Maand: december 2024

2024, Wat was je mooi! Je hebt van mij de ultraloper gemaakt, die ik altijd al had willen zijn. Vorig jaar schreef ik dat ik was waar ik al lange tijd wilde zijn. En nu ben ik zo veel verder. Verder dan ik ooit had durven dromen. Mooie avonturen beleefd, lieve mensen leren kennen. En gegroeid. Ik heb er keihard voor gewerkt, maar wat heb ik daar van genoten. Dat is wat ik het liefste doe! En als dat er dan op de juiste momenten uitkomt, dat is subliem! Ik heb veel hulp gehad op alle verschillende gebieden, van veel verschillende mensen. En daarvoor ben ik ontzettend dankbaar! Jarenlang heb ik alles zo veel mogelijk alleen gedaan. Inmiddels weet ik dat dat niet lukt, dat je zo veel meer kunt als mensen je helpen, als je je laat adviseren, als je het samen doet. En weet je, dit avontuur is ook zo veel mooier met alle mensen die er in 2024 onderdeel van zijn geweest! Dus bij deze; dank jullie wel allemaal! Jullie zijn fantastisch!!

In januari begon ik met survivaltrainingen, vooral om meer techniek te leren. Ik train 1x in de week mee met m’n kids. En afgelopen jaar waren daar ook de eerste runs. Wat zal ik er van zeggen. Ik heb ontzettend veel geleerd, het geeft me heel veel voldoening en het is natuurlijk fantastisch om samen met mijn kinderen te doen. Toch blijft het altijd een beetje een gebied tussen erg leuk, frustrerend en spannend. Sommige zaterdagen kom ik enthousiast thuis, blij met wat ik heb geleerd, wat ik nu kan. En andere keren dan voelt het als een weggegooide training, dan lukt niks, dan voelt het of ik me overal makkelijk af heb gemaakt en of ik niets durf. De eerste run in februari was spannend. Ik had bij veel hulp nodig en natuurlijk viel ik uit een hindernis. Wat me het meeste is bijgebleven is wat voor extreme sport het is, wat een bikkels al die survivalmensen zijn. Blauwe plekken en schuurplekken noemen ze medailles en klagen doen ze nooit, daar kan ik nog veel van leren. In februari was het koud en nat. De kinderen waar we mee liepen, waren doorweekt. Halverwege hingen ze huilend in de hindernissen van de kou. Dit was zo anders dan ik me had voorgesteld. Eentje stopte vanwege de onderkoeling. De andere twee gingen na opwarmen door. Het had op mij veel indruk gemaakt, op de rest een stuk minder. Ik heb ontzag gekregen voor de sport! Gelukkig waren de andere runs minder extreem. Samen met Felix deed ik mee in de Knipe, wat een feestje. Wat heeft hij me veel geleerd en wat leer ik nog steeds veel van hem! Samen met hem en Vera deed ik mee in Wesepe, Vera haar eerste run en wat hadden we het fijn met z’n drieën. Met Vera, Elin en Marjan gingen we onze eigen run proeflopen. En deden we ook mee met de campusrun in december. Ik blijf het steeds spannend vinden, niet weten wat je te wachten staat. En ergens vind ik ook nog dat ik tekort kom, ik wil graag zo veel meer kunnen. Maar confronterend om het aan te gaan, daar is die tegenstrijdigheid weer. En ook dat stuk om hulp vragen. Ik vind het verschrikkelijk als er iemand bij staat en kijkt hoe ik het doe. Liever trek ik me stiekem alleen terug en ga ik door tot ik het kan. Dan hang ik in een hoge hindernis, met verzuurde armen en besluit ik er maar uit te springen. Het standje wat ik dan krijg, is terecht en zeker net zo vervelend als gewoon hulp accepteren. Ik heb nog veel te leren op dit gebied en kan hier ook van mijn kinderen nog veel leren.

