Wauw! Ik noemde dat het ultiem zou worden en dat werd het zeker! Ik vond dat ik mijn focus wel weer eens wat meer op het hardlopen mocht leggen. Ik wilde graag de 57km die ik bij de ultimate warrior liep een keer voorbij. En dus schreef ik mezelf redelijk impulsief in voor de 12 uur van Deventer. Ik beleefde de periode daarvoor weinig plezier aan het hardlopen. En nu dwong ik mezelf tot lange duurlopen. Jeetje wat heb ik erg op gekeken tegen die eerste. Ik wist een knop bij mezelf om te zetten. En vond eindelijk het plezier van ooit weer terug in het lopen. Lange ochtenden zwerven werd het, verdwalen en merken dat het allemaal weer lukte. Wat voelde dat goed en wat gaf dat een vertrouwen. Bij het blueprint bodyplan werd het mijn tweede doel; 60km of meer lopen. Voeding, sporten en herstel kwam in dienst te staan van de 12uur. Ook hier oefende ik mee en merkte ik al snel wat het deed. Dit alles maakte dat ik mij perfect voorbereid voelde. Alles klopte!!
Gisteravond meldde ik mij samen met mijn gezin op de wielerbaan in Deventer. Bij het sfeerproeven, voelde ik mij echt een buitenstaander. Alle grote namen uit de Nederlandse ultrawereld waren er, velen voor het nationaal kampioenschap op de 24uur, maar ook veel voor de 12 uur. Om 21.00uur startte ik voorzichtig achteraan, niet gek laten maken en mijn eigen tempo lopen. Hartslag onder de 140 had ik met mezelf afgesproken. Mijn man en kinderen bleven een paar rondes en gingen toen naar huis om om 8.30uur weer terug te komen.
Rondjes van 1289m. Ik liep lekker, de halve ging makkelijk. Ik appte ondertussen wat en maakte al rennend een paar foto’s. De organisatie plaatste fakkels langs het donkerste gedeelte van het parcours. Zo mooi! En die geur erbij, het voelde als een heerlijke zomeravond! De 30km tikte ik ook met relatief gemak aan. Maar daar veranderde het wel al. Ik voelde van alles, kuiten, bovenbenen, knieën, rug en maag soms. Het trok ook steeds weer weg. Het hele parcours was asfalt en om eerlijk te zijn, had ik dat niet getraind. Ik loop altijd offroad, dus het harde asfalt viel me nu zwaar. Ik focuste me op de marathon, die wilde ik in 5 uur lopen om 7 uur over te houden voor de tweede. Ja, dat was het doel wat ik zelf eigenlijk in mijn hoofd had. Ik liep hem in precies 5 uur. Ik nam even pauze en at nog wat. Het eten en drinken ging goed, beide aan de lopende band in kleine hoeveelheden.
Ik verlegde mijn aandacht naar de 60km. Het werd nu hardlopen, afgewisseld met stukken wandelen. Dat ging prima. Ik rekende en bedacht me dat ik de 60 in 8 uur wilde lopen, dan hield ik 4 uur over de laatste 24. Met korte stukjes rennen, zou dat zeker moeten lukken. Een paar loopmaatjes waren wakker en daar appte ik mee. Mensen van de organisatie stonden bij de start en riepen elke ronde iets motiverends, ik voelde me net als bij de bootcamp 😉 Ik liep een stukje op met een man die 90km als doel had. En ik trof een man die meedeed aan de 24uur. Ik vroeg hem of het zijn eerste was, wel na zijn ongeluk gaf hij aan. “Ik ben al 72”, zei hij. Ik keek hem vol ongeloof aan. De meeste mensen denken dan aan hun pensioen. “Ja, dat ben ik ook.” En dan ga je 24uur lang lopen, zo knap!
In precies 8 uur haalde ik de 60km. Blij, mijn doel had ik gehaald. Ik kon hetzelfde ritme vasthouden tot ongeveer 64km. Wel had ik de dixie inmiddels al tig keer bezocht. Zo’n buikpijn, maag, darmen, spierpijn, ik had geen idee. Het trok door naar mijn rug en het enige wat lukte, was het laatste beetje vocht uitplassen. Ook het eten stond me nu zo tegen. Fruit en zoet had ik genoeg gehad, maar ook zout trok me niet. Ik gooide het plan om, wandelen en mezelf dwingen tot kleine beetjes eten. Dat werkte, mijn benen werden weer soepeler en ik kon in een stevig tempo wandelen. Ik zag dat mijn positie veranderde, van 15 naar 14, 13, 12, 11 tot de 10de.
