Auteur: Cobie Brouwer

6 september 2020

De week na mijn vorige blog heb ik op zaterdag een heerlijke training afgewerkt. Vijf keer zes minuten met 30 seconden pauze. Ik haalde een mooie gemiddelde snelheid en liep de intervallen redelijk constant. En de volgende dag werd ik verkouden. De angst nam het van mij over, ik had geen reden om aan te nemen dat het niet een verkoudheid was. Maar toch vloog het me opeens aan. Vanuit mijn werk had ik ook geen keus, ik kon me op maandag laten testen en dinsdag op de namiddag wist ik dat het negatief was. Ik had toch de duurloop van zondag maar geschrapt. En dit zijn voor mij de dingen waar ik het meest van baal. En waar ik ook echt niet tegen kan, ik wil dat doen waar ik zin in heb. En niet thuis gaan zitten niksen, terwijl er eigenlijk niks aan de hand is. Niet klagen, het accepteren en weer verder gaan.

Omdat ik dus zondagavond al wist dat ik in ieder geval de maandag thuis zou zitten. En omdat ik toch al hoofdpijn had van de verkoudheid, besloot ik nog maar een knoop door te hakken. Ik zou gaan stoppen met cafeïne. Ik had de afgelopen periode veel hoofdpijn, ik dronk liters koffie op een dag en daarnaast cola light en ik nam meer paracetamol dan ik zou willen. Bovendien was het slapen met regelmaat nog wel een dingetje. Dus! De maandag was een behoorlijke hel, de koffie op zich kon ik wel laten staan. Maar halverwege de dag kreeg ik echt knallende koppijn. Ook sloeg de vermoeidheid toe, die ik bestreed door korte sportmomenten (een keer extra planken of even hoepelen). In de loop van de dinsdag werd de hoofdpijn minder. Er volgde een dag last van mijn darmen en daarna hielden de lichamelijke ongemakken wel op. Een paar dagen nog wat extra vermoeid en vooral korte momenten dat ik me totaal niet kon concentreren. Tegen het einde van de week was al het nare weg en kon ik eigenlijk concluderen dat ik me wel goed voelde. En nu nog steeds. Ik ben nu twee weken zonder cafeïne en ik voel me erg goed. Ik voel me een stuk fitter en beter gefocust en ik val makkelijker in slaap. En ik heb sinds het stoppen geen paracetamol meer hoeven nemen. Beetje jammer dat ik nu een doos sportvoeding met cafeïne heb staan.

Door een lange duurloop over te slaan, bleef er een week minder over en moest ik daar dus iets in beslissen. Ik besloot een week later toch voor de 30 km te gaan en maar te zien waar het schip zou stranden. Net na het halve marathonpunt begon ik het zwaar te vinden. Ik had de sportvoeding mee en bedacht me halverwege dat er cafeïne in zat wat ik niet wilde. Ik liep verder op alleen winegums, maar mentaal is het wel even een ding. Vlak bij huis kwam ik meer kilometers te kort dan ik aanvankelijk dacht, er zat niets anders op dan een ruime lus extra. Nog een mentale afknapper. En na die lus kwam ik nog steeds te kort en dus restten de fietsbruggetjes nogmaals. Ik denk dat dit vooral mentaal een hele goede training was, de 30 kilometer heb ik volgelopen. Thuis maakte ik eten klaar terwijl het bad zich vulde, maar ondanks de rekoefeningen en mijn benen te hebben afgespoeld met koud water, deden mijn benen zeer. Springend heb ik het eten gemaakt en gelukkig deed een warm bad wonderen.

Vandaag wilde ik eigenlijk de 30 kilometer voorbij, maar met een pittige loop van gisteren en precies de verkeerde dag van de maand, bleef ik een beetje terughoudend met mijn ambitie. Onderweg verdwaalde ik weer eens en daarna nog maar eens. Waarna ik besloot een grote weg een stukje te volgen en wat eigenlijk ook wel even makkelijk en fijn liep. Het laatste stuk werd wederom zwaar, regelmatig even een paar slokken water. En natuurlijk kwam ik weer iets te kort. Ik plakte er een rondje landhuis achteraan en maakte de lus daarna nog iets ruimer. En dan komen de stemmetjes in je hoofd, doorlopen naar huis en precies 30 km halen of nog een fietsbrug en op 31 uitkomen….. De eerste optie leek te winnen en toch sloeg ik op het laatste moment af en maakte ik 31 km vol vandaag. En bij thuiskomst voelde ik me een stuk beter, geen zere benen dit keer. Wel kon ik meteen een boodschappenlijstje maken en ook van het bedachte luieren kwam niets, omdat na het bad de was en de afwas al weer wachtten. De echt lange duurlopen zitten er nu op, dit moet genoeg zijn voor de trail. Ik weet ook dat ik niet voor een tijd hoef te gaan, daarvoor zijn de trainingen echt te minimaal. Heel rustig uitlopen en lief zijn voor mezelf door regelmatig wat te drinken en te eten. Want natuurlijk was ik de sportvoeding vandaag weer vergeten en met slechts winegums, kreeg ik halverwege toch echt wel honger. Ik denk dat het eten de komende weken nog wel een aandachtspunt gaat zijn. Ik heb iets te vaak honger en zal dus vaker op een dag wat moeten eten. En sowieso de dagen voor de trail even goed over mijn voeding nadenken.

Gisteren wilde ik de generale voor de singelloop doen. Klein stukje inlopen en daarna een tempoloop over 8km. Het regende, wat echt heerlijk was. Ik liep eigenlijk net wat sneller dan wat ik beoogd had voor de singelloop, maar ik besloot er toch voor te gaan. Op de laatste kilometer na, liep ik redelijk constant. Ik had voor de singelloop 46 minuten in gedachten en ik kwam nu uit op 45 min 13. Dus ik moet deze week nog maar even een nieuw doel bedenken voor de wedstrijd van volgende week. Wel was mijn hartslag, vooral op het einde, hoog, 178 slagen per minuut. En ik denk dat dat mijn max wel nadert. Ik wil volgende week pittig maar ontspannen starten, het eerste stuk loopt wat op. En proberen het tempo vast te houden of te versnellen. En ik hoop op een tijd onder de 45 minuten.

Verder is het planken inmiddels een gewoonte geworden, elke dag vijf minuten. Maar het blijft pittig, vooral de laatste twee minuten. Mijn ellebogen zijn open en er begint eelt te komen. De andere challenge gaat ook goed, hoewel ik de squats, lunges en brug wel behoorlijk zat begin te raken. Ik voel dat mijn lijf sterker wordt en dat is waar ik het uiteindelijk voor doe.

De afgelopen weken weer veel lessen gevolgd bij de dansschool. En ik geniet er enorm van. Zumba vind ik heerlijk ontspannend, ik merk dat ik wat doe, maar ga niet in het rood. Na een uurtje dansen voel ik me fijn en is mijn hoofd heerlijk leeg. Line dance vind ik leuk om mee te doen als het zo uitkomt. Ik heb nog weinig idee van de dansen, maar ik draai wel wat mee en geniet er van. De strong is een HITT en dit vind ik echt een geweldige les. Het gaat wel steeds iets makkelijker, ik doe wel graag mee met de uitdagende varianten die geboden worden en naderhand merk ik wel echt dat ik een pittige work out heb gedaan. De pound les had ik mee geoefend in de vakantie, dus ik dacht dat ik wist wat me te wachten stond. En dat had ik behoorlijk mis. Er zijn verschillende houdingen, een diepe squat, een diepe lunge en een zittende houding (voor je buikspieren) en in een houding sla je krachtig met ripsticks op verschillende plekken op de grond. Je moet echt diep zitten om de juiste spieren te gebruiken. Na de eerste les zwabberden mijn benen alle kanten op en de dagen erna heb ik het behoorlijk gevoeld. Ik vind het ook een ontzettend leuke les en dus ook ontzettend pittig.

De week tussen de hardloopwedstrijden in, is er een zumba evenement. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar de sfeer, met veel mensen bij elkaar twee uur lang mee dansen met iemand die het heel goed schijnt te kunnen. Wordt vervolgd.

