Auteur: Cobie Brouwer

3 januari 2021 

Mijn laatste blog is lang geleden. En dat geeft eigenlijk wel een beetje aan hoe ik tegen alles aankijk.

De droom waar ik het in mijn laatste blog over had, ben ik inmiddels achterna gegaan. Ik wil iets met hardlopen op een andere manier gaan doen. Graag zou ik er andere mensen mee willen helpen. In eerste instantie had ik bedacht om de cursus running therapie te gaan volgen. En dan van daaruit iets te starten. Mijn man gaf aan dat ik goed moest gaan bedenken wat ik er nu precies mee wil. En na informatie te hebben ingewonnen bij de cursusorganisatie, kreeg ik daar een soortgelijk antwoord. Er werd wel bij gezegd dat het waarschijnlijk niet het antwoord was wat ik graag wilde… Nee, dat was het inderdaad niet. Er werd me geadviseerd om gewoon maar eens te gaan beginnen en dan van daaruit verder te gaan evalueren. En dat heb ik dus gedaan. Ik heb een facebook pagina voor Running Miracle aangemaakt. Een eerste opzet heb ik daar gemaakt. Een paar vriendinnen hebben mijn hulp gevraagd. En verder worden er regelmatig artikelen gepost en ontstaan er gesprekken. Erg leuk allemaal. De komende tijd rest mij de taak om verder te gaan bedenken wat ik wil en hoe ik dat kan gaan doen. Maar goed, had ik al eens gezegd dat ik van uitdagingen hou…

En dan mijn eigen sporten. Ik ben behoorlijk doelloos, maar stiekem wel lekker, bezig. Het kost me moeite om me voor het hardlopen te motiveren. Door de lockdown begon de kerstvakantie in de dansschool noodgedwongen eerder. Op maandag nog twee lessen gevolgd en daarna leek het erop dat er tot januari geen lessen zouden zijn. Ik had me dus voorgenomen om eens wat bij te tanken en om me iets meer op het lopen te richten. Ik had ook bedacht om poundlessen via youtube te gaan doen en dat heb ik in de vakantie drie keer gedaan. Gelukkig kwam er ook al heel snel een appje dat er met andere instructeurs samen, veel lessen via zoom werden georganiseerd. Op het moment dat de vakantie echt begon, volgde ik ’s avonds een zumbales en bijna elke dag werden en worden er lessen georganiseerd. Ik ben erg enthousiast en dus komt er van de voorgenomen rust en het geplande meer lopen, weinig.

In de kerstvakantie heb ik uiteindelijk 3 keer gelopen. Ik ben nog steeds zo ontzettend klaar met de lange afstanden. Meestal wordt het iets van een uurtje, vaak een interval training. En als ik besluit om gewoon te gaan lopen, wordt het halverwege vanzelf wel een pittige training. Waardoor mijn horloge na een hardloopsessie tegenwoordig standaard aangeeft dat het tegen de max aan zat. Nu heb ik ook ontdekt dat hij de hersteltijd aangeeft en eigenlijk had ik dat dan weer liever niet willen ontdekken. Na een hardlooptraining komt de gewenste hersteltijd vaak richting drie dagen uit. DRIE DAGEN??? Gelukkig voel ik me over het algemeen de dag daarna al weer als herboren. En aangezien er dan wel weer een leuke online les wordt aangeboden, gun ik mezelf die drie dagen herstellen, echt niet!

Er worden veel lessen Strong (HITT) aangeboden en deze zijn online ook echt wel pittig. Daar achteraan wordt mobility aangeboden, een korte les voor flexibiliteit en kracht. En ik ben van beide wel fan.

Nieuwjaarsdag had ik thuis afgesproken dat ik graag weer een keer wat verder wilde lopen. Dat was er na de marathonafstand niet meer van gekomen en ik wilde toch ook niet alles zo weg laten zakken. Het werd uiteindelijk 20 km. Maar man, wat kostte dat een moeite. Mentaal was het eigenlijk wel te doen, maar mijn bovenbenen en vooral mijn heupen, protesteerden behoorlijk. De dag daarna had ik spierpijn en om eerlijk te zijn gebeurt dat me niet zo vaak, spierpijn van het lopen.

Verder ben ik na de burpee challenge doorgegaan met een push-up challenge, elke dag 100 push-ups. Alles voor de spierballen  Ik was wel even klaar met de yoga, nu in de ochtend een korte work out. Dagelijks acht verschillende oefeningen, vijf verschillende dagen. Na deze vijf dagen, begint het weer bij de eerste dag. Er zitten hele pittige oefeningen bij, of in ieder geval de aantallen. En nu in januari met een plank challenge begonnen. Eind van de maand wordt het twee minuten planken, dat is wel te doen voor mij.

Zoals duidelijk moge zijn, heb ik wel een sportvakantie gehad. Bijna dagelijks kon ik het sporten wel voelen in mijn lijf, had ik spierpijn of zat het er tegen aan. Maar zo veel beter dan een rustvakantie!! Voor mij was dit wel echt genieten. De online lessen gaan nog door tot 19 januari, dus ik geniet nog wel even door.

En dan nog even terugkomen op het doelloos sporten. Een concreet doel heb ik nu niet, voor nu staat het genieten voorop. Ik doe dat waar ik op dat moment zin in heb. Dat neemt niet weg dat ik niet een doel heb bedacht. Wel is dat doel nu nog een heel eind weg en zal ik veel kleine stapjes moeten maken voor ik er ben. Ik hoop ergens in 2021 de halve onder de twee uur te lopen. Als ik een serieuze poging waag met de tien, op een verhard stuk weg, zal deze nu binnen het uur moeten lukken. Ik zal de komende tijd verder moeten trainen op snelheid en ik zal ook weer iets meer lange duur moeten toevoegen. Wat langere tempolopen gaan doen, en stiekem kijk ik daar wel een beetje tegen op. Dan proberen de halve te lopen op 10 km/uur. Hopelijk worden er tegen het einde van het jaar weer wedstrijden georganiseerd, kan ik een mooie halve uitkiezen. En helpt een flinke dosis adrenaline me bij het realiseren van mijn doel. Zo niet, dan heb ik in ieder geval ontzettend genoten van al het sporten.

Voor iedereen een fantastisch 2021 gewenst, dat je dromen uit mogen komen, dat je je doelen haalt en vooral dat je geniet!!

Lieve groet, Cobie

15 november 2020

Na de marathonafstand te hebben gelopen, ben ik zo ontzettend klaar met lange afstanden. Ik heb er gewoon echt geen zin in!! Ik wilde graag de halve afstand in de benen houden, maar ik kan het momenteel gewoon niet opbrengen. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds ontzettend geniet van het sporten. Wat het lopen betreft, wat kortere afstanden, wat meer tempo en vooral meer afwisseling. En zowel met het lopen als met de lessen in de dansschool geniet ik erg van de gezelligheid.

Ook moet ik eerlijk bekennen dat het hele corona gebeuren en andere omstandigheden thuis er bij mij best wel in hebben gehakt. De lessen in de dansschool mochten niet meer plaatsvinden, dus dat werd weer via zoom. De groep op het werk werd vorige week voor een weekje gesloten, dus zat ik thuis. En dan moet ik echt wel weer even een knop omzetten. Zaterdag had ik een dip, het gewenste lopen schoot er bij in. In de avond herpakte ik mezelf en sloot de dag op een fijne manier af met man en kinderen. Zondag zette ik de knop om ik liep een uurtje, het eerste half uur op tempo en daarna ontspannen verder.