2024 Was ook het jaar waarin ik Hyrox ontdekte. In januari deed ik mee in Maastricht. Eenmalig met een gewonnen ticket. Ik denk dat mijn man meteen al wist dat het niet bij 1x zou blijven. Zo anders dan al het andere wat ik doe, maar zo gaaf! Wat was het zwaar die eerste. Bij de burpees leerde ik de hel op aarde kennen. Minutenlang heb ik mezelf staan oppeppen, kotsmisselijk. Het gaf mij redenen om keihard te trainen. En dat lukt ook! In april was de tweede en wist ik 7,5minuut van mijn tijd af te halen. En in oktober deed ik voor het eerst mee aan de vrouwen dubbel. Zo gaaf om het samen te kunnen doen. We liepen een toptijd! Ik doe nu wekelijks mee aan de hyroxtraining bij de bootcamp en werk zelf ook met regelmaat hyroxtrainingen af. Ze zijn meestal loodzwaar, maar ook de fijnste trainingen van de week. Zo heerlijk om keihard te kunnen knallen, om echt diep te kunnen gaan. En wat geeft het een kick als ik redelijk met de mannen mee kan komen en een hele enkele keer sneller ben.

Er waren obstacleruns afgelopen jaar. Samen met Felix en Vera deed ik mee met tot de nek in de drek, echt genieten! Mijn grootste les van het jaar, was op dit gebied. De Strong Viking in april. Er was een tijdslimiet, dat wist ik. Ik denk dat ik het vooral erg onderschat heb. Ik had mijn focus er niet op liggen, het voelde als het er bij tussendoor doen. Van het begin af aan kwam ik niet lekker in de wedstrijd. Ik kan van alles op de omstandigheden gooien, die waren ook niet optimaal. Maar ik betrek het liever op mezelf en trek er m’n lessen uit, dat helpt me verder. Bij 34km moest ik stoppen, omdat ik de cut-off tijd niet had gehaald. Er stond iemand voor me, onverbiddelijk. Ik moest m’n hesje inleveren en ik kon en wilde alleen maar huilen. Wat voelde dit als falen. Hier was ik niet voor gekomen. Ik heb de hele terugweg naar huis gehuild. De dag daarna ging ik mijn loopmaatjes Afra en Niek aanmoedigen bij hun eerste halve en wist ik me te herpakken. Ik voelde vanuit m’n omgeving niet echt begrip, meer iets van dit hoort erbij. Je kan winnen en verliezen, het is niet het einde van de wereld. Het duurde voor mezelf even voor ik die knop om kon zetten. En misschien heb ik dat nog steeds niet gedaan. Ik heb het wel geaccepteerd, dit is ook sport. Dit is mijn les, het maakt me harder. En het maakt ook dat ik overal met meer overtuiging voor ga. Dat ik er alles aan zal doen om dat wat ik wil, te laten slagen. En dus stond ik eind oktober volledig voorbereid aan de Ultimate Warrior 56km, niets aan het toeval overlatend. Het ging fantastisch! Samen met Yannick liep ik de sterren van de hemel. We konden tot het einde rennen, hadden veel lol. En ik finishte twee uur en 10 minuten sneller dan het jaar ervoor.

Ik zag iets voorbij komen van een adventurerun die je samen met je kind(eren) kon doen. Hardlopen, mountainbiken, steppen en kanovaren en hierbij zelf navigeren, zoveel mogelijk checkpoints zoeken en ook nog allerlei opdrachten doen. Hier waren Willem en Felix wel voor te porren. Als oefening voor het navigeren besloten Marjan en ik samen een oriëntatie loop te doen (zij zou met haar dochter de adventurerun gaan doen). Hardlopen en hierbij navigeren met kaart en kompas. Dat was een mooie loop, gemoedelijke sfeer. Al viel het lopen en met name het klimmen, me toen wel wat tegen. De adventurerun met de jongens was fantastisch! Wat een avontuur! Vijf uur lang zo veel mogelijk checkpoints zoeken. Een dag heerlijk buiten spelen en qualitytime met elkaar! Hij staat voor dit jaar zeker weer op ons lijstje!

En ook dit jaar was er weer de Wampex, een nachtelijke wandeltocht met allerlei mentale en fysieke opdrachten. We hadden een team van 6, erg gezellig. Een dag na de Ultimate Warrior liepen we met het complete team een oefenwandeltocht. Geen ideaal moment voor mij. Ik heb maar niet genoemd hoe ik mij werkelijk voelde, dan werd ik meteen naar huis gestuurd. Maar wat was het fijn zo met elkaar. En wat maakte het me blij dat ik daar liep met zo’n groep lieve mensen om me heen. De Wampex zelf was dan ook een feestje! Een groot avontuur, waar we met elkaar ontzettend van hebben genoten! We kwamen na een dikke 50km stralend over de finish.