Het moge duidelijk zijn dat ik enorm veel zin heb in de komende weken, het harde werk is gedaan. Nu resten allemaal leuke activiteiten om naar toe te leven!!

Lieve groet, Cobie

 16 augustus 2020

Vandaag is mijn laatste vakantie dag. Een mooi moment om nog even een stukje te schrijven. Ik heb ontzettend veel zin om weer te gaan werken. Om weer in de regelmaat van het alledaagse leven te komen, om de sleur weer in te gaan. De vakantie was goed, fijn! Ik heb wel dat gedaan wat ik wilde en vooral ook wat ik wilde bereiken. Dat gevonden waar ik naar op zoek was.

Ik heb heel veel gesport. Daar had ik ook echt behoefte aan. Mezelf weer helemaal goed voelen in mijn lichaam en ook mentaal alles even goed op een rijtje zetten. En ook om echt even tijd en ruimte voor mezelf te hebben, daar was ik ook aan toe. Dat had ik de afgelopen jaren ook gemist. En nu merk ik dat ik vooral zin heb om me weer onder de mensen te begeven. Gesprekken aan gaan en veel lol maken.

Ik kwam vorige week een artikel tegen waarin gesteld wordt dar een mens bestaat uit vier lichamen; fysiek, mentaal, energetisch en spiritueel. En dat je het gelukkigst bent als elk lichaam ongeveer 25 procent van het geheel uitmaakt. Fysiek spreekt denk ik voor zich, Mentaal heeft betrekking op wat je denkt, je persoonlijkheid, je bewustzijn, drijfveren, je ego en afweermechanismen. Energetisch staat voor de energie die alles in je fysieke lichaam doet stromen, emoties en ademhaling. Je charisma is wat je op dit gebied aan de buitenkant uitstraalt. Je spirituele lichaam is je hogere Zelf. Je spirituele lichaam adviseert jou over verbondenheid, oordeelloosheid, belangeloosheid en wederkerigheid. Ik concludeerde dat ik de afgelopen tijd hard heb gewerkt aan mijn fysieke lichaam en dat het daar prima mee gaat. Ook het mentale en energetische heb ik redelijk op orde. Ik voel me goed, sta stevig in mijn schoenen. Maar aan het spirituele heb ik lang geen aandacht besteed. En ik merkte dat ik daar nu juist behoefte aan kreeg. Zonder al te zweverig te worden, ik wil, zoals ik al eerder noemde, graag wat opener en onbevangener in het leven staan. Geen gemaar en geen geklaag. En ik denk door meer bezig te zijn of te gaan met mijn spirituele lichaam, ik dit kan bereiken of hier verder mee kan komen. En ook denk ik dat de andere drie lichamen me hier goed bij kunnen helpen. En om dan nu weer terug te komen op het sporten, het fysieke bezig zijn, helpt me om meer te landen en om beter in balans te zijn. Tot zo ver de ontdekkingsreis over mezelf.

Ik heb de afgelopen weken veel lessen gevolgd bij de sportschool; zumba, strong nation en line dance. En ik ben ook van plan om dit in de toekomst te blijven doen. Ik heb me aangemeld voor wekelijks drie lessen zumba, de les strong nation en de pound les. Ontspannen en heel actief bezig zijn en vooral ook heel gezellig! De plank challenge is afgelopen, ik had het niet verwacht, maar ik heb het gehaald. Maar wat was dat ZWAAR!!! Van 2 naar 2,5 minuut vond ik bijna niet te doen. Ik had mijn ademhaling niet meer onder controle, dat gebeurt me echt nooit. Zelfs tijdens de bevallingen…ok nu dwaal ik te ver af. En het scheelde weinig of de tranen stroomden over mijn wangen. Ik zou mezelf niet zijn als ik niet toch zou doorzetten, de stappen daarna waren ook zwaar, maar het lukte wel. En uiteindelijk de 5 minuten volgemaakt. En nu ben ik natuurlijk zo eigenwijs dat ik de 5 minuten ook graag wil blijven onderhouden, dagelijks. Hoe zwaar het ook was of is, ik merk dat mijn lichaam me heel dankbaar is. Het voelt naderhand zo goed en ook tijdens alle bezigheden, dagelijks of met het sporten, merk ik er voordeel van. En nu een nieuwe challenge geopperd, de buttchallenge. Met squats, lunges en de brug. Zo leuk dat er zo veel mensen voor in zijn om mee te doen!

Wat betreft het hardlopen heb ik toch de weken maar even uitgeschreven om een overzicht te maken voor mezelf. Ik had er voor elke zaterdag een korte snelheidstraining in gezet en dan voor de zondag een lange duurloop bedacht. Maar nu moet ik eerlijk bekennen dat een schema met deze temperaturen weinig zinvol is. Door de vakantie heb ik veel kunnen lopen. Vorige week 4 keer en afgelopen week 5 keer, maar dus niet de trainingen die ik bedacht had. Op vandaag na, waren het allemaal korte trainingen tussen de 5 en de 10 km. Wel heb ik wat heuvels kunnen toevoegen en regelmatig geëindigd met een snel laatste stuk en een volle versnelling op het einde. Tel daar de warmte bij, en dan denk ik dat er nog steeds sprake is van kwaliteit en dat het mij vast en zeker sterker heeft gemaakt.

Vandaag wilde ik toch graag een lange duurloop doen. Helaas lukte het niet om heel vroeg te vertrekken en moest ik toch de warmte trotseren. De afgelopen nachten slecht geslapen en de afgelopen dagen was er veel wat me bezig hield. Ik had dus eigenlijk behoefte om een tocht van minimaal 10 uur te maken, maar zoals wellicht niemand zal verbazen, was het na 20 km wel echt genoeg. Mijn therapeutische hardloopschoenen hielpen me weer eens goed, alle emoties heb ik op de zandpaden gelaten en met de antwoorden die ik zocht, kwam ik thuis. Ik wilde graag de 20 km vollopen, maar het kwam van heel ver. De laatste km was echt niet leuk meer, maar ik had het voor mezelf wel even nodig.

Vandaag ook de sportvoeding geprobeerd. Ik had de cola smaak met cafeïne besteld. Het werd citroensmaak met cafeïne. Ik besloot het er maar op te wagen, ik heb nu wel een doos vol staan… Het was dus echt zo verschrikkelijk walgelijk! Mierzoet en in de verte proefde je iets wat op citroen leek. Maar ik kreeg er geen last van. Zelfs met deze warmte niet, terwijl maag en darmen dan toch vaak wat prikkelbaarder zijn. Dus ik geniet de komende tijd van zoete citroenen met cafeïne 

Ik ben van plan om 26 september de 34,5 km trail te gaan lopen. Twee weken daarvoor is de singelloop en dat betekent dat ik eigenlijk daarvoor mijn lange duurlopen wel gedaan moet hebben. Het eerste weekend van september hoop ik als lange duurloop de trailafstand te kunnen lopen. Met vandaag erbij bleven er dan nog drie lange duurlopen over. Vandaag werd 20, volgende week 25, dan 30 en dan dus de trailafstand. Mocht er iets tussenkomen, is het ook niet heel erg. De 30 km moet in principe ook wel genoeg zijn als langste afstand. Ik heb dus een beetje speling. En natuurlijk ben ik al weer verder vooruit aan het kijken….Halverwege november, vlak voor de verjaardagen thuis…. Ergens tussen Utrecht en Amsterdam, een mooie marathon veel onverhard. Dus wie weet…. Voorbereiding lijkt ideaal, timing lijkt ideaal…. Misschien iets te weinig kilometers, maar ik denk dat het andere sporten veel compenseert, zo niet, nog beter is…komt tijd, komt raad!