Een loopmaatje is bezig met een 30 dagen burpee challenge; elke dag 100 burpees, ieder uur 10 tot de 100 is bereikt. Aangezien ik toch thuiszat, besloot ik mee te doen. Maandag de simpele variant, dinsdag de variant plat op de buik. Ach dat viel alles mee…tot dat ik woensdagochtend wakker werd en in bed mijn schouders en bovenarmen al voelde… Het trok redelijk weg, woensdag daarom maar wat afgewisseld. Vandaag is het dag 7 en om eerlijk te zijn, is de burpee niet bepaald mijn vriend. Tot 5 denk je appeltje eitje, en bij 8 is het zo absoluut niet leuk meer. En dan nu het dilemma; morgen moet ik weer naar mijn werk. Ik kan makkelijk zeggen, ik zou het een week doen en die is nu klaar. En aan de andere kant heb ik dan weer zo’n stemmetje in mijn hoofd die zegt, je geeft toch niet op! Die 30 dagen kun je ook wel volmaken, beetje anders organiseren en niet aanstellen…

Door het thuiswerken kon ik dinsdag een uurtje extra lopen, heerlijk intervaltraining bij het landhuis gedaan. De les van maandag verviel. Dinsdag en woensdag zumba via zoom buiten in de tuin gevolgd en woensdag ook de strongles via zoom in de tuin. Heel fijn dat het allemaal doorging, veel voldoening naderhand. Sinterklaas had voor mij al mooie oordopjes via bluetooth gekocht en deze verstopt voor 5 december, maar ja, die kwamen nu wel goed uit. Steeds opnieuw opzoeken en verstoppen en vandaag heb ik ze mezelf toch zo maar cadeau gedaan. Het fantastische cadeau voor mijn verjaardag heb ik nog wel in de verpakking kunnen laten zitten, hoewel dat ook wel heel erg kriebelt… Donderdag kon ik de lessen in de dansstudio volgen, of eigenlijk les. De zumba was erg leuk, veel nieuwe nummers. En daarna hebben we het uur verkletst, wat ook eigenlijk wel heel fijn en gezellig was!

Gisteren stond de Rutbeektraining op de planning. We combineerden de burpees met hardlopen. 10x Een kilometer en 10 burpees met schoudertap. Het was een leuke pittige training. Door de thuisplanning was ik aan mijn fiets overgeleverd om er te komen (heen en terug kwam het op 22km en dat fiets ik momenteel nooit). De nacht er voor was waardeloos ik denk nog geen 5 uren geslapen (iets met ergens veel te enthousiast over zijn, te laat naar bed gaan en niet kunnen slapen). Dus toen ik naderhand thuis in bad zat, was het zo ontzettend op. Vannacht een gelukkig een goed nacht gemaakt, dus vandaag weer een stuk fitter.

Vanmorgen wilde ik graag nog een stukje hardlopen. Het werd anderhalf uur, kwartier inlopen en daarna iedere vijf minuten een minuut snel. Ik voelde mijn schouders en armen behoorlijk. Het ging niet vanzelf, maar gaf wel veel voldoening.

Verder nog een beetje aan het oefenen met linedance. Doordeweeks staat er nog een challenge met verschillende oefeningen. En elke ochtend 10 minuten yoga. Door de weeks doe ik extra oefeningen voor mijn rug. En ik doe 2 minuten brug met verschillende varianten.

En ik zou mezelf niet zijn als ik nu niet weer eens ging nadenken over een nieuw doel. En dat heb ik gedaan. Ik kan wel een marathon of lange trail ergens plannen, maar de kans dat het niet doorgaat, is groot. Daar heb ik helemaal geen zin in en zoals ik al noemde staan de lange afstanden me momenteel ook behoorlijk tegen. Ik heb nu iets heel anders bedacht, waar ik zelf behoorlijk enthousiast over ben. Manlief staat er ook voor open, al vindt hij wel dat ik het een en ander wat beter tegen elkaar af moet wegen en mijn beslissing iets meer moet onderbouwen. Ik heb met mezelf afgesproken om er eerst nog 1 of 2 weken over na te denken, als ik dan nog zo enthousiast ben, dan ga ik ervoor. En tot die tijd hou ik het nog even voor mezelf en creëer ik meer slapeloze nachten.

Lieve groet, Cobie

1 november 2020 

Aangezien ik bijna dagelijks de vraag krijg hoe ik het allemaal doe, waar ik alle tijd vandaan haal om alle dingen te kunnen doen die ik doe, wordt het tijd om daar maar eens een blog aan te besteden.

Allereerst sta ik ’s ochtends vroeg op. Meestal ergens tussen 5.30uur en 6.00uur. Ik wordt uit mezelf of door mijn jongste wakker, zonder wekker. Wat zorgt dat ik met een uitgerust gevoel opsta. In het weekend slaap ik wel eens een beetje uit, maar na half acht komt eigenlijk nooit meer voor. Ik doe mijn kleren aan, verzorg de dieren en schenk drinken in voor de kinderen. Die ik meestal met mijn vroege opstaan heb gewekt. Dan zet ik een muziekje op, pak mijn yogamatje en ga oefeningen doen. Sinds een dag of 10 doe ik er nu ook een korte yogasessie bij, wat een heerlijke relaxte start van de dag is. Ik heb een moment voor mezelf gehad en het is vaak nog ruim voor zevenen. Ik pak de tassen van mezelf en de kinderen in en maak ontbijt voor de kinderen en mezelf. Ik ontbijt als een keizer. Onder het ontbijten heb ik tijd voor social media en allerlei andere sites die ik even bekijk. Ik vul een dankbaarheidsdagboek in om even stil te staan bij hoe goed ik het heb en dat er zo ontzettend veel is om dankbaar voor te zijn. Vanaf 7 uur stuur ik de kinderen één voor één naar de badkamer. Alleen de jongste heeft nog een beetje hulp nodig. Vanaf half acht worden de haren in model gebracht en de tanden gepoetst en voor acht uur is iedereen klaar. En de meeste ochtenden is dit voor iedereen een heerlijke start van de dag. Ik denk ook dat dit hele ritueel en vooral de rust die er is en de tijd die we er voor hebben, helpt om de hele dag veel gedaan te krijgen.

Ik werk drie dagen (ma tm woe) en op die dagen past oma op op haar kleinkinderen. Zij helpt me een beetje door een was te draaien, even stof te zuigen en af te wassen. Omdat mijn dochter de dagen vaak nog niet helemaal goed volhoudt en ik ’s avonds sport, eten we vaak op tijd. Op maandag maak ik vaak een lange dag op het werk. Vaak heb ik op zondag als iets gemaakt wat klaarstaat voor de maandag en anders kookt mijn man dan. Dinsdag en woensdag ben ik eerder thuis en kook ik of mijn man, net wie het eerste is of wat er verder op de planning staat. Na het eten is het even keihard doorwerken met z’n allen. Afwassen (we hebben geen afwasmachine), de kinderen in de pyjama’s en soms in bad, broodtrommels voor de volgende dag klaarmaken, tassen klaarzetten, kleren klaarleggen, een telefoontje plegen of iets anders dat nog even bij tussendoor moet, de kinderen tandenpoetsen en voorlezen. En meestal rond de tijd dat mijn man de kinderen voorleest, kan ik ertussen knijpen om te gaan sporten. En na het sporten neem ik een uitgebreid bad, luister een muziekje en als mijn hoofd erg vol zit, probeer ik te mediteren. Ik deed dit in de puberteit met een cassettebandje van mijn moeder. En nu sinds een tijdje soms weer, en het helpt. Ik drink elke avond een beker warme melk met anijs. Volgens de wetenschap werkt het niet, maar voor mij is het een heerlijk placebo om loom van te worden.

