In mijn vorige blog zwijmelde ik nog terug naar de Mudmasters, en dat doe ik nog steeds wel eens ;-). Maar inmiddels ben ik ook weer keihard aan het trainen! Ik heb vakantie en vakantie betekent voor mij ook sport!!! En dus train ik hard en veel. En weet je wat het fijnste is? Ik train voor een doel! Een gewaagd doel. Hier krijg ik die kriebel van in mijn buik die ik nodig heb. Die ik zoek. Hier word ik zo enthousiast van. En dit maakt dat ik nog meer zin in mijn trainingen heb. 21 Oktober staat in mijn agenda omcirkeld; the ultimate warrior 56km. Een obstaclerun, een ultra afstand. En dus heb ik mezelf een doel gegeven waar ik wel keihard voor moet trainen!
En wederom heb ik eigenlijk geen idee wat me te wachten staat. Er is minimale informatie over te vinden. Mensen die deelnemen aan dit soort evenementen ken ik niet. Ik weet dat er een tijdslimiet is van 12 uur, dat lijkt me mogelijk. Ook weet ik dat je bij alle obstakels een serieuze poging moet wagen, dat vind ik spannender. Bij de Mudmasters heb ik er 1 geskipt die ik echt niet durfde, dat is nu geen optie. Ik zal mezelf bij angst nu moeten herpakken. En dat ga ik ook doen, want ik wil de finish halen. En wanneer is iets een serieuze poging? Ik weet dat hindernissen met pull ups en monkeybars lastig gaan zijn, zo niet onmogelijk. Als ik het dan probeer en ik val naar beneden, is dat genoeg? En voor elk obstakel dat je niet haalt, moet je 10 push ups doen. Wanneer zijn die goed genoeg? Er zijn meer dan 155 hindernissen… enig rekenwerk maakt me duidelijk dat ik hoop dat ik toch het grootste gedeelte van de obstakels wel haal. En dan komt het voedingsvraagstuk weer om de hoek. Dat was goed bij de Mudmasters dus ga ik zo verder. Hoe zwaar gaat het boven de 40km zijn? Hoe diep kan ik gaan? Moet ik gaan? Het scheelt dat ik dol ben op een stuk naïviteit, onwetendheid. Dat heeft me in het verleden al vaker geholpen. Als je niet weet hoe heftig iets gaat zijn, hoef je er ook niet bang voor te zijn. Gezonde spanning, dat wel! En dat maakt ook wel dat 1 van mijn trainingsonderdelen is om mentaal harder te worden.
Een plan? Nu kan ik zeggen: “dat heb ik niet”. Maar dat is ook niet waar. Zo rond de marathon was ik ergens toch wel geschrokken van hoe alle trainingen er in hakten. In aanloop naar de Mudmasters leerde ik dat balans veel belangrijker is. En dat maakt wel dat ik niet een keihard schema maak voor mezelf. Ik wil blijven voelen. Steeds voelen hoe mijn lichaam voelt en wat ik denk dat het aankan. En daar leg ik wel steeds mijn agenda naast en heb ik ook mijn agenda al naast gelegd. Ik was van plan om in september aan tig wedstrijden/evenementen deel te nemen. Maar ergens had ik daar toch geen zin in. Dus een streep door het grootste gedeelte en vooral een balans opmaken van wat ik denk dat ik (nog) moet doen in aanloop naar 21 oktober.
En deze vakantie ben ik serieus begonnen! Een trainer van de bootcamp had aangegeven dat hij me, net als vorig jaar, wel workouts wilde appen. En dat werkte voor mij enorm motiverend. Al moet ik bekennen dat ik wel even schrok toen ik de eerste workout zag op mijn tweede vakantiedag. Iets met jumpsquats, burpees, touwtje springen en sprinten om 6.30uur ’s ochtends. Ik dacht alleen maar, hierna ben ik wel echt wakker ;-). Het lukte en wat een heerlijk begin van de dag! Ik moet hier ook wel even bij vermelden dat goed werkt voor mijn hele gezin. Ik ben op vakantie altijd wakker als de zon opkomt, de rest houdt van uitslapen en rustig aan doen. Ik niet als ik niet sport. En dus, tegen de tijd dat mijn training klaar is, komt de rest uit bed. Ontbijten we gezellig met elkaar. Als ik ga douchen en bijkomen, kunnen zij nog even rustig aan doen. En eind van de ochtend zijn we dan allemaal klaar om weer wat leuks te gaan doen. Dus perfect! De trainer vond het fijn om feedback te krijgen en zo bleven de trainingen pittig en werden ze langer. Ik kan alleen maar zeggen dat ik op deze manier een super basis heb gelegd! Een paar keer werd het hardlopen. En vaak werd het een combinatie van hardlopen en allerlei oefeningen. Ik verbaasde me dat het relatief makkelijk lukte om steeds iets verder hard te lopen en dat ik ook van de trainingen achteraf geen last had. Op de laatste vakantiedag had ik bedacht dat het met het oog op de Singelloop misschien verstandig zou zijn om ook een keer interval te doen. Als er iets is waar ik een broertje dood aan heb. En dus had ik relatief makkelijke interval bedacht; 400m inlopen en dan steeds 400m snel, gevolgd door 200m wandelen. En dat dan een keer of 10. Als ik zelf een training bedenk, wil ik het ook nog wel eens iets aanpassen, iets minder ofzo als ik weinig zin meer heb. Maar na twee versnellingen appte de trainer nog een workout door, dus dilemma. Een workout met 800m rennen, 8 verschillende oefeningen en dan na iedere oefening weer 800m rennen. Deze was natuurlijk veel leuker dan mijn eigen training. Het hardlopen zou ik rustig kunnen doen, dan zou hij ook veel minder vervelend zijn. Maar ja, ik vond ook van mijzelf dat ik iets moest… En dus besloot ik maar tot een combinatie. De eerste 1600m had ik erop zitten. Dus begon ik met oefening 1 (50 push ups) en ging daarna verder met 400m snel rennen, gevolgd door 400m rustig rennen. En dat deed ik steeds na de verschillende oefeningen. Hoewel het de laatste rondes echt zwaar werd, kon ik het tempo dat ik wilde lopen (sneller dan 5.15 min/km op de eerste 400m en zo rond de 6.20 min/km op de tweede 400m) redelijk vasthouden. Ik hoef vast niet uit te leggen dat dit soort trainingen veel vertrouwen geven! Ik ben de trainer dan ook ontzettend dankbaar! Zelf was het me nooit gelukt om alle dagen te gaan sporten (16x, alleen de dagen dat we reisden niet) en al helemaal niet om op dit niveau te sporten.
Wel merkte ik dat het pittig is om alleen te sporten en diep te gaan. En dat het ook vooral helemaal niet zo leuk is. Ik ben inmiddels weer een paar keer bij de bootcamp geweest en ik heb weer een paar keer samen gelopen. En wat geniet ik van de gezelligheid!! Ik kan ontzettend fanatiek zijn, ik vind het heerlijk om mijn grenzen te verleggen. Dat zoek ik ook op en heb ik ook nodig. Maar het sociale stuk staat toch wel met stip bovenaan! Dus lieve mensen, ik kan echt niet zonder jullie! Voor de plannen die ik maak, ga ik alleen. Het is fijn dat ik me op die manier aan niemand hoef aan te passen. Dat de lat niet nog verder omhoog gaat, omdat ik tegen iemand op wil boksen (wat bij mij vaak een gevaar is). Maar de belangrijkste reden is, dat ik niemand ken die ditzelfde ambieert. En dus maak ik mijn plannen alleen, reis ik alleen. Maar weet ik wel dat ik het heel fijn vind om alle verschillende onderdelen samen te doen!
En dan mijn plan. Ik weet dat de onderdelen waarbij iets van een pull up of een monkeybar komt kijken, mijn zwakke plekken zijn. En dus heb ik besloten om dat nu maar eens serieus te gaan oefenen. En nee, dat vind ik niet leuk! Meerdere keren per dag hang ik even aan het pull up rek in de tuin. Over de aanpak nog even gespard met de trainer en filmpjes bekeken. Ik probeer het nu eerst vanuit negatief en ik merk dat als ik zonder elastieken hang ik nu heel iets omhoog kan komen. Het is een begin. Dagelijks ga ik even naar de speeltuin om de monkeybars te oefenen. Het ziet er nog lang niet zo uit als hoe mijn zoon die op survival zit het doet, maar ook hier merk ik iets van vooruitgang. Ik durf meer te slingeren en ik kan nu een stang verder pakken, in plaats van steeds dezelfde stang bij pakken. Verder vind ik dat ik moet leren om zowel fysiek als mentaal dieper te gaan, dat gaat me zeker helpen 21 oktober. Met de trainingen op vakantie heb ik mijn grenzen een paar keer goed opgezocht. En ook vandaag weer. Lopend naar de bootcamp, een uur bootcamp, dan een rondje lopen met een loopmaatje en weer lopend naar huis. Op voorhand vind ik het best spannend en vraag ik me serieus af of het gaat lukken. Maar ja, iets met die kriebel in je buik opzoeken he? Nou ja die was er vanmorgen wel. En ook nu merkte ik dat het zo fijn is om juist dan samen te sporten! Bij de bootcamp zat er een onderdeel in van 7 minuten hoge plank en elke keer als je stopt, drie sit-ups doen. En dan komt het fanatisme wel omhoog, 5 minuten is me ooit gelukt en ik wil mijn grenzen verleggen. Ik vraag mijn buurvrouw om een leuk verhaal en al kletsend lukt het me om de hele 7 minuten vol te houden. De onderdelen daarna zijn ook zwaar, maar ook hier helpen de gezelligheid en het ouwehoeren bij. Het lopen daarna voelt goed. Mijn loopmaatje is aan het opbouwen, we wandelen een paar keer een stukje. En op de momenten dat zij het zwaar krijgt, begin ik te kletsen. Dat helpt haar, maar zorgt er bij mij ook voor dat ik niet ga denken en relatief makkelijk doorloop. Ik sla haar aanbod van een lift af en loop naar huis. Ik reken uit dat ik op 15km kom, een kilometer minder dan vrijdag toen ik een lange duurloop wilde doen en het echt niet wou. Ik besluit tot een extra lusje om ook nu de 16km te halen. Maar nu wel met een uur bootcamp erbij. En ook dat geeft vertrouwen!
Komende week start ik weer met trainingen geven, volgende week start een nieuwe opbouwgroep. Ik zal mijn eigen trainingen weer om alles heen moeten weven. Maar ik heb wel weer de mensen om me heen! Weer samen trainen!
Lieve groet, Cobie