En natuurlijk was er het hardlopen, juist het hardlopen! Running Miracle, wat inmiddels uit een gedreven groep mensen bestaat. Ook de jeugd is er een serieus onderdeel van. Afgelopen jaar hebben we met elkaar getraind. Hebben we leuke activiteiten ondernomen en meegedaan aan leuke, gezellige loopjes. En helaas zijn er ook wat mensen bij weggevallen, door blessures of door andere omstandigheden. We hebben de zomer ingeluid met een gezellige training en een ijsje, we hebben onszelf getest met een coopertest, we hebben een kersttraining gehouden en voor mij was het hoogtepunt de 43km op mijn verjaardag, waarbij bijna iedereen wel een stuk meeliep. Toppers zijn jullie, stuk voor stuk!

En dan is er het lopen voor mezelf. Ik kan wel zeggen dat ik daar regelmatig een haat- liefdeverhouding mee heb. Het kan me zo blij maken, een heerlijke lange duurloop of knallen in een training of wedstrijd. Aan de andere kant kan ik er ook zo geen zin in hebben. De drempel om die training af te werken kan zo hoog zijn. En mijn gemopper tijdens een bootcamptraining kan enorm zijn als we een stukje moeten rennen. Het lopen is een groot onderdeel van mijn leven en zal dat ook blijven. Ik dwong mezelf om dit jaar meer op snelheid te trainen. Samen met Afra deed ik mee aan 5km wedstrijden bij de Wooldereslopen, achteraf viel het enorm mee. Met Afra liep ik ook tig lange duurlopen, hele therapiesessies waren het voor ons, waarbij we alles wat ons dwarszat van ons af konden praten. Waarbij we ook veel plezier hadden. Met een grote ploeg deden we mee aan de Urban nighttrail, ’s avonds in het donker door de gebouwen van Hengelo. Er werden duurlopen geplakt aan bootcamptrainingen, soms alleen, maar regelmatig ook gezellig met anderen samen. Felix werd fan van de Bommelasloop en zo liep ik die samen met hem en anderen wel 2x dit jaar. Hij lijkt mij altijd zo goed te begrijpen als het op sporten aankomt. We kunnen het echt delen. De tweede Bommelasloop liep hij samen met Stijn naar een een toptijd! Ze konden maar blijven lopen en ik moest op het einde nog flink gas geven om ze bij te houden. Ik liep mooie tijden op de kilometer, een nieuw PR van 4.20min/km en wist op de 5km weer onder de 25 minuten te komen. Ik liep dit jaar 4 marathons, waarvan 1 trail marathon en 3 voor mezelf. Als training, al mag ik dat van mijn kinderen niet zo noemen. Toch had het voor mij een groter doel. Ik stond vroeg op, liep een stuk, maakte ontbijt voor de kinderen, bracht ze naar school en liep de rest. Ik haalde ze in sportkleding uit school en nog voordat ik een bad kon nemen en zelf kon eten, stond ik tosti’s voor hun te maken. Ja, dat was mijn training! We deden mee aan dubbele mijl, de jongens en een paar van de loopgroep en liepen mooie tijden. Ik deed mee aan de parkrun en liep een 5km op de baan, alles om sneller te worden. Met Niek deed ik redelijk impulsief mee aan de Trail des Fantomes 23km. Ooit liep ik daar de 50, wat was het fijn om weer terug te zijn, het was genieten! Niek overtrof zichzelf!

En dit jaar ging ik verder waar ik ooit gebleven was en waar ik mijn hart aan heb verloren; het ultralopen. Ik wilde zo graag verder lopen dan ooit en daarom schreef ik mij impulsief in voor de 12 uur van Deventer, met als doel om 60km of meer te lopen. Wat ging het goed! Ik kwam tot 84,4km, een dubbele marathon. En wist meteen dat ik verder wou. Ik schreef me in voor de 24uurs wintertrail. Alles klopte en voor het eerst sinds tijden kon ik strijden en diep gaan. Er stond wat op het spel; een tweede plaats bij de vrouwen en het halen van de driedubbele marathon. Dat is beide gelukt. Wat maakte het me blij! Als ik de foto’s terug zie, zie ik hoe rauw alles is, hoe puur. De sfeer, de mensen, ik zie mijn emoties. Nog nooit ben ik zo diep gegaan. Wat was het gaaf! Ooit kwam ik tot 50km en had ik plannen om verder te gaan. En nu, in 2024 was het eindelijk zo ver. En weet ik ook zeker dat ik hier mee verder wil! Ik durf het eindelijk te zeggen: ik ben een ultraloper!

