Dat is lang geleden… nee, niet dat ik niets te melden heb, het kwam er gewoon even niet van. In mijn vorige blog refereerde ik naar een uitdrukking: “als je denkt dat je niet meer kan, zit je nog maar op 40%” Die heb ik daarna meermaals terug gehoord. En niet op de momenten dat alles zo lekker makkelijk ging 😉
Begin maart was er de eerste oriëntatie loop. Samen met een loopmaatje liepen we 19km over de posbank waarbij we zelf moesten navigeren. We zijn niet een keer verdwaald en hadden een mooie lange duurloop in de benen, al ging het bij mij niet vanzelf. Om wat kilometers in de benen te krijgen, liep ik eind mei samen met Afra naar een bootcamptraining op de UT en liepen we na de training met andere loopmaatjes een trailrondje. En werd de terugweg naar huis wat stiller, dat mag ook na 26,5km en een uur bootcamp.
Er waren verschillende hyroxtrainingen. Tegenwoordig iedere dinsdagavond bij de bootcampclub. Ik kan je vertellen dat dat trainingen zijn waar je u tegen zegt. Hardlopen wordt afgewisseld met allerlei oefeningen, en wat het vooral heel zwaar maakt, is dat het tempo zo hoog ligt. De trainer doet erg zijn best om iedereen wel tot het uiterste te laten gaan. Mijn horloge heeft mijn maximale hartslag bij deze trainingen al meerdere keren aangepast (naar 190). Ik loop als enige vrouw tussen allemaal sterke en snelle mannen, waarbij ik mezelf steeds toespreek dat ik mezelf niet gek moet laten maken. Ik bungel achteraan. Soms is het verstandiger om het iets in te korten en ook nog iets van pauze over te houden. Aan de andere kant wil ik ook graag mijn grenzen opzoeken en deze verleggen. Bij mezelf blijven dus! Twee keer met een loopmaatje een hyroxtraining gedaan en ook die waren pittig! Eind maart werd er vanuit de bootcamp een generale geregeld. Deze deed ik samen met een andere vrouw als dubbel. Gezellig samen geknald en we maakten afspraken om in oktober samen in Amsterdam aan de vrouwen dubbel mee te doen. Om mijn zwakke onderdelen te verbeteren, deed ik wekenlang burpee broadjumps door de woonkamer en regelmatig ook nog overhead walking lunges. Het harde trainen wierp zijn vruchten af. Bij de hyrox Maatstricht begin april wist ik 7,5min van mijn tijd af te halen. De burpees bleven een hel! Wel haalde ik daar de grootste winst, met een kotsmisselijk en duizelig gevoel als gevolg. Ook bij de lunges pakte ik behoorlijk winst, net als bij het lopen. Bij de wallballs vervloekte ik mezelf, tig waren niet diep genoeg en dat is zo zonde tijd. Zeker een leerpunt voor de volgende keer.
Eind april was de Iron Viking, een obstacle run van 42km. Ik wist op voorhand dat de tijdslimiet erg krap was. Toch voelde ik me zo ontzettend teleurgesteld toen ik na 34km moest stoppen, omdat ik de cut off tijd niet had gehaald. Na het eerste uur wist ik het eigenlijk al, ik moest zeker dat tempo doorlopen en om zeker te zijn, zelfs nog versnellen. Er lag zo ongelofelijk veel modder en hoe meer mensen er overheen waren gegaan, hoe minder begaanbaar het werd. Hardlopen lukte amper nog. Maar toch.. daar ergens rond 30km verandert er iets in je gemoed. Emoties gaan opspelen en het enige wat ik wilde was doorgaan, de finish halen. Daar kwam bij dat ik net die dag ongesteld was geworden. Dus op het moment dat de man van de organisatie me gebaart dat ik moet stoppen, voel ik alleen maar tranen. Ik verbreek het oogcontact en wil alleen maar huilen. Hoe lief alle woorden ook waren van de mensen om me heen, die dag en de dagen erna, het voelde voor mij anders. Ik had gefaald. Eerst was ik ook boos, en dacht ik, dit nooit meer. Dat veranderde wel in dat ik ooit revanche wil. Ik heb zelf nog nooit hoeven opgeven in wat voor wedstrijd dan ook. En nu werd ik gedwongen om te stoppen. In de vijfde klas van het wvo ben ik blijven zitten. Er gebeurde veel dat jaar, ik was vooral met mezelf in gevecht. Mijn cijfers waren niet eens zo slecht; twee vijven, een zeven en de rest allemaal zessen. Een bespreekgeval, noemden ze me. Mijn mentor had me gevraagd wat ik wilde. Ik heb hem genoemd dat ik de beslissing aan hun liet, ik gaf eigenlijk mijn lot weg met die keuze. Het voelde als het beste. Maar toch, die middag dat het telefoontje kwam; “je bent gedoubleerd”, dat gevoel, het falen. En precies zo voelde ik me ook na de Iron Viking. Ik ben heel snel naar de auto gegaan. Op de terugweg hoorde ik het liedje van Meau; stukje van mij en zong ik keihard mee. Thuis huilde ik nog even uit bij mijn man, hij liet me gaan en vertelde later dat ik mezelf wel degelijk had overwonnen door er alleen met de auto naar toe te gaan. Ik had verder gereden dan ooit. En nu.. het voelt nog steeds als falen en dat zal ook zo blijven. De teleurstelling is wel weg. Ik accepteer dat het er soms bij hoort, het maakt me sterker, ik trek er mijn lessen uit. Op het vwo wist ik al dat ik niet naar de universiteit wilde. Toch wist ik toen ik de tweede keer de vijfde deed, ook dat ik het hoe dan ook ging halen. Niks zou me nog weerhouden. En waar wiskunde eerst een van die vijven was, pronkte op mijn eindlijst een mooie 8! En zo is het nu ook! Ik ben strijdlustiger dan ooit! Ik ga keihard trainen. Bedenken waar ik blij van wordt en daar ga ik vol voor. En ooit sta ik weer aan de start van de Iron Viking en loop ik weg met die medaille om mijn nek!
