Ik ben zo blij! De afgelopen weken valt alles op zijn plek, alles gaat zoals ik had gehoopt! Waar ik voor heb getraind, waar ik voor ben gegaan. Maar wat is het dan fijn als het er ook echt zo uitkomt! Het lijkt of ik vleugels heb. Of ik niet moe wordt. Ik sta er zelf steeds van te kijken, het voelt onwerkelijk.
Mijn hardlooptijden komen weer in de buurt van ooit. Ik loop 4.20min op de kilometer en de 5km weer onder de 25 minuten. Vorige week was mijn eerste dubbel bij de Hyrox en wat hebben we geknald. Alles klopte en waar ik op een tijd onder de 1 uur en 30 minuten hoopte, werd het 1 uur en 17 minuten. Doorlopend had ik het gevoel dat ik over had en dat is zo fijn. Helemaal als je er dan bij ziet hoe snel het gaat. We hadden het gezellig samen en konden elkaar motiveren door te doen. Stralend kwamen we over de finish, dit was zo’n gave ervaring! En pas toen drong het tot ons door dat we een mooie tijd hadden gelopen. We waren 19de van de 136 in onze categorie.
Dat ik over had, bleek in de dagen daarna. Zondag liep ik een ontspannen duurloop van bijna 14km. Maandag startte ik de dag met krachttraining en liep ik ’s avonds bij de training een kilometer of 10. Dinsdagochtend werd een pittige workout waarin veel zat en ’s avonds een hersteltraining. Woensdagochtend was een training op m’n grens, verschillende onderdelen met halverwege een 5km op bijna wedstrijdtempo, die training hakte er wel in. Woensdagavond zou ik wat rustiger doen, maar ja.. daar ben ik niet zo goed in. Met power hour waren de gewichten al snel weer zwaar en tijdens het sparren bij het boksen, wordt mijn fanatisme helemaal aangewakkerd. Dat heb ik geweten.. spierpijn donderdag en vrijdag, gelukkig trok het daarna weg!
Gisteren was de dag die met hoofdletters in mijn agenda stond: DE ULTIMATE WARRIOR! Wat vond ik het spannend, wat had ik een zin. Maar vooral, wat voelde ik me er klaar voor! Alles wat binnen mijn mogelijkheden lag, had ik ervoor gedaan. Survivaltrainingen gevolgd voor meer techniek. Drie marathons gelopen als training. Het was mijn derde doel binnen het Blueprint Bodyplan, waar ik bijna 14kg afviel, wat ook mijn sporten ten goede kwam/komt. Ik stemde mijn voeding erop af, ging twee dagen voor de race koolhydraten stapelen. Ik won informatie in bij iemand met veel ervaring en die maakte mij duidelijk hoe belangrijk het mentale aspect is. En ik trainde ontzettend veel. Een trainer hielp me op alle fronten, met trainingen die bij mijn doelen pasten. Maar ook door het mentale stuk in de trainingen te verwerken. Regelmatig stond ik op vakantie of na de vakantie ’s ochtends voordat de zon op kwam in mezelf te mopperen. Bijna onmogelijke trainingen toch afwerken, dat doen waarvan je weet dat het dagenlang spierpijn oplevert, me weer zat zien in die veel te hoge aantallen (vooral push-ups). En vooral balen dat je het vermelde tijdsdoel niet haalt, ook al is het veel te ambitieus. Het moge duidelijk zijn: ik voelde me er klaar voor!
We stonden voor de start met alle mensen van de ultra en de 24-uurs lopers in een tent. We kregen een oppeppende video te zien. Dat doet altijd wat met me. Ik voel een brok in m’n keel, ik word emotioneel. Tegelijkertijd kom ik ook in een focus en laad ik me op: “Ik ga het doen!! Niks gaat me hiervan weerhouden!” Er volgt een korte warming-up, we tellen af en mogen als start onder de tafels doorkruipen de tent uit. Ik zwaai naar mijn man en kinderen. We zijn gestart!