2024 Was ook het jaar van Blueprint Bodyplan. Op het goede moment was dit het zetje wat ik nodig had! Ik stelde doelen op en hierop werd mijn voeding afgestemd. Gaandeweg werd de voeding nog specifieker voor de doelen die ik had. Het plan werd een groot succes voor mij. Ik haalde al mijn doelen ruimschoots. De voeding klopte helemaal. Ik viel bijna 14kg af en kwam zelfs onder het gewicht van voor mijn zwangerschappen. Ik kreeg en krijg hulp met trainingen. Ik word uitgedaagd, waardoor ik op alle gebieden verder kom. En er word me ook een spiegel voorgehouden als ik te ver wil gaan. Rust komt in mijn woordenboek niet voor. Daar wordt wel met regelmaat op aangestuurd. Er wordt met me meegedacht, wat erg fijn en helpend is. Ik ben erg dankbaar voor al deze hulp!

2024, Wat heb je me veel moois gebracht! Wat heb je me veel geleerd! Ik sluit een prachtig jaar af. Ik denk terug aan alle mooie herinneringen. En ik blik vooruit naar alle avonturen van het nieuwe jaar. Ik hoop dat die net zo waardevol zullen worden. Net zo mooi en net zo leerzaam. 2024, Dank je wel!

Lieve groet, Cobie

Ik kijk naar de medaille die voor me ligt. De hele dag kan ik nergens anders aan denken. Ik blijf zweven en land niet in de realiteit. In gedachten loop ik steeds opnieuw over de rondjes. De wintertrail; magisch zoals de naam doet vermoeden.

Eigenlijk weet ik niet meer precies wanneer ik me inschreef en ook niet precies wat ik toen dacht (wel dat het stiekem als doel dient voor iets groters;-). Ik heb de afgelopen tijd het lopen regelmatig vervloekt. Zelf vermeed ik het regelmatig en als het in de trainingen aan bod kwam, leverde het een hoop gemopper op. En toch had ik er zo’n zin in. Mijn verjaardagsmarathon gaf me het vertrouwen dat het wel ging lukken.

Ik dacht altijd dat de voorbereiding voor sportieve uitdagingen fysiek zou zijn. Daar richtte ik me op. Steeds meer werd me duidelijk dat het voor extreme uitdagingen vooral mentaal is. Ik begreep er in eerste instantie weinig van. In de trainingen die ik deed, kwamen ook onderdelen voor die mentaal nogal wat vroegen. En ik las alles wat ik op dit gebied kon vinden. En ik begin het steeds beter te begrijpen. Iets wat hierbij ook steeds naar voren kwam, is je “why”. Overal las ik dat je precies moet weten waarom je het wil, dat je je drijfveren heel duidelijk moet hebben, alleen dan gaat het lukken. Mijn enige motivatie was mijn nieuwsgierigheid. En ik twijfelde erg of dat genoeg was. Op de vraag wat mijn doel was, kon ik ook geen antwoord geven. En een strategie over eten, drinken, rusten, slapen, materialen en tempo had ik evenmin. Toch voelde ik me wel zelfverzekerd. Geen moment heb ik gedacht dat het niet ging lukken. Tijdens de trail viel alles op zijn plek en begreep ik het zelf ook eindelijk allemaal.

We kwamen veel te laat aan, mijn voorbereiding was toch minder goed dan ik dacht. De briefing was al begonnen. Er staan allemaal lopers, trailvesten op en allemaal zien ze eruit alsof ze dit al jaren doen. Op een bepaalde manier is iedereen in zichzelf gekeerd. De organisator vertelde over dat moeders altijd vlak van tevoren nog bellen en je op het hart drukken dat je voorzichtig moet zijn. Iedereen lacht zachtjes van herkenning. Ik had zo’n gesprek in de auto, wist niet wat ik moest zeggen, maar wilde dat absoluut niet horen. Hij geeft ook aan dat je dat op zo’n moment niet wilt horen. Er rollen tranen over zijn wangen. Hij vertelt dat een goede vriendin van hem zei dat je bij zo’n uitdaging juist niet voorzichtig moet zijn, dan haal je het niet. Terwijl hij zijn tranen wegslikt, noemt hij dat ze twee weken geleden is overleden. Hij drukt ons op het hart om juist niet voorzichtig te zijn. Hij vertelt over de ruimte waar we binnen kunnen komen, voor warmte, eten, drinken en voor een knuffel. Hij geeft ons ook mee dat de nacht lang is, zwaar zal zijn, maar dat we geen beslissingen moeten nemen in de nacht. Wacht tot het dag wordt. We applaudisseren, ik haal m’n startnummer op.