27 juli 2020 

De afgelopen week lijkt alles iets meer op zijn plek te vallen. Ik merk dat ik meer rust over mezelf krijg en dat ik lekker in mijn vel zit. Achteraf gezien heeft de corona-periode me overvallen en wakker geschud. Voor mijn gevoel stond alles plots, totaal onverwachts, volledig stil. Waar het de eerste dagen een soort vakantie leek, kwam de realiteit me al snel inhalen. De begin periode voelde ik me niet fit, het begon als een griep. Ik was daarna moe en ik vond alles wel welletjes. Ook alle activiteiten van de kinderen stopten en we kwamen met z’n zessen in een soort cocon terecht. School- en werktaken werden snel opgepakt, waardoor de dagen lang werden. Maar ook ontdekten we met elkaar een andere wereld. In onze cocon hadden we het goed. Er was ruimte voor rust, plezier en we zagen elkaar echt! Wij hadden dit met elkaar nodig, het leek precies op het goede moment te zijn gekomen. Er werd ons een halt toe geroepen, we werden overal van los gerukt en we werden flink door elkaar geschud. Gaandeweg vonden we onze weg erin. De dagen kregen vorm, er ontstond een soort structuur. Maar het allerbelangrijkste we bleven leven in het moment, genieten van het moment en vooral van de tijd en aandacht van elkaar. Het was heel waardevol.

In deze periode werden ook mijn ogen geopend. Ik ging vooruit kijken en bedenken wat ik wil, wat ik belangrijk vind. In eerste instantie zorgde dit vooral voor chaos. Puur kijkend naar mezelf en mijn eigen lichaam, wilde ik terug naar de periode voordat de kinderen er waren. Ik voelde me goed, zat lekker in mijn vel en ik had het gevoel dat ik de wereld aan kon. De weg er naar toe was me echter nog niet duidelijk. Op een aantal gebieden besloot ik de knop radicaal om te zetten, niet wetende of dit de weg zou zijn. Ik stond elke ochtend vroeg op, vaak rond zes uur. Ik ging gezond eten, vegetarisch ben ik al een groot gedeelte van mijn leven en alcohol gebruik ik ook niet. Maar nu stopte ik ook met snaaien en afhaalmaaltijden en ging ik meer groente en fruit eten. Ook begon ik weer met sporten, dat lag inmiddels al een maand stil. Ik haalde de hometrainer uit de schuur, bouwde het hardlopen weer op en ik begon met oefeningen doen. En ik beperkte het televisie kijken tot een minimum van een paar uurtjes in de week. Vooral het vroege opstaan vond ik erg zwaar, mede ook omdat ik absoluut niet wist of dit me zou sterken of me compleet af zou breken. Ik merkte al snel dat ik overal meer zin in kreeg, dat ik me beter voelde en vaak ook fitter. Wel voelde ik me, vaak halverwege de dag, een kort moment volledig uitgeput. Er waren dagen bij dat ik mijn ogen amper open kon houden en dat ik maar iets lichamelijks ging doen om niet in slaap te vallen. Ik wilde het ritme dat ik probeerde op te bouwen niet nog verder afbreken, de nacht was om te slapen. Ik merkte dat de lengte van het slapen wisselend bleef, maar dat ik in de periodes die ik sliep, ook in een diepere slaap kwam, waardoor ik me gaandeweg meer uitgerust ging voelen.

En ook het moment waarop de maatregelen versoepeld werden, kwam voor mij op het juiste moment. Ik was er aan toe om een stap verder te maken. De cocon die we met elkaar gemaakt hadden, was stevig. Het fundament dat ik voor mezelf gebouwd had, vormde een goede basis. Ik ging meer ondernemen en ik voelde me steeds sterker worden. Ondertussen beleefde ik aan alles veel plezier. Maar ook nu was de uiteindelijke weg me nog niet duidelijk. Mijn zomervakantie werd ingekort van vijf naar vier weken en ik merkte dat dat me stress opleverde. In overleg besloot ik toch de vijf weken op te nemen, terwijl ik me naderhand afvroeg waarom.

Nu halverwege de vakantie durf ik te zeggen dat het goed was. Goed hoe we de periode met elkaar door zijn gekomen en weer nader tot elkaar zijn gekomen. Goed hoe we met elkaar de rust hebben gevonden. Goed hoe ik de knop heb omgezet wat betreft slapen, voeding en sport. En goed dat ik lang vakantie heb en alles voor mezelf op een rijtje kan zetten.

Het slapen gaat steeds beter, vaak slaap ik langer, dieper en ik voel me over het algemeen uitgerust. Als ik ’s ochtends wakker wordt heb ik zin om van alles te ondernemen en ik doe dat dan vaak ook (meteen). Deze week wilde ik voor de grap een broek passen van voor mijn eerste zwangerschap, en deze paste. Daarna paste ik meer kleren en op een enkel jurkje na, paste alles. Het gezond eten en drinken voldoet me goed, ik zondig met mate en eigenlijk kost dit me totaal geen moeite. Verder ben ik een stuk actiever dan de afgelopen jaren. De televisieavonden heb ik ingeruild voor sportavonden, in de weekenden sport ik beide dagen en tussendoor onderneem ik dagelijks van alles met de kinderen. Voor de tijd die overblijft rest me ook de tuin en het huishouden nog. En ook dit voldoet me goed. Voor ontspanning actief bezig zijn, voldoet me zo veel beter dan een passieve variant. Ik denk dat ik mezelf inmiddels redelijk terug heb gevonden en in ieder geval een flink eind op de goede weg ben.

Gisteren tijdens de lange duurloop ervaarde ik de rust. Ik kon genieten van het lopen, van dat wat ik om me heen waarnam. Het is mijn therapiesessie in de week, aangewezen zijn op mezelf, op mijn eigen gedachten en tegelijkertijd wordt ik met beide benen op de grond gezet.

Omdat ik halverwege september graag de lange afstand van de trail wil lopen; 34,5km, had ik gisteren bedacht een soort van generale te houden. 30Km, als dat zou lukken, dan moet ik er toch voor gaan. En het lukte!!! Het eerste stuk gaat steeds iets makkelijker, de grens waarop het zwaarder wordt verschuift steeds iets verder. Gisteren was het tot 2,5uur redelijk te doen, daarna kon ik mezelf motiveren door het op te delen in korte stukjes. En ik sloot weer eens af met de laatste paar kilometers op de fietsbrug, wat voor mij een aangename afleiding vormt. Gisteren kwam ik er zowaar meer lopers tegen die de brug meermaals op en af liepen, ik ben blijkbaar toch niet de enige gek.. In combinatie met de plank-challenge, wat voor gisteren 1,5 minuut was, moet ik vandaag toch concluderen dat ik niet spierpijnvrij ben. Traplopen vinden mijn benen vandaag niet heel fijn.

Zaterdag een tempoloop van 5km gedaan, deze ging in 28 minuten en 30 seconden, wat ook weer sneller is. Verder drie keer meegedaan met zumba, een line dance les gevolgd en meegedaan met strong, wat heerlijk was maar ook best weer pittig. Deze week weer lekker sporten en volgende week tijdens een weekje weg, gaan mijn loopschoenen als vanouds weer mee.

Lieve groet, Cobie

19 juli 2020 

Het is tijd om knopen door te hakken. Ik slaap (nog steeds) regelmatig slecht en ik voel me vaak onrustig. Het is nu tijd dat ik voor mezelf iets meer bedenk wat ik wil op verschillende fronten. Op het moment dat ik thuis noem dat ik qua sporten keuzes wil maken, krijg ik al snel de reactie dat ik de keus (al lang) gemaakt heb. En dat klopt, daar heeft hij gelijk in en ik weet het ook. Het is soms alleen lastig om definitief ergens een punt achter te zetten. En ook dat weet manlief wel weer te relativeren. Het is voor nu, wat de toekomst brengt weet je toch niet. Het is allemaal waar, het voelt allemaal waar. Ik stuur nog dezelfde avond een berichtje om het lidmaatschap bij de hardloopgroep op te zeggen. Ik bleef mezelf voorhouden dat als ik weer ver genoeg liep, ik wel weer mee zou trainen. Nadat het argument van de afstand van de baan was, noemde ik dat ik nog niet snel genoeg was. Maar ook dat is natuurlijk kolder, er wordt op verschillende snelheden getraind. Momenteel vind ik het lopen voor mezelf fijn. Het lukt me ook om het zelf vorm te geven en het, al dan niet op de juiste manier, op te bouwen. Dat wat ik doe, werkt in ieder geval voor mij op dit moment. Bovendien ben ik blij met het flexibele karakter, ik kan mijn looptrainingen aanpassen aan de situatie thuis. En dan moet ik ook eerlijk bekennen dat ik ontzettend geniet van alle lessen die ik bij de dansschool volg en dat ik dat straks na de zomervakantie liever doe, dan hardlooptrainingen op gezette tijden. Zo, nu ben ik eerlijk geweest tegenover mezelf en heb ik eindelijk uitgesproken, wat ik stiekem al wist.