Bij hindernis 4 staat mijn middelste zoon, hij doet later met iemand mee met de 5km en samen zijn ze nu vrijwilliger. Hij moedigt me zo lief aan! Trots roep ik dat ik over het muurtje ben gekomen en dat het touwklimmen is gelukt. Ik geef hem een kus en ren verder.
Het regent, er zijn veel hindernissen nat wat maakt dat ze glad zijn. Toch lukken er wel wat meer dan vorig jaar. Ik heb met mezelf afgesproken om het volledig eerlijk te doen. Overal een poging wagen en waar het niet lukt, doe ik de 10 push-ups. De hindernisbalk neem ik zittend. En het dikke touw is de eerste hindernis die niet lukt. Helaas volgen er daarna snel meer.. Met name de zwaai hindernissen aan mijn armen, blijven lastig. Veel zijn hoog of het hangt ver uit elkaar. Ik durf niet goed te springen en ik kom echt nog techniek te kort. Het resulteert in veel push-ups. De wall is erg hoog en steil, er staan veel mensen, want er hangt maar 1 touw. Ik doe een halve poging en doe ook hier de push-ups.
Even verderop kom ik samen te lopen met een man. Hij komt uit België en is personal trainer, hij doet de 24uurs. We kletsen en het gesprek maakt indruk op mij. Hij vertelt over waar de getatoeëerde sterren op zijn been voor staan en dat dat ook de reden is waarom hij dit soort races doet. Hij wil, of misschien wel moet, zichzelf tegenkomen. De volgende hindernis is met ringen die je over stokjes moet verplaatsen. Dit is me nog nooit gelukt. Maar nu gaat het lekker. De man is al snel klaar en ik geef hem aan dat hij door kan lopen. Ik kom tot driekwart en glij er dan toch vanaf, trots doe ik alsnog de push-ups.
Ik denk terug aan het gesprek en vraag me af wat mijn reden is om mijn grens steeds zo op te zoeken. Ik heb alles waar ik ooit van droomde, mijn man, mijn kinderen, dieren, een droombaan, Running Miracle. En misschien is dat het ook wel, dat mijn lichaam hier toe in staat is. Ook dat maakt mij gelukkig!
We komen bij het bos, ik weet dat er nu minder hindernissen komen. Meer hardlopen en dus het moment om tempo te maken. Ik loop heerlijk! Zo nu en dan een hindernis en verder vooral een prachtige trailrun. Ik baal even dat de monkeybars niet lukken, omdat ze glad zijn.
Er komen twee jongens bij me lopen, even denk ik dat ze bij elkaar horen. De ene doet de ultra en de ander de 28km, die is later gestart, dus hij loopt hard en loopt ook al snel door. Ik raak aan de praat met Yannick en al pratend leggen we de kilometers af. Hij is bijna klaar met zijn studie en vertelt me dat hij nog maar een jaar loopt en nog maar ongeveer 3 jaar sport. Hij heeft 2x een 42km obstacle run gedaan. Wat knap!! We moeten met zware kettingen een zandbult op en af, dit is een pittige. Het duurt lang voor we weer een drankpost krijgen, pas als we het bos weer uitgaan. We hebben het vooral gezellig en blijven aan elkaar benoemen hoe makkelijk het gaat.
We moeten een boomstam tillen, een zware mat slepen, een band slepen en een tireflip doen. Ik zie andere vrouwen deze overslaan. Ik zorg dat ik mijn handen er goed onder heb en dat ik hem uit mijn benen haal. Een kick als het lukt. En ik noem het ook: “ik ga hier echt geen push-ups doen!” Bij het viaduct moeten we met een metalen plaat steil omhoog en omlaag lopen. Er komt een vrouw naar me toe: “pak deze, deze is kleiner”. Maar alsnog loodzwaar! Als ik beneden ben en een vrouw van de 24uurs zie lopen, waar ik al de hele tijd om heen cirkel, druk ik hem haar snel in handen.