We zijn in een Romeinse herberg, de zijkanten zijn overdekt, het midden is open. Peter blaast een luchtbed op en ik zoek een hoekje waar ik m’n spullen neer kan zetten. Ik heb helemaal niet nagedacht over wat ik tijdens het lopen mee ga nemen. Ik zie iedereen in fancy kleding met een trailvest. Ik besluit voor een thermoshirt te gaan, mijn afgeknipte sokken die mij met survival altijd helpen, handschoenen voor de eerste kou en mijn rugzakje wat nog net niet uit elkaar valt. De waterzak heb ik überhaupt niet over nagedacht, dus ik stop mijn beker erin, wat voorverpakte repen en een banaan. Hoofdlampje op, extra batterijen mee en ik bezoek de wc nog snel een keer. Ik geef Peter en de kinderen een dikke knuffel. Met z’n allen wandelen we naar de start. Het avontuur is begonnen!

We lopen rondjes van een dikke 5km. De eerste ronde is het nog redelijk licht, pas op het einde doe ik mijn hoofdlampje aan. Daarna lopen we heel lang in het donker. Ik vraag me af hoe de nacht zal zijn. Het parcours is erg pittig. Ook hier had ik me niet in verdiept, ik dacht een keer een klein bultje. Maar er is geen meter vlak. Er staan allemaal gebouwen in Romeinse stijl. Veel kasseien, trappetjes. We lopen hele stukken over smalle bospaadjes en er zitten een aantal verraderlijke klimmetjes in. Ik heb met mezelf afgesproken om zoveel mogelijk energie te sparen, alles wat serieus omhoog loopt, wandelen. Dus dat doe ik vanaf het begin. Een paar keer kijk ik naar m’n hartslag, als deze hoog is, is het ook een teken dat ik even moet wandelen. Ik loop in het begin een paar keer een kort stukje met een andere vrouw samen, maar eigenlijk wil ik gewoon lekker in m’n eigen bubbel wegzakken en dus loop ik door.

Na iedere ronde komen we weer in het start/finish gebied. In de Rifugio zijn de vrijwilligers, daar is eten, drinken en is het lekker warm. Ik spreek met mezelf af dat ik na iedere ronde iets eet en drink. Ik loop een stuk of 4 rondjes en besluit dan eens in de Rifugio te kijken, er is nog weinig. Na iedere twee rondjes mag ik van mezelf de Rifugio even in. Het wordt daar steeds aangenamer.

Het tempo valt me erg tegen. Ik heb nog nooit zo lang over een marathon gedaan. Wel voel ik me erg goed. Meestal loop ik lange duurlopen met buikpijn. Nu ook in het begin, maar na een kilometer of 20 verdwijnt het. Het eten gaat ook goed, ik neem dat waar ik zin in heb. Drink cola (nu wel met cafeïne en suiker) en warme chocolademelk en zorg dat ik geen honger krijg. Boterhammen, fruit, koekjes, tuckoekjes, kaaskoekjes, mars, energierepen, een gelletje, notenpasta, kwark. Alles smaakt lekker en alles valt goed. Een keer voel ik me wat slap, ik eet dan halverwege een ronde nog wat.

Rond 10.45uur zit de eerste marathon erop. Ik ga de Refugio in en besluit wat op social media te plaatsen. Ik wordt overspoeld met allemaal berichten uit allemaal verschillende hoeken. Ik lees ze snel, het lukt me niet om te reageren. Maar het doet me zo goed! Zo lief dat zo veel mensen aan me denken!