En dan, mijn plannen? Hoe paradoxaal het ook klinkt, mijn doelen liggen op hardloopgebied. Ik doe nu twee hardlooptrainingen in de week, zelf een keer mijn circuit krachttraining en ik volg vier of vijf lessen bij de dansschool. Ik hoop in de toekomst ook twee keer en misschien drie keer in de week te blijven lopen en ik hoop op twee avonden deel te kunnen nemen aan lessen bij de dansschool. Alles is een beetje afhankelijk van wat de kids bedenken te gaan doen, maar ik denk dat dit haalbaar en reëel moet zijn. En zelf wat oefeningen of krachttraining toevoegen, moet altijd lukken. En dan om terug te komen op mijn doelen… Ik heb me ingeschreven voor de Singelloop, 8 kilometer, halverwege september. Vorig jaar liep ik er 54 minuten over. En ik denk dat daar een flink stuk af moet kunnen dit jaar. Bij mijn pr (38 minuut nog iets) ben ik nog lang niet, het lukt me zelf om tijdens een tempoloop op 10km/per uur uit te komen of heel iets sneller. Korte intervallen gaan inmiddels richting de 11. Mijn streven voor dit jaar wordt 46 minuten. En de kriebels voor de trail worden steeds groter. En stiekem heb ik ook hier de keus al lang voor gemaakt… “if it excites you and scares you at the same time, it might be a good thing to try”

Verder heb ik besloten om niet meer te klagen en situaties gewoon aan te gaan. Ik noemde al eerder van geen gemaar, ik wil openstaan voor alles. Onbevooroordeeld dat aangaan wat er op mijn pad komt, lukt het niet, dan niet. Dan heb ik er in ieder geval niet over geklaagd.

En dan het sporten van afgelopen week. Maandag begonnen met een line-dance les, wat ik ontzettend leuk vond. De muziek spreekt me sowieso aan, het beeld wat ik van het dansen had, was compleet anders. Ik zag het als een enigszins oubollig iets, daar waar het juist zwierend over de dansvloer was en veel op gevoel. Daarna mee gedaan met Zumba en ook dinsdag een les Zumba gevolgd. Donderdag wederom Zumba en daarna meegedaan met training voor Pound. Vrijdag hadden we op tijd de boel aan kant, waardoor ik mijn hardloop-intervaltraining toen kon doen. Ik kon kiezen uit een 10x 2minuten of een 5 kilometer tempoloop. Aangezien ik nog wel even de tijd heb tot de wedstrijden, heb ik besloten om de ene training de ene week te doen en dan de andere de daaropvolgende week. Nu koos ik voor de 10x 2 minuten met steeds 1 minuut pauze. Het ging lekker, ik liep uitgebreid in en uit, waardoor het totaal weer net voorbij de 10 kilometer kwam. Gisteravond, na een dag werken in de tuin, deed ik mijn circuit krachttraining en ik vond dat ik wel iets meer van mezelf kon verwachten. In plaats van alle zes onderdelen 45 seconden te doen, ging ik voor 1 minuut. Steeds 10 seconden ertussen om te wisselen en dan de serie 4 keer met een minuut pauze tussen de series. Heel verstandig was het waarschijnlijk niet, want ik later die avond voelde ik de spierpijn al… Deze week ook begonnen met een plank-challenge, als er iets georganiseerd wordt, ben ik daar natuurlijk voor in. Over een maand (nu nog 3 weken) 5 minuten planken… alles onbevooroordeeld proberen…De 45 seconden van vandaag lukten!

Vanmorgen op pad voor de lange duurloop. De impulsieve actie van gisteren met de oefeningen, heb ik geweten. Het eerste stuk was ik erg stijf en de laatste kilometers heb ik vrijwel al mijn spieren en vooral mijn buikspieren goed gevoeld. Ik ben niet zo van het plannen van een route. Ik bedenk welke kant ik ongeveer op wil gaan en zie het dan wel. Voor mij werkt het perfect. Of ik verdwaal en loop daardoor te ver. Of de route is te kort en ik loop er vlak bij mijn huis wel wat kilometers bij, veel kilometers worden het toch wel. Vandaag liep ik naar Losser en nam ik me voor om de Dinkel te volgen. Ik dacht dan in Glane uit te komen en had voor daar ongeveer een vervolg bedacht. Halverwege zag ik een bordje met “lagaroute” staan. Het duurde even en toen bedacht ik me dat iemand me laatst iets noemde over het laga gebied….in Gronau. En aangezien ik in het verleden toen ik nog grotere afstanden liep, al meerdere keren in Gronau behoorlijk verdwaald ben, besloot ik maar door te lopen tot het stukje Gronau dat ik wel kende. Ok dat betekende dus geen gekke dingen meer doen, want als ik nu naar huis loop, zal de afstand al voorbij de afstand van vorige week gaan. Dit is dus hoe marathontraining werkt voor mij. Maar ja, ik zou niet klagen, onbevooroordeeld… Ik liep lekker. Het was warm en daarom sprak ik met mezelf af om ieder kwartier iets te drinken. Rustig doorlopen en bij 1uur en bij 2uur een paar passen wandelen, spotify opnieuw instellen en een winegum. Bah, die smaakten naar wasmiddel (hardlooprugzak is handwas en zie dan al het wasmiddel er maar eens uit te krijgen), nog steeds, niet klagen! Na twee uur werd het zwaarder, ik sprak met mezelf af om nu bij iedere slok drinken een paar passen te wandelen. De eerste 2 uur liep ik op 9 km/uur, wat voor mij voor lange duurlopen een mooie snelheid is. Het laatste uur liep mijn hartslag omhoog en ging de snelheid iets omlaag. Ik liep drie uur en het laatste uur kwam daar 8,7 km bij. Een mooi totaal van 26,7 kilometer. Onderweg nog twee reetjes in het weiland gespot en een overstekende fazant gezien. Vandaag ging het makkelijker dan vorige week en ook naderhand voelde ik me beter. Wel denk ik dat het warmer was dan ik aanvankelijk door had. Onderweg veel gedronken en ook de rest van de dag veel door blijven drinken en nog steeds niet volledig hoofdpijnvrij zijn. Stiekem hoop ik de komende weken de lange duurloop nog iets langer te maken, tot uiteindelijk de 34,5 kilometer als langste duurloop bij de trail in september. En aan de andere kant, hoeveel langer is de langste duurloop dan weer in voorbereiding voor een marathon… Aaah legde ik de lat voor mezelf maar niet altijd zo hoog.

Lieve groet, Cobie

15 juli 2020 

Vakantie!!! Ik had mezelf voorgenomen om deze periode eens goed na te denken over wat ik nu precies wil…. maar ik heb echt geen flauw idee. Ok dat is ook niet helemaal waar. Ik geniet ontzettend van al het sporten en ik kan ook alleen maar zeggen dat het goed gaat!