Op donderdag breng ik de kinderen zelf naar school. Heb ik daarvoor de wasmachine al aangezet en tegen de tijd dat ik terug kom, kan ik het ophangen (we hebben ook geen droger). Ik doe vaak vast iets in het huishouden, maak een boodschappenlijstje en schil een appel voor mijn jongste om 10uur hebben we Zumbini. Daarna fietsen we door naar de winkel voor boodschappen en als er iemand jarig is koop ik dan ook het cadeautje. De donderdagochtend is echt onze quality time samen. Thuis zet ik hem aan het eten, ruim de boodschappen op en eet zelf wat. Na het eten ga ik even met hem op de bank zitten en gaat hij slapen. Ik doe de afwas, ga stofzuigen en maak het eten voor ’s avonds. Met een beetje geluk kan ik dan een keer iets uitgebreiders klaarmaken. Soms hou ik nog een kort momentje voor mezelf over. Aangezien ik dan vaak moe ben, is zitten geen optie en ga ik maar oefenen met line dance of even hoepelen ofzo. Ik haal de kids uit school en geef hun wat te eten en drinken en heb zelf even tijd voor kop thee. Ik help mijn dochter om zich klaar te maken voor ballet. De jongens hebben vaak vriendjes mee en om kwart voor vier vertrekken we met z’n allen richting ballet. Dit is voor iedereen een uitje. Er zijn veel kinderen, ze spelen en gamen met z’n allen. Mijn dochter leeft de hele week toe naar ballet. Mijn jongste scharrelt er wat bij om en ik heb het erg gezellig met de moeders daar. Thuis is het snel eten en de boel aan kant, want op donderdag begint mijn sport al vroeg.

De lessen die ik op woensdag en donderdag volg zijn vaak pittig, het moge duidelijk zijn dat ik op vrijdag vaak wel een dipje heb. Als de kids op school zijn kijk ik vaak even tv. Daarna moet ik wel voor waken dat ik niet helemaal instort. Op vrijdag zijn de kinderen vroeg vrij. Meestal bak ik dan pannenkoeken. Door al het sporten heb ik altijd honger en ik vind het heerlijk om dan even uitgebreid te lunchen. De middelste twee hebben op de namiddag zwemmen, we eten dan laat, dus ze hebben dan ook een flinke bodem gelegd bij de lunch. Mijn man gaat mee naar zwemles en ik doe vaak het huishouden.

Het hardlopen doe ik (meestal) in het weekend. Ik probeer toch elke week twee keer te lopen. Vaak dus zowel op zaterdag als op zondag. Soms gaat er doordeweeks een les niet door en kan ik 1 van beide looptrainingen door de weeks doen. Het fijne met het lopen is dat het op elk moment kan. Vaak pas ik het dan ook aan aan de rest van de planning thuis.

Zoals wellicht al duidelijk is, kijk ik amper tv. Op vrijdag vaak een uurtje en in het weekend ’s avond een uurtje. We hebben een goede taakverdeling thuis en we bespreken vaak wat er nog moet gebeuren en wanneer dat zou kunnen. Over het algemeen stel ik weinig uit. Ik doe eerst dat wat moet. Ik werk bijvoorbeeld elke dag alle was weg, dat geeft mij veel rust. Ik probeer ook van de nood een deugd te maken, ik kan vervelende taken vaak prima combineren met een gezellig moment met de kinderen. Het werk gebeurt en we hebben het fijn met elkaar. Regelmatig liggen hier allemaal lijstjes. Een lijstje met wat nog moet gebeuren, niet alles kan altijd meteen. En een lijstje met wat nog gekocht moet worden, zodat aankopen gecombineerd kunnen worden.

Tussen alles wat gebeuren moet door, kijk ik even op social media, lees ik een stukje in mijn boek of doe ik even iets anders waar ik op dat moment zin in heb. Over het algemeen eet ik gezond, ik drink geen alcohol en geen stimulerende dranken. Ik ben al sinds mijn puberteit vegetarisch. Wel eet ik veel, door al het sporten heb ik gewoon veel honger. Ik denk dat doordat ik goed voor mezelf zorg, ik meer energie heb en ook meer gedaan krijg. Daar komt bij dat ik veel dingen met de nodige humor doe, een beetje luchtigheid zorgt er ook voor dat alles makkelijker en sneller gaat. Ik heb vrijwel de hele dag muziek aanstaan, wat mij een vrolijk gevoel geeft.

Daar staat wel tegenover dat ik soms ook gewoon moe ben, me even niet fit of happy voel en dat ik toch door moet doen, omdat bepaalde dingen gewoon moeten gebeuren. Als ik ’s ochtend vier uren heb hardgelopen, daarna een uur in bad heb gelegen en de koelkast heb geplunderd, kan ik het niet maken om aan mijn vermoeide lichaam toe te geven en mijn man ook de rest van de dag voor alles op te laten draaien. Ik geef mezelf dan een schop onder mijn kont en ga door. Ik kan zeggen het is te veel en het kan niet, maar als ik die dingen wel wil doen. Wel die marathon wil lopen en mijn grenzen op wil zoeken, zal ik de rest op de koop toe moeten nemen. Dat is dan de keuze die ik maak en waar ik soms een prijs voor moet betalen. Als ik ’s avonds in mijn bed stap, slaap ik vaak snel (het doorslapen is regelmatig wel een dingetje). Toen ik klein was ging ik vaak vol energie de dag in en in de avond viel ik letterlijk als een blok in slaap, waarschijnlijk kent iedereen dit gevoel wel vanuit zijn kindertijd. Heerlijk voldaan na een drukke dag!!

Lieve groet, Cobie

25 oktober 2020

Comfortabel bij het leven van alledag
Positief alles tegemoet treden
Alles lijkt als vanzelf te gaan
Geluk dwing je af!

Bezorgdheid heeft zich nu van je meester gemaakt
Gebeurtenissen komen op je pad
Het nestelt zich vast in je hoofd
Loslaten lukt niet

In je hoofd heerst inmiddels een grote chaos
Je emoties ervaar je soms gedempt
Gevoel gaat met je aan de haal
Je mist het geheel

In je gedachten nestelt zich de verwarring
Je weet het allemaal even niet meer
Hoofd en hart zijn ver verwijderd
Het zuigt energie

De situatie raakt je oprecht, het doet zeer
Ergens diep van binnen voel je de pijn
Fysiek ervaar je ongemak
Je ondergaat het

Langzaamaan ontstaat de bewustwording bij je
Alle aspecten zijn te herleiden
Je begint het te begrijpen
Je accepteert het

Vooruit, je wilt verder, moet verder, gaat verder
Je moet alle emoties doorleven
Dan wordt het weer comfortabel
Geluk dwing je af!

---

————————————————————————————————————————————–

Deze week wat minder fanatiek met het sporten geweest. De poundles ging niet door en mede daarom op vrijdagochtend een intervaltraining gedaan. En gisterochtend schoot het voor de tweede keer in een week tijd in mijn rug. En nu moet ik er dan toch echt maar naar luisteren…het weekend het sporten geskipt. In het verleden werd een fysiek ongemak vaak veroorzaakt of mede veroorzaakt door iets mentaals of emotioneels. En ik denk dat dat nu ook het geval is. Vandaar dat ik voor nu mijn energie even op iets anders moet richten, waardoor hopelijk alles snel weer in balans is.

Naast de challenge met verschillende oefeningen die we maandag begonnen zijn, ben ik deze week ook met een yogachallenge begonnen. Oké, altijd geroepen yoga is niets voor mij. En toch denk ik dat het goed is voor nu. Tien minuten ’s ochtends vroeg, relaxed tijd voor mezelf en mijn lichaam een beetje oprekken. Lichaam en geest hebben er behoefte aan. Ik heb een meditatieapp op mijn telefoon gezet en dat nu ook een paar keer een paar minuten gedaan. Focussen op mijn ademhaling en tot rust komen. En ook dat is voor nu wel even fijn. Elke dag schrijf ik iets op waar ik dankbaar voor ben en pas dan realiseer je je echt hoeveel dat eigenlijk wel niet is. Hoeveel positiefs je elke dag meemaakt. En dat gevoel neem je de rest van de dag met je mee. Een tijdje geleden las ik iets over een “klaagarmband”. Elke keer als je klaagt, wissel je je armband van arm. Op deze manier wordt je je bewust van geklaag. Het eerste weekend heb ik veel gewisseld, nu een stuk minder. Ik vind het een fijne bewustwording. En ja, vandaag moest ik hem wel wisselen na mijn geklaag over verstandig moeten zijn en even niet sporten…

Ik begin line dance steeds leuker te vinden en aangezien ik dit weekend zeeën van tijd over hield door het niet sporten, kon ik mooi een beetje oefenen. Ook ben ik weer in een pakkend boek begonnen, dus van vervelen is zeker geen sprake!