Ik voel me nog steeds erg fit als ik mijn weg vervolg. Rond twaalf uur realiseer ik me dat de nacht begint. Daar waar we gewaarschuwd werden voor de nacht, vind ik het juist genieten. Heerlijk, prachtig, magisch. Ik loop precies met het gevoel waar ik op hoopte, lekker in mezelf gekeerd. Ik denk terug aan de nachten met de kinderen heel klein. Ik heb ze allemaal gevoed. Ze lagen bij me in bed en op het moment dat zij ergens behoefte aan hadden, werd ik wakker en reageerde mijn lichaam. En vooral ’s nachts wilden ze drinken en knuffelen. De nachten waren regelmatig erg kort, met veel onderbrekingen. Ik voelde me overdag vaak zo moe, maar wat genoot ik van die nachten. Tien jaar lang. Ik realiseerde me dat als ik ooit een echte ultraloper zou worden, ik al flink had geoefend met slaaptekort. Met doorgaan in vermoeidheid. En nu dacht ik daar aan terug. Midden in de nacht overviel dat fijne gevoel me. Wat zou ik m’n kinderen gaan knuffelen, later bij de finish. Ik wilde niets missen van de nacht. Ik was overtuigd dat ik best een nacht kon overslaan en dus liep ik door.

Zo rond kilometer 85 kwam het keerpunt. Ik liep te bedenken wat ik op Instagram zou plaatsen, hoe fantastisch het ging. Over lopen in het onbekende. Maar vlak daarvoor overviel alles me. M’n horloge viel uit. Wat ik ook probeerde, niets. Mijn lampje gaf amper nog licht en ik zag het niet zitten om daar in een donker bos de batterijen te vervangen. Het licht was zo minimaal dat ik niet meer durfde te rennen. En dus wandelde ik verder. Maar daar was ik niet op gekleed, ik kreeg het zo koud. Ik zocht de oplaadspullen op en snelde me de Refugio in. Daar kreeg ik een heerlijke warme chocolademelk. Mijn horloge was in spaarstand gegaan en kon ik met de powerbank opladen. Ik verving de batterijen van mijn hoofdlampje. Ik warmde op en kwam even een kwartiertje tot rust. Het bericht op social media werd meer een roep om hulp.

Ik wierp een blik op de computer en zag dat ik derde lag van de vrouwen. Nummer 2 een ronde voor me, nummer 4 een ronde achter me. En toen ging er een knop om. Ik wilde ultraloper worden, wist ook dat het me redelijk zou liggen. Dus als ik ooit voor een podium wilde gaan, was het nu. Geen zelfmedelijden meer, maar alles geven. Ik dacht aan alle trainingen, al het afzien, alle mentale en fysieke grenzen. En toch steeds weer verder kunnen. Aan hoe ik het lopen op tempo vervloek. En aan waarom ik juist voor zo’n lange trail had gekozen zonder doel, lekker relaxed lopen. Maar dat veranderde nu, ik had een doel; een podiumplek. En dus heb ik mezelf de rondes daarna zo ontzettend hard gepusht. De warme chocolademelk was gebeurd, het moest snel een paar slokken drinken zijn en eten wat ik onderweg kon eten. Bij 100km een heel snel berichtje op Instagram, wel ieder feestje vieren, en door!

Iedere ronde ook een snel blik op de computer. Geen idee wie de vrouwen waren die bij mij in de buurt lagen. Er liepen ook veel duolopers rond. Paranoia keek ik soms om me heen. Het tempo werd steeds lager, mijn drive echter niet. Ik zag dat er nog een vrouw vlak bij ons lag. En ik zag dat de afstand van de nummer twee bleef staan, zou ze gestopt zijn? Gert appte me en vroeg of ik voor de driedubbele marathon ging. Mijn reactie was dat dat nooit zou lukken. Maar ik was inmiddels zo op dreef. Misschien kon ik de lat best wat hoger leggen en mezelf een tweede doel opleggen.

In de ochtend werden we door de vrijwilligers begroet met goedemorgen. Ik kan je vertellen dat dat raar voelt. Het voelde als een dag die door was gegaan, niet als een nieuwe dag. Met nog een aantal rondes te gaan, waande ik me safe op de tweede plaats. Toch bleef ik steeds kijken en zag ik dat de andere twee vrouwen sneller liepen dan ik. Ik moest doorgaan. Met nog 3,5uur te gaan, appte ik Peter dat ik nog 3 rondjes zou lopen. 3x 1 Uur ongeveer. Maar zo ineens was het klaar. Rond het marathonpunt doen m’n benen altijd zeer, ik weet dat ik daar doorheen kan lopen en dat het ook verdwijnt. Later deden m’n kuiten pijn, ze stonden enorm op spanning. Niet zo gek met alle hoogtemeters. Ik liep behoudend door. Maar in ronde 23 was de controle weg. Ik kon m’n benen niet meer omhoog krijgen. Het omhoog lopen, werd bijna kruipen. Mijn tijd ging van 57min naar 1uur en 5minuten. En ook mentaal was het behoorlijk op. Ik zag een man een naar me kijken en hoorde dat hij tegen z’n vrouw zei: “moet je zien hoe ze haar benen beweegt”. Ik wist dat het verval nog groter zou worden. Ik wist ook dat ik voor de tweede plaats zeker nog 1 ronde moest doen, ook voor de driedubbele marathon. En Peter en de kinderen waren er ook niet, dus stoppen had geen zin. Zelfs kruipend zou ik qua tijd nog een ronde redden. En om heel eerlijk te zijn, wilde ik ook alles nog een laatste keer zien, een laatste keer voelen.