Enerzijds wil ik zo veel met het lopen, maar anderzijds zijn er ook zo veel andere leuke dingen. En is mijn tijd en energie toch wel beperkt, zelfs in een vakantie…zucht! Vorige week heb ik twee keer kunnen lopen en ik denk dat het de komende paar weken ook bij twee keer in de week zal blijven. Eigenlijk wil ik aan voorgaande zin een maar toevoegen, maar kwaliteit had het wel. Het is allemaal vanuit het “loop-standpunt” gezien niet ideaal. Twee keer gelopen, twee kwaliteitstrainingen en dan ook nog twee dagen na elkaar. Maar het lukte wel en ik kon er beide keren uit halen wat ik wilde. In het verleden lukte het ook, twee pittige trainingsdagen na elkaar. En ik heb wel eens ergens gehoord dat je motoriek, je bewegingen, een geheugen hebben. Wellicht klopt dat en grijpt mijn lichaam daar op terug. Zaterdag moest ik kiezen tussen de intervallen uit het schema; 6×3 minuten of 5×6 minuten, bij beide varianten was de pauze steeds 1 minuut. Ik koos de laatste variant, mijn hart ligt toch bij de lange afstanden, dus zijn langere intervallen waarschijnlijk waardevoller. Het parcours werd wederom het trailpad bij het landhuis. En dat was Pittig!! Als ik een intervaltraining loop, vervloek ik het en baal ik dat het geen tempoloop is en ik alles gewoon achter elkaar door kan lopen. En als het een tempoloop is, vervloek ik dat en baal ik dat er geen pauzes zijn. Maar nu was de pauze kort, idioot kort. Als ik weer enigszins bij zinnen was, was de helft van de minuut al om. Elke interval ging dus iets verder in het rood. Ik kon het tempo vasthouden en ging zelfs een derde rondje in, waardoor ook de totale lengte van de training boven de 10 km kwam. Dik tevreden dus!

Zondag wilde ik graag een lange duurloop doen. We waren thuis nog druk met opruimen en het was handiger als ik ’s ochtends zou helpen, dus werd de duurloop verplaatst naar de middag…en de warmte. Wederom noemde ik tussen de 1 en 3 uren en had ik eigenlijk bedacht om voor de 25 km te gaan. De eerste 5 liep ik niet makkelijk. Het bleef zoeken en ik zag ook dat het tempo aan de hoge kant was. Daarna kwam ik meer in een ritme. Ik heb met mezelf afgesproken om mezelf niet volledig te slopen tijdens de lange duurlopen (of nog niet in ieder geval). Daarom een langzaam en comfortabel tempo en het eerste stuk ieder half uur iets drinken en daarna ieder kwartier en dan sta ik mezelf toe om een paar passen te wandelen en alles weer even te herorganiseren. Zondag lukte het echter makkelijk om na een half uur door te “rennen” en ondertussen een paar slokken te drinken. Zien dat dit “gemak” in de toekomst wordt opgerekt naar 2 of 2,5 uur. Ik besloot achter mijn bekende ronde, een lus aan te plakken. Ik kende de weg niet helemaal precies en na een uur en een kwartier koos ik toch voor de veilige optie en zette de terugweg in. Ik was bang als ik terug zou gaan richting oorspronkelijke ronde, ik een hele lange duurloop zou maken, dus restte een terugweg door de woonwijken. Ik kwam er echter achter dat ik toch die voorgenomen 25 niet ging halen… En toen moest ik wel even een knop omzetten en mezelf opladen. Ik kwam drie kilometer te kort en als je er dan dus een lang stuk weg op en neer achter aan moet plakken, betekent dat 1,5 kilometer heen en dezelfde 1,5 kilometer weer terug. En dat zag ik dan weer niet zo zitten. Maar ik wilde ook echt die 23,5 km van twee weken eerder wel voorbij. Dus toen kwam het meest briljante plan. Van kilometer 21 tot en met kilometer 24 een heuveltraining over de fietsbruggen op een kilometer van mijn huis. De vrouw die daar haar hond uitliet keek me glimlachend en niet begrijpend aan, terwijl ik de fietsbruggen van alle kanten op en af bleef lopen. Ik noemde dat ik nog een paar kilometer moest en ik heb maar niet gezegd dat ik er al een halve op had zitten. Het zorgde wel voor afleiding en ik drukte mijn horloge in bij 25 kilometer. Wederom een kwaliteitstraining en wederom dik tevreden dus. Ik zal niet zeggen dat het vanzelf ging, want dat was zeker niet het geval. Ik voelde me bij thuiskomst niet helemaal happy, na een warm bad stond ik te wiebelen op mijn benen. En pas na een uur, veel drinken en een warme maaltijd was ik er weer. Toen was het overigens ook weer helemaal goed. Maandag wel wat stijf, maar na een bezoek aan de speeltuin trok ook dat weer weg (actief herstel he).

En nu…wat wil ik nu? Qua lopen heb ik wel iets gevonden wat me leuk lijkt. Een trail in Ootmarsum halverwege september. En dan is ook daar een keus; 25 of 35 km… Nog twee maanden trainen en dus nog heel wat lange duurlopen te gaan, misschien moet het dan toch kunnen???? Ik schrijf me voorlopig nog maar niet in, ik wacht wel tot ik mijn overmoed weer vind en misschien bedenk ik me nog voor die tijd. En dan spookt het al weer verder door mijn hoofd… Ik had mezelf een doel gesteld voor de lange termijn, over anderhalf jaar als de jongste naar school is. Of moet ik nu toch gewoon verder trainen en zien waar ik kom. Ik loop al maanden met een armbandje om met die magische afstand erop. Om mezelf dat doel te blijven herinneren als ik de moed weer even verlies. En nu lijkt het toch opeens dichterbij te komen. Het blijft magisch en het blijft trekken….

En dan is er die andere kant. Ik geniet momenteel ontzettend van de zumba lessen, de strong nation lessen en andere lessen. Het is gezellig en op een andere manier maak ik lekker mijn hoofd leeg. Omdat het vakantie is en de kids niets op de planning hebben, heb ik veel ruimte om de lessen te volgen en doe ik dus ook vaak mee. En momenteel doe ik dat liever dan dat ik ’s avonds nog een intervaltraining voor het hardlopen afwerk. Ik doe er zelf nog wat krachttraining bij, wat ik stiekem ook wel leuk begin te vinden. En er worden challenges georganiseerd, waar ik ook wel voor in ben (met opdrukken en planken). Vorige week meegedaan met een oefenles voor pound (een workout op muziek met drumstokjes) en deze week nog een keer. En maandag meegedaan met een linedance les. Wat ik veel leuker vond dan verwacht.

En dan ben ik weer terug bij af…dat ik nog steeds niet weet wat ik wil. En ik denk ook niet dat ik er nu achter ga komen. Voorlopig blijf ik van dag tot dag beslissen wat ik ga doen, waar ik zin in heb. En blijf ik genieten. Ik wacht nog even tot mijn overmoed voorbij komt, of ik mezelf keihard tegen kom, voordat ik me ga inschrijven voor de trail. Ik ga nu verder genieten van mijn vakantie, want ook buiten het sporten om is mijn to-do-list eindeloos 

Lieve groet, Cobie

5 juli 2020 

Vorige week maakte ik vol overtuiging mijn doel kenbaar. Ik sliep die nacht weer eens slecht en besloot mijn mail te checken. Een e-mail van de organisatie, die woensdag zou de inschrijving openen. Dat had ik even nodig. Met een heerlijk gevoel vatte ik de slaap. In dezelfde zwijmeltoestand verkerend, openden ik de volgende morgen opnieuw mijn mail….TEUTOLAUF GECANCELD!!! De vorige mail was een foutje en moest als niet verzonden beschouwd worden. De organisatie gaf aan de loop niet zo te kunnen organiseren als ze zouden willen. Heel begrijpelijk, maar ik Baalde!!!

Ik had er rekening mee gehouden en daarom al lang gezien dat er in diezelfde periode in Nederland een aantal traillopen zijn over vergelijkbare afstand, dus ik kan altijd nog ergens lopen. Toch blijf ik het jammer vinden, de Teutolauf blijft speciaal voor me. En is het hebben van een doel dan zo belangrijk? Ik weet het eigenlijk niet, misschien moet ik daar eerst maar eens achter komen.