Lieve groet, Cobie

18 oktober 2020 

Volgens mij heb ik in het verleden al eens een blog gehad met dezelfde titel… Zo veel jaar verder en niks wijzer…

Deze week hadden we herfstvakantie. Na de marathon van zondag voelde ik me eigenlijk wel goed. De eerste les stond pas weer op woensdag gepland, dus heerlijk een paar dagen om bij te komen. Ware het niet dat ik het maandag wel tijd vond om wat achterstallige dingen in het huishouden te doen. Maar ja, ik voelde me goed. En de challenge ging natuurlijk ook gewoon door. De rustdag had ik op zondag genomen, dus maandag, dinsdag en woensdag stonden de laatste dagen op de planning. Met een idioot hoge aantallen. Op woensdag waren het 125 sit ups, 200 crunches, 65 leg raises en 120 sec plank. Dit resulteerde er wel in dat ik doorlopend enige buikpijn had, spierpijn?

Op woensdag lekker in het bos gewandeld. En ’s avonds Zumba en Strong gevolgd. En ook dat ging eigenlijk wel lekker. Ach ja, ik zou mezelf niet zijn als ik niet volle bak mee zou doen. Donderdag merkte ik toch wel dat ik wat gedaan had, ik was moe en niet vooruit te branden. Nou ja, goed opladen voor de lessen ’s avonds. En eigenlijk voelde ik bij de Zumba al dat het niet makkelijk ging. Aangezien het woord opgeven niet in mijn woordenboek voorkomt, toch ook de les Pound er achteraan gevolgd. Ik voelde dat mijn buik verkrampt was (van de challenge) en halverwege het een na laatste nummer schoot het in mijn rug. Ik kon de les afmaken, maar voelde wel dat het niet goed was. En vrijdag mocht ik de prijs betalen. Rechtop lopen lukte niet en bij alles deed mijn rug zeer. Met de kids naar de speeltuin om toch een beetje in beweging te blijven. Steeds gerekt en geprobeerd rechtop te staan, lopen en zitten. Ik baalde, maar had het dus echt aan mezelf te danken. Ik weet dat je na zulke lange afstanden lopen rustig aan moet doen. En eigenlijk helemaal niet moet springen, draaien etc. En wat had ik in de lessen gedaan.. Ik zoek graag mijn grenzen op. En soms ga je er dan overheen. Eigen schuld. En nu kan ik wel zeggen dat ik er van leer, maar ja dat is dus niet zo. Een volgende keer denk ik weer net zo hard dat het allemaal wel kan, voel ik me weer net zo goed en denk ik weer dat dat alles voor mij niet geldt. Ik zal mezelf nog wel eens vaker tegen gaan komen…denk ik..vrees ik.

Gisteren voelde mijn rug iets beter. Ik kon wel weer bewegen en er stonden nog genoeg huishoudelijke klusjes op de planning. De training die voor vandaag was afgesproken, wilde ik nog niet afzeggen. Mijn man heeft me gisteren meerdere keren aangekeken, een keer vroeg hij of ik zo morgen wilde gaan sporten, de andere keren keek hij me alleen aan. En als ik weer eens op de grond lag mijn rug te strekken, zei hij ook maar wijselijk niets. Zo fijn dat hij me zo goed kent!

Vanmorgen voelde mijn rug gelukkig nog iets beter. Uit bed weg hardloopkleren aan en eerst maar een stukje voor mezelf geprobeerd. Dat ging redelijk. Op hoop van zegen!! We zouden wederom met z’n drieën gaan trainen; 1km lopen, 20 mountain climbers, 10 drop squats en 20 standing cross crunches en dat 10 keer. Omdat ik aangaf een zere rug te hebben, besloten we de drop squats te vervangen door walking lunges. Dat leek me een uitstekend plan. Een rondje om het Rutbeek is 4km is, we besloten in eerste instantie voor twee rondjes te gaan. Onder het lopen voelde ik mijn rug wel, maar ik kon er prima om lopen en het werd ook niet erger. De oefeningen tussendoor waren juist wel fijn. En wat een stuk relaxter dan de burpees!! De eerste twee ronden gingen lekker en makkelijk, we liepen rustig en hadden veel plezier. We waren allemaal nog wel in voor een derde ronde, dus dat deden we. We kwamen regelmatig mensen tegen die we al eerder hadden gezien. Of wel liepen ze voorbij, zij passeerden ons als we op de grond lagen, waardoor wij ze daarna weer voorbij konden. Dat was een leuke gewaarwording. Het looptempo ging de laatste ronde omhoog. Mijn ademhaling versnelde, maar het voelde goed. Iemand merkte op dat de gesprekken waren opgehouden en deed tevergeefs nog een poging om het weer op gang te krijgen. We maakten twaalf keer vol. We hebben ongeveer 12,5km gelopen, 240 mountain climbers gedaan, 120 walking lunges en 240 standing cross crunches. Het was een heerlijke training!! Ik kon zeker voelen dat ik wat gedaan had, maar binnen de grenzen (niet zoals bij de burpeechalleng). Mijn rug is nog steeds gevoelig, maar het is niet erger geworden door de training. Wel heb ik in ieder geval een leuke ochtend gehad!! En morgen merk ik wel of het verstandig was of niet 

Verder ook genoten van deze week. Met verschillende vrienden afgesproken, twee boeken gelezen, qualitytime gehad met de kids, en paar keer een cake gebakken, wat klusjes in en om huis gedaan en ik heb uitgeslapen!! Morgen komt de regelmaat weer!

Lieve groet, Cobie

11 oktober 2020 

Het was wederom een heerlijke week. Nou ja, om eerlijk te zijn, het begin niet. De spierpijn van de burpee challenge heeft tot dinsdagavond geduurd. Ik kon mijn armen niet omhoog krijgen, het kostte veel moeite om me aan en uit te kleden en vrijwel de hele dag werd ik er aan herinnerd. Volgens mij niet eerder zo’n spierpijn gehad. Het laatste beetje verdween dinsdagavond tijdens de Zumba.

Fijne lessen gevolgd deze week. Bij de line dance de nieuwe dans vaak geoefend, hij is heerlijk! Drie keer meegedaan met Zumba. Woensdagavond na de Zumba de strongles gedaan, beetje stramme spieren nog, maar het ging lekker. En donderdag na de Zumba de poundles gedaan. En die voelde ik wel. Het tempo zat er behoorlijk in, iets meer pittige stukjes erbij en het kostte me moeite om goed mee te blijven doen. Het nummer in brugpositie deden we ook en ik wilde hem nu graag goed mee doen, doorlopend op en neer bewegen terwijl je ook met stokken slaat. En…. de spierpijn was weer terug, nu in mijn billen en bovenbenen. Dan de leuke challenge en mijn verdere ochtendgym erbij, succes gegarandeerd 

Zaterdag wilde ik graag weer een keer een intervaltraining doen. Het was een beetje puzzelen met alles thuis, het handigste tijdstip bleek een uur of zeven in de ochtend. Het was gewoon nog donker…en koud… De spierpijn was nog aanwezig, ik zou niet al te lange intervallen doen. Ik wilde mijn horloge instellen en daar stond nog 10x 3 minuten in met 30sec pauze. En eigenlijk klonk dat wel goed. Het ging lekker, wel voelde ik doorlopend mijn benen, ook tijdens het dribbelen. Ik liep de zon tegemoet, kon het tempo redelijk vasthouden. Wat een heerlijk begin van de dag. Daarna thuis de ochtendgym er achteraan gedaan.

