Zoals iedereen inmiddels wel zal weten, want ja ik kan het ongeveer nergens anders meer over hebben, train ik voor een marathon. Ik heb het eerder gedaan, 7x om precies te zijn. 2 Keer heb ik een 50km gelopen, waarvan de laatste in de Ardennen. En ik heb een keer meegedaan aan de hardloopvierdaagse; 100km hardlopen, verdeeld over 6 etappes in 4 dagen. Lang geleden, en misschien daarom, voelt deze toch een beetje als mijn eerste. Ik schreef al over de twijfels en onzekerheid in mijn vorige blog, die zijn er nog steeds. Ik scrol door social media en stuit op de volgende tekst: “Ga de uitdaging aan. Je groeit het meeste van dingen die je lastig of eng vindt en toch doet. Dat is vaak precies hetgeen dat je verder brengt naar waar je wilt zijn” (bron: Jij Als Bron). Ik lees de tekst nogmaals en ik merk dat het me raakt. Twijfel en onzekerheid horen voor mij bij de marathon. Continu spoken er vragen door mijn hoofd. Nooit weet je precies of je het goed doet. Wat voor een ander werkt, hoeft voor jou niet te werken. Eerder behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. En een goede training, die je bevestiging geeft van dat je goed op weg bent, wordt teniet gedaan door een training waarin niets lukt. En dan noem ik hier nog niet eens alle vragen op die dagelijks door mijn hoofd spoken 😉
Een marathon, wat houdt dat nu precies in? Voor mij is het een doel, een concreet doel. Of eigenlijk een vrijbrief om heel veel te trainen. Ik zie de periode van trainen als een reis, en zo bekeken, is de marathon de bestemming. Voor deze reis heb ik een plan gemaakt. Ik heb een wedstrijd uitgekozen, een thuiswedstrijd, dat maakt het extra speciaal. Dus de datum staat vast. Maar de reis, dat is een grote verrassing!
Een plan, een trainingsschema, daar ben ik dus mee begonnen. Ik heb een paar tussenstops toegevoegd. De halve marathon van de Bommelasloop werd de eerste. En de 30km van de achtkastelenloop heb ik er ook met grote letters in gezet. Redelijk impulsief werd de 5km nighttrail er aan toegevoegd. Eigenlijk geen doel voor de eindbestemming, of misschien juist ook wel. De reis de moeite waard laten zijn. We deden met een grote groep vanuit de loopgroep mee, een en al gezelligheid en plezier! En een nog onzekere tussenstop is de halve marathon van Hengelo, twee weken voor de marathon.
En dat schema, dat is momenteel een behoorlijk leidend iets in mijn leven. Wekelijks pak ik het erbij, leg ik de agenda ernaast en overleg ik met mijn man. De kilometers nemen toe, wat eigenlijk betekent dat mijn flexibiliteit afneemt. Mijn totaal voor deze week komt op 74,3km. Daar waar ik eerder keuze had wanneer ik iets ging doen, blijft er nu vaak maar 1 mogelijkheid over voor de lange duurloop. Mijn weken zitten verder ook vol, ik werk 3 dagen, ik geef 4 trainingen in de week, ik wil ook graag 2x naar de bootcamp gaan en nog een keer boksen. Daar komt mijn grote gezin bij en alles wat daar bij komt kijken. Mijn tandarts vond het wel tijd voor een kroon, dus twee keer een lange zit in de stoel, waar ik ook eigenlijk wel veel kilometers had kunnen maken.. Ik ben inmiddels in het stadium beland dat ik soms nee moet zeggen tegen sociale uitstapjes, dat is lastig. Ik kan wel zeggen dat het komt, omdat ik nu van die volle weken heb. Ik herken het toch ook nog wel vanuit het verleden. Ik was er toen alleen wat makkelijker in.