Toen de halve in april niet doorging en ik rond de periode dat dat bekend werd gemaakt de griep kreeg, had ik even helemaal geen zin om te lopen. Alles wat ik opgebouwd had, liet ik wegzakken. Wekenlang deed ik niets, geen zin, geen motivatie, geen doel. En nu? Ik ben heerlijk aan het lopen, heerlijk aan het sporten. En eigenlijk niet eens heel specifiek. Ik ben bezig op verschillende gebieden. Het geeft me een goed gevoel, het doet me mentaal goed en ik merk dat het me fysiek ook goed doet. Dus misschien is een concreet doel nu niet eens nodig. Mijn echte doel ligt verderop in de toekomst, daar ben ik nu nog lang niet. En alles wat ik nu doe, is mooi meegenomen richting dat doel. Voor nu is de reis belangrijker. En ik kan je vertellen; daar geniet ik met volle teugen van!!!

Even wat cijfertjes van de maand juni: 156 loopkilometers, waarvan 6 duurlopen, 6 intervaltrainingen, 1x een heuveltraining en 1x een tempoloop. Daarnaast 7x mijn eigen krachtcircuit van een half uur gedaan. Meegedaan met 4 strong nation lessen en met 8 zumbalessen. In statistieken samengevat; een mooie sportmaand!

En ook afgelopen week, was een fijne week.

Vandaag stond er een lange duurloop op de planning. Eigenlijk had ik niet heel veel zin, nog een kopje koffie om het vertrek uit te stellen. Een heel concreet plan had ik niet, ik noemde dat ik ergens tussen de 1 en 3 uren weg zou blijven… En de mensen die mij kennen, weten in welke richting ze dan moeten denken. Ik vond al snel een lekker ritme, ik liep lekker en kwam op prachtige plekken. Via de betoverende natuur van Hof Espelo kwam ik, totaal onverwachts (ik heb zo’n goed richtingsgevoel en weet zo perfect hoe alles ten opzichte van elkaar ligt ;-), bij het vliegveld. Even stoppen om mooie foto’s voor de jongens te maken. En daarachter stond een uitkijktoren. Ik besloot naar boven te gaan, in de hoop uit te kunnen vinden waar de Lonnekerberg zich bevond. Een schitterend uitzicht en een iets meer verantwoorde gok welke kant ik mijn weg het beste zou kunnen vervolgen. Het was een adembenemende route. De Lonnekerberg verscheen alleen nog steeds niet en dus begon ik te twijfelen aan de juistheid van mijn keuze. Eerlijk gezegd had ik er weinig vertrouwen in om een loop van meer dan drie uur tot een goed einde te brengen. Gelukkig vond ik een plattegrond en bleek mijn richtingsgevoel toch juist. Bij de Lonnekerberg besloot ik voor het smalle paadje te gaan en dat was prachtig!! Zo is de lange duurloop voor mij bedoeld. Het was modderig, het ging wat op en af, mijn voeten waren inmiddels nat en het miezerde. Het leek warempel een echte trail! Ik meende een paadje te herkennen uit het verleden, een man en zijn hond kwamen daar vandaan, dus hoefde ik me ook niet te laten weerhouden door het bordje; niet betreden. Dat had ik beter wel kunnen doen, want het was natuurlijk geen doorgaande route en kon ik hetzelfde stuk enige tijd later weer terug lopen. En even verderop het vermeende paadje alsnog vinden. Het bleef prachtig, springen over omgevallen bomen en crossen door de modder. En na de Lonnekerberg restte me nog de laatste etappe naar huis. Bij het passeren van de twee-uurs-grens werd het beduidend zwaarder. Tegenwind en de weg liep omhoog (heb ik al eens verteld dat ik van afzien hou..). Ik beloofde mezelf ieder kwartier een paar slokjes water. Tja, waar je op zo’n moment al niet blij mee kan zijn. En ik koos de kortste weg naar huis. Na dik twee en een half uur drukte ik mijn horloge in met 22,5 km op de teller. Het laatste stuk voelde zwaarder dan vorige week, maar ik heb mezelf met de route van vandaag dan ook absoluut niet ontzien. Bij thuiskomst deed ik mijn rekoefeningen en spoelde ik mijn benen af met koud water, wat ik altijd doe na een zware training om de spanning van mijn benen af te halen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik me naderhand goed voelde, niet extreem moe en geen zware benen.

Gisteren stond er een tempoloop van 7,5 km op het schema. En dat was stiekem een behoorlijk tegenvaller, ik dacht er met een paar korte stukken voor weg te komen. Voor de zekerheid checkte ik het schema nog even en daar stond 7,5km tempoloop, ja, het stond er echt. En eigenlijk had ik geen excuus om het niet te doen… Ik liep een klein stukje in en stelde mijn horloge opnieuw in om precies de juiste afstand te kunnen bepalen. En ik moet eerlijk bekennen dat het goed ging. Ik vond een prettig ritme wat zwaar voelde. Mijn hartslag liep gestaag op van 153 naar 166 hartslagen per minuut en ik kon mijn tempo vlak houden. Ik check dat niet tussendoor, ik loop op gevoel en bekijk de gegevens naderhand. Dik tevreden met mijn tijd, mijn vijf kilometer tussentijd, was sneller dan de vijf kilometer tijden die ik de afgelopen maanden (jaren) heb gelopen. En ik heb constant gelopen. Dus tot de 7,5km hetzelfde tempo. Nu maar hopen dat de singelloop in september door gaat, 8 km. Dan moet ik een mooie hap van mijn tijd van vorig jaar af kunnen halen….

Dinsdagmiddag deed ik een intervaltraining; 8x 2 minuten met steeds 1 minuut pauze. Het ging lekker en ik liep voor mijn doen echt hard! Heel hoopgevend!

Dinsdagavond zou ik zumba doen. Op het laatste moment ging het niet door. Ik had mijn sportkleren aan…dan is er de keus…of op de bank voor de tv ploffen….of nog een keer lopen…. Het werd een dikke 9 kilometer in een tempo wat iets hoger ligt dan mijn duurlooptempo (D2). Dat was dan eigenlijk weer niet de bedoeling, maar het ging lekker en makkelijk en ik wilde nog even mijn hoofd leegmaken (ik weet het, het zijn allemaal excuses voor een minder verstandige actie). Ik bedacht me wel hoe blij ik moet zijn met mijn lijf, het accepteert alles wat ik bedenk, zonder noemenswaardig protesteren.

Verder deze week meegedaan met twee zumba lessen en een les strong nation. De zumba en strong les van donderdag waren weer binnen. Het was leuk, gezellig! En pittig! Als iemand iets noemt van: “daag jezelf uit” of “nog maar..keer”, tja dan ben ik daar wel voor in. En ook nog een keer mijn eigen krachtcircuit gedaan deze week.

Kortom: het was weer een volle, gevarieerde sportweek!

Op naar een nieuwe uitdagende week!

Lieve groet, Cobie

28 juni 2020 

Nog even wat euforie momentjes na mijn gedachtespinsels van gisteren;

Vandaag drukte ik de stopknop van mijn horloge in bij 23,5km. Ik heb heerlijk gelopen, echt zoals het bedoeld is. Het kostte tot de laatste meters aan toe weinig moeite. En naderhand bekeek ik de gegevens. Alle 5km tussentijden verschilden maximaal 7 seconden van elkaar. Tot 15 km was mijn hartslag vlak. Daarna liep het van 144 slagen per minuut naar 157. Wat voor mij echt prima is. Dus het voelde niet alleen goed, het ging ook goed!

Gisterochtend stond er een tempoloop over 5km op het schema. Het was al warm toen ik wegging. Ik besloot de 5km over een trailpad te lopen, twee rondjes landhuis. En op het gevoel, dat gevoel zoals een tempoloop hoort te voelen (en dat ken ik nog wel uit het verleden). Ik merkte dat ik op het stukje dat wat afliep, snel in herstel verviel. En dat was niet de bedoeling, doortrekken! Ik was onderweg allerlei excuses aan het bedenken om eerder te stoppen, een pauze in te lassen of het laatste stukje over de weg af te leggen. Ik kon mezelf streng toespreken en wist het de training te voltooien, zoals ik bedacht had. Het was minder dan een minuut langzamer dan mijn laatste 5km tempo tijd over de weg onder koele omstandigheden. Dik tevreden dus!