En vandaag onverwachts een dag zonder iets op de planning. Ik had halverwege november graag een marathon willen lopen, maar deze was al vol. Thuis kwamen steeds meer geluiden dat ik in het weekend wel erg vaak en vooral lang weg ben. En zelf was ik inmiddels ook wel al behoorlijk klaar met de lange afstanden in mijn uppie lopen. Maar ja, er knaagde nog wel iets. En eigenlijk had ik de trail gelopen als een van de langste duurlopen in voorbereiding op een marathon. Op alle kalenders kon ik niets vinden wat me aansprak en ze zijn sowieso behoorlijk leeg. Dus ja, dan wachten tot ergens in november of december? Dat zou betekenen dat ik meer 30+ duurlopen zou moeten doen. Of er nu gewoon voor gaan? In overleg met mijn man koos ik de laatste optie. Nu nog 1 keer heel lang van huis en dan de komende tijd wat kortere trainingen.

Impulsief dus en redelijk onvoorbereid. Ik had geen route, ik heb er afgelopen week geen rekening mee gehouden qua voeding en slaap, de spierpijn was nog voelbaar in mijn bovenbenen en van enige tapering was al helemaal geen sprake (burpee challenge, 6 lessen in de dansschool, waarvan 2 heel pittig, de challenges in de ochtend en dan nog de intervaltraining van gisteren). Het moge dus duidelijk zijn dat er enige twijfel aanwezig was. Ik probeerde dit de kop in te drukken; je moet er 100% voor gaan anders gaat dit niet lukken! In het verleden had ik de ambitie om ultraloper te willen worden en die mensen doen dit soort dingen ook, dus onmogelijk is het vast niet. Tot zo ver de zelfmotivatie! Ik liep eerst naar het Aamsveen en daarna het bos in Epe. Dit stuk gaat me mentaal vaak makkelijk af. Ik liep lekker, al heb ik wel een groot gedeelte van de tijd ontzettende buikpijn gehad. Ik weet niet of het aan mezelf lag of dat het toch spierpijn was van de challenge. Het was niet fijn, maar ik kon wel doorlopen. Ik liep naat Gronau, langs de Dinkel en langs het park. Ik had rekening gehouden met verdwalen daar, maar wonder boven wonder vond ik de weg. Ik liep door het centrum, over de hoge brug om aan de andere kant van Gronau weer bij de Dinkel te komen. Ik volgde de Dinkel naar Losser. Ik kwam veel reigers tegen, wat wellicht iets betekent voor mezelf op dit moment. Er liep een vrouw voor me en gestaag kon ik naar haar toe lopen. In Losser had ik haar bijgehaald. Zij liep rechtdoor en ik sloeg linksaf richting zandduinen. Ik durfde het toch niet aan om die mee te pakken en bovendien moest de ronde nog een beduidend stuk groter. Ik liep richting het klooster en sloeg af om weer richting Losser te gaan. Ik pakte een hele lange rechte weg in de richting van Enschede. Dit werd zwaar, mentaal, maar ook de tegenwind. Ik had nog een heel eind in die richting te gaan en dus nog een heel eind tegenwind, tja goede voorbereiding. Ik stak een weg over en liep richting bos, hier werd de wind minder. Ik kwam twee “oude” mensen tegen die ergens uit een bosje kwamen. Ze keken enigszins betrapt en moesten hard lachen, ik ook. Geen idee wat zij dachten of wat ze dachten dat ik dacht, maar zo rond kilometer 30 was het een fijn moment. Ik begon te rekenen, als ik door zou lopen naar huis, zou ik op ongeveer 37,5 km uitkomen. Er moest dus nog een stukje bij. Ik had ieder uur een zakje sportvoeding genomen (diezelfde als bij de trail), de laatste bij 3 uur. Voor daarna had ik nog winegums bij me (of eigenlijk gekleurde beertjes geroofd uit de snoeppot van de kids en zij kunnen er een hele dag op stuiteren, dus het moet wel goed zijn ;-). Ik liep door het Haagse bos. De zon scheen tussen de bomen door, het was magisch. Het liedje dat ik op dat moment luisterde, riep emoties op. Afgelopen week was er veel om over na te denken en dan net dit nummer dat daar naar refereerde. Ik had een brok in mijn keel. Lopen is voor mij ook verwerken, mijn emoties een plekje geven, En op zo’n lange afstand, komen de emoties. Ik gaf het een plekje en herpakte mezelf. Ik stak een weg over voor een extra lus. Op het Hoge Boekel waren de wegen kaal en had ik wederom pal wind tegen. Het was enorm zwaar, voor mijn gevoel kwam ik amper vooruit. Niet aan denken, gewoon doorgaan. De lus was niet genoeg om aan de marathon afstand te komen. Dus in plaats van rechtdoor, sloeg ik rechtsaf en plakte ik er nog een lus aan vast. Het begon te regenen, ik had het al niet heel warm. Verkeerde kleding gekozen, het was beduidend kouder dan ik had verwacht. Voor het laatste stuk sprak ik met mezelf af dat ik iedere twee kilometer een beertje mocht en een paar slokken water. Met nog twee beertjes voor de boeg, kwam ik erachter dat ik het zakje was verloren. Dat was een klap in mijn gezicht. Maar he, ik was al zover, nu zou dit me er niet onder krijgen. Dan maar alleen een slokje water. Vlak bij huis kwam ik een paar honderd meter tekort. Ik liep een straat voor onze eigen straat een stukje in en weer terug. Bij het afslaan naar onze eigen straat gaf mijn horloge 42,2km aan. Ik drukte hem uit, ik had het gehaald! In de tuin verzorgde ik mijn spieren, mijn man vroeg al gebarend of ik het had gehaald. Ik kreeg een applaus van hem en de kids.

Het was een rare gewaarwording om zo een marathon te lopen. Het was een behoorlijk gevecht met mezelf. En om eerlijk te zijn is de voldoening die ik hoopte te vinden er ook niet echt. Ik weet dat ik dit moest doen, dus ik ben blij dat ik het gedaan heb. De reigers die ik onderweg tegenkwam, staan vooral voor; dingen anders doen dan anderen, het vermogen om vooruit te gaan, volg je eigen pad. Hier kan ik me wel in vinden. Vandaag had ik het gevoel dat de naaste mensen die ik moet missen, bij me waren. De natuur gaf me de signalen, dat realiseren geeft kracht.

Ik ga mezelf nu nog even verwennen met een lekker kopje thee.

Lieve groet, Cobie

4 oktober 2020

Met een voldaan gevoel kijk ik terug op de trail. Het was een prachtig avontuur. Vrijwel meteen baalde ik ook dat het voorbij was. Dit soort wedstrijden zijn voor mij wel de ultieme doelen; je grenzen verleggen en je nietig voelen door de overweldigende natuur. En nu heb ik (voorlopig) niets van dit op de planning. Voor nu is het goed, even van moment tot moment bekijken wat ik ga doen. En even weer de balans herstellen, weer iets meer thuis zijn, iets meer beschikbaar zijn.

En deze week kwam er al weer genoeg leuks op mijn pad. Maandag met de line dance les was ik alleen. Dit werd aangegrepen om een nieuwe dans te leren. Erg leuk! Een dans waarin veel gedraaid wordt en met een wat hoger tempo. Ik was en ben erg enthousiast. Op het moment dat het een beetje begint te lukken, dat je een beetje begrijpt wat je wanneer moet doen, geeft dat zo’n heerlijk gevoel.