Ik appte Peter dat ik mijn laatste ronde in ging en vroeg of ze over een uur en een kwartier bij de finish wilden zijn. Ik slikte tranen weg, ik voelde me zo emotioneel. Die laatste ronde werd echt bijna kruipen. Ik zakte door m’n benen en besloot een stok te zoeken om als houvast te dienen. Daar waar ik geen blaar of schuurplek had, haalde ik m’n neus open met die stok. Alle coördinatie was weg. De trappetjes ging ik zijwaarts op en af, steunend op de stok en me vasthoudend aan de muren. Er liepen lopers van de halve marathon, de 10 en de 5km over een stukje van het parcours. Ik hoorde iemand iets cynisch zeggen over mijn stok. Ik kon alleen maar denken; je moest eens weten! Vlak voor de finish hoor ik keihard: “mama!” Ik voel de tranen, wat ben ik ontzettend blij en dankbaar! Ze komen op me afgerend. Felix duikt in m’n armen en zegt hoe trots hij is. Hand in hand rennen we de finish over. Daar staat ook de man die een ronde eerder wat over mijn benen zei. Glimlachend kijken we elkaar aan, ik heb het er toch nog een ronde mee gered!

Peter wil foto’s maken en zegt dat ik moet lachen, ik wil alleen maar huilend in zijn armen vallen. Dat is dus op zijn. Alles geven. We lopen de Refugio in en ik twijfel of ik verzekerd ben van een tweede plek. Ik kan niet meer verder. Met nog een uur op de klok en 75min over de laatste ronde te hebben gedaan, heeft het geen nut meer. Peter rekent met me mee en eigenlijk weten we wel zeker dat ik niet meer ingehaald kan worden.

Ik meld dat ik stop. De vrouw bij wie ik dat doe heeft me de afgelopen uren steeds gezien. Ze noemde elke keer hoe fris ik er nog uitzag. Ze haalt een fles champagne en schrijft mijn naam en afstand erop. Ik krijg een medaille omgehangen. We laten het ongebruikte luchtbed leeglopen en pakken de spullen. Zwalkend loop ik de kilometers naar de auto. Wat was dit een mooi avontuur.

Ze zeggen dat je verandert als je een marathon loopt. En dat dat met een ultramarathon nog verder gaat. Ik ben mezelf tegen gekomen, maar niet zoals ik gedacht had. Ik dacht tegenkomen in de negatieve zin van het woord. Maar dat was het niet. Ik heb een kant van mezelf leren kennen, die ik nog niet kende. Ik was volledig in het hier en nu. Accepteerde de situatie. Maar ik kon ook strijden. Veel dieper gaan dan wat ik ooit gedacht had. Durfde te gaan ook. En er ook nog van kon genieten. Het was heerlijk om zo met en tegen mezelf te vechten. Om mijn grenzen fysiek zo op te zoeken, ik denk echt dat ik nu geen 60% meer over had hoor. En te merken dat ik alles mentaal zo goed op de rit heb. Ik wist al dat ik mentaal sterk kan zijn als het moet, maar gisteren heb ik mezelf overtroffen. Bijna nooit ben ik trots op mezelf. Nu wel! Niet zo zeer op de prestatie, ergens wist ik wel dat ik dat in me had. Maar wel op de strijd die ik daarvoor heb moeten leveren.

Ik denk dat ik de rest van de week nog even blijf zweven. Dat ik de rondjes in gedachten nog tig keer zal lopen. En dat ik me dan langzaam zal klaarmaken voor mijn volgende avontuur, dit was een opstapje 😉

Lieve groet, Cobie