En ook dinsdag een goede training volbracht. Het was ontzettend warm, ik was dus blij dat het schema “maar” 6x 2 minuten voorschreef. Lekker gelopen.

Verder ook veel gedaan, ondanks dat niet alles makkelijk ging, heb ik het wel gedaan. Drie zumba lessen, een les strong nation en gisteravond een half uurtje kracht; armen en core.

De echte rustdag vrijdag was fijn en goed. Op alle fronten flink bij getankt en dat heeft me goed gedaan.

Ik ben afgelopen week prachtige dieren tegen het lijf gelopen. Tijdens mijn tempoloop eerst een reetje, nog geen meter voor me. En een kilometer verderop een eekhoorntje, bijna op aai afstand. Vandaag zag ik een specht, zich verstoppen aan de achterkant van een dikke tak. Een roofvogel die op jacht was naar muisjes in het veld. En reigers in meertje bij het Aamsveen.

En nu wacht de meest leuke activiteit van de hele week…het huishouden…of zal ik toch spelletjes blijven doen met de kids…

Lieve groet, Cobie

27 juni 2020 

• Chaos

” de chaos moet erkend en geleefd worden voordat hij nieuw geordend kan worden”– Herman Hesse

Whaaaa, wat wil ik nou eigenlijk? Wat vind ik leuk? Of wat vind ik het leukste? Wat is er mogelijk? Nu? En straks na de zomervakantie, als de spits weer begint? Wat wil ik opofferen? Wat kan mijn lichaam aan? Ik heb mezelf een hardloopdoel gesteld. Halverwege oktober. In de heuvels. Over een afstand van 30 km. Het moet haalbaar zijn, MAAR…. Ik zal er wel wat voor moeten doen. Ik zal er gericht wat voor moeten doen. Daar staat tegenover dat als ik wat bedenk, ik er volledig voor ga en ik er voor zal zorgen dat ik er in slaag. Is dit nu wat ik wil? Ja, ik wil dit wel heel graag! En dat wat ik er voor moet doen? Het zelfgemaakte schema van de eerste keer dat ik er liep, daterend uit 2009, schrijft vijf hardlooptrainingen in de week voor. Waarvan gemiddeld twee over een langere afstand. Is dat wat ik wil? Deels, misschien..Ik loop nu drie keer in de week, als ik loop, voelt het goed. Het gaat steeds beter, ik houd er naderhand een goed gevoel aan over. Maar ik haal er (nog) niet de voldoening uit die ik graag zou willen. Kan ik de frequentie dan opschroeven, wil ik dat? Nee, nu niet. En de club waar ik nog altijd lid van ben, wil ik daar de trainingen weer oppakken? Ik weet het niet. Hoe gaan de weken er na de vakantie uitzien? De lessen die ik nu volg, zumba en strong nation, wat kan ik daar nog van volgen na de vakantie? En wil ik dat? Ja, dat geeft me momenteel veel voldoening. En wat heb ik daar dan aan met het oog op mijn loopdoel? Whaaa, ik weet het niet! Waarom moet het zo ingewikkeld zijn?

• Relativering

” sometimes a change of perspective is all it takes to see the light”- Dan Brown

Ok! Tijd om orde op zaken te stellen! Ik loop nu drie keer in de week. Dat is haalbaar en dat moet straks na de vakantie ook zeker lukken. Twee keer in het weekend en 1 keer door de weeks, op welke dag dan ook. De lange duurloop in ieder geval in het weekend. En vooral zorgen dat de trainingen kwalitatief goed zijn. De afstand moet worden uitgebreid, het liefst tot iets voorbij de 30 km. Er zal wat tempo aan toegevoegd moeten worden, dus in ieder geval iets met intervallen of een tempo loop. Misschien nog een wedstrijd tussendoor, maar dat is voor nu een onzekere factor. En ik zal heuveltraining moeten doen. Momenteel vind ik de strong nation les het fijnste sportmoment in de week. Dus misschien moet ik daar mijn prioriteit qua planning gaan leggen. Proberen of ik dat met het thuisschema rond krijg en dan de rest van mijn trainingsplanning daar op afstemmen. De les is een HITT, eigenlijk een krachttraining voor het hele lichaam. Dus ik ben ervan overtuigd dat het mijn loopprestatie ten goede zal komen. Zumba wordt op meerdere momenten aangeboden, dus wellicht blijft het mogelijk om ook daar aan deel te nemen (of zo nu en dan). En als ik dan kijk wat ik verder eigenlijk zou moeten doen, dan is een vierde looptraining wenselijk en wat extra krachttraining. Misschien lukt het mij niet om dit structureel in de plannen, maar moet ik dit toevoegen waar ruimte is. Of het koppelen aan andere trainingen, waardoor het minder tijd in beslag neemt. Alles zo beschouwend, lijkt het een stuk positiever en haalbaarder.

• De weg

“jouw weg vind je op geen enkele kaart maar toont zich in de moed van elke stap”

Mijn weg? Ik denk dat deze reeds is begonnen. Ik ben al goed gestart. De eerste basis is gelegd. Het eerste zesweekse schema is al voltooid. De eerste week van mijn achtweekse halve marathon schema zit er bijna op. Mijn schema uit 2009 zal ik gaan aanpassen aan mijn mogelijkheden en wensen nu. Het was een tienweeks schema en heeft een week overlap met het schema dat ik nu volg. En wat de weg verder zal brengen…. we zullen het meemaken. Ik heb mezelf nog wel een ander doel gesteld en ik denk dat dat ook van invloed zal zijn op de weg naar naar mijn hardloopdoel. Bij elke verandering of bij alle het onverwachte, schiet ik in de weerstand. Mijn eerste reactie is standaard; “ja, maar…” En dat wil ik niet meer. Ik wil openstaan voor alles, kijken naar mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden en dus reageren met; “is goed” of ” ik zal er over na denken”. Ik ben benieuwd wat (voor nieuws) dat me gaat brengen. Het maakt mijn weg naar mijn doel, vast avontuurlijker.

• Zwaktes

“to become stronger you must first face your weakness”

Waar zal ik eens beginnen. Het sporten gaat lekker, maar alles er omheen drijf ik behoorlijk op de spits. Slapen, te weinig. Brandstof, zowel eten als drinken, te weinig. Activiteiten, veel te veel. Klinkt als een goede balans toch. Afgelopen week heb ik er een hele beroerde nacht bij gehad. Nu zijn mijn nachten sowieso niet erg lang, dus dat hakte er behoorlijk in. Ik blijf het lastig te vinden om het juiste te eten. Als ik de regelmaat van het werken heb, gaat het goed. De andere dagen moet ik er heel bewust bij stil staan, maar vaak krijg ik te weinig energie binnen. Mooie bijkomstigheid is wel dat ik begin af te vallen, maar dat is niet het doel. Deze week was het warm, vaak kan ik er redelijk tegen, mits ik mijn eten en drinken er op afstem. En dat deed ik te weinig. Ik deed mijn trainingen door, maar putte mezelf uit. Daar kwam nog bij dat ik veel heb gedaan de voorbije week. En afgelopen donderdag na twee lessen in de warmte, voelde ik me echt niet happy meer. Daar was toch echt mijn grens. Mijn spieren trilden en ik was opeens zo ontzettend moe. Ik viel als een blok in slaap en ook de vrijdag vond ik alles wel even welletjes. Mijn zwakte blijft het bewaken van mijn grens. Ik zal het onder ogen zien en proberen de balans te bewaken, of er in ieder geval minder extreem over heen te gaan.

• Bestemming

“alles wat je meemaakt brengt je rijker op je bestemming”

Mijn bestemming… halverwege oktober hoop ik dat dat de finishlijn van de Teutolauf zal zijn. Fit en met een lach op mijn gezicht en met een nieuwe nog uitdagendere bestemming reeds in mijn gedachten….

Lieve groet, Cobie

21 juni 2020 

Het was een heerlijke trainingsweek!!! Schreef ik vorige week nog dat het puzzelen was, deze week leek alles redelijk te kloppen.