De Zumba lessen waren ook weer heel fijn deze week. Al moet ik wel eerlijk bekennen dat ik de trail nog wel voelde in mijn benen. Zondag ruimde ik nog wat op in huis, ik lette niet goed op en gleed de hele zoldertrap op mijn billen naar beneden. Een grote blauwe plek was het gevolg. En ook dit heb ik de hele week wel gevoeld, vooral ’s ochtends tijdens het doen van de oefeningen. De oefeningen gaan erg goed. Wel zijn de aantallen inmiddels zo hoog, dat het “leuke” er toch wel af is. Ook met het opdrukken heb ik het gevoel dat het steeds iets beter gaat, steeds iets lager. Als de 30 dagen hiervan voorbij zijn, begin ik opnieuw en probeer ik nog lager te gaan. Wie weet worden het dan ooit “echte” push ups.

Donderdag mee gedaan aan de pound les. Ik merk dat ik de posities steeds iets makkelijker vol kan houden. Het is even heerlijk alles eruit gooien.

Gisteren had ik met twee anderen afgesproken om de burpee challenge te gaan doen. Ik kwam dit een tijd geleden tegen op social media. Het begint met 800 meter inlopen, dan 20 burpees, 400 meter lopen, 19 burpees, 400 meter lopen, 18 burpees etc. Het leek me een mooie uitdaging, ik plaatste het op facebook en de reacties volgenden. Iemand die ik kende van de hardloopgroep en die ik nu regelmatig bij school tegenkom, wilde het ook wel proberen. Hij noemde dat het pittig zou worden en had het over dagen spierpijn. Zijn loopmaatje werd ook enthousiast en zodoende stonden we gisteren met z’n drieën klaar voor de challenge. Eerlijk gezegd had ik geen idee wat me te wachten stond en dacht ik nog steeds dat het wel mee zou gaan vallen. 8,4 Km “hard”lopen en de hoeveelheid burpees telt af, hoe heftig kan het dan zijn?

Bij het inlopen had ik al snel door dat zij iets harder lopen dan ik en dat ze ook wat beter getraind zijn dan ik. Oké niet aan denken, bij jezelf blijven. Ik begon enthousiast aan de eerste serie burpees, raakte al snel de tel kwijt en om heel eerlijk te zijn had ik na die 20 ook wel door dat het niet een makkelijke training zou gaan worden. Ik was buiten adem, we wandelden een klein stukje en gingen toen weer hardlopen. Ik bleef buiten adem. Na de serie van 19 vond ik de burpees al niet leuk meer. Na de serie van 15 zouden we qua burpees op de helft zijn, maar daar waren we nog lang niet. Ik ben het niet meer gewend om te lopen en te praten tegelijk, mijn ademhaling bleef snel gaan. De burpees maakten dat ik nog meer buiten adem raakte, de paar passen wandelen, maakten het iets minder, maar ik herstelde minimaal. Om een lang verhaal kort te maken, het hele stuk van 18 burpees terug naar 10, was zwaar! Heel Zwaar!!! De gezelligheid maakte dat het vol te houden was. Bij de laatste bupees uit een serie lukte het me amper om in plank positie te springen, mijn benen deden gewoon niet meer wat ik ze vroeg. Toen we eenmaal onder de tien kwamen, werd het mentaal makkelijker. Dit aantal was te overzien en ik herstelde ook weer tussendoor, waardoor ik niet meer doorlopend buiten adem was. Er werd opgemerkt dat het looptempo ook omhoog ging. Ik voelde het wel, moest er wel moeite voor doen, maar het was goed te doen. Na een uur en 20 minuten zat de training erop. We hadden 8,7km gelopen en 210 burpees gedaan. We wandelden uit, kletsten nog wat en ik ging naar huis. Als ik een wedstrijd heb gelopen op snelheid, diep ben gegaan, dan heb ik de rest van de dag altijd zo’n grieperig gevoel. Warm, hoofdpijn en moe. En dat gevoel heb ik gisteren de rest van de dag ook gehad. Het is een pittige training geweest, maar ook erg gaaf. Het heeft me veel voldoening gegeven. En die voldoening geeft het me nu nog steeds, wat een spierpijn! Vooral alle spieren waarmee mijn armen aan mijn romp vast zitten, doen zeer.

De nieuwe schoenen die ik vrijdag in een impulsieve bui heb gekocht, voldoen goed. Sinds een poosje doet de zijkant van mijn linker hak pijn na het lopen. Waarschijnlijk is het overbelasting in combinatie met verkeerder schoenen. Ik loop eigenlijk alleen in het weekend, beide dagen achter elkaar vaak. De tweede dag als ik mijn lange duurloop ging doen, deed mijn hak al pijn, maar ik kon er doorheen lopen. Na een paar kilometer was de pijn weg, om de dag daarna harder terug te komen. Ja, ik weet het, heel verstandig, Na de trail bleef de pijn toch langer aanhouden. In het verleden liep ik altijd op nikes, het model waarop ik liep, wordt niet meer verkocht. Daarom vrijdag maar gekeken naar een paar nikes dat erop lijkt en dus gevonden. Gisteren kon ik ze meteen uit proberen, ik voel mijn hak nu wel, maar ik kan gewoon lopen. Ik heb hoop op een goed, hernieuwde samenwerking!

Voor komende week staat er niets speciaals op de planning, gewoon lekker genieten van de lessen en het trainen. En toch stiekem op zoek naar een nieuwe uitdaging…

Lieve groet, Cobie

26 september 2020 

De avond na de trail, ik voel me moe en voldaan. Maar ook een beetje weemoedig. Hier trainde ik voor, dit wilde ik zo graag. Het voelde van begin tot eind als thuiskomen, ik hoorde daar te zijn op dat moment. Het ging erg goed, ik heb zo ontzettend lekker gelopen. Mijn gedachten dwaalden af, ik liet me meevoeren door de muziek en de betoverende omgeving. Het moest zo zijn!!

Donderdag sloegen ineens de zenuwen toe, ik realiseerde me hoe ver het zou zijn. Ik twijfelde of ik er wel goed aan had gedaan om me hier voor in te schrijven. Ik las dat de man met de hamer bij ongeveer 32 km staat, grote kans op een weerzien. En ik kan vertellen dat ik wel echt respect voor hem heb. Aan de andere kant, ik ben sterk. Ik weet dat ik hem kan verslaan als ik alles mentaal op de rit heb. Een bekende praatte me moed in; met een startnummer op je borst kun je altijd meer. En qua tijdslimiet; ze halen je echt niet uit de wedstrijd als je net buiten de tijd loopt hoor. Het vertrouwen kwam terug. En ik wist dat ik me daar zelf ook van moest overtuigen. Gisteren had ik een heerlijke rustige dag met de kinderen, spelletjes doen, knuffelen. En ik bereidde alles voor. Ik maakte een lange playlist, met nummers die iets voor me betekenen en nummers die ik erg mooi vind. Ik had besloten met muziek te lopen, zachtjes zodat ik alles om me heen nog zou horen. Ik vind het een erg fijne afleiding, ik kan me er goed door laten mee voeren.

Vanmorgen stond me eerst nog een andere uitdaging te wachten, ik zou zelf naar de trail toe rijden. En autorijden is niet bepaald mijn ding. Ik had rust over me en vertrouwen in alles. Ook de zenuwen hier voor waren weg, ik zou alles over me heen laten komen.

Op de camping waar de start was, wees alles zich vanzelf. Ik was een 20 minuten te vroeg. Ik voelde me helemaal op mijn plek. Iedereen had een rugzak op. Er was rust en iedereen straalde vertrouwen uit. De sfeer was gemoedelijk. Aan de andere kant was iedereen daar ook voor zichzelf en wist iedereen ook dat hij of zij op zichzelf aangewezen zou zijn. Tien minuten voor de start kreeg ik mijn startnummer. Ik spelde deze op, wachtte even en kon me toen bij de start melden. Wachten tot de klok op 0 stond en ik mocht weg.