We lopen verder en komen weer terug bij het park. Yannick treft hier zijn vriendin en zijn ouders, het is een feestje. Zijn vriendin is doorweekt en koud, toch rent ze stukken met ons mee en is ze zo blij voor hem. Bovenop de heuvel staat een hindernis met ringen, vergelijkbaar met de triangels bij de survival. Wat voel ik me blij als deze gewoon lukt. Met een waterglijbaan glijden we naar beneden. De kaasplanken lukken ook. En daarna komt de apenhang. Deze is ontzettend lang en halverwege hang je met je rug in het water. Hij wordt te zwaar, ik laat los.. het is zo koud en diep, ik moet zwemmen.
We komen door de speeltuin en voelen ons weer even kind. We vragen ons af of we daar de tweede ronde ook nog zo van kunnen genieten. We mogen nog boogschieten, wat me ook push-ups oplevert, schieten met balletjes en we moeten in het luchtkussen naar beneden springen. Eigenlijk durf ik niet, maar ik heb ook geen keus. Als laatste klimmen we een stellage op en glijden we met een judoband naar beneden. Dat was de eerste ronde en wat voelen we ons nog fit!
Als ik van de wc afkom, zie ik Peter en de kinderen. Ze lopen mee naar de tent. Ik eet twee boterhammen en een banaan. Neem een nieuwe reep mee en drink nog wat. Samen met Yannick vertrek ik voor de tweede ronde. Hij rent over de trenches en heeft lol met zijn vriendin. Mijn kinderen springen op het springkussen en roepen me van alles toe. Wij zwaaien en genieten. Een drone van de organisatie vliegt om ons heen en legt alles vast. Onvoorstelbaar dat je je zo kan voelen na 28km. Als ik bovenop het schuine muurtje zit, hoor ik mijn naam. Het zijn Felix en Gert, die samen de 5km lopen. Ik geef Felix een knuffel, hij is er bijna.
De tweede ronde gaat grotendeels hetzelfde als de eerste, al kletsend gaan de kilometers snel en makkelijk voorbij. We kijken een beetje op tegen het bos, veel hardlopen en lang geen drinkpost tegen komen. We spreken af dat we bij alles wat omhoog gaat, gaan wandelen. Dit werkt goed. Als ik moet plassen en aangeef dat Yannick verder mag lopen, doet hij dat. Een tijd lang loop ik een stukje achter hem. Het geeft mij het gevoel dat ik even iets rustiger kan lopen, toch is dat slechts een gevoel. Als ik weer vlakbij hem ben, wacht hij op mij en lopen we samen verder. We halen nog heel wat mensen in. De monkeybars die de eerste keer niet lukten, lukken nu wel. Ook weet ik bij sommige hindernissen de bovenste buis te pakken en kan ik me daarlangs verplaatsen.
We vragen ons af of we op al deze paadjes de eerste ronde ook wel geweest zijn. En dan ineens duikt Gert op, op een fiets. Hij hoorde dat er geen waterposten waren en fietst rond met flessen water. Dankbaar nemen we beide een paar grote slokken en vertellen we hoe goed het gaat. Nog een paar hindernissen en gaan dan het bos weer uit. We kunnen nog steeds rennen en zien dat we een supertijd lopen. We blijven aan elkaar benoemen hoe onvoorstelbaar het is. De push-ups uitvoeren, wordt inmiddels lastig.. of vooral van staan naar de push-up houding en het weer gaan staan daarna.
