daar (of eigenlijk een stukje ervan, want ik heb meer grote liefdes).

Ik sta nu aan het begin, mijn herstart. De kriebels zijn er nog steeds, hoewel er wat jaren voorbij zijn gegaan, zit het stukje verslaving er nog steeds. Ik slurp alle nieuwe informatie die ik vind op en het liefst wil ik dit delen met de hele wereld. Tijdens mijn trainingen ervaar ik euforie momenten of kom ik tot grote inzichten (waarschijnlijk voelt dat alleen voor mijzelf zo op zo’n moment). En in mijn hoofd maak ik plannen, voor ooit ergens in de toekomst of over de weg daar naar toe.

En natuurlijk, ik droom. Ik droom over wat ik graag ooit zou willen. Waar ik naar toe hoop te gaan. Hoe ik daar hoop te komen. Misschien blijft het bij dromen, maar misschien, ooit, op een dag…

Voor nu wil ik graag weer wat meer regelmaat krijgen in mijn trainingen. Me weer wat fitter voelen. Ik had een doel bedacht. Een doel van 21 km halverwege april. Maar helaas.. Het kostte me moeite om de draad weer op te pakken. De motivatie ontbrak me. En eigenlijk, ken ik dat niet.

Ik kijk altijd vooruit. Met een positieve blik naar de toekomst. En ook dat wil ik nu weer. Dit is de eerste stap. Mijzelf middels deze blog motiveren voor een plan. Alles wat me inspireert, bezighoudt, motiveert en uitdaagt, bundelen op een pagina. Zodat ik bewuster kies voor mezelf. Bezig ga met dat wat ik graag wil.

Het blijft lastig voor mij om nu een doel te stellen. Maar wanneer lukt het dan wel? Het grote doel wat verder in de toekomst leggen, dat biedt nieuwe perspectieven. Graag zou ik die magische afstand van 42,195km nog eens lopen. Nu is het puzzelen met de tijd, puzzelen met de mogelijkheden om even tijd en ruimte voor mezelf te hebben. Maar wat als ik dat nu gebruik voor een goede basis. Genieten van het sporten, mezelf weer lekker in mijn lijf voelen en een goed uitgangspunt creëren. En dan stiekem april 2022 in mijn hoofd nemen. Een kleine twee jaar verder. Mijn jongste is dan 4, gaat naar school. En in plaats van huilend op het schoolplein staan, mijn sentiment omzetten in de harde, laatste en lange trainingen van mijn marathontraining. Het lijkt voor nu de perfecte droom!

Lieve groet, Cobie