Er liepen wat mensen in mijn buurt en het was het eerste stuk wel een beetje zoeken wie waar loopt. Ik liep mensen voorbij die een fractie langzamer liepen, toen de route onduidelijkheid opriep, liepen ze mij weer voorbij. Ik ben later nog een poosje bij ze blijven lopen, tot ze besloten te wandelen. En zo ging het vaker. Het gebied was prachtig! Ik kende het niet. Ik had al vrij snel door dat ik me behoorlijk verkeken had op het parcours. Het liep amper vlak, veel stukken mountainbike route die doorlopend op en af gingen. En om eerlijk te zijn heb ik echt te weinig heuveltraining gedaan. Wel denk ik dat ik veel aan de challenge en de zumbalessen te danken heb. En ook was er veel mul zand en dat is zwaar. Tijdens de training voor de berenloop jaren geleden, vervloekte ik het. En nu had ik geen keus.

Ik had besloten om ieder uur een zakje energie te nemen. Ik heb uiteindelijk toch nog nieuwe gekocht zonder cafeïne. En deze dus niet getest en eigenlijk wist ik ook niet zeker of deze wel bedoeld waren voor tijdens de inspanning of voor het herstel naderhand. De voorbereiding was niet perfect. Bij de tweede en derde verzorgingspost werd cola aangeboden. Hier had ik veel zin in en dus kreeg ik toch nog de cafeïne binnen die eigenlijk wilde laten staan. Achteraf weet ik dat de voeding perfect was. Gisteren veel gegeten, een goede bodem gelegd. En de gevreesde man met de hamer heb ik vandaag niet ontmoet.

Ik liep met mijn rugzak en een extra bidon, waar ik dus de cola in ingeschonken kreeg. Ook dit had ik niet getest, de bidon schuurde langs mijn bovenarm. Ik kon mijn arm iets ander houden en de schuurplek is tot een minimum beperkt. Waar de voorbereiding verder haperde, is dat ik nog steeds borstvoeding geef. Vooral ’s nachts gemiddeld drie keer, wat dus betekent dat mijn slaap eigenlijk nooit optimaal is. Ook heb ik aan de zwangerschappen en bevallingen ongemakken overgehouden. Ik heb inmiddels allerlei maniertjes gevonden om hier mee om te gaan, maar op een lange afstand lopen, is dit lastig. Ik besloot met maandverband te gaan lopen en eventuele schuurplekken op de koop toe te nemen. Met dank aan grote hoeveelheden vaseline is dit me bespaard gebleven.

De muziek voldeed me erg goed. Ik was heerlijk in mezelf gekeerd en ik kon me laten meevoeren door de muziek. Zo erg dat ik toch lintjes heb gemist… Gelukkig kwam ik er vrij snel achter, ik checkte de route op mijn telefoon en zag waar ik verkeerd gelopen was. Bij de finish hoorde ik van een vrouw dat wandelaars het hadden gezien, maar dat ik er zo wazig uit zag??? Ik zou eerder zeggen dat ik aan het dagdromen was, ik liep heerlijk op dat moment.

Mijn benen liepen regelmatig helemaal vol door de venijnige heuveltjes, ik zal nooit meer klagen over de lunge positie bij de poundles. Die is echt heilig vergeleken bij vandaag. Maar ook zakte het steeds weer weg.

Bij de laatste verzorgingspost trof ik een man en een vrouw. Zij hadden beide een horloge waar ze de hele route in geprogrammeerd hadden, volgens hun een absolute must voor lange afstanden. Mijn reactie: “Ik ben nog niet zo heel lang weer bezig” en ik wilde er aan toevoegen en ik loop ook niet zo ver, maar dat slikte ik maar in.

Het laatste stuk merkte ik dat ik emotioneler werd. Mijn lijf deed inmiddels zeer, vooral mijn heupen. Toch wilde ik niet dat het over een paar kilometer afgelopen zou zijn. Daar in het bos realiseerde ik me dat dit voor nu de laatste stap is in de reis die ik het afgelopen half jaar heb gemaakt. De reis om mezelf weer terug te vinden en daarbij ook mijn energie. Wat gaat de volgende stap zijn? Ik wil niet stil staan en ik denk dat dat ook niet gaat gebeuren. Ik kom steeds het getal 66 tegen en vandaag ben ik meerdere keren en op verschillende plekken kevertjes tegen gekomen. De kever staat voor transformatie, metamorfose, herrijzenis, wedergeboorte, bescherming, toegewijd, beschermend, sociaal en ook iets van je zachte zelf ontdekken. En 66 richt zich op voelen wat echt belangrijk is, open je ogen voor de onzichtbare wereld die er voor je is en je altijd steunt en helpt als je daar voor openstaat. De tijd zal me mogelijk leren wat het allemaal betekent.

Met de finish in zicht zie ik dat het nog een paar minuten is voor mijn horloge vier uur aangeeft. Ik besluit te versnellen en ren met 3uur 58 minuten een 22 seconden over de finish. Ik voel me voldaan en tegelijkertijd is het een vreemde gewaarwording, dit is het! Ik vul mijn bidon en loop naar de auto, mijn benen zijn volledig verzuurd. Ik heb gedaan wat ik wilde, met het gevoel dat ik wilde en in de tijd die ik wilde.

Lieve groet, Cobie

20 september 2020

Deze week stond de Zumba masterclass op de planning. Ik was ontzettend benieuwd, maar ik vond het ergens ook wel een beetje spannend. Tot een half jaar geleden riep ik keihard dat dansen niks voor mij was. Omdat de lessen via zoom gegeven werden en ik dus makkelijk het beeld uit kon zetten of de i-pad weg kon draaien, volgde ik min of meer uit nieuwsgierigheid een keer een les. Ik vond het eigenlijk wel leuk en besloot vaker mee te doen. Om de eerste keer buiten te gaan dansen met meer mensen erbij moest ik ook wel even over een drempel. Maar dat bleek nog leuker te zijn dan via zoom. Ik volg nu al een tijdje meerdere lessen in de week en ik geniet er enorm van. Heerlijk ontspannen bezig zijn en naderhand met een leeg hoofd en een blij, voldaan gevoel weer naar huis.

En ik was nu dus ook wel ontzettend benieuwd naar een evenement. Het was op een groot gras-/grind veld waar veel mensen bij elkaar kwamen om te dansen. De sfeer was gemoedelijk. De masterclass werd gegeven door verschillende goede dansers, met een topdanser uit België. Het was ontzettend gaaf, met heel veel mensen tegelijk dansen en lekker opgaan in de muziek. Ik kon de dansers op het podium niet altijd goed zien, maar gelukkig stonden er voor mij genoeg mensen die wel leken te weten hoe het moest. We hebben buiten staan dansen tot het donker begon te worden. Ik was het besef van tijd volledig kwijt en voor ik het wist waren de twee uren al om. Ik voelde me heerlijk, blij en erg voldaan.

Pas op de terugweg merkte ik dat ik ontzettend honger had, het was inmiddels al richting half negen. En voelde ik dat ik behoorlijk moe was. Thuis snel in bad en redelijk op tijd naar bed, ik heb in tijden niet zo lekker geslapen als vannacht. Vanochtend voelde ik me nog loom, ik had op voorhand niet verwacht dat dit er zo in zou hakken. Maar ook dat blije, voldane gevoel was nog steeds aanwezig. Blij dat ik een stap uit mijn comfortzone heb gezet, het was super!!