De dag na de deceptie was er de Enschede Marathon. Veel lopers van Running Miracle liepen mee met een afstand. Afra en Niek liepen hun eerste halve, samen met Vera deelde ik mee in hun blijdschap bij de finish. Met hun en de andere lopers vierden we ’s middags een feestje bij mij thuis. Wat een blijheid!
Dan is er nog een ander stuk waar ik me de afgelopen weken mee bezig heb gehouden; blueprint bodyplan. Na een boks training raakten we met een paar vrouwen en de trainer aan de praat over ooit eens een periode in je leven heel bewust bezig zijn met voeding/ lifestyle en alles in het teken stellen van doelen. De trainer gaf aan dat ze dit kunnen bieden met het blueprint bodyplan en met elkaar besloten we dit aan te gaan. Ik stelde drie doelen op; mijn bloedsuikerspiegel stabiel krijgen, 60km of meer lopen bij de 12 uur van Deventer en meer kunnen bij de Ultimate Warrior dan afgelopen jaar. 1 April was de kickoff. We werden gemeten, gewogen en er werd van alles ingevuld. We kregen uitleg over de voedingsapp. En aan de hand van onze gegevens werd voor iedereen persoonlijk bepaald hoeveel hij of zij mag of moet eten. Ja moet, het voelt soms wel als heel veel. We zijn nu een week of zes/zeven bezig en gaat erg goed! Ik ben inmiddels 5kg kwijt, ik durf te zeggen dat mijn bloedsuikerspiegel stabiel is. Ik voel me fit en ik barst van de energie. Ik heb geen honger, met feestjes is het echt wel opletten en ik weet inmiddels ook waar mijn valkuilen liggen. De terugweg van vakantie vond ik een ramp. En weet je waarom, dan zit je in de auto en heb je niks te doen. Ik heb vroeger een jaar of 9 gerookt, ieder loos momentje werd opgevuld met een sigaret. Toen ik stopte, waren het ook die momentjes waar ik moeite mee had. Wat resulteerde in dat ik gewoon niet meer stil ging zitten. Later vulde ik deze momenten op met koffie drinken en eten/snaaien. Koffie drink ik ook al een tijd niet meer, en dus bleef alleen het snaaien over. Ik hoor anderen die van eten houden, moeite hebben om geen tweede bord op te scheppen. Dat ken ik dus helemaal niet. Mij maak je niet blij met eten. Uit eten gaan, doe ik voor anderen. Maar ja, die loze momenten dus. Ik heb de terugweg overleefd zonder snaaien, dus het zal vast goedkomen. We hebben inmiddels de tweede bijeenkomst gehad en daarbij werd ook duidelijk dat ik 10cm kwijt ben bij mijn buik en evenredig ben afgevallen bij mijn armen, borst, benen en heupen. Ik kreeg als opdracht mee om wel echt het aantal calorieën wat moet, te gaan eten. De tip om dagelijks een eiwit shake te nemen. En ik werd geconfronteerd met waar ik al bang voor was, of eigenlijk al wist: rust! “Als je sneller wil gaan met alles, zul je meer rust moeten nemen”. En dat blijft een puzzel! Momenteel heb ik geen vaste rustdag meer in de week, elke dag heb ik wel iets en regelmatig ook wel meerdere trainingen op een dag. En nou wil ik zeggen: mijn lijf kan het prima aan. Maar dat is ook niet helemaal waar. Mijn kuiten voelen regelmatig stijf, gespannen en er zit een soort diepe spierpijn in. Wel een teken dat ik op de grens balanceer… maar ja, rust? Ik vind de trainingen bij de bootcamp erg leuk, bij de survival wil ik veel (techniek) leren en het is ook handig om met de trainingen die ik geef, zelf mee te doen. Daar komt nog bij dat ik voor Deventer eigenlijk mijn loopkilometers moet uitbreiden. Maar ja, hoe? Ik ben dit traject ook aan gegaan om het maximale eruit te halen en dus vind ik wel dat ik er iets mee moet. Het wordt een grote puzzel, maar wekelijks een rustmoment wordt er vanaf nu bij ingepland.
Met alles wat ik onderneem, merk ik dat ik vooruit ga. Korte stukjes lopen, gaan regelmatig sneller. Ik wordt sterker, ik merk vooruitgang met de pullup. En met de burpees en lunges dus. Bij de survival lukt steeds meer. Ik klim in de hoogste touwen, durf de bandenswingover alleen, de monkeybars lukken achter elkaar. Bij de laatste run, lukte het net onderlangs. En vandaag heb ik wederom mijn grenzen verlegd; de borstwaartsom lukte, ik kwam boven bij de wall (gelukkig dat ik wat sterker ben in mijn armen;-) en ik kwam bij de triangels tot halverwege. Ik heb het eten goed op de rit. En bovenal ik: ik voel me fit en energiek!
De komende weken staat het sporten met mijn kinderen centraal. Samen met Felix en mensen uit de loopgroep, loop ik de 7,6km bij de Bommelasloop. Met Willem en Felix doe ik mee met een 5uurs adventure race. En met Vera, Midas en Felix doe ik mee met een survivalrun. En weet je, misschien moet dat wel het uiteindelijke doel zijn van alles: dit samen met je kinderen kunnen doen. Dat is pas echt genieten!
Lieve groet, Cobie
Ps en de titel; bij de hyrox kreeg ik een armbandje van iemand met deze tekst. Te mooi om goed te onthouden!