Maandag een half uurtje kracht; armen en buik. Dinsdagmiddag interval, een piramideloop. Zeker niet mijn favoriet, maar niet klagen en gewoon doen. ’s Avonds meegedaan met zumba. Woensdag was een rustdag. Donderdag zumba en strong nation. Vrijdag wederom een rustdag. Zaterdag stond er 5x 6 minuten met steeds een halve minuut pauze op de planning, maar ik wilde ook heuveltraining doen. En dus combineerde ik het. 5x 6 minuten in een stevig tempo op en af de fietsbruggen en steeds 30 seconden pauze. Daarna een half uur kracht; armen en buik. En vandaag een lange duurloop; 19km.

Waarschijnlijk is het aan alle kanten niet geheel verantwoord, maar ik heb alles kunnen doen en mijn lijf heeft het volgehouden.

De half uurtjes krachttraining worden makkelijker, zes verschillende onderdelen. Steeds 45 sec, dan 15 sec om te wisselen. Na alle 6, 1 minuut pauze en de serie 4 x. Twee onderdelen vind ik pittig, maar het is steeds beter te doen.

De les strong nation van de donderdag is pittig. Alles gaat me steeds wat makkelijker af. Daarentegen gaat het niveau ook steeds iets omhoog, waardoor het geheel er steeds wel inhakt. Vandaar mijn keuze om zowel de woensdag als de vrijdag als rustdag te houden.

Ik heb gemerkt dat ik voor nu twee rustdagen fijn vindt. Ik combineer liever wat op andere dagen, zodat mijn lichaam ook echt twee dagen rust krijgt.

Bij de zumba lessen ben ik op een ontspannen manier lichamelijk actief. Ik word er vrolijk van en vind het leuk.

De piramideloop van dinsdag was goed te doen, gestaag gaat mijn tempo iets omhoog. De training van gisteren was moordend. Vooral de korte pauzes voelden heel wreed. Ik had me voorgenomen om niet op tempo te lopen, dat was niet te doen aangezien ik niet precies kon plannen waar ik op elk moment liep en wanneer omhoog en omlaag. Ik liep op gevoel; dat gevoel dat het zwaar is, dat je vrijwel doorlopend jezelf moet pushen om het vol te houden. De eerste drie series gingen redelijk. Bij de vierde werd het beduidend zwaarder. En in de vijfde serie ging mijn tempo omlaag en moest ik echt mijn best doen om door te trekken en om in de juiste houding te blijven lopen. Dat was ook niet erg. Ik heb hier de laatste tijd nog niet echt op getraind, ik kon doorlopen, ook omhoog en hoefde niet te wandelen. Ik denk dat de krachttraining/ strong nation hier zeker een positieve bijdrage aan leverde. Vandaag had ik mezelf voorgenomen om het maar als herstelloop te beschouwen en maar te zien hoe ver ik zou komen. Ik had buikpijn, waarschijnlijk spierpijn. Toch kon ik wel redelijk makkelijk doorlopen. Tot ongeveer 15 km heb ik lekker gelopen, tot 17,5 was het zwaar en de laatste 1,5 km waren echt niet leuk meer. Ik mocht van mezelf bij 19 km stoppen.

Ik blijf het lastig vinden om aan de goede kant van het dunne lijntje te blijven. Ik vind het heerlijk om hard te trainen, of eigenlijk te hard te trainen. In een ver verleden kon dat. De rest van de zondag deed ik dan helemaal niets meer. Of ik stuiterde na een zware intervaltraining of tempo loop nog uren na in mijn bed. Nu is dat allemaal iets minder verstandig. En dat woord haat ik dan weer in combinatie met trainen. Als ik thuiskom zijn daar mijn man en kinderen en allerlei klusjes in huis die moeten gebeuren. Ik moet nu zorgen dat ik niet volledig uitgeteld thuiskom, slechts een beetje… Zodat ik nog energie heb om er voor mijn kinderen te zijn en dat te doen wat nog gedaan moet worden. Maar soms is het zo fijn om daar toch even een beetje in de buurt te komen 

Lieve groet, Cobie

14 juni 2020 

1. overmoed

Een uitdaging, de eerste stap snel gezet,
impulsief, vol van vertrouwen,
een grote sprong naar een onbekend terrein.

Zo dichtbij de kant blijf je makkelijk staan,
het touw hangt stil, verroert zich niet,
het immense vertrouwen onaangetast.

2. realiteit

En ook de tweede bracht totaal geen verzet,
dit als avontuur beschouwen,
in de richting waar je denkt te willen zijn.

Iets verderop nu, een vleug wind dient zich aan,
de lijn veert mee en je geniet,
het is een dynamisch geheel, opgepast!

3. twijfel

De volgende fase bederft die de pret?
Alert het gaat je benauwen,
ook een wankel evenwicht krijgt je niet klein.

Je kijkt achter je, daar kwam je toch vandaan?
Het is niet meer wat je verliet,
je bent nu veel verder, zo veel meer ballast.

4. herpakking

Nu is je doorzettingsvermogen aan zet,
afzien, herpakken, verstouwen,
problemen het hoofd bieden, de laatste pijn.

Je balanceert, probeert het lot te verslaan,
dat dunne koord, je doelgebied,
je overmoed was je wederom tot last.

5. overwinning

Je ziet de overkant, al bijna gered,
je gaat luchtkastelen bouwen,
concentratie, in de staart zit het venijn.

je hervindt jezelf, strekt je rug, rechtop staan,
de laatste pas, het is geschied,
je hebt jezelf weer eens ontzettend verrast!

Geschreven uit het hart! Regelmatig voel ik een wankel evenwicht, balanceer ik en zijn er twijfels waar naar toe. Het ging niet vanzelf deze week. Of misschien wil ik gewoon te veel… Maar dat is dan weer moeilijk toe te geven aan mezelf. Ik ben aan het puzzelen met de trainingen die ik wil doen en hoe ik het zo in een week kan stoppen, dat ik ook de beoogde kwaliteit kan halen. En anderzijds denk ik dat ik nu misschien blij moet zijn met een iets minder hoog niveau. Als het goed is (volgens de natuurwetten), past mijn lichaam zich aan aan de trainingen, waardoor het tot steeds meer in staat is en het over een korte periode wel de trainingen aankan op het niveau dat ik graag wil. Of, mezelf kennende, heb ik daarvoor de lat al weer omhoog gelegd. En blijft dit de realiteit waarmee ik het moet doen. Het moge duidelijk zijn, ik blijf puzzelen. En ik schrijf mijn frustratie middels een gedicht wel van me af 

Maandag mijn eigen circuit krachttraining gedaan. Dinsdag korte intervallen. Woensdag rustdag. Donderdag zumba en strong nation. En eigenlijk ging dat allemaal lekker. Wel hakten de lessen van de donderdag er meer in dan ik aanvankelijk doorhad. Vrijdag rustdag. Zaterdag zou het 5x een km worden met 1min pauze. Het was benauwd, ik blies mezelf volledig op tijdens de eerste interval en hield het na 3x een km maar voor gezien. Later mijn eigen circuit krachttraining nog een keer gedaan. En vandaag stond er een lange duurloop op de planning. Ik had last van de hoge luchtvochtigheid. Het eerste half uur voelde loodzwaar. Daarna werd het iets makkelijker, maar ik kreeg het niet cadeau vandaag. Ik wist de 15km vol te lopen en ik denk dat ik daar voor vandaag tevreden mee moet zijn.

Daarnaast heb ik nagedacht over wat ik graag wil. De trail in de Ardennen wordt een hoop geregel en dan kan ik eigenlijk nog niet dat lopen wat ik graag wil. Vandaar dat ik iets anders bedacht heb. Maar ik ga het nog niet verklappen. Ik zal de komende tijd flink aan de bak moeten. De afstand moet omhoog en ik zal heuveltraining moeten opnemen in mijn planning. Dat wordt puzzelen… en vertrouwen op de adaptatie van mijn lichaam. Ik heb nog even de tijd, tot halverwege oktober. Eerst een goede basis en dan de rest. Wordt vervolgd…

Lieve groet, Cobie