Vandaag wilde ik toch ook nog wel graag een duurloop doen. Niet meer tot het uiterste, toch nog iets van een soort taperen inbouwen. Maar voor mijn zelfvertrouwen had ik het wel even nodig. Ik sprak het bekende rondje van ongeveer twee uur met mezelf af. Ik had alleen een bidon bij me en ik dacht het ook wel zonder extra energie te kunnen doen. Dit, tezamen met mijn heersende vermoeidheidsgevoel, resulteerde erin dat ik het laatste stukje toch wel behoorlijk zwaar vond. Mijn lichaam en mijn concentratie bevestigden dit ook, mijn voeten tilde ik niet hoog genoeg op en ik zag een stammetje over het hoofd, bam, daar lag ik. Weer eens een goede les voor mezelf. Al met al wel tevreden over de duurloop, hopelijk ben ik klaar voor de trail van volgende week…

Omdat de strongles niet doorging deze week besloot ik in dat uurtje nog een korte duurloop te doen, na een les Zumba. Lekker gelopen, al ging het niet vanzelf.

Verder deze week nog een linedance les, een poundles en vier zumbalessen gevolgd. De buttchallenge eindigde maandag, waar ik eigenlijk wel blij om was. Nu gestart met een buikspierchallenge en twee dagen later daar nog een pushup challenge aan toegevoegd. Ik wil graag echte, volledige push ups kunnen, maar ik vrees dat ik nog wel even te gaan heb. Het vijf minuten planken doe ik dagelijks en omdat de brug veel moeite kostte, besloot ik deze er ook dagelijks bij te doen (3 minuut 20, waar de challenge eindigde).

Nog zes dagen tot de trail. Het laatste evenement voorlopig. Ik kijk er erg naar uit, maar ook daar ben ik wel gespannen voor. Is het echt genoeg wat ik gedaan heb? Ga ik niet te snel van start, uitlopen is het doel? En in wat voor staat ben ik daarna? En ik zou mezelf niet zijn als ik voor daarna niet ook al weer iets bedacht had. Ik ga daar nog niet te veel over zeggen… alleen dat het nog een laatste ding is wat ik aan mezelf wil bewijzen.

Lieve groet, Cobie

13 september 2020 

In mijn hoofd had ik de singelloop al vaak gelopen. Ik kan goed visualiseren en ik wist ook dat dat me zou gaan helpen. Ik probeerde er ook het gevoel in de verschillende stadia van de wedstrijd bij op te roepen, zodat ik het beter zou kunnen doorstaan als het echt zo ver was.

En vandaag was het zo ver. Ik was zo ontzettend nerveus. Niet voor de afstand, dat ging lukken. Maar wel voor de lat die ik mezelf oplegde, een hele scherpe tijd. En natuurlijk ken ik de valkuil van veel te snel starten en mezelf tegenkomen….dat dus.

Vlak voordat de eerste groep startte, kwam ik in het volkspark. Het was een surrealistische situatie. Twee grote velden met diagonale witte strepen erop, die ieder veld in vijfhonderd vakken van twee bij twee verdeelden. Allemaal pijlen en bordjes die de eenrichtingsroute aangaven. De sfeer was ontspannen, maar van het sociale karakter van andere jaren, was maar minimaal sprake.

Na de start van de eerste groep en nadat ik mezelf had klaargemaakt, besloot ik het vak in te lopen. Waardoor ik redelijk vooraan stond. Tussen bijna allemaal mannen…die er behoorlijk snel uitzagen… Niks van aantrekken, dit gaat een goede les in bij jezelf blijven worden!! En ik stond dus 20 minuten voor de start klaar. Ik had ’s ochtends wel al tien keer een wc bezocht, maar ja, na vier zwangerschappen en bevallingen, zijn mijn blaas en de spieren daar, wel echt mijn zwakke plekken. En dat is wel een minder punt in een wedstrijd als deze. De keus vooraan staan en 20 minuten wachten, of achteraan staan en 20 minuten wachten nadat de eerste vertrokken is…Het maakte geen verschil, ik had het ermee te doen. En ik wilde toch echt deze wedstrijd lopen.

Ik had besloten met horloge te lopen, om mezelf te kunnen corrigeren. Vooraan in de eerste drie vakken, drukte ik mijn horloge in, een piep en het was begonnen. Alle stress was weg. Na een paar honderd meter keek ik op mijn klokje, 5.16 de km. Dat was snel, misschien te, maar het voelde goed. Ontspannen en pittig en dat was wat ik wilde. Elke twee kilometer stond een drankpost, daar verloor ik iets tijd. Beker water over me heen en een paar slokken. De mannen om me heen waren inderdaad snel, ik werd regelmatig ingehaald. Waar ik zelf hoopte naar anderen toe te kunnen lopen, haalde ik nu slechts enkele lopers in. Wel bleef ik vrijwel de hele wedstrijd bij een paar mensen in de buurt. Misschien was dit toch niet zo’n slechte positie. Net voorbij kilometer drie stonden mijn man en kinderen. En dat is wel even een oppepper. Tot ongeveer 3,5 kilometer liep ik redelijk ontspannen. Bij kilometer vier gaf mijn klokje precies 22 minuten aan. Shit, onder de 44 minuten kan ik wel shaken. De eerste helft loopt iets op, maar de tweede helft is toch vaak iets zwaarder. Niet bij nadenken, gewoon door lopen. Tot circa 4,5 kilometer was het goed te doen. En vanaf kilometer vijf werd het zwaar. Maar ik wist dat dit ging komen, hier had ik me op in gesteld. Doortrekken, goed blijven lopen en geen tempo verliezen. Onderweg zag ik mijn loopmaatje van vroeger, dat deed me goed. Bij kilometer 6 vond ik het echt niet leuk meer. Dus sprak ik mezelf nog maar eens streng toe. Bij kilometer 7 stelde ik me in op dat het niet lang meer ging duren tot het bordje nog 500 meter…maar die kwam niet….was ik het al voorbij. De finish in zicht, proberen te versnellen…het is wel echt op. De laatste passen, armen in de lucht. YESSSSS!!!! Ik druk mijn horloge in er komt een man van de organisatie naar me toe met de vraag of het wel gaat. Ja hoor! Ik ben alleen wel echt diep gegaan, heel diep! Ik zwalk naar de hekken, hang erover en kijk naar mijn horloge, 43.57 een nog veel grotere YESSSSSSSSSS!!!!!!!

Dit was precies wat ik wilde, wat ik hoopte en wat ik vooraf had bedacht. De officiële tijd is 43.52, precies 10 minuten sneller dan vorig jaar. Naderhand thuis bekeek ik de gegevens van mijn horloge. Ik heb volledig vlak gelopen (zelfs een lichte negatieve split, wat me nog nooit gelukt is), alle kilometers zaten tussen de 5.22 en 5.30. En mijn hartslag liep op gaandeweg de wedstrijd, een groot gedeelte in het rood, gemiddeld 170 slagen per minuut en op het laatst werd het 182 slagen per minuut. Wat denk ik ook wel ongeveer mijn maximum is. Dus ook als ik de gegevens zo zie, dan is dit wat het had moeten zijn. Alles klopt!

Ik ben ontzettend blij! Dat het lopen weer lukte, wist ik al. Maar ik wilde ook graag weer een keer iets aan mezelf bewijzen en dat heb ik gedaan. Een knop omzetten, doortrekken en diep gaan, tot de grens. Ik heb de afgelopen periode keihard getraind op verschillende gebieden. Intervallen, tempolopen, heuveltraining, trainen in de hitte, en lange afstanden alles in mijn uppie. Elke ochtend deed en doe ik oefeningen om mijn spieren te versterken. Ik leef gezond (misschien soms wel iets te). En dan alle lessen die ik bij de dansschool volg, die hebben mijn conditie, houding en kracht ook enorm verbeterd.

Volgende week ga ik meedoen aan een zumba masterclass en hopelijk op zondag nog een middellange duurloop. Die zaterdag daarna is de trail, de inschrijving is gedaan, hopelijk lukt zo’n lange afstand ook. Vandaag gaf in ieder geval veel vertrouwen!!

Lieve groet, Cobie