De hindernis met zware platen is gesloten en ook de apenhang. Als ik een hindernis met een rollend overpak ding probeer, mis ik de overtuiging. De man achter me noemt me: je moet er in geloven. Daar is dat mentale stuk weer, dat doe ik inderdaad nog niet. Ik pak de push-ups en ik weet dat dit mijn les gaat zijn voor de volgende keer. Als we terugkomen bij het park, zie ik Willem uit de auto stappen. Dapper probeer ik de ringen nog een keer. Een man ziet mijn worsteling: “zal ik je een zetje geven? Bij drie duw ik en dan pak jij meteen over”. Het lukt niet meer, ik noem nog dat het de eerste ronde wel lukte, “toen was je nog niet zo moe”. Onderaan de glijbaan staat Gert weer. Ik roep hem dat het super gaat, dat we nog steeds kunnen rennen. Hij noemt dat ik ook nog steeds lach.
Bij de speeltuin concluderen we dat het nog net zo leuk is als de eerste keer. Yannick verheugt zich op het boogschieten. Bij de laatste hindernissen staan onze families en Gert. Het is een feestje! Yannick blijft heen en weer lopen, hij wil de 56km vollopen. Ik wil onder de 9 uur finishen. Als we beide over de finish zijn, geven we elkaar een dikke knuffel. Zijn vriendin maakt een mooie foto van ons. We krijgen een finisher shirt en de aller vetste medaille.
Ik haal mijn spullen op en tref de man die me wees op het mentale stuk. Ik bedank hem, hij refereert terug naar onze berichten afgelopen zomer. Het heeft me erg aan het denken gezet, het heeft me geholpen.
Als ik voel dat mijn haren stijf zijn van de modder, besluit ik toch maar te gaan douchen. Het water is ijskoud, ik blijf bibberen daarna. Voordat we in de auto stappen bedank ik Gert en geef ik Yannick nog een dikke knuffel. Wat was dit een gave ervaring! Wat was het een succes! 2 Uur en 10 minuten sneller dan vorig jaar! En wat voel ik me veel fitter! Alles heeft uitgepakt zoals ik hoopte! Wat voelt dit onwerkelijk! Vorig jaar was het laatste stuk een lijdensweg. Alles, maar dan ook alles in mijn lijf protesteerde. Ik had zo’n enorme buikpijn, mijn organen protesteerden, mijn benen zaten vol en mijn rug vond het genoeg. En nu, nu voel ik me fit, euforisch! Zo rond kilometer 30 zaten mijn benen vol, voelden ze zwaar, maar dat verdween. Mijn rug deed zeer na de eerste sprong, maar ook dat was over. De splinter die ik had kon ik uit mijn hand trekken. Ik heb geen blaren, geen schuurplekken. Ik heb helemaal nergens last van, nooit gedacht dat dit zo kon.
We rijden door tot Deventer, de verwarming staat hoog, ik blijf rillen. Mijn benen vinden het stil zitten niet leuk. Als we daar een hapje eten, warm ik me op aan Felix, dat helpt. Thuis neem ik een warm bad en voelt het of ik koorts heb. Ik kruip m’n bed in voor een warrige nacht en ben op tijd wakker om mee te gaan wandelen met mijn team voor de wampex. Waarschijnlijk erg onverstandig. Ik vertel maar niet helemaal hoe ik me voel, een griep komt het dichtst in de buurt. Wollig in mijn hoofd en als het negen uur is, heb ik ook mijn lunch al op. Al lopende voel ik me steeds beter, wederom is het genieten. De laatste kilometers beginnen mijn benen te protesteren, helemaal als het ook nog op en af loopt. We sluiten de kleine 25km af met een heerlijke lunch (wat inmiddels ongeveer mijn derde is.. iets met mega honger). Wat was het gezellig!
En wat kijk ik terug op gave ervaringen waarin alles lijkt te lukken!! Onwerkelijk! Ik ben zo dankbaar voor alle hulp die ik de afgelopen tijd heb gekregen! Voor alle lieve mensen om me heen! Jullie hebben me geholpen om te staan waar ik nu ben! Dank jullie wel!!
Lieve groet, Cobie