Met nog drie uur op de klok, zag ik mezelf helemaal zat. Het zou nog 2,5 uur duren voordat mijn gezin zou komen. Er zat niets anders op dan door te doen. Mentaal was het regelmatig een behoorlijk gevecht. Maar ook hier heb ik op getraind en ik weet dat ik mentaal sterk ben, dus hup! Gewoon doorlopen! De zon kwam op en zorgde voor prachtige plaatjes. Mijn oordopjes waren leeg en dus moest ik verder zonder de afleiding van de muziek. Er werd inmiddels weer wat geappt, ik kon even klagen en kreeg oppeppende woorden terug. Dit maakte dat ik meer vastberaden werd om door te gaan.
Al rekenend kwam ik erachter dat de dubbele marathon er alleen in zou zitten als ik nog een paar rondjes zou rennen. Ik deed nog een poging, maar alles protesteerde. Ik besloot dat 8okm, 50 mijl, ook mooi is. Met nog een aantal rondes te gaan, kwam ik Mandy tegen. We hadden meteen een gezellige klik en konden samen flink doorstappen. Zij had last van haar knie, ze wilde de 70km halen en dan stoppen. Helaas de klok van de organisatie bij haar al net zo ongunstig als bij mij ten opzichte van onze horloges en dus moest ze steeds door blijven lopen.
Peter en de kinderen waren er inmiddels weer. De kinderen liepen mee. En er kwam nog iemand naar me toe: Gert! Ik kom hem steeds opnieuw bij obstacle runs tegen en hij woont in Deventer. En dus besloot hij om me het laatste stuk aan te moedigen. Zo lief! Met nog een minuut of vijf te gaan, passeerden we de streep, Mandy had de 70 gepasseerd en ik de 80. We zouden stoppen, maar toch kriebelde er iets. Tandje erbij en we liepen door. Mandy vroeg wat mijn horloge aangaf. 83,8km. Als je dan nu gaat rennen, kun je die dubbele marathon halen.. Ik twijfelde, protesteerde, maar toch gingen we beide rennen, strompelen. “Als je harder kan, moet je harder gaan”, riep ze. Ik ging steeds iets harder, zag de seconden wegtikken en gaf echt alles nu. 84,4! En precies op dat moment gaat de toeter. Ik heb het gewoon gehaald! Met dank aan Mandy!
We staan achteraan op het parcours en moeten wachten tot het laatste stuk is opgemeten. Alles doet zeer, ik durf niet te gaan zitten. Maar wat voel ik me blij, trots, ik zweef! Dat voelt wel anders als we weer terug moeten strompelen naar de start. De mensen van de 24uur lopen nog door en feliciteren ons. Wat een bikkels! Van Gert hoor ik dat ik tiende ben geworden en vierde bij de vrouwen, zo gaaf! We krijgen een beeldje als herinnering en ik tref de man die 90km wilde lopen nog, hij heeft het ruim gehaald.
We kletsen nog wat na met verschillende mensen en stappen dan in de auto, waar ik hoop en denk snel te slapen, gebeurt dat niet. Thuis neem ik een bad en ook nu val ik nog niet in slaap. Om 12.00uur duik ik mijn bed in, waar ik om 15.00uur al weer uitkom. Bewegen lukt niet meer, maar dat hoeft ook niet. Ik blijf zweven, ik voel me zo ontzettend blij! Zelden ben ik trots op mezelf, maar dat is nu anders. Felix en Vera noemen steeds opnieuw hoe trots ze op me zijn en blijven me knuffelen. Ik denk dat Felix redelijk in kan voelen wat voor strijd ik heb geleverd. En tegelijkertijd weet ik dat hij dit soort dingen later ook wil doen.
Was het dat, wat ik ervan verwacht had? Ja! Het was ultiem op alle fronten! De beleving, de sfeer, de mensen, de pijn, het gevecht, mezelf tegen komen, het doorgaan, het overwinnen, het plezier, de blijdschap en de saamhorigheid. Ergens had ik verwacht meer emotie tegen te komen, te voelen. Dat gebeurde niet, ik was in control. Ik was me bewust van mijn omgeving. En ik heb precies dat gedaan wat ik mezelf als opdracht had meegegeven. Ik ga nog even heerlijk uitrusten en nagenieten!
Dank voor al jullie lieve berichtjes en oppeppende woorden! Dat heeft me enorm geholpen!
Lieve groet, Cobie
