De titel klinkt een beetje dramatisch. Aan de andere kant, groots dromen, dat kan ik. Als de beste. Kun je na gaan hoe hard het gaat worden..
Oh wat gaat het lekker allemaal!! Alles pakt uit zoals ik bedacht had. Twee keer in de week loop ik een rustige 10km naar de bootcamp, ik sport daar een uur en loop 3,5km terug. Wat toch neerkomt op een kleine 2,5uur beweging achter elkaar. Op woensdag loop ik een snelle 5km naar de boxing bootcamp en 3,5km rustig terug. Met de trainingen die ik geef, loop ik flink wat kilometers mee en ook regelmatig wat kilometers snel. Op deze manier kost het me weinig tijd extra en leg ik een mooie basis. Lees: mijn thuisfront protesteert op deze manier minimaal over mijn wekelijkse hoeveelheid sport. Een win win situatie dus! Toch ging ik me wel serieus afvragen of ik de bootcamp in combinatie met lopen, wel gelijk kan stellen aan een duurloop van een kleine 2,5uur. Met nog een dikke week tot de trail, werd het tijd voor een generale.
De kids hadden vakantie wat betekent dat plannen aan de lopende band wijzigen. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik mijn lopen stop in de gaatjes die ontstaan. Het houdt me flexibel en als ik ooit alle dingen van mijn bucketlist wil behalen, is die flexibiliteit een must. Donderdagmiddag wist ik een gat te creëren, groot genoeg om een halve marathon te kunnen lopen. Ik besloot voor mijn favoriete route te gaan, half onverhard. Tussen de weilanden door, over het Aamsveen, een stuk bos bij Epe meepakken en met een lus weer terug. Daar waar het me steeds moeite kost om in een lekkere cadans te komen, lukte dat donderdag meteen. Na een kilometer trof ik bekenden, we kletsen wat en ik vervolgde mijn weg al even fijn. Mijn horloge gaf aan dat het tempo hoger lag, dan tijdens andere ontspannen lopen. Ik nam het ter kennisgeving aan, lopen op gevoel, dat wilde ik doen. Lang verhaal kort, het bleef lekker gaan. Het regende vrijwel de hele weg en daar ben ik dol op tijdens het lopen. Bij de stukken door mul zand, daalde mijn tempo wat. Om daarna weer terug te gaan naar die 10km per uur. De laatste kilometers werd het wel zwaarder, maar mentaal bleef het goed gaan. Ik kon het tempo vasthouden en ik bedacht me dat het een goede training zou zijn om de halve vol te lopen op het viaduct. Zo rond kilometer 18 kwam het met bakken uit de lucht. In mijn hoofd bedankte ik de weergoden, ik hou van vechten tegen de elementen. En precies dit kon ik gebruiken. Bij het viaduct zat ik op 19km. Nog een kilometer te gaan, dus dat betekende een kilometer lang het viaduct op en af rennen. Heerlijk, het lukte gewoon! De trainingen werkten dus echt zoals ik had gehoopt en ik eindigde mijn halve met een heerlijke eindsprint. Wat een voldoening gaf dit!
En wat een overmoed. Hoewel ik mezelf inmiddels redelijk ken, trap ik er toch elke keer weer in (tja die drie keer uit het spreekwoord ben ik al lang voorbij). Ik rekte goed, nam een warm bad en at goed bij. We moesten nog even een auto ophalen en ik voelde mijn stijfheid verdwijnen. Dus ja, waarom niet ’s avonds naar de bootcamp. Op zich had het misschien prima gekund, als ik me niet had laten verleiden tot een training die vooral uit sprinten en springen bestond. Precies de training die ik geweldig vind. Het eerste stuk ging nog heerlijk. Ik zette aan voor een sprint en voelde meteen dat het niet goed ging. De kramp trok door mijn hele kuit heen. Ik strompelde nog wat, maar gaf al snel op. De training werd afgemaakt met buikspieren. Ik baalde ontzettend! En weet je waarom? Niet eens zo zeer om die kuit. Ik ben van mening dat je dat moet doen waar je zin in hebt. En ook op dat moment. Niet in het verleden en niet in de toekomst leven. In het nu. Dus die kuit, ja die was daar het gevolg van. Een consequentie waar ik mee te dealen had. Ik baalde van die gave training die nu stopte.
Vrijdagochtend was het vooral hinkelen, in de loop van de dag verbeterde het iets, waardoor ik toch de mogelijkheid zag om de training ’s avonds te geven. Ik appte mijn loopmaatje om maar op de fiets naar de training te gaan. Zij hoorde mijn verhaal aan en begon hard te lachen; “en de volgende keer”.. Ik keek haar aan: “zou je het gewoon weer doen”. Na het warm lopen en oefeningen en loopscholing voordoen, had ik mijn portie wel gehad. Ik vertelde er maar bij dat dit niet de adviezen zijn die ik aan hun zou mee geven, waarop de reactie kwam: “maar dat zouden wij ook niet doen”.
Dus dat stukje “if it’s not hard”, kan ik verwerpen en creëer ik vooral zelf. Ik denk terug aan al het trainen uit het verleden en aan hoe ik me toen altijd voelde. Eigenlijk was er altijd wel iets: moeheid, stijfheid, spierpijn, een grensgeval. Ik accepteerde maar dat het erbij hoorde. En dat doe ik nu ook. Het geeft me het gevoel dat ik wat doe. Dat ik mijn grens op zoek en ook daar hou ik van.
Het is nog zes dagen tot de trail, dus hopen op niet te veel domme actie’s meer. Mijn geplande rustdag gisteren, ruilde ik in voor een bootcamp waarbij de kids mee mochten. Het hardlopen deed ik met de rem er op en het springen skipte ik. Ik dacht nog, sporten met kinderen erbij, hoe zwaar kan dat zijn. Nou ja dat heb ik geweten… spierpijn! Armen, schouders, benen en billen. En vanochtend stond er natuurlijk nog een bootcamp op de planning. Verstandig als ik ben, ging ik maar op de fiets. Wederom veel kracht, armen vooral. Ik hoef vast niet uit te leggen hoe mijn lichaam nu voelt en hoe ik toch wel een beetje vrees voor morgen… Maar goed, leven in het hier en nu, het was een heerlijke training!
Via social media ben ik in contact gekomen met iemand die net zo verslaafd is aan het lopen als ik. We hebben ons samen ingeschreven voor de 20km van de bommelasloop volgende maand. Wat is er mooier om tijdens een lange loop over lopen te kunnen praten, met iemand die er net zo dol op is..
Daarnaast geniet ik enorm van de trainingen die ik geef. Het enthousiasme van alle mensen, grenzen die zij verleggen, het plezier dat er af spat. Het geeft me ontzettend veel energie! Er komen nieuwe mensen bij en het voelt allemaal zo goed! Er ontstaan mooie gesprekken. Dankbaar om dit te kunnen en mogen doen!
Ik ga nog even verder met groots dromen, eerst over de trail, dan over de marathon en dan over mijn dromen daarna… want als ik de titel moet geloven, dan gaat me dat toch een partij “hard” worden..
Lieve groet, Cobie