De kilometers nemen toe en zullen de komende weken nog verder toenemen. De mogelijkheden zijn beperkt en dus betekent het dat ik soms gewoon moet lopen. Nog nooit eerder heb ik het weer zo vervloekt als de afgelopen weken. Ik ben dol op lopen in de regen, maar er zit een max aan. Bijna elke keer als ik de deur uitstap, regent het. Ook spierpijn en zware benen mogen geen excuus zijn. Ik houd mezelf steeds voor dat dat is waar ik sterk van word. Barre omstandigheden nu, maken de laatste kilometers straks makkelijker. Dat niet klagen, blijft voor mij wel een dingetje 😉 Het lopen gaat steeds makkelijker, ik beleef er weer steeds meer plezier aan, de diesel van ooit komt terug. Bij de bootcamp en het boksen daarentegen.. wie weet dat het me daar binnenkort ook lukt om niet steeds zo’n commentaar te leveren.
Doorzetten is voor mij dus zeker iets wat bij een marathon hoort. Er komt echter wel een grote maar bij; blessures. Wanneer neem je gas terug, stop je helemaal en wanneer train je wel door. Het lijntje is soms zo dun. Ik moet het afkloppen, mijn lichaam is redelijk belastbaar, ik heb eigenlijk nooit een echte blessure. Mijn valkuil is wel dat ik met ongemakken gewoon doortrain, wat zorgt dat ik soms niet zo optimaal kan trainen als ik graag zou willen en waardoor het vaak ook langer duurt voordat het ongemak weg is.
Een ander belangrijk punt is voeding (en drinken). Wat eet je om alles goed vol te houden, wat eet je wanneer? Wat eet je om te herstellen? En hoe doe je het met energie aanvullen tijdens het rennen/de marathon? Ik ben er redelijk uit wat betreft voedingsstrategie tijdens de marathon, iedere 8km een gelletje en iedere paar kilometer wat water drinken. Mijn voeding nu kan zeker verbeterd worden. En toch heb ik maar besloten om me daar voor nu bij neer te leggen. Ik houd alles prima vol, ik denk dat ik alle voedingsstoffen voldoende binnen krijg. Ik zou alleen wat minder kunnen snaaien en daar wat voedzamere keuzes kunnen maken. De reis hoeft ook geen martelgang te worden 😉
Een ander punt wat bij mij voor verbetering vatbaar is, is slaap. Ik kom gemiddeld op 7,5uur per nacht. Waar dat met het vele sporten in het verleden toch zeker op 9uren zat en misschien nog wel meer. Ik lig er ’s avonds vaak redelijk op tijd in, maar ik wordt ’s ochtends vroeg wakker. Het wordt weer eerder licht, de vogeltjes fluiten weer en dus vindt mijn biologische klok het ook weer steeds eerder dag.
Daar waar loopmaatjes me in het verleden bleven stimuleren om ook wat krachttraining te gaan doen, ga ik er nu van uit dat het daar wel goed mee zit. Door de bootcamp en het boksen train ik vrijwel iedere spiergroep en merk ik dat ik me op dat gebied sterker dan ooit voel.
Ik heb hier nu in grote lijnen een beeld geschetst van wat een marathon voor mij inhoudt, toch is dit nog maar een fractie! Wat dacht je van woorden als: discipline, tempo, schuurplekken, trainingsvormen, taperen (gas terug nemen voor een wedstrijd), pijn, rust, man met de hamer, verminderde weerstand (door het op de grens leven), grenzen, samen lopen, afzien, schoenen, moe, zweven, muziek, teennagels, onverhard, kledingkeuze en ik kan nog wel even doorgaan..
Hoewel menigeen anders zal denken, vind ik het trainen voor een marathon een prachtige reis, een magische reis, die hopelijk eindigt in een paradijs. Ik hou van de structuur, het gedisciplineerde leven. Ik hou van afzien, grenzen opzoeken en deze verleggen. En ik hou van wat daar door ontstaat. Het tot steeds meer in staat zijn, steeds harder kunnen lopen, makkelijker, verder. En soms, soms dan heb je het gevoel even weg te zijn van alles. In je eigen bubbel. En dan zweef je over de weg. Dan kun je verder en verder..
Lieve